varende senioren over bootjes, varen en nog andere dingen !
19-11-2010
Bedankt Frankie !
Een goeie vriend van me reed de Durme en Moervaart af en maakte foto's van zijn rit. Let op het water aan de Durme aan de Post - aan de beschoeiing en remming van de Durme aan Daknambrug - en talloze hoogwaterstandjes aan de ijzeren brug en andere...
't Is een paar dagen geleden dat 't water z'n kracht nog eens toonde ! Iedereen van ons werd nog maar eens herinnerd dat waterlopen rechttrekken in plaats van ze te laten meanderen zoals vroeger, overvloeiingsgebieden, polders en alles wat vroeger langsheen onze waterlopen lag, nutteloos vol te bouwen met landhuisjes, villa's en namaakhoevetjes, het niet uitbaggeren van rivieren en kanalen zoals voorheen. Dat alles is oorzaak van onze jaarlijkse wateroverlast. Beken en trekgrachten die vroeger voor de nodige irrigatie zorgden werden dichtgegooid of overkapt en in buizen gelegd. Die buizen, na een paar ondergrondse jaren waren half volgelopen met slip en andere vuiligheid. De natuur presenteert nu zijn rekening aan allen die zijn wetten met de voeten traden.De staat speelt de bal naar de provincie en gemeenten, en die kaatsen de bal terug met de verschoning van : "Wettelijk mochten we daar bouwen, er was geen verbod". Wanneer we met onze boot vele dagen langsheen onze waterlopen varen met het nodige respect, valt het ons op hoe slecht die wel onderhouden zijn. Sluizen met kapotte of zeer slechte sluisdeuren. We zagen er zelfs met kleine boompjes die groeiden op de sluisdeuren. Bermen, grachten en beken die uitkomen op onze rivieren en kanalen liggen vol met smeerlapperij (petflessen, blikken, fietsen, noem maar op). Het niet respecteren van één van de voornaamste natuurelementen :WATER, ligt aan de basis van al deze ellende. Mensen die de afgelopen jaren in de nabijheid van rivieren en kanalen bouwden op meestal goedkopere bouwgronden, die vroeger dienden als overvloeiingsgebieden zeg ik enkel dit : "Eigen schuld, dikke bult". We gaan naar een toekomst waarin water, lucht en aarde een significante rol zullen spelen. Weersomstandigheden zullen een grotere rol spelen in ons dagdagelijkse leven. Het niet respecteren daarvan zal ons in alle duidelijkheid aangerekend worden. Wees daar maar van overtuigd.
Eind dit jaar ben ikzelf 2 jaar met pensioen. Iets ongelofelijks, ware het niet dat het merendeel van mijn vrienden in hetzelfde schuitje zitten of in aantocht zijn naar die datum toe. Gisteren was er zo'n vriend aan z'n laatste dag toe op Barco. En eind dit jaar gaat er weer iemand uit mijn vriendenkring met rust. Tijd staat niet stil, mensen. En op zeker moment tracht je naar die datum, maar weet dat er toch enkele addertjes onder het gras zitten. Het is niet dat je het beu bent om te werken, maar veeleer een kwestie dat je het tempo niet meer voldoende aankan. Natuurlijk geef je dat van jezelf niet graag toe. De snelle veranderingen op de arbeidsmarkt gunnen aan de senioren onvoldoende tijd om zich aan te passen bij de steeds veranderende omstandigheden op alle gebied. Niet in het minst, de manier hoe we met elkaar omgaan. 'k Wil niet oudbollig klinken, maar er was vroeger toch een grotere tolerantiegrens als nu ! Het moet nu allemaal, ook sneller en goedkoper. En achter je rug staan er mensen klaar om alles van jou beter te doen en over te nemen. Met die drang kan je op een zekere leeftijd moeilijker om. Deze week ging ik naar zee met het openbaar vervoer. Immers, voor 5,20 heen en terug naar gelijk waar in België, daar kon ik mijn wagen niet voor buiten halen. Eén verplichting, je mag maar na 09.00 uur vertrekken. Geen probleem, 'k heb tijd. Maar wat ik zag en hoorde van de jeugd, die achter, naast en voor me zaten, grensde aan het ongelofelijke. Dat ze luidruchtig waren en bezig met hun eigen ding, tot daar toe. We waren zelf niet anders op die leeftijd. Maar qua respect, tact en beleefdheid bleken alle grenzen overschreden te worden en was alles toegelaten. Het bleek een studiereis te zijn, maar zo zagen zij het niet. Er werd tegen de verschillende leraars gediscuteerd hoe het kwam dat ze niet de hele dag vrijwaren, zodat ze konden doen en laten wat zij wilden. Voor hen bleek dat een teken dat ze niet vertrouwd werden. Allen waren hooguit 14/15 jaar. In Gent verliet de joelende bende de trein, en zelfs mijn vrouw Petra (toch ook 22 jaar jonger als ik) stond versteld over zo'n instellingen bij de jeugd. Allen gewapend met Ipod of ander spul met denderende muziek in de oren verlieten ze mokkend de trein. Een stel jongens van een andere school bleef achter, één gast die een studieboek bovenhaalde werd uitgelachen, want alle anderen waren met Playstation 2 spelletjes aan 't spelen op de trein. In Brugge verlieten ze ook de trein. De stilte keerde terug. De wagon, slechts gevuld met 10 personen, allemaal van mijn leeftijd werd een oase van rust. We lazen allemaal ons krantje. Zijn we nu echt oud aan 't worden ???
Vanmorgen rond 07.00 uur is er voor de Nederlandse kust ter hoogte van Scheveningen een Griekse olietanker geladen met kerosine in aanvaring gekomen met een Cypriotisch containerschip. Rond 09.00 werd het lek gedicht en een gedeelte overgepompt in een tank. Veel van de gelekte kerosine was toen reeds verdampt, omdat kerosine (vliegtuigbrandstof) een zeer vluchtige vloeistof is. Het Cypriotische schip kreeg toelating om naar Rotterdam te varen.
Sinds jaar en dag is hij er, nooit opvallend, altijd minzaam en steeds goede raad gevend. Zo'n blogvrienden lopen er niet zoveel. Iedere week weer is er een berichtje van hem, met steun en een kwinkslag. Nooit kreeg hij waarschijnlijk een bedankje er voor. Vandaag zet ik hem in de bloemen, niet vanwege zijn verjaardag of een uitzonderlijke prestatie, nee, gewoon omdat ik zijn toeweiding en vastberadendheid apprecieer. Blijf nog heeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeel lang mijn blog-vriend en toeverlaat, ook zonder wij elkaar zagen, kan zoiets via Seniorennet. En dat is precies het opzet !
Ieder twee jaar zien we elkaar weer ! Het peleton ex-verkenners van het 5° Linieregiment, lichting 1964. Diegene die toen 18-19 was, is er nu 64 of 65. Wat gekrompen, grijs of minder (geen) haar, hier en daar valse tanden, maar present en dat was het voornaamste. Kortom, een bende gepensionneerden samen. Ik was 19, toen ik na een spoedcursus Turnhout naar Soest vertrok. Een groot bakkes, maar met een verdomd klein hartje vertrokken we met de DVT, een trein met houten banken, die bevolkt werd met allemaal gasten, waarvan het merendeel voor de eerste keer lang van huis wegging. De meeste moeders hadden die morgen geweend, hun kind zo ver weg, om nog maar niet te spreken van alle gevaren die achter iedere hoek wel zouden opduiken. Slechte vrouwen, te veel roken en drinken, vuile praat vertellen en gore moppen moeten aanhoren. Ze zouden die nacht, niet zo best slapen, onze moeders van weleer ! Aangekomen in Soest na een zeer lange treinrit met oneindig veel stops, kwamen we aan in het verderfelijke oord. We werden er ontvangen zoals leeuwen in een circus, gebrul en lawaai werden ons deel. 't Is niet voor niets, dat toen op sommige kazernes te lezen stond : "hier temt men leeuwen". Bij inspecties op de kamer vlogen er dikwijls kledingstukken door de gang, eetgerei werd in wat een gamel heette omgekeerd en liefst in een plas water met modder gestort, en meerdere andere leuke dingen. Wat ons jarenlang was ingeprent door onze ouders mocht niet meer. Op een zachte toon, beleefd zeggen : "ja meneer", moest nu gebruld worden : "jawel,chef" of nog andere rangen en standen. Wanneer we marcheerden moesten we onze buik intrekken en aan ons zuster denken om niet te vergeten dat we ook onze borst moesten vooruit steken. We leerden kappen op de hielen zodat zelfs een rubberen zool fel hoorbaar werd. Om zes uur uit ons bed en om tien uur er weer in, afgewisseld met ochtend-middag en avondeten, telkens met muzikale omlijsting wat men een klaron heette. We leerden er ook de uitdrukkingen "ballen lopen" "politiekamer" of nog erger "cachot". Met het laatste werd je legerdienst zelfs iets langer. Toen ik de eerste keer terug naar huis mocht, waren er 106 dagen verlopen en was men wat men noemde "geenen blue" meer. Mijn muts had een paar keer dienst gedaan om bier uit te drinken en ging er meer en meer uitzien als een "ancien-muts". We kenden ondertussen ook wat "de muur doen" was, en waren snel thuis in de plaatselijke café's, waar steevast dames rondliepen om te serveren met diep uitgesneden decolleté's. We verdienden 12 frank per dag soldij en kochten er sigaretten en andere prullaria mee. Thuisgekomen kregen pa, broer en nonkels allemaal ne Ronson of ne Poppell kado. Goedkope aankopen uit de QM omdat er geen taksen werden geheven. We waren verkenners en dat gold als één van de zwaarste opleidingen binnen het leger. We leerden "fieldcraften" en ons "camoufleren", synoniemen voor modderkruipen en er uitzien als een bos. Velen leerden er autorijden en stunten soms rond de erekoer tot grote ergernis van de beroeps die naast hen zaten, en dikwijls de schrik van hun leven beleefden. Schoenen kuisen tot je er kon in spiegelen en vercoteren à volonté. Leren strijken om uwen "BD" met die 5 smerige plooien achteraan, goed te krijgen. Er waren dan nog de karweien om uw weinige vrije tijd mee op te vullen. Dat was dan wat mijn vader altijd vertelde : "om ne man van u te maken". Na elf en een halve maand was onze opleiding voorbij, iedereen sterk vermagerd, iets meer gespierd en kundig in allerlei dingen die we later zouden nodig hebben ??? 'k Heb ze nooit meer nodig gehad, maar............ 'k heb er wel echte vrienden aan overgehouden ! René Kabergs, Eric Van Cauwenberghe, Michel Dero, Marc Van Loco, Gust De Gieter, Jefke Van der Ginst, André Depuydt, Robert Van Duffel, Robert Scheir en ikzelf, 10 gasten die het daar, in Gaasbeek leuk en prachtig vonden om elkaar nog eens te zien en herinneringen op te halen hoe het was in 1964. Na Waasmunster (2004), Alde Bizen (2006), Ieper (2008), was nu Gaasbeek en z'n prachtig kasteel de achtergrond van het gebeuren. In 2012 wordt het de provincie Antwerpen. We gaan proberen er daar weer iets moois van te maken. Tot dan vrienden, en blijven ademen !
't Is komkommertijd in de bootjeswereld, iedereen is bezig met de winterstallingen, zijn bootje van de laatste zomerrestjes te ontdoen en klaar te maken voor, laten we hopen, een niet al te lange en te strenge winter. Van mijn blogvrienden Annie en Rogier uit de Westhoek, kreeg ik minder fraai nieuws. Immers aan het einde van het kanaal naar Roeselare liggen er een paar "schandaaltjes" die op bootjes trekken, en de blogvrienden uit Roeselare meldden me dat er zelfs een bootje in brand werd gestoken. Niet verwonderlijk, beste mensen, want alles dat ginder ligt, ligt er al jaren te verkommeren. De overheid zou beter en strenger moeten toezien op zoveel argeloosheid. Jammer, want er is plaats voor een jachthaventje vlakbij die mooie winkelstad.
Vandaag vertrok uit Monaco de "Planet Solar" een boot aangedreven door zonne-energie en gebouwd door de Zwitser Steffen Mueller. Hij meet 40m bij 16m en is uitgerust met 540m² zonnepanelen van de laatste generatie. Zijn gewicht is 60 ton. Na drie dagen en nachten gedraaid te hebben, moet hij bijgeladen worden. De bedoeling is om rond de wereld te gaan met als eerste oversteken, de Atlantische en Indische oceaan. Wij volgen hen op de voet en wensen de opvarenden alle geluk toe.
"'t Is weer voorbij, die mooie zomer", zong ooit iemand en het werd meteen een hit. Of ie mooi was laat ik in het midden, mooi in de zin van het weer, nee, dat was hij zeker niet. En toch... er gebeurden weer schitterende dingen. Ik kwam weer op plaatsen, waarvan ik achteraf zei, hier wil ik wel eens terugkomen. Ik leerde terug fijne mensen kennen, Alain, onze Luxemburgse Lokeraar of was het onze Lokerse Luxemburger, whatever. Onze Beverwijkse vaar-vrienden Ton en Jan en hun echtgenotes, Monique van Jachthaven 't Lamgat op den Dintel,Fons van den Oya, alle mensen die aan ons dachten op onze verjaardag, de mensen uit Antwerpen, die mijn ex-bootje "NAPO VIII" kochten, allemaal stuk voor stuk aanwinsten in mijn "goeie-mensenverzameling". Het goede zien en het slechte vergeten blijkt een opperbeste gave te zijn. En vooral ook onze watersportvereniging is een aanwinst. 'k Ben er ondertussen secretaris van geworden. Het soms vele werk en de kritiek van sommigen zijn klein bier vergeleken met de dankbaarheid die ik mag ervaren van de meesten. Houden zo, mensen, we maken er iets moois van ! En dan was er tenslotte ook die memorabele donderdag, toen ik mijn kleinzoon Wout terugzag, weliswaar eventjes, maar 'k was er zo blij om. Die momenten, lieve mensen, die pakken ze me nooit meer af. Nu, met oktober in de nabijheid, komt de winter aangehold. Onze Enya bleef steken op 26 vaardagen, onze Iveco-motor draaide 95 uur en 45 minuten, we vaarden 879,88 kilometer en passeerden 20 sluizen. Maar..., wintertijd = onderhoudstijd. Er staan voor ons bootje enorme onderhoudsbeurten te wachten. De Enya wordt volledig geschilderd , zowel onderschip als bovenschip. Gelukkig kan ik tegen 2011 rekenen op kollega's gepensionneerden, die me een handje zullen toesteken. Alle anodes op het onderschip worden vervangen en het roer en de schroef worden voorzien van vet gevolgd door een volledige onderhoudsbeurt van de motor. Alle oliën en filters worden vervangen. Het zal dan al eind april zijn, tijd om de Enya datgene te laten doen, waar ze zo goed in is : VAREN !
Vermits men een redelijk zonnig en droog week end voorspelde, kon het niet anders of we gingen varen. Vermits er vrienden op bezoek waren op Spanjeveer uit Sas van Gent, brachten wij een tegenbezoekje aan 't Sas. In het immer gezellige clubhuis : "de Savanna" een ex-duwschip, dat zo een prachtige bestemming kreeg en van de sloop gered werd, werden we ontvangen door Jan, die ons honderduit vertelde over z'n 3 maand durende reis in Frankrijk. Met intens bezoek aan de Champagnestreek en terugkomen via de Moezel. Zondagmiddag waren we al terug op Spanjeveer en hoorden van een ander lid van 't Sas met hetzelfde verhaal. Ook zij waren iets meer dan drie maanden weggeweest naar Frankrijk met retour via de Moezel. Hij bleek niet aan z'n proefstuk, want ook z'n reis verleden jaar naar Polen werd in geuren en kleuren verteld. Op het terras kwam een ander lid ons vertellen over zijn reis, zeilend naar het noorden van Noorwegen, de Lofoten en terug, enkel hij met z'n dochter. Beschaamd trok ik me terug en nam me voor nooit meer te schrijven over mijn reisjes, wie durft er immers nog voor de dag komen met heen en weer naar 't Sas of Terneuzen. Zelfs een veertiendaagse reis valt in het niets wanneer men zo'n verhalen hoort. En toch dromen we samen al van volgend jaar, met Petra en onze "Enya" voor een maand naar Nederland tussen 21.7 en 21.8. Duimen maar, voor de weergoden vooral.
Na iets meer dan vier jaar heb ik hem teruggezien, mijn kleinzoon Wout. Fel veranderd, gegroeid in lengte en breedte, haartooi anders en eigentijds gekleed. Onze jaarlijkse wijninkoop bij Colruyt was er de aanleiding voor. Argeloos met een kar kwam ik achter de rekken gereden, en daar stonden ze dan. Ons Sophie en de Wout ! Op zo'n moment ben je zo van je melk, dat al brabbelend : "hallo de Wout, hoe is't" het enige was dat er uitkwam. "Goed, goed," antwoordde hij en leek evenveel zijn melk kwijt als z'n opa. De verrassing was nog groter toen hij enkele minuten later naar mij toekwam en een hand gaf, waarop een beleefde "dag opa" er uit kwam. We hebben zeker meer dan tien minuten over alles en nog wa gebabbeld en de tijd was weer te kort en o zo vlug voorbij. Maar het deed ons deugd, wees daar maar zeker van ! Petra vond het een heel moedige en goede stap, en thuis heb ik stilletjes een traantje gelaten. Waarom blijven mensen mekaar pijn doen ? Een mail en wat foto's zouden welkom zijn, want op de laatste foto's die ik heb zat je nog in het derde studiejaar. Nu eerste middelbaar VTI, waar je I.W volgt ??? Je opa kent dat niet, maar pluist het wel uit. Waar ik vooral trots op ben, was de praat die uit onze Wout kwam. Verstandig kereltje ! Zou hij dat toch een beetje van zijnen opa hebben of is het maar een gedacht en bluf van dien opa ???????? De jaren die voor ons liggen kunnen nog mooi worden Wout. Alles wat achter ons ligt is gebeurd en onomkeerbaar. Wat telt, is de toekomst, en die ligt open voor ons. Doen we't ?
Het zonnige week-end van 4 en 5 september laatstleden hebben we met weemoed teruggedacht toen de weg naar Terneuzen nog via een grens liep, en daar alle plichtplegingen bij de douane nodig waren om een controle uit te oefenen of er vanuit België niks illegaals naar Nederland werd gebracht en omgekeerd. Op die kleine strip, tussen Zelzate en Sas van Gent werkten er op nauwelijks 500 meter afstand meer dan 250 mensen. Douanen en Accijnzen, grenskantoren die inklaringen en uitklaringen deden, BTW, benzinestations en.......banken. Nu, enkele jaren later is alles er verdwenen. Alles kan en mag nu, binnen die reuzegemeenschap die E.E.G. heet. Is het een zegen of een zweepslag ? Eerder het laatste, denk ik. Want worden we de laatste jaren niet overstelpt met banditisme zonder voorgaande ? Heimwee is altijd een flauwe leidraad geweest, maar toch.... Een beetje meer controle, zou weer moeten kunnen vind ik. Hieronder een herinnering met dat betonnen gebouw langs de waterkant, waar zeker meer dan 80 douaniers "werkten" ! Nu ja, de boog kon niet altijd gespannen staan, toch. Ook een foto van mijn "scheepsmaatje", die meer en meer het stuur eens overneemt van onze Enya. Dat doet deugd, haar daar te zien, één en al concentratie achter dat stuurrad. Proficiat, maatje, doe zo verder !
Men gaf 4 en 5 september 2010 mooi, zonnig weer. We konden er best van genieten, want zonnige dagen in 2010 waren er nauwelijks geweest. Het best konden we naar Terneuzen gaan. Heen en weer max. 5 uurtjes varen en best een leuke Zeeuwse stad. Rond tienen vertrokken we, niet zo maar een vertrek, want Petra ging onze Enya zelf starten en tussen de twee boten voor- en achter er uit manouvreren. Met boeg- en hekschroef werken en wanneer de hekschroef voldoende gewerkt heeft, stilaan achteruit tot je er helemaal tussenuit bent. Daarna een tikje boegschroef en klaar ben je. Ikzelf deed dienst als matroos en had voordien de touwen losgegooid. Met bonkend hart en klamme handjes, zei ze nadien. Maar 't ging goed ! Volgende keer, iets meer. Zonnig met weinig wind, voeren we de Moervaart af. De schroef gaf nauwelijks rimpeltjes op het water. Mendonk voorbij en tijd om op kanaal 11 op te roepen of er geen op- of afgaand verkeer was. Wijd opengespert lag het grote kanaal voor ons te blinken. Altijd een imponerend zicht wanneer je op zo'n grote waterplas komt. Het was er rustig ! Na een uurtje voeren we 't Sas van Gent voorbij, het bleek nog te slapen. In Sluiskil werd er gewerkt en hoe verder we kwamen hoe drukker er gewerkt werd. In Terneuzen meerden we aan bij Aricom. Ik belde Louis, en die ging direkt komen. Ondertussen was de middag voorbij, en zochten we de stad in te gaan. We lagen op een voorbehouden plaats, want 's anderendaags kwam de OYA er liggen, maar aangezien Fons nog bij ons lag, pikte ik zijn plaatsje voor één nacht in. In Terneuzen waren diverse "Shanty koren" op verschillende plaatsen aan 't zingen. Deze koren hebben zich gespecialiseerd in het zingen van "zeemansliederen". Nederlandse, maar ook Ierse en Franse liedjes. Ook een koor uit Blankenberge was er, en zelfs ééntje uit het verre Vlieland, één van de Waddeneilanden. Overal terrasjes en gezang, het was een leuke boel. Al wandelend kwamen we aan de haven, waar een kunstmarkt was. We hadden snel ons goesting gezien, een vrouw stelde tentoon met aquarellen met zeezichten. Er waren een paar hele mooie tussen. Verder was er nog een beeldhouwer die in brons mooie figuren tentoonstelde. Kortom, hadden we met de wagen geweest,ben ik er zeker van, we hadden iets meegenomen. Ondertussen hadden we op de pier een tafeltje besteld voor 's avonds. De "Patrone" kent ons reeds, omdat ze weet dat we met de boot komen. Zelfs is ze met de restauratie bezig, samen met haar man, aan een kotter, waarmee ze een weekje verlof gingen nemen. Het eten was zeer lekker en de avond was zo voorbij. Zondagmorgen, een gesprekje met de buurman, een vriend van Fons van de OYA, met een bootje "Nordlicht" genaamd. Ze vaarden acht jaar, maar vooral binnenland en Frankrijk. Ik moedigde hem aan om zeker Nederland ook eens te proberen. Het land met het grootste nautische verleden, en met waterlopen die iedereen kunnen bekoren. Het liep naar elven en we maakten aanstalten om te vertrekken. Nog altijd met het zonnetje er bij, practisch geen wind.Terug op 't kanaal, dat nu veel drukker oogde dan daags voordien. De "Taz" had nergens plaats gevonden, niet moeilijk met zo'n knoert van een binnenschip. 12,54m breed, de duwer 110,45m lang en de bak er voor nog eens 79,75m samen goed voor meer dan 5.000 ton laadvermogen. Bij Verbrugge was de "Harefield" cellulose aan 't lossen en ook bij Sidmar, wat verder, stonden de kranen niet stil. Zou het niet zo zijn, dat er dikwijls afspraken zijn om te werken met zondag (200% betaald), weet je ! Maar goed. We kwamen Fons van de OYA tegen op weg naar ons plekje. Na de hoorn te laten gaan, zwaaiden we alle vier elkaar goeiedag. Toffe mensen, we hopen hen nog te zien. We voeren ook voorbij de grensovergang van Zelzate/Sas van Gent, eens werkte hier meer dan 250 mensen. Nu Europa één is, nog 20. Vermenevuldig dat met alle grensovergangen en je krijgt er een pak werklozen bij. De baggerwerken om een nieuwe kaaimuur voor Gent-Haven te bouwen schieten goed op. Rond halféén kwam de koeltoren in 't zicht, die net vooraan in de Moervaart staat, een teken voor Petra om alle touwen en fenders klaar te leggen. Het politiebootje kwam ons tegemoet op de Moervaart, ze hadden gecontroleerd op snelvaart. Kwart over één legden we feilloos aan op ons plaatsje. Alles in de wagen geplaatst, want straks wachtte de thuisrit weer. Dan maar een pintje drinken op het prachtige week-end en met de vrienden over alles en nog wat verteld, tot het tijd werd om terug naar Lokeren te rijden, want morgen was werkendag voor Petra !
De Corvette is een wagen die gebouwd wordt in de Verenigde Staten, en een onderdeel vormt van Chevrolet, die op zijn beurt een divisie is van GM, in Antwerpen welbekend. De wagen is toe aan de 6de generatie (C1 tot C6) en werd voor het eerst voorgesteld op de "GM Motorama" in 1953. De eerste modellen werden gebouwd in Flint, Michigan. Later wegens het toenemende verkoop-succes en het gebrek aan ruimte, werd de " Corvette-Plant" definitief overgebracht naar Bowling Green, Missouri. Dat zo'n verbroederingsdag niet altijd even strak en serieus verloopt getuigen onderstaande beelden. Zo bleek b.v. het opzetten van de diverse tenten, een technisch hoogstandje voor sommigen. Dat door sommige vrouwen de technische vaardigheden van sommige mannen in twijfel werd getrokken, hoeft geen betoog en dat er achteraf sterke verhalen aan sommige tafels verteld werden, over hoe snel je zo'n tentje wel kan opzetten, werd onthaald op algemeen hoongelach. Immers, staan de beste stuurlui niet altijd aan de wal ???
Dat onze leden ook geïnteresseerd zijn in andere dingen dan boten, werd nog maar eens bewezen. De Corvette club had die dag een toer gepland, die zou eindigen op ons terrein. Met twintig waren ze die dag, 20 brommende karren met vele honderden pk's onder de kap, die ons anders zo rustige haventje kwamen opgereden. Een kippevel-moment, want het motorgeluid van één corvette komt ongeveer overeen met het starten van onze ganse club op 't zelfde moment. Met 50 van onze leden en een dertigtal leden van de Corvette-club beleefden we een prachtige dag. Niet enkel de zon was op de afspraak, ook de verbroedering was een feit. We gingen die glanzende karren keuren, die op ons grasveld stonden te blinken, en zij waren op hun beurt geïnteresseerd hoe zo'n bootje er langs de binnenkant uitziet. Ook de motoren droegen hun interesse mee. Nadien werd er tussen pot en pint, met een flink gesmaakte BBQ de avond volgepraat. De laatste Corvette verliet onze haven, rond half drie. De meesten hadden een reserve-chauffeur mee, BOB genaamd, die die blinkende "Corvettes" veilig huiswaarts reden na een geslaagde avond.
Er rest ons nu nog slechts weinige momenten dat we zullen kunnen varen. Immers, er staan in september een paar dingen op ons programma waar we niet onderuit kunnen. Gedurende ons verlof draaide onze Iveco-motor 53 uur en 34 minuten, we legden er 475,64 km mee af en passeerden 14 sluizen. Dit jaar hadden we aan motoruren 90 uur,10 minuten. Gedurende het jaar legden we op 22 vaardagen tot nu toe 801,82 km met een passage van 20 sluizen. Het gemiddelde bedraagt 8,89 km/u, wachttijden in de sluis inbegrepen. Het was ooit anders, maar door allerlei omstandigheden werd het een jaar waar we betrekkelijk weinig vaarden. Ook de weersomstandigheden zaten tegen. We waren dikwijls aan boord in de plensende regen, en dan ga je niet uitvaren. Maar goed, voor ons bootje was het ons eerste volledige jaar dat we er mochten mee varen en dat was een meevaller van formaat. Hij deed het voortreffelijk, onze Enya ! In het voorjaar 2011 staan er serieuze werkzaamheden op het programma, de boot wordt volledig herschilderd, als hij droog staat wordt ook het onderschip volledig in de antifouling gezet, de anodes allemaal vervangen en het roer en roerkoning van vet voorzien. Ook boeg-en hekschroef worden nagekeken. Nadien volgt er een uitgebreid motornazicht, alle olie wordt ververst en alle filters vervangen. De werkzaamheden aan het onderschip gebeuren samen met 2 vrienden, die dan ook "gepensionneerden" zullen zijn, de rest van het schip wordt professionneel gedaan. Eén grondlaag en drie laklagen later, het loopt dan al tegen eind april, begin mei zou onze "Enya" opnieuw in topvorm moeten zijn om het nieuwe vaarseizoen aan te vatten. We hopen op een spetterend 2011, met veel zon en niet teveel wind.
Ik ben André Van Hecke, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Oostvaarder.
Ik ben een man en woon in Lokeren (België) en mijn beroep is ex-bevrachter van binnenschepen, nu met pensioen.
Ik ben geboren op 31/07/1945 en ben nu dus 79 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: vooreerst mijn bootje Enya, en alles wat ook maar te maken heeft met H2O..
Sinds 25/11/2008 met pensioen, een soms onbekende zee van tijd die op me afkomt - met vrouwtje Petra wat wandelen, en skieën ieder jaar in Seefeld, Oostenrijks stadje waar we getrouwd zijn - in de zomer spenderen we onze vrije tijd sowieso aan ons bootje
Gastenboek
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
Beoordeel dit blog
M/S ENYA
mijn bootje is een Gruno 38E Royal van bouwjaar 2000, is 12m lang en 3,80m breed met een diepgang van 1,10m en een doorvaarthoogte van 4,25/3,60m en een gewicht van 12,5 ton - de motor is een 6 cylinder IVECO van 120 pk met een verbruik van ca. 4 liter/uur. Een watertank en fueltank van elk 500 liter en een vuilwatertank van 200 liter. De boot heeft een buitenbesturing met boeg- en hekschroef, automatische piloot en gps/plotter. Herschilderd op de werf in 2011, zowel boven als onder de waterlijn, nieuwe anodes geplaatst. Zijn geboorteplaats is Zoutkamp in Friesland.
De motor is een 6 cylinder dieselmotor IVECO type 8065M12.01, met een verbruik van ca. 4 liter per uur, en komt uit de Milanese fabriek (It.) en draagt als matricuulnummer 0587975. Rustig draaiend en bedrijfszeker, zo wordt de motor omschreven in de onafhankelijke testen. Met in de nabijheid van mijn ligplaats, Spanjeveer op de Moervaart, is er een Europees hoofdverdeler en onderhoudscentrum van IVECO, gelegen aan de Vliegtuiglaan in Gent. Ook dat is makkelijk.
Wij hebben in onze boot geopteerd voor een dinette i.p.v. een tweede slaapkamer, aangezien wij voor meer dan 95% ons tweetjes varen. Ruim om te eten, en voorzien van talrijke bergplaatsen, waarbij alles binnen handbereik ligt, is het in blanke eik uitgevoerd en met een blauwe stoffering, een lust voor het oog.
Het kombuis betekent ook soms het "hart" van de Bourgondische Vlaming. Wanner er gekookt wordt aan boord, is het nuttig om te beschikken over een degelijk uitgeruste keuken. Met twee ijskasten, een magnetron en een vier-pits gasvuur, dampkap en verluchting via een dakvenster, is ook onze keuken voldoende gewapend om "de hongerigen te spijzen".
Het salon is en blijft de plaats bij uitstek in het schip. Gezien de geringe oppervlakte die een boot biedt, is het de pleisterplaats om televisie te kijken of radio te luisteren. Lezend, makkelijk achterover leunend in een zetel vliegen de avonden zo voorbij.
"De natte cel" noemt men het toilet- was- en douchegedeelte in een pleziervaartuig. Je kan aannemen dat ook de mechaniek een aardig stukje vertegenwoordigd is in dit gedeelte van de boot. Pompen, vermalers en verwarmingselementen zijn er in vertegenwoordigd. Met de huidige verstrengde wetgeving is ook de vuilwatertank verbonden aan de lozende installaties.
Ieder mens heeft slaap nodig. Dus is de uitrusting van een slaapkamer bijzonder. Immers een goede matras waarborgt een goede nachtrust. Met de vele bergplaatsen vindt de kledij er ook zijn plaats. Onze slaapkamer biedt nog iets extra wat we bij vorige bootjes niet hadden. Een venster achteraan waar je bij 't opstaan nog een blik kan werpen over het rustige of onrustige water. Mooi toch !
Wanneer hier een lichtje aanslaat of er een geluidje biept, is er "iets". Behalve de snelheid in km/u of in zeemijlen/u, de diepte in meter of in voet, beschikt de stuurstand ook over een elektronisch kompas, aangevuld met gps/plotter en een stuurautomaat, er is er op dit electronisch plateau ook plaats voor een boeg- en hekschroef en een electrische ankerwinch. Bij de "gewone" meters vervolledigen een voltmeter, temperatuurmeter, oliedrukmeter, toerenteller met aangegeven aantal draaiuren van de motor en een stand van de tanks aan boord. Alles is overzichtelijk geplaatst, zodat bij het minste onheil snel kan worden ingegrepen.
Historiek van mijn vorige bootjes :
El Verde : spitsgatkottertje 9,30m lang en 3,20m breed en 0,85m diepgang, motor Indenor 50 pk, van Peugeot origine met bouwjaar 1970, gebouwd door Jachtwerf Oost in Akkrum. Bootje werd verkocht (2007) aan onze inmiddels zeer goede vrienden Karel en Leon, Karel is ook geregeld gastschrijver op mijn blog. In 2010 verkochten Karel en Leon de El Verde verder aan een koppel uit Izegem. Zij herdoopten het terug in Griffioen, wat de naam was van het bootje toen we er allebei op verliefd werden in het verre, maar mooie Akkrum.
Enya : Super Lauwersmeerkruiser - 11,40m lang en 3,40m breed met diepgang van 1,00m - gewicht 12 ton - motor : DAF 575 - bouwjaar 1983 op Lauwersmeer - werf in Westergeest. Was een miskoop, maar dat gebeurd overal wel eens. Het bootje werd omgeruild met mijn huidige Gruno Royal 38'.
Enya : Gruno Royal 38 - bouwjaar 2000 - 12m lengte, 3,80 breed en diepgang van 1,10m - gewicht 12 ton - motor IVECO 125 pk - 6 cylinder gebouwd op Gruno werf in Zoutkamp. Ongelofelijk wendbaar, dankzij boeg- en hekschroef, stille, zuinige motor, weinige uren gedraaid bij aankoop en zowel het interieur als buiten goed in orde. Boot werd in 2011 herschilderd, zowel onderwaterschip als boven de waterlijn, nieuwe anodes geplaatst en de motor volledig nagezien.
Toen we elkaar zagen op 16.09.10 wist ik niet eens dat zo'n studierichting als I.W. bestond. Ik heb ondertussen al wat gegrasduint op internet en er over gelezen. Lang niet zo'n makkelijke materie, maar ik denk dat jij dat aankan ! Ik hoop zeker dat we van tijd tot tijd de gelegendheid hebben om met elkaar een babbeltje te doen. Dat zou super zijn. Jammer van die verloren tijd, want die halen we nooit meer in ! opa
Hi Pa,
Ikke nog eens. JIJ staat nu op internet op een blog. Iets wat je nooit gekend hebt, maar je zou het zeker interessant gevonden hebben, al was het maar om je postzegelverzameling aan te dikken. Ons ma zou het maar "brol" gevonden hebben. De band tussen ons was altijd sterk, omdat we zoveel op elkaar leken. Telkens ik bij u sta, daar op die kille plaats mis ik je nog altijd. 'k Heb al een nieuw plantje gekweekt om het andere te vervangen bij u. 'k Breng het wel eens als we alleen zijn. U en ik ! Rust zacht. Onze kleinen.
Ik ben André Van Hecke, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Oostvaarder.
