01-06-2008 om 18:45 geschreven door Papoum

Maandag 27 mei .

Ik verwittig mijn sergeanten alsook luitenant Duvivier , mijn buurman van rechts met wie ik verbinding houden moest, doch ik laat mijn mannen rusten tot  3 uur ’s maandags ochtend.

Dan met geweld maak ik ze wakker door ze persoonlijk en met eigen handen dooreen te schudden.  En de versteviging der stellingen in de weide wordt doorgezet met elk vindbaar materiaal.  Tegen 6 uur verschijnt de commandant. : ‘ Staakt de werken ! , de stellingen worden nogmaals vooruitgeschoven, nu tot bij de weg !  Hier in de greppel, onder de bomen en zelf geplante boshagen liggen we lekker en veilig voor aanval van land en lucht !  Verdubbelt waakzaamheid in afwachting !‘

De commandant bezocht ons nogmaals tegen 11 uur.

De opstelling van de groep rechts was foutief. Hij moest de Mi van luitenant Heynen  omsluiten in plaats van er  40 m  achter te blijven langs de weg.  Luitenant Heynen en ik hadden elkaar links laten liggen. Terwijl we praatten, komt een burger ons loensch voorbijgevaren en roept tot de mannen  ‘ Zij zijn daar  achter het spoor, wat weiter  … ! ‘  en hij rijdt weer snel terug.

Ik beloof de commandant met moeite de 2^de groep  vooruit te zullen brengen, zodra mogelijk.

Nu signaleert korporaal Cruyskens me het voorval van de burger en zijn wantrouwen.

Met sergeant Colson trok ik op patrouille, en op 100 m van het huis waar de burger binnengegaan was, bleven wij loeren.  Ik meende aan de deurpost soms een weifelende geweerloop te zien op en neer gaan. Dan kwam een man de luiken sluiten. Een vrouw kwam voor de deur staan, wellicht gedwongen door wie binnenin was, om  ons alle argwaan te ontnemen.  Ik riep tot de burger ; ‘ Als je een vriend zijt, kom dan vooruit ‘

Hij aarzelde, kwam dan 5 passen vooruit.

‘ ’t Is goed ‘ .  Ik meende de zaak in orde te mogen beschouwen, waarschijnlijk ten onrechte want later werd uit dit huis op ons gevuurd.

Sergeant Vanderweyden  ging alleen voor de commandant op patrouille en kwam terug na Duitsers gezien te hebben opgesteld op afstand in een boomgaard.  Hij meldde  ; ‘ de vijand is op 700m , in de richting van het verdacht huis, hij koopt de melk van de boeren, betaalt met gepaste munt en geeft de hand aan de burgers …. ‘ 

Sergeant Vanderweyden laat nog steeds zijn groep op zijde liggen en gaat persoonlijk bij de commandant Eindelijk komt hij weer in zijn verweesde terug, daarna loopt hij naar het PC.

Een soldaat van de Waalse 5^de Cie komt aangelopen en meldt  ‘ Zijn peloton heeft de witte zakdoek opgestoken toen de Duitsers nabij waren. Hijzelf is onder de kogels van de Duitsers gaan lopen om niet gevangen genomen te worden ‘

Dus was de vijand ook links op 600 à 700 m. Ik meld zulks aan luitenant Duvivier rechts van mij. Mitrailleurs van de 8^ste Cie die ons voorbij vluchtten  bevestigen de nadering van de vijand. Plots fluit de lucht, wij ploffen neer en daar brult de aarde.  5,6 obussen van eigen artillerie slaan in op de weide waar onze stellingen van vorige nacht nog waren. Diep in mijn kuil bad ik tot God, machteloos en nietig. :  ‘Uw wil geschiede, maar spaar de vaders en de echtgenoten. Neem mij liever dan een van hen. Ik behoor U toe. Doe met mij wat U wil .

Neemt U me heden of laat U me leven om U te dienen aan het  altaar, zoals U wilt ‘ .

Poos.  De commandant verschijnt.  Hij heeft de verlenging van het vuur gevraagd aan de bataljonoverste.  Doch weer zoeft de lucht,  en baaf, baaf , nabij ons ploffen onze eigen obussen neer !

Allen zijn gaaf gebleven, doch de indruk was zeer slecht op mijn mannen.  Zullen wij nu gaan sneuvelen door eigen artillerie ?

Nu heeft het bericht van onze commandant waarschijnlijk bataljon en batterij bereikt, want de buien die nu inslaan, vallen verder voor ons.  Herademing  !

Poos.  De commandant is reeds lang weg.

Geweerschoten knallen links op de weg. Renaers, mijn verbindingsman bij de commandant, brengt het laatste bevel van de commandant      (ook dit briefje bestaat vandaag nog ) :

6 /II /44   Le Cdt de la 6^e Cie

            Au Lt du  3^e Pton

Licht me in .  Wat gebeurt er ?

Houd stand.  De Kie wijkt niet .

                       Debruyne

Geen uur. Het kon middag zijn.

Ik doe Renaers aan de commandant zeggen   ‘ De vijand valt aan naar uw PC en ook van over de spoorlijn.  Kracht  = 30 cyclisten.

Ook de Cie  rechts  wordt verwittigd. Trouwens ook rechts werd reeds geschoten door de vijand en door die Cie. Op dat ogenblik ontstaat een geweldige wind. Regen en stormvlagen, alsof ook de winden en de regen in de Duitse rangen dienden.  Hij maakt  in  ieder geval de waarneming moeilijker . Ondertussen had  ik sergeant  Driessens  met twee of drie soldaten van de 4^de groep en twee man van de 3^de groep opgesteld front naar de vijand op de rand van een korenveld op 20 m van mijn PC , doch uit mijn zicht. Ongeveer rond 14 uur zien wij de Duitsers op het zwijgende 2^de Peloton inlopen, de mannen uit hun kuilen opjagen, ze ontwapenen en achteruit schuiven naar het veroverd terrein. Libotte vat het geweer en schiet naar de rechtstaande Duitsers op 200m. Ook ik vlam erop met den wil te doden.  Geen repliek door de Duitsers. Op dat moment is sergeant Driessens handen omhoog naar de vijand toegelopen. Ik moest luitenant Heynen dekken met mijn Mi . De 2^de en de 1^ste groep had hem laten staan alleen. Colson, Crabs, en De Brandt bleven op hun stellingen. Mijn grote fout was luitenant Heynen niet te verwittigen.

Ondertussen rapen mijn soldaten zich achter mij samen bij de velos, heimelijk als op kattenpootjes.

‘ Rap terug in uw kuilen  ! ‘  roep ik .

‘ Wij moeten toch een stukje eten …  ‘

‘ Nu is het geen moment om te eten ! ‘

Hun plan was duidelijk. Zij wilden hun velos nemen en achteruit trekken naar de hoeve waar we spek gegeten hadden. Het geweer op hen gericht dwong ik hen te gaan naar de spoorlijn bij de 1^ste Cie , en zonder velos.  Daar kwamen wij samen in een stelling bij de beek. Hier vervoegden ook Colson, Crabs, en De Brandt. Colson was zijn velo gaan halen. Libotte had er op geschoten denkende dat hij een Duitser was. Ik stelde mij onder bevel van luitenant Duvivier.  Nu kwam ook luitenant Heynen achteruit en stelde zich bij de spooroverweg aan de top der lijn van de 1^ste Cie.

Hier begon een pijnlijke woordenwisseling met Walravens, die niet wou schieten.

‘ Gij ziet uw ouders niet gaarne, anders zoudt gij niet schieten ! ‘

-‘ Ik ken mijn plicht en dat alléén …! ‘

‘ Gijlie zijt ongetrouwd, gij luitenant en die Libotte daar,  wij hebben vrouw en kinderen. Waarom ons nutteloos overleveren … ! ‘

-‘ Werkt allen samen om den vijand te weerhouden ginder, dan blijft hij verre !’

‘ Allez, vooruit, kom mee als gij durft, wij gaan naar ginder…. Gij wilt niet. Gijlie zijt lafaards ‘

Walravens was razend. Ik was bang dat hij een domme streek zou uithalen .

‘Neen, Walravens, geen nutteloze offers. Hier zijt gij het beste en het sterkste,dat zijn katholieken. Ik ben geen katholiek. Ik ben kristen. Toen wij gebombardeerd werden, vroeg ik aan God dat hij mij zou nemen liever dan een van U .

‘ Luitenant, ik weet dat gij braaf zijt. Maar wat kunnen wij tegen een overmacht !

Ondertussen fezelden de anderen  ‘ Kom laat ons lopen tot aan de hoeve  (de spekhoeve).

Vandaar kunnen we nog weg achteruit. Meulenijzer, Dor, Van den Berghe, zijn er ook.

Zij gingen mij ontglippen. Ik verwittigde luitenant Duvivier. Hij zei : ‘ Allez chez commandant Dineur, derrière cette maison …’

En ik beval dadelijk : ‘ Allez !  Op  ! Naar dat huis bij de spoorlijn. Daar is geen gevaar ! ‘

Bij dat huis liet ik ze eten. Daar zat een verpleger en een aalmoezenier in een stalleke. Achter het huis was de PC van commandant Dineur.  Ik meldde hem mijn moeilijke situatie : zestien man over van II /44. Het antwoord  van commandant Dineur was :

‘ Emmenez cette pourriture loin de mes hommes. Installez vous en réserve dans les trous derrière la ferme, pour remplacer mon peloton de réserve. ‘  Dat peloton was een tegenaanval begonnen om de bres van II/44 te stoppen, maar in de vlakke weide moesten zij weer achteruit en zich dadelijk op een goede plaats aan de grond plakken. Ik nam mijn hazen mede op 300m voor de spoorlijn in de bedoelde kuilen, om de twee toegangswegen, de vensters en de hagen te bewaken. De vijand dook weldra voor ons op, op 400 m.  Ik zag duidelijk door mijn kijker Duitse grijze helmen, vesten en botten in een kleine boshage opgesteld en een andere groep takken voor zich dragend, vooruitkomend in de richting van een huis dat nader bij ons lag en waarvan de vensters voor hen zeer goede schietplaatsen zouden zijn.  Ik zag die grote kerels onbeweeglijk rechtstaan op 300 m, terwijl zij hun gezichten door  de takken opduiken en weer intrekken. Ik beval aan mijn mannen van naar believen en overvloedig te vuren op 300 m.  Doch alléén Libotte schoot op het duidelijk aangewezen doel. De anderen doken diep in hun kuilen. Sergeant Colson kon waarschijnlijk die vijand nog niet zien van op zijn plaats. Ik stuurde hem naar commandant Dineur  om de aanwezigheid van de vijand voor ons te melden en de artillerie te vragen.  Antwoord: het is te kort bij U . Gebruikt uw geweren.  Ik loerde steeds door mijn kijker en schoot op duidelijk erkend doel met den wil te doden. Doch ook langs mijn oren kwamen kogels voorbij fluiten hoe langer hoe talrijker.  Zij kwamen van de vijand voor ons,  van de 1^ste Cie achter ons die op de vijand schoot,  van de vijand voor de spoorlijn wiens verloren kogels nog hier eindigden en voorbij snorden.   Onze artillerie sloeg nu overvloedig en raak in op de huizen voor ons waar de vijand reeds nestelde in de stellingen van onze Cie en van ons peloton. De commandant Dineur trachtte door artillerie  de bres  van het II /44 te stoppen.   Ik vrees alzo dat de gevangenen der 6^de Cie die in deze huizen geparkeerd werden in dit bombardement mede omgekomen zijn .  Zo Renaers, Vanderweyden, en sommigen van zijn groep die in die huizen zijn gevangen genomen en ook het 2^de peloton. Vreselijk was de verwoesting der artillerie , en nu schenen mijn mannen de gevangenen niet meer te benijden zoals eerst bij de beek aan de spoorlijn. Doch in deze kuilen konden wij ons niet handhaven, zo ver van de onzen en zo na bij den vijand.  Terwijl de artillerie nog insloeg en wij dus de vuuroverhand hadden, trokken wij uit de kuilen links af achter een huis en vandaar naar de spoorlijn.  Hier vond ik onderluitenant Sevenans  van de 4^de Cie /44  die kalm in een tuchtvolle lijn het vuur leidde  tegen de vijand van over de spoorlijn.  Weer zeurden mijn mannen van aftocht en vertrek.

Tot plots  onderluitenant Sevenans riep  :  ‘  Verzameling  !  ‘

‘ Op wiens bevel  ? ‘  vroeg ik .

‘Commandant Dineur. ‘     God  zij  dank  !

14.00 uur.  Wij trokken dan haastig achteruit, bukten ons voor verloren kogels; en borgen ons voor overtrekkende  vliegers. Wachten,  en verzameling langs B 7 baan Tielt- Deinze.  Daar vervoegt ons eindelijk commandant Dineur. Luitenant Heynen die zich ook had teruggetrokken op de 1^ste Cie en de dikke luitenant der Mi bij de spooroverweg  waren afgesneden en gevangen genomen.

Langs de aardewegen trokken we af richting Wingene  (14 km). Nergens geen Belgische troepen meer. In de verte voorons zagen we een Rode Kruis  vlag  en juist reden twee gewondenautos in volle snelheid voort,  voorbij gewonde  Ardense jagers, die wij zelf straks zouden vinden langs die weg. Zo schoof de colonne haastig voort.  De vijandelijk artillerie of hun vliegtuigen hadden lelijk huisgehouden. Wij vonden drie Ardense jagers, waarvan 1 dood, 1 dol, 1 zwaar doch niet hopeloos getroffen. Op een tentzeil droegen de twee verplegers van het stalleke , soldaat Michotte en ikzelf hun voort tot wij zelf niet meer konden.  Dan namen wij een kruiwagen en verder. Wij vragen hulp. Luitenant Duvivier moest met het pistool dwingen ons af te lossen . Doch plots vuurt verraderlijk een mitraillette uit een huis. Allen ontwijken het gevaar langs koren, hagen, en greppels. De gewonde blijft achter te midden van het veld op den kruiwagen. Jammer.  Hij was nog te redden, maar wij waren uitgeput en op hol geslagen door de Mi. Doch, voort naar Wingene, naar de hoeve Saros.  Op de weg Wingene-Ruiselede trok massaal artillerie achteruit, gemotoriseerde en voetvolk.  In de voormiddag  was de baan  gebombardeerd geworden door vliegers. Langs een veldweg  parallel  met de grote kassei trokken we naar hoeve Saros waar we eindelijk om 21 uur aanlandden. Wij waren welkom als helden na den veldslag . Wij kregen hesp en kieken. Na het avondmaal ging ik op zoek naar een hergroeperingscentrum mogelijk in Wingene gevestigd of  EM 44 RI .  Niets te zien.

Langs  de aftrekkende artillerie bereikte ik met moeite de kleine ingang naar de goede hoeve, waar ik tot  23.30 uur moest vertellen voor hun gretige oren.

In de verwarring hebben wij commandant  Dineur  verloren , en op eigen initiatief naar hoeve Saros onzen weg vervolgd.  Korporaal  Libotte ging dadelijk zoeken naar staf 44 RI.  De oude staf was achter de kerk.

Op maandag avond 21u30 zocht korporaal Libotte op mijn suggestie naar de staf 44 RI. Hij vond achter de kerk een officier, die hem bevel gaf morgen dinsdagochtend te verzamelen voor de ingang. Toen wij dinsdag’s  morgens daar aankwamen , was er niemand van het 44 RI te zien. Trouwens reeds ’s avonds rond 22.00 uur vond ik de staf gesloten. Ik ontmoette wel twee soldaten van 44 RI die van de kolonel  De Louker  toelating hadden verkregen te rusten tot ’s anderendaags ’s morgens. Ik heb nog naar die kolonel gezocht, doch hem niet gevonden.

OORZAKEN  VAN DE CAPITULATIE 

( volgens luitenant in hetzelfde notaboekje )

 1. De acht maanden  voor de 18 dagen hadden de ijver der soldaten verzwakt, alhoewel de officieren er bij gewonnen hadden ; het gaf aan de piot de tijd zich te ergeren over de kleine kanten van kazernesoldaten en   daardoor het groot  gedachte ‘ het land in gevaar ‘ verdedigen te vergeten. De boerenverloven, de mobilisatie per fasen, de demobilisatie van sommigen, de rekrutering voor de G.T.R. bracht de moraal op lager peil.

2. Overmacht van Duits materiaal op het onze.  De Duitse vliegers  konden waarnemen,  bombarderen en mitrailleren, en zorgen voor transport van troepen en parachutisten.

Daarbij waren er nog de tanks, motorisatie en de mitraillette.

Het Belgisch afweergeschut en de jagers waren onvoldoende. Onvoldoende was ook de uitrusting  en  K 47  en perforerende kogels.

 Een  antitankcentrum zonder K 47 betekent niets.

De tankgrachten en stalen muren waren ondoelmatig,

zoals ook het geweer mod 89 , FM 15,  Mi Colt.

3. De Duitse tactiek was ons te snel en te nieuw. De Duitsers voerden hun Blitzkrieg door vliegers en motorisatie, door paniek zaaien  via vliegers met sirenes en parachutisten. Zij waren uitgerust als stormtroepen in lichte uitrusting ( in trui).  Hun omsingelingsmethode en doordrijvendheid was goed.  Zij vielen de zwakke punten aan, zodat wij onze sterke punten als verdediging niet konden gebruiken in de strijd.

Gevolgen voor de Belgische troepen in lijn :

-         Wanordelijk verplaatsing en aftocht der troepen zonder veel gebruik gemaakt te hebben van de eerste en beste stelling aan grens, Albertkanaal en Maas.

-         Verscheuring en verspreiding  der soldaten door de onvoorziene aftocht , contactbreuk van oversten en soldaten.

-         Afmatting der soldaten door overhaaste aftocht.

-         Desorganisatie der diensten zoals bevoorrading , bagage, gezondheidsdienst.

-         Terugtocht der Franse voorhoeden.

Gevolgen voor de troepen in het achterland :

-         Door de vliegers waren ze van het eerste ogenblik af met de Duitsers in contact.

-         Bevelen en tegenbevelen. Langs waar zal hij komen ? Hoe , waar, en welke troepen in stelling brengen ? Daardoor onzinnige verplaatsingen, afmatting der reservetroepen, onregelmatige bevoorrading, geen eten en geen rust.

-         Demoralisatie. Door het slechte voorbeeld der jonge klassen en de ellendige zwerftocht der vluchtende burgers.

 4. De Duitse moraal was beter dan de onze. De Duitsers hadden het zelfvertrouwen van een herenvolk, de doodsverachting en zelfverloochening. Zij hadden durf, namen initiatief, waren vol voortvarendheid.  De Belgen toonden geen zelfverloochening voor de heilige taak. Er was bij hen egoïsme en streven naar zelfbehoud bij officieren en soldaten. De soldaten waren tuchteloos , gevolg van onze democratie. De soldaat had geen volstrekt  vertrouwen en onderworpenheid tegenover zijn officieren,  en de onderofficier trok zich gemakkelijk terug in de massa der soldaten, in plaats van als tussengestelde  chef op te treden. De kleine soldij van

soldaten en onderofficieren , in vergelijking met de officieren, is hier gedeeltelijk de oorzaak van. Aan vee officieren ontbrak toewijding en initiatief, alsook de nodige hartelijkheid om het vertrouwen en de gehechtheid  der frontsoldaten te winnen. Vele officieren hebben bewezen lafaards te zijn in het gevaar. De kritiekgeest van de lagere officier tegenover de onbekwaamheid en veroudering van het hogere commando en de manifeste onbekwaamheid en veroudering van dat hogere commando hebben eveneens mede bijgedragen tot 

DE ONVERMIJDELIJKE KAPITULATIE van de Koning op dinsdag 28 mei om 4 uur.

Dinsdag 28 mei.

Om 3u 30 word ik gewekt door gerammel van voorthollende artillerie op de kasseien der baan Ruiselede- Wingene en door Mi vuur in de nabijheid der hoev Burgers, bevestigen mij dat niet verre af geschoten wordt en later heb ik vernomen dat de Duitsers werkelijk op 300 m van ons af waren in de huizen. Ik verwittig de mannen :

‘ Wie niet wil gevangen zijn moet onmiddellijk met mij mede. Na 3 minuten was iedereen klaar en op weg naar Wingene, naar Zwevezele, en met de stroom mede naar Brugge. Langs de wegen hadden de Duitse vliegers vreselijk ingeslagen .Overal  lagen uitrustingen  van Belgische soldaten . Wij zochten de staf van het 44 RI dat volgens  geruchten rond Brugge verzamelde.  Langs den weg staat de vroeger zo dolle artillerie  gedijd en stil. Hier en daar kringetjes soldaten die druk praten. Men sprak over de capitulatie , die zou afgekondigd zijn. In Oostkamp doe ik mijn soldaten rusten, zoek achter inlichtingen over mijn 44 RI.  Ik ontmoet alzo een kolonel der Infanterie die mij verzekert :  DE KONING HEEFT GEKAPITULEERD.  Wij schieten niet meer op de Duitsers  en zij niet meer op ons. Straks zullen ze hier zijn. Maak orde , vooral orde om ze te ontvangen.

Hij was nog trots deze kolonel. Ik verwittig mijn mannen over de capitulatie, stuur nogmaals Colson en Libotte op zoek naar 44 RI.  Vruchteloos.

Toen kwam de witte vlag, gevoerd op de eerste van een groep van drie Duitse autos.  Op het gezicht der Duitse officieren voelde ik de onverdoken minachting , de spotlach. Nu konden wij eten en rusten. Wij vinden een hoeve en omwille van de blijde boodschap die wij er brachten, ontvangen wij gratis een keurige gedroogde hesp. Patatten worden gejast en terwijl ik slaap , wordt alles opgegeten. Wij kwamen rond 15 uur aan de staf 44 RI aan. Ik vond er nog Macherot en korporaal De Bie.  De keuken was in een tuin geloodst en door de burgers geplunderd, onder toezicht der Duitsers. Op de staf 44 RI werden de wapens neergelegd. De kolonel zou komen in de namiddag. Ik deed De Bie daar blijven.  Ik kom terug  op den staf rond 18.30 uur. De kolonel is juist vertrokken met een auto van het Rood Kruis samen met enkele soldaten die daar stonden. Dan vertrekken wij met alle middelen, velo, auto, en te voet naar Wingene , hoeve Saros, waar we steeds welkom waren.  Wat te doen ?

Ik had geen orders ontvangen en kon zelfs niet voorzien dat er zouden gegeven worden. Men had ook niet laten voorzien dat er instructies zouden gegeven worden over de demobilisatie.

Al de officieren, commandanten, majors, zeiden mij niets te weten en bekenden :

‘  On n’a pas même su faire la démobilisation …!’

IK SPRAK DAN MET DE Duitsers in Wingene  aanwezig.

   ‘  Gehen  sie ruhig nach Hause . Melden  sie  sich  nur  an deine Ortskommandant  und sie werden dort bleiben durfen ‘   Dat zei me een Duitse sergeant, de hoogste Duitse gegradeerde , die ik daar in Wingene  kon spreken. Vanaf woensdag morgen beschouwde ik mijn rol als Belgische officier geëindigd . Ik gaf mijn mannen toelating, op eigen middelen naar huis te komen .

Woensdag 29 mei.

De volgende ochtend, toen ik ontwaakte waren er reeds verschillende op eigen initiatief vertrokken. Met Libotte, Michotte, Cruyskens, en Logist, trokken wij per camion door Tielt naar Deinze.  Halverwege Deinze werden wij in een kamp voor voetgangers geparkeerd. Doch Libotte en ik ontsnapten langs achter.  Dan gingen wij per camion en te voet tot Deinze waar we langs hovingen tot aan het kanaal  doorbraken. Het was onmogelijk , zelfs na uren wachten, een voet op de grote baan vooruit te geraken. Op Duitse rubberboten  passeerden wij het kanaal en de Leie verderop , langs een houten brug. Hier moest ik scheiden van Libotte. De officieren werden per autobus naar Gent gevoerd. Ik nam hem mede tot aan de bus, doch deze was bomvol, misschien nog plaats voor één man, maar niet voor twee. Ik gaf Libotte een welgemeende handdruk. Hij was voor mij een flinke kerel  geweest. Over zijn verleden werd veel kwaad verteld . Hij dronk  soms veel en vergat zijn dienst. Daardoor was hij van adjudant uit het actief leger eenvoudig korporaal geworden. Doch in mijn peloton heeft hij zich naar wens gedragen en zijn leven een begin van rehabilitatie gegeven.  Hij vroeg me toen een dienst ‘ Zohaast gij kunt, luitenant, schrijf naar huis bij mij en zeg of U over mij tevreden waart …’ Hij wou een troost bezorgen aan zijn ouders ….  Michel Libotte,  Drogerijhandelaar, 27, Maestrichterstraat , Tongeren  .  Dat beloofde ik hem van harte en wenste hem geluk in het leven.

Met een volgende autobus vol officieren kwam ik in Gent. Na lang wachten voor de kazerne , moesten wij gaan slapen in het  Casino van het park.  Ik was met drie officieren der Ardense

Jagers en een luitenant der artillerie. Dat waren de wapens die de oorlog hadden meegemaakt.

De Ardenners verstopten het niet :

‘Toen zij de witte vlag zagen , hebben soldaten en officieren de tranen in de ogen gekregen om de nutteloze offers die ze hadden gebracht. Wij waren bereid en ieder soldaat bij ons was tot de nodige offers bereid. Doch de overige infanterie mocht niet gehandeld hebben, zoals gebeurd is …’

 

Donderdag 30 mei.

’s Anderendaags zouden de passen gestempeld worden, en ik ging alleen in de stroom mede , om lang te wachten op hetzelfde kazerneplein.  In dichte drommen werden de soldaten opgeleid naar Lokeren.  Wij officieren bleven wachten , rekenend op een speciaal transport voor ons. Het bleek tenslotte dat wij ook te voet meemoesten in de walgelijke massa, in die drommen vernederde onteerde soldaten. Ik voelde mij als volk en als officier vernederd.

 Ik zag een camion die in den drom moeilijk vooruit kon en waar desnoods nog een man mede kon. Ik klauterde er op, en voort ging hij, eens dat hij ruimte kreeg, voort,  100 km per uur, en in de richting van Brussel … en naar Luik …  !

De witte vlag wapperde voorop en hoog.  De burgers juichten ons toe  !

Dendermond, Asse, Brussel, Leuven, Tienen…….  HALT  !

Duitse controle op de markt doet ons stoppen, doet een Duitser opstijgen, en onder zijn geleide naar de kazerne varen.  Wij waren gevangen en gelijkgesteld met de krijgsgevangenen die in dit kamp opgesloten waren en nog ’s avonds zouden bijkomen. Wij waren er gedrieën van Walshoutem.  Laporte Lucien was in Brussel op onze wagen overgestapt, en in de kazerne vonden wij krijgsgevangene  Fernand  Noé.

Vrijdag 31 mei.

’s Anderdaags in de ochtend komt Laporte de kamer opgestormd  met een  Urlaub  in de hand tot vrijdagavond. Ik storm de trappen af, klop me in houding voor de Duitse onderluitenant , commandant van het Gefangenenlager, en vraag ook een Urlaub.  Het ging en na 5 minuten waren wij de straat op, naar huis ….!

Een melkboerke wordt langs de weg aangeklampt, en wat een geluk, hij ging juist tot Grimde, dan toch tot Neerheylissem en eindelijk naar Neerlanden. In Landen stapten we stralend af. In de kerk  kwam ik juist voor de prefatie en de consecratie .

Ik dankte God en herhaalde diep de belofte gedaan in de kuil onder de inval van eigen obussen. Ik kwam thuis. Blijdschap.  s‘ Namiddags ging ik me aanmelden op het gemeentehuis en vandaar met Lucien Laporte  naar het Kommandatur in Borgworm., waar ons Urlaub werd vervangen door een blijvende toelating om in onze woning te vertoeven.

Einde.    Geschreven op 10 juni 1940.    Theo Journée.

24-05-2008 om 00:00 geschreven door Papoum

 
Zaterdag 25 mei .

Hier woonden goede mensen in deze patriarchale winning.  Zeven dochters  (en drie zonen) allen gedienstig als nonnetjes en gastvrij  als ware wij van den huize . Het was een rustige dag die wij er doorbrachten, alhoewel wij nu en dan opgeschrikt werden door een luchtbombardement  in den omtrek.

In de namiddag verzamelde ik mijn groepoversten en over ons die daar stonden , namens de 6L , sprak de priester zijn zegen uit.  Tegen de avond hoorden wij een Mi niet ver van ons af. Allen vluchtten in de schuur. Ik stuur Vanderweyden, Libotte en Driessens, in drie richtingen op verkenning uit.  De 8^ste Cie was een nieuw stuk aan ’t proberen.

Appel van 16 uur  ten hoeve Saros :

(1) Aanwezig : sergeant Colson, en soldaten Groffils, Claes, Bervoets, De Brandt, Crabs.

Afwezig : Dirix, Lefevren, Houttekeer,Geerooms, Goetschalx, Huybrechts, DeWitte, Wiels, Hendrix.

(2) Aanwezig: Korporaals Dijckmans en Libotte, alsook de soldaten Dewin, Notelaers, Van Liefferinghe,Van Haesendonck, Michotte, Mars.

Afwezig: Lahaye, Loyaerts, Raes, Mostien, Raedts, Melis.

(3) Aanwezig: Sergeant Driessens,  en de soldaten Cruyskens, Van Loon, Janssens, Boekmans,Van den Berghe, Paeps, Renaers, Standart, Van Loo, De Vleeschouwer, D’Or.

Afwezig : Mottie, Peeters, Hens.

(4) Aanwezig: Sergeant Vanderweyden, Korporaals Van Geel  en  Meulenijzer, en de soldaten

VanCauwenbergh, Logist, Colle,VanHoydonck, Walschaerts, Cleeren, Walravens, Marit, Severs, Leersnijder, Robijns, Deville

Afwezig : Niemand

Ook aanwezig:  De klaroen  Voets  bij de commandant  en  de ordonnans Ronsmans.

Het derde Peloton der 6/ 44  ( vier groepen)

onder bevel van  OLt  Journée bestond in totaal uit   61  militairen op oorlogspad.

Zondag 26 mei .

Op suggestie van een der dochter van  HOEVE  SAROS  ( eigenaar Fr Van Hulle-De Rammelaere  te Wingene) zou de H. Mis gelezen worden in hun keukenkamer. Alles werd voorbereid en een der  EH aalmoezeniers droeg de H..Mis op terwijl de vliegers ronkten boven het huis. Toch voelden wij ons veilig in Gods handen.

Na de H.Mis moesten wij vertrekken langs  TIELT  naar AARSELE op de weg Tielt- Deinze.

Het was een heldere morgen. De vliegers dreigden dikwijls boven onze hoofden. Waarom marscheren in den dag ?   ( 5 km te voet  +  18 km per velo )

Aan de grote baan Zwevezele- Kortrijk mochten de cyclisten van het bataljon opstijgen  en onder de leiding van luitenant Deryck der 8^ste Cie naar Aarsele vertrekken.  De voetgangers werden per camion vervoerd. Mijn peloton dat zo prachtig gehergroepeerd was, zou juist voor de slag uiteengescheurd worden omwille van volgende oorzaken :

1. het overhaast vertrek van luitenant Derycke zonder mij te verwittigen.

2. door de drukte en de versperring langs de wegen van voetvolk en auto’s

3. door de overdreven snelheid van luitenant Derycke vooraan

4. door het bombardement van Tielt waar vele huizen brandden en de straten vol glasscherven lagen. Daardoor is de cyclisten groep der 6 /44 , nochtans prachtig geëncadreerd  met vooraan ikzelf, Colson en Vanderweyden, middenin sergeant Driessens en sergeant Avonts, achteaan  sergeanten Cleymans, Poortmans, en Meynen, hopeloos verscheurd geraakt , en met deze gedunde rangen zijn wij daar aangekomen waar van de 6^de Cie gevraagd werd in eerste linie te strijden. Jammerlijk was ook mijn optreden tegenover sergeant Driessens, die in Tielt niet verder mede wilde daar de grote hoop in de straten van Tielt was verloren gegaan en hij met mij alleen toch niets kon verrichten.  Ik dreigde hem door de benen te schieten. Ten slotte ging hij mede op een krachtige vloek van mij.  Na als een schepershond verschillende keren terug naar Tielt op klopjacht te zijn geweest , bracht ik ten slotte op de stellingen ongeveer de helft van de cyclisten  mede. Sergeanten  Cleymans, Poortmans, Meynen, Avonts, waren onvindbaar op de aankomstlijn. Tijdens deze verplaatsing per fiets was er een vliegende controle langs de colonne door een tandem, met  adjudant Bons en sergeant Heuvelmans.

Wij hadden langs de weg Tielt - Deinze  hopen munitie en  auto’s in panne voorbijgereden.

Wij vonden drie geweren mod 30 die we als trofeeën meenamen.

Een 100m voor Born 6/0 op dezelfde weg stond onze commandant met het voetvolk. Hij wees ons de te volgen richting aan en kwam ons zelf daarna vervoegen. Hij gaf vlug en vaag de plaats van ons peloton aan. Ik begon dadelijk de verkenning met mijn groepsoversten en deed mijn stellingen achter een rij hagen ingraven, ging dan op zoek naar grote schoppen  en naar de PC van de commandant.  Binst mijn vertrek kwam de commandant zelf ter plaatse, was kwaad over mijn afwezigheid en over mijn opstelling die te ver van de commandant zijn lijn achteruit week. Hij duidde precies mijn nieuwe plaats aan , midden in een weide  100 m vooruit  in natte grond zonder dekking tegen land en lucht, wat ik juist had willen vermijden. Toch  herbegonnen ze dapper. Ondertussen werd er spek gebakken, koffie gemalen en brood gesmeerd in een nabije hoeve, en ieder ging op zijn beurt eens ruim eten en dan slapen. Ons eigen keuken was lucht. De wachtrol was in voege : 1/3 van wacht en 2/3 op rust in de hoeve .

Appel van 18 uur:

Voor de vier groepen =  5  +  6  +  8   +  9  =  29  mannen,

zijnde 3 sergeanten, 3 korporaals,  22 soldaten en 1 verpleger.

Ik had nogmaals geen enkel FM, geen enkel VB. De  eerste   bevoorraders FM hadden wel een geweer gevonden .  Om 23u 30  Bevel van Commandant  :

(dit briefje geschreven in potlood is in 2008 nog steeds goed leesbaar ingeplakt in het oude schrijfboekje van wijlen luitenant Theo Journée )

                                                   Aan  Luitenant Journée, 

Ons Kie , volgens orders v/d Major heeft een kleiner front. We zijn in 1^ste lijn, en de vijand wordt verwacht tegen deze nacht ofwel morgen heel vroeg.

Weerstand tot het uiterste. Ge kent uw plicht.

26/8/40 . Handtekening  DEBRUYNE.

24-05-2008 om 00:00 geschreven door Papoum

Maandag  20 mei.

Om 4.00 uur  ’s morgens zet luitenant  Pirotton adjunct II / 44 alles op stelten  door langs de straten te roepen : “ Tout le monde dehors  !  …. Sur la position ! …. .

Ik kwam  juist op tijd om een totale vlucht van het 3^de peloton te voorkomen. Iedereen dacht dat vijandelijke tanks op korte afstand doorgebroken waren . Sommigen hadden de luitenant Pirotton slecht begrepen en dachten dat hij had bevolen achteruit te trekken op Merelbeke.

Geïsoleerd van de rest van de Cie deed het hazenverstand zich dadelijk  gelden.

Korporaal Cruyskens moest zijn ploeg gaan wekken . De deur stond open en dus waren zij weg. De luitenant permitteerde zich juist een paar uur rust. Men zag hem niet, dus was hij weg. De meeste sliepen nog. Zij die wakker waren , dachten  ‘ de anderen zijn reeds weg, laat ons ze rap volgen …’ 

Allen naar Merelbeke !  Langs daar bleek de enige vlugge aftocht mogelijk !

Sergeant Vander Weyden was dol. Met zijn  groep trok hij op Merelbeke af. Het was zijn tweede crisis. Daar tegen kon geen bevel meer baten . Pas als hij van mij de belofte had gehoord een velo voor hem en zijn mannen te zullen krijgen, bedaarde hij en begon zelf de velos van de voorbijrijdende burgers  desnoods met geweld  los te maken. Alzo kwam hij per fiets met zijn mannen van Merelbeke terug.  Ondertussen had ik de rest van het peloton in het bos doen verzamelen. Zo nabij voelden wij de vijandelijke gemotoriseerde.

Eindelijk een bevel van de commandant. Verzameling voor nieuwe opstelling als anti tankcentrum in het bos bij het kasteel. Daar vonden wij onze commandant terug.  Waarschijnlijk had hij zijn PC aangeduid op de verzameling der peloton oversten van voorgaande dag  waarop ik in slaap gevallen was.

 a) Antitankcentrum  op de wegenknoop.  B) Antitankcentrum in het bos

De commandant gaf dadelijk onze nieuwe opstelling op. We lagen veilig in reserve  tussen de bomen. Door de paniek van ’s morgens waren Melis en Notelaers afwezig, in de huizen achtergelaten. Dan  volgde de Pinard  stelling. Deze was zo genoemd omdat ik van de portier van het kasteel zeven flessen pinardwijn loskreeg voor mijn mannen en mij   ( 2 X 3  + 1 ).

Na een paar uur, rond de middag  kwam een nieuwe opstelling . De 2^de groep vooraan langs de weg, de 3^de en 4^de groep achteraan bij de artillerie. De 4^de groep die eerst voor de stukken geplaatst was, trok zichzelf tot achter de stukken terug. Onze artillerie schoot taai de ganse namiddag. ’s Nachts zou de repliek komen in een hevig Duits bombardement  van een half uur (of was het langer … ?) waar de klaroen Jacobs  van het  1ste peloton zijn leven verloor en een ander soldaat in de rug gekwetst werd. Onder dit bombardement was het 2^de peloton gevlucht.

Dinsdag  21 mei. 08

In de ochtend om 3 uur besloot ik mijn peloton op een lijn voor de artillerie in te graven om niet langer  de paaseieren welke voor de artillerie bestemd waren te ontvangen . Wij waren begonnen  betonnen platen bij te slepen toen  het bevel vanwege de commandant ons bereikt. We moesten de stelling van het gevluchte 2^de peloton bezetten.  Dat was een pijnlijke taak. Het 2^de peloton had de hele voorgaande dag geluierd en zonder kuilen  hadden ze zich in het bombardement niet ter plaatse kunnen handhaven. Hun kuilen moesten wij nu graven. Al mijn gezag kon er nauwelijks de mannen toe bewegen , vooral die van de 3^de groep die heel die karwei voor zich  hadden. De 4^de groep had zich vooraan links reeds ingenesteld in bestaande kuilen. De 3^de groep moet zijn front verlengen naar rechts waar zo goed als niets gereed gegraven was. Gelukkig mochten we onze oude stellingen weer innemen tegen 7 uur toen het 2^de peloton weer langzaam te voorschijn sijpelde.Omstreeks 8 uur kregen we nog een dessert van het nachtelijk bombardement. De stellingen van het 2^de peloton  zouden aldus zo goed als ledig blijven  de ganse dag. Tegen de avond besloot de commandant  daarom opnieuw het 2^de peloton  door het 3^de peloton te laten bezetten.  Ik duid de 4^de groep aan om met de rest van het 2^de peloton  een front te vormen.

De 2^de en 3^de groepen van het 3^de peloton bleven op hun oude plaats .

Ik koos mijn PC in een schuilplaats langs de weg. Onderluitenant Grandry  beval zijn overgebleven en mijn vierde groep. De desertie was sterk vermeerderd. Ik beschikte over geen enkel FM, 2 VB  granaatbussen. De VB van  de 4^de groep  had zijn bus in een zak gelaten. De 4 FM schutters waren met het wapen gevlucht.

 
Woensdag 22 mei. 08

Appel 10 u.  3de peloton 6/44

Op karwei  : Claes

Afwezig: Lahaye,Loyaerts,Mostien,Raes, Raeds,  Maes, Melis,Dor, Van Berghen, Van Loon.

Aanwezig: alle overigen.

Rond 14 u. vertelden de vluchtelingen uit Melsen van de brutale plunderingen door Waalse soldaten bij Vlaamse burgers , aldaar gepleegd, zwijnen geslacht, half gebruikt, half laten liggen, winkels geplunderd. Op zelfden dag rond 18 uur werd in Merelbeke een wijnhandel geplunderd. Vaten wijn stukgeslagen, en de inhoud over de grond gestort. Vooral de artillerie heeft daarin uitgemunt. Ik kon 4 flessen voor mijn mannen loskrijgen uit hun handen.

Soldaat Van Loon kwam rond 16u terug. Hij was schutter FM en met het wapen naar Merelbeke gevlucht.  Nu lag hij te boffen in ons midden over het lekker leventje dat hij genoten had in Merelbeke, terwijl wij geen eten en geen rust hadden. Dat kostte hem een strenge sigaar.

24-05-2008 om 00:00 geschreven door Papoum

Zondag 12  mei.  Sinxen.

Ik had nog juist de tijd om me te wassen en een karig ontbijt te doen inpakken of reeds moesten wij verzamelen voor de wacht. Met het 3^de peloton hadden we Post 2 Schelde te bezetten en we trokken die richting uit. 

Doch daar komt  Bastin  de loper van het Bataljon II/44 ons tegenhouden.

“ Halt !  Parachutisten zijn gevallen  ! “

Na een kwartier weifelen op het Bataljon , waarbij het weer een loos alerte bleek te zijn , konden we terug naar onze post optrekken.

Wacht op  Post 2 , Heusdense  Steenweg, Schelde , bij  MELLE 

Drievoudige taak :  1) lage vliegers

                              2) parachutisten

                              3) mobiele reserve tegen alle verassingen

Wij zagen de Franse colonnes naar Gent optrekken. Wij voelden ons sterk achter hen.

DCA stond opgesteld  nabij onze post.  Hij schoot raak.

Van 20u tot 21 u deed ik baancontrole op de Brusselse steenweg, van burgers en soldaten op de vlucht. Lastige karwei. Die wacht werd zeer ernstig opgevat. Wellicht meer dan nodig, want de moraal van de 2^de reserve was toen zeer goed.  Vooral om 4 u ’s morgens was iedereen paraat . Wij hadden zelfs 4 eventuele stellingen met tafels voorbereid, en een velo stond langs ieder FM en bij de schildwacht.

Tot 10 uur duurde dit.  Daarna rust in Gentbrugge.

Maandag 13 mei .

Rust vanaf 10 u.

Herverdeling der patronen.

Vervollediging  van de uitrusting.

Bier, radio  en wat theorie over vliegers.

Dinsdag  14 mei.

Rust tot 20 u.    Theorie : wachtervaring.

Piket vanaf 20 u . Verzameling om 21 u . Na lang wachten trekken we op ter bewaking der spoorlijn  Gentbrugge  tegen  parachutisten .

Slapeloze nacht zonder parachutisten.

Woensdag 15 mei.

Piket tot 20 u. Veelvuldige wacht en patrouilles.  Theorie over parachutisten. Wacht op Post 2 Schelde vanaf 20u .

Wij zagen de stille aftocht der Fransen, zonder te begrijpen.

Onze soldaten trokken in wanorde achteruit en verhaalden gruwelen over de Slag aan het Albert kanaal, over de lafheid van officieren  en de toetrek der Duitsers. Ook verhaalden zij van schone uitzonderingen, zoals van een officier die de aftocht van zijn peloton had gedekt met de FM en tenslotte als bij wonder nog zijn mannen had kunnen vervoegen.

De burgerlijke vluchtelingen versperden hoe langer hoe meer het verkeer. De Franse DCA was vertrokken.

Donderdag  16 mei.

’s Morgens kwam de keuken pas om 9 u30, met één camionette voor het ganse peleton.

Kalme wacht.  Incident met de baas van  Chalet Congolais die twee kruiken essence ging halen.  Waarschijnlijk een verdachte. Hij werd aan de gendarmerie gesignaleerd. Om 17 u bevel door commandant Scharres te verzamelen en naar Gentbrugge weer te keren ( 4km).

Nauwelijks een uur aangekomen of we moesten verzamelen voor het vertrek naar De Pinte .

Het 3^de peloton verzamelde traag en ik trachtte door geforceerde mars de rest der Cie te hervoegen. Dat lukte. Nachtmars naar DE PINTE  (14 km). Aankomst om 2 u op die vrijdagochtend. Kantonnement in een verlaten villa.

24-05-2008 om 00:00 geschreven door Papoum

De 16 Di was sinds zondag 5 Mei 1940 een opleidingscursus voor onderofficieren en officieren begonnen in EEKE langs de Schelde . Onze Kie de 6/44 bleef gekantonneerd in MELSEN onder Gent. Generaal Wibier was onze hoogste officier.  Ikzelf met sergeanten Avonts en Verest  waren voor de Cie als leerlingen naar Eeke gestuurd en ik had er mij met ganser harte op toegelegd om uit het vele kaf ook wat koren te ziften en te bewaren.Vrijdag morgen 6 uur werd ik wakker. Ongewone drukte, daar scheelt wat  ! De straat op !

Daar komt  Luitenant Laime der 7^de Kie in tamelijk goede orde aangestapt
. ‘ Il y a alerte , l’Allemagne a attaqué la Belgique à  2 h30 ! ‘ 
Ik rij verder en ontmoet  luitenant  Neyns  en  achter hem de horde der 6de Kie ,  afgemat en uiteengetrokken langs de afgelegde  weg.   …..  De commandant   ….   Aie  … !

Sergeant Segers had alle patronen, ook der verlofgangers, medegegeven , de ransels van Schutter en 1^ste bevoorrader  FM  doen mede dragen, en de soldaten in overhaaste mars  zonder ontbijt en zonder uitdeling van brood doen vertrekken. In die voorwaarden kwamen de soldaten der 6^de Cie 44 Ri  op hun stelling NAZARETH niet om te strijden maar om te rusten.

Met een minimum ontbijt nog in de keel, vervoegde ik mijn  peloton . Luitenant Neyns was commandant der Cie. Ik maakte kennis met mijn nieuwe sergeanten  Colson en Driessen, en reeds klonk het verrassend bevel   ‘Verzameling…’ van loopgracht tot loopgracht.

“ Terug naar Melsen ! “ . Luitenant Neyns was onvindbaar. Ik deed verzamelen en hem opwachten. Ondertussen  beredderde ik het transport van mijn bagage uit Eeke naar Melsen.

De commandant was er nog steeds niet en met luitenant Neyns trokken wij naar huis.

Aangekomen in Melsen (8km) werd ik , met mijn peloton door de herrezen commandant aangeduid als piket van het kantonnement. Na contact  met de commandant Housiaux der 5^de Cie  die de commandant van het kantonnement was, kreeg ik de noordelijke sector van Melsen te verdedigen.. Met mijn derde peloton deden we de verkenning van die sector.

Toespraak.  ‘ Wij zullen, kameraden, broeders zijn  …! “

Rust. Teruggave van de overtollige munitie en ransels.

Om 15u  vertrek naar de stelling MUNTE . De eerste gevechten  tussen Duitse en Belgische vliegers doen ons aan de werkelijkheid van de oorlog geloven. De oversten van de pelotons  doen met de commandant de verkenning, doch nauwelijks hebben wij een paar schuilplaatsen bezichtigd of de eerste chef sergeant Seghers  komt het bevel vanwege de kolonel overbrengen : Verzameling !  Terug naar Melsen ( 6km).  Daar sliepen wij een laatste nacht bij Mr Louis Devos,  in een merceriewinkel.

Rondom GENT was een prachtige gordel betonnen schuilplaatsen. Wij betrokken Munte en omgeving. Die schuilplaatsen waren huisjes in de trant van de streek.

Zaterdag 11 mei

Voor ons vertrek naar GENTBRUGGE hadden wij op de verzameling een heftige discussie met Mr Hebbelinck over stro dat als schadevergoeding moest afgestaan worden aan Mr Den Haese uit dezelfde straat , voor geleend stro.  Zo zijn de burgers  !

Mijn soldaten droegen zelf het stro dat de man met zijn kruiwagen niet mocht afhalen.

Terwijl de sirenen telkens opnieuw loeiden , kruisten Duitse vliegers en soms een Engelse het luchtruim.  Wij stapten langs de Franse troepen die naar het Oosten trokken , terwijl wij vol verwachting waren van hun hulp. Zo kwamen wij aan in de  Gestichtstraat Gentbrugge. Het kantonnement was weer te klein voor de Cie en dadelijk vonden wij door bemiddeling van de onderpastoor meer ruimte en autonomie in het patronaat der boyscouts. Wij hadden er aanstonds bier en weldra zelfs een radio. Daar was gelegenheid voor dagelijkse theorie over vliegers, parachutisten, en wacht.  De moraal kon herleven.

Na aankomst waren wij van piket. Ikzelf moest op het bureel slapen tot zondag 7 uur.

Loos alerte om  20 u .

Onderluitenant Grandry nam het bevel van het 2^de peloton.

Om vijf minuten van het bureel af te zijn kreeg ik van de commandant een lange sigaar.

Eveneens voor de wanordelijke vulling der matrassen in het 1^ste en het 2^de peloton, terwijl luitenant Neyns daar bij stond. Vinnige repliek van mij.  Belofte van de commandant mij alleen nog geschreven orders te geven waaraan ik mij niet meer zou kunnen onttrekken.

De commandant had dus wantrouwen.

24-05-2008 om 00:00 geschreven door Papoum

14/10/1936  -  met werkelijke dienst bij het 11^e Linieregiment

15/12/1936  -  KORPORAAL benoemd

10/06/1937 -   gelijkgesteld RESERVE  SERGEANT

01/10/1937 -   met verlof zonder soldij

01/12/1937 -   met onbepaald verlof

01/12/1937 -   RESERVE SERGEANT benoemd

01//12/1937 -  gelijkgesteld RESERVE ADJUDANT bij de Infanterie

28/09/1938  -  weder opgeroepen onder de wapens

03/10/1938  - met onbepaald verlof

26/08/1939  -  weder opgeroepen onder de wapens RESERVE ONDERLUITENANT

20/11/1938  - benoemd bij KB Nr 2810 van 20/11/1939  -

                    - Brevet de Sous-Lieutenant de réserve  désigné pour le  44^e Linie Regiment

29/05/1940 -  gevangene van de Duitsers

31/05/1940 -  heeft terug zijn vrijheid hernomen

01/06/1940 -  met verlof zonder soldij

1942 - getuige in onderzoek  schadevergoeding aan burgers te Gent

09/02/1945  - weder opgeroepen in actieve dienst en aangeduid voor het 5^e Bataljon Fuseliers

06/04/1945  - met verlof zonder soldij

04/06/1946 - vrijgesproken van schuldige houding tijdens de bezetting

11/06/1949 - weder opgeroepen onder de wapens

26/06/1949 -  met verlof zonder soldij

01/04/1950 - weder opgeroepen onder de wapens

02/04/1950 - met verlof zonder soldij

Tijdens het jaar 1950 nog   9 X  weder onder de wapens voor 2 dagen

20/05/1952 -  weder opgeroepen onder de wapens

19/06/1952 -  met verlof zonder soldij

22/10/1952 -  RESERVE  LUITENANT  van de Infanterie bij KB Nr 1247 van 27/09/1952 benoemd tot de graad op datum van 26/09/1949 -  DC. 631.32     Nr APO/1C/9493

08/04/1953 -  nommé  CHEVALIER DE L’ORDRE DE LA COURONNE pour les services rendus à l’armée -  par AR du 15/11/1953 – n°2329 -  Ministre de la Défense Nationale

26/06/1953 -  weder opgeroepen onder de wapens

29/06/1953 -  met verlof zonder soldij

24/07/1953 -  weder opgeroepen onder de wapens

27/07/1953 -  met verlof zonder soldij

04/09/1953 -  weder opgeroepen onder de wapens

07/09/1953 -  met verlof zonder soldij

30/09/1953 -  weder opgeroepen onder de wapens

25/10/1953 -  met verlof zonder soldij -  70^e Wachtbataljon -

23/12/1953 -  Besluit van Zijne Koninklijke Hoogheid den Prins Regent -     Nr 1859 van 16/2/1946- Herinneringsmedaille van de Oorlog 1940- 1945- Eervolle onderscheiding  Provincie Limburg - Twee gekruisde bronzen sabels van 6mm lengten

22/05/1954 -  weder opgeroepen onder de wapens

24/05/1954 -  met verlof zonder soldij

15/10/1954 -  weder opgeroepen onder de wapens

18/10/1954 -  met verlof zonder soldij

19/11/1954 -  weder opgeroepen onder de wapens

22/11/1954 -  met verlof zonder soldij

22/06/1955 -  weder opgeroepen onder de wapens

01/07/1955 -  met verlof zonder soldij

07/10/1955 -  weder opgeroepen onder de wapens

10/10/1955 -  met verlof zonder soldij

22/10/1955 -  weder opgeroepen onder de wapens

24/10/1955 -  met verlof zonder soldij

16/11/1955 – RESERVE  KAPITEIN van de Infanterie benoemd

met anciënniteitsrang voor de bevordering op 26/06/1955

bij KB Nr  4230 van 16/11/1955. – DC.631.22   -  Nr.10263

10/12/1955 -  weder opgeroepen onder de wapens

12/12/1955 -  met verlof zonder soldij

In 1956 nog  3 X  weder opgeroepen voor telkens 4 dagen

In 1957 nog  2 X  weder opgeroepen voor telkens 3 dagen

22/02/1958  -  weder opgeroepen onder de wapens

24/02/1958  -  met verlof zonder soldij

08/07/1960  - RESERVE KAPITEIN-COMMANDANT  op  26/06/1960

bij  KB  7801 bis  van 26/06/1960

01/12/1969 -  KB van 19/12/1967 -  MEDAILLE van de Militair -

 Strijder van den oorlog  1940 – 1945

18/08/1970  - bij KB van 16/06/13590  bericht dat hij wegens leeftijdsgrens ophoudt deel uit te maken van het reservekader – Dank voor de diensten bewezen aan het land en aan het Leger – De ERETITEL van de laatste graad mag worden gevoerd.

MINISTERIE VAN LANDSVERDEDIGING .

21-05-2008 om 00:00 geschreven door Papoum

19-05-2008 om 00:00 geschreven door Papoum

18-05-2008 om 00:00 geschreven door Papoum

16-05-2008 om 00:00 geschreven door Papoum

De uittocht der Belgen

tijdens de eerste weken van de oorlog.

Vanaf de eerste uren na de Duitse inval sloegen  vele  landgenoten op de vlucht voor de Duitse oorlogsmachine. De herinnering aan het barbaarse optreden van de  meedogenloze vijand in 1914 was nog aanwezig. Verantwoordelijk voor de angst was ook de Belgische regering. Toen deze een oproep deed tot alle 16- tot 35-jarigen rekruten om zich snel te begeven eerst naar West-Vlaanderen en naar Frankrijk om het vaderland te verdedigen, sloegen velen op de vlucht.  Zeven duizend burgers met Duitse of Oostenrijkse nationaliteit die in België verbleven en andere personen die verdacht waren volgens de Staatsveiligheid werden aangehouden en weggevoerd naar kampen in Frankrijk. Talrijke politieke, sociale en economische leiders verlieten hun woonplaats. Dat veroorzaakte paniek en een exodus begon. In de chaos werden alle mogelijke vervoermiddelen ingezet. 
De stoffige wegen waren overvol met grote zwaar geladen auto’s, maar ook met autobussen, vrachtwagens, brandweerwagens, ziekenwagens, boerenkarren, stootkarren , fietsen, alsook met ontelbare mensen met valies en rugzak die gewoon te voet gingen. Terwijl zowat twee miljoen Belgen met tonnen bezittingen als bagage naar het Westen of het Zuiden wilden, moesten de militaire voertuigen naar het Oosten waar het front was. De Duitse vliegtuigen namen regelmatig dit onontwarbaar kluwen onder vuur. Niemand voelde zich veilig omdat berichten over de zogenaamde vijfde colonne een heksenjacht ontketende. Er zouden immers spionnen, Duitse parachutisten verkleed als priesters en nonnen, zich stiekem laten meedrijven binnen de vluchtelingenstroom.  Deze massa mensen dreef moeizaam naar de grens toe.

In Frankrijk was het al even erg. Alleen ‘les petits Belges’ die Franstalig waren konden er eerst wat sympathie voelen , soms werden Vlamingen  afgemaakt omdat zij verdacht waren van Duitsers te zijn. De overlast die de tienduizenden vluchtelingen bezorgden was groot. Anderzijds werd hen woekerprijzen gevraagd voor eten en drinken of werden deuren en vensters gesloten toen zij voorbij kwamen. Te Bordeaux, tot waar duizenden met de auto waren geraakt , viel een voor de Belgen hatelijke beslissing .  Zij moesten hun wagens gaan parkeren op een groot veld en kregen een papiertje.  Zo moesten duizenden automobilisten hun schone Amerikaanse wagens afstaan aan  militairen of ambtenaren die voordien met lelijke Franse  karretjes rondtoerden.

Op 7 juni 1940, nadat België zich had overgegeven werd de Belgische frank  met 1/3 gedevalueerd.  Plots kregen de vluchtelingen die wekenlang in dezelfde kleren rondliepen veel minder Franse franken  wanneer zij  hun biljetten wisselden.  Zo’n anderhalf miljoen Belgen verbleef die zomer op Frans grondgebied. Toen er terug zekerheid kwam in hun vaderland, besloten zij van weer naar huis te reizen. Het enige alternatief was de trein. Militair treinvervoer kreeg toen volledige voorrang. De repatriëring op grote schaal vanuit Bordeaux, Toulouse, Marseille,  met volle treinkonvooien duurde lang.  Pas in de herfst belandden de meeste vluchtelingen  terug waar zij waren vertrokken, na een vaak pijnlijk en lang avontuur in een zuur land. Alles kwam weer min of meer in normale plooi, doch ongeveer één procent van de vluchtelingen kwam nooit meer terug naar huis, en meestal waren hun huizen bezocht geworden door dieven .

15-05-2008 om 00:00 geschreven door Papoum

ALBERT PERIKEL.

Het is mij een genoegen hier enkele lijnen te brengen die voor de volgende generaties de naam van wielrenner Albert Perikel verder naar de legende en de onsterfelijkheid moeten dragen. In 1973 kocht ik van deze Albert Perikel een racefiets Bertin waarmee ik er enkele jaren later in slaagde, als modale wielertoerist goede prestaties te leveren. Vooral had ik het voorrecht enige tijd, in speciën de pensioenen te mogen uitbetalen van een aantal stokoude mannen, supporters van wijlen Albert Perikel. Meer dan de supporters en tifosi van alle gekende wielerkampioenen, waren de supporters van Albert Perikel de absolute top in hun specificiteit. Zij luisterden naar de voornamen Adhémar , Marius , Marcel , Edmond , Albert,  Maurice  ... en waren arbeidersjongens die in de crisisjaren rond 1930 niet de middelen hadden gehad om hogere studies te voltooien , maar die door  taalkennis,  wiskundig vermogen, en zelfs schoonschrift, in een publiek examen met vele deelnemers, zich in de toptien hadden geplaatst voor een goed betaalde plaats in een Brusselse parastatale instelling. Het toeval heeft gewild dat zij uit dezelfde streek kwamen, graag bier dronken en sedert hun jeugd aanbidders waren van de vele sterke Waalse wielrenners van toen uit het land van Maas ( niet Maes) en Samber, en in het bijzonder van Louis Mottiat en Omer Taverne. Zij kwamen op het idee, een uitstekend idee trouwens, van de Perikel's Club te stichten. Na de Orde van het Gulden Vlies, de Rotary Club, de Grote Loge, Sporting Anderlecht, kwam in dit land van groot verenigingsleven een clubje bij , die als humanitaire en sportieve oogmerken had steun te brengen aan twee  rennertjes Albert en Alexander Perikel, wezen zonder familie. Was niet zomaar lid van deze club wie dat wilde. Er was een streng ingangsexamen. Op kantoor moest men in staat zijn 60 % te halen van de productie die het wiskundig genie Marius kon bereiken tijdens intrestberekening van spaarboekjes. In het stamcafé moest de kandidaat zeven pinten kunnen drinken in zes minuten . In het maanlicht op het Martelarenplein moest de aanstaande perikel een prestatie leveren van grote ‘ éloquence’.     Gekleed in de verplichte kledij van een perikel en dat was zwart kostuum, wit hemd met groene stropdas, en zwarte hoge hoed, moest een perikel op weg naar, tijdens, of komende van iedere plaats er uitzien als een diplomaat of een minister. De perikel mocht niet dagelijks naar de hoofdstad komen, maar moest op kamers wonen in het Brussels uitgangskwartier, waar de onvermoeibare leden van de Club ' de mannen van de nacht waren' . Tijdens alle activiteiten werd er geld ingezameld om renner  Perikel te steunen. Zijn broer was ondertussen gestopt om het huishouden van de twee jongens te doen en valiesdrager te zijn , zodat Albert zich totaal kon toeleggen op de wielersport. Stilaan van zwoegbeest in kleine koersen, klauterde hij omhoog tot in het wiel der kampioenen.  De kantoren van de Belgische Wielerbond waren op slechts een boogscheut, of een schot komende van een wegspringende kurk van champagne of geuze, en de vooraanstaande leden van de Perikel's Club zorgden regelmatig dat in de keuken van wielerbond een frisse bak bier stond. Dit bracht faciliteiten aan Albert Perikel, meer en meer groeiend tot een echte locomotief op zijn fiets. De Waalse renner werd weldra geselecteerd in Belgische ploegen. Albert Perikel, van wie iedere selectie kritiek uitlokte, ontgoochelde echter in de buitenlandse koersen nooit , en zeker zijn supporters niet. Hij was ook zo'n beleefde, brave en werkzame jongen.

 Het Perikelverhaal zou niet volledig zijn zonder de twee volgende episodes : 1. Het Criterium van Bosvoorde 1938 en 2. De Ronde van Frankrijk 1939. Toelatingen waren bekomen, in het ernstige 'Le Soir' hadden meerdere aankondigingen gestaan over een extra-Tour-criterium dat zou worden betwist te Bosvoorde. Op de bewuste vooravond stond de politie gereed, stroomden enkele honderden toeschouwers toe, waren er : afsluitingen en publiciteitspanelen, 'Vertrek en Aankomst', bloemen en meisjes om kussen uit te delen , geen officials maar wel een aankomstrechter die Poeske Scherens heette, extra personeel in de nabije kroegen en kwamen de Burgemeester en de Schepenen. Een grote fanfare liep door de straten, terwijl trams en auto's stilstonden in een gigantische chaos. Echte sensatie op het uur van de start : er was maar één enkele beroepsrenner aanwezig en die kwam er om het startschot te geven : Albert  Perikel. Toen verschenen plots in bonte rennerstenues op hun rammelende sportfietsen alle leden supporters van de Perikels Club in gezelschap van de oude wielercrack Louis Mottiat. De koers liep op die dag niet voor renners, maar wel voor supporters, mannen die op de meest onwaarschijnlijke wijze waren uitgedost en van wie de afkeer voor hard benenwerk ruimschoots werd vergoed door hun liefde voor het bier. Nooit was er meer volks plezier op een koers dan op die dag.

14-05-2008 om 00:00 geschreven door Papoum

OORLOGSKRONIEK

 31/01/33 - Hitler wordt tot rijkskanselier verkozen.

14/10/33 - Duitsland verlaat de Volkenbond en de ontwapeningsgesprekken te Genève

 2/08/34 - Hitler volgt Hindenburg op als president en laat zich voortaan Führer noemen.

 16/03/35 - Hitler voert de algemene dienstplicht in.

 15/09/35 - Door de Neurenberger wetten worden joden tot minderwaardig  gedegradeerd, gemengde huwelijken worden verboden. Het hakenkruis is voortaan de nationale vlag.

 6/03/36 - België kiest voor een neutraliteitspolitiek door het Frans-Belgisch militair akkoord op te zeggen..

 7/03/36 - Duitse troepen trekken het gedemilitariseerde Rijnland binnen.

 17/07/36 - Begin van de Spaanse burgeroorlog.

13/03/38 - Door de Anschluss behoort Oostenrijk voortaan tot het Duitse rijk

 29/09/38 - Hitler en Mussolini sluiten samen Chamberlain en Daladier het verdrag van München , waardoor het Sudetenland naar het Derde Rijk wordt overgeheveld.

15/03/39 -  Heel Tjsechoslovakije wordt  Duits  protectoraat . Hitler te Praag.

 23/08/39 -  Ondertekening  van het Duits-Russisch niet-aanvalspact.

 26/08/39 - De  Duitse ambassadeur te Brussel bevestigt de neutraliteit  van België.

 26/08/39 - Algemene  mobilisatie van het Belgische leger.

 1/09/39 - Duitsland valt Polen binnen.

 3/09/39 - Frankrijk en Engeland verklaren Duitsland de oorlog.

 6/10/39 -  Hitler beweert een vriend van België te zijn/

 8/11/39 -  In een bierkelder te München wordt een aanslag op Hitler gepleegd.

 9/11/39 - De Belgische militaire attaché te Berlijn waarschuwt voor een aanval.

 2/01/40 -  Mussolini waarschuwt België voor een dreigende Duitse aanval.

 10/01/40 - Noodlanding van vliegtuig onthult aanvalsplannen tegen België .

 13/01/40 – Alarm -  Het Belgisch Leger staat  paraat.

 9/01/40 -  Duitsland valt Denemarken en Noorwegen aan.

 10/05/40 – De premier Chamberlain treedt af.  Churchill vormt oorlogskabinet.

 10/05/40 – Duitse troepen vallen België, Nederland, Luxemburg binnen.    

         OORLOG

14-05-2008 om 00:00 geschreven door Papoum

Achttien dagen in mei.

Met de Achttiendaagse veldtocht wordt de campagne van ons Belgisch Leger in mei 1940 bedoeld, wanneer ons vaderland onder de voet gelopen werd door het leger van Hitler. De veldtocht liep van 10 mei 1940, de dag van de Duitse inval, tot 28 mei 1940, toen de Belgen de strijd staakten en capituleerden .  Theofiel de vader van  Papoum  was oudstrijder .

Belgisch leger - Samenstelling op 10 mei 1940

Op 10 mei 1940 bestond het Belgische leger uit 22 divisies van ongeveer elk 17.000 manschappen.  In totaal was het Belgisch leger ongeveer 600.000 manschappen groot, en was daarmee in verhouding tot het totaal aantal inwoners één van de grootste Europese legers van dat moment (8% van de Belgische bevolking). Onze Strijdkrachten  bestonden uit beroepsmilitairen en de veertien militieklassen (tussen 1926 en 1939). Elke militieklas telde ongeveer 47.000 manschappen. Een gedetailleerd overzicht:

• 4.929 beroepsmilitairen, 16.614 reserveofficieren ,12.000 beroepsonderofficieren
• 46.000 reserveonderofficieren ,10.000 beroepskorporaals en beroepssoldaten
• De overige manschappen waren  gemobiliseerde soldaten

Brief van J.Timmermans .

(geschreven te Kapellen op 8 januari 1941)

Aan Mijnheer Theo Journée,  O.Luit 44^e Regt,

De E.H.Van Mechelen, pastoor van Hoogboom overhandigde ons uw vereerend schrijven.   Met groote vreugde vernamen wij dan dat U nog gaaf en gezond zijt.

Wij hebben heel dien tijd in den waan verkeerd dat U ofwel krijgsgevangene waart of dat U zoudt gesneuveld zijn. Gode dank !  ’t Is op zijn best afgeloopen.

Bij ons is het ook nog betrekkelijk goed afgeloopen, alhoewel wij veel geleden hebben. In de nacht van 15 op 16 Mei werden wij uit ons huis verdreven door de Fransche soldaten.

Den 12 Mei begonnen onze soldaten van het 32^e Regt. te drinken en te rooven, en de meeste dorpelingen waren van schrik den 14 Mei vertrokken. Wij bleven, omdat er nog geen order was gekomen.’s Nachts om 11 uur braken de Marokanen bij ons binnen langs eene verbrijzelde venster. Vier man kwamen dan in de keuken en vroegen ons  : “ Que faites-vous, ici ? “

Wij antwoordden te blijven. “ Et il faut partir ! ”  Wij moesten dan de groote poort openen en 35 manschappen kwamen binnen.  Wij moesten seffens sargien,  kussens en slaapgerief geven.

En in de verandak  en aanpalende plaatsen begaven zich een 30 tal man ter rust.

Om 12 uur ‘s nachts moesten wij onder geleide van zes soldaten naar de kommandatur gaan, dicht bij de kazerne. De kommandant, na ons uitgehoord te hebben, stuurde ons naar huis. Heel den nacht hebben wij,  onder de bewaking van zes soldaten gezeten in de keuken.

’s Morgens om 8 uur naar den luitenant in Villa Pax, die na van ons gehoord  te hebben , ons naar de stad zond. Na vier dagen kwamen wij terug naar huis.Maar  hoe was het daar gesteld !   Alle kasten opengebroken, alles geroofd in den winkel, uit de slaapkamers, alle  ondergoed, sargies, enz. enz.Wij zeggen dan ook nog , Gode  dank !  Ons huis staat nog recht  en wij zijn nog in leven.Laat ons hopen dat het ergste voorbij is, en zeggen ook gelijk U zoo goed zegdet :  ‘ Dat Gods wil geschiede !  Om te eindigen danken wij U voor uwe woorden van dank voor hetgene wij voor onze soldaten gedaan hebben. ‘t Was toch maar plicht. Wij zullen als voorheen op God betrouwen en steeds zullen wij de beste herinnering van U en uwe soldaten bewaren. Ook beloven wij voor U te bidden., opdat God U spare en U een schoone toekomst voorbereide.  

Aanvaard met den meesten eerbied de welgemeende wenschen van mijne zusters Cornelie en Josephine en van mij.    J.  Timmermans .

MIJN ANALYSE  VAN DEZE BRIEF  UIT OORLOGSTIJD.

Na 67 jaren ligt deze epistel nog tussen de archieven van onze familie.  Op goed papier en alléén recto beschreven, lezen we een prachtig en elegant handschrift. De gekrulde letters , de kwaliteit van de inkt,  de evenwichtige uitbouw van het geheel,  de inhoud, de met vaste hand aangebrachte signatuur , laat ons besluiten dat deze twee bladzijden werden geschreven door iemand die tot ver in de adolescentie en zelfs daarna  scholing en goede opvoeding, heeft genoten.

De pastoor , toen voorbereider van het sacrament van het huwelijk,  overhandigde eerder  een andere brief  die was geschreven door de militair. Deze brief is daar op het antwoord. De meerdere aanhalingen  naar God,  de beschrijvingen , het woord ondergoed  (misschien een timide aanwakkering van erotische aard) ,  het aantal soldaten dat in hun huis kon slapen, het woord winkel,  laten mij vermoeden dat het een schrijfster was die deze brief stuurde. Het is een tip voor de onderluitenant  die daar  ten huize  337, Hoogboomstraat , Kapellen,  drie jonge dames  kan vinden.’ Kom maar eens  terug is de roep van het vrouwke …’, want naast de eeuwige Eva , aanwezig als  J .  zijn er ook nog  Cornelie  en Josephine , in totaal dus drie huwbare dochters  in die katholieke  middenstanders familie. Om deze keurig van de straat te krijgen  is er dus een ernstige tussenpersoon nodig, de   E.H.  Van Mechelen.Omdat die brief zolang werd bewaard door de onderluitenant, is onze conclusie  dat hij ook wel vond dat er voor hem daar nog een schone kans op toekomst  open lag . Het was daar misschien wel  ‘ in de saccoche’ voor hem . Fotomateriaal uit die tijd laat echter zien hoe prachtig de boerendochter Alina  uit Waasmont  er toen wel uitzag. De kansen van  J  waren  dan ook maar klein.

 ---  Wie is echter  de Hector Pointu  onder ons  ( of de inspectrice  Colombe ) die op onderzoek gaat  naar de oude relatie van deze onderluitenant  (wijlen  Fille van  Lenkes )  met die mysterieuze onbekende  J . Timmermans  ? ---

 Een andere optie is  de volgende :  We vergeten de eventuele privé aantrekkingskracht man-vrouw,  en we  vragen ons af wat deze brief doet tussen andere documenten van een dossier uit 1942  waarin dezelfde onderluitenant optreedt  in een breed militair onderzoek naar gebeurde feiten tijdens de tweede helft van Mei 1940.  Timmermans zou  in dat geval iemand kunnen zijn, die indien nodig,  als getuige ten voordele kan optreden en beschrijven hoe eerlijk en correct  het verblijf te Kapellen is verlopen van de manschappen die onder bevel van de onderluitenant op oorlogspad waren.

Sedert de televisie de huiskamers vult wordt er bijna nooit nog verteld over  de nare oorlogstijd  die de vorige generaties hebben meegemaakt.  Nu we weer tussen 10 en 28 mei zijn is het een goede periode om even 1940  onder ons vergrootglas te brengen.  We doken eens in het dunne oorlogsarchief dat wij bijhouden en  blijven koesteren.

TANKS -   DE SLAG NABIJ HANNUIT .
Op 12 mei 1940 kwam het zo bij Hannuit tot de verwachte tankslag, met zo'n 1.600 deelnemende pantservoertuigen de grootste die de wereld tot op die dag gezien had. De eerste dag werd de Duitse aanval afgeslagen. Op 13 mei 1940 gelukte het door een concentratie van beide Duitse divisies tegen 3DLM uiteindelijk door het dekkingsscherm van Franse tanks heen te breken, die op de 14e succesvol werden teruggenomen achter de nu ingegraven troepen; ze hadden ongeveer 105 tanks verloren, de Duitsers zo'n 160.

Dat die Slag daar zo groot is geweest was me tot vandaag onbekend. Ik ben vaak als wielertoerist voorbijgereden aan het kleine oorlogsmonument. Soms gewoon maar om te plassen, ben ik er ook even gestopt. Tussen Hannuit en Jodoigne waar we in de toekomst toch allen vaak zullen komen, moeten we zeker een bezoekje brengen aan dat bepaalde punt langs de weg. Papoum en Kobe zagen precies daar al eens Tom Boonen tijdens een rit van de Ronde van België. 

13-05-2008 om 00:00 geschreven door Papoum

DE TOCHT NAAR VEZELAY.   Ter gelegenheid van het zestigjarig bestaan van de Koninklijke Antwerp Wieler- en Supportersclub  besloten de dynamische wielertoeristen Achiel Malfait en Wilfried Wijn  een officiële permanente proef van 1100 km in te richten tellend voor de klassementen van alle aangesloten rijders bij de Belgische Wielerbond Afdeling Wielertoerisme.   Roger Hoskens uit Attenhoven en Wilfried Journée, toen samen verenigd in de Wielerclub Black Diamond Association, de kleinste club (slechts twee leden) met het grootste programma (zij verslonden bergen, kasseien, afstanden , potten bier en grote steaks) twijfelden geen ogenblik en op een vroege ochtend van de lente 1983 stonden beide kameraden klaar om ook deze afstand aan hun toen reeds groot palmares bij te voegen.   Toen voor de jaren 1000 de Pelgrimstocht naar Santiago de Compostela ontstond, was de kathedraal van ‘ La Sainte Madeleine’ te VEZELAY het belangrijkste vertrekpunt van de pelgrims die uit het Oosten van Frankrijk, België, en Duitsland kwamen. Met hun tocht  wilden Wijn en Malfait, de aloude verbinding naar Vezelay en Santiago terug in de belangstelling brengen.  Zij zijn daar op een wonderbare manier in geslaagd, vermits  25 jaren later het aantal fietsende pelgrims naar Galicia ongelooflijk groot is geworden. De  KAWS  hoopte begin 1983 nederig dat  ‘ deze fietstocht enkele fietsers er toe zou aanzetten de bedevaart  te ondernemen die door hun club in ere werd hersteld ’ .   De kundig uitgestippelde wegwijzer  was voor toeristen  die vlot kleine versnellingen konden draaien en liep over secundaire wegen door de Ardennen, les Montagnes de Reims, de Bourgogne, de Morvan en de Argonne.  De deelnemers moesten  in totaal elfmaal hun controlekaart laten afstempelen.   De inschrijvingskosten bedroegen  120,- fr  en mits bijkomende storting van 200,- fr kon ook een herinneringstrofee worden bekomen.   Antwerpen-Vezelay-Antwerpen   We hadden een speciaal akkoord bekomen.   We mochten van woensdag tot  woensdag Landen-Vezelay-Landen rijden  en dan in een tweede schuifje de ontbrekende Landen-Antwerpen-Landen  er de volgende zaterdag aan toevoegen, op voorwaarde dat wij dan verslag zouden uitbrengen over onze avonturen in Frankrijk.   Dit vooral om de gegevens op het parkoersblad eventueel te verbeteren voor fietsers die dat jaar ook dezelfde tocht zouden ondernemen.  Ons start- en eindpunt om beide delen aan mekaar te knopen was  Le Cheval Blanc  aan het kruispunt te Jodoigne.    Er bestaat een beknopt verslag voor  KAWS.   Misschien volgt dit later nog wel.  Vandaag hier een reportage over de eerste dag van deze fietstocht, geschreven op 5 juni 1983.   167 km tot Signy l’Abbaye.   Na afscheid van moeder en kindjes vertokken wij in gezelschap van Romain. Deze bekende sportman, die een tijdje goede vriend was van John Massis, ondernam een jaar eerder een poging voor het wereldrecord drieband biljart.  Hij speelde 80 uren non-stop om in het Guiness Book of Records te geraken. Wij bekeerden hem zopas tot  gezondere bezigheden op de fiets en hoopten dat hij daar ook niet zou willen beginnen met krachtpatserij. Die man was zo gelukkig als een kind omdat hij met ons mee mocht .  Hij zou voor het eerst rijden op zijn nieuwe Raleigh tweewieler. Hij had zich als gangmaker aangeboden, zou meerijden tot Namen, maar eigenlijk nestelde hij zich voortdurend in onze wielen , tot  Champion waar hij dan plots versnelde in een bergop om te tonen dat hij sterke kuiten had. Wij reden eerst links en dan rechts van de Maas naar Dinant , waar wij onze eetzakjes leegmaakten.  Nadien hinderde een felle tegenwind onze vooruitgang. Een hevige regenbui deed ons schuilen te Waulsort, doch wind en zon droogden ons vlug op . Te Givet waren de banken tot 14.00 u. gesloten zodat wij onze wisselverrichting uitstelden en in een drankgelegenheid achter een stempel zochten. Er was veel verkeer op de weg tot Revin  in de Maasvallei, een voor ons bekend terrein van vroegere ritten.  De  stevige klim van Les Masures deed ons herleven, en tot in Signy l’Abbaye bereden wij kleine wegen doorheen bossen en weiden, zoals wij graag zien. Het beste hotel van Signy is echter op woensdag en donderdag gesloten, zodat wij onze intrek moeten nemen in het hotelletje met balkon. Het jonge meisje en de man zijn er onwetend en stuntelig.  Zij kunnen niet zeggen of er plaats is.  Dat kan alléén ‘de patronne’ , maar die is afwezig en zal terugkomen volgens haar gewoonte, ofwel binnen vijf minuten ofwel binnen twee uren, want zij heeft tijd noch regel. Wij drinken twee pinten bier. Alles gaat hier mislopen ; wij zullen nog een uur langer moeten fietsen is onze indruk.  De man aan de bar vindt zijn kurkentrekker niet meer en kan ook zijn toogklanten niet helpen voor een glas simpele ‘rouge van het huis’ . Wilfried die  zoals dat moet voor een doorwinterde randonneur alle materiaal bij heeft , zoekt  zijn  ‘Swiss knife’ die alles opent.  Hij redt de situatie voor de  Franse dorstlijders.  Een nieuwe fles rode landwijn wordt vlug  ‘soldaat gemaakt’ . Eindelijk komt   ‘la patronne’ binnen.  Nadat zij vernomen heeft dat wij veel bier drinken, een kurkentrekker bij hebben, felle eters zijn, beslist zij van ons een kamer toe te kennen.  Na dit twijfelend onthaal worden wij in de familie opgenomen,  we eten er goed  (boeuf braisé),  en we praten er heel lang.  Die ‘patronne’ heeft haar carrière als topverpleegster gemist.  Zij praat toch zo graag over ziektes, dokters, hospitalen, operaties, geneeskrachtige kruiden, en astma.   Signy-l'Abbaye est une commune située dans le département des Ardennes (région de Champagne-Ardenne). La ville de Signy-l'Abbaye est le chef lieu de canton de Signy-l'Abbaye et appartient à l'arrondissement de Charleville-Mézières. Les habitants de Signy-l'Abbaye s'appellent les Signaciens et étaient au nombre de 1340 au recensement de 1999. La superficie est de 62.2 km². Elle se situe géographiquement à une altitude de 140 mètres environ.   Auberge de L'Abbaye Signy L'Abbaye, Champagne-Ardenne, France To the west and set in the pretty village of Signy l’Abbaye is this ancient posting inn where rustic stone and a grandfather clock add to the atmosphere. The Auberge has been managed by members of the same family for over a century and the welcome is warm, the cuisine delicious and the surroundings full of character. Each of the charming, en suite bedrooms is individual

VERVOLG Antwerpen-Vezelay-Antwerpen   -  VERSLAG.   Door de vele regen werd deze poging zeer zwaar. Toch bleven die dagen voor altijd in ons geheugen gebeiteld, want het was een prachtig avontuur op mooie Franse wegen.   1. Landen  - Signy- l’Abbaye  167 km -  18 mei 1983   Felle tegenwind, wolkbreuk voorbij Dinant, lange en steile klim naar Les Masures, maar de landelijke wegen brengen het ware genot voor de fietsers. Roger en Wilfried hadden enige moeilijkheid om logement te vinden.   2. Signy l’Abbaye  - Oigny sur Marne 105 km –   Onze brede lichamen strijden tegen de felle wind die in onze oren fluit en dat  werkt negatief in op onze zenuwen.  Wegvergissing, we reden naar Chaumont-Porcien in plaats van naar Chateau-Porcien . Dat betekende 10 km meer. Gelukkig waren we nadien  meer aandachtig zodat we te Wassigny wel  links naar Hauteville namen. Grote drukte te in de stad Reims,   waar we geen boerenkinkels mogen zijn die bier boven champagne verkiezen. In Caisse d’Epargne l’Ecureuil  lopen de Spaarkas bedienden binnen voor een stempel. Niemand  kent Varsovie ,  een wijk die we moeten zoeken om ons parkoersblad trouw te volgen.  ‘ Mais . c’est en Pologne,  is het leuke antwoord dat we krijgen . De zon brengt de oplossing. Zij toont ons waar het Zuid Oosten ligt. We aten slechts koekjes die middag en daarom krijgt vooral Hoskens, die met te groot verzet toert, een zware klop van de hamer tijdens de beklimming naar Luddes. Weldra begrijpen we wat  ‘ Montagnes de Reims’  wil zeggen. Twee verschrikkelijke stortbuien verplichten ons te schuilen. De wegen zijn vol modder en water. We hebben lege magen, slappe benen, en het is koud.  Er liggen grote plassen, de vrachtwagens kletsen ons nat. We steken de brug van Marne over, we stoppen te Oigny aan de spoorweg, even voor Avizé .  We zijn doornat en gelukkig op de droge kamer, terwijl het buiten giet en de goederentreinen (misschien volgeladen met champagne flessen) onze nachtelijke rust bemoeilijken.   3. Oigny-sur-Marne  - Chablis  173 km   Doorheen de wijnakkers van ‘blanc des blancs’ op lange rechte stukken vliegen wij vooruit tot Fère Champenoise, waar er wegwerken zijn  en we vrezen de mogelijke bandbreuk. Te Coursemain  krijgt  Wilfried  iets aan de  hand,  en nog drie volle dagen zal hij dat blijven voelen.  Omdat hij al rijdend  steentjes van zijn buitenband wilde wrijven is zijn hand tegen de kader geslingerd geworden, zodat hij een felle hobbel op de bovenkant van zijn hand krijgt. Ergens aan een waterbak  kan hij de pijn verminderen met koud water. Vele wegomleidingen negerend om toch op de voorgeschreven route te blijven  rijden zij naar Méry sur Seine, ondanks een waarschuwende  plaat  ‘ Innondations’. De rivier Aube is buiten haar oevers getreden. Eerst zien beide kameraden wat plassen en slijk. Zij rijden doorheen een gebied van natte weiden en weldra ook  staat er 10 cm water op de weg.  Maar plots  200 m verder is er geen weg meer, wel een brede snelstromende rivier.  Hun leuze is  ‘ steeds vooruit !’ . Wilfried, wiens vader eens de felste zwemmer was tussen Maas en Schelde , neemt zijn fiets met bagage op de schouder en stapt de 50 m door het water dat weldra tot boven zijn knie komt.  Vermits hij een lange vent is van 1m91  kan men begrijpen dat het  water van de Aube, aangedikt door de regens,  daar  60 cm  hoog  boven de weg komt. Roger kan niet zwemmen ; hij is een korte dikke jongen met gespierde beentjes  en daarom  roept  hij   ‘Laten we terug gaan !’ Neen,  Hoskens , dit is een historisch moment uit onze loopbaan van wielertoerist  kom  toch mee    en  avant      ik red U wel voor dat gij verdrinkt    ! Met de moed der grote  flandriens,  met het vuile ijskoude water dat zijn fluitje doet krimpen,  schuift deze Attenhovenaar ook naar de overkant terwijl zijn  fiets-radio muziek speelt. Zij steken hun voeten in lekkere sokken , en dan verder tot deze grote wielerdag afgesloten wordt te Chablis, in Hotel Relais de l’Etoile , zeker een goede plaats om aan te bevelen. De kamers zijn er oud, maar de antieke rijke hotelsfeer ( in 1931 logeerde de koning van Spanje daar ) en de uitmuntende tafel maken alles goed.   Er is een grote keuze van Chablis wijnen , en die vermaarde flessen  staan  op de kaart  tussen  95 FF  en  150 FF.   4.  Chablis -  Vezelay  52  km   Wanneer we onze ogen openen is het al aan het regenen , zonder ophouden, zodat wij pas om 10u vertrekken, terwijl het nog steeds druppelt.  De waterstralen geselen onze gezichten, en we fietsen keihard verder onder een zwaar wolkendek.  De bomen langs de sprookjesachtige loop van de Cure  zijn dakgoten die de fijne regens verzamelen om ze door spuigaten over onze lijven te gieten wanneer we voorbij fietsen.  De laatste klim tot aan het pleintje voor de Basiliek van Maria Magdalena is zoals opstaan uit een badkuip. We zijn aangekomen op de startplaats van de Tweede en van de Derde de Kruistocht naar Jeruzalem. Wij logeren in Relais du Morvan .  We zijn daar  kort na de middags  en dat is goed, want  bijna zijn alle hotels bezet te Vezelay,  want we zijn op zaterdag voor Pinksteren. Druipnatte koude fietstocht , maar we zijn blij en wij vieren onze aankomst. Journée  kruipt onder de douche, maar die is nogal heet,  zelfs verschroeiend voor koude voeten.  De reactie is rode uitslag want zijn huid verdraagt het niet.  Wat is het heerlijk tafelen in  Le Relais du Morvan .  De kamer met twee grote bedden kost 75  FF, een menu 40 FF -  en  een fles ‘ vin du  patron ‘  18 FF  . Bezoek aan de indrukwekkende kerk, wandeling ,  relax,  aankoop van een  fantasie landkaart  ‘ Les Chemins de St- Jacques de Compostelle’ , welverdiend  na 3 ½ dag  afzien. Er is een speciale gebeurtenis, een rally voor oldtimers, die daar wat  animatie brengt.   5. Circuit du Morvan  85 km   Het Syndicat d’Initiative gelegen naast het hotel bezorgt ons informatie over de streek, vooral een brochure met toeristische  routes. Hieruit kiezen wij nummer 6.  Het is mooi weer op deze hoogdag van Pinksteren. Tijdens ons ontbijt verschijnen kleine groepjes wielertoeristen te Vezelay, die een brevet  randonneur  600km non-stop rijden, vertrokken te Clermont-Ferrand.   De volgende dag worden daar ook kerels  verwacht die  1000 km rijden in drie dagen.  Zo vertrekken we dan voor een tocht doorheen de Morvan.  Niets is mooier voor een wielertoerist dan te kunnen  rijden helling op en helling af, in natuurpracht en langs historische plaatsen, het neusje van de zalm  kan daar in het diepe Frankrijk worden gevonden op een zonnige zondag ,  een prachtrit.   We doen dit met fietsen ontdaan van zware bagage. Onze conditie is prima en met lichte tred beleven wij grote fietsgenoegens.  Op het einde van de rit verliezen we mekaar, doch op onze hotelkamer zijn we weer samen.  Nog een detail : we tafelden goed in een auberge te St-Aignan, en in de bezochte abdij , waar geen bier wordt gebrouwen, vonden we wel wat kaas.   6.  Vezelay  -    Montier- en -Der  190 km   (terug  naar huis )   Op mooi parkoers leveren wij een goede prestatie,  met pak en zak op onze goede fietsen. We ontdekken een fout op ons parkoersblad,  waarop Praslin  moet staan en niet  Preslin. Dat zullen we dan maar  aan KAWS  melden.  Ook wat betreft   St-Pierre   dat moet worden  Mesnil St-Père .  Bovendien is route forestière  geen simpele bosweg, want Route Forestière is een bewegwijzerde toeristische route.  Brienne  is een leuke plaats om al te stoppen, maar we bollen nog wat vlot verder tot  Montier-en-Der bij Gerard de vriendelijke baas van Auberge de Puisie.  We ontmoetten  er  Hollanders die voor het jeugdweekblad Kuifje werken,  en voeren die avond een  lang gesprek.     7. Montier-en-Der  - Vouziers    155 km   Een ongelukkige dag, regen, nattigheid, regen, nattigheid. Een wiel van Journée geeft problemen. Ook op deze dag zien wij het voordeel en nut van een flinke warme maaltijd en van een lange middagpauze in een restaurant- routier. Wij peppen ons op met de gedachte dat zij die hier in 1914-1918  oorlog voerden in bloed, modder  en water, het toch nog slechter hadden dan wij in de Argonne.  Nat bereiken we Varennes, daarna  snel rechtdoor naar Vouziers om zeker een droog hotel te vinden en een fietsenmaker. Wij logeren in Hotel des Deux  Ponts, door ons gekend van een vorige tocht.  De bazin kent ons nog, wij dronken al veel pilsjes bij haar. Vijf  hotelkamers worden daar verhuurd in de eerste vijf minuten dat wij daar arriveerden, gelukkig is er plaats genoeg.  Hoskens heeft moeten vaststellen dat hij op amper 100 m voor de meet nog een platte band kreeg.   8.  Vouziers  -  Landen  200 km   Weer de hele dag  regen.  We vervloeken die situatie. Al onze kleren zijn nu nat. We smeren onze blote benen goed in,  met verwarmende zalf  en marmottenvet, en onder ons regenjasje dragen we zo weinig mogelijk kledij.  We stoppen zo weinig mogelijk, rijden rechtdoor naar Sedan.  Journée heeft een nieuw achterwiel gekocht voor 1400 BF,  want zijn velg en spaken waren niet meer te herstellen.  De grenspost  Fleigneux  blijkt een verlaten gebouw te zijn, waar nog slechts af en toe wat controle gebeurt door de douanes.  Te Vresse vinden we daarom ons controlestempeltje.  In ons natte vaderland  wordt de regen nog kouder. Het is warempel hagel op een heuveltop.  Al onze papieren en wegkaarten zijn nu  natte vodjes geworden, we zijn trouwens te moe om naar wegwijzers te kijken, en  bijna razend en nat doch gelukkig met de wind in ’t voordeel zwalpen wij kilometers en kilometers verder.  Eén grote gedachte  is onze doping : op ons wachten te Jodoigne in  HetWitte Paard  enkele schuimende potten witbier van  Hoegaerden. Bij valavond belanden wij terug in onze heimat, doch om absoluut 200 km te scoren op ons tellertje , rijden wij nog even  een bijkomend rondje om. Nog altijd valt de regen . Weldra,  staan we voor onze eigen huisdeur. Vermits we geen sleutel hebben, moeten we nog wat wachten alvorens binnen te mogen,  en even nog steken we onze tong uit om te proeven hoe hemels zoet die regendruppels toch wel zijn. ++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++ Aiguirande  (Limousin) 1 juni 1984.   / Een jaar na de kletsnatte fietstocht naar Vezelay durfde Wilfried Journée het aan om de tocht van méér dan tweeduizend kilometers te maken naar het Noord Westen van Spanje. Hij volgde zeer precies de route die werd voorgeschreven in het boekje  ‘ Naar Sinte Jakob fietsen ‘ van de Antwerpenaar Wilfried Wijn , de grote pionier der Renaissance van de grote middeleeuwse  pelgrimstocht. Wegens gezondheidsproblemen was zijn compagnon Roger Hoskens  toen niet in de mogelijkheid van dit ook te doen. Beide werknemers van de  ASLK hadden ondertussen hun clubje van twee rijders opgedoekt na drie mooie jaren. Journée kreeg tijdens de eerste dagen gezelschap eerst van vijf, daarna van vier, daarna van drie tochtgenoten. Vanaf Bourbonne-les-Bains  en zijn bezoek aan de bronnen van de Maas reed hij op zijn eentje verder met het boekje van Wijn op zijn stuurtas  en zonder te weten dat met ongeveer 300 km achterstand er toen een andere fietser uit Antwerpen was gestart , Renaat Grandry , eveneens een lange kerel met een baard die ook het boekje van Wijn nauwkeurig volgde. /   Liefste mama, liefste zusjes, Al 900 km heb ik gefietst in 7 dagen. Gisteren was het een moeilijke dag . Slecht geslapen bij Marie-Claude en slecht gegeten onderweg, waardoor ik geen benen had. Ik eet ‘s avonds veel te veel en te weinig gedurende de dag. Dat zal ik veranderen. Tafelen ’s middags moet ik, en met kleinere porties in mijn maag moet ik naar bed.  Bij deze lijnen  voeg ik enkele papieren die ik niet onnodig wil meeslepen, doch wel wil bewaren. Altijd maar bossen en weiden met haagjes, bergop en bergaf, armzalige dorpjes, oude kasteelhoeven, vullen mijn route. Vele malen zag ik van dichtbij roofvogels zoals sperwers, buizerds, valken. Zij zijn beschermde dieren , nog in groot aantal hier, terwijl zij bij ons praktisch zijn uitgestorven. Het geeft toch wel wat angst als op een stille weg plots zo een grote vogel , met bek en klauwen, twee meters boven uw hoofd uit een boom weg fladdert. Ik kocht 500 gr zwarte gedroogde pruimen  ‘pruneaux d’Agen’ om tijdens het fietsen op te knabbelen. Maar rapper kon ik niet rijden. Wel moest ik rap lopen naar een bosje om daar een rappe te deponeren.  Alles heb ik bij, zacht WC-papier en zelfs papiertjes met eau de cologne om keurig de verrichting te voltooien. Aiguirande is niet precies op mijn voorziene weg. Gisterenavond ben ik aan een kruispunt rechts in plaats van links gereden. Toen ik dit besefte had ik juist goed genoten van een kilometerslange afdaling en omkeren was op dat ogenblik niets meer voor mij. Via een omweg kwam ik dan toch vlug aan een goed hotel en  ik heb al gezien dat ik terug de pelgrimsroute kan bereiken na het volgen van wegen die ook mooi zuidwaarts lopen.   Ik deed mijn wasje met poeder uit de winkel van Marie-Claude.  Het was nog niet droog vanochtend, behalve de zakdoeken. Wit met wit in de bidet, blauw met blauw in de wasbak, en ikzelf in mijn blootje in de badkuip. Zo moest ik het toch doen volgens moeders richtlijnen. Terwijl ik voor mijn start een platte band op mijn gemak herstelde,  droogde alles nog een tijd lang  in de zon. Op mijn weg heb ik al het een en het ander achtergelaten : vuile oude sokken, het uitgerafeld onderlijfje, en ook mijn zwarte pull waarvan ik eerst nog met mijn mes de mouwen had afgesneden. Eens voorbij de  Loire  is het toch altijd warmer .   Quid met die  Marie-Paule ?  Mijn brief  is met haar gevuld. Zij is te vergelijken  - door haar  ‘moustache’ en afhangende kousen - met de oude Flore, huisbazin uit mijn tijd van het agentschap te Hannuit. Toch is zij erg vriendelijk. Ik kon hier bijna voor niks een kamer huren, doch een niet te frisse met zelfs nog een veeg van een voorganger op de lakens. Haar echtgenoot was niet thuis. Die was met een trein vijftien stieren gaan leveren in Griekenland.  Hij was reeds twee dagen te laat voor zijn geplande terugkeer.  Marie-Paule  was ongerust. In dat dorp was er op die dag een dansfeest en de oude vrouw was ook bang dat zatte jonge kerels in haar ‘ Café-Magasin-Hotel  du Commerce’  amok en kabaal  zouden maken.  Dat durfde niemand wanneer haar man er zou geweest zijn.  Zij  vroeg mij dan ook van in het café  te blijven tot sluitingstijd.  Ik werd alzo daar als buitenwipper benoemd. De jongeren kwamen er, maar niemand werd zat genoeg om te worden buiten gewipt.  Het was me duidelijk dat de plaatselijke jonge boerenkerels geen geld hadden om veel te drinken. Tijdens die nacht was er veel lawaai op het plein voor mijn logement. Men reed daar rodeo meende ik. Ik kon niet slapen, moest vaak gaan pissen, maar dat was ook omdat ik een grote fles rode wijn had gedronken  uit ‘le commerce de Marie-Paule’ die zij me rekende aan winkelprijs en niet aan de prijs van haar restaurant .   Op tocht met Hoskens, die vroeg uit de veren was en er dan al eentje rookte, begon ik altijd ten laatste om 9u00  aan het pedaalwerk van de dag.  Maar nu op mijn eentje is het altijd veel later wanneer ik op mijn tweewieler kruip. Dat is eigenlijk niet zoals het hoort.  Nu moet ik meestal  tot  aan het avondmaal fietsen om toch de nodige kilometers  af te leggen die mij  toelaten mijn doel te bereiken  :  Santiago de Compostela.

05-05-2008 om 00:00 geschreven door Papoum

Opa schrijft uit Haiphong (Vietnam)

Cat Ba Hotel, maandag 28/11/2000.

Haiphong is een havenstad met weinig toeristen. Die rijden er met zwermen voorbij zonder te stoppen, want tussen Hanoï en Halong Bay hebben zij geen tijd. Ik ben dus weer buitenmaats, uit het spoor, maar nog niet ontspoord, want ik gedraag me hier fatsoenlijk alhoewel de 'boumboum' voorstellen talrijk zijn.Eergisteren werd ik aangeklampt door twee mannetjes, die ik trakteerde. Misschien waren het wel jonge communisten.  Zij seinden mijn aanwezigheid naar ergens door, en zopas kwam ik tot de vaststelling dat mijn boekje met adressen is verdwenen uit mijn kamer. Iemand heeft immers vandaag mijn kamer doorzocht.  Dit is werkelijkheid en geen film. De partij of de staatsveiligheid houdt mij dus in het oog. Zo'n olifant als ik, valt op bij die mensen, zeker als hij per fiets rondsnuffelend zich door Haiphong beweegt. Gelieve mij te verontschuldigen bij de mensen thuis die nog geen kaartje van me kregen : ik ben al mijn adressen kwijt  en ken ze niet van buiten.  Maar aan mijn vriend  Renaat Grandry wil ik wel een mooie brief als afscheid sturen, want hij is nu stervende. Zoek in mijn ABC-boekje met adressen en nummers zijn gegevens en post de enveloppe die bij dit schrijven werd toegevoegd.Vandaag nam ik de snelboot op zee naar Cat Ba. Dat is een eiland met veel troeven, waar ik wel rustig drie maanden zou willen verblijven om van daar te varen door de baaien die verder liggen. Zoals het altijd was en nog is, moet ook hier ik komen, zien, weggaan , geweest zijn, tegen hoog tempo.De dienstmeisjes in lichtblauwe ao-daï kijken naar mijn behaarde hand terwijl ik deze letters naar jullie schrijf. Onbeleefd zou je denken. Maar zij verstaan toch niets van wat ik schrijf.  Zuiver schoonschrift is een duizendjarige kunst hier in het verre Oosten. Een wijs man met een baard die met kalligrafische kwaliteit papier vlot beschrijft  zonder enige correctie te maken, wordt eerbiedig bewonderd door deze knappe vrouwen.Het hotel is groot, maar ik ben zowat de enige klant en laat dus door mijn aanwezigheid, mijn maaltijden, de boel dus draaien.Overnachten kost hier  15 $ . Een maandloon voor de Vietnamezen in staatsdienst is  40 $ .  Hoe rijk is dan wel die dikke oude man die onder dit dak eet en slaapt ? Stukjes kip zwemmend in een bouillion van limoenen. Ik heb de meisjes met mijn gebarentaal uitgelegd dat zij zelf mijn menu mochten samen stellen, ...  en lekker dat het is !

- Wat betreft deze jonge meisjes, opa, ... met je versleten hormonensysteem moet je toch passen, dat weet je toch ... (ja, oma ...) -  Ik zal hen goed drinkgeld geven, vanavond, alvorens ik dit hotel verlaat, want daarom is hun lieve smile toch bedoeld.  

Ik vond vandaag het FEDEX-agentschap en de Post van Haiphong.Mijn geld smelt weg. Morgen moet ik naar de bank. Nadien wacht me een lange treinreis naar de bergen toe, waar mijn fietslabeur zeer zwaar zal worden. Dit bevestigden de fietsende Hollanders die ik vandaag ontmoette. Mijn eigen toerfiets was vastgesnoerd op het dek van de boot. Wat een mooi zicht, vliegend over de schuimende golven van de Tonkin ! Voor 53.000 dongs, prijs van een goede maaltijd, is het mogelijk van één minuut naar huis te bellen. Het wordt nu tijd om mijn pakken te maken, om te verhuizen, 500 km naar het Westen te  Sa Pa  waar alles armer en kleiner is, wat betreft de mensen, doch waar de grootse natuur heerst in enorme pracht .Mooie muziek ondertussen, roze tafelkleedjes, lege banketzaal, met vier verschillende kolonnen. Er is hier waar ik schrijf ook een ronde bar, met zilveren blinkende metalen bekleding.  Ik ben  de man van  'Room 108' en ik ben graag gezien. Tot morgen, als ik vertrek.De deuren staan wijd open. Zij geven achteraan het gebouw uit op een tuin,  met bad en massagesalon.  Op zijn Thaïs ?  Zal ik dat eens gaan  uitproberen ?

Mijn motor loopt vlot op vocht uit mijn drinkbussen. Dit is thee met Vietnamese vodka, een gezonde mengeling, voor een matroos die vandaag twee mooie boottochten maakte. Tiger Beer is hier echter het beste sap. De prijs voor fris bier kan hier zeer varieren : volgens zeezicht, op het trottoir, in een hotel, of volgens de meisjes die het uitschenken. Er draaien veel oude Franse films op T.V., zonder ondertitels.  Een Vietnamees vertelt de kijkers over wat het gaat en soms wijkt hij sterk af van wat er eigenlijk gebeurt. Voetbal is in Vietnam zeer geliefd.  Zij kennen zelfs onze Luc Nilis. Op een landweg ontmoette ik gisteren een jongen en een meisje, een verliefd koppeltje vorderend op één oude damesfiets. Het was hun laatste zondag samen, want het meisje zou de volgende dag vertrekken naar het Oosten van Duitsland. De jongen zou haar wellicht nooit meer terug zien.  Romeo en Julia, tussen de rijstvelden. Zij had reeds een paar jaren de Duitse taal geleerd en was toch zo blij dat zij met mij mocht praten, en vooral dat ik haar begreep. Het was een wondermooi meisje, met een lange zwarte staart als haartooi.  Ik gaf mijn adres en telefoon. Indien het voor haar zou misgaan in Duitsland, beloofde ik van haar te helpen.Zij wist niet waar zij naar toe ging, alléén maar dat zij wel zou weg kunnen uit de armoede waarin zij nu leeft.Als zij telefoneert alvorens ik terug thuis ben, weten jullie waarover het gaat.  Gelieve haar dan te helpen, zo mogelijk.    

OPA.    Nog steeds in blakende forme.

03-05-2008 om 16:01 geschreven door Papoum

ALEXANDRE LE BIENHEUREUX    -   ZAZIE DANS LE METRO   -   LA GRANDE  BOUFFE  - L’HORLOGER DE SAINT PAUL  -   LE VIEUX FUSIL   -    NUOVO CINEMA PARADISO -IL DESERTE DEI TARTARI -      IL POSTINO   -    COUP DE TORCHON   -   LES RIPOUX -LE ROI DE PARIS     -     QUE LA FETE COMMENCE -

Het verhaal van  ‘Que la Fête commence’ uit 1975 '  speelt  zich af  tijdens de periode tussen Louis XIV  en Louis XV,  tussen  22 en  30  jaar verder in de tijd  na  de eerste Slag van Neerwinden  die in de geschiedenis staat gebeiteld  op   29 juli 1693.  

Voor Philippe Noiret waren liefde, vriendschap, genegenheid  zeer belangrijk.  Hij werkte hard om er als acteur te komen,  en nog meer om vijftig jaar lang één van de meest populaire topacteurs te blijven.   Gedurende 44 jaren was hij getrouwd met de actrice Monique Chaumette.  Zij hadden één dochter Fréderique en twee kleinkinderen , Deborah en Samuel.. Hij hield van honden en van paarden.  Hij rookte iedere dag van zijn leven twee sigaren. Hij woonde in een landhuis te Montréal (Frankrijk)   ten Westen van  Carcassonne. Van hem zijn de woorden :  ‘ Het leven is een enkele reis ; de reis is kort, laten wij  dan maar onze weg afleggen in eerste klasse ‘  en  met zijn  prachtige stem  zei hij ook nog  eens  dit :   ‘ Het opperste geluk ervaar ik wanneer ik met mijn kont goed ben gezeten op mijn  paard, met mijn neus in de ochtendfrisheid , met in de verte de besneeuwde toppen van de Pyreneeën, en met mijn labrador die glimlacht en zijn tong laat hangen ‘ .

Deze charismatische figuur uit de international filmwereld  werd begraven in  Le Cimetière de Montparnasse   te Parijs. Hij rust er naast  Jean Poiret, een ander groot acteur, en naast vele artiesten en vrienden .  Hij stierf op 23 november 2006.

03-05-2008 om 00:00 geschreven door Papoum

30-04-2008 om 00:00 geschreven door Papoum

25-04-2008 om 18:25 geschreven door Papoum

                                                       Zimmermann

 
Mention spéciale du Pulitzer pour Bob Dylan .

Wat kan ik hier nog toevoegen over Bob Dylan. Er zijn via Google  ongeveer twintig miljoen items op internet te vinden over deze zeer grote  figuur.  Even surfen dus.  In 2006,  na jaren van stilte, verscheen hij plots weer in de belangstelling . Van de  toen  verschenen  CD   van hem werden op één week tijd 192.000 exemplaren verkocht. Nu  kreeg hij een bijzonder eerbetuiging.   Voor iemand van mijn leeftijd is het goed te voelen dat onze idolen uit de sixties nog steeds meetellen. De echte naam van singer/songwriter Bob Dylan, de man met gitaar en harmonica, is altijd  Robert Allen Zimmermann  geweest. Graag wil ik het hier hebben over een andere "Zim" die ik altijd heb bewonderd en die  wat vergeten wordt, ook in de drukke wielermaand van april 2008. Ik schreef eens deze bijdrage voor  www.dewielersite.net over volgende wielerkampioen:

Het geheim van deze Vliegende Yankee was dat hij reeds besefte dat sneller op klein verzet fietsen  ( in zijn geval met stangen van 15,875 cm  en 17 X 7  = 5m33 ) mits voldoende training een beter resultaat kon brengen dan zwaardere langzamere pedaalstoten.  Een eeuw later deed Lance Armstrong hetzelfde op de weg. 

De zeer lange kerel die deze Arthur-August was , muntte ook uit door zij elegante verschijning van perfect gentleman. 

Egenlijk was hij een kerel zoals mannen van nu die ik ken, en ik denk aan  Hans Lintermans,  Johan Frison, en Victor Pennings,  mannen van méér dan  1 meter 90  die aan het velo'ke  ook veel  eer  bewijzen.

13-04-2008 om 09:39 geschreven door Papoum