We gingen vandaag naar Damme fietsen langsheen de Blinker en de Stinker ofte Schipdonkkanaal en Leopoldkanaal. Langsheen het water fietsen met her en der wat rustmogelijkheden, het was een lust. Van tijd tot tijd een lichte storing met voorbijflitsende wielerterroristen, luid bellend en roepend, omdat zij wat sneller fietsten dan wij. Eénmaal de bende voorbij, werd het terug stil in het land van Buysse en kwam aan deze boomkathedralen geen einde. Mateloos genieten was dit en telkens weer verrast door overblijfselen uit een oorlogsverleden met een G.I. op een metershoge toren met een mitrailleuse in aanslag. Iets te weinig banken onderweg om uit te rusten van een lange tocht (tenminste met minifietsen), kwamen we in Damme. Tijd voor een pintje in dit drukbezochte boekendorp. 20 minuutjes verder was alle moeite verdwenen en kon ik aan mijn slentertochtje door het papieren geheugen van de nederlandse taal beginnen. Ruim meer dan een uur later, met een boek onder arm, was het etenstijd. In één van de gezellige café's smaakte het broodje net zoals 5 michelinsterren. De terugtocht was langer dan het leek en we waren wat blij in de verte ons bootje te ontwaren. We boekten in het Kasteel van Raverschoot ons avondeten en fietsen richting boot om ons te gaan verfrissen. Na de douche rustig lezend in het meegenomen boek over de geschiedenis van het Waasland vergaten we de tijd, wakker gemaakt echter door een knorrend geluid van onze magen. Het waren lekkere mosselen, afgesloten met een schitterend flesje wijn. Neen, deze dag zou nooit meer stuk gaan.
Tijdens ons verblijf in het Meetjesland, waren we na de stadswandeling, tentoonstelling en het verorberen van onze verwenkoffie en de rest, blij om terug aan boord te zijn. Met al de meegenomen brochures waren we enkele uurtjes zoet en visten er enkele ideeën uit om 's anderendaags te doen. Fietsen naar Damme leek ons doenbaar al schrikte de afstand (22 km) ons wel wat af. Maar we hadden nieuwe fietsen en die moesten en zouden gerodeerd worden. Met onze tafel op het achterdek vol verwennerij genoten we van een rustige namiddag. Het avondeten hadden we geboekt in de Koetshoeve, 25 meter van ons bootje. Een bootje kwam in de verte uit het afleidingskanaal van Eeklo gevaren en trok direct mijn aandacht. Plat vooraan en met met zitmogelijkheid voor 3 of vier personen werd het aangedreven door zonne-energie. Ik had al uitvoerig gelezen over jonge ingenieurs uit Europese landen die in Nederland wedstrijden hielden met bootjes op zonne-energie om afstanden en snelheden te maximaliseren maar hier net voor me vond ik het dermate interessant dat ik er een aantal foto's van nam. "Sail4you.be" was de naam en geruisloos schoof het ding naast me en verdween achter de bocht. Later in de avond kwam het terug. Fascinerend !
Na een goede nachtrust, (jongens, wat is het er rustig) waren we eigenlijk ook gekomen om "den toerist" uit te hangen. Hoewel het erg warm was begonnen we met een stadswandeling, om toch de sfeer wat op te snuiven. Er was die dag iets te doen op de markt, want een team was bezig met grote kramen te plaatsen. De toeristische dienst lokte ons naar binnen met een tentoonstelling over Cyriel Buyse. Buysse herinnerde ik me uit mijn humaniora-periode als één van de oprichters van "Van Nu en Straks". Als neef van de gezusters Loveling zat literatuur ingebakken in de familie. Geboren in Nevele en overleden in Afsnee bleef deze schitterende schrijver zijn geboortestreek trouw, al was hij als vriend van de grote Louis Couperus ook aanhanger van het Groot-Nederlandse Gedachtengoed. Als zoon van een fabrikant vertelde hij over groot en klein, rijk en arm op een schitterende manier ingekaderd in de Leiestreek, die hij zo goed kende. Wie kent niet zijn "Gezin Van Paemel", een schitterend toneelstuk dat ik enkele jaren geleden nog zag in het NTG met een verbluffende Jo De Meyere in de hoofdrol. Hij blijft me eigenlijk het meest van al bij als verteller, die naarmate hij ouder werd, ook milder was tegenover de mensen die hem omringden. Kort voor zijn dood werd Cyriel Buysse in 1932 in de adelstand verheven, voor velen een verrassing in het toenmalige "Belgique en zijn franssprekend koningshuis". Het was toen de koning die uiteindelijk besliste wie wel en wie niet. Enkele trappen en ik was in het kantoor van de toerismedienst, waar we ontvangen werden door de jongenman met dienst. Hij gaf ons interessante lectuur en kaartjes over wat er te bezoeken viel. Blijgemutst kwamen we allebei buiten met een opgefriste blik op één van Vlaanderens klassiekers. Tijd om de culinaire geneugten te proeven. We namen allebei een verwenkoffie en genoten van al dat lekkers. Nadien nog een biertje en voor Petra een wijntje en we sprongen weer op de fiets, richting boot.
Het wordt tijd dat een Meetjeslander mij het verschil uitlegt. Net voor het kanaal naar Eeklo, ligt de sympathieke club VVW Nieuwendorpe/Maldegem, met aan de overkant Taverne/Restaurant/Tea-Room "de Koetshoeve", wiens adres in Adegem ligt. We lieten dit geschil zeker niet aan ons hart komen, want dit was onze eerste bestemming. Vertrekken deden we in de namiddag, vermits Nieuwendorpe haalbaar is op een halve dag. Vrijdag, de 14e verlieten we Spanjeveer en zagen talloze lege ligplaatsen in Mendonk bij onze twee buurtclubs. 't Was een goede temperatuur maar met een fris windje, toen we de Moervaart verlieten en op het kanaal G-T bakboordkant kozen richting Gent. De voorspelling dat het mooi en warm zou worden lokte ons weg om van een weekje varen te genieten. In Langerbrugge kruisten we het veer en voeren aan de enorme papierfabriek Stora Enzo stuurboord uit. Een kwartiertje verder kwamen de sluizen van Evergem in 't zicht. Jawel, u leest het goed, meervoud sluizen, want sinds kort is deze sluis ontdubbelt met een spetter van een nieuwe sluis. De oude wordt intussen volledig gerenoveerd en we mochten met z'n allen via de nieuwe. Met gemak maakten we ons vast aan een ander bootje, de "EOLE" uit Wachtebeke, die eveneens een weekje verlof namen.Watersporters zijn sociaalvoelende mensen, en de tijd dat je in de sluis ligt, maak je al snel contact met je buurman. Toen we vernamen dat ze ook uit Lokeren kwamen en bovendien uit dezelfde straat, stonden we met vier mensen "van het hand Gods geslagen", want geen van ons vieren kenden elkaar. Vervreemding, noemt men dat. We zwaaiden onze nieuwe kenissen goeie vaart en verlieten hen op het kanaal Gent-Oostende aan de Schipdonksluis. Op voorhand verwittigen kan nooit kwaad en we liepen het sas binnen, want 't stond klaar. Tien minuten verder en we kwamen op de Blinker, lees het Schipdonkkanaal of nog Afleidingskanaal van de Leie. Een kanaal met de bedding van een "toekomstig duwvaartkanaal" denkt men in Brussel. Doch omwonenden en sportminnenden (joggers, fietsers, wandelaars en watersporters) denken daar gans anders over. Laat ons land waar het gras nog groen is en vergeet voor één keer hoeveel geld een miljoen is, zong onze Vlaamse zanger Louis Neefs. Met z'n allen hopen we dat hij gelijk krijgt. Uit voorzorg hadden we de radarbeugel neergelegt, zodat we met 3,60m geen enkel probleem hadden met de bruggen onderweg. Ook het VVW Nieuwendorpe was verwittigt van onze komst en ons plaatsje was klaar. Hier was het rustig en stil, tenminste wanneer we niet opgeschrik werden door grote bendes wieler-terroristen, euh sorry wielertoeristen wou ik zeggen, al is het verschil soms nauwelijks merkbaar. Motor af en luisterend naar de stilte, namen we een drankje en pauseerden een kwartiertje. Morgen stond er een bezoek aan Eeklo op het programma en de volgende dag een fietsrit naar Damme, maar daar hebben we het een volgende keer over...
Jongens, jongens wat een weer ! 'k Weet het, 'k val in herhaling maar wonen we nu in 't zuiden, of is dit toch nog Vlaanderen. Mij niet gelaten. Ik heb op 1 week 4 t-shirts gedragen en 2 shorts, de t-shirts dan nog een paar uur per dag. De broek was ik wel verplicht, maar alles was te veel. Voor mij hoeft zeker niet de 38° maar met 22 tot 24° ben ik al best tevreden. Aangezien ons bootje van staal is, geeft de hitte een extra dimensie aan onze "Enya". Eén week zalig genieten, dolce far niente van de ochtend tot de avond. We bleven in ons Vlaamse landje en genoten her en der van alle mogelijke culinaire geneugten. We dweilden langsheen het Meetjesland naar de Westhoek en eindigden in onze Oost-Vlaamse contreien. In onze volgende artikeltjes kom je meer te weten over alle fel gesmaakte geneugtes des levens.
Ook in de zeevaart gaat alles veel te snel. Grote mastodonten van schepen hebben soms snelheden die te ver gaan, en bij het kruisen van andere zeeroutes soms ook verkeerd gaan. Dat snelheden in km. uitgedrukt soms ver boven de veertig, vijftig km/uur gaan, begint gekker en gekker te worden. Wanneer je dan een andere koers moet nemen, of uitwijkingsmaneuvers of noodstops moet uitvoeren, gebeuren er dingen die amper te voorzien zijn. Mensen blijven tenslotte mensen, ook al is "koning computer" alom tegenwoordig, ook in een stuurhut van zeeschepen. Wat zoiets teweegbrengt, moge blijken uit bijgaande foto's, genomen bij een aanvaring tussen de Renate Schulte en een andere coaster. Alleen stoffelijke schade, gelukkig !
't Is het eerste jaar dat we verzaken aan de feesten. Al dat gedruis en vooral het nachtlawaai sturen ons richting van ons bootje waar we de ganse tijd de nodige rust vinden. Om kwart voor vijf loopt immers het wekkertje af voor Petra en dan kun je het gelal van terugkerende feestgangers naar hun wagens missen als kiespijn. Wat aanvankelijk gestart was als een feest om de echte Lokeraars uit hun kot te krijgen, is afgegleden tot een commerciële mastodont die op muziekgebied zijns gelijken niet kent in Europa. Het is het goedkoopste evenement in zijn genre. Zoveel is zeker. Met de "Fonnefeesten" en "Polyfonics" er bij staat Lokeren gedurende 10 dagen op iedere muziekliefhebber zijn verlanglijstje. De randverschijnselen moet je er echter bijnemen. En die vinden wij als Lokeraars minder interessant. Met het goede weer was het trouwens op ons bootje gewoon zalig genieten. Al met al zijn we ons ook aan het klaarmaken voor de volgende reis. Mocht het lukken, dan zijn we vrijdag terug weg, klaar voor nieuwe avonturen. Duimen maar, dat de weergoden ons goedgezind zullen zijn, en blijven.
We gaan 's morgens nog wat boodschappen doen en wat wandelen. De fietsen blijken een aanwinst, allebei van hetzelfde merk, wel in een andere zachte kleur. Gezwind bergop en bergaf, want zeven versnellingen maken het leven makkelijker. Terug aan boord, schoonschip maken, want onze gasten komen straks tegen drieën. Iets erna komen ze aan boord, de kinderen zijn fier over hun nieuwe fietsen die papa gekocht heeft. Ze willen absoluut allebei de "kapiteinspet" opzetten, terwijl papa gretig alles op foto vastlegt. Koffie, een wijntje, cola, koekjes, maar voor alles kraken we op onze nieuwe enya een fles bubbles. De namiddag vliegt om en te snel moeten we afscheid nemen. De twee kinderen hebben aan boord tekeningen gemaakt van de kapitein, een draak en hun fiets. We zwaaien hen uit en genieten de ganse avond van ons achterdek tot het donkert. We lezen nog wat en luisteren naar de radio tot het bedtijd is.
Afgelopen week-end werd er redelijk weer verwacht. Niet te veel regen, wel een strakke wind op donderdag en vrijdag, minderend op zaterdag en zondag. We hadden dan ook op donderdag "pak en zak" klaar staan om vrijdagmorgen bootwaarts te gaan. Een zonnetje dat af en toe afgedekt werd met wolken die regen voorspelden, zo kon je 't omschrijven. Een fikse wind (4/5 B) maar daar kon ons schip wel tegen. Alles snel in gereedheid gebracht aan boord. Elektriciteit losgekoppeld, touwen los en de "Enya" gleed weg op de Moervaart, richting kanaal Gent-Terneuzen. Dit stuk heb ik reeds meerdere keren afgelegd, en toch is het iedere keer weer anders. 't Was trouwens een schitterende hemel met wolken die gejaagd werden door felle windstoten, gekleurd van felblauw tot donkergrijs, en hier en daar een schuchter stukje rood. Ik dacht aan Brel zijn prachtige unieke tekst over dat vlakke land, le pays plat, qui est le mien. Daar kan ik stil van worden. Maar goed, met zo'n wind, dat vroeg volle aandacht. Voorbij Spanjeveerbrug merkte ik dat ze het houten wrak, wat eens een schitterend jachtje moet zijn geweest, geborgen hadden. Eindelijk, dacht ik en vermoedde dat het er zeker meer dan twee jaar had gelegen. Nu nog die nieuwe lashbakken, die er ook reeds twee/drie jaar liggen en het half vergane ponton en we krijgen een propere Moervaart. In Mendonk, daar waar de twee volgende clubs gevestigd zijn, was het kalm. De steigers lagen er, net zoals bij ons, met grote gaten. Veel watersporters toeren nu ergens rond in "la douce France" of bij "onze Noorderburen" of enkelen "bei unsere Deutsche Freunden" en de stoutmoedigsten zelfs richting "good old England" of verder... Waar Moervaart en kanaal elkaar kussen, gingen we stuurboord uit. Ik was zowaar alleen op het kanaal. Verder varend stond de brug in Zelzate rechtop, werkzaamheden i.v.m. de rijvlakken die opnieuw geasfalteerd worden. Een ponton is langs beide kanten voor de brug aangelegd en brengt de buspassagiers heen en weer. Eens de grens voorbij steek ik mijn Nederlandse vlag op de radarbeugel, zoals het wettelijk moet. Iedere keer moet je, naast je eigen landen-vlag achteraan ook een tweede vlag voeren van het land waar je vaart. Vandaar... Sluiskil en Sas van Gent groeien steeds verder naar elkaar toe met de industriële laad- en loskades. Tot Sas van Gent mag je één uur rekenen vanaf mijn ligplaats en tot Terneuzen worden het twee uur. In de verte duikt onze plaats van bestemming op, badend in het zonlicht, maar nog altijd geplaagd door een "te" felle wind. Net voor de Oostersluis houden we vol stuurboord en gaan via een toegangskanal richting jachthavens. Links heb je de jchhaven "VVW De Neuzen", rechts heb je Aricom jachthaven, die eigendom is van een bedrijf die alles doen qua herstelling, verkoop, onderhoud en winterberging. Bij aankomst leggen we ons, niet zonder moeite, achterwaarts in een vrijliggende box. Dit maakt het afstappen makkelijker. Mijn maag wordt wakker. Petra en ikzelf maken eten. Op een wip zitten we aan tafel en keuvelen over alles en nog wat. We plannen vannamiddag een fietstochtje met onze nieuwe fietsen. Ik neem na het eten nog een biertje en Petra een wijntje. 'k Ben vergeten de krant te kopen. Jammer, want hier kun je geen Belgische krant vinden. Een uurtje later staan we klaar om met onze "stalen rossen" de dijk een eind af te fietsen. Prachtig zicht op het wijdse, golvende water. 't Is 't laatste van 't eb, of de vloed begint, één van de twee. Grote delen van het strand liggen bezaaid met kokken. Niemand die ze opraapt. Nochtans een lekkernij in zeewater gekookt. Na ongeveer een halfuurtje rijden gaat Petra's gsm. Haar collega Monique komt op bezoek met Guy morgen. Ook Geert en de kinderen komen mee. Fietsjes worden omgedraaid en we rijden richting Terneuzen. Snel naar de supermarkt om wat lekkers voor de kids te kopen. 's Namiddags maken we schoon schip tot het bootje glimt binnen en buiten. Ik bunker water. Het verbruik van water is gestegen in de huidige Enya in vergelijk met de vorige. Electrisch toilet is makkelijker maar verbruikt meer water. De tank met 500 liter was zit weer vol. Onderussen staat de radio en geeft de rit naar de Mont Ventoux. De beelden slippen door mijn geest van Tom Simpson. Hij zou de Ventoux niet overleven. Maar onze belofte Van den Broeck wel, hij wordt vijfde. Na het eten nog een wandeling en wat genieten van ons achterdek, beschut van de wind en in de zon met een goed glas wijn, da's genieten, mensen. Rond tien uur leggen we alles binnen en gaan slapen, want 's anderendaags komen er gasten en moet ons bootje blinken.
Dikwijls vragen mensen die bij ons aan boord komen, wat het kost een nachtje in een jachthaven. Zoals iedereen weet is het leven in het algemeen sinds de crisis, serieus duurder geworden. Zo ook, de jachthavens. Nemen we als referentiepunt de jaren 2006/2007 voor een boot van 12m lengte met twee personen aan boord. Toen waren de prijzen ongeveer 10 à 12 voor een nacht. Dit is nu veranderd en de Nederlandse staat heeft ook de overnachting ontdekt en er wordt nu praktisch overal toeristenbelasting gevraagd. Bij sommige jachthaven is de elektriciteit apart nog eens te betalen alsook het nemen van een douche, zodat de eindrekening aardig kan oplopen.Bekijk het onderstaande lijstje dat ik samenstelde op basis zoals gezegd : een boot van 12m lengte en 2 personen aan boord voor één nacht. haven datum havengeld belasting elektriciteit douche
Blokzijl 13.06.09 12,00 1,70 niet inb. n.v.t. Bunschoten 15.06.09 15,00 1,20 niet inb. inb. Weesp 16.06.09 12,50 inb. inb. inb. Middelharnis 19.06.09 14,00 1,38 niet inb. inb. Terneuzen 28.05.09 12,00 3,00 (belasting,water en electra) Brouwershaven 22.06.09 17,28 1,90 sep-key 5* Sas v. Gent 25.06.09 12,00 inb. 1,00 inb. Zierikzee 23.06.09 17,28 1,90 2,00 1,00 Spakenburg 26.08.08 13,75 inb. 1,00 inb. Nieuwegein 27.08.08 12,00 inb. niet inb. inb. Moerdijk 29.05.09 15,20 2,49 niet inb. inb. Brugge 26.07.08 13,50 all in Beernem 09.09.08 12,00 inb 1,00 inb. Oudenaarde 18.09.08 16,00 all in Ieper 21.07.08 8,00 all in Nieuwendorpe betalen we de helft van liggeld omdat we lid zijn VPF : 6,00 + 2 electra. Bij de meeste Nederlandse jachthavens is er elektriciteit te verkrijgen met een muntsysteem. Het probleem daarbij is dat sommige havens 1 kilowatt geven voor 0,50 en anderen 2 kw. Het beste gooi je er 's avonds nog eens een muntje in, zodat je niet zonder electra komt te zitten 's nachts en je batterijen leeg worden getrokken door een ijskast of zo. Het gebruik van de sep-key wordt is meer en meer in. (Oostende, Zeebrugge en sommige Nederlandse havens). Men kan er geld op plaatsen en je kan het daarna gebruiken voor electra, water, douche nemen, enz... Bij de afrekening krijg je het niet gebruikte geld terug. Al bij al mag je een nachtje verblijf op 20,- per nacht nemen. In Nederland dien je ook rekening te houden dat er sommige bruggen en sluizen dienen betaald te worden. Men mag rekenen dat de laatste 2 jaar de liggelden/electra/water/belasting/douches verhoogd werden met ca. 20 à 25%. De Belgische zeehavens Oostende en Zeebrugge spannen in Vlaanderen de kroon met ca. 25,- per nacht. Maar ze hebben dan ook iets meer te bieden dan anderen.
Het waren jaren, die ik niet licht zal vergeten. Immers in de "Swinging Sixties" was ik jong en er gebeurde zoveel. We hadden net de Expo '58 gehad, die op mij als 13 jarige een enorme indruk had nagelaten. Ik had er voor het eerst een kleurentelevisie gezien in het Amerikaanse Paviljoen en in het Paviljoen van de U.S.S.R. hing aan het plafond een soort aluminium bol met 4 uitstekende antennes die alle vier een verschillende richting uitgingen. De Russen noemden hem "Spoetnik". Toen er korte tijd nadien in de volgende "Spoetnik" ook een hondje meereisde "Laika" genaamd, zag ik meteen in de toekomst mensen op de maan. 's Avonds keek ik dan ook met enige fascinatie naar de hemel en dacht dat er binnenkort mensen zouden wandelen op die bol die nu nog onbetreden tussen het gesternte schitterde. Mijn moeder deed het af als "onnozelheden" en zei dat ze veel beter het geld zouden besteden aan diegene die honger hadden op de wereld. In 1960 kwam er een televisie in huis. Mijn vader was even sportminded als zijn zonen en de Olympiade in Rome was een must. Een gigantisch meubel van het merk "Telefunken" kwam in de "living" en behalve twee Belgische zenders, een Nederlandstalige en een Franstalige hadden we ook drie Nederlandse zenders en tweemaal Rijsel. Op ons dak stond er een metalen buis van zes, zeven meter hoog met een soort harken-systeem links en rechts. Mijn vader moest af en toe op zolder om de antenne te draaien. Wij zagen hoe Roger Moens de finale van de 800m goud verloor omdat hij links keek, en de lepe Peter Snell, een Nieuw Zeelander, rechts voorbij stak. In '63 op 22 november was weer zo'n dag die ik me herinner als was het gisteren. In Dallas werd de Amerikaanse J.F. Kennedy doodgeschoten. Ondertussen was er op muzikaal gebied, Elvis, Cliff, de Beatles en de Rolling Stones. En in '69 later was het dan zover. Op 16 juni startte Apollo 11 met als doel een landing op de maan. Ongelovig en vol spanning zat ik die nacht (20 juli '69) te kijken naar de eerste stappen van Neil Armstrong, wanneer hij de historische woorden zei : "It's one small step for a man, but one giant leap for mankind." Gevolgd door Buzz Aldrin als tweede maan-wandelaar, terwijl ondertussen Michael Collins aan boord blijft van de capsule en rondjes draait rond de aarde. Alle drie astronauten zijn nog in leven en zijn momenteel in de buurt van de 80. Merckx won nog de Ronde van Frankrijk en zo waren we onderweg naar de "Seventies", die lang niet het niveau zouden halen van de "Sixties".
Er waren eens drie grote, kleine kinderen, die graag op het water speelden met bootjes. Joëlleken, Patrieksken en Dréken ieder van hen had een zwak voor water, bootjes en alles wat er mee te maken had. Eén van hen had een klein bootje gekocht waarvan hij al jaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaren droomde. De twee anderen, allebei even gek, waren er dan ook als de kippen bij om het bootje, dat de toepasselijke bijnaam kreeg van "Ruthje" naar analogie van haar grote zus "Ruth" die naast haar lag op de Moervaart. Aan het staartje geen overdonderend motorgeluid, maar een piepklein buitenboormotortje van amper 6 pk. Op een mooie namiddag waren de drie jongens afgesproken aan de Moervaart, ter hoogte van de gekende brug en club "Spanjeveer" om te gaan spelevaren met het bootje. Voorlopig nochtans, want er dienden nog de nodige werkzaamheden aan te geschieden : o.a. het vastzetten van het stuur. Edoch, daarvoor was Dréken van de partij. Niet alleen zijn voeten konden dienst doen om het stuurtje vast te klemmen, maar ook zijn (over)gewicht werd gebruikt als ballast om het bootje mooi horizontaal op 't water te houden. De zon scheen op het water en de drie vrienden waren gelukkig met "Ruthje". Voordien was er door Joëlleken alle vernunft aangewend teneinde het bootje mooi achteraan zijn grote zus op te hangen. Joëlleken had daarvoor ongelofelijke vernieuwingen aangebracht, die hun gelijken niet kenden op nautisch gebied. Zachtjes werd het bootje in het water gelaten. De drie vrienden stonden sprakeloos in bewondering over hoeveel schoonheid daar dreef op 't water. Vlug stapte Dréken in het bootje en nam zijn plaats in, een gewichtige plaats want ballast gooi je zo maar niet gelijk waar. Joëlleken omwille van zijn schitterende uitvindingen mocht het stuur op de grond klemmen en Patrieksken mocht sturen. 't Was tenslotte zijn bootje, al zag men op de gezichtjes van Dréken en Joëlleken dat zij liever op die plaats gezeten hadden. Het motortje pruttelde en daar vertrokken de drie kapers, ze hadden wel geen baarden, en heten ook Jan, Piet-Joris of Corneel, maar ze vaarden wel mee ! Met een fijn lijntje op het water, verdwenen ze uit het zicht op de vaart, nieuwe avonturen tegemoet.
Tijdens de reis had ik een paar minpuntjes opgeschreven, inzoverre je kan spreken van minpunten. Maar, ergens kan je altijd verbeteren en daar zijn we volop meer bezig. Zowel de startaccu als de boegschroefaccu waren versleten na 10j dienst en bijgevolg zijn ze allebei vervangen, iets zwaarder omdat de winkel in kwestie geen accu's had van 120 AH. Dan maar 2 stuks van 140 AH genomen. Tegen volgend jaar zou ik graag alle resterende accu's vervangen. Dat zullen er nog 3 van 140 AH worden en ééntje van 80 AH. Ook de ruitenwissers zijn aan vervanging toe, de nieuwe zijn op komst. Een flat screen TV had ik al gekocht en de ganse set van antennes had ik ook al. Vriend Frank komt ze na zijn verlof installeren. En dat zou voorlopig alles moeten zijn. Maar dat kan je bij een bootje nooit op voorhand zeggen.
Ik ben André Van Hecke, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Oostvaarder.
Ik ben een man en woon in Lokeren (België) en mijn beroep is ex-bevrachter van binnenschepen, nu met pensioen.
Ik ben geboren op 31/07/1945 en ben nu dus 79 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: vooreerst mijn bootje Enya, en alles wat ook maar te maken heeft met H2O..
Sinds 25/11/2008 met pensioen, een soms onbekende zee van tijd die op me afkomt - met vrouwtje Petra wat wandelen, en skieën ieder jaar in Seefeld, Oostenrijks stadje waar we getrouwd zijn - in de zomer spenderen we onze vrije tijd sowieso aan ons bootje
Gastenboek
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
Beoordeel dit blog
M/S ENYA
mijn bootje is een Gruno 38E Royal van bouwjaar 2000, is 12m lang en 3,80m breed met een diepgang van 1,10m en een doorvaarthoogte van 4,25/3,60m en een gewicht van 12,5 ton - de motor is een 6 cylinder IVECO van 120 pk met een verbruik van ca. 4 liter/uur. Een watertank en fueltank van elk 500 liter en een vuilwatertank van 200 liter. De boot heeft een buitenbesturing met boeg- en hekschroef, automatische piloot en gps/plotter. Herschilderd op de werf in 2011, zowel boven als onder de waterlijn, nieuwe anodes geplaatst. Zijn geboorteplaats is Zoutkamp in Friesland.
De motor is een 6 cylinder dieselmotor IVECO type 8065M12.01, met een verbruik van ca. 4 liter per uur, en komt uit de Milanese fabriek (It.) en draagt als matricuulnummer 0587975. Rustig draaiend en bedrijfszeker, zo wordt de motor omschreven in de onafhankelijke testen. Met in de nabijheid van mijn ligplaats, Spanjeveer op de Moervaart, is er een Europees hoofdverdeler en onderhoudscentrum van IVECO, gelegen aan de Vliegtuiglaan in Gent. Ook dat is makkelijk.
Wij hebben in onze boot geopteerd voor een dinette i.p.v. een tweede slaapkamer, aangezien wij voor meer dan 95% ons tweetjes varen. Ruim om te eten, en voorzien van talrijke bergplaatsen, waarbij alles binnen handbereik ligt, is het in blanke eik uitgevoerd en met een blauwe stoffering, een lust voor het oog.
Het kombuis betekent ook soms het "hart" van de Bourgondische Vlaming. Wanner er gekookt wordt aan boord, is het nuttig om te beschikken over een degelijk uitgeruste keuken. Met twee ijskasten, een magnetron en een vier-pits gasvuur, dampkap en verluchting via een dakvenster, is ook onze keuken voldoende gewapend om "de hongerigen te spijzen".
Het salon is en blijft de plaats bij uitstek in het schip. Gezien de geringe oppervlakte die een boot biedt, is het de pleisterplaats om televisie te kijken of radio te luisteren. Lezend, makkelijk achterover leunend in een zetel vliegen de avonden zo voorbij.
"De natte cel" noemt men het toilet- was- en douchegedeelte in een pleziervaartuig. Je kan aannemen dat ook de mechaniek een aardig stukje vertegenwoordigd is in dit gedeelte van de boot. Pompen, vermalers en verwarmingselementen zijn er in vertegenwoordigd. Met de huidige verstrengde wetgeving is ook de vuilwatertank verbonden aan de lozende installaties.
Ieder mens heeft slaap nodig. Dus is de uitrusting van een slaapkamer bijzonder. Immers een goede matras waarborgt een goede nachtrust. Met de vele bergplaatsen vindt de kledij er ook zijn plaats. Onze slaapkamer biedt nog iets extra wat we bij vorige bootjes niet hadden. Een venster achteraan waar je bij 't opstaan nog een blik kan werpen over het rustige of onrustige water. Mooi toch !
Wanneer hier een lichtje aanslaat of er een geluidje biept, is er "iets". Behalve de snelheid in km/u of in zeemijlen/u, de diepte in meter of in voet, beschikt de stuurstand ook over een elektronisch kompas, aangevuld met gps/plotter en een stuurautomaat, er is er op dit electronisch plateau ook plaats voor een boeg- en hekschroef en een electrische ankerwinch. Bij de "gewone" meters vervolledigen een voltmeter, temperatuurmeter, oliedrukmeter, toerenteller met aangegeven aantal draaiuren van de motor en een stand van de tanks aan boord. Alles is overzichtelijk geplaatst, zodat bij het minste onheil snel kan worden ingegrepen.
Historiek van mijn vorige bootjes :
El Verde : spitsgatkottertje 9,30m lang en 3,20m breed en 0,85m diepgang, motor Indenor 50 pk, van Peugeot origine met bouwjaar 1970, gebouwd door Jachtwerf Oost in Akkrum. Bootje werd verkocht (2007) aan onze inmiddels zeer goede vrienden Karel en Leon, Karel is ook geregeld gastschrijver op mijn blog. In 2010 verkochten Karel en Leon de El Verde verder aan een koppel uit Izegem. Zij herdoopten het terug in Griffioen, wat de naam was van het bootje toen we er allebei op verliefd werden in het verre, maar mooie Akkrum.
Enya : Super Lauwersmeerkruiser - 11,40m lang en 3,40m breed met diepgang van 1,00m - gewicht 12 ton - motor : DAF 575 - bouwjaar 1983 op Lauwersmeer - werf in Westergeest. Was een miskoop, maar dat gebeurd overal wel eens. Het bootje werd omgeruild met mijn huidige Gruno Royal 38'.
Enya : Gruno Royal 38 - bouwjaar 2000 - 12m lengte, 3,80 breed en diepgang van 1,10m - gewicht 12 ton - motor IVECO 125 pk - 6 cylinder gebouwd op Gruno werf in Zoutkamp. Ongelofelijk wendbaar, dankzij boeg- en hekschroef, stille, zuinige motor, weinige uren gedraaid bij aankoop en zowel het interieur als buiten goed in orde. Boot werd in 2011 herschilderd, zowel onderwaterschip als boven de waterlijn, nieuwe anodes geplaatst en de motor volledig nagezien.
Toen we elkaar zagen op 16.09.10 wist ik niet eens dat zo'n studierichting als I.W. bestond. Ik heb ondertussen al wat gegrasduint op internet en er over gelezen. Lang niet zo'n makkelijke materie, maar ik denk dat jij dat aankan ! Ik hoop zeker dat we van tijd tot tijd de gelegendheid hebben om met elkaar een babbeltje te doen. Dat zou super zijn. Jammer van die verloren tijd, want die halen we nooit meer in ! opa
Hi Pa,
Ikke nog eens. JIJ staat nu op internet op een blog. Iets wat je nooit gekend hebt, maar je zou het zeker interessant gevonden hebben, al was het maar om je postzegelverzameling aan te dikken. Ons ma zou het maar "brol" gevonden hebben. De band tussen ons was altijd sterk, omdat we zoveel op elkaar leken. Telkens ik bij u sta, daar op die kille plaats mis ik je nog altijd. 'k Heb al een nieuw plantje gekweekt om het andere te vervangen bij u. 'k Breng het wel eens als we alleen zijn. U en ik ! Rust zacht. Onze kleinen.
Ik ben André Van Hecke, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Oostvaarder.
