Op Twitter schrijft Rik Torfs, de vroegere rector vna de Katholieke Universiteit van Leuven:

'Vanmorgen in de abdij Keizersberg een prachtige uitvaart bijgewoond. Oerklasssiek. Gregoriaans. Hoopvol. Sober. Gevoelig maar zonder gênante sentimentaliteit'.

Terecht heeft Rik Torfs veel lof voor een christelijke uitvaartplechtigheid. Die zal niet overal even prachtig zijn, maar de essentie vind je terug in de eenvoudigste parochiekerk.

 Daarom is het betreurenswaardig dat er in westerse landen een groeiende trend is om begrafenisrituelen af te handelen los van de (geloofs)gemeenschap waartoe de overledene behoord heeft en waarin hij of zij geleefd heeft. Zo wordt aan mensen de herinnering en de troost van een gemeenschap ontzegd.

Dat leidt onvermijdelijk tot de erg beperkte aanwezigheid van niet alleen familieleden maar vooral ook van vrienden en buren bij begrafenisrituelen en tot een intenser isolement en een grotere anonimiteit. Het is een uiting van individualisering die de gemeenschap ontwricht

Aan de manier waarop een cultuur met zijn doden omgaat, kunnen wij aflezen wat haar verhouding is met de levenden. Volgens de christelijke overtuiging heeft de mens een waarde die de dood overstijgt.

Het respect voor de overleden nabestaanden houdt ook in dat de kinderen, ook al zijn ze niet langer kerkelijk, zich afvragen of het niet de diepste wens was van de overleden ouder om een kerkelijke uitvaartplechtigheid te krijgen.

De rijke  rituelen die eigen zijn aan de christelijke uitvaarten, de verbondenheid met de grotere gemeenschap, kunnen overigens ook voor de jongere generaties een grote en blijvende waarde hebben.

04-02-2024 om 18:04 geschreven door Gust A.