05-06-2009 om 09:01 geschreven door hetty  

Het valt me op dat wel driekwart van de mensen hun streektaal spreken en dat is dan afhankelijk van de streek. Noordwest Groningen klinkt echt anders dan Drents. We kunnen hier met ons Veluws en Achterhoeks ook gewoon terecht. Ha!
We maken kennis met Klaas uut Wehe Den Hoorn en vinden in hem een dierenliefhebber. We wisselen wat wetenswaardigheden uit over ieders vee. Hij heeft paarden in allerlei soorten: Shetlandertjes, Welsh pony’s, een Groninger en een Belg. De laatste moet omstreeks 21 juli een veulen krijgen. Wij hebben behalve onze ondeugende Shetlanders, katten, kippen en bordercollies nog 6 fleslammeren, die net van de melk af zijn. Klaas vertelt over de schapenboeren daar dat een lam van de melk afgaat als ze 20 kg wegen. Ze controleren dat door eerst zonder en daarna met lam op de weegschaal te gaan staan. Zouden onze kleine blauwe Texelaartjes dat al wel wegen? Misschien moet ik de beide kleinsten toch nog een weekje blijven verwennen met één fles per dag.
Meint uit Baflo is meer een man van de bloemen. Met Geert en Elly deel ik de liefde voor het schilderen. Er is zelfs een Achterhoeker bij: Gert Luimes. Ik zat bij zijn nichtje op school. Wat wordt de wereld dan klein. Albert en Annie kennen we al van de Eemslander Shanty's. Ooit haalde Albert Wim over om ook bij Valerius te komen zingen. Met onze vroegere buren uit de tijd aan de Kuifmees , Harry en Edje, halen we de banden weer aan. Met Tjip en Greetje klikt het eveneens. Zo kan ik nog wel even doorgaan, want wat heb ik veel leuke mensen ontmoet deze vijf dagen.

Zondag wordt de grote dag. De mannen gaan optreden in de grote kathedraal die we twee dagen eerder al bekeken hebben met Camiel. Je voelt de spanning weer stijgen, want hiervoor zijn we toch gekomen. Om 9 uur wordt er ingezongen in de repetitieruimte van het jongenskoor. Ik heb dat nog nooit zo fel en gedegen gezien. De tengere jonge Daniel die overal met een kwinkslag door het leven lijkt te gaan, heeft hier de mannen flink in de hand. Allerlei klankoefeningen worden gerepeteerd. Het is een prachtig gezicht. En dan….vooruit met de geit….. ze zijn er helemaal klaar voor!
Ik zit achterin de kerk bij een groepje mensen uit Waalwijk die we gisteren ontmoet hebben bij de picknick, als het koor een inleidend lied zingt. Meteen voel ik de rillingen al over m’n rug gaan en als het slotakkoord klinkt stromen er vanzelf tranen uit m’n ogen. Zo mooi klonk het. En… ik was niet de enige. Er wordt meteen al geapplaudisseerd.
De dienst in het Latijn en Pools doet me wel wat al versta ik er niets van. De liederen worden stuk voor stuk prachtig en vol overgave gezongen. Jan de Roos speelt mooi en geeft aan het eind nog een geweldige toegift.
De mannen zelf hebben er zelf ook van genoten om in deze mooie kathedraal te mogen zingen. De eigen organist van de Kathedraal kent daar het klappen van de zweep wanneer en hoe er gespeeld moet worden, ging telkens even weg en was toch precies op tijd terug voor een volgend stukje orgelspel.
Herman is zelf r.k. en weet veel van de achtergronden te vertellen. Hij wijst een soort rood kruis aan voorin de kerk dat aangeeft dat deze kathedraal door een kardinaal is ingewijd.
Dan is het tijd voor de foto voorin de kerk en ook voor de kathedraal zelf. Het wordt een plaatje.

31-05-2009 om 14:34 geschreven door hetty  

De Polen in het oranje lieten hun prachtige liederen horen.

Om half 5 staat de auto van de jongelui weer voor en ze brengen ons naar een soort Sportcentrum. Er is een picknick georganiseerd speciaal voor een groep Nederlanders uit Waalwijk waar de kerk in Podznan kontacten mee onderhoudt èn onze groep. Wij hebben ons zoveel mogelijk uitgedost in de rood/witte kleuren van Polen en de Polen dragen juist oranje. Het praten met de Polen op het terrein blijft moeizaam, de zuurkool, de broodjes met worst en … ja alweer het Poolse gebak als toetje gaan er goed in. Daarna zorgt het volleyballen en later het zingen bij het kampvuur voor er een complete verbroedering.Dat viel ze wel even tegen .... de jongens van Podznan. Ze dachten met z'n vieren onze wat oudere sporters wel aan te kunnen. Er moest nog een sportief meisje aan te pas komen. En ik weet nu nog niet wie er gewonnen heeft.


Het volleyballen en later het zingen bij het kampvuur zorgt voor een complete verbroedering.
Om de beurt wordt er gezongen. Onze vaderlandse liederen en voetbalkrakers komen langs en de Polen zingen hun liederen. Ik kan er niks aan doen, maar hun stemmen klinken op dat moment meer geschoold dan de onze. Op het toppunt van het feest van verbroedering stoppen we en gaan de bus in. Camiel en vriend gaan ons opnieuw voor naar het hotel. Die avond praten we nog lang na… inderdaad in de bar.

Dirigent Daniel en de leider van het Kathedraal Jongenskoor van Podznan bekijken samen de ingredienten van de likeur.
"Nee...ik ga niet meedoen... ik ben niet sportief... ik heb meer met muziek", meldde Daniel al van te voren.

30-05-2009 om 12:54 geschreven door hetty  

Wim maakt toch even kontakt in een soort pools/duits.

De zaterdag staat in het teken van ontspanning. Het autootje van de jongens van het koor rijdt steeds voorop en brengt ons met de nieuwe bus die Romke vanuit Berlijn heeft opgehaald, naar het centrum. Het stadhuis en de markt zijn prachtig. De jongelui met een vriendin die beter engels spreekt laten ons een stukje oud Podznan zien. Het huis van de burgemeester mag er zijn. Ze vertaalt het eerst met president, waarop Daniel voorstelt om daar even op de koffie te gaan.
Een andere prachtige kerk wordt bewonderd. Een Italiaanse architect heeft zich hierop uitgeleefd en dat is te zien. Er hebben net kinderen hun eerste H. Communie gedaan en daaraan is veel aandacht besteed.
De bezichtiging van het museum van oude muziekinstrumenten volgt. Het meeste blijft de norse bewaking bij me hangen. Als klap op de vuurpijl gooit de garderobejuf boos alle jassen maar tegelijk op de desk. Nooit eerder zulke chagrijnen gezien. Je voelt je meteen achter het ijzeren gordijn.

Dan wachten we op het moment dat het 12 uur slaat op de toren van het stadhuis. En daar komen de bokkende geitenbokken te voorschijn. Bovendien komt er een soort aflossing van de wacht in vol ornaat. Zo krijgen we wat van de Poolse cultuur mee.
Hé daar heb je Bossie, roept Wim even later. Op de markt staat een koets op z’n klanten te wachten. Bij onze dierentuin is het Bos met z’n koets en regelmatig spreken we hem even bij buurman Jans, die hem steeds Bossie noemt.
Wim maakt zelfs een praatje met een oude Poolse man die een klein beetje duits spreekt.
Na de lunch zijn we even vrij en kunnen we het supermoderne winkelcentrum in. Onze mening over Polen wordt deze dagen drastisch bijgesteld. Rolf weet te vertellen dat het gemiddelde salaris in Polen € 900 is, maar de prijzen zijn dan ook lager.

28-05-2009 om 14:38 geschreven door hetty  

Die middag gaat het gebeuren! We gaan met de bus naar Srem voor een eerste optreden van ons speciale Valerius-Leenster koor in pak met blauwe strik en pochet. Verbeeld ik me nu dat ze wat gespannen worden. Ach een beetje gezonde spanning is alleen maar goed.
Tot onze verrassing komen we nu bij een prachtige lichtgele moderne kerk. Terwijl de mannen inzingen voor hun optreden na de kerkdienst is de voorbereiding door een paar misdienaartjes voor de mis voor de H. Maria al aan de gang. Camil die overal onze gids is wordt door meneer pastoor naar Daniel gestuurd om te vragen of ze als je blieft ook ìn de mis al wat liederen willen zingen. De pastoor is blijkbaar onder de indruk. En zo gebeurt het. Na onze inwendige verzorging met koffie en Pools gebak gaan we halverwege de mis de kerk in en genieten mee van de dienst èn ons koor dat prachtig zingt. We worden toegesproken en van de Poolse zinnen krijgen we niet veel meer mee dan Emmen en zoiets als Danieli Rouwkemaski. Er volgt gelukkig ook een woordje in het engels.
De voorzitter van Mannenkoor Leens, Albert Ploeger, zal namens het koor ook een woordje spreken, maar verstapt zich op een trede, duikt voorover, maar wordt net op tijd door Daniel in de kraag gevat en gered van meer ellende. Lucky boy!

27-05-2009 om 15:08 geschreven door hetty  

Tja.... daar sta je dan met z'n allen. Gelukkig hoeft er geen politie aan te pas te komen en kunnen we verder. De bus wordt de volgende dag opgelapt, teruggereden naar Berlijn en daar omgeruild voor een nieuwe bus. Intussen helpt een andere Nederlandse bus ons uit de brand door ons de volgende dag, tussen vervoer van eigen gasten, ook op tijd naar de Lech Brouwerij te vervoeren en later naar de Kathedraal.
Dat bier moet natuurlijk geproefd en wordt unaniem goedgekeurd.

Camiel is onze gids. Hij is de leider van het Kathedraal jongenskoor en laat ons de kathedraal zien waar onze mannen zondagmorgen tijdens de mis zullen optreden. Een andere knul verzorgt een kopje koffie voor ons en het is aandoenlijk om te zien hoe alle kopjes bij elkaar gescharreld worden en weer omgespoeld om ons allemaal van koffie te voorzien. De Kathedraal doet oud aan maar is pas de vorige eeuw gebouwd na te zijn verwoest tijdens de 2e WO. Hij is prachtig herbouwd in barokke stijl. De preekstoel is één en al gouden krul. Er is zoveel te zien en we kunnen het niet laten om veel foto's te maken. Raar eigenlijk, want een kerk is toch bedoeld voor bezinning? Maar ja... we komen hier maar eens en we willen nog veel meer zien in korte tijd.

27-05-2009 om 14:48 geschreven door hetty  

Gedenkstätte bij de voormalige grens met Oost Duitsland

Het is net een film die aan je voorbijgaat, maar dan in het echt. Met 41 mannenkoorleden van Valerius en Leens èn een 20 tal partners maken we de Concertreis naar Podznan. In december was het Kathedraal jongenskoor uit Podznan bij ons te gast. Nu brengen we op uitnodiging een tegenbezoek.
We zitten amper in de bus of er wordt al geroepen: "Is Harry er ook"? Ja die is er. Het blijkt dat ze vorig jaar Harry uit Leens bijna kwijt geraakt zijn.
Na een stop bij de voormalige grens met Oost Duitsland komen we die middag in Polen . Een weids uitzicht, mooie natuur en zomaar reeën overal te zien.
Een onverwacht oponthoud loopt goed af. Een paar dames met wel erg korte rokjes zorgen voor een auto die op de rem gaat staan. De vrachtauto daarachter doet dat eveneens en Romke, onze chauffeur…. kon nog net achter die vrachtauto vandaan schieten, maar er zitten wel er drie gaten in de hoek van de voorruit en de buitenspiegel ligt eraf. De chauffeur uit de Oekraine wil om onbekende reden z’n naam niet zeggen maar gelukkig.... wij kunnen wel door.
Om half 11 ’s avonds zitten we aan ons diner in een chique Novotel in Podznan. Het vergt wat praten voor ieder z’n drankjes afgerekend heeft want met euro’s kun je hier niet betalen, alleen met zloty’s of visa. Sommigen moesten beneden in het casino nog euro’s om gaan ruilen. Erg vriendelijk zijn de Polen hier niet, een beetje kortaf, want hun engels is niet geweldig en het pools is voor ons onbegonnen werk. Maar we zijn er!
Piet, één van de ouderen, heeft z’n koffertje weer terug. Iedereen hielp al zoeken. Stond -ie toch al op z’n kamer. De meeste gezichten had ik al wel eens gezien, maar kennen…. Daarvoor ga je toch ook mee!

27-05-2009 om 11:05 geschreven door hetty  

De laatste dag! Morgen is het zover. Om 8 uur vertrekt de bus met een mannenkoor, gevormd door  een gedeelte van het  Mannenkoor Leens en Valerius uit Emmen naar Podznan èn…… de vrouwen mogen mee! Zo kom je nog eens ergens.

Maar er moet nog gepakt worden. Mark begon tussen de middag nog even:” Een onderbroek, een tandenborsel en je creditcard is genoeg”. Maar ik weet nog wel dat hij met Jennifer en Eva naar Winterberg ging langlaufen en dat hij dat zelfs vergeten was. Nou ja… de creditcard had hij wel.

Nee wij gaan goed verzorgd op pad, zelfs voor een paar dagen. De koffer die bij Rick op zolder staat geparkeerd, staat open en ik bezie de stapel die we mee willen nemen. Er moet vooral veel rood en wit bij, want de Polen in Podznan dossen zich op de vrije sport/picknickdag in oranje en verwachten ons, ook de supporters, in rood/wit.

Hier wordt de boel verzorgd door Mark en Rick, eerlijk verdeeld. Bovendien houdt ook buurvrouw Anja een oogje in het zeil. En buurman Jans is er ook nog! Verre vrienden zijn geweldig, maar zonder een goede buur kun je hier niet.

We hebben net het nieuwe bed van Rick bewonderd. Prachtig! “Je moet de groeten van Alex hebben”, zei hij. Het bleek een jongen uit een vroegere klas te zijn die ooit bij ons geweest was op een klassenavond. Je weet wel… puzzeltocht, kampvuur en stokbrood bakken en vooral veel muziek. Leuk dat hij zich bij de naam van der Kolk z’n vroegere juf herinnerde—wel 13 jaar geleden- en Rick er naar vroeg. Die Alex… werkt nu dus voor Bosma Bedden.

En Wim en ik hebben net het oude bed plus matras bij de stort afgeleverd. Rick is er op tegen om zijn spullen naar de kringloop te brengen, want daar geven ze je alleen een koffiebonnetje. Dan liever naar de stort. Nou ja… hij mag het zeggen.

En nu ga ik pakken…… Als alles meezit zijn we maandag  weer op honk.

21-05-2009 om 00:00 geschreven door hetty  

Het begint er op te kijken dat er meer aandacht is voor de natuur. Toen ik vanmiddag op vanuit Emmen weer naar huis fietste zag ik de bermen vol met bloeiende margrieten, klaprozen, koekoeksbloemen en rode klaver. Na de bloei wanneer het zaad gevallen is zal het wel weer gemaaid worden en komen de bloemen volgend jaar weer terug.
In Landleven stond een jaar of wat geleden een artikel over Eef Arnolds, een natuurmens eerste klas. Hij heeft in Beilen een flinke lap grond bij zijn woning weer in oorspronkelijke staat proberen te krijgen door de bovenlaag weg te halen, af te voeren, zelfs een soort meer uit te laten graven en de natuur z’n gang te laten gaan. Je kon een afspraak maken voor een bezichtiging . Dus wij er heen. Beilen is voor ons dichtbij toch? Allerlei oorspronkelijke mossen en planten waren weer terug. Er was een wei die gehooid werd, oude fruitrassen aangeplant en er liep een koppeltje Drentse heideschapen. De schapen zouden schuw zijn vertelde hij, maar tot mijn verbazing kwam de ram op mij af als een soort kennismaking en ik mocht zijn kop even aanraken. Zou ik toch in een vorig leven schaapherder geweest zijn?
We maakten met deze Arnold een wandeling door deze puur natuur omgeving en ik kon het niet laten om een boek te kopen waarin hij nog veel meer te vertellen heeft over het beleven van de natuur.
Hij was eens bij de beoordeling van de tuinen in Wijster aanwezig en zag dat de tuinarchitect de uitslag mocht geven. Hij wist al snel dat zijn tuin niet in de prijzen zou vallen. De tuinman met strak groen gazonnetje en aan weerszijden ven het rechte pad naar de voordeur een border met rozen zou de eerste prijs krijgen.
In zijn boek Weg van de Natuur vertelt hij zelfs nog over Hendrik, de huisspin die op het toilet z’n web mag weven en die hij zelfs voert met vliegen, maar die worden door Hendrik versmaad. Nadat oppassers op hun huis pasten was de verwende spin verdwenen ondanks het briefje: Dit is Hendrik onze huisspin. Voeren mag.
Ik ben niet gek op spinnen in huis. Ik denk nog wel eens aan die langpootmuggen, hooiwagens noemden we ze, die in de w.c. op de deel zaten. Het gangetje was smal en op beide muren zaten er meestal een paar en.... ze konden vliegen....Huuuuh!
Maar buiten…. Ons rieten dak zit aan de onderkant vol met fijne spinragjes. Alleen als het te gek wordt en er draden aan gaan hangen halen we wat weg en dan kunnen we er weer even tegen.

20-05-2009 om 17:28 geschreven door hetty  

Niet zeulen met een koffertje!


Een paar tips voor toekomstige Parijsbezoekers:

Ga de Sacre Coeur en Montmartre op zondagmorgen bezoeken.

Koop genoeg kaartjes voor de Metro en RER
En geef zakkenrollers geen kans.

Musée d’Orsay en de Orangerie zijn erg de moeite waard.

Neem vooral de tijd om op straat te genieten van alles wat je ziet.

Ga niet de laatste dag zoals wij met je koffertje lopen zeulen. Denk aan al die trappen bij de Metro's

Ga niet de duiven voeren op het plein bij de Notre Dame, zoals Diny.
Dat is n.l. verboden.

Maak een boottocht over de Seine als het gaat schemeren.

Het Louvre is voor een volgende keer, maar ga vooral vroeg in de rij staan.

Bezoek het graf van Napoleon.

Wij deden het niet, maar een dag met de Hop on- Hop off bus bespaart je veel energie.

Ga eten bij Emmanuel vlakbij de Gouden Vlam, het herdenkingsteken voor Prinses Diana en je eet lekker èn gezellig. Je kan vooral lachen!

18-05-2009 om 17:45 geschreven door hetty  

Tijdens de boottocht 's avonds was het indrukwekkend om Parijs vanaf de Seine in de avondzon te zien. Hier zijn we dan op de heenweg om het Ile de France en de eerste foto van deze Parijsserie is op de terugweg genomen. We zaten op de punt van de boot. Er stonden alleen een paar vervelende Japanners voor ons met hun camera's, maar Diny wist ze met een glimlach, maar met een dwingend handje, naar de kant te krijgen.

16-05-2009 om 18:29 geschreven door hetty  

We zijn er weer. Stijve benen van al het lopen. M'n hoofd vol met mooie plaatjes, gelukkig ook op foto's. Als je me vraagt wat de meeste indruk maakte de afgelopen dagen is dat natuurlijk veel te veel om op te noemen, maar toch is dit wat me altijd bij zal blijven.
De ondergaande zon boven de Seine met de Eiffeltoren in de verte en de Notre Dame op de voorgrond tijdens onze boottocht 's avonds.
Nee jullie krijgen geen verslag van wat er allemaal te zien is. Daar heb je boekjes voor. Maar ik denk dat er regelmatig een flits Parijs door m'n stukjes zal gaan.
We hebben veel bijgeleerd, Diny en ik. Waar ben je precies en hoe werkt de metro. Hoe kom je precies op de plek waar je zijn moet. Je stapt bv uit op het metrostation Bagnolet omdat je in het hotel Campanile Bagnolet moet zijn. Blijkt die toch een metrostation verder te zijn. We hadden natuurlijk alle waarschuwingen van Ben en Wim meegekregen vanwege agressieve praktijken van sommige groepen jongens, maar we hebben maar één keer meegemaakt dat die vervelend waren. Diny duwde flink van zich af , ik ging stoer rechtop lopen en ze bonden in.
We hebben meer leuke spontane reacties meegemaakt.. De Franse dames in de kerkdienst in de Sacre Coeur die ons de vrede van Christus toewensten, een Parijzenaar die ons fotografeerde toen we op het Montmartre aan onze lunch zaten, de jonge ober die ons in de watten legde, een jongen die ons belangeloos door een poortje van de metro hielp toen we ons de laatste dag vergist hadden en onze kaartjes op waren en er alleen met de visa betaald kon worden. Hij hielp ons met zijn abonnement allebei er door en bracht ons zelfs naar het goede perron van de RER. Er zijn overal engeltjes, zelfs in Parijs.

Dit is ook Parijs. Tja als er dieren aan te pas komen zijn wij verkocht. Op de eerste dag bij de eerste brug richting Notre Dame kwamen we dit tegen. Wat later een jongere man met een heel nest zogende pups, maar toen waren we al wat gehard. Toch kan ik niet wennen aan al die bedelende mensen.

15-05-2009 om 00:00 geschreven door hetty  

09-05-2009 om 00:00 geschreven door hetty  

Suze houdt logeerhond Bonnie goed in de gaten, die wel heel nieuwsgierig dichtbij komt.

“Is dit brood voor mij”? Wim kijkt wat verbouwereerd. “Er zit niks op”. Meteen zie ik Suze onder de stoel zich om de bek likken. Jammer de bacon is in de kattenmaag verdwenen. Ze gaat nu op de leuning zitten en smeekt om een stukje kaas. Dat heb je als je dieren om je heen wilt hebben. Ik heb het parket ook al schoongemaakt nadat Tessa met vieze poten toch even in de voorkamer geweest is. We hebben gelukkig gemakkelijke vloeren, maar hoe komt het toch dat ik maar steeds aan dat huishouden van Jan Steen moet denken? Ach…ik voel me er goed bij. Je moet het hekje ook niet open laten en het brood niet open en bloot op tafel laten staan.
En je moet een kat niet voeren, want dan komen ze steeds terug. Hun eten krijgen ze in de schuur, maar als ze binnen een graantje mee kunnen pikken zullen ze het niet laten. Met Suze kan ik praten zonder wat te zeggen en ze snapt mij ook precies.
Queeny had pas een houten paddestoeltje te pakken. Zo dun je meteen je overbodige prullaria uit. Ik dacht dat bijten na een jaar over was met puppies, maar nee… Queeny is al twee.
Wim ziet ook de gezelligheid van dieren om zich heen al hoefde dat voor hem eigenlijk niet. Wanneer hij z’n middagslaapje doet op de bank, nestelt Suze zich lekker in zijn knieholtes. Ik moet stiekem nog denken aan die kat van Sieny toen we nog aan de Kuifmees woonden. Die wilde hij beslist niet in onze tuin. Dan greep hij hem en liep met grote passen naar de deur bij Sieny en André. Sieny zag hem dan al langs komen en pakte de kat maar meteen aan.
Ach… een mens kan veranderen…. toch?

08-05-2009 om 00:00 geschreven door hetty  

Nienke met Tessa.

Zo… nu weet ik weer hoe Emmen er uit ziet in de vakantie. Vandaag zijn Jannie Knol met Corrie , Sieko en Nienke uit Uithuizen bij ons op bezoek. Wim heeft weer even flink uitgepakt met z’n specialiteit: de enige echte Van der Kolk- nassi. En na het bijpraten, de boel verkennen, de lammeren bewonderen en Tessa knuffelen hebben ze wel zin om te gaan winkelen in Emmen.
Dat kan. Wim zet ons af en wij zien heel wat winkels van binnen. Nienke kan al gauw slagen, maar met Sieko is het andere koek. “Deze Sieko?” “Nee.” “Deze dan… leuk shirt toch…?” “ Nee!” “Welke kleuren vind je wel leuk?” “Alleen zwart en wit”. We ontdekken een zwart shirt met witte opdruk. Dat kan er mee door.
“Deze broek dan Sieko?” “Nee”. “Deze dan?” “Nee”. Hij is in elk geval wel duidelijk. Er zijn tot onze verrassing wel speciale meidenwinkels, maar er is veel minder kleding voor jongens. Het valt niet mee. Hij is net te jong voor de kleine herenmaat en bij de jongensmode blijft het ook lastig. “Tja”,…. zei Corrie, “hij is ook nog net tussen zwien en big in”.
Bij H en M had Sieko uiteindelijk toch een witte broek gezien, die eerst ook met Nee werd afgekeurd, maar hoe verder we komen… er is toch nergens een broek te krijgen die mooier is. Nee… eigenlijk is deze broek het toch helemaal. Uiteindelijk gaat hij vlak voor we opgehaald worden toch voor die broek èn… die is er nog bij H en M. Lucky boy!
Wim haalt ons weer op en we komen thuis weer bij met koffie en fris. Al met al een gezellige dag waarbij de vriendschapsbanden weer aangehaald zijn.
Zo lopen straks twee Groninger kinderen in Emmer kleding door Uithuizen.
En…. Corrie zag onze bonte top-ram Bram en wie weet heeft hun vriend Henkie straks wel oren naar zo’n mooie bonte ram. Ha!

07-05-2009 om 11:41 geschreven door hetty  

Gaan we nog weer naar Johan? Ik heb vakantie. Robin die heeft wel zin om te helpen op de Boomgaard. De caravan staat nog ingepakt onder de hoes, Wim moet steeds zingen en we hebben 2x per dag de lammeren te voeren. Kamperen zit er deze maand nog niet in, maar een dagje met de trein die kant op kan toch ook.
Zo reizen Robin en ik eerst naar Zutphen, waar Diny of Ben ons af zouden halen. We zitten daar al een heel tijdje te wachten bij de parkeerplaats. Dan blijkt dat Ben bij de ingang van het station alle mensen die in en uitgaan aan een onderzoek onderwerpt. Net als hij weg wil gaan ziet hij ineens Robin staan. Zo kwam alles nog op zijn pootjes terecht. Ik dacht dat je een andere kleur haar had zegt hij… net als Diny. Nee bij mij doet de natuur zijn werk en mijn haar is lichter- lees grijzer- aan het worden.
Na de macaroni brengt Diny ons naar de Boomgaard en zo komt Robin toch nog aan z’n trekken. Hij krijgt een rode overal aan en er gaat gevoerd worden. Die avond krijgen we de echte Joke Eggink nassi. Ze kan concurreren met Wim. We hebben niet te klagen vandaag. Dan komt het moment van het melken. Robin geniet en staat klaar met de spuit en weet nog precies alle handelingen in de melkstal. Komt wel goed uit, want Johan is geblesseerd. Aan het eind van z’n voetbalcarrière heeft hij z’n enkelbanden gescheurd, verrekt of de enkel verstuikt, want naar een dokter gaan is bij hem niet aan de orde.
Nee Joanne moest hem intapen, maar die verwees hem naar een fysiotherapeut. Nee, ook dat werd afgewezen. Hij loopt immers al weer!
Om 8 uur brengt Johan ons weg en zijn we op station Vorden en via Zutphen en Zwolle en alles wat daar tussen ligt gaan we weer naar Emmen. Robin kan nu per trein het hele land door. Hij weet hoe alles werkt! De volgende keer gaat Eva ook mee.

06-05-2009 om 10:38 geschreven door hetty  

Bij ons is altijd wat te doen...

Nee vervelen doet Robin zich niet. Afgelopen zaterdag was het dan wel een lange treinreis, maar er was onderweg zoveel te zien. Op de terugweg tussen Vorden en Zutphen zag hij zelfs een paar reeën lopen.
Vandaag heeft hij de verticuteermachine in elkaar gezet en kunstmest gezaaid. Er waren nl flinke buien op de buienradar te zien. Daarna ging hij maaien, dit alles op de voet gevolgd door Tessa. Suze in de buurt vindt hij minder, hij herinnert zich denk ik nog de moederpoes die in z’n broek èn benen hing toen ze jongen had. Robin liep naar het werkkamertje en kwam Suze in de deuropening tegen. Die dacht waarschijnlijk dat Robin het op haar kittens voorzien had.
Nee Robin verveelt zich niet. Behalve zaterdag toen we op de rand bij de parkeerplaatsen bij het station in Zutphen op Ben zaten te wachten die op zijn beurt vóór het station stond.
Onze gesprekken kwamen even later op al die ouders die hun vakanties en uitjes helemaal op hun kinderen gericht hebben onder het motto: als de kinderen zich vermaken hebben wij het ook leuk.
Nee… Ben en Diny deden dat anders, zeiden ze. Die gingen gewoon de dingen doen waar ze zelf zin in hadden en de jongens gingen gewoon mee. Die hoorde je er ook niet over. Sterker nog…. Die zoeken nu nog dezelfde plekken op. Wanneer vroeger één van hen meldde dat hij zich verveelde was het standaardrecept: Ga wat doen!
Eén van de ondernemingen van Ben was om met de drie jongens ergens bij de Vordense beek te gaan slapen omdat er heel vroeg in de morgen bijzondere dieren te zien zouden zijn. Ik weet niet meer of het nu uilen, reeën of een otter geweest zijn, maar ik vind het wel uniek. Nu is Ben wel eentje die vroeg opstaat. Wanneer we vroeger wel eens met de caravan bij hen stonden werden Lientje en Lotje met hun lammeren al vroeg naar een andere wei gebracht en hoorde je hem rammelen met de brokjes. Dan wilden ze wel mee. Ik zei toen nog wel eens :”I-j liekt vader Jacob wel met zien kudde”.Maar die hebben ze allang niet meer. Ze houden het nu bij Jippe, Joep, Josca èn het enorme paard Vera.

06-05-2009 om 00:00 geschreven door hetty  

Frank en Tim zijn er. Frank mag Bram even iets extra geven.

Nee van Koninginnedag hebben we niet veel meegekregen. We waren amper in Hattem of het nieuws meldde het vreselijk drama dat zich in Apeldoorn afspeelde. In Hattem werd van alles georganiseerd, van de aubade ’s morgens tot een wedloop in de loop van de middag, maar het plezier was er af. Ben moest natuurlijk wel steeds even kijken, maar wij togen rustig op huis aan na ons bezoekje aan moeder in De Bongerd.
Vanmorgen had Wim een nieuwe taktiek verzonnen bij de schapenstal. We wilden nu de beide grootste lammeren de fles geven, want op de Sprayfo bak staat dat je de melkgift moet gaan afbouwen. Een week lang 2x 500 ml per dag en daarna 1 x 500 ml per dag. Bram was het daar al niet mee eens en blèèrde er wat af. Met die lambar, die emmer, slurpte hij waarschijnlijk veel meer naar binnen en dan valt het tegen wanneer je op rantsoen gaat.
Vanmorgen dus zet Wim even die lambar van zich af op een omgekeerde waterbak en laat de lammeren alvast uit de stal. Hij wil de groten van de kleineren even scheiden. Maar Bram neemt meteen een sprint, duikt op de lambar af en gaat met het hele zaakje al op de grond. Weg melk. Terwijl ik nieuwe melk ga halen roept Wim achter me aan:”Nu heeft hij de speen van de fles ook al losgetrokken”. Tja… ik wou lammeren…. Ik heb ze dus!
Gisteravond bekeken we de video van de uitzending ter ere van Pieter die 70 werd en zagen het hertje dat ze aan de fles hadden en die zo achter hem aan de trap op liep. Het is dat we een vreemde trap hebben, maar Bram zou hetzelfde doen. Gek dat de anderen dat niet doen. Die lopen weer achter Bram aan.

05-05-2009 om 20:29 geschreven door hetty  

“Heb je nou het gevoel dat je straks naar huis gaat of juist dat je weer weggaat”, vroeg ik Tonny vandaag. Henry en Tonny zijn al ruim drie weken weer in Nederland en gaan volgende week weer terug naar Dickson Alberta Canada.
‘We gaan weer naar huis”, antwoordt Tonny. Ze hebben zich daar echt gesetteld, lekker dichtbij Gera, Fred en de kinderen.
Arend en Amakka komen morgen. Die verkopen vandaag een soort jus d’orange met iets er in op de Vrijmarkt in Amsterdam, allemaal voor het goede doel, voor een familielid van een vriendin in Afrika die geopereerd moet worden, maar daar geen geld voor heeft.
Vandaag waren we gezellig bij elkaar op het terras tussen de bloeiende blauwe regen en clematis montana achter hun oude huis aan de Zuidwal, met Ben en Nies èn Rick. We werden verwend met veel hapjes en een drankje.
Zo gauw ze volgende week weg zijn is hun huis al weer verhuurd voor een langere periode aan Duitse ingenieurs die aan de nieuwe spoorweg werken.
Henry heeft een bijna fotografisch geheugen. Wanneer zijn moeder vroeger een nieuwe pan boven op het rek had staan en Henry kwam binnen was het eerste wat hij zei:”Nieuw pannegie”?
Nu hij niet meer van die heel belangrijke zaken hoeft te onthouden vergeet hij nog wel eens het een en ander. Deze week betrapte hij zich er op dat hij twee afspreken had vergeten. En dat was niet de eerste keer. Tja”, zei hij, “Ik heb zoiets als Alzheimer light. Ik vergeet wel wat, maar ik herinner het me wel dat ik het vergeten ben.
We brengen wat later de planten naar de Bongerd die ik voor moeders verjaardag gekocht had en toen vergeten was mee te nemen. Ik dacht dat Wim zei dat ze al in de auto stonden, maar hij beweert dat dat ècht niet waar kan zijn. Ook Alzheimer light of worden we doof?

04-05-2009 om 09:34 geschreven door hetty  

01-05-2009 om 00:00 geschreven door hetty