LEES OOK. Volkszanger Juul Kabas gestorven op 77-jarige leeftijd: “Zijn overlijden kwam onverwacht”

Eind jaren zeventig. Ons land verkeerde in een diepe economische crisis, aan de doplokalen stonden elke dag honderdduizenden mensen aan te schuiven voor een stempel, en Juul Kabas bracht zijn nieuwe single uit. Daarin de volgende strofe: den baas van den dop die zei op ne keer / Ge dopt al tien jaren, da ga toch nie meer / Ik zei zoek voor mij toch maar nie naar een job / Voor hetzelfde geld werken, dat is toch te zot.

Heel het land zong mee van ’t Zijn Zotten Die Werken. Het werd de grootste hit van Juul Kabas in tien jaar. En nooit heeft iemand nauwkeuriger de werkloosheidsval schrijnender verwoord dan de volkszanger uit Retie. Het kwam velen voordeliger uit om te gaan doppen, dan om werk te zoeken. En ondertussen konden ze elke dag op zwier en dronken ze een, twee of drie bakken bier.

Polonaise!

Vier jaar geleden, toen hij zijn gouden jubileum als artiest vierde, betuigde Julien Deckx zijn spijt over de tekst van dat lied, geschreven door Stafke Fabri. Die werkloosheid was toch allemaal niet zo rozengeur en maneschijn zoals hij het had voorgesteld, gaf hij toe. En nee, hij kon zich niet veroorloven om zijn tweede bekendste nummer tijdens optredens niet meer te brengen – integendeel, alle fans schreeuwden erom – maar hij zong het niet meer zelf, zei hij. Het zingen ervan liet hij liever aan het publiek over.

Op latere leeftijd had de Kempenaar het vaak moeilijk met het imago dat hem sinds het eind van de jaren zestig was opgedrongen. De gewiekste Antwerpse platenbaas Louis Van Rijmenant, die later steenrijk zou worden met de Vogelkesdans, lanceerde de jonge Julien Deckx als de kluchtige brouwersgast Juul Kabas. Zijn single Ze Noemen Mij De Juul Kabas sloeg in 1970 in als een bom en stond wekenlang op één in de hitlijsten. De kraker was het openingslied van elke show die hij sindsdien gaf – meteen vollen bak ambiance – en hij schatte zelf dat hij dat lied een goede vijfduizend keer had gezongen.

Juul, het typetje, was een grote liefhebber van schuimend gerstenat. Ik zit met iedereen te klinken / Want een lekker pintje drinken / Is de grootste kwaliteit van Juul Kabas. In tegenstelling tot ’t Zijn Zotten Die Werken raakte Julien dat liedje nooit beu. Maar het stoorde hem later wel dat veel van zijn oudere liedjes de alcohol en de zatlapperij verheerlijkten. De mensen dachten op den duur dat hij elke dag een bak of drie achterover kapte. Daarom begon hij zijn eigen teksten te schrijven. Zoals de ode aan zijn dorp, Van Retie Zen Ik, een lied dat hem dierbaar was. Maar het succes van zijn twee megahits haalde hij nooit meer. Het stemde hem soms wat weemoedig dat het grote publiek die andere kant van hem niet leerde kennen.

Julien Deckx begon zijn muzikale carrière als bassist in het orkest van zijn één jaar oudere broer Marcel, die in de tweede helft van de jaren zestig bij het grote publiek doorbrak als Marc Dex. Ze waren de huisband van Bobbejaanland en wanneer Marcel opnames had voor de VRT, verving Julien hem als zanger. Dat deed hij met het nodig gevoel voor zwans en humor. En zo ontstond het typetje Juul Kabas.

Buiten zijn zangcarrière baatte hij tussen 1979 en 1994 ook brasserie ’t Lindenhof uit, naast de kerk in Retie. Ze kwamen vanuit heel Vlaanderen, de bussen vol dagjestoeristen, die de brouwersgast in levenden lijve wilden zien. “We hebben keihard gewerkt en veel geld verdiend”, zei hij bij zijn gouden jubileum in Gazet van Antwerpen over die periode. “Maar we hadden geen tijd om het geld op te doen. Ik leidde een dubbelleven. Ik trad voortdurend op in Vlaanderen en probeerde ook zo veel mogelijk in de zaak aanwezig te zijn. Al moet ik eerlijk zijn: ’t Lindenhof draaide vooral op moeder de vrouw, ons Annie.”

Erkenning kreeg hij uiteindelijk ook als artiest. In 2009 al nam Radio 2 hem samen met zijn broer Marcel en diens dochter Barbara op in de Eregalerij. Hij was daar terecht trots op, net als op de cultuurprijs van zijn eigen geliefde gemeente Retie, die hij in 2014 mocht ontvangen.

Onverwacht

Julien Deckx was een warme, gezellige man met een oprechte interesse in zijn medemens en een grote dosis zelfrelativering. Naast zijn hits zullen we ons ook zijn lach herinneren. Voor hij van het podium stapte, gaf hij zijn publiek altijd dezelfde levenswijsheid mee: “Wie zijn lach verwaarloost, doodt zijn eigen hart.”

De zanger was niet ziek. In het voorjaar vertelde hij nog over al zijn plannen en nieuwe liedjes. Zondag had hij ongetwijfeld nog goed gelachen, genietend van de zon op een terras. Er was geen vuiltje aan de lucht. In de nacht van zondag op maandag stierf hij, volledig onverwacht, in zijn slaap. Hij laat zijn vrouw Annie en zijn dochter Bie na.

Zij, zijn familie en zijn fans kunnen een klein beetje troost putten uit de woorden die hij schreef in Van Retie Zen Ik, het lied waarin hij de liefde voor zijn dorp uitzong. ‘En moest St. Pieter mij komen halen / Dan was ’t mee mij nog nie gedaan / Ik zou hem heel veul geld betalen / Om rap naar huis te meugen gaan.

Gazet van Antwerpen