Ik ben LEDA, en gebruik soms ook wel de schuilnaam LEDALU.
Ik ben een vrouw en woon in de Kempen (België) en mijn beroep is nu mijn ouders helpen.
Ik ben geboren op 11/07/1954 en ben nu dus 71 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Zo wat van alles.
Beoordeel dit blog
Zoeken in blog
Mijn Man , Mijn Ouders
Ervaringen
23-01-2011
Alleen zijn
Ik ben me er van bewust dat het vandaag anders is dan de vorige dagen. Ik ben me er echt van bewust dat ik hier weer alleen zit. Ik ben , ik zal , ik .... Het gaat vandaag ook niet zo vlot om hier van alles en nog wat kwijt te geraken. Een stille ademruimte voor de storm ? Van middag ben ik eventjes gaan vertellen wat er gisteren allemaal is gebeurt. Maar ik denk dat ze iets tegen me hebben. Opnieuw begon het te regenen. Opnieuw was er de kilte. Opnieuw was er de eenzaamheid. Opnieuw was er het gevoel van steeds alleen te zijn. Die schouder te missen. Die warmte te missen. Die iemand te missen die toch tenminste thuis was.
't Was een rare dag vandaag. Zoals al enkele jaren de gewoonte is ben ik gaan helpen bij m'n ouders. Het is vrijdag voor iets en dus voor m'n ouders nog altijd een beetje kuisdag. Alhoewel die kuisdag nu over enkele dagen wordt gedaan. Niets aan de hand, alleen ze weten niet goed hoe het nu moet. Alles ligt nog heel moeilijk maar we slagen er ons door. Vanmiddag dan ook nog lekker gegeten, afwas gedaan en weg ... En net zoals de voorbij gaande dagen ben ik verslag gaan uitbrengen bij m'n man. Ik moest vandaag wel heel speciaal nieuws gaan vertellen en dat heb ik ook gedaan. Bij leven zou hij zo blij geweest zijn. Ik hoop dat hij het nu ook nog van ergens kan volgen. Waarom gebeurt dat nu en kon dat niet vroeger. Het was een wens van hem dat het zou gebeuren maar juist nu ? Juist nu hij niet meer hier is. Toen ik met een koud gezicht thuis kwam al onmiddellijk de bel. Ik woon op een mooie plaats met heel wat nieuwe buren. Bij die nieuwe buren heb ik wel heel wat vraagtekens maar ja , het zal zo wel moeten zijn denk ik ! Eén van de buren stond aan de deur. Niets aan de hand , alleen , hij kwam om nog enkele bidprentjes voor zijn verzameling en of ik ook niet nog een overlijdensbericht teveel had ! Nooit meegemaakt, alsof het de normaalste zaak van de wereld was en is. Zoiets doet ge toch niet , allez, ik denk het toch niet en toch gebeurt zo iets. Ik had nu al wel over alle soorten praktijken gehoord maar dit ? Was er eventjes niet goed van. Maar buurman dus tevreden terug weg en ... volgend bezoek. Ik was verrast door het nieuws dat zij kwamen brengen ... Zelfs dit begint allemaal onwezenlijk te klinken. Wat enkele maanden geleden allemaal niet kon is nu allemaal in kannen en kruiken.! Wat een wereld de dag van vandaag. Ondertussen ging de klok wel verder en ik heb vroeger met mijn man zo'n lang bezoek niet gehad als nu. Doch het werd laat en ze moesten nog naar een volgend iemand. Uitgewuifd en tot ziens (als ze nog eens terugkomen) ! Tien minuutjes later , opnieuw ring. Krijg ik me daar familie over de vloer die nog nooit bij mij en mijn man waren binnen geweest. En we wonen hier nu toch al een paar jaartjes. Moet er echt iemand wegvallen om in die eerste periode zoveel volk over de vloer te krijgen ? Volk dat ge anders niet ziet. Volk dat nu een babbeltje komt doen. Volk dat nu plotseling geinteresseerd is en of het toch wel gaat ? Volk dat waarschijnlijk achteraf niet meer gaat komen ... Het is vandaag zo raar geweest. Ik weet nog niet hoe ik dat moet laten doordringen. Ik ben zo iets niet gewend. En hoe moet ik er mee omgaan of moet ik alles gewoon op me laten afkomen en proberen er het beste van te maken ? Ik zal wel zien, morgen misschien. Het is zo raar vandaag ...
Het is vandaag één week geleden dat ik je moest afgeven. Het is vandaag één week geleden dat ik je moest achterlaten. Ik moest je achterlaten in de koude grond. Ik moest je achterlaten in de kille regen. Ik moest je achterlaten in de frisse wind. Ik moest je achterlaten , alleen. Alleen ging ik naar huis. Alleen met mijn verdriet. Alleen met mijn tranen. Alleen met mijn gedachten. Ik heb het heel moeilijk gehad vandaag. Dat is met geen pen te beschrijven. Ik heb emmers vol gehuild. Ik heb je geroepen maar je antwoorde niet. Ik heb aan de vliegers die ik zag overvliegen gevraagd om naar je uit te kijken. Ik kreeg geen enkel bericht. Ik heb me vandaag heel de dag dichtgesnoerd gevoeld. Deze pijn is niet te beschrijven. Ik kan er geen woorden voor vinden. Al hetgeen ik gedaan heb vandaag was moeilijk. Ik kreeg niets gedaan omdat ik een waterzicht had. Eén zakdoek was niet genoeg om bij te houden. En bij alles wat ik deed moest ik aan jou denken. Dan kwam je beeld boven , herrinneringen. Ik heb je foto genomen en aan mijn hart gedrukt. Zo heb ik de ganse avond in de zetel gezeten. Met jou dicht aan mijn hart. Ik heb met je gepraat. Ik heb gedachten boven gehaald van vroeger. Ik heb gedachten boven gehaald van gisteren , van vandaag. Morgen zal ik nog wel zien ...
Ik heb het moelijk gehad vandaag. Onverwachts bezoek gehad en het doet zo raar dat ze speciaal voor mij komen om te horen hoe het gaat. Als ik daar moet op antwoorden gaat het niet. De krop komt hoog in de keel en het duurt even voor hij weg is. Hij gaat weg maar komt terug. Vandaag met de regelmaat van de klok. Ik ben dan ook nog een attest van erfopvolging gaan vragen op het registratiekantoor. Dat heb ik nodig om te kunnen erven van mijn man !!! Morgen of vrijdag mag ik dat gaan afhalen. Ze gaan me bellen. Ik ben ook nog langs de kliniek geweest. Mijn man had nog verscheidene afspraken open staan. Daar heb ik echt geluk gehad. Een secretaresse heeft zich over mij ontfermd en zij brengt nu alles voor mij in orde. Als ge zo al enkele jaren bij dezelfde mensen langs komt ; dan begint er toch een band te groeien. Ik ben blij dat juist zij vandaag aan het werk was. Ze heeft me heel goed opgevangen. Ze heeft me de lijdensweg bespaard om langs vijf verschillende secretariaten te moeten gaan. Ik had ook nog juist de goede gedachte om te vragen hoe het met haar man was. Zij zijn nog jong. Hebben jonge kindjes en hun droom ging uitkomen om een huisje te bouwen. Plots is haar man ziek geworden. Er is een verlamming opgetreden en ze weten nog steeds niet waarvan. Hij is nu volop aan het revalideren. En er is beterschap. Ik ben blij voor hen. Ondanks al mijn verdriet en pijn kan ik toch blij zijn met de vooruitgang van iemand anders. Het maakt me op een zekere manier blij. En dan was ik blij dat het ondertussen al middag was. Een hele namiddag bezig geweest met papieren. Morgen nog één instantie raadplegen en dan hoop ik dat ik er door ben. Dan hoop ik dat iedereen is ingelicht die moet ingelicht zijn. Gelukkig bestaat er telefoon en e-mail. De vooruitgang is toch voor iets goed. Nu ben ik nog bezig met het leegmaken van fardes. Elk formulier , elk papier brengt een herinnering naar boven. Het is heel moeilijk werken. Voor mij toch. Ik ben nog bezig met een hoop papieren te verzamelen van mijn echtgenoot die ik nog zeker enkele jaren moet bijhouden. En ik heb nog enkele dozen vol. Vol met papieren die ik zeker niet mag wegsmijten. Dat hebt ge als ge zelfstandige zijt geweest. Ik stel me de vraag of dat bij anderen ook zo is. Ik stel me op het ogenblik ongelooflijk veel vragen. Helaas heb ik er momenteel nog altijd geen antwoord op gekregen. En ga ik een antwoord krijgen ?
Het was vandaag weer een lastige dag. Komt het door dat grijs regenweer of ... Ondanks de motregen en ondanks het frisse weer ben ik toch weer dag gaan zeggen. Ik moet je toch op de hoogte houden van het verloop van mijn dag. En die was lastig. Weet ge wel , onze pedicure man , die was vandaag op de afspraak. We gingen niet over mijn man praten maar we hebben het anderhalf uur volgehouden. We hebben zelfs de tradionele borrel gedronken. Het ging wel niet gemakkelijk maar het is ons gelukt. We hebben schol gezegd tegen mijn man ! Hij had er moeten bij zijn om mee te toasten . Helaas werd het hem niet gegund. Wat doet dat pijn. Ze kunnen binnen in mij nogal nijpen ! Alles dicht , gewoon dicht . De volgende afspraak ligt ook weeral vast. Volgende week mag mijnheer de notaris aan de successierechten beginnen. Wat een miserie. Ik ben eens benieuwd hoe alles gaat aflopen. Ik hoop maar dat ik alles kan vinden wat ze daar nodig hebben. Ik stel me ook de vraag waarom dat allemaal zolang moet duren. Ze hebben maar een knopke in te drukken en alles komt uit de computer. Ze weten alles beter dan dat we het zelf weten. Ik kan er van rotten en nu toch zeker. Ik ben toch blij dat ik mijn hart ben gaan luchten bij m'n man. Ik kan alleen maar hopen dat hij me verder helpt met goede raad.
Ik heb vandaag een foto laten afdrukken bij de fotograaf. Zelf kan ik dat niet. De foto is mooi. Als mijn moeder deze gaat zien dan denk ik wel dat ik deze kwijt ben. Dan ga ik me gewoon een nieuwe halen. En raar maar waar. Ben bij een fotograaf geweest waar ik anders nooit kom. Ik kon het niet over mijn hart krijgen om bij onze vaste fotograaf te gaan. Ik denk dat het ook komt omdat er allemaal vreemde personen werken. Het huiselijke van vroeger jaren is daar niet meer. Dat is iets wat ik mis ! En nog steeds krijg ik medelevens van vrienden in de bus. En nog steeds zit ik nu s'avonds bedankbriefjes te schrijven. Er zijn ook nog kennissen op verlof die het nieuws nog niet weten. Die mensen gaan een heel raar gevoel hebben op het moment als ze hun post openen. Deze voormiddag naar de ziekenkas geweest om alles in orde te brengen. Gelukkig waren ze daar heel behulpzaam en zeker heel geduldig. Het was er al zo overdruk. En dan al die papieren. Wilt U hier tekenen en daar ook nog eens ! En nog eventjes bellen voor dit .... Deze namiddag was de bank aan de beurt. Wat een miserie ! Al dat papier gedoe. En wanneer gaat het allemaal in orde zijn ? Een papier van hier - een papier voor dat - en te weten dat het zo nog enkel dagen gaat doorgaan. Ik hoop niet dat het overal zo lang gaat duren want er staan nog enkele afspraken genoteerd.
Weer een dag die voor bij is gekropen. Een rare dag is het geweest. Mijn ouders hebben me mee uit eten gevraagd. Mocht ook wel want er was een jarige ! Het deed raar om in een restaurant binnen te gaan waar ik al anderhalf jaar niet meer was geweest. Met de ziekte van mijn man kon dat helaas niet meer. Ik moet eerlijk toegeven dat ik dat had gemist. Nu deed het pijn om er binnen te gaan. Te weten dat mijn man niets liever deed dan eens uit eten te gaan. Dat moest zeker niet alle weken maar zo af en toe ........... wat hebben we dikwijls genoten. Dikwijls waren het magische momenten. Telkens maakten we er echt tijd voor. Tijd om er echt van te genieten. Ik moet eerlijk toegeven het heeft me gesmaakt, Maar daar houd het met op. Ik heb het voor een heel groot deel gedaan om mijn ouders te plezieren. Meer niet. Alhoewel ik toch blij ben dat ik die stap al heb gezet. Ergens binnen gaan zonder mijn man ... Ik moet ook eerlijk toegeven dat ik thuis , in mijn eentje , eerst nog een potje heb gehuild. Ik voelde me ook schuldig omdat ik ging eten. Nu is mijn man er niet meer en hij zou er zo van genoten hebben. Nu ging ik zonder hem. Het voelde een klein beetje als verraad. In de late namiddag ben ik nog samen met mijn moeder op kerkhofbezoek geweest. Het verwonderde me dat er zoveel mensen een bezoekje brachten aan een geliefd iemand. Vroeger kwam ik éénmaal per jaar op het kerkhof. Zoals zovelen onder ons op 1 november. Dikwijls had ik me al voorgenomen : in de zomer kom ik hier eens wandelen. Nu is het nog geen zomer maar ik weet nu al dat het een dagelijkse , nee , een wekelijkse routine gaat worden. Alle dagen zal voor mij wat te veel worden. Maar ik hoef niet alle dagen tot ginder te rijden. Ik heb hier bij me thuis een mooi gedenkhoekje gemaakt. Het is nog niet af maar er is al een mooi begin gemaakt. Het geeft me warmte als ik even pauzeer bij het hoekje. Het nadeel is dat ik wel heel veel kan vertellen ... en heel veel kan vragen ... maar ik krijg geen antwoord. Wat een gemis. Wat een leegte die nooit meer zal gevuld worden. Wat een pijn die nog altijd even erg is.
