varende senioren over bootjes, varen en nog andere dingen !
14-02-2011
Onderscheid moet er zijn !
Dikwijls sturen vrienden "powerpoints" over super- of megajachten. Jachten van deze of gene sheik of prins of koning of megamiljardair. De meest exentrieke dingen passeren de revue gaande van garages uitpuilend van Mercedessen of Ferrari's aan boord van deze jachten of speelbootjes van 15m of nog langer. Gouden badkuipen en overal deurklinken in wit goud. Parket op de vloer ingelegd met ivoor met het persoonlijke wapenschild van de familie. Kortom een galerij van luxe, dat zeker niet met arbeid werd verworven. Een voorbeeld: het superjacht van onze vorst, van Italiaanse oorsprong natuurlijk, was een folietje van onze koningin. In 2010 diende het slechts één keer, daar waar drie militairen jaar in, jaar uit aan boord verblijven om het speeltje te onderhouden. Je weet nooit mocht het ooit nog eens gebruikt worden. In een tijd van crisis, waar men spaart op zuurverdiende centen van arbeiders en bedienden is het een schande dat zulke dingen kunnen. Zelf zal ik wat blij zijn weer een jaartje vaarplezier te hebben in Vlaanderen, Nederland of Frankrijk, waar ik, via een vaarvignet, dure verplichte verzekeringen, diesel waarop accijnzen en BTW gerekend worden en steeds duurder wordende ligplaatsen, rechtstreeks of onrechtstreeks de schatkist zal spijzen. Schatkist die dan weer moet dienen om o.a. dure megajachten van koningen en prinsen teonderhouden. Tja, onderscheid moet er zijn.
Wanneer je meer dan 35 jaar op schippersbeurzen gelopen hebt, dan ken je wel een aantal mensen uit de schipperij. Het is voor mij altijd een aangenaam gevoel wanneer ik er ééntje via mijn blog hoor. Hij schrijft mij :"ex-schipper met pensioen". Iets verder lees ik dat hij nu met een kottertje vaart. Volgens mij blijf je schipper tot wanneer ze je tussen zes plankjes wegdragen, in kille aarde waar je verder rust. "Met pensioen" kan, ex-schipper nooit. Wanneer ik vrienden schippers op rust of nog niet hoor, dan komt een gesprek over iets anders dan varen, weersomstandigheden, laden, lossen, vrachten (altijd te weinig !), afrekeningen, nieuw schip afkorten, enz...altijd ter sprake. Iets anders komt nauwelijks aan bod. Mensen zijn bezig met hun beroep. Schippers hebben nauwelijks een beroep, 't is meer een manier van leven. Immers, alles en nog wat staat in het teken van werken met hun schip, tevens hun thuis, met als collega's je vrouw of je zoon of dochter. Dat is hun leven, iets anders, daar is nauwelijks tijd voor.
Wanneer de jaarwende komt, kijk ik ieder jaar weer op de overzichtjes van mijn blog. Meer dan vijf jaar bestaat hij nu. Mijn eerste artikel dateert van 30 november 2005. Nen ancien, zeg maar ! Tot en met december 2010 schreef ik niet minder dan 717 artikels en plaatste er 614 foto's bij. De meest productieve maand bleek juli 2009 te zijn met 37 artikels en 51 foto's. De muze was met verlof gedurende de maand april 2007. Mijn geschrijf bleek in staking met slechts 2 artikels en nauwelijks 1 fotootje. Vermoeidheid, denk ik. De overzichten op mijn blog leren me iets over de lezers. 1 man leest iedere dag mijn blog. Zware vermoedens wijzen in de richting van AmorFati, een blogvriend sedert jaren. 77% van de lezers kwoteert de blog goed tot heel goed. Een stimulans om door te gaan. 3% geeft voldoende en minstens wekelijks lezen er 9 mensen mijn schrijfsels en maandelijks 16, tenslotte zijn er 3 lezers die jaarlijks op bezoek komen. Aan iedere lezer mijn dank !
Tweeduizend elf of MMXI, je mag het nemen zoals je wil. Het is nog maar twee weken oud, en bij zo'n baby zijn er wel al eens kleine onhebbelijkheden of vallen er wel kleine ongemakken voor. Maar deze baby overtreft zowat alles. We komen nog maar pas uit een zeer koude periode, met voor ons land zeer grote hoeveelheden sneeuw. In de Ardennen van 0,6 tot 0,85m. Hoe lang was dit weer geleden ? Onmiddelijk met een forse dooi kwamen felle regenbuien er bovenop die terug onze rivieren en kanalen deden zwellen. Met alle gevolgen vandien. Terug is ons land er één van overstromingen. In Wallonië erger dan in Vlaanderen. Maar overal ter wereld gaat het mis: India, Pakistan en Bangladesh kreunen onder de wateroverlast. In Brazilïë werd de noodtoestand afgekondigd. Bij sommige Duitse rivieren is er een sperring. Tijd om een balans op te maken op wereldschaal. Geen bebouwing meer in de meersen, waar vroeger een meanderende rivier zijn teveel aan water kwijt kon. In ontwikkelingslanden gelden ter beschikking stellen om de nodige infrastructuur te bouwen voor een betere waterbeheersing. Let op: waterbeheersing zal niet altijd economisch verantwoord zijn, maar wel in 't belang van mensen. En daar was het oorspronkelijk voor bedoeld. Waterwegen, langswaar mensen kunnen wonen, elkaar ontmoeten, er kunnen in vissen en voedsel inslaan. Maar een waterweg dient niet om verkracht te worden en te dienen om alle vuil in te gooien, te laten dichtslibben en hem aan te passen aan de altijd maar groeiende economische overwegingen, waar aandeelhouders in hun budgetten reeds HUN begroting over hebben gemaakt. En dat is iedere jaar weer hetzelfde, meer, nog meer, nog meer, nog meer,enz...
Sneeuw, vrieskou, het oogt mooi. Maar het aantel nefaste kanten neemt toe. Ongevallen ten allen kante, overvolle ziekenhuizen en garages met allerhande breuken en deuken. Je ziet het, zowel op menselijk als technisch vlak is het leed soms groot. Enkel de foto's van besneeuwde takken, overal een vlekkeloos wit tapijt, 't oogt prachtig. Het rekord inzake het aantal sneeuwdagen werd gebroken. De ondergesneeuwde dagen sedert 1945, mijn geboortejaar, zijn verpulverd. Met verwachtingen in Groot-Brittanië tot min 27 graden met veel sneeuwval, we zullen het ook hier geweten hebben. Een witte kerst komt er aan met alle goede en slechte gevolgen vandien. En toch... straks wordt het weer lente, druppelt de sneeuw beetje bij beetje weg en komt fris groen van onder de witte vacht piepen. Tijd om nieuw leven in de natuur. Tijd om..... Inderdaad tijd om alle vrienden bloggers toe te schreeuwen : "Een Zalige Kerst en een Spetterend 2011, met er bovenop Een Goede Gezondheid" !
Gisteravond rond 21.50u is een baggerschip gezonken voor Doel, na aanvaring met een containerschip. Het baggerschip zonk vrijwel onmiddelijk. Een bemanningslid werd dood teruggevonden in het schip en van de twee andere vermisten werd geen spoor teruggevonden. Rond 02.00 uur werden de opzoekingen gestaakt wegens ongunstige tij. Deze morgen gaan de opzoekingen verder met sonar door de brandweerkorpsen van Antwerpen en Beveren. Voor de twee vermisten is alle hoop om ze levend terug te vinden, opgegeven.
De rekeningen stromen uit de meest onverwachte hoeken toe ! Eindejaar, december altijd zo'n maand waar alles moet en weinig kan, een maand waarop menig budget overschreden wordt en soms domme dingen gedaan worden. Wij, senioren, genieten daarbij van één groot voordeel, ervaring en verstand. De ervaring die ons vele jaren met ups en downs geleerd heeft om indelingen te maken van goed en kwaad, van te weinig en teveel, van overbodig of broodnodig. De nutteloosheid van sommige dingen waar vele supermarkt blaadjes bol van staan. Dingen die bijna gratis vervaardigd zijn in China of Korea, in Pakistan of Indonesië en dan dikwijls via sluikse transportwegen tegen een hongerloon en dikwijls met inzet van kinderen en onwetenden, die moeten zorgen voor boordevolle prospectussen met overladen bladzijden vol met al of niet nutteloze geschenken. Nee, en nog eens nee, dankjewel ik werk er niet aan mee ! Verstand komt wel degelijk met de jaren, zoveel is duidelijk. Laat ons nuchter zijn en ook eens een hartsgeschenk geven. Wat dacht je van oudere waarden terug opspitten, ze opblinken en terug de glans geven van weleer. Beleefdheid, respect, discretie tegenover anderen, hulpvaardigheid (ook zonder te betalen), geloof in de jeugd, enz... Wanneer dit onze wensen zijn voor 2011, wacht mij nog een mooie toekomst.
Een goeie vriend van me reed de Durme en Moervaart af en maakte foto's van zijn rit. Let op het water aan de Durme aan de Post - aan de beschoeiing en remming van de Durme aan Daknambrug - en talloze hoogwaterstandjes aan de ijzeren brug en andere...
't Is een paar dagen geleden dat 't water z'n kracht nog eens toonde ! Iedereen van ons werd nog maar eens herinnerd dat waterlopen rechttrekken in plaats van ze te laten meanderen zoals vroeger, overvloeiingsgebieden, polders en alles wat vroeger langsheen onze waterlopen lag, nutteloos vol te bouwen met landhuisjes, villa's en namaakhoevetjes, het niet uitbaggeren van rivieren en kanalen zoals voorheen. Dat alles is oorzaak van onze jaarlijkse wateroverlast. Beken en trekgrachten die vroeger voor de nodige irrigatie zorgden werden dichtgegooid of overkapt en in buizen gelegd. Die buizen, na een paar ondergrondse jaren waren half volgelopen met slip en andere vuiligheid. De natuur presenteert nu zijn rekening aan allen die zijn wetten met de voeten traden.De staat speelt de bal naar de provincie en gemeenten, en die kaatsen de bal terug met de verschoning van : "Wettelijk mochten we daar bouwen, er was geen verbod". Wanneer we met onze boot vele dagen langsheen onze waterlopen varen met het nodige respect, valt het ons op hoe slecht die wel onderhouden zijn. Sluizen met kapotte of zeer slechte sluisdeuren. We zagen er zelfs met kleine boompjes die groeiden op de sluisdeuren. Bermen, grachten en beken die uitkomen op onze rivieren en kanalen liggen vol met smeerlapperij (petflessen, blikken, fietsen, noem maar op). Het niet respecteren van één van de voornaamste natuurelementen :WATER, ligt aan de basis van al deze ellende. Mensen die de afgelopen jaren in de nabijheid van rivieren en kanalen bouwden op meestal goedkopere bouwgronden, die vroeger dienden als overvloeiingsgebieden zeg ik enkel dit : "Eigen schuld, dikke bult". We gaan naar een toekomst waarin water, lucht en aarde een significante rol zullen spelen. Weersomstandigheden zullen een grotere rol spelen in ons dagdagelijkse leven. Het niet respecteren daarvan zal ons in alle duidelijkheid aangerekend worden. Wees daar maar van overtuigd.
Eind dit jaar ben ikzelf 2 jaar met pensioen. Iets ongelofelijks, ware het niet dat het merendeel van mijn vrienden in hetzelfde schuitje zitten of in aantocht zijn naar die datum toe. Gisteren was er zo'n vriend aan z'n laatste dag toe op Barco. En eind dit jaar gaat er weer iemand uit mijn vriendenkring met rust. Tijd staat niet stil, mensen. En op zeker moment tracht je naar die datum, maar weet dat er toch enkele addertjes onder het gras zitten. Het is niet dat je het beu bent om te werken, maar veeleer een kwestie dat je het tempo niet meer voldoende aankan. Natuurlijk geef je dat van jezelf niet graag toe. De snelle veranderingen op de arbeidsmarkt gunnen aan de senioren onvoldoende tijd om zich aan te passen bij de steeds veranderende omstandigheden op alle gebied. Niet in het minst, de manier hoe we met elkaar omgaan. 'k Wil niet oudbollig klinken, maar er was vroeger toch een grotere tolerantiegrens als nu ! Het moet nu allemaal, ook sneller en goedkoper. En achter je rug staan er mensen klaar om alles van jou beter te doen en over te nemen. Met die drang kan je op een zekere leeftijd moeilijker om. Deze week ging ik naar zee met het openbaar vervoer. Immers, voor 5,20 heen en terug naar gelijk waar in België, daar kon ik mijn wagen niet voor buiten halen. Eén verplichting, je mag maar na 09.00 uur vertrekken. Geen probleem, 'k heb tijd. Maar wat ik zag en hoorde van de jeugd, die achter, naast en voor me zaten, grensde aan het ongelofelijke. Dat ze luidruchtig waren en bezig met hun eigen ding, tot daar toe. We waren zelf niet anders op die leeftijd. Maar qua respect, tact en beleefdheid bleken alle grenzen overschreden te worden en was alles toegelaten. Het bleek een studiereis te zijn, maar zo zagen zij het niet. Er werd tegen de verschillende leraars gediscuteerd hoe het kwam dat ze niet de hele dag vrijwaren, zodat ze konden doen en laten wat zij wilden. Voor hen bleek dat een teken dat ze niet vertrouwd werden. Allen waren hooguit 14/15 jaar. In Gent verliet de joelende bende de trein, en zelfs mijn vrouw Petra (toch ook 22 jaar jonger als ik) stond versteld over zo'n instellingen bij de jeugd. Allen gewapend met Ipod of ander spul met denderende muziek in de oren verlieten ze mokkend de trein. Een stel jongens van een andere school bleef achter, één gast die een studieboek bovenhaalde werd uitgelachen, want alle anderen waren met Playstation 2 spelletjes aan 't spelen op de trein. In Brugge verlieten ze ook de trein. De stilte keerde terug. De wagon, slechts gevuld met 10 personen, allemaal van mijn leeftijd werd een oase van rust. We lazen allemaal ons krantje. Zijn we nu echt oud aan 't worden ???
Vanmorgen rond 07.00 uur is er voor de Nederlandse kust ter hoogte van Scheveningen een Griekse olietanker geladen met kerosine in aanvaring gekomen met een Cypriotisch containerschip. Rond 09.00 werd het lek gedicht en een gedeelte overgepompt in een tank. Veel van de gelekte kerosine was toen reeds verdampt, omdat kerosine (vliegtuigbrandstof) een zeer vluchtige vloeistof is. Het Cypriotische schip kreeg toelating om naar Rotterdam te varen.
Sinds jaar en dag is hij er, nooit opvallend, altijd minzaam en steeds goede raad gevend. Zo'n blogvrienden lopen er niet zoveel. Iedere week weer is er een berichtje van hem, met steun en een kwinkslag. Nooit kreeg hij waarschijnlijk een bedankje er voor. Vandaag zet ik hem in de bloemen, niet vanwege zijn verjaardag of een uitzonderlijke prestatie, nee, gewoon omdat ik zijn toeweiding en vastberadendheid apprecieer. Blijf nog heeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeel lang mijn blog-vriend en toeverlaat, ook zonder wij elkaar zagen, kan zoiets via Seniorennet. En dat is precies het opzet !
Ieder twee jaar zien we elkaar weer ! Het peleton ex-verkenners van het 5° Linieregiment, lichting 1964. Diegene die toen 18-19 was, is er nu 64 of 65. Wat gekrompen, grijs of minder (geen) haar, hier en daar valse tanden, maar present en dat was het voornaamste. Kortom, een bende gepensionneerden samen. Ik was 19, toen ik na een spoedcursus Turnhout naar Soest vertrok. Een groot bakkes, maar met een verdomd klein hartje vertrokken we met de DVT, een trein met houten banken, die bevolkt werd met allemaal gasten, waarvan het merendeel voor de eerste keer lang van huis wegging. De meeste moeders hadden die morgen geweend, hun kind zo ver weg, om nog maar niet te spreken van alle gevaren die achter iedere hoek wel zouden opduiken. Slechte vrouwen, te veel roken en drinken, vuile praat vertellen en gore moppen moeten aanhoren. Ze zouden die nacht, niet zo best slapen, onze moeders van weleer ! Aangekomen in Soest na een zeer lange treinrit met oneindig veel stops, kwamen we aan in het verderfelijke oord. We werden er ontvangen zoals leeuwen in een circus, gebrul en lawaai werden ons deel. 't Is niet voor niets, dat toen op sommige kazernes te lezen stond : "hier temt men leeuwen". Bij inspecties op de kamer vlogen er dikwijls kledingstukken door de gang, eetgerei werd in wat een gamel heette omgekeerd en liefst in een plas water met modder gestort, en meerdere andere leuke dingen. Wat ons jarenlang was ingeprent door onze ouders mocht niet meer. Op een zachte toon, beleefd zeggen : "ja meneer", moest nu gebruld worden : "jawel,chef" of nog andere rangen en standen. Wanneer we marcheerden moesten we onze buik intrekken en aan ons zuster denken om niet te vergeten dat we ook onze borst moesten vooruit steken. We leerden kappen op de hielen zodat zelfs een rubberen zool fel hoorbaar werd. Om zes uur uit ons bed en om tien uur er weer in, afgewisseld met ochtend-middag en avondeten, telkens met muzikale omlijsting wat men een klaron heette. We leerden er ook de uitdrukkingen "ballen lopen" "politiekamer" of nog erger "cachot". Met het laatste werd je legerdienst zelfs iets langer. Toen ik de eerste keer terug naar huis mocht, waren er 106 dagen verlopen en was men wat men noemde "geenen blue" meer. Mijn muts had een paar keer dienst gedaan om bier uit te drinken en ging er meer en meer uitzien als een "ancien-muts". We kenden ondertussen ook wat "de muur doen" was, en waren snel thuis in de plaatselijke café's, waar steevast dames rondliepen om te serveren met diep uitgesneden decolleté's. We verdienden 12 frank per dag soldij en kochten er sigaretten en andere prullaria mee. Thuisgekomen kregen pa, broer en nonkels allemaal ne Ronson of ne Poppell kado. Goedkope aankopen uit de QM omdat er geen taksen werden geheven. We waren verkenners en dat gold als één van de zwaarste opleidingen binnen het leger. We leerden "fieldcraften" en ons "camoufleren", synoniemen voor modderkruipen en er uitzien als een bos. Velen leerden er autorijden en stunten soms rond de erekoer tot grote ergernis van de beroeps die naast hen zaten, en dikwijls de schrik van hun leven beleefden. Schoenen kuisen tot je er kon in spiegelen en vercoteren à volonté. Leren strijken om uwen "BD" met die 5 smerige plooien achteraan, goed te krijgen. Er waren dan nog de karweien om uw weinige vrije tijd mee op te vullen. Dat was dan wat mijn vader altijd vertelde : "om ne man van u te maken". Na elf en een halve maand was onze opleiding voorbij, iedereen sterk vermagerd, iets meer gespierd en kundig in allerlei dingen die we later zouden nodig hebben ??? 'k Heb ze nooit meer nodig gehad, maar............ 'k heb er wel echte vrienden aan overgehouden ! René Kabergs, Eric Van Cauwenberghe, Michel Dero, Marc Van Loco, Gust De Gieter, Jefke Van der Ginst, André Depuydt, Robert Van Duffel, Robert Scheir en ikzelf, 10 gasten die het daar, in Gaasbeek leuk en prachtig vonden om elkaar nog eens te zien en herinneringen op te halen hoe het was in 1964. Na Waasmunster (2004), Alde Bizen (2006), Ieper (2008), was nu Gaasbeek en z'n prachtig kasteel de achtergrond van het gebeuren. In 2012 wordt het de provincie Antwerpen. We gaan proberen er daar weer iets moois van te maken. Tot dan vrienden, en blijven ademen !
't Is komkommertijd in de bootjeswereld, iedereen is bezig met de winterstallingen, zijn bootje van de laatste zomerrestjes te ontdoen en klaar te maken voor, laten we hopen, een niet al te lange en te strenge winter. Van mijn blogvrienden Annie en Rogier uit de Westhoek, kreeg ik minder fraai nieuws. Immers aan het einde van het kanaal naar Roeselare liggen er een paar "schandaaltjes" die op bootjes trekken, en de blogvrienden uit Roeselare meldden me dat er zelfs een bootje in brand werd gestoken. Niet verwonderlijk, beste mensen, want alles dat ginder ligt, ligt er al jaren te verkommeren. De overheid zou beter en strenger moeten toezien op zoveel argeloosheid. Jammer, want er is plaats voor een jachthaventje vlakbij die mooie winkelstad.
Vandaag vertrok uit Monaco de "Planet Solar" een boot aangedreven door zonne-energie en gebouwd door de Zwitser Steffen Mueller. Hij meet 40m bij 16m en is uitgerust met 540m² zonnepanelen van de laatste generatie. Zijn gewicht is 60 ton. Na drie dagen en nachten gedraaid te hebben, moet hij bijgeladen worden. De bedoeling is om rond de wereld te gaan met als eerste oversteken, de Atlantische en Indische oceaan. Wij volgen hen op de voet en wensen de opvarenden alle geluk toe.
"'t Is weer voorbij, die mooie zomer", zong ooit iemand en het werd meteen een hit. Of ie mooi was laat ik in het midden, mooi in de zin van het weer, nee, dat was hij zeker niet. En toch... er gebeurden weer schitterende dingen. Ik kwam weer op plaatsen, waarvan ik achteraf zei, hier wil ik wel eens terugkomen. Ik leerde terug fijne mensen kennen, Alain, onze Luxemburgse Lokeraar of was het onze Lokerse Luxemburger, whatever. Onze Beverwijkse vaar-vrienden Ton en Jan en hun echtgenotes, Monique van Jachthaven 't Lamgat op den Dintel,Fons van den Oya, alle mensen die aan ons dachten op onze verjaardag, de mensen uit Antwerpen, die mijn ex-bootje "NAPO VIII" kochten, allemaal stuk voor stuk aanwinsten in mijn "goeie-mensenverzameling". Het goede zien en het slechte vergeten blijkt een opperbeste gave te zijn. En vooral ook onze watersportvereniging is een aanwinst. 'k Ben er ondertussen secretaris van geworden. Het soms vele werk en de kritiek van sommigen zijn klein bier vergeleken met de dankbaarheid die ik mag ervaren van de meesten. Houden zo, mensen, we maken er iets moois van ! En dan was er tenslotte ook die memorabele donderdag, toen ik mijn kleinzoon Wout terugzag, weliswaar eventjes, maar 'k was er zo blij om. Die momenten, lieve mensen, die pakken ze me nooit meer af. Nu, met oktober in de nabijheid, komt de winter aangehold. Onze Enya bleef steken op 26 vaardagen, onze Iveco-motor draaide 95 uur en 45 minuten, we vaarden 879,88 kilometer en passeerden 20 sluizen. Maar..., wintertijd = onderhoudstijd. Er staan voor ons bootje enorme onderhoudsbeurten te wachten. De Enya wordt volledig geschilderd , zowel onderschip als bovenschip. Gelukkig kan ik tegen 2011 rekenen op kollega's gepensionneerden, die me een handje zullen toesteken. Alle anodes op het onderschip worden vervangen en het roer en de schroef worden voorzien van vet gevolgd door een volledige onderhoudsbeurt van de motor. Alle oliën en filters worden vervangen. Het zal dan al eind april zijn, tijd om de Enya datgene te laten doen, waar ze zo goed in is : VAREN !
Vermits men een redelijk zonnig en droog week end voorspelde, kon het niet anders of we gingen varen. Vermits er vrienden op bezoek waren op Spanjeveer uit Sas van Gent, brachten wij een tegenbezoekje aan 't Sas. In het immer gezellige clubhuis : "de Savanna" een ex-duwschip, dat zo een prachtige bestemming kreeg en van de sloop gered werd, werden we ontvangen door Jan, die ons honderduit vertelde over z'n 3 maand durende reis in Frankrijk. Met intens bezoek aan de Champagnestreek en terugkomen via de Moezel. Zondagmiddag waren we al terug op Spanjeveer en hoorden van een ander lid van 't Sas met hetzelfde verhaal. Ook zij waren iets meer dan drie maanden weggeweest naar Frankrijk met retour via de Moezel. Hij bleek niet aan z'n proefstuk, want ook z'n reis verleden jaar naar Polen werd in geuren en kleuren verteld. Op het terras kwam een ander lid ons vertellen over zijn reis, zeilend naar het noorden van Noorwegen, de Lofoten en terug, enkel hij met z'n dochter. Beschaamd trok ik me terug en nam me voor nooit meer te schrijven over mijn reisjes, wie durft er immers nog voor de dag komen met heen en weer naar 't Sas of Terneuzen. Zelfs een veertiendaagse reis valt in het niets wanneer men zo'n verhalen hoort. En toch dromen we samen al van volgend jaar, met Petra en onze "Enya" voor een maand naar Nederland tussen 21.7 en 21.8. Duimen maar, voor de weergoden vooral.
Na iets meer dan vier jaar heb ik hem teruggezien, mijn kleinzoon Wout. Fel veranderd, gegroeid in lengte en breedte, haartooi anders en eigentijds gekleed. Onze jaarlijkse wijninkoop bij Colruyt was er de aanleiding voor. Argeloos met een kar kwam ik achter de rekken gereden, en daar stonden ze dan. Ons Sophie en de Wout ! Op zo'n moment ben je zo van je melk, dat al brabbelend : "hallo de Wout, hoe is't" het enige was dat er uitkwam. "Goed, goed," antwoordde hij en leek evenveel zijn melk kwijt als z'n opa. De verrassing was nog groter toen hij enkele minuten later naar mij toekwam en een hand gaf, waarop een beleefde "dag opa" er uit kwam. We hebben zeker meer dan tien minuten over alles en nog wa gebabbeld en de tijd was weer te kort en o zo vlug voorbij. Maar het deed ons deugd, wees daar maar zeker van ! Petra vond het een heel moedige en goede stap, en thuis heb ik stilletjes een traantje gelaten. Waarom blijven mensen mekaar pijn doen ? Een mail en wat foto's zouden welkom zijn, want op de laatste foto's die ik heb zat je nog in het derde studiejaar. Nu eerste middelbaar VTI, waar je I.W volgt ??? Je opa kent dat niet, maar pluist het wel uit. Waar ik vooral trots op ben, was de praat die uit onze Wout kwam. Verstandig kereltje ! Zou hij dat toch een beetje van zijnen opa hebben of is het maar een gedacht en bluf van dien opa ???????? De jaren die voor ons liggen kunnen nog mooi worden Wout. Alles wat achter ons ligt is gebeurd en onomkeerbaar. Wat telt, is de toekomst, en die ligt open voor ons. Doen we't ?
Het zonnige week-end van 4 en 5 september laatstleden hebben we met weemoed teruggedacht toen de weg naar Terneuzen nog via een grens liep, en daar alle plichtplegingen bij de douane nodig waren om een controle uit te oefenen of er vanuit België niks illegaals naar Nederland werd gebracht en omgekeerd. Op die kleine strip, tussen Zelzate en Sas van Gent werkten er op nauwelijks 500 meter afstand meer dan 250 mensen. Douanen en Accijnzen, grenskantoren die inklaringen en uitklaringen deden, BTW, benzinestations en.......banken. Nu, enkele jaren later is alles er verdwenen. Alles kan en mag nu, binnen die reuzegemeenschap die E.E.G. heet. Is het een zegen of een zweepslag ? Eerder het laatste, denk ik. Want worden we de laatste jaren niet overstelpt met banditisme zonder voorgaande ? Heimwee is altijd een flauwe leidraad geweest, maar toch.... Een beetje meer controle, zou weer moeten kunnen vind ik. Hieronder een herinnering met dat betonnen gebouw langs de waterkant, waar zeker meer dan 80 douaniers "werkten" ! Nu ja, de boog kon niet altijd gespannen staan, toch. Ook een foto van mijn "scheepsmaatje", die meer en meer het stuur eens overneemt van onze Enya. Dat doet deugd, haar daar te zien, één en al concentratie achter dat stuurrad. Proficiat, maatje, doe zo verder !
Ik ben André Van Hecke, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Oostvaarder.
Ik ben een man en woon in Lokeren (België) en mijn beroep is ex-bevrachter van binnenschepen, nu met pensioen.
Ik ben geboren op 31/07/1945 en ben nu dus 79 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: vooreerst mijn bootje Enya, en alles wat ook maar te maken heeft met H2O..
Sinds 25/11/2008 met pensioen, een soms onbekende zee van tijd die op me afkomt - met vrouwtje Petra wat wandelen, en skieën ieder jaar in Seefeld, Oostenrijks stadje waar we getrouwd zijn - in de zomer spenderen we onze vrije tijd sowieso aan ons bootje
Gastenboek
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
Beoordeel dit blog
M/S ENYA
mijn bootje is een Gruno 38E Royal van bouwjaar 2000, is 12m lang en 3,80m breed met een diepgang van 1,10m en een doorvaarthoogte van 4,25/3,60m en een gewicht van 12,5 ton - de motor is een 6 cylinder IVECO van 120 pk met een verbruik van ca. 4 liter/uur. Een watertank en fueltank van elk 500 liter en een vuilwatertank van 200 liter. De boot heeft een buitenbesturing met boeg- en hekschroef, automatische piloot en gps/plotter. Herschilderd op de werf in 2011, zowel boven als onder de waterlijn, nieuwe anodes geplaatst. Zijn geboorteplaats is Zoutkamp in Friesland.
De motor is een 6 cylinder dieselmotor IVECO type 8065M12.01, met een verbruik van ca. 4 liter per uur, en komt uit de Milanese fabriek (It.) en draagt als matricuulnummer 0587975. Rustig draaiend en bedrijfszeker, zo wordt de motor omschreven in de onafhankelijke testen. Met in de nabijheid van mijn ligplaats, Spanjeveer op de Moervaart, is er een Europees hoofdverdeler en onderhoudscentrum van IVECO, gelegen aan de Vliegtuiglaan in Gent. Ook dat is makkelijk.
Wij hebben in onze boot geopteerd voor een dinette i.p.v. een tweede slaapkamer, aangezien wij voor meer dan 95% ons tweetjes varen. Ruim om te eten, en voorzien van talrijke bergplaatsen, waarbij alles binnen handbereik ligt, is het in blanke eik uitgevoerd en met een blauwe stoffering, een lust voor het oog.
Het kombuis betekent ook soms het "hart" van de Bourgondische Vlaming. Wanner er gekookt wordt aan boord, is het nuttig om te beschikken over een degelijk uitgeruste keuken. Met twee ijskasten, een magnetron en een vier-pits gasvuur, dampkap en verluchting via een dakvenster, is ook onze keuken voldoende gewapend om "de hongerigen te spijzen".
Het salon is en blijft de plaats bij uitstek in het schip. Gezien de geringe oppervlakte die een boot biedt, is het de pleisterplaats om televisie te kijken of radio te luisteren. Lezend, makkelijk achterover leunend in een zetel vliegen de avonden zo voorbij.
"De natte cel" noemt men het toilet- was- en douchegedeelte in een pleziervaartuig. Je kan aannemen dat ook de mechaniek een aardig stukje vertegenwoordigd is in dit gedeelte van de boot. Pompen, vermalers en verwarmingselementen zijn er in vertegenwoordigd. Met de huidige verstrengde wetgeving is ook de vuilwatertank verbonden aan de lozende installaties.
Ieder mens heeft slaap nodig. Dus is de uitrusting van een slaapkamer bijzonder. Immers een goede matras waarborgt een goede nachtrust. Met de vele bergplaatsen vindt de kledij er ook zijn plaats. Onze slaapkamer biedt nog iets extra wat we bij vorige bootjes niet hadden. Een venster achteraan waar je bij 't opstaan nog een blik kan werpen over het rustige of onrustige water. Mooi toch !
Wanneer hier een lichtje aanslaat of er een geluidje biept, is er "iets". Behalve de snelheid in km/u of in zeemijlen/u, de diepte in meter of in voet, beschikt de stuurstand ook over een elektronisch kompas, aangevuld met gps/plotter en een stuurautomaat, er is er op dit electronisch plateau ook plaats voor een boeg- en hekschroef en een electrische ankerwinch. Bij de "gewone" meters vervolledigen een voltmeter, temperatuurmeter, oliedrukmeter, toerenteller met aangegeven aantal draaiuren van de motor en een stand van de tanks aan boord. Alles is overzichtelijk geplaatst, zodat bij het minste onheil snel kan worden ingegrepen.
Historiek van mijn vorige bootjes :
El Verde : spitsgatkottertje 9,30m lang en 3,20m breed en 0,85m diepgang, motor Indenor 50 pk, van Peugeot origine met bouwjaar 1970, gebouwd door Jachtwerf Oost in Akkrum. Bootje werd verkocht (2007) aan onze inmiddels zeer goede vrienden Karel en Leon, Karel is ook geregeld gastschrijver op mijn blog. In 2010 verkochten Karel en Leon de El Verde verder aan een koppel uit Izegem. Zij herdoopten het terug in Griffioen, wat de naam was van het bootje toen we er allebei op verliefd werden in het verre, maar mooie Akkrum.
Enya : Super Lauwersmeerkruiser - 11,40m lang en 3,40m breed met diepgang van 1,00m - gewicht 12 ton - motor : DAF 575 - bouwjaar 1983 op Lauwersmeer - werf in Westergeest. Was een miskoop, maar dat gebeurd overal wel eens. Het bootje werd omgeruild met mijn huidige Gruno Royal 38'.
Enya : Gruno Royal 38 - bouwjaar 2000 - 12m lengte, 3,80 breed en diepgang van 1,10m - gewicht 12 ton - motor IVECO 125 pk - 6 cylinder gebouwd op Gruno werf in Zoutkamp. Ongelofelijk wendbaar, dankzij boeg- en hekschroef, stille, zuinige motor, weinige uren gedraaid bij aankoop en zowel het interieur als buiten goed in orde. Boot werd in 2011 herschilderd, zowel onderwaterschip als boven de waterlijn, nieuwe anodes geplaatst en de motor volledig nagezien.
Toen we elkaar zagen op 16.09.10 wist ik niet eens dat zo'n studierichting als I.W. bestond. Ik heb ondertussen al wat gegrasduint op internet en er over gelezen. Lang niet zo'n makkelijke materie, maar ik denk dat jij dat aankan ! Ik hoop zeker dat we van tijd tot tijd de gelegendheid hebben om met elkaar een babbeltje te doen. Dat zou super zijn. Jammer van die verloren tijd, want die halen we nooit meer in ! opa
Hi Pa,
Ikke nog eens. JIJ staat nu op internet op een blog. Iets wat je nooit gekend hebt, maar je zou het zeker interessant gevonden hebben, al was het maar om je postzegelverzameling aan te dikken. Ons ma zou het maar "brol" gevonden hebben. De band tussen ons was altijd sterk, omdat we zoveel op elkaar leken. Telkens ik bij u sta, daar op die kille plaats mis ik je nog altijd. 'k Heb al een nieuw plantje gekweekt om het andere te vervangen bij u. 'k Breng het wel eens als we alleen zijn. U en ik ! Rust zacht. Onze kleinen.
Gisteravond rond 21.50u is een baggerschip gezonken voor Doel, na aanvaring met een containerschip. Het baggerschip zonk vrijwel onmiddelijk.
Ik ben André Van Hecke, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Oostvaarder.
