varende senioren over bootjes, varen en nog andere dingen !
25-05-2011
De kop is er af !
Ik was zo blij en fier dat ik deze week nog eens iets in mijn logboek kon schrijven. Niet dat het wereldschokkend is, maar wel dat er weer gevaren wordt. Immers, toen ik op 18 april naar Wachtebeke voer om de Enya in de loods klaar te maken voor een grondige verfbeurt, liet niets vermoeden dat ik, bijna een maand later, op 16 mei in Spanjeveer opnieuw mijn plaatsje mocht innemen. De terugreis naar Spanjeveer was iets unieks. Alleen met mijn bootje onderweg, Petra bracht immers de auto terug, ik voelde me als een koning. Ik en mijn bootje, toch wel een apart verhaal. Nu kon het beginnen, dacht ik. Na een grondige check-up van de motor, met daarna een verfbeurt en het aanbrengen van nieuwe anodes leek de Enya als herboren. Het week-end van 21 en 22 mei leek geschikt om naar Terneuzen te varen. Samen met enkele vrienden kwamen we via de rustige Moervaart op het kanaal naar Terneuzen. Het grote, brede vaarwater, datgene dat ons altijd naar Nederland trekt, konden we hier ook ervaren. Het laatste jaar was er flink gewerkt aan de infrastructuur van de Gentse Haven, zoveel was duidelijk. Een gloednieuwe kaaimuur aan het nieuwe dok en reeds enkele gebouwen waren net voorbij Seaport Termionals opgetrokken. Bij Aricom lag ik naast, jawel alweer, een oude kennis van de binnenvaart, Willy van den Drakar. Na het aanleggen werd het een uurtje "ouwehoeren" zoals dat bij onze Noorderburen bekend staat. Steeds vaker betrap ik me er op over het verleden te praten, WORDT IK OUD ? Aan boord bij Willy dronken we een pintje, en al spoedig ging het over onze bootjes nu, gedaan met die zever uit 't verleden. Willy dacht zowaar dat de Enya nieuw was, 'k was gewoon zo fier als ne gieter. Zelf had hij ook verfplannen. Ik gaf hem dus het adres van onze schilder. Je kon nooit weten. De maaltijd aan boord smaakte, al waren het maar boterhammetjes. Vanavond gingen we een barbecue doen met z'n allen. Maar ook de vrouwtjes hadden hun inbreng, na de middag, shoppen gedomme. We slenterden met z'n drieën er achter en verloren hen snel uit het oog. Zij keken naar winkels waar wij niet inkwamen, en wij keken naar andere winkels. Ieder zijne meug. 's Avonds, onder een schitterende zon en met een gunstig temperatuurtje smaakte het vlees. Rond 09.00 uur echter begon het fris te worden. Aperitieven deden we binnen. 't Liep tegen elven, toen iedereen z'n kooi opzocht, want morgen vaarden we tegen de middag terug. Kwestie om nog wat te helpen in onze thuishaven. 's Anderendaags stond er een harde wind (ruim 4 beaufort), en uit de box varen ging perfect. Onder de weg, buiswater dwars over dek. Jaaaaaaaaaaaaaaaa, uitgewaaid, waren we zeker ! Na het aanleggen op Spanjeveer, kwamen een 40-tal oldtimers op het terrein opgereden. Pure nostalgie, de tijd van toen we nog jong en mooi waren, we waren nu iets minder jong, om van de rest nog maar te zwijgen. We droomden stilletjes weg en dwaalden met onze geesten nog eventjes de "sixties" door. "Twee pintjes aub, ik schrok, back to reality, terug met de voetjes op de grond. IK HAAT SOMS REALITEIT !
Van de serie foto's onderaan het onderstaande artikel is wel een hele speciale, een broodje wat gehakt met cola er bij. Geen tijd om neer te zitten, zo los uit het handje, het was wat die drie spannende weken. Maar 't is voorbij en de moeite om te beleven. Nu is het genieten ! Hierboven het laatste fotootje, het deurtje van de werf gaat eindelijk open, en het bootje kan weer in zijn element, H2O ofte water, de volgende avonturen tegemoet. Tot dan !
Drie primerlagen en twee antifoulinglagen verder waren we'r, kortom het onderschip was af. Marc had alle oude zinkanodes vervangen door glimmende aluminium anodes, die op bouten waren geschroeft. De nieuwe anodes waren beter aangepast aan ons vaarwater, zoet en brak. Het oogde zo mooi. 't Onderschip was nu klaar om het water te trotseren. Het ganse bovenschip was nu tweemaal gelakt, de blauwe lijnen ook. Zaterdag 7 mei werd de derde en definitieve laklaag aangebracht, achter gesloten deuren. De hal werd afgesloten, zodat nergens stof of stuifmeel kon binnenkomen. en de naam "Enya", het vaarnummer, de thuishaven "Lokeren" en achteraan "Gruno 38 E Royal" waren met nieuwe stickers bevestigd. Zondag en maandag kon onze Enya drogen. We waren benieuwd hoe mooi hij wel zou zijn, nu ook de dekken tweemaal een grijze antisliplaag hadden gekregen. Dinsdag zou Alain alles overlopen of er geen foutjes waren. Donderdag had ik al met Pierrot afgesproken om negen uur om alle inox onderdelen er terug op te vijzen. De blauwe kleur van de vensterlijsten terug opgefrist en teruggeplaatst, de bakskisten met nieuw geschilderde deksels, sloten en scharnieren er terug opgeschroeft. Om half vijf 's namiddags keken we onze ogen uit. Hier lag een nieuwe Enya. Lachend, gewapend met een flesje bier keken we vol bewondering naar het nieuwe bootje. "GEWELDIG" , "FORMIDABEL" om het met de woorden van den Eddy te zeggen. Moe, maar voldaan zoals dat heet kropen we vermoeid in de auto huiswaarts. Zalig, gewoon. Morgen nog eens wat bijkuisen en zaterdagochtend 14 mei met mijn bootje terug naar Spanjeveer. Een droom werd werkelijkheid !
De tweede week ging in, ik doopte het "de verfweek". Immers, de Enya zou niet minder dan drie primerlagen krijgen op het onderschip plus twee lagen antifouling. Voor de primerlagen werden alle zinkanodes vervangen door nieuwe alu-anodes, beter afgestemd op zoet of brak water. De twee eerste lagen primer (ZF en HB) waren vooral beschermende lagen met twee componenten. De laatste zilvergrijze laag was één component en was een hechtingsverf waarop de antifouling kwam. Met de droogtijd er bij waren er drie dagen voor nodig. Intussen werd Petra ziek en dienden mijn vrienden alleen verder te doen. Het bleek allemaal geen probleem, Patrick en Joël, van harte bedankt ! Vrienden ken je in hoogste nood zo blijkt, en dat mocht ik ondervinden. Ondertussen was na de eerste en tweede laklaag (2 en 3 mei) de Enya toe aan een dagje droogrust. Voor de definitieve en derde laklaag moest immers het onderschip zijn definitieve tweede antifoulinglaag krijgen. Na de eerste antifoulinglaag bleek er geen verf meer te zijn. Technisch probleem, een nieuwe 5-literpot werd besteld. Die zou dan volgende week aangebracht worden. Na twee weken was het bovenschip gelakt en zouden de dekken aangepakt worden. Vandaag werden de dekken de eerste maal gedaan, de dag daarop ging ik, samen met Patrick de laatste antifoulinglaag opleggen en woensdag ging ik alleen alle afgevezen stukken terug beginnen monteren. Donderdag kwam Pierrot tenslotte om het windscherm en de resterende stukken te monteren. De Enya zou dan in al zijn glorie schitteren in het zonnetje om z'n plaats terug in te nemen op Spanjeveer. Onze Enya kon er weer voor tien jaar tegen, nu hij in de winter zes maanden ging rusten in een verwarmde hall.Volgende week lees je over de Enya terug in 't water, met zoals gewoonlijk de foto's er bij. Tot dan !
Het was een tijdje geleden dat ik nog mijn berichten las. Foei ! Ik was aangenaam verrast door te lezen dat kotter ICHTUS van Wim en Ida Fokkens, Streefkerk inmiddels verlaten heeft op 1 april en richting zuiden stoomt voor een 7 maandenlange reis. De reis er heen gaat langs de westkant en de andere kant dient om de terugreis te voltooien. Wim beloofde mij alvast foto's van deze reis. Ik hou je aan deze belofte, Wim, met je commentaar er bij zou dit enkele schitterende artikels kunnen zijn voor mijn blogje.
Beste Ida en Wim,
Waar jullie ook zijn met die prachtige kotter ICHTUS, geniet van deze zeven maanden, weet me zeker te vertellen bij je terugkomst al je belevenissen met de foto's er bij. Geniet van het leven en beleef deze spreuk dagelijks:
"LEVEN ALS GOD IN FRANKRIJK"
Het ga jullie allebei goed. Een mailtje mag en kan altijd. Oostvaarder vanheckeandre@skynet.be
Voor iedere bootbezitter boezemt het schrik in. "DE WERF", niet enkel alle beslommeringen omtrent de keuze van werf, de financiële aspecten zijn van een even groot belang en spelen een rol van betekenis. Immers, niet alle afspraken worden nageleefd in de huidige maatschappij en al te dikwijls blijft de kliënt verweesd achter met een levensgrote kater, om niet te spreken van de financiële gevolgen er van. En toch... De dag voordien ben ik geholpen, door jawel alweer een vriend, jongens wat is het leven toch mooi met zoveel vrienden, aan het afbreken en voorbereiden van de Enya. Alles wat niet hoort bij het schilderen van een boot, moet er af. Alle inox-onderdelen haak om de reddingsboei, sloten en scharnieren van de bakskisten, fenderkorven, houder voor borstels. Zelfs de doppen in de gangboorden van fuel, water en vuilwatertanks worden losgemaakt. Ook de vensters boven worden allemaal één voor één, netjes losgemaakt en binnen gelegd. Naakt, zo voelt het, ligt de Enya daar, gestript van al dat moois, klaar voor de grote beurt. Met wat kennis, vergaard bij vrienden en kenissen, kom je al een heel eind. Ok, niet iedereen is geloofwaardig en menigen vertellen kwakkelverhalen waar je 's nachts van wakker ligt, maar de keuze van werf en de mensen die aan je boot zullen werken is belangrijk. Die keuze heb ik gemaakt. Tot nu toe heb ik daar geen spijt van, als gepensionneerde had ik tijd en legde zowat overal mijn oor te luisteren. Wanneer verschillende verhalen positief bleken, dan begin je al een vast gegeven te hebben. Immers vertrouwen stoelt, althans bij mij, op geloofwaardigheid en ondervinding. Wanneer je zelf niet "pietje handig" bent, wordt je verplicht om je vertrouwen aan anderen te schenken. En met wat hulp van vrienden werd de motor nagekeken. Hij werd niet enkel nagekeken, ook werd mij gewezen op vele zaken die ik in de toekomst zelf kan. Is er immers geen spreekwoord dat zegt: "Wat je zelf doet, doe je over het algemeen beter"!!! Tijd voor de werf. Ik koos voor kleinschaligheid. Niet dat grote bedrijf, waar je meer een nummer bent, maar voor het kleine, waar je aanwezigheid welkom is en je eventuele hulp geen probleem vormt.Neem daarbij, dat de mensen bij mij qua profesionnaliteit heel hoog genoteerd staan, de werf in de nabijheid ligt, daarmee is de keuze snel gemaakt. 21 april 2011, ik vaar binnen in het droogdok, het grote avontuur begint ! Samen met vriend Patrick, glij ik langzaam de loods binnen. De touwen worden binnen aangenomen door Alain en Marcel, twee schatten van mensen, zo blijkt later. Gepiloteerd door Alain en Patrick lig ik op de plaats recht bovenop de bokken, die straks het gewicht van de Enya zullen moeten torsen. De pompen worden in gang gezet en 13.000 kilogram staal poot zich neer op twee bokken. Na een paar uur zakt het water snel weg. De Enya is nu ook zijdelinks gestut en kan geen mm meer voor-of achteruit. Her roer komt boven water met nadien de schroef. Geen enkele beschadiging aan de schroef. Goed gevaren, skipper ! Gestaag daalt het water. Het onderwaterschip en de kiel liggen nu ook bloot. De balken waarop de Enya rust komen aan de oppervlakte. Nog een uurtje en alles rondom is droog. Boeg- en hekschroef, geen beschadiging. Alles valt reuze mee tot nu toe. We staan verstomd hoe groot een boot is, wanneer hij helemaal droog staat. Daar ligt hij nu te pronken, onzen Enya. Het onderschip ziet er goed uit, maar het werd tijd voor een behandeling, zo blijkt. Eén van de volgende komt deel II, van de werf. Blijven volgen, vrienden, blijven volgen.
Wie dezer dagen gromt over 't weer, is ne zagevent. We zijn immers gezegend met een fabelachtige aprilmaand. Nadat de mekanieker aan boord was geweest en de Enya tiptop in orde had gemaakt, werd het tijd om de rest van de werken aan te vatten. Nu alle fuel-filters en oliefilters vervangen waren, de waterafscheider nieuw was, alle olie vervangen en alles nagekeken kreeg de Enya 10 op 10. De motor draaide zoals tevoren en was klaar voor een nieuw vaarjaar. Enya zou een nieuwe verfbeurt krijgen, en daar was Alain voor onder de arm genomen. Het onderschip zou ikzelf doen met enkele vrienden, afspuiten, afschuren en daarna in de antifouling* zetten. Tegen het einde van deze week zou ik dat graag achter de rug hebben, zodat de verfbeurt zou kunnen beginnen volgende week. Eerst moet de vorige boot uit het droogdok komen, en dan is het mijn beurt vandaag (21 april 2011). Maar deze week deed de Enya zowaar aan striptease. Alles aan dek werd afgeschroeft, de ramen verwijderd en alle vijsjes, boutjes en moertjes in aparte zakjes gestopt met daarop plaats (bakboord* of stuurboord*) + daarbij voor welk stuk het moest dienen. Een hele klus, met de hulp van vrienden snel geklaard. Van de opmerkelijke striptease enkele foto's. De foto's zijn uitzonderlijk ook te bekijken voor - 16 jarigen !!!
Merk hoe groot het verschil in de eerste drie en de laatste twee foto's. Vensters weg, inox onderdelen weg, alle dekbeslag* verwijderd, kortom de ENYA klaar om een nieuw verf-kleedje aan te trekken. Verdere foto's op komst. Men zegge het voort.........
* antifouling = verf die voorkomt dat het onderschip snel begroeit met pokken en andere wieren. * bakboord = linkerkant v/h schip - stuurboord = rechterkant v/h schip. * dekbeslag = alle inox onderdelen die op dek zijn geschroeft, zoals relingen, fenderkorven, enz...
Ontwaken in Seefeld, het had altijd iets mistiek, blootsvoets schuifelde ik de living binnen en keek via het balkonraam, richting Karwendelgebergte. Fascinerend ! Seefeld, midden in die soepkom, omgeven door het gigantische gebergte met in het midden de gemeente Seefeld zelf. Wat onmiddelijk opviel, in tegenstelling tot vorige jaren, waren de niet-besneeuwde daken. Alles droog, de wegen, de daken, zelfs het torentje van de Seefelder kirche lag droog. Het zou voor ons een moeilijke skiweek worden, zoveel was duidelijk. Toch beslisten we om een skipas te nemen, om achteraf de vrijheid te hebben om gelijk welke piste te kunnen nemen, zowel voor- als namiddag. Het bleek achteraf gezien een vergissing ! Maar goed, met volle moed er tegenaan. We waren onze eerste skidag reeds om 09.00 u op de Geschwandtskopf. Destijds, jaren geleden, de achtergrond van de Olympische Winterspelen in Seefeld. Ski's gewaxed, de spiertjes terug een jaartje ouder, maar de goesting nog even sterk als bijna dertig jaar terug. Er was duidelijk hard gewerkt aan de piste 's nachts, vast aangereden en nog hard. Toen we de eerste keer beneden waren, viel ons ook het weinige volk op. We waren waarschijnlijk de laatsten die op wintersportverlof kwamen. Terug naar boven, wilde we richting Mosern skieën, onmogelijk, want beneden was de skipiste afgesloten wegens te weinig sneeuw. Jammer. We besloten bij een volgend verlof, een maand vroeger te gaan. De ganse week hetzelfde stramien gevolgd, 's morgens skieën, 's namiddags onmogelijk wegens de papperige sneeuw. Toen het dondermorgen begon te regenen wisten we dat ons skiverlof ten einde was. We stonden allebei beteuterd te kijken, onze handen vlochten zich in elkaar en we keken in elkaars oogjes om zoveel onmacht. Seefeld was immers onze tweede thuis, we waren er in 2007 gehuwd. Ik denk dat ik zo'n 27 of 28 keer in Seefeld was, samen met Petra ondertussen reeds voor de tiende keer. Verplicht wandelden we dan maar door de mooie omgeving van Seefeld. Misschien tot volgend jaar.
De Durme is altijd mijn stokpaardje geweest. Geboren en getogen Lokeraar, heb ik, met lede ogen als 65+ser meegemaakt, hoe Lokeren in zijn geheel, de Durme en omgeving verloederden. Daar waar de leidersrol in het Waasland reeds sedert lang is overgenomen door Sint-Niklaas, is Lokeren een vreemde slaapstad geworden, waar neringdoeners en zelfstandigen wegtrekken wegens "te onveilig en totale verloedering". Het stadsbestuur probeert met alle middelen het tij te keren, maar het kalf lijkt verdronken. Jammer, want het was ooit anders ! De Durme heeft in Lokeren altijd een significante rol gespeeld. Vroeger toen de Durme nog "een economisch leven" had, en er scheepvaart was, bloeide langsheen de boorden fabrieken op die gebruik maakten van laad- en losmogelijkheden. Tenslotte was de Durme nog altijd de kortste vaarweg tussen Antwerpen en Gent. In plaats van de Durme en de Moervaart aan te passen voor schepen tot 1.350 ton (80m x 9,50m), liet men gemakshalve de Durme voor wat ze was, en werd het meer een beek dan een rivier. De gemeentepolitiek heeft dit jaar na jaar kapot gemaakt, door niet te investeren in het uitbaggeren en verbeteren van kunstwerken langsheen onze waterlopen (bruggen, sluizen en aanmeerplaatsen). Nu de beroepsvaart jammer genoeg verdwenen is uit Lokeren, verdwenen ook talloze fabrieken uit onze stad en vestigden zich elders. De laatste jaren, is er weer forse interesse naar vervoer over het water. Goedkoop en milieuvriendelijk ! Promotie Binnenvaart heeft op dit vlak baanbrekend werk geleverd, Lokeren vocht terug en onteigende alle landbouwgebieden tussen Lokeren en Zele en maakte er industrieparken van. In sommige van die parken staan er 50 gebouwen van bedrijven, waar nauwelijks in het totaal 150/200 mensen werken. Daar waar bedrijven langsheen het water veelal er enkele duizenden tewerkstelt. Toen ik over de E17 Lokeren kwam binnengereden verleden week, was ik dan ook blij verrast om een grote gele kraan de Durme te zien verbreden tot een kleine rivier. Aangeslibte zones langs beide kanten werden uitgegraven en daarna nog eens verdiept. Zouden de plannen die reeds jaren in een Brusselse ministeriekast ergens liggen, werkelijkheid worden ? Of zou het een droom blijven van een jongetje dat zijn ganse leven langsheen de Durme woonde, speelde, er viste, in zwom en een reeks kattekwaad uithaalde, " à la "De Witte". Wait and see !!! Ik volg het alleszins met Argusogen.
Vrijdagavond waren we uitgenodigd op een verjaardagsfeestje. Beide mensen werden 55 en vervroegden speciaal voor ons één dag hun feestje zodat we aanwezig konden zijn. Daar konden we moeilijk ontbreken ! Bedoeling was om na het feest de tent te verlaten en nog enkele uurtjes te rijden, richting Oostenrijk. Half twaalf 's avonds starten we de motor en reden we vanaf Spanjeveer (waar ons bootje ligt) naar Seefeld. Wat een verschil bij vorig jaar, toen we nauwelijks door de sneeuw de weg zagen, nu mooie droge banen. De kilometers schoten dan ook weg voor we er erg in hadden. Richting Saarbrucken/Pirmasens op echt rustige wegen. Af en toe vroegen we ons af of alle mensen sliepen. Echt alleen op de autobaan, en dit gedurende uren, het was soms angstaanjagend ! In Duitsland rondom de klok van drie, zochten we een felverlichte parking op en dronken iets in de taverne. Eens terug in de auto, dekten we ons toe met dekens en sliepen we enkele uurtjes. Voilà, daar konden we terug tegen ! "Crossing Germany" richting Ulm. Tussen Ulm en Füssen "STAU", file en door doe je niks aan. Voor de tunnels verloren we snel een paar uur. Dit was echt de laatste keer dat ik via Füssen reed. Normaliter neem ik de "Romantische Strasse" richting Fernpass. Ik nam stiekem een stukje autostrade, zonder ticketje te nemen, slechts 3 à 4 km. Afslag Seefeld en na 950 km waren we er terug. Genieten, geblazen mensen. Een snelle blik op de pistes leerde ons dat er voldoende sneeuw lag, in welke staat, dat was de vraag. Aangekomen op ons appartement, was alles zoals verwacht perfekt. Na een lekkere maaltijd in "Alt Seefeld" onder de wol. We moesten trouwens nog een nachtje inhalen, weet je wel !
Volgende week is het weer zover. Met 980 km. voor de boeg vertrekken we terug naar Oostenrijk. Na nog een laat feestje te hebben bijgewoond, vertrekken we vanop Spanjeveer rond 11.00 uur richting Seefeld. We proberen de eerste 300/400 kilometers rond te maken en stoppen dan ergens om te eten in Duitsland. Bedoeling is dan om een paar uur te rusten. Ondertussen is Petra wat uitgerust en rijdt zij verder. Kort na de middag terug een stop, met eten en wat rusten. Vervolgens langs Ulm, de "Romantische Strasse" richting Garmisch Partenkirchen om zo naar Seefeld te rijden. Met de hoop op sneeuw !!! Want met de temperaturen en de laatste sneeuwval denk ik dat de kwaliteit van sneeuw niet zo best zal zijn. Maar goed, bijtijds een "mit ein heisse zitrone und ein Bitburger sind wir zufrieden". Desnoods een fikse wandeling in het gebergte zal ons evenveel deugd doen. De skiën alvast gewaxt en weg zijn we. Onze avonturen horen jullie na 19 maart. Dan wordt het ENYA-tijd. Ons bootje wordt volledig in het nieuw gestoken tegen volgend vaarseizoen. Immers tussen 21 juli en 21 augustus varen we er een maand tussenuit. Maar eerst, schilaufen verdamt nochmal! An jede tschuss und bis dann !
Wanneer je afspreekt met vrienden om de Gentse watersportbeurs Boat Belgium te bezoeken, is dit altijd top. Met vrienden naar je hobby kijken kan moeilijk anders. Met de vrouwen keuvelend voorop verheugden we ons hetgeen ons binnen te wachten stond. Bij binnenkomst viel ons terug het weinige volk op, in tegenstelling tot Nederlandse, Duitse of Franse beurzen was dit een fiasco. Ieder jaar weer verminderde de belangstelling. Zelfs met inbreng van een paar gerenommeerde werven zoals Pedro of Linssen, men kon het tij niet keren. Wat is er toch aan de hand ? Ik weet er maar één antwoord op. We zijn nu éénmaal geen nautisch volkje zoals onze Noorder- Zuider- of Oostelijke buren. Want ga je naar Boot Leeuwarden, de Hiswa, Boot Dusseldorf of de Salon Nautique de Paris, dan kan je er makkelijk op een zaterdag op de koppen lopen. We blijven chocoladesmullers, frieteters en bier- en wijndrinkers,kortom Bourgondiërs in de echte zin van het woord. De rest interesseert ons niet echt. Toch vind ik er ieder jaar weer die ene zonderling, die ene die mij kan verwonderen door zijn aanwezigheid. Dit jaar was het een Amerikaan. En de man glunderde zowaar, toen drie Vlamingen aan zijn stand kwamen en zich gewillig leenden tot zijn deskundige uitleg over het kopen en verwerven van een eigendom (villa) langsheen het water met privé-steiger in het Florida van Obama. Toen we geïnteresseerd afscheid namen van de vriendelijke Amerikaan, straalde de man gewoon. Met een plan van een Amerikaanse villa onder de arm gingen we verder naar de stand van Promotie Binnenvaart, waar we ons vaarvignet kochten. In de verschillende watersportfederaties ontmoeten we wat vrienden en keuvelden over de problemen op vaargebied en waterinfrastructuur die ons allemaal boeiden. Zeven uur in de avond verlieten we Boat Belgium. Ik keek meeuwarig achter me naar die glanzende hall met fel verlichte bootjes en zo weinig volk en dacht: "Bye, bye Boat Belgium." Misschien wel voor altijd !!!
Dikwijls sturen vrienden "powerpoints" over super- of megajachten. Jachten van deze of gene sheik of prins of koning of megamiljardair. De meest exentrieke dingen passeren de revue gaande van garages uitpuilend van Mercedessen of Ferrari's aan boord van deze jachten of speelbootjes van 15m of nog langer. Gouden badkuipen en overal deurklinken in wit goud. Parket op de vloer ingelegd met ivoor met het persoonlijke wapenschild van de familie. Kortom een galerij van luxe, dat zeker niet met arbeid werd verworven. Een voorbeeld: het superjacht van onze vorst, van Italiaanse oorsprong natuurlijk, was een folietje van onze koningin. In 2010 diende het slechts één keer, daar waar drie militairen jaar in, jaar uit aan boord verblijven om het speeltje te onderhouden. Je weet nooit mocht het ooit nog eens gebruikt worden. In een tijd van crisis, waar men spaart op zuurverdiende centen van arbeiders en bedienden is het een schande dat zulke dingen kunnen. Zelf zal ik wat blij zijn weer een jaartje vaarplezier te hebben in Vlaanderen, Nederland of Frankrijk, waar ik, via een vaarvignet, dure verplichte verzekeringen, diesel waarop accijnzen en BTW gerekend worden en steeds duurder wordende ligplaatsen, rechtstreeks of onrechtstreeks de schatkist zal spijzen. Schatkist die dan weer moet dienen om o.a. dure megajachten van koningen en prinsen teonderhouden. Tja, onderscheid moet er zijn.
Wanneer je meer dan 35 jaar op schippersbeurzen gelopen hebt, dan ken je wel een aantal mensen uit de schipperij. Het is voor mij altijd een aangenaam gevoel wanneer ik er ééntje via mijn blog hoor. Hij schrijft mij :"ex-schipper met pensioen". Iets verder lees ik dat hij nu met een kottertje vaart. Volgens mij blijf je schipper tot wanneer ze je tussen zes plankjes wegdragen, in kille aarde waar je verder rust. "Met pensioen" kan, ex-schipper nooit. Wanneer ik vrienden schippers op rust of nog niet hoor, dan komt een gesprek over iets anders dan varen, weersomstandigheden, laden, lossen, vrachten (altijd te weinig !), afrekeningen, nieuw schip afkorten, enz...altijd ter sprake. Iets anders komt nauwelijks aan bod. Mensen zijn bezig met hun beroep. Schippers hebben nauwelijks een beroep, 't is meer een manier van leven. Immers, alles en nog wat staat in het teken van werken met hun schip, tevens hun thuis, met als collega's je vrouw of je zoon of dochter. Dat is hun leven, iets anders, daar is nauwelijks tijd voor.
Wanneer de jaarwende komt, kijk ik ieder jaar weer op de overzichtjes van mijn blog. Meer dan vijf jaar bestaat hij nu. Mijn eerste artikel dateert van 30 november 2005. Nen ancien, zeg maar ! Tot en met december 2010 schreef ik niet minder dan 717 artikels en plaatste er 614 foto's bij. De meest productieve maand bleek juli 2009 te zijn met 37 artikels en 51 foto's. De muze was met verlof gedurende de maand april 2007. Mijn geschrijf bleek in staking met slechts 2 artikels en nauwelijks 1 fotootje. Vermoeidheid, denk ik. De overzichten op mijn blog leren me iets over de lezers. 1 man leest iedere dag mijn blog. Zware vermoedens wijzen in de richting van AmorFati, een blogvriend sedert jaren. 77% van de lezers kwoteert de blog goed tot heel goed. Een stimulans om door te gaan. 3% geeft voldoende en minstens wekelijks lezen er 9 mensen mijn schrijfsels en maandelijks 16, tenslotte zijn er 3 lezers die jaarlijks op bezoek komen. Aan iedere lezer mijn dank !
Ik ben André Van Hecke, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Oostvaarder.
Ik ben een man en woon in Lokeren (België) en mijn beroep is ex-bevrachter van binnenschepen, nu met pensioen.
Ik ben geboren op 31/07/1945 en ben nu dus 79 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: vooreerst mijn bootje Enya, en alles wat ook maar te maken heeft met H2O..
Sinds 25/11/2008 met pensioen, een soms onbekende zee van tijd die op me afkomt - met vrouwtje Petra wat wandelen, en skieën ieder jaar in Seefeld, Oostenrijks stadje waar we getrouwd zijn - in de zomer spenderen we onze vrije tijd sowieso aan ons bootje
Gastenboek
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
Beoordeel dit blog
M/S ENYA
mijn bootje is een Gruno 38E Royal van bouwjaar 2000, is 12m lang en 3,80m breed met een diepgang van 1,10m en een doorvaarthoogte van 4,25/3,60m en een gewicht van 12,5 ton - de motor is een 6 cylinder IVECO van 120 pk met een verbruik van ca. 4 liter/uur. Een watertank en fueltank van elk 500 liter en een vuilwatertank van 200 liter. De boot heeft een buitenbesturing met boeg- en hekschroef, automatische piloot en gps/plotter. Herschilderd op de werf in 2011, zowel boven als onder de waterlijn, nieuwe anodes geplaatst. Zijn geboorteplaats is Zoutkamp in Friesland.
De motor is een 6 cylinder dieselmotor IVECO type 8065M12.01, met een verbruik van ca. 4 liter per uur, en komt uit de Milanese fabriek (It.) en draagt als matricuulnummer 0587975. Rustig draaiend en bedrijfszeker, zo wordt de motor omschreven in de onafhankelijke testen. Met in de nabijheid van mijn ligplaats, Spanjeveer op de Moervaart, is er een Europees hoofdverdeler en onderhoudscentrum van IVECO, gelegen aan de Vliegtuiglaan in Gent. Ook dat is makkelijk.
Wij hebben in onze boot geopteerd voor een dinette i.p.v. een tweede slaapkamer, aangezien wij voor meer dan 95% ons tweetjes varen. Ruim om te eten, en voorzien van talrijke bergplaatsen, waarbij alles binnen handbereik ligt, is het in blanke eik uitgevoerd en met een blauwe stoffering, een lust voor het oog.
Het kombuis betekent ook soms het "hart" van de Bourgondische Vlaming. Wanner er gekookt wordt aan boord, is het nuttig om te beschikken over een degelijk uitgeruste keuken. Met twee ijskasten, een magnetron en een vier-pits gasvuur, dampkap en verluchting via een dakvenster, is ook onze keuken voldoende gewapend om "de hongerigen te spijzen".
Het salon is en blijft de plaats bij uitstek in het schip. Gezien de geringe oppervlakte die een boot biedt, is het de pleisterplaats om televisie te kijken of radio te luisteren. Lezend, makkelijk achterover leunend in een zetel vliegen de avonden zo voorbij.
"De natte cel" noemt men het toilet- was- en douchegedeelte in een pleziervaartuig. Je kan aannemen dat ook de mechaniek een aardig stukje vertegenwoordigd is in dit gedeelte van de boot. Pompen, vermalers en verwarmingselementen zijn er in vertegenwoordigd. Met de huidige verstrengde wetgeving is ook de vuilwatertank verbonden aan de lozende installaties.
Ieder mens heeft slaap nodig. Dus is de uitrusting van een slaapkamer bijzonder. Immers een goede matras waarborgt een goede nachtrust. Met de vele bergplaatsen vindt de kledij er ook zijn plaats. Onze slaapkamer biedt nog iets extra wat we bij vorige bootjes niet hadden. Een venster achteraan waar je bij 't opstaan nog een blik kan werpen over het rustige of onrustige water. Mooi toch !
Wanneer hier een lichtje aanslaat of er een geluidje biept, is er "iets". Behalve de snelheid in km/u of in zeemijlen/u, de diepte in meter of in voet, beschikt de stuurstand ook over een elektronisch kompas, aangevuld met gps/plotter en een stuurautomaat, er is er op dit electronisch plateau ook plaats voor een boeg- en hekschroef en een electrische ankerwinch. Bij de "gewone" meters vervolledigen een voltmeter, temperatuurmeter, oliedrukmeter, toerenteller met aangegeven aantal draaiuren van de motor en een stand van de tanks aan boord. Alles is overzichtelijk geplaatst, zodat bij het minste onheil snel kan worden ingegrepen.
Historiek van mijn vorige bootjes :
El Verde : spitsgatkottertje 9,30m lang en 3,20m breed en 0,85m diepgang, motor Indenor 50 pk, van Peugeot origine met bouwjaar 1970, gebouwd door Jachtwerf Oost in Akkrum. Bootje werd verkocht (2007) aan onze inmiddels zeer goede vrienden Karel en Leon, Karel is ook geregeld gastschrijver op mijn blog. In 2010 verkochten Karel en Leon de El Verde verder aan een koppel uit Izegem. Zij herdoopten het terug in Griffioen, wat de naam was van het bootje toen we er allebei op verliefd werden in het verre, maar mooie Akkrum.
Enya : Super Lauwersmeerkruiser - 11,40m lang en 3,40m breed met diepgang van 1,00m - gewicht 12 ton - motor : DAF 575 - bouwjaar 1983 op Lauwersmeer - werf in Westergeest. Was een miskoop, maar dat gebeurd overal wel eens. Het bootje werd omgeruild met mijn huidige Gruno Royal 38'.
Enya : Gruno Royal 38 - bouwjaar 2000 - 12m lengte, 3,80 breed en diepgang van 1,10m - gewicht 12 ton - motor IVECO 125 pk - 6 cylinder gebouwd op Gruno werf in Zoutkamp. Ongelofelijk wendbaar, dankzij boeg- en hekschroef, stille, zuinige motor, weinige uren gedraaid bij aankoop en zowel het interieur als buiten goed in orde. Boot werd in 2011 herschilderd, zowel onderwaterschip als boven de waterlijn, nieuwe anodes geplaatst en de motor volledig nagezien.
Toen we elkaar zagen op 16.09.10 wist ik niet eens dat zo'n studierichting als I.W. bestond. Ik heb ondertussen al wat gegrasduint op internet en er over gelezen. Lang niet zo'n makkelijke materie, maar ik denk dat jij dat aankan ! Ik hoop zeker dat we van tijd tot tijd de gelegendheid hebben om met elkaar een babbeltje te doen. Dat zou super zijn. Jammer van die verloren tijd, want die halen we nooit meer in ! opa
Hi Pa,
Ikke nog eens. JIJ staat nu op internet op een blog. Iets wat je nooit gekend hebt, maar je zou het zeker interessant gevonden hebben, al was het maar om je postzegelverzameling aan te dikken. Ons ma zou het maar "brol" gevonden hebben. De band tussen ons was altijd sterk, omdat we zoveel op elkaar leken. Telkens ik bij u sta, daar op die kille plaats mis ik je nog altijd. 'k Heb al een nieuw plantje gekweekt om het andere te vervangen bij u. 'k Breng het wel eens als we alleen zijn. U en ik ! Rust zacht. Onze kleinen.
Van de serie foto's onderaan het onderstaande artikel is wel een hele speciale, een broodje wat gehakt met cola er bij. Geen tijd om neer te zitten, zo los uit het handje, het was wat die drie spannende weken. Maar 't is voorbij en de moeite om te beleven. Nu is het genieten ! Hierboven het laatste fotootje, het deurtje van de werf gaat eindelijk open, en het bootje kan weer in zijn element, H2O ofte water, de volgende avonturen tegemoet. Tot dan !
Ik ben André Van Hecke, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Oostvaarder.
