varende senioren over bootjes, varen en nog andere dingen !
27-09-2010
Hop naar de winter.
"'t Is weer voorbij, die mooie zomer", zong ooit iemand en het werd meteen een hit. Of ie mooi was laat ik in het midden, mooi in de zin van het weer, nee, dat was hij zeker niet. En toch... er gebeurden weer schitterende dingen. Ik kwam weer op plaatsen, waarvan ik achteraf zei, hier wil ik wel eens terugkomen. Ik leerde terug fijne mensen kennen, Alain, onze Luxemburgse Lokeraar of was het onze Lokerse Luxemburger, whatever. Onze Beverwijkse vaar-vrienden Ton en Jan en hun echtgenotes, Monique van Jachthaven 't Lamgat op den Dintel,Fons van den Oya, alle mensen die aan ons dachten op onze verjaardag, de mensen uit Antwerpen, die mijn ex-bootje "NAPO VIII" kochten, allemaal stuk voor stuk aanwinsten in mijn "goeie-mensenverzameling". Het goede zien en het slechte vergeten blijkt een opperbeste gave te zijn. En vooral ook onze watersportvereniging is een aanwinst. 'k Ben er ondertussen secretaris van geworden. Het soms vele werk en de kritiek van sommigen zijn klein bier vergeleken met de dankbaarheid die ik mag ervaren van de meesten. Houden zo, mensen, we maken er iets moois van ! En dan was er tenslotte ook die memorabele donderdag, toen ik mijn kleinzoon Wout terugzag, weliswaar eventjes, maar 'k was er zo blij om. Die momenten, lieve mensen, die pakken ze me nooit meer af. Nu, met oktober in de nabijheid, komt de winter aangehold. Onze Enya bleef steken op 26 vaardagen, onze Iveco-motor draaide 95 uur en 45 minuten, we vaarden 879,88 kilometer en passeerden 20 sluizen. Maar..., wintertijd = onderhoudstijd. Er staan voor ons bootje enorme onderhoudsbeurten te wachten. De Enya wordt volledig geschilderd , zowel onderschip als bovenschip. Gelukkig kan ik tegen 2011 rekenen op kollega's gepensionneerden, die me een handje zullen toesteken. Alle anodes op het onderschip worden vervangen en het roer en de schroef worden voorzien van vet gevolgd door een volledige onderhoudsbeurt van de motor. Alle oliën en filters worden vervangen. Het zal dan al eind april zijn, tijd om de Enya datgene te laten doen, waar ze zo goed in is : VAREN !
Vermits men een redelijk zonnig en droog week end voorspelde, kon het niet anders of we gingen varen. Vermits er vrienden op bezoek waren op Spanjeveer uit Sas van Gent, brachten wij een tegenbezoekje aan 't Sas. In het immer gezellige clubhuis : "de Savanna" een ex-duwschip, dat zo een prachtige bestemming kreeg en van de sloop gered werd, werden we ontvangen door Jan, die ons honderduit vertelde over z'n 3 maand durende reis in Frankrijk. Met intens bezoek aan de Champagnestreek en terugkomen via de Moezel. Zondagmiddag waren we al terug op Spanjeveer en hoorden van een ander lid van 't Sas met hetzelfde verhaal. Ook zij waren iets meer dan drie maanden weggeweest naar Frankrijk met retour via de Moezel. Hij bleek niet aan z'n proefstuk, want ook z'n reis verleden jaar naar Polen werd in geuren en kleuren verteld. Op het terras kwam een ander lid ons vertellen over zijn reis, zeilend naar het noorden van Noorwegen, de Lofoten en terug, enkel hij met z'n dochter. Beschaamd trok ik me terug en nam me voor nooit meer te schrijven over mijn reisjes, wie durft er immers nog voor de dag komen met heen en weer naar 't Sas of Terneuzen. Zelfs een veertiendaagse reis valt in het niets wanneer men zo'n verhalen hoort. En toch dromen we samen al van volgend jaar, met Petra en onze "Enya" voor een maand naar Nederland tussen 21.7 en 21.8. Duimen maar, voor de weergoden vooral.
Na iets meer dan vier jaar heb ik hem teruggezien, mijn kleinzoon Wout. Fel veranderd, gegroeid in lengte en breedte, haartooi anders en eigentijds gekleed. Onze jaarlijkse wijninkoop bij Colruyt was er de aanleiding voor. Argeloos met een kar kwam ik achter de rekken gereden, en daar stonden ze dan. Ons Sophie en de Wout ! Op zo'n moment ben je zo van je melk, dat al brabbelend : "hallo de Wout, hoe is't" het enige was dat er uitkwam. "Goed, goed," antwoordde hij en leek evenveel zijn melk kwijt als z'n opa. De verrassing was nog groter toen hij enkele minuten later naar mij toekwam en een hand gaf, waarop een beleefde "dag opa" er uit kwam. We hebben zeker meer dan tien minuten over alles en nog wa gebabbeld en de tijd was weer te kort en o zo vlug voorbij. Maar het deed ons deugd, wees daar maar zeker van ! Petra vond het een heel moedige en goede stap, en thuis heb ik stilletjes een traantje gelaten. Waarom blijven mensen mekaar pijn doen ? Een mail en wat foto's zouden welkom zijn, want op de laatste foto's die ik heb zat je nog in het derde studiejaar. Nu eerste middelbaar VTI, waar je I.W volgt ??? Je opa kent dat niet, maar pluist het wel uit. Waar ik vooral trots op ben, was de praat die uit onze Wout kwam. Verstandig kereltje ! Zou hij dat toch een beetje van zijnen opa hebben of is het maar een gedacht en bluf van dien opa ???????? De jaren die voor ons liggen kunnen nog mooi worden Wout. Alles wat achter ons ligt is gebeurd en onomkeerbaar. Wat telt, is de toekomst, en die ligt open voor ons. Doen we't ?
Het zonnige week-end van 4 en 5 september laatstleden hebben we met weemoed teruggedacht toen de weg naar Terneuzen nog via een grens liep, en daar alle plichtplegingen bij de douane nodig waren om een controle uit te oefenen of er vanuit België niks illegaals naar Nederland werd gebracht en omgekeerd. Op die kleine strip, tussen Zelzate en Sas van Gent werkten er op nauwelijks 500 meter afstand meer dan 250 mensen. Douanen en Accijnzen, grenskantoren die inklaringen en uitklaringen deden, BTW, benzinestations en.......banken. Nu, enkele jaren later is alles er verdwenen. Alles kan en mag nu, binnen die reuzegemeenschap die E.E.G. heet. Is het een zegen of een zweepslag ? Eerder het laatste, denk ik. Want worden we de laatste jaren niet overstelpt met banditisme zonder voorgaande ? Heimwee is altijd een flauwe leidraad geweest, maar toch.... Een beetje meer controle, zou weer moeten kunnen vind ik. Hieronder een herinnering met dat betonnen gebouw langs de waterkant, waar zeker meer dan 80 douaniers "werkten" ! Nu ja, de boog kon niet altijd gespannen staan, toch. Ook een foto van mijn "scheepsmaatje", die meer en meer het stuur eens overneemt van onze Enya. Dat doet deugd, haar daar te zien, één en al concentratie achter dat stuurrad. Proficiat, maatje, doe zo verder !
Men gaf 4 en 5 september 2010 mooi, zonnig weer. We konden er best van genieten, want zonnige dagen in 2010 waren er nauwelijks geweest. Het best konden we naar Terneuzen gaan. Heen en weer max. 5 uurtjes varen en best een leuke Zeeuwse stad. Rond tienen vertrokken we, niet zo maar een vertrek, want Petra ging onze Enya zelf starten en tussen de twee boten voor- en achter er uit manouvreren. Met boeg- en hekschroef werken en wanneer de hekschroef voldoende gewerkt heeft, stilaan achteruit tot je er helemaal tussenuit bent. Daarna een tikje boegschroef en klaar ben je. Ikzelf deed dienst als matroos en had voordien de touwen losgegooid. Met bonkend hart en klamme handjes, zei ze nadien. Maar 't ging goed ! Volgende keer, iets meer. Zonnig met weinig wind, voeren we de Moervaart af. De schroef gaf nauwelijks rimpeltjes op het water. Mendonk voorbij en tijd om op kanaal 11 op te roepen of er geen op- of afgaand verkeer was. Wijd opengespert lag het grote kanaal voor ons te blinken. Altijd een imponerend zicht wanneer je op zo'n grote waterplas komt. Het was er rustig ! Na een uurtje voeren we 't Sas van Gent voorbij, het bleek nog te slapen. In Sluiskil werd er gewerkt en hoe verder we kwamen hoe drukker er gewerkt werd. In Terneuzen meerden we aan bij Aricom. Ik belde Louis, en die ging direkt komen. Ondertussen was de middag voorbij, en zochten we de stad in te gaan. We lagen op een voorbehouden plaats, want 's anderendaags kwam de OYA er liggen, maar aangezien Fons nog bij ons lag, pikte ik zijn plaatsje voor één nacht in. In Terneuzen waren diverse "Shanty koren" op verschillende plaatsen aan 't zingen. Deze koren hebben zich gespecialiseerd in het zingen van "zeemansliederen". Nederlandse, maar ook Ierse en Franse liedjes. Ook een koor uit Blankenberge was er, en zelfs ééntje uit het verre Vlieland, één van de Waddeneilanden. Overal terrasjes en gezang, het was een leuke boel. Al wandelend kwamen we aan de haven, waar een kunstmarkt was. We hadden snel ons goesting gezien, een vrouw stelde tentoon met aquarellen met zeezichten. Er waren een paar hele mooie tussen. Verder was er nog een beeldhouwer die in brons mooie figuren tentoonstelde. Kortom, hadden we met de wagen geweest,ben ik er zeker van, we hadden iets meegenomen. Ondertussen hadden we op de pier een tafeltje besteld voor 's avonds. De "Patrone" kent ons reeds, omdat ze weet dat we met de boot komen. Zelfs is ze met de restauratie bezig, samen met haar man, aan een kotter, waarmee ze een weekje verlof gingen nemen. Het eten was zeer lekker en de avond was zo voorbij. Zondagmorgen, een gesprekje met de buurman, een vriend van Fons van de OYA, met een bootje "Nordlicht" genaamd. Ze vaarden acht jaar, maar vooral binnenland en Frankrijk. Ik moedigde hem aan om zeker Nederland ook eens te proberen. Het land met het grootste nautische verleden, en met waterlopen die iedereen kunnen bekoren. Het liep naar elven en we maakten aanstalten om te vertrekken. Nog altijd met het zonnetje er bij, practisch geen wind.Terug op 't kanaal, dat nu veel drukker oogde dan daags voordien. De "Taz" had nergens plaats gevonden, niet moeilijk met zo'n knoert van een binnenschip. 12,54m breed, de duwer 110,45m lang en de bak er voor nog eens 79,75m samen goed voor meer dan 5.000 ton laadvermogen. Bij Verbrugge was de "Harefield" cellulose aan 't lossen en ook bij Sidmar, wat verder, stonden de kranen niet stil. Zou het niet zo zijn, dat er dikwijls afspraken zijn om te werken met zondag (200% betaald), weet je ! Maar goed. We kwamen Fons van de OYA tegen op weg naar ons plekje. Na de hoorn te laten gaan, zwaaiden we alle vier elkaar goeiedag. Toffe mensen, we hopen hen nog te zien. We voeren ook voorbij de grensovergang van Zelzate/Sas van Gent, eens werkte hier meer dan 250 mensen. Nu Europa één is, nog 20. Vermenevuldig dat met alle grensovergangen en je krijgt er een pak werklozen bij. De baggerwerken om een nieuwe kaaimuur voor Gent-Haven te bouwen schieten goed op. Rond halféén kwam de koeltoren in 't zicht, die net vooraan in de Moervaart staat, een teken voor Petra om alle touwen en fenders klaar te leggen. Het politiebootje kwam ons tegemoet op de Moervaart, ze hadden gecontroleerd op snelvaart. Kwart over één legden we feilloos aan op ons plaatsje. Alles in de wagen geplaatst, want straks wachtte de thuisrit weer. Dan maar een pintje drinken op het prachtige week-end en met de vrienden over alles en nog wat verteld, tot het tijd werd om terug naar Lokeren te rijden, want morgen was werkendag voor Petra !
De Corvette is een wagen die gebouwd wordt in de Verenigde Staten, en een onderdeel vormt van Chevrolet, die op zijn beurt een divisie is van GM, in Antwerpen welbekend. De wagen is toe aan de 6de generatie (C1 tot C6) en werd voor het eerst voorgesteld op de "GM Motorama" in 1953. De eerste modellen werden gebouwd in Flint, Michigan. Later wegens het toenemende verkoop-succes en het gebrek aan ruimte, werd de " Corvette-Plant" definitief overgebracht naar Bowling Green, Missouri. Dat zo'n verbroederingsdag niet altijd even strak en serieus verloopt getuigen onderstaande beelden. Zo bleek b.v. het opzetten van de diverse tenten, een technisch hoogstandje voor sommigen. Dat door sommige vrouwen de technische vaardigheden van sommige mannen in twijfel werd getrokken, hoeft geen betoog en dat er achteraf sterke verhalen aan sommige tafels verteld werden, over hoe snel je zo'n tentje wel kan opzetten, werd onthaald op algemeen hoongelach. Immers, staan de beste stuurlui niet altijd aan de wal ???
Dat onze leden ook geïnteresseerd zijn in andere dingen dan boten, werd nog maar eens bewezen. De Corvette club had die dag een toer gepland, die zou eindigen op ons terrein. Met twintig waren ze die dag, 20 brommende karren met vele honderden pk's onder de kap, die ons anders zo rustige haventje kwamen opgereden. Een kippevel-moment, want het motorgeluid van één corvette komt ongeveer overeen met het starten van onze ganse club op 't zelfde moment. Met 50 van onze leden en een dertigtal leden van de Corvette-club beleefden we een prachtige dag. Niet enkel de zon was op de afspraak, ook de verbroedering was een feit. We gingen die glanzende karren keuren, die op ons grasveld stonden te blinken, en zij waren op hun beurt geïnteresseerd hoe zo'n bootje er langs de binnenkant uitziet. Ook de motoren droegen hun interesse mee. Nadien werd er tussen pot en pint, met een flink gesmaakte BBQ de avond volgepraat. De laatste Corvette verliet onze haven, rond half drie. De meesten hadden een reserve-chauffeur mee, BOB genaamd, die die blinkende "Corvettes" veilig huiswaarts reden na een geslaagde avond.
Er rest ons nu nog slechts weinige momenten dat we zullen kunnen varen. Immers, er staan in september een paar dingen op ons programma waar we niet onderuit kunnen. Gedurende ons verlof draaide onze Iveco-motor 53 uur en 34 minuten, we legden er 475,64 km mee af en passeerden 14 sluizen. Dit jaar hadden we aan motoruren 90 uur,10 minuten. Gedurende het jaar legden we op 22 vaardagen tot nu toe 801,82 km met een passage van 20 sluizen. Het gemiddelde bedraagt 8,89 km/u, wachttijden in de sluis inbegrepen. Het was ooit anders, maar door allerlei omstandigheden werd het een jaar waar we betrekkelijk weinig vaarden. Ook de weersomstandigheden zaten tegen. We waren dikwijls aan boord in de plensende regen, en dan ga je niet uitvaren. Maar goed, voor ons bootje was het ons eerste volledige jaar dat we er mochten mee varen en dat was een meevaller van formaat. Hij deed het voortreffelijk, onze Enya ! In het voorjaar 2011 staan er serieuze werkzaamheden op het programma, de boot wordt volledig herschilderd, als hij droog staat wordt ook het onderschip volledig in de antifouling gezet, de anodes allemaal vervangen en het roer en roerkoning van vet voorzien. Ook boeg-en hekschroef worden nagekeken. Nadien volgt er een uitgebreid motornazicht, alle olie wordt ververst en alle filters vervangen. De werkzaamheden aan het onderschip gebeuren samen met 2 vrienden, die dan ook "gepensionneerden" zullen zijn, de rest van het schip wordt professionneel gedaan. Eén grondlaag en drie laklagen later, het loopt dan al tegen eind april, begin mei zou onze "Enya" opnieuw in topvorm moeten zijn om het nieuwe vaarseizoen aan te vatten. We hopen op een spetterend 2011, met veel zon en niet teveel wind.
Zaterdag 14 augustus 2010 - Jgh Portus Ganda - Jgh Spanjeveer - 14,47 km met 0 sluizen.
't Is precies of 't weer treurt samen met ons over het einde van ons verlof. Overtrokken lucht, en een kille wind. Rond de twintig graden. Zo maken we ons los in de Gentse haven nadat we afscheid genomen hebben van onze vrienden Mieke en François, die de rol van havenmeester grandioos doen. Altijd vriendelijk en bereid te helpen waar het kan, alles wat men van een havenmeester kan verlangen. We varen langzaam de havenkom uit, richting van de vroegere sluis aan de Dampoort. Onder de bruggen door gaan we bakboord uit en komen in het dok aan de vroegere "beestestallen". Er worden nu mooie lofts van gemaakt, die waarschijnlijk voor veel geld van de hand gedaan worden. Immers, wonen met zicht op 't water is "in". Talrijk zijn de huizen ook die in volle renovering zitten. Aan het einde van het handelsdok, gaan we bakboord uit, onder de brug. Ik roep de brugwachter op, die antwoord onmiddelijk : "ah, 'k zie kik ue niede !". Weinige seconden later kom ik vanachter het hoekje en ga stuurboord. Direct floeppen de lichten op groen/rood en begint de brug te draaien. Groen, snel ben ik door de brug, zodat de man ze terug kan sluiten. Ik passeer nog een brug waar 't verkeer stil staat, ik vaar er onder, we komen uit net voor schroothandelaar Van Heyghen, ook voor de uitgang van de Ringvaart. Ik roep op, of er niets uit de Ringvaart komt en steek dan snel over langs de kant van "Van Heyghen". Nog een halfuurtje en ik zit op de Moervaart. Net als ik voorbij de schroothopen vaar, komen er zeker 20 snelle boten achter ons. Ik verwittig Petra, en die antwoordt dat alles reeds plat ligt in onze boot. Met gerust gemoed varen we verder, de snelboten die 60/70km/u varen steken ons voorbij met 6 tot 7 boten gelijk. Golven van bijna 1 m komen onze richting. Ik zie een binnenschip met geopende deur van de woning en vrees het ergste. Een klots water van 100ltr slaat over boord binnen bij het binnenschip. Telkens er een golf van snelle boten voorbijkomt, deinen we heen en weer op de golven. Na drie reeksen van zes/zeven boten wordt het rustig. Oef ! Rustig verder varend en bekomen van de emotie gaan we de dokken voorbij en gaan verder stuurboord uit en komen op de Moervaart. De Kennedy-bruggen onder, voorbij onze burenclubs VVW Mendonk en Zeevissers Mendonk. Nog één bochtje en we krijgen de appelblauwzeegroene brug van Spanjeveer te zien. Er onderdoor, ons terrasje zit vol, en enkelen komen al ter hulp om me aan te leggen. Met zoveel hulp voelen we ons echt thuis. Na de electriciteit terug aangesloten te hebben is het tijd voor een drankje. We gaan pas morgen naar huis, dus... Na iedereen begroet te hebben, trek ik in het clublokaal aan de bel, dus tournée générale, mij gedacht... Ook Petra trekt nog eens aan de bel. Onze verplichtingen voor onze verjaardag (31.7) zijn weeral volbracht. De verhalen die nadien worden verteld, kennen jullie reeds. 't Is te zeggen, wanneer jullie reeds mijn vorige artikels lazen...
Vrijdag de dertiende, opgelet vandaag, geen gekke dingen doen. Het leven is al gek genoeg ! We wandelen door de stad en merken net als vorige keren dat het Gent menens is met de heropbouw en renovatie van de stad. Talrijke openbare panden staan in de steigers en ook particulieren zijn hun dikwijls mooie oude woningen aan het vernieuwen. Gent herleeft weer. Bij een Turkse groenten- en fruitwinkel op de hoek slaan we groenten en fruit in. De man schijnt zijn klanten practisch allemaal bij naam te kennen. Een kloosterzuster komt boodschappen doen en van ver scandeert hij haar naam en neemt haar in de armen. Het arme zusterken is volledig van haar melk bij zoveel "naastenliefde". De man ratelt de volledige inhoud van de overvolle winkel af in een mum van tijd en neemt alle binnenkomende en uitgaande mensen er bij met naam en toenaam. Waren ze allemaal maar zo ! Met een volle tas gaan we verder. Het uitnodigende terrasje op de vrijdagmarkt lonkt en dra zitten we richting markt te kijken naar de massale toeloop van mensen. Een marktdag blijft een publiekstrekker, zoveel is duidelijk. In 't midden staat hij, "de wijze man van Gent" en zag dat het goed was. Ik meende te zien dat hij zijn duim omhoog stak en niet z'n hand in de richting van het huis van zijn moordenaar Gerard. Petra lacht, waarschijnlijk de zon in mijn ogen, vertel ik haar schalks. En toch... Na de koffie slenteren we bootwaarts. Het meeste is voor de koelkasten en wordt door Petra vakkundig weggestouwd. Het krantje gaat richting zetel, gevolgd door z'n baasje. We drinken een aperitief, 't is tenslotte bijna middag. Dat smaakt ! Een halfuurtje later maken we ons klaar om te eten en gaan links over de brug, dan rechts langs het water tot de Kasteellaan. Aan hotel Dali gaan we binnen en zetten ons aan de aangewezen tafel. Een leuke mix van senioren en studenten zit hier altijd, omdat je op een meer dan behoorlijke prijs lekker kan eten. Petra neemt de dagschotel, voor mij een steak béarnaise met frietjes. Een witte droge wijn en een biertje volgen. We eten er op een rustige manier en nemen nog een toetje toe. 'k Ben blij dat ik buiten ben, frisse lucht. Maar onderweg moeten we schuilen voor een formidabele regenbui. Twintig minuutjes later is de bui voorbij en kunnen naar de boot. We wandelen verder en eens aan boord, kuis ik eerst mijn bootje na de bui. Hij blinkt onze Enya, klaar voor dat ultieme korte reisje naar Spanjeveer, het einde van een prachtige reis en dito verlof.
Donderdag 12 augustus - Jgh Sas van Gent - Jgh Portus Ganda - 21,27 km - geen sluizen.
In tegenstelling tot andere dagen blijft het rond tienen overtrokken met een licht windje er bij. Eens we buitenkomen op 't kanaal is het druk. Zeeschepen, grote binnenschepen met daartussen een onnozel jachtje dat zijn weg zoekt. Petra stuurt de Enya feilloos langs het kantje richting Zelzate. Via marifoon volgen we het doen en laten van de grote jongens nauwlettend op. Met een snelheid van 12,5 km/u passeren we Zelzate en merken dat de Gentse Haven steeds verder uitbreidt.Wanneer we de ingang van de Moervaart en de koeltoren passeren, is de Fa. Sarens bezig iets verder een locatie neer te poten met een splinternieuwe kaai, nieuwe hangaars en gloednieuwe brugkranen. Het vervoer van "ondeelbare stukken" zoals het genoemd wordt neemt gestaag toe. We zagen in het verleden de Fa. Sarens reeds bezig met de schroefbladen van windmolens te monteren met hun torenhoge kranen en dat wordt hier niet anders. Daar waar men in Vlaanderen nog vergadert over het plaatsen van windmolens, heeft Nederland reeds lang zijn keuze gemaakt. Friesland staat er vol van. Langs het IJsselmeer op mijn weg tussen Almere, Urk en de Lemmer staan er langs die ene kant meer dan 3/400 stuks. Wanneer ik dan lees, dat bewoners die op 5 km wonen zich negatief uitgesproken hebben over de plaatsing van 2 windmolens aan de E17, word ik nie goe !!! Sarens heeft nu ook eigen vervoermaterieel, met moderne duwbakken worden grote stukken vervoerd over het water en waar het moet overgenomen op eigen vrachtwagens met meer dan 120 wielen door eigen kranen. Alles in één hand. Da's pas organisatie. Door te lang te treuzelen is dit voor de binnenvaart een gemiste kans. Te lang werd Sarens voor schut gezet door verscheidene bevrachterskantoren of schippers. Die tijd is nu voorbij, want de fa. Sarens doet alles zelf. En wat je zelf doet, doe je meestal beter ! Voorbij de werf varen we richting spoorbrug die we bijtijds bellen voor een passage. We zijn een halfuur op voorhand aan de brug, waarop de tijden aangegeven staan van opening. Tien minuten voor de opening bellen we de man nog eens. Hij antwoord : "nog vijf minuutjes en ze gaat open, menier ! Eens het stalen gevaarte in beweging, starten we de motor. Op groen gaan we verder onder de volgende brug, waar we niet moeten neerleggen. De twee volgende bruggen leggen we de radarbeugel neer en glijden er feilloos onderdoor. We hadden gisteren François gebeld en verwittigd van onze komst. De man staat reeds klaar en wijst ons een steiger aan. Om halfdrie ligt ons bootje vast. We boeken voor twee dagen en zullen zaterdag vertrekken, richting thuishaven. Gedaan verlof, 't was weer te kort en zo snel voorbij. Maar ook de waarheid heeft zijn rechten. 't Was prachtig, we hebben nieuwe rivieren en kanalen bevaren, leerden prachtige mensen kennen en hun bootjes, en kwam in Vlissingen mijn ex-bootje tegen, ex-NAPO VIII, nu Goldfinger. DAT is het positieve !
Woensdag 11 augustus 2010 - Jgh Middelburg - jgh Sas van Gent 42,88 km met 2 sluizen.
We nemen in Middelburg afscheid van onze nieuw verworven vrienden. Jan wuift ons op de brug uit wanneer ie van de bakker komt en Alain staat te zwaaien en zal straks onze plaats innemen. We draaien aan de winkel van Jos Boone (watersportwinkel, ponton op 't water), stuurboord uit op 't kanaal door Walcheren. De bruggen tussen Middelburg en Vlissingen vallen tegen. We dachten dat die geregeld waren op de brugtijden van de jachthaven Middelburg, maar dat bleek niet zo. Aan de eerste brug wachtten we een half uur, de tweede een vol uur. We vragen ons af waar dit goed voor is, maar zoals alles in het leven, heeft het ook een goeie kant. We leren mensen kennen, die net als wij op de brug wachten, uit Antwerpen met hun boot Goldfinger, een snelle Italiaanse boot Mira 34' van de werf Innovazione e Progretti. Mij goed bekend omdat ik er vroeger ook een had. Eensklaps zegt de man : "maar dan zijt gij de eerste eigenaar van mijn boot geweest". Het blijkt inderdaad de ex- NAPO VIII te zijn. De man vertelt in geuren en kleuren zijn nare ervaringen met de boot, die hij gered heeft van de ondergang. Hij ligt in Klein Willebroek en heeft de boot ondertussen in zijn volle glorie hersteld. Zo zie je maar, hoe klein de wereld wel is. In de sluis van Vlissingen liggen we langszij de "Goldfinger" en praten honderduit over mijn gewezen boot. De man nodigt mij uit een kijkje te nemen terwijl we in de sluis liggen. In gedachte zie ik "ons Sophie met de kleine Wout" op de achterbank. Illusie !!! Bij het buitenvaren wensen we elkaar een goeie vaart, ik kies richting Terneuzen, hij gaat via de zee naar Blankenberge. De eerste twintig minuten blijken de ergste, want onze Enya rolt van de ene golf naar de andere. Ik merk aan Petra dat zij dit haat als de pest, maar ik kan het niet anders. Ik moet mijn boeien houden en in het vaarwater blijven. De ene dwarsgolf volgt op een andere, nog verergerd door druk scheepvaartverkeer op de Westerschelde. Na twintig minuten en vier boeien verder, verander ik van richting naar de volgende groene boei. Het rollen van de boot is meteen gedaan. Petra mompelt iets binnensmonds dat nauwelijks te vertalen valt. We varen richting van "de 1000 schouwen van Dow Chemical". Na twee uur en twintig minuten liggen we voor de Oostsluis in Terneuzen. We roepen op de marifoon om ons te melden en horen dat we de Middensluis moeten nemen. Ik sla onbewust een niet-christelijk woord uit. Terug de Schelde op, in de dwarsgolven naar de Midden- en Westsluis, en dan bakboordkant naar de Middensluis. Ik moet wachten op beroepsvaart, vertelt de sasmeester. Er komt een 55-meter achter me aan, die snel de sluis inkomt. De marifoon vraagt me nog te wachten, er komt nog een 135 meter. Ik begrijp het niet al te best, waarom ik moet wachten want de 135 meter zal de stuurboordkant van de sluis nemen. Het zal voor mij moeilijk en smal zijn om achter het hoekje te draaien, om net achter de 55 meter te komen. Gelukkig, heb ik boeg-en hoekschroef. Wat een zegen ! Traag komt de 135 meter, twintig minuten later de sluis binnen. Ik laat hem eerst aanmeren en kom dan ook erg traag tussen de 135 meter en de vooruitspringende kaaimuur, geef vol hekschroef naar bakboord en vol boegschroef naar stuurboord. De Enya draait zich net voorbij de uitspringende muur terwijl ik een tikje gas geef om feilloos aan te meren. De kapitein van de 135 meter steekt de duim omhoog. We stijgen meer dan twee meter in de sluis. Mijn handen zijn klam, dit was onze Enya op z'n best. Ook Petra slaakt een zucht. Bij het verlaten van het sas vaar ik als laatste uit, de sluismeester zwaait me uit, ik hijg nog na ! Het bekende kanaal Gent-Terneuzen wacht me, richting Sas van Gent, waar we om kwart voor drie aanmeren. Petra gaat boodschappen doen, ik ga de boot afspuiten om het zoute water af te spoelen. Rustig avondmalen, nog een glaasje wijn op 't achterdek en dan wat TV kijken ronden deze spannende dag af. We duiken rond tienen in ons bedje en slapen vermoeid, maar gelukkig in.
Tijdens de wandeling 's namiddags ontmoeten we Ton en Jan, waarmee we naar Middelburg gevaren zijn. Beiden komen uit Beverwijk, maar Ton ligt in Ymuiden met de boot, Jan daarentegen heeft als thuishaven Beverwijk. We worden onmiddelijk uitgenodigd aan boord, en er volgt een hartelijk gesprekje. Het doet Ton deugd, die revalideert na een zware ziekte. Met onze Vlaamse gulhartigheid en guitige verhalen voelt hij zich direct wat beter. We duimen, Ton ! We zijn uit een streek die niet ver van Gent ligt en waar men zegt : Nie pleue ! In het Nederlands : Niet plooien, Ton. Ton en Gardien, jullie horen nog van ons. Bij Jan zie je zo dat dit een man is vol goede luim, waar humor schering en inslag zijn. Jan blijkt een "buitengewoon ambtenaar van de burgerlijke stand" te zijn, die alhoewel hij met pensioen is, nog dikwijls dienst doet op aanvraag. Het waarom laat zich raden. Jan stelt ons voor wanneer we nog eens huwen ( het mag met dezelfde vrouw zijn ), aan hem te denken. We knikken alvast. Tot slot eten we bij Wesley 's avonds een lekkere maaltijd. (www.denbaasenzijnmadam.be) Terug aan boord zien we onze Luxemburgse Lokeraar, net terug van zijn reisje van het Veerse Meer.We vertellen hem dat hij morgen onze plaats kan innemen, wanneer we om halfnegen vertrekken. Hij vertrekt 4 dagen en dan moet je op een goede plaats liggen om met gerust hart je bootje achter te laten. Zijn duimpje in de lucht bevestigd dat hij akkoord gaat. Morgen doen we de overtocht van de Schelde en dat geeft altijd de nodige spanning. Duimen, maar !
Ik ben André Van Hecke, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Oostvaarder.
Ik ben een man en woon in Lokeren (België) en mijn beroep is ex-bevrachter van binnenschepen, nu met pensioen.
Ik ben geboren op 31/07/1945 en ben nu dus 79 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: vooreerst mijn bootje Enya, en alles wat ook maar te maken heeft met H2O..
Sinds 25/11/2008 met pensioen, een soms onbekende zee van tijd die op me afkomt - met vrouwtje Petra wat wandelen, en skieën ieder jaar in Seefeld, Oostenrijks stadje waar we getrouwd zijn - in de zomer spenderen we onze vrije tijd sowieso aan ons bootje
Gastenboek
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
Beoordeel dit blog
M/S ENYA
mijn bootje is een Gruno 38E Royal van bouwjaar 2000, is 12m lang en 3,80m breed met een diepgang van 1,10m en een doorvaarthoogte van 4,25/3,60m en een gewicht van 12,5 ton - de motor is een 6 cylinder IVECO van 120 pk met een verbruik van ca. 4 liter/uur. Een watertank en fueltank van elk 500 liter en een vuilwatertank van 200 liter. De boot heeft een buitenbesturing met boeg- en hekschroef, automatische piloot en gps/plotter. Herschilderd op de werf in 2011, zowel boven als onder de waterlijn, nieuwe anodes geplaatst. Zijn geboorteplaats is Zoutkamp in Friesland.
De motor is een 6 cylinder dieselmotor IVECO type 8065M12.01, met een verbruik van ca. 4 liter per uur, en komt uit de Milanese fabriek (It.) en draagt als matricuulnummer 0587975. Rustig draaiend en bedrijfszeker, zo wordt de motor omschreven in de onafhankelijke testen. Met in de nabijheid van mijn ligplaats, Spanjeveer op de Moervaart, is er een Europees hoofdverdeler en onderhoudscentrum van IVECO, gelegen aan de Vliegtuiglaan in Gent. Ook dat is makkelijk.
Wij hebben in onze boot geopteerd voor een dinette i.p.v. een tweede slaapkamer, aangezien wij voor meer dan 95% ons tweetjes varen. Ruim om te eten, en voorzien van talrijke bergplaatsen, waarbij alles binnen handbereik ligt, is het in blanke eik uitgevoerd en met een blauwe stoffering, een lust voor het oog.
Het kombuis betekent ook soms het "hart" van de Bourgondische Vlaming. Wanner er gekookt wordt aan boord, is het nuttig om te beschikken over een degelijk uitgeruste keuken. Met twee ijskasten, een magnetron en een vier-pits gasvuur, dampkap en verluchting via een dakvenster, is ook onze keuken voldoende gewapend om "de hongerigen te spijzen".
Het salon is en blijft de plaats bij uitstek in het schip. Gezien de geringe oppervlakte die een boot biedt, is het de pleisterplaats om televisie te kijken of radio te luisteren. Lezend, makkelijk achterover leunend in een zetel vliegen de avonden zo voorbij.
"De natte cel" noemt men het toilet- was- en douchegedeelte in een pleziervaartuig. Je kan aannemen dat ook de mechaniek een aardig stukje vertegenwoordigd is in dit gedeelte van de boot. Pompen, vermalers en verwarmingselementen zijn er in vertegenwoordigd. Met de huidige verstrengde wetgeving is ook de vuilwatertank verbonden aan de lozende installaties.
Ieder mens heeft slaap nodig. Dus is de uitrusting van een slaapkamer bijzonder. Immers een goede matras waarborgt een goede nachtrust. Met de vele bergplaatsen vindt de kledij er ook zijn plaats. Onze slaapkamer biedt nog iets extra wat we bij vorige bootjes niet hadden. Een venster achteraan waar je bij 't opstaan nog een blik kan werpen over het rustige of onrustige water. Mooi toch !
Wanneer hier een lichtje aanslaat of er een geluidje biept, is er "iets". Behalve de snelheid in km/u of in zeemijlen/u, de diepte in meter of in voet, beschikt de stuurstand ook over een elektronisch kompas, aangevuld met gps/plotter en een stuurautomaat, er is er op dit electronisch plateau ook plaats voor een boeg- en hekschroef en een electrische ankerwinch. Bij de "gewone" meters vervolledigen een voltmeter, temperatuurmeter, oliedrukmeter, toerenteller met aangegeven aantal draaiuren van de motor en een stand van de tanks aan boord. Alles is overzichtelijk geplaatst, zodat bij het minste onheil snel kan worden ingegrepen.
Historiek van mijn vorige bootjes :
El Verde : spitsgatkottertje 9,30m lang en 3,20m breed en 0,85m diepgang, motor Indenor 50 pk, van Peugeot origine met bouwjaar 1970, gebouwd door Jachtwerf Oost in Akkrum. Bootje werd verkocht (2007) aan onze inmiddels zeer goede vrienden Karel en Leon, Karel is ook geregeld gastschrijver op mijn blog. In 2010 verkochten Karel en Leon de El Verde verder aan een koppel uit Izegem. Zij herdoopten het terug in Griffioen, wat de naam was van het bootje toen we er allebei op verliefd werden in het verre, maar mooie Akkrum.
Enya : Super Lauwersmeerkruiser - 11,40m lang en 3,40m breed met diepgang van 1,00m - gewicht 12 ton - motor : DAF 575 - bouwjaar 1983 op Lauwersmeer - werf in Westergeest. Was een miskoop, maar dat gebeurd overal wel eens. Het bootje werd omgeruild met mijn huidige Gruno Royal 38'.
Enya : Gruno Royal 38 - bouwjaar 2000 - 12m lengte, 3,80 breed en diepgang van 1,10m - gewicht 12 ton - motor IVECO 125 pk - 6 cylinder gebouwd op Gruno werf in Zoutkamp. Ongelofelijk wendbaar, dankzij boeg- en hekschroef, stille, zuinige motor, weinige uren gedraaid bij aankoop en zowel het interieur als buiten goed in orde. Boot werd in 2011 herschilderd, zowel onderwaterschip als boven de waterlijn, nieuwe anodes geplaatst en de motor volledig nagezien.
Toen we elkaar zagen op 16.09.10 wist ik niet eens dat zo'n studierichting als I.W. bestond. Ik heb ondertussen al wat gegrasduint op internet en er over gelezen. Lang niet zo'n makkelijke materie, maar ik denk dat jij dat aankan ! Ik hoop zeker dat we van tijd tot tijd de gelegendheid hebben om met elkaar een babbeltje te doen. Dat zou super zijn. Jammer van die verloren tijd, want die halen we nooit meer in ! opa
Hi Pa,
Ikke nog eens. JIJ staat nu op internet op een blog. Iets wat je nooit gekend hebt, maar je zou het zeker interessant gevonden hebben, al was het maar om je postzegelverzameling aan te dikken. Ons ma zou het maar "brol" gevonden hebben. De band tussen ons was altijd sterk, omdat we zoveel op elkaar leken. Telkens ik bij u sta, daar op die kille plaats mis ik je nog altijd. 'k Heb al een nieuw plantje gekweekt om het andere te vervangen bij u. 'k Breng het wel eens als we alleen zijn. U en ik ! Rust zacht. Onze kleinen.
Ik ben André Van Hecke, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Oostvaarder.
