De Durme is altijd mijn stokpaardje geweest. Geboren en getogen Lokeraar, heb ik, met lede ogen als 65+ser meegemaakt, hoe Lokeren in zijn geheel, de Durme en omgeving verloederden. Daar waar de leidersrol in het Waasland reeds sedert lang is overgenomen door Sint-Niklaas, is Lokeren een vreemde slaapstad geworden, waar neringdoeners en zelfstandigen wegtrekken wegens "te onveilig en totale verloedering". Het stadsbestuur probeert met alle middelen het tij te keren, maar het kalf lijkt verdronken. Jammer, want het was ooit anders ! De Durme heeft in Lokeren altijd een significante rol gespeeld. Vroeger toen de Durme nog "een economisch leven" had, en er scheepvaart was, bloeide langsheen de boorden fabrieken op die gebruik maakten van laad- en losmogelijkheden. Tenslotte was de Durme nog altijd de kortste vaarweg tussen Antwerpen en Gent. In plaats van de Durme en de Moervaart aan te passen voor schepen tot 1.350 ton (80m x 9,50m), liet men gemakshalve de Durme voor wat ze was, en werd het meer een beek dan een rivier. De gemeentepolitiek heeft dit jaar na jaar kapot gemaakt, door niet te investeren in het uitbaggeren en verbeteren van kunstwerken langsheen onze waterlopen (bruggen, sluizen en aanmeerplaatsen). Nu de beroepsvaart jammer genoeg verdwenen is uit Lokeren, verdwenen ook talloze fabrieken uit onze stad en vestigden zich elders. De laatste jaren, is er weer forse interesse naar vervoer over het water. Goedkoop en milieuvriendelijk ! Promotie Binnenvaart heeft op dit vlak baanbrekend werk geleverd, Lokeren vocht terug en onteigende alle landbouwgebieden tussen Lokeren en Zele en maakte er industrieparken van. In sommige van die parken staan er 50 gebouwen van bedrijven, waar nauwelijks in het totaal 150/200 mensen werken. Daar waar bedrijven langsheen het water veelal er enkele duizenden tewerkstelt. Toen ik over de E17 Lokeren kwam binnengereden verleden week, was ik dan ook blij verrast om een grote gele kraan de Durme te zien verbreden tot een kleine rivier. Aangeslibte zones langs beide kanten werden uitgegraven en daarna nog eens verdiept. Zouden de plannen die reeds jaren in een Brusselse ministeriekast ergens liggen, werkelijkheid worden ? Of zou het een droom blijven van een jongetje dat zijn ganse leven langsheen de Durme woonde, speelde, er viste, in zwom en een reeks kattekwaad uithaalde, " à la "De Witte". Wait and see !!! Ik volg het alleszins met Argusogen.
Vrijdagavond waren we uitgenodigd op een verjaardagsfeestje. Beide mensen werden 55 en vervroegden speciaal voor ons één dag hun feestje zodat we aanwezig konden zijn. Daar konden we moeilijk ontbreken ! Bedoeling was om na het feest de tent te verlaten en nog enkele uurtjes te rijden, richting Oostenrijk. Half twaalf 's avonds starten we de motor en reden we vanaf Spanjeveer (waar ons bootje ligt) naar Seefeld. Wat een verschil bij vorig jaar, toen we nauwelijks door de sneeuw de weg zagen, nu mooie droge banen. De kilometers schoten dan ook weg voor we er erg in hadden. Richting Saarbrucken/Pirmasens op echt rustige wegen. Af en toe vroegen we ons af of alle mensen sliepen. Echt alleen op de autobaan, en dit gedurende uren, het was soms angstaanjagend ! In Duitsland rondom de klok van drie, zochten we een felverlichte parking op en dronken iets in de taverne. Eens terug in de auto, dekten we ons toe met dekens en sliepen we enkele uurtjes. Voilà, daar konden we terug tegen ! "Crossing Germany" richting Ulm. Tussen Ulm en Füssen "STAU", file en door doe je niks aan. Voor de tunnels verloren we snel een paar uur. Dit was echt de laatste keer dat ik via Füssen reed. Normaliter neem ik de "Romantische Strasse" richting Fernpass. Ik nam stiekem een stukje autostrade, zonder ticketje te nemen, slechts 3 à 4 km. Afslag Seefeld en na 950 km waren we er terug. Genieten, geblazen mensen. Een snelle blik op de pistes leerde ons dat er voldoende sneeuw lag, in welke staat, dat was de vraag. Aangekomen op ons appartement, was alles zoals verwacht perfekt. Na een lekkere maaltijd in "Alt Seefeld" onder de wol. We moesten trouwens nog een nachtje inhalen, weet je wel !
Volgende week is het weer zover. Met 980 km. voor de boeg vertrekken we terug naar Oostenrijk. Na nog een laat feestje te hebben bijgewoond, vertrekken we vanop Spanjeveer rond 11.00 uur richting Seefeld. We proberen de eerste 300/400 kilometers rond te maken en stoppen dan ergens om te eten in Duitsland. Bedoeling is dan om een paar uur te rusten. Ondertussen is Petra wat uitgerust en rijdt zij verder. Kort na de middag terug een stop, met eten en wat rusten. Vervolgens langs Ulm, de "Romantische Strasse" richting Garmisch Partenkirchen om zo naar Seefeld te rijden. Met de hoop op sneeuw !!! Want met de temperaturen en de laatste sneeuwval denk ik dat de kwaliteit van sneeuw niet zo best zal zijn. Maar goed, bijtijds een "mit ein heisse zitrone und ein Bitburger sind wir zufrieden". Desnoods een fikse wandeling in het gebergte zal ons evenveel deugd doen. De skiën alvast gewaxt en weg zijn we. Onze avonturen horen jullie na 19 maart. Dan wordt het ENYA-tijd. Ons bootje wordt volledig in het nieuw gestoken tegen volgend vaarseizoen. Immers tussen 21 juli en 21 augustus varen we er een maand tussenuit. Maar eerst, schilaufen verdamt nochmal! An jede tschuss und bis dann !
Wanneer je afspreekt met vrienden om de Gentse watersportbeurs Boat Belgium te bezoeken, is dit altijd top. Met vrienden naar je hobby kijken kan moeilijk anders. Met de vrouwen keuvelend voorop verheugden we ons hetgeen ons binnen te wachten stond. Bij binnenkomst viel ons terug het weinige volk op, in tegenstelling tot Nederlandse, Duitse of Franse beurzen was dit een fiasco. Ieder jaar weer verminderde de belangstelling. Zelfs met inbreng van een paar gerenommeerde werven zoals Pedro of Linssen, men kon het tij niet keren. Wat is er toch aan de hand ? Ik weet er maar één antwoord op. We zijn nu éénmaal geen nautisch volkje zoals onze Noorder- Zuider- of Oostelijke buren. Want ga je naar Boot Leeuwarden, de Hiswa, Boot Dusseldorf of de Salon Nautique de Paris, dan kan je er makkelijk op een zaterdag op de koppen lopen. We blijven chocoladesmullers, frieteters en bier- en wijndrinkers,kortom Bourgondiërs in de echte zin van het woord. De rest interesseert ons niet echt. Toch vind ik er ieder jaar weer die ene zonderling, die ene die mij kan verwonderen door zijn aanwezigheid. Dit jaar was het een Amerikaan. En de man glunderde zowaar, toen drie Vlamingen aan zijn stand kwamen en zich gewillig leenden tot zijn deskundige uitleg over het kopen en verwerven van een eigendom (villa) langsheen het water met privé-steiger in het Florida van Obama. Toen we geïnteresseerd afscheid namen van de vriendelijke Amerikaan, straalde de man gewoon. Met een plan van een Amerikaanse villa onder de arm gingen we verder naar de stand van Promotie Binnenvaart, waar we ons vaarvignet kochten. In de verschillende watersportfederaties ontmoeten we wat vrienden en keuvelden over de problemen op vaargebied en waterinfrastructuur die ons allemaal boeiden. Zeven uur in de avond verlieten we Boat Belgium. Ik keek meeuwarig achter me naar die glanzende hall met fel verlichte bootjes en zo weinig volk en dacht: "Bye, bye Boat Belgium." Misschien wel voor altijd !!!
Dikwijls sturen vrienden "powerpoints" over super- of megajachten. Jachten van deze of gene sheik of prins of koning of megamiljardair. De meest exentrieke dingen passeren de revue gaande van garages uitpuilend van Mercedessen of Ferrari's aan boord van deze jachten of speelbootjes van 15m of nog langer. Gouden badkuipen en overal deurklinken in wit goud. Parket op de vloer ingelegd met ivoor met het persoonlijke wapenschild van de familie. Kortom een galerij van luxe, dat zeker niet met arbeid werd verworven. Een voorbeeld: het superjacht van onze vorst, van Italiaanse oorsprong natuurlijk, was een folietje van onze koningin. In 2010 diende het slechts één keer, daar waar drie militairen jaar in, jaar uit aan boord verblijven om het speeltje te onderhouden. Je weet nooit mocht het ooit nog eens gebruikt worden. In een tijd van crisis, waar men spaart op zuurverdiende centen van arbeiders en bedienden is het een schande dat zulke dingen kunnen. Zelf zal ik wat blij zijn weer een jaartje vaarplezier te hebben in Vlaanderen, Nederland of Frankrijk, waar ik, via een vaarvignet, dure verplichte verzekeringen, diesel waarop accijnzen en BTW gerekend worden en steeds duurder wordende ligplaatsen, rechtstreeks of onrechtstreeks de schatkist zal spijzen. Schatkist die dan weer moet dienen om o.a. dure megajachten van koningen en prinsen teonderhouden. Tja, onderscheid moet er zijn.
Wanneer je meer dan 35 jaar op schippersbeurzen gelopen hebt, dan ken je wel een aantal mensen uit de schipperij. Het is voor mij altijd een aangenaam gevoel wanneer ik er ééntje via mijn blog hoor. Hij schrijft mij :"ex-schipper met pensioen". Iets verder lees ik dat hij nu met een kottertje vaart. Volgens mij blijf je schipper tot wanneer ze je tussen zes plankjes wegdragen, in kille aarde waar je verder rust. "Met pensioen" kan, ex-schipper nooit. Wanneer ik vrienden schippers op rust of nog niet hoor, dan komt een gesprek over iets anders dan varen, weersomstandigheden, laden, lossen, vrachten (altijd te weinig !), afrekeningen, nieuw schip afkorten, enz...altijd ter sprake. Iets anders komt nauwelijks aan bod. Mensen zijn bezig met hun beroep. Schippers hebben nauwelijks een beroep, 't is meer een manier van leven. Immers, alles en nog wat staat in het teken van werken met hun schip, tevens hun thuis, met als collega's je vrouw of je zoon of dochter. Dat is hun leven, iets anders, daar is nauwelijks tijd voor.
Wanneer de jaarwende komt, kijk ik ieder jaar weer op de overzichtjes van mijn blog. Meer dan vijf jaar bestaat hij nu. Mijn eerste artikel dateert van 30 november 2005. Nen ancien, zeg maar ! Tot en met december 2010 schreef ik niet minder dan 717 artikels en plaatste er 614 foto's bij. De meest productieve maand bleek juli 2009 te zijn met 37 artikels en 51 foto's. De muze was met verlof gedurende de maand april 2007. Mijn geschrijf bleek in staking met slechts 2 artikels en nauwelijks 1 fotootje. Vermoeidheid, denk ik. De overzichten op mijn blog leren me iets over de lezers. 1 man leest iedere dag mijn blog. Zware vermoedens wijzen in de richting van AmorFati, een blogvriend sedert jaren. 77% van de lezers kwoteert de blog goed tot heel goed. Een stimulans om door te gaan. 3% geeft voldoende en minstens wekelijks lezen er 9 mensen mijn schrijfsels en maandelijks 16, tenslotte zijn er 3 lezers die jaarlijks op bezoek komen. Aan iedere lezer mijn dank !
Tweeduizend elf of MMXI, je mag het nemen zoals je wil. Het is nog maar twee weken oud, en bij zo'n baby zijn er wel al eens kleine onhebbelijkheden of vallen er wel kleine ongemakken voor. Maar deze baby overtreft zowat alles. We komen nog maar pas uit een zeer koude periode, met voor ons land zeer grote hoeveelheden sneeuw. In de Ardennen van 0,6 tot 0,85m. Hoe lang was dit weer geleden ? Onmiddelijk met een forse dooi kwamen felle regenbuien er bovenop die terug onze rivieren en kanalen deden zwellen. Met alle gevolgen vandien. Terug is ons land er één van overstromingen. In Wallonië erger dan in Vlaanderen. Maar overal ter wereld gaat het mis: India, Pakistan en Bangladesh kreunen onder de wateroverlast. In Brazilïë werd de noodtoestand afgekondigd. Bij sommige Duitse rivieren is er een sperring. Tijd om een balans op te maken op wereldschaal. Geen bebouwing meer in de meersen, waar vroeger een meanderende rivier zijn teveel aan water kwijt kon. In ontwikkelingslanden gelden ter beschikking stellen om de nodige infrastructuur te bouwen voor een betere waterbeheersing. Let op: waterbeheersing zal niet altijd economisch verantwoord zijn, maar wel in 't belang van mensen. En daar was het oorspronkelijk voor bedoeld. Waterwegen, langswaar mensen kunnen wonen, elkaar ontmoeten, er kunnen in vissen en voedsel inslaan. Maar een waterweg dient niet om verkracht te worden en te dienen om alle vuil in te gooien, te laten dichtslibben en hem aan te passen aan de altijd maar groeiende economische overwegingen, waar aandeelhouders in hun budgetten reeds HUN begroting over hebben gemaakt. En dat is iedere jaar weer hetzelfde, meer, nog meer, nog meer, nog meer,enz...
Sneeuw, vrieskou, het oogt mooi. Maar het aantel nefaste kanten neemt toe. Ongevallen ten allen kante, overvolle ziekenhuizen en garages met allerhande breuken en deuken. Je ziet het, zowel op menselijk als technisch vlak is het leed soms groot. Enkel de foto's van besneeuwde takken, overal een vlekkeloos wit tapijt, 't oogt prachtig. Het rekord inzake het aantal sneeuwdagen werd gebroken. De ondergesneeuwde dagen sedert 1945, mijn geboortejaar, zijn verpulverd. Met verwachtingen in Groot-Brittanië tot min 27 graden met veel sneeuwval, we zullen het ook hier geweten hebben. Een witte kerst komt er aan met alle goede en slechte gevolgen vandien. En toch... straks wordt het weer lente, druppelt de sneeuw beetje bij beetje weg en komt fris groen van onder de witte vacht piepen. Tijd om nieuw leven in de natuur. Tijd om..... Inderdaad tijd om alle vrienden bloggers toe te schreeuwen : "Een Zalige Kerst en een Spetterend 2011, met er bovenop Een Goede Gezondheid" !
Gisteravond rond 21.50u is een baggerschip gezonken voor Doel, na aanvaring met een containerschip. Het baggerschip zonk vrijwel onmiddelijk. Een bemanningslid werd dood teruggevonden in het schip en van de twee andere vermisten werd geen spoor teruggevonden. Rond 02.00 uur werden de opzoekingen gestaakt wegens ongunstige tij. Deze morgen gaan de opzoekingen verder met sonar door de brandweerkorpsen van Antwerpen en Beveren. Voor de twee vermisten is alle hoop om ze levend terug te vinden, opgegeven.
De rekeningen stromen uit de meest onverwachte hoeken toe ! Eindejaar, december altijd zo'n maand waar alles moet en weinig kan, een maand waarop menig budget overschreden wordt en soms domme dingen gedaan worden. Wij, senioren, genieten daarbij van één groot voordeel, ervaring en verstand. De ervaring die ons vele jaren met ups en downs geleerd heeft om indelingen te maken van goed en kwaad, van te weinig en teveel, van overbodig of broodnodig. De nutteloosheid van sommige dingen waar vele supermarkt blaadjes bol van staan. Dingen die bijna gratis vervaardigd zijn in China of Korea, in Pakistan of Indonesië en dan dikwijls via sluikse transportwegen tegen een hongerloon en dikwijls met inzet van kinderen en onwetenden, die moeten zorgen voor boordevolle prospectussen met overladen bladzijden vol met al of niet nutteloze geschenken. Nee, en nog eens nee, dankjewel ik werk er niet aan mee ! Verstand komt wel degelijk met de jaren, zoveel is duidelijk. Laat ons nuchter zijn en ook eens een hartsgeschenk geven. Wat dacht je van oudere waarden terug opspitten, ze opblinken en terug de glans geven van weleer. Beleefdheid, respect, discretie tegenover anderen, hulpvaardigheid (ook zonder te betalen), geloof in de jeugd, enz... Wanneer dit onze wensen zijn voor 2011, wacht mij nog een mooie toekomst.
Een goeie vriend van me reed de Durme en Moervaart af en maakte foto's van zijn rit. Let op het water aan de Durme aan de Post - aan de beschoeiing en remming van de Durme aan Daknambrug - en talloze hoogwaterstandjes aan de ijzeren brug en andere...
't Is een paar dagen geleden dat 't water z'n kracht nog eens toonde ! Iedereen van ons werd nog maar eens herinnerd dat waterlopen rechttrekken in plaats van ze te laten meanderen zoals vroeger, overvloeiingsgebieden, polders en alles wat vroeger langsheen onze waterlopen lag, nutteloos vol te bouwen met landhuisjes, villa's en namaakhoevetjes, het niet uitbaggeren van rivieren en kanalen zoals voorheen. Dat alles is oorzaak van onze jaarlijkse wateroverlast. Beken en trekgrachten die vroeger voor de nodige irrigatie zorgden werden dichtgegooid of overkapt en in buizen gelegd. Die buizen, na een paar ondergrondse jaren waren half volgelopen met slip en andere vuiligheid. De natuur presenteert nu zijn rekening aan allen die zijn wetten met de voeten traden.De staat speelt de bal naar de provincie en gemeenten, en die kaatsen de bal terug met de verschoning van : "Wettelijk mochten we daar bouwen, er was geen verbod". Wanneer we met onze boot vele dagen langsheen onze waterlopen varen met het nodige respect, valt het ons op hoe slecht die wel onderhouden zijn. Sluizen met kapotte of zeer slechte sluisdeuren. We zagen er zelfs met kleine boompjes die groeiden op de sluisdeuren. Bermen, grachten en beken die uitkomen op onze rivieren en kanalen liggen vol met smeerlapperij (petflessen, blikken, fietsen, noem maar op). Het niet respecteren van één van de voornaamste natuurelementen :WATER, ligt aan de basis van al deze ellende. Mensen die de afgelopen jaren in de nabijheid van rivieren en kanalen bouwden op meestal goedkopere bouwgronden, die vroeger dienden als overvloeiingsgebieden zeg ik enkel dit : "Eigen schuld, dikke bult". We gaan naar een toekomst waarin water, lucht en aarde een significante rol zullen spelen. Weersomstandigheden zullen een grotere rol spelen in ons dagdagelijkse leven. Het niet respecteren daarvan zal ons in alle duidelijkheid aangerekend worden. Wees daar maar van overtuigd.
Eind dit jaar ben ikzelf 2 jaar met pensioen. Iets ongelofelijks, ware het niet dat het merendeel van mijn vrienden in hetzelfde schuitje zitten of in aantocht zijn naar die datum toe. Gisteren was er zo'n vriend aan z'n laatste dag toe op Barco. En eind dit jaar gaat er weer iemand uit mijn vriendenkring met rust. Tijd staat niet stil, mensen. En op zeker moment tracht je naar die datum, maar weet dat er toch enkele addertjes onder het gras zitten. Het is niet dat je het beu bent om te werken, maar veeleer een kwestie dat je het tempo niet meer voldoende aankan. Natuurlijk geef je dat van jezelf niet graag toe. De snelle veranderingen op de arbeidsmarkt gunnen aan de senioren onvoldoende tijd om zich aan te passen bij de steeds veranderende omstandigheden op alle gebied. Niet in het minst, de manier hoe we met elkaar omgaan. 'k Wil niet oudbollig klinken, maar er was vroeger toch een grotere tolerantiegrens als nu ! Het moet nu allemaal, ook sneller en goedkoper. En achter je rug staan er mensen klaar om alles van jou beter te doen en over te nemen. Met die drang kan je op een zekere leeftijd moeilijker om. Deze week ging ik naar zee met het openbaar vervoer. Immers, voor 5,20 heen en terug naar gelijk waar in België, daar kon ik mijn wagen niet voor buiten halen. Eén verplichting, je mag maar na 09.00 uur vertrekken. Geen probleem, 'k heb tijd. Maar wat ik zag en hoorde van de jeugd, die achter, naast en voor me zaten, grensde aan het ongelofelijke. Dat ze luidruchtig waren en bezig met hun eigen ding, tot daar toe. We waren zelf niet anders op die leeftijd. Maar qua respect, tact en beleefdheid bleken alle grenzen overschreden te worden en was alles toegelaten. Het bleek een studiereis te zijn, maar zo zagen zij het niet. Er werd tegen de verschillende leraars gediscuteerd hoe het kwam dat ze niet de hele dag vrijwaren, zodat ze konden doen en laten wat zij wilden. Voor hen bleek dat een teken dat ze niet vertrouwd werden. Allen waren hooguit 14/15 jaar. In Gent verliet de joelende bende de trein, en zelfs mijn vrouw Petra (toch ook 22 jaar jonger als ik) stond versteld over zo'n instellingen bij de jeugd. Allen gewapend met Ipod of ander spul met denderende muziek in de oren verlieten ze mokkend de trein. Een stel jongens van een andere school bleef achter, één gast die een studieboek bovenhaalde werd uitgelachen, want alle anderen waren met Playstation 2 spelletjes aan 't spelen op de trein. In Brugge verlieten ze ook de trein. De stilte keerde terug. De wagon, slechts gevuld met 10 personen, allemaal van mijn leeftijd werd een oase van rust. We lazen allemaal ons krantje. Zijn we nu echt oud aan 't worden ???
Vanmorgen rond 07.00 uur is er voor de Nederlandse kust ter hoogte van Scheveningen een Griekse olietanker geladen met kerosine in aanvaring gekomen met een Cypriotisch containerschip. Rond 09.00 werd het lek gedicht en een gedeelte overgepompt in een tank. Veel van de gelekte kerosine was toen reeds verdampt, omdat kerosine (vliegtuigbrandstof) een zeer vluchtige vloeistof is. Het Cypriotische schip kreeg toelating om naar Rotterdam te varen.
Sinds jaar en dag is hij er, nooit opvallend, altijd minzaam en steeds goede raad gevend. Zo'n blogvrienden lopen er niet zoveel. Iedere week weer is er een berichtje van hem, met steun en een kwinkslag. Nooit kreeg hij waarschijnlijk een bedankje er voor. Vandaag zet ik hem in de bloemen, niet vanwege zijn verjaardag of een uitzonderlijke prestatie, nee, gewoon omdat ik zijn toeweiding en vastberadendheid apprecieer. Blijf nog heeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeel lang mijn blog-vriend en toeverlaat, ook zonder wij elkaar zagen, kan zoiets via Seniorennet. En dat is precies het opzet !
Ieder twee jaar zien we elkaar weer ! Het peleton ex-verkenners van het 5° Linieregiment, lichting 1964. Diegene die toen 18-19 was, is er nu 64 of 65. Wat gekrompen, grijs of minder (geen) haar, hier en daar valse tanden, maar present en dat was het voornaamste. Kortom, een bende gepensionneerden samen. Ik was 19, toen ik na een spoedcursus Turnhout naar Soest vertrok. Een groot bakkes, maar met een verdomd klein hartje vertrokken we met de DVT, een trein met houten banken, die bevolkt werd met allemaal gasten, waarvan het merendeel voor de eerste keer lang van huis wegging. De meeste moeders hadden die morgen geweend, hun kind zo ver weg, om nog maar niet te spreken van alle gevaren die achter iedere hoek wel zouden opduiken. Slechte vrouwen, te veel roken en drinken, vuile praat vertellen en gore moppen moeten aanhoren. Ze zouden die nacht, niet zo best slapen, onze moeders van weleer ! Aangekomen in Soest na een zeer lange treinrit met oneindig veel stops, kwamen we aan in het verderfelijke oord. We werden er ontvangen zoals leeuwen in een circus, gebrul en lawaai werden ons deel. 't Is niet voor niets, dat toen op sommige kazernes te lezen stond : "hier temt men leeuwen". Bij inspecties op de kamer vlogen er dikwijls kledingstukken door de gang, eetgerei werd in wat een gamel heette omgekeerd en liefst in een plas water met modder gestort, en meerdere andere leuke dingen. Wat ons jarenlang was ingeprent door onze ouders mocht niet meer. Op een zachte toon, beleefd zeggen : "ja meneer", moest nu gebruld worden : "jawel,chef" of nog andere rangen en standen. Wanneer we marcheerden moesten we onze buik intrekken en aan ons zuster denken om niet te vergeten dat we ook onze borst moesten vooruit steken. We leerden kappen op de hielen zodat zelfs een rubberen zool fel hoorbaar werd. Om zes uur uit ons bed en om tien uur er weer in, afgewisseld met ochtend-middag en avondeten, telkens met muzikale omlijsting wat men een klaron heette. We leerden er ook de uitdrukkingen "ballen lopen" "politiekamer" of nog erger "cachot". Met het laatste werd je legerdienst zelfs iets langer. Toen ik de eerste keer terug naar huis mocht, waren er 106 dagen verlopen en was men wat men noemde "geenen blue" meer. Mijn muts had een paar keer dienst gedaan om bier uit te drinken en ging er meer en meer uitzien als een "ancien-muts". We kenden ondertussen ook wat "de muur doen" was, en waren snel thuis in de plaatselijke café's, waar steevast dames rondliepen om te serveren met diep uitgesneden decolleté's. We verdienden 12 frank per dag soldij en kochten er sigaretten en andere prullaria mee. Thuisgekomen kregen pa, broer en nonkels allemaal ne Ronson of ne Poppell kado. Goedkope aankopen uit de QM omdat er geen taksen werden geheven. We waren verkenners en dat gold als één van de zwaarste opleidingen binnen het leger. We leerden "fieldcraften" en ons "camoufleren", synoniemen voor modderkruipen en er uitzien als een bos. Velen leerden er autorijden en stunten soms rond de erekoer tot grote ergernis van de beroeps die naast hen zaten, en dikwijls de schrik van hun leven beleefden. Schoenen kuisen tot je er kon in spiegelen en vercoteren à volonté. Leren strijken om uwen "BD" met die 5 smerige plooien achteraan, goed te krijgen. Er waren dan nog de karweien om uw weinige vrije tijd mee op te vullen. Dat was dan wat mijn vader altijd vertelde : "om ne man van u te maken". Na elf en een halve maand was onze opleiding voorbij, iedereen sterk vermagerd, iets meer gespierd en kundig in allerlei dingen die we later zouden nodig hebben ??? 'k Heb ze nooit meer nodig gehad, maar............ 'k heb er wel echte vrienden aan overgehouden ! René Kabergs, Eric Van Cauwenberghe, Michel Dero, Marc Van Loco, Gust De Gieter, Jefke Van der Ginst, André Depuydt, Robert Van Duffel, Robert Scheir en ikzelf, 10 gasten die het daar, in Gaasbeek leuk en prachtig vonden om elkaar nog eens te zien en herinneringen op te halen hoe het was in 1964. Na Waasmunster (2004), Alde Bizen (2006), Ieper (2008), was nu Gaasbeek en z'n prachtig kasteel de achtergrond van het gebeuren. In 2012 wordt het de provincie Antwerpen. We gaan proberen er daar weer iets moois van te maken. Tot dan vrienden, en blijven ademen !
Ik ben André Van Hecke, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Oostvaarder.
Ik ben een man en woon in Lokeren (België) en mijn beroep is ex-bevrachter van binnenschepen, nu met pensioen.
Ik ben geboren op 31/07/1945 en ben nu dus 79 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: vooreerst mijn bootje Enya, en alles wat ook maar te maken heeft met H2O..
Sinds 25/11/2008 met pensioen, een soms onbekende zee van tijd die op me afkomt - met vrouwtje Petra wat wandelen, en skieën ieder jaar in Seefeld, Oostenrijks stadje waar we getrouwd zijn - in de zomer spenderen we onze vrije tijd sowieso aan ons bootje
Gastenboek
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
Beoordeel dit blog
M/S ENYA
mijn bootje is een Gruno 38E Royal van bouwjaar 2000, is 12m lang en 3,80m breed met een diepgang van 1,10m en een doorvaarthoogte van 4,25/3,60m en een gewicht van 12,5 ton - de motor is een 6 cylinder IVECO van 120 pk met een verbruik van ca. 4 liter/uur. Een watertank en fueltank van elk 500 liter en een vuilwatertank van 200 liter. De boot heeft een buitenbesturing met boeg- en hekschroef, automatische piloot en gps/plotter. Herschilderd op de werf in 2011, zowel boven als onder de waterlijn, nieuwe anodes geplaatst. Zijn geboorteplaats is Zoutkamp in Friesland.
De motor is een 6 cylinder dieselmotor IVECO type 8065M12.01, met een verbruik van ca. 4 liter per uur, en komt uit de Milanese fabriek (It.) en draagt als matricuulnummer 0587975. Rustig draaiend en bedrijfszeker, zo wordt de motor omschreven in de onafhankelijke testen. Met in de nabijheid van mijn ligplaats, Spanjeveer op de Moervaart, is er een Europees hoofdverdeler en onderhoudscentrum van IVECO, gelegen aan de Vliegtuiglaan in Gent. Ook dat is makkelijk.
Wij hebben in onze boot geopteerd voor een dinette i.p.v. een tweede slaapkamer, aangezien wij voor meer dan 95% ons tweetjes varen. Ruim om te eten, en voorzien van talrijke bergplaatsen, waarbij alles binnen handbereik ligt, is het in blanke eik uitgevoerd en met een blauwe stoffering, een lust voor het oog.
Het kombuis betekent ook soms het "hart" van de Bourgondische Vlaming. Wanner er gekookt wordt aan boord, is het nuttig om te beschikken over een degelijk uitgeruste keuken. Met twee ijskasten, een magnetron en een vier-pits gasvuur, dampkap en verluchting via een dakvenster, is ook onze keuken voldoende gewapend om "de hongerigen te spijzen".
Het salon is en blijft de plaats bij uitstek in het schip. Gezien de geringe oppervlakte die een boot biedt, is het de pleisterplaats om televisie te kijken of radio te luisteren. Lezend, makkelijk achterover leunend in een zetel vliegen de avonden zo voorbij.
"De natte cel" noemt men het toilet- was- en douchegedeelte in een pleziervaartuig. Je kan aannemen dat ook de mechaniek een aardig stukje vertegenwoordigd is in dit gedeelte van de boot. Pompen, vermalers en verwarmingselementen zijn er in vertegenwoordigd. Met de huidige verstrengde wetgeving is ook de vuilwatertank verbonden aan de lozende installaties.
Ieder mens heeft slaap nodig. Dus is de uitrusting van een slaapkamer bijzonder. Immers een goede matras waarborgt een goede nachtrust. Met de vele bergplaatsen vindt de kledij er ook zijn plaats. Onze slaapkamer biedt nog iets extra wat we bij vorige bootjes niet hadden. Een venster achteraan waar je bij 't opstaan nog een blik kan werpen over het rustige of onrustige water. Mooi toch !
Wanneer hier een lichtje aanslaat of er een geluidje biept, is er "iets". Behalve de snelheid in km/u of in zeemijlen/u, de diepte in meter of in voet, beschikt de stuurstand ook over een elektronisch kompas, aangevuld met gps/plotter en een stuurautomaat, er is er op dit electronisch plateau ook plaats voor een boeg- en hekschroef en een electrische ankerwinch. Bij de "gewone" meters vervolledigen een voltmeter, temperatuurmeter, oliedrukmeter, toerenteller met aangegeven aantal draaiuren van de motor en een stand van de tanks aan boord. Alles is overzichtelijk geplaatst, zodat bij het minste onheil snel kan worden ingegrepen.
Historiek van mijn vorige bootjes :
El Verde : spitsgatkottertje 9,30m lang en 3,20m breed en 0,85m diepgang, motor Indenor 50 pk, van Peugeot origine met bouwjaar 1970, gebouwd door Jachtwerf Oost in Akkrum. Bootje werd verkocht (2007) aan onze inmiddels zeer goede vrienden Karel en Leon, Karel is ook geregeld gastschrijver op mijn blog. In 2010 verkochten Karel en Leon de El Verde verder aan een koppel uit Izegem. Zij herdoopten het terug in Griffioen, wat de naam was van het bootje toen we er allebei op verliefd werden in het verre, maar mooie Akkrum.
Enya : Super Lauwersmeerkruiser - 11,40m lang en 3,40m breed met diepgang van 1,00m - gewicht 12 ton - motor : DAF 575 - bouwjaar 1983 op Lauwersmeer - werf in Westergeest. Was een miskoop, maar dat gebeurd overal wel eens. Het bootje werd omgeruild met mijn huidige Gruno Royal 38'.
Enya : Gruno Royal 38 - bouwjaar 2000 - 12m lengte, 3,80 breed en diepgang van 1,10m - gewicht 12 ton - motor IVECO 125 pk - 6 cylinder gebouwd op Gruno werf in Zoutkamp. Ongelofelijk wendbaar, dankzij boeg- en hekschroef, stille, zuinige motor, weinige uren gedraaid bij aankoop en zowel het interieur als buiten goed in orde. Boot werd in 2011 herschilderd, zowel onderwaterschip als boven de waterlijn, nieuwe anodes geplaatst en de motor volledig nagezien.
Toen we elkaar zagen op 16.09.10 wist ik niet eens dat zo'n studierichting als I.W. bestond. Ik heb ondertussen al wat gegrasduint op internet en er over gelezen. Lang niet zo'n makkelijke materie, maar ik denk dat jij dat aankan ! Ik hoop zeker dat we van tijd tot tijd de gelegendheid hebben om met elkaar een babbeltje te doen. Dat zou super zijn. Jammer van die verloren tijd, want die halen we nooit meer in ! opa
Hi Pa,
Ikke nog eens. JIJ staat nu op internet op een blog. Iets wat je nooit gekend hebt, maar je zou het zeker interessant gevonden hebben, al was het maar om je postzegelverzameling aan te dikken. Ons ma zou het maar "brol" gevonden hebben. De band tussen ons was altijd sterk, omdat we zoveel op elkaar leken. Telkens ik bij u sta, daar op die kille plaats mis ik je nog altijd. 'k Heb al een nieuw plantje gekweekt om het andere te vervangen bij u. 'k Breng het wel eens als we alleen zijn. U en ik ! Rust zacht. Onze kleinen.
Gisteravond rond 21.50u is een baggerschip gezonken voor Doel, na aanvaring met een containerschip. Het baggerschip zonk vrijwel onmiddelijk.
Ik ben André Van Hecke, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Oostvaarder.
