|
Er is in westerse landen een toenemende trend om begrafenisrituelen, ook religieuze, af te handelen los van de (geloofs)gemeenschap waartoe de overledene behoord heeft en waarin hij of zij geleefd heeft. Dat leidt onvermijdelijk tot de erg beperkte aanwezigheid van niet alleen familieleden maar vooral ook van vrienden en buren bij begrafenisrituelen en tot een intenser isolement en een grotere anonimiteit.
Die tendens ontzegt aan mensen de herinnering van een gemeenschap. Aan de manier waarop een cultuur met zijn doden omgaat, kunnen wij aflezen wat haar verhouding is met de levenden. Volgens de christelijke overtuiging heeft de mens een waarde die de dood overstijgt.
Het respect voor de overleden nabestaanden houdt ook in dat de kinderen, ook al zijn ze niet langer kerkelijk, zich afvragen of het niet de diepste wens was van de overleden ouder om een kerkelijke uitvaartplechtigheid te krijgen. De rijke rituelen die eigen zijn aan de christelijke uitvaarten, kunnen overigens ook voor de jongere generaties een grote en blijvende waarde hebben.
Laten we er alles aan doen om die waardevolle afscheidsrituelen binnen onze eigen gemeenschap in stand te houden.
|
