En wéer stijgt het vliegtuig op. En wéer is daar een uitzicht op iets, dat wij al vele malen op afbeeldingen gezien hebben. Maar nu,,,,!!!!! Trots wijst de gezagvoerder op twee kolossen, waaraan nog gebouwd wordt. "De Twintowers", zegr hij: "die worden de hoogsten". En hij wijst ons 'de twee torens' aan, die later het begin werden, -in 2001- van zoveel ellende. (Overigens: het kostte veel moeite om tijdens deze vliegtocht éen kopje koffie te bemachtigen. Ook hier weer die wat 'onhandige' bediening)
Maar van 'dat worldtrade-centrum -drama weten wij op dat moment uiteraard nog niets, En vol verrukking kijken wij vanuit de plane naar de skyline, die- zelfs van zo hoog- indrukwewkkend aandoet. Alleen al zo'n fantastische hangbrug.
Dan de eerste ervaringen. Wat een heerlijke temperatuur. nu ja; heerlijk......: het doet je in ieder geval weer aan Europa denken met een verfrissend regentje.
En dan dat kleurige mensengewiemel. Veel meer soorten mensen dan in Washington, op de meest uiteenlopende manier gekleed.
En wanneer we de volgende dagen door de stad lopen, valt ons ook hier weer op, evenals in Washington: "Wat wordt hier hevig geëvangeliseerd".
En wanneer we onze eerste , verkennende wandelingen maken, is dat op zondagavond. En.....alles is open, wat winkels betreft. De gewone dingen daarna : Vrijheidsbeeld: - de kinderen belopen het tot in de ogen - ik blijf wat lager -....en ma- heel wijs- want ze spaart zich wat, beneden.
Marijke en ik zijn nog op de top van het Empire-state building. Uiteraard in Central Park. En daarna met zo'n 400- mensen vliegtuig naar Nederland.
Ja; wat moet ik bij al die dingen zeggen: - we zaten 50 meter van "Broadway' af. Daar waren echt wel veel 'breede weg'-verleidingen - merkwaardig, die vele evangelisatiegroepen. Maar wel een beetje 'van een eiland'. Keurige jongelui, die netjes hun lesje opzeiden, maar weinig contact zochten met het publiek. - die heel andere gewoonten met de zondagopening van winkels dan bij ons in Nederland, juist in 'uitgesproken Christelijk aandoende´landen als de Verenigde Staten en - later bezocht- Zuid/Afrika.
Nu ik dit schrijf, krijgen wij veel nieuws binnen uit de U.S. En ook nu merk ik, dat een toesprasak van welke candidaat dan ook, niet zonder dít kan: "God bless America". Maar al dat 'gebless'' heeft niet kunnen voorkomen, dat juist de laatste jaren veel barsten zijn gebleken in de 'image' van dit land. - de credietcrisis, gevolg van een steeds meer lichtzinnig 'op de pof leven'. - het jagen naar directe successen, gote bruggen en zo, terwijl er onvoldoende werd gereserveerd voor het nederiger werk van onderhoud. - het gepoch op 'God's own nation', terwijl er misstanden zijn bij het beschermen van het zwakke deel van de inwoners.
Les: het luidkeels uitrgalmen van 'godsdienstige kreten' kan heel wel gepaard gaan met arrogantie, lichtzinnig 'maar beginnen' met dwaze oorlogen , een collectieve, ziekelijke lust 'om toch maar op te vallen", beroemd te zijn.
Lieve mensen; jullie, die streven naar diepere christelijke waarden.....hou je vrij van deze dingen, die dit interessante land ontsieren. De vrucht van de Geest kennen jullie nu wel. Maar ootmoed, nederigheid, bezonnenheid, tevredenheid, voorzichigheid, behoren een dieper levende Christen te kenmerken.
Dan wordt Miami weer een herinnering en brengt een vliegtuig ons naar Washington.
Alles zo veel prettiger hier. Die temperatuur, dat wat meer dorpse, wat oudere huizen allemaal, niet alleen maar hotels en nog eens hotels. Direct al moed om toch maar weer een nieuw fototoestel te kopen. En dan: kleren kopen. Nooit wil ik meer in de penarie zitten met mijn geld, zoal in Curacao.vorg jaar. Ik heb een overvloed van traveller cheques. Maar alles is hier zo aamlokkelijk geprijsd en uitgestald. We kopen wat af !
Natuurlijk naar het Capitool. Helemaal onder de indruk zijn in de 50 meter hoge fluisterzaal met zijn bijzondere acoustiek. Eten in zo'n moderne cafetaria , waar je zelf in een lange rij staande, je voedsel bij elkaar moet scharrelen. Allerlei monumenten langs.
Maar hier iets, dat heel wezenlijk van Miami verschilt. Overal groepjes evangelisten voor het een of ander, die je blaadjes in de hand stoppen met zulke teksten als: "" Where art thou?! In the 'Broad way'. where all the worldly mulitudes throng their many paths, the end of each of which is DEATH", een merkwaardig, archaïsch aandoend soort Engels. De auteurs noemen zich 'de Pilgrims Tract Society'. Maar ik zie ook Jesus Freaks, Jehovahs getuigen, Mohammedaanse propagandisten. De 'Freaks' pakken het 'eigentijdser' aan in hun pamfletten: "Listen consciende...if anybody's gonna ruin.....I mean RUIN..... I ....my life was gonnabe", wat ik dan maar vertaal tot: 'Luister met jullie geweten...als er iemand een puinhoop is geworden...ik bedoel: echt een puinhoop...IK.....mijn leven was voorbij".
En dan wacht de volgende plane alweer voor New York. Er is nog een staking ook, maar onze tickets kunnen worden omgezet.
Ja, Washingtom± parken met eekhoorns. Goedgeklede, zelfs tikje ouderwets geklede mensen. Geen enkele smerige 'Vondelparkslaper' ertussen, zoals je ze in Amsterdam toendertijd kon meemaken, Keurige stad.
En in die stad loop ik rond met vrouw en twee dochters en allemaal kijken we verrukt , met opengesperde ogen, rond. En Betty, nog nauwelijks die baarmoeder-operatie achter de rug, doet maar mee. Geen hartkloppingen en beginnende aderonsteking , zoals in Miami , plagen haar. Wat een zegen.
Overigens; die reclame voor allerlei godsdiensten hè, soms in oudewrwetse bewoordingen. Dat is toch echt iets van Washington en - later- New York. In Miami zag je dat nooit.
Lieve lezers: natuurlijk wandelen jullie niet op de brede weg en jullie geweten spreekt duidelijk. Maar hoe dan ook: deze toevallig uit de veelheid genoteerde 'teksten' spreken toch wel van: - eeuwige consequentie van onze daden in het heden - bezinning op datgene, waar we nu eigenlijk mee bezig zijn - de vele manieren om verkeerd terecht te komen - de ruïne, die je leven kan worden -....en het altijd weer mogelijke herstel.
Misschien dat na 34 jaar iemand hier nog ergens iets uit leert tot zijn eeuwig heil..
Zou mooie stof zijn voor weer een ander 'blaadje', als het ooit ruchtbaar werd. Ik denk evenwel, dat pas de eeuwigheid het eventueel openbaart.
Wanneer we de volgende dag in Miami aankomen, worden we allereerst verrast door de wat barse onvangst op de luchthaven, nu we voor het eerst Amerikaanse bodem betreden.
En wanneer we naar de stad rijden, bespeuren we al gauw de schroeihitte, terwijl wij toch uit Suriname aan wel het een en het ander gewend horen te zijn. Maar die overvloed van groen dáar. En de schaarste aan bomen en struiken híer. Letterlijk alles is volgebouwd met grote hotels. Nu zullen huidige bezoekers van Miami dat misschien ontkennen. Maar in onze tijd daar, 1974, verpoosden wij op straat dikwijls op weg naar ons hotel bij een groepje bomen, ergens gespaard, die opeens een oase in de steenwoestijn bleken.
We maken daar twee trips: de eerste gaat naar de Everglades, een natuurgebied, vroeger veel groter. Maar een rest is bewaard, toen men in de gaten kreeg, dat men bezig was, de tak door te zagen, waarop men zelf zat, i,.c. de toeristenindustrie, die niet gebaat is bij een volkómen verwoeste Everglades.
Voordat wij evenwel bij die Everglades zijn, varen wij al geruime tijd langs enorme landhuizen, door de gids onveranderlijk aangekondigd als gekost hebbend zo- en zoveel MILLION D O L L A A A R S,. waarbij dit laatste woord zo liefkozend wordt uitgesproken, dat het haast lijkt op vererring van een godheid.
Ondertussen is er een onweer voorbijgetrokkken en wanneer wij eindelijk en ten langen leste bij de brug zijn aangekomen, die de toegang tot het restant Everglades ontsluit,. blijkt die brug defect, onklaar geraakt door dat onschuldige onweertje en moeten we onverrichter zake terug. Maar ik krijg wel mijn geld voor deze reis terug zonder enige tegenwerping.
Nog een trip naar Disneyland Florida. Maar daar wordt mijn fototoestel gestolen. En alles rond deze reis is ook weer wat ' houterig' geregeld Mijn bevindingen bij deze eerste kennismaking met de Verenigde Staten: - wat wordt alles opgeofferd hier aan steeds maar meer bouwen - wat zijn de trips protserig, alleen maar sprekend over geld - wat zijn die trips onhandig en onpersoonlijk georganiseerd - wat is er veel achterstallig onderhoud....aan zo'n brug bijvoorbeeld.
Wij zijn nu vele jaren verder. Het kapitalisme is na mijn bevindingen tóen nog veel meer ongebreideld geworden. - laatst is gebleken, door allerlei instortende bruggen en falen van dijken, hoe onderhoud, dat geen 'status'verleent, en geen 'glamour', vaak wordt nagelaten. - en allerlei 'hedgefondsen'n dergelijke uitwassen en geldzucht in het algemeen, hebben door al die bonussen en die provisies over onzekere omzetten, uiteindelijk de wereldeconomie in een crisis gebracht.
Het communisme heeft deerlijk gefaald. Maar ook het kapiltalisme is het niet helemaal, of mogelijk zelfs ook: helemaal niet.
Maar de hoop van de Christen is toch op het 'rijk van God' gevestigd. We zingen toch ook : 't Hoofd omhoog en 't hart naar boven, hier beneden is het niet". Natuurlijk doen juist wij, gelovigen, er alles aan om de wereld te verbeteren, maar gelijk weten wij, dat het met de duivel 'still in power' toch ook weer 'dweilen met de kraan open 'is. Lieve mensen...hecht niet te veel aan 'hier en nu', maar weet, dat u aan de hand van Jezus onderweg bent naar het land, waarvan wij nu al zingen: "Er is een dag, waar al wat leeft al lang op wacht, een dag van blijdschap, als heel de schepping wordt bevrijd. En op die dag, dan komt de Heer en haalt zijn bruid, die rein en stralend opgaat in zijn heerlijkheid.
Spoedig zullen wij hem zien en voor altijd op hem lijken en Jezus kennen zoals hij is, amen !! Nooit meer tranen, nooit meer pijn , want wij zullen met hem leven in zijn nabijheid .......voor altijd. Amen, amen.
Er klinkt geschal, wanneer de graven opengaan en doden opstaan voor eeuwig levend door zijn kracht. Hun aardse tent wordt nu bekleed met heerlijkheid, de dood verzwolgem, overwonnen voor altijd..
Dus kijk omhoog en zie wat nog verborgen is, maar wel beloofd is,dat blijft in alle eeuwigheid. En als je lijdt, weet dat het maar voor even is. Als Jezus terugkomt , deel je in zijn heerlijkheid.
Deze aardse vacantiereis begon wat teleurstellend. Maar de hemelse reis,. waarvoor we ons klaarmaken, geeft enkel vreugd.
Drie jaar ben ik nu in Suriname. En volgens contract heb ik nu recht op buitenlands verlof. Zes weken om wat van de wereld te zien en de familie te ontmoeten .Wat een heerlijkheid !
Er is echter wel een grote 'maar'. Betty is nog steeds bezig op krachten te komen van haar baarmoeder-wegneem- operatie.In de weken, die aan de 'grote sprong'vooraf gaan, kan ze nauwelijks iets aan de voorbereiding doen. We vertellen dat aan onze vrienden, die vurig voor haar in gebed gaan. En dikwijls , als een gelovige moe langs de kant van de weg zit, is er wel een medegelovige, die hem helpt om de knikkende knieën te versterken,, (Jesaja 35 v 3).
En warempel; wanneer de grote dag daar is en ik mij door een groot aantal tegenslagen heb heengewerkt, is alles gereed en..alweer een geloofsgenoot rijdt ons naar Zanderij, waar wij moeiteloos vliegen naar Curacao. Maar daar komt de eerste van tegenslagen, die zo dikwijls mensen gillend naar huis doen terugreizen, in ieder geval terugverlangen. Zo ging het in 1973 toen dat vacantiehuis in Kourou ontoegankelijk was...zo gaat het hier. De transit- beambte zegt: "Voor het reisgedeelte Curacao - Miami hebt u geen bevestiging ontvangen. U kunt niet mee".
Nu had ik in Paramaribo al op deze lacune gewezen, maar naar 's lands trant was het: "O....geeft niet...komt best in orde".
Niet dus: maar ik heb op dit eiland een geloofsgenoot wonen, die wellicht raad kan schaffen. Ik zoek zijn nummer op en daar is de vertrouwde stem: "Blijf een nachtje bij ons, dan reis je morgen verder".
En in plaats van in het vliegtuig zitten we even later in een taxi. Zo kan het in de oudheid met Paulus op zijn reizen ook zijn gegaan. Het lukte bijvoorbeeld maar niet om in Bythinië te komen. 'Opbellen' met vrienden. En dan wordt het ...Troas.(Handelingen 16 v 8).
En als we daar dan komen, treffen we oude vrienden van Suriname, die nu weer hier evangeliseren. En er zijn kinderen,in de leeftijd van Marijke en Mariëtta, die opgetogen zijn over deze kameraadjes, voor de verandering nu eens even Europees blank als zij. En tot éen uur in de nacht doorspreken met al die oude bekenden.
En om zes uur al weer op en nu met een vliegtuig meekunnen. Miami...we komen er aan.
Wat ben je tijdens reizen afhankelijk van de Heer. Thuis, in je vertrouwde omgeving, merk je dat niet altijd. Maar hier, aan het begin van ´een echt grote reis´, zat er zóveel tegen. Want ik heb lang niet alles genoemd. Maar de Heer zorgde ervoor: - dat mijn nog niet volkomen herstelde vrouw dit allemaal maar volhield. - dat er een netwerk van geloofsvrienden was, dat voor verblijf en bijkomende verrassingen zorgde.
En vol moed zagen wij de verdere zes weken tegemoet.
En nu, 34 jaar later, leven Betty en ik al weer naar 'de echt-grote reis' toe. Maar God is niet veranderd, (Maleachi 3 v 6) en Jezus Christus is gisteren en heden dezelfde en tot in eeuwigheid, (Hebr 13 v 8) en wij vertrouwen ons aan hen toe.
Er gebeuren in en om het gezin natuurlijk vele dingen. - Mariëtta gaat nu ook naar de 'H.B.S.', maar weer naar een andere dan Marijke. - Betty weegt 73 kilo, bij een lengte van 1.64, dat is iets te zwaar. Ach....en nu: in dat thuiszorgcentrum: 56...en dat is weer veel te licht. maar er zit wel 34 jaar tussen.
Nou vraag jij: `Lees ik dat nu goed Ger. Nog 34 jaar verkort weergeven Man ...je komt nooit klaar"..
Dan maar gelijk beginnen om alle verdere wereldse nieuwtjes af te kappen en alleen even kort over de zaken, die met de ontwikkeling van het geloofsleven te maken hebben.
Willie schrijft zo lief over een groep jonge gelovigen, waarmee ze optrekt. Wij herademen: zie je wel ; er is niets aan de hand in Holland.
En ik heb op eens weer een plan: ik wil als reizende prediker door de Verenigfde Staten gaan reizen.. Ik heb allemaal het idee, dat er veel meer in me zit en dat dit er nog uit moet komen. Ik heb namelijk in Prediker 11 v 5 gelezen, dat ...'een mens van de morgen tot de avond moet zaaien en dat je je hand niet moet laten rusten, want je weet niet of het zaad de ene keer of de andere keer of telkens ontkiemen zal'.
En daar maakte ik dan maar uit op, dat van mij rusteloze aktiviteit werd gevraagd om van alles te proberen en te kijken, wat dan lukte. O....ik heb dat nooit verteld, maar in 1960 of zo had ik nog eens een heel bureau uit de grond gestampt om vragen van mensen te beantwoorden. Maar die vragen kwamen niet en die aktiviteit liet ik ook weer lopen. Nu dit dus....ik meende wat contacten daarginds te hebben, maar dit werd ook weer niets.
En op de lange, lange duur werd het allemaal wat kalmer met mij.
Ik had het trouwens druk genoeg met alle gekke dingen ginds. Eén keer moest ik waken bij een gebouw van de een of andere Assemby-groep, dat door 'afgesplitsten uit die gemeente' werd bedreigd met een nachtelijk overval. Ook dat werd weer niets, maar we zaten dan toch maar een nacht daarginds. Ik hoor het een van de vrouwelijke zendelingen nog zeggen, bleek van ellende: " Oh....I always wanted to be a missionary..." En dan dat antwoord van weer een ander: "Now you are...."
Nee....er was genoeg te doen in de practijk. Voor luchtkastelen was geen plaats.
Maar veel later....ik was al erg oud geworden ....en het hoefde van mij niet eens meer allemaal zo nodig....... vroeg iemand mij: "Kom eens kijken op mijn nieuwe, Christelijke forum" En nu ,7 jaar later, werk in nog op allerlei forums. En nu ga ik virtueel naar Amerika. En 'Ask Ger' trok daar in éen week 230 inputs.
Dit keer een integraal stukje van miijn échte dagboek, het boek, dat de lotgevallen van ons gezin dag voor dag vermeldt. Het is nu al 9500 A 4-tjes groot/ Wat jullie voorgeschoteld krijgt, is maar een samenvatting van de voornaamste gebeurtenissen. ............. Tip is niet meer....niet langer zullen wij zijn zware, wat zeurderige stem horen; opgewonden worden door zijn zure opmerkingen, die toch áltijd getuigden van een zekere, gtrimmigr humor..... Het is voorbij: - het gesmaal op de maaltijden, die wij hem voorzetten - het áltijd vergelijken van de goede tijd bij de E's met de slechte behandeling bij ons - maar ook zoveel leuke dingen.
Laat ik trachten na te gaan, te reconstrueren, hoe het gebeurd kan zijn De 31 ste juli was een drukke dag; ontelbare fietsers, dienstmeisjes, schoolkinderen, bromfietsen en auto's waren ons huis gepasseerd.. Tippie- met zijn haast Pruisisch aandoende dienstklopperij- beschouwde zelfs de overkant van de weg als verboden gebied. Dat was een overdreven standpunt, waarin hij toch echt alléen stond. Maar goed: er was veel tandengeblikker, gegrom en gehol nodig geweest om het heilige terrein telkens weer schoon te vegen. En nu was het dan avond en rusttijd. En toen was er opeens het geraas van een traag naderend busje. "BLAF"; opstaan op je vreemd-trillerige poten; niet door het raam, want laatst bonkte je beschamend tégen de vensterbank, toen je er fier óver wou springen........ o ventje; dat had je moeten waarschwen ! "BLAF"; door de deur, juichend dwars over het grasveld langs de kortste aanvalsroute naar het open hek en toen: "BLAF, BLAF, BL......" Het hartje, dat meer dan twaalfeneenhalf jaar dit bruisende hondenleven stuwkracht had verleend, begaf het......: midden in z'n stormloop gestuit, lag daar de 'riddere zonder vrees of blaam'....... "In het harnas gestorven", zoals Betty dat zo juist opmerkte.
Tip Flipmans, geboren op 8 decembver 1961, was eerst woonachtig bij Grietrje P. in Stadskanaall. Hij was gesproten uit Groningse ouders.Van zijn voorzaten is weinig bekend: wel moet er een takshond onder zijn geweest. In zijn jongelingsjaren nam hij pension bij de familie E. Op rijpere leeftijd- begin 1967- vertrok hij, door hen vergezeld, naar Suriname voor wat bedoeld was als ´een kortstondig verblijf´. Hij zou er tot zijn dood blijven.....
Toen de E´s vertrokken, nam hij bij ons zijn intrek. Van dien af nam zijn gezapige leventje wél een keer.Géen geblaf meer achter een ondooedringbaar hek, maar op je tiende nog eens een hele stráat met daarin andere reuen om mee te vechten, ja zelfs met teven om te beminnen.
Toegegeven : het was niet allemaal ´botertje tot de boom´ - in 1972 moest deze dappere strijder gecastreerd worden, omdat tijdens een meningsverschil over een van de schaarse wijfjes een gemene tegenstander zijn testikels beschadigde - in 1973 ging een stuk van zijn staart er aan. Maar....al mauwde hij nog zoveel: "- geef mij ome Bart maar - tóen was ik in aanzien - at aan tafel met een bord -had een bijbelschool", aan alles merkten wij wél, dat hij zijn laat begonnen losbandige periode zéer waardeerde.
Wapenfeiten: - vele fietsers gevloerd, ook wat bromfietsers - het meest gave stuk werk toch wél: het omverlopen van mevr. la R.op 31 december 1973; ze was er weken mooi mee. " Wat doet zo'n vrouw ook buiten haar tuinhek, wanneer jij vuurpijlen najaagt|".
Kleine pesterijtjes: - walgend opkijken van je eten: vlees met melk en brood... "Bij ome Bart kreeg ik...." - overdreven dankbaar knorrend over de grond rollen na het verorberen vn drie rijstkorrels: "Chut....chut....wat zíjn ze weer rejaal".
Maar och: hij gaf veel vermaak. Er blijft een leegte , ook voor Taf, zijn medehuishond.. "BLAF, BLAF, BL.....
Laten wij mensen goed en waardig blaffen. Je weet maar nooit, welke BLAF een BL....wordt. ....... Daag Ger
Ik heb al eens verteld, dat Betty zo aan bloeverlies leed. Maar in de zomer van 1974 werd dat zo ernstig, dat ze toch eens voor observatie naar het Suruinaamse Diakonessenhuis ging. Ze ging voor een gesprek, maar ze hielden haar gelijk. Direct al zeiden ze : "Zo snel mogelijk opereren".
Maar later waren er toch weer zorgen: er werd een hartvergroting vastgesteld.
En dan gaat het later toch door. De baarmoeder wordt weggenomen.
Het is allemaal erg verwarrend. En er is zoveel gedoe, dat gelijk komt. Uit Nederland komt een strenge brief: "Betty heeft Jezus verloochend door op dokters te gaan vertrouwen'. Een of andere doorgevloeide, fanatiek geworden gelovige, is degene, die Betty's verwarring nog vermeerdert. En toevallig schrijft een van mijn zussen net in die tijd een ruzie-achtige brief over iets anders.
Maar dat komt allemaal bovenop de eigen verwarring. In ons geloof, dat wij al weer sedert 1959 uitdragen, wordt sterk de aandacht gelegd op 'de Goddelijke genezing': Jezus redt en geneest. In de 15 jaar dat wij er nu mee bezig zijn, hebben we herhaaldelijk in de eigen gezinskring en ook daarbuiten genezingen meegemaakt.. En nu dít !
Maar Betty is onverschrokken. God is onvoorsPelbaar, maar ons geloof is onverwoestbaar, al moet ik daarbij telkens weer aantekenen: alles is genade. Wij weten, dat hij goed is, alhoewel op de korte termijn soms raadselachtig. Zij blijft God vertrouwen en in het ziekenhuis blijft ze het blijde nieuws van de opgestane Heiland onverminderd verkondigen. Zij geneest aanvankelijk ook wonderbaar snel, maar wanneer ze thuskomt en gelijk weer in de auto wil stappen- ze heeft inmiddels haar rijbewijs- heeft ze niet eens de kracht om het stuur te draaien.
En dan zijn er voor de zojuist tegugekeerde nog wel knapen van problemen: - de dochters vechten zo veel, dat het soms gevaarlijk wordt - het leersysteem aan de school, waar Mariëtte op is, dat volkomen overheersend toelegt op rekenvaardigheid, brengt door deze eenzijdige gerichtheid ons lief dochtertje op het randje van een ernstige overspannenheid - er moet alweer een nieuw dienstbode worden ingewerkt - de buurman organiseert een groot, dagenlan durend, uiterst luidruchtig Hindoefeest. - er wordt een leraar van Marijke vermoord en dochterlief is daardoor behoorlijk geschokt.
Zó moeilijk allemaal. Maar Betty krabbelt er weer bovenop. Wij hebben geleerd op God te blijven vertrouwen, hoe moeilijk het soms ook is. Er komt nog zoveel goed. - die hartvergroting; nu- met haar 85 ste- klopt dat hart nog - die bloedvloeingen zijn dan toch maar over en nooit teruggekomen - die nare brieven zijn allang vergeten. Die dame zie ik nog wel eens op conferenties, Ze is altijd vol belangstelling , ook voor Betty, die toen- volgens haar- 'Jesus verraadde'. - in ' Goddelijke genezing' hebben wij een nieuw, uitgebalanceerd, gerijpt vertrouwen
Er komt nog zoveel goed, zei ik al. En eenmaal komt alles helemaal goed. Dat kan voor al mijn lezenden, die de hand van Jezus stevig vasthouden.
