Cornell University

Someday, she hopes that the vials of well-tended microbes, tiny samples of hot lava, and thousands of lines of computer code in her labs will help astronomers recognize the chemical signs of life in the atmosphere of a distant planet.

In her recent book, Alien Earths: The New Science of Planet Hunting in the Cosmos, Kaltenegger describes the result as a “light fingerprint” for life (and one of its telltale features is a combination of oxygen and methane).

Inverse talked with Kaltenegger about exoplanets, aliens, and how science mixes caution with optimism.

Kaltenegger: I started thinking about how to do this in 1999 or 2000, and I really started modeling it around 2004. People were finding the first planets in the habitable zone, but it was with the wobble technique, so we didn't really know their mass; they could still be gas balls or rocks. It took about a decade until 2013, until we found the first Kepler planets in the habitable zone that were small enough to be rocky.

It was a long stretch where there were still some hints that those planets would exist, like from radial velocity measurements, but we just were unsure.

I think when we found that first exoplanet around another star, it was an educated guess that there should be other ones. But the one problem we had was the timeline; that the work would be needed at some point seemed like a logical conclusion, but the problem was, was it going to be within my lifetime? There were people telling me that this was way too far advanced, that this is something nobody would need in our lifetimes. And I usually fall back to this idea that I have on science, that you're basically putting these stepping stones into place. Even if it might not be you who actually can do the observations, the ideas that we put together can vibrate through time.

I usually fall back to this idea that I have on science, that you're basically putting these stepping stones into place. Even if it might not be you who actually can do the observations, the ideas that we put together can vibrate through time.

Your book describes one lab full of colorful microbe colonies in vials, and another where you actually make lava by melting powdered rock samples. That sounds like so much fun! What is your normal work day like?

I work a lot on my computer. What I do most of the time is actually putting these pieces together and putting it into this atmospheric model to figure out how these signs of life would appear to a telescope. I do get to go to the biology lab, to the Earth and atmospheric lab, and to the lava lab.

But I have people who actually have those as their specific things, because otherwise I could get going and forget to feed the bacteria. I could see myself forgetting something critical. In our team, we have a person who trained in microbiology who's growing most of these biota, so that's a big step forward from me killing half of the biota when I tried this. And then we have somebody else whose specific expertise is lava, that actually knows how to handle molten rock. I have to say in my head 'Don't touch it, it's molten rock.'

Your tone in the book is very hopeful. How optimistic are you that we’ll detect life on another planet during your career?

We have billions and billions of possibilities out there, so I think the numbers are forever in our favor. The question is how to spot it, and this is what we are learning.

It requires these databases of signatures, like biopigments, that you could see as mixtures of gases in an atmosphere. It requires you to understand your data well, and to understand the star well. Where we are right now is learning how to take the star's signal out to figure out what's going on with the small planets, and the TRAPPIST-1 system is the one that we've started with. It's really hard to do even with the biggest telescope we have.

We have billions and billions of possibilities out there, so I think the numbers are forever in our favor. The question is how to spot it, and this is what we are learning.

One of the first questions that I asked myself is if you looked at the Earth through time, how long could you have spotted life? Because that was a completely open question. Just in terms of how long Earth's atmosphere has had unique signatures of life, it's about half the planet's lifetime, so 2 billion years. If we assume that the evolution of a planet is the same everywhere, time-wise, then I think we have a great chance to find signs of life. If the evolution of life to do photosynthesis and produce oxygen is faster, then we have a higher chance. If it's slower, then it's going to become more tricky to identify it. But being that generation and the group of people who figure out what this probability is, is actually a fascinating journey.

So how optimistic am I? The bigger surprise to me would be if we find nothing. If life is everywhere it can be, and it developed to leave unique signs, then we have a shot with the JWST in the next 5 to 10 years.

Speaking of TRAPPIST-1, some of the first round of observations with JWST have been pretty discouraging; it looks like the innermost TRAPPIST-1 planets may not have much in the way of atmospheres. What does this mean for the odds of life on rocky worlds in the habitable zones of red dwarf stars?

The problem is that if you make a certain assumption for the model of the star, and you apply it to your data, you get a solution. Then you come to the second observation, and we figure out the star is actually completely different than we thought it was. The problem is that results in error bars that are very big, and those big error bars do not preclude us from saying either way if there's an atmosphere enough, so I'm not worried yet. Once we have beaten down the error bars from the star, if we still don't find anything, then it can exclude things like a Martian atmosphere. But we're not there yet.

Currently, what [the JWST data] means is that we can exclude a 'substantial atmosphere,' but the Earth doesn't have a 'substantial atmosphere.' We never expected the TRAPPIST systems to have 10 or 100 bars of hydrogen and CO2, because they're too small, so it's not really surprising, what we've found.

Let's assume that that we find there is no atmosphere on any of the TRAPPIST-1 planets. That actually doesn't mean that the next M star over will also have planets with no atmosphere. TRAPPIST-1 is of the smallest systems, extremely active, and very tightly packed. In science, we have to be very careful not to take one example and extrapolate it to everything else.

Once you find an exoplanet atmosphere with a mix of chemicals that looks like a fingerprint of life, how do you decide when to make the ‘we found aliens’ claim?

The scientific community generally agrees on something called three sigma detection. When you run the model, and it does machine learning and lots of super cool things to figure out what's in the atmosphere [of an exoplanet], if that signal doesn't hit the three times higher than the noise, a lot of times [those signals] are artifacts. And so we've already seen this when we have the first hints that there could be dimethyl sulfide [in a planet’s atmosphere] — that is like a 1.2 sigma, so not anywhere near this threshold yet.

And then I think what needs to happen is that the data needs to be scrutinized by way more than one team. Because you never know; there could be an error in your model, or there could be something you program differently that gives you better results than other teams.

If two independent teams find a confirmation, then the next step is you put all the criticism you can out there: What else could it be? Like exotic geophysics or photochemistry. That's what I do with the light fingerprints, to say [when a planet] might look like it has life, but it doesn't — under what circumstances do we have to be very careful? It's not to say that I'm not excited every time someboday says 'Oh, this could be life.' But it's like the methane on Mars; I wish for it to be life, but if I have 99 or 100 explanations that don't require life, then as a scientist, I do have to say, 'I wish it were life, but it seems like that it's not.'

The more the planet becomes not Earth-like, the more cautious we have to be with our interpretation of the results.

Your book describes a lot of really strange, interesting planets — some you’ve simulated in your lab, and some you’ve actually studied telescope data from. Of all of them, which do you think would make the most interesting science fiction story?

So, when we found Kepler 62 e and f, the two first Kepler words: Just the vision that this would be a water world, that when you dive in, there would be ice on the bottom of this ocean, which because of the pressure, would be warm ice. There would be waves that would never break.

The other one that I'd love to see a sci-fi novel about is that giant planet we found around the white dwarf. We can only wonder, when the star exploded, did they go underground and shelter through the explosion of the star? Did they have any idea if they could survive this? You know that the white dwarf, even over billions of years, would get colder, so they would actually have to do climate change – create as much CO2 as humanly possible. And so I think that would be a super cool sci-fi plot, where your planet or moon is a spaceship that goes to the exploded planet of a star, and that's where you have to survive.

{ https://www.inverse.com/ }

28-05-2024 om 21:31 geschreven door peter  

Venus is Currently Volcanically Active, New Study Confirms

Using radar data from NASA’s Magellan mission, planetary scientists have detected volcanic-related flow features in two different regions of Venus: on the western flank of Sif Mons and in western Niobe Planitia.

This image shows the Sif Mons area with the active volcanic region highlighted in red. Image credit: Davide Sulcanese, IRSPS – Università d’Annunzio.

Venus’ thick atmosphere has made it difficult to directly observe the surface of the planet.

However, global radar mapping performed in the 1990s by the Magellan spacecraft showed that Venus’ surface is covered with many volcanoes and has likely been shaped by widespread volcanic activity in its past — though the role of volcanism in the planet’s geologic present remained unclear.

However, evidence of more recent activity from one volcanic vent on the planet’s surface was identified in the Magellan data in 2023.

In the new study, d’Annunzio University researcher Davide Sulcanese and his colleagues analyzed two sets of Magellan radar data obtained in 1990 and 1992 to look for evidence of volcanic activity.

They found surface changes that could indicate volcanism in two areas where volcanic-related features are present, located on the western flank of Sif Mons and in western Niobe Planitia.

After analyzing the various possible sources, the authors suggest that these variations were likely caused by fresh lava flows.

They suggest that Venus is a geologically active planet in the present day, but also that present-day volcanism is rather widespread.

They also suggest that volcanic activity on Venus is comparable to that of Earth, indicating that Venus is more volcanically active than previously thought.

Artist’s impression of a volcano erupting on Venus. Image credit: ESA / AOES Medialab.

“Using these maps as a guide, our results show that Venus may be far more volcanically active than previously thought,” Dr. Sulcanese said.

“By analyzing the lava flows we observed in two locations on the planet, we have discovered that the volcanic activity on Venus could be comparable to that on Earth.”

“We interpret these signals as flows along slopes or volcanic plains that can deviate around obstacles such as shield volcanoes like a fluid,” added Dr. Marco Mastrogiuseppe, a researcher at Sapienza University of Rome.

“After ruling out other possibilities, we confirmed our best interpretation is that these are new lava flows.”

“These new discoveries of recent volcanic activity on Venus provide compelling evidence of the kinds of regions we should target with NASA’s upcoming VERITAS mission when it arrives at Venus,” said Dr. Suzanne Smrekar, a researcher at NASA’s Jet Propulsion Laboratory and principal investigator for VERITAS.

“Our spacecraft will have a suite of approaches for identifying surface changes that are far more comprehensive and higher resolution than Magellan images.”

“Evidence for activity, even in the lower-resolution Magellan data, supercharges the potential to revolutionize our understanding of this enigmatic world.”

• The results were published this week in the journal Nature Astronomy.
• D. Sulcanese et al. Evidence of ongoing volcanic activity on Venus revealed by Magellan radar. Nat Astron, published online May 27, 2024; doi: 10.1038/s41550-024-02272-1

{ https://www.sci.news/ }

28-05-2024 om 19:58 geschreven door peter  

28-05-2024 om 18:29 geschreven door peter  

NASA-foto's tonen het ruimtepak zoals het nog nooit eerder is gezien: zonder armen en vizieren

 Door Janine

Dat NASA van plan is terug te keren naar de maan met een menselijke bemanning is geen mysterie. Ter voorbereiding op de Artemis III-missie testte de Amerikaanse ruimtevaartorganisatie enkele nieuwe technologieën voor toekomstige maanwandelingen. Daarvoor stuurde het enkele astronauten naar een vulkanisch veld in de staat Arizona, maar met een heel speciale uitrusting. Laten we eens kijken waar het om gaat!

De reden voor de NASA-tests in Arizona

NASA/Josh Valcarcel

We bevinden ons in Arizona, in de Verenigde Staten, en meer precies in het vulkanische veld San Francisco, dat bestaat uit meer dan 500 vulkanische kloven. Dit is een ideale omgeving, onder de omstandigheden die hier op aarde beschikbaar zijn, om de apparatuur te testen waarmee het mogelijk zal zijn om met de Artemis III-missie naar de maan te gaan. Nadat ze speciale ruimtepakken hadden aangetrokken, simuleerden de astronauten enkele maanwandelingen, om op alle eventualiteiten voorbereid te zijn.

Twee verschillende NASA-teams voerden de tests uit. Het eerste team bestaat uit vluchtleiders en wetenschappers van het Johnson Space Center en houdt op afstand toezicht op de activiteiten van de astronauten. Het tweede team bestaat uit ingenieurs en werkt in het veld en voert “maanwandelingen” uit in de woestijn van Arizona.

Is alles klaar voor de Artemis III-missie?

NASA/Josh Valcarcel / NASA

Bij de vier door NASA gesimuleerde maanwandelingen maakten de teams gebruik van augmented reality-displays en navigatie met heldere lichten. Maar als je naar de gedeelde foto’s kijkt, is het bijzondere ontwerp van de ruimtepakken die de astronauten gebruikten duidelijk. Kort gezegd: ze zien er beslist incompleet uit.

De waarheid is dat het testen op Artemis III op verschillende locaties plaatsvindt en verschillende doeleinden heeft. In Arizona is het niet nodig om de hele opstelling van het ruimtepak uit te proberen, maar eerder om de werking van enkele componenten te evalueren tijdens een wandeling over het oppervlak van onze satelliet. Dit zijn simulaties waarvan het belang voor het succes van missies te vaak wordt gebagatelliseerd. In werkelijkheid maken tests zoals die in Arizona het mogelijk om te oefenen in geologische omstandigheden die vergelijkbaar zijn met die op de maan: eenmaal daar zul je immers niet gemakkelijk naar huis kunnen terugkeren.

Van Arizona tot de zuidpool van de maan

NASA/Josh Valcarcel

De gesimuleerde maanwandelingen met de vreemde ruimtepakken zijn momenteel de meest getrouwe simulatie van de Artemis III-missie die tot nu toe is uitgevoerd. De omstandigheden in de woestijn van Arizona lijken immers erg op die van de maangrond waarop de astronauten zich voorbereiden om te betreden.

Het doel van de veldtesten is immers om de uitdagingen die de Artemis III-missie op de zuidpool van de maan zal tegenkomen beter in te schatten. Deze omvatten het verzamelen van gegevens en communicatie met het team dat de vlucht bestuurt en het wetenschapsteam in Houston. Kortom: het duurt niet lang meer voordat een bemanning astronauten terugkeert naar de maan, en het is beter dat alles tot in de puntjes geregeld is. Misschien zullen er nog steeds onvoorziene gebeurtenissen plaatsvinden, maar dat betekent niet dat je niet voorbereid kunt zijn door in vreemde ruimtepakken rond te lopen in de woestijn van Arizona.

{ https://www.curioctopus.nl/ }

27-05-2024 om 20:58 geschreven door peter  

Japan ontwerpt de eerste ruimtelift: hij zal klaar zijn in 2050

 Door Janine

Tot voor kort betekende praten over een ruimtelift dat je je op sciencefictionterrein begaf. In staat zijn om naar een ruimtestation in een baan om de aarde te gaan zonder gebruik te maken van een ruimteschip lijkt iets onrealistisch, maar toch is het een steeds reëler wordende mogelijkheid. Het nieuwste bedrijf dat aan dit ambitieuze project is begonnen, is de Japanse Obayashi Corporation. Maar is het echt mogelijk om een ruimtelift te bouwen? En wanneer zal hij klaar zijn? Laten we daar samen achter komen!

Wat is een ruimtelift?

Liftport/Wikimedia Commons - CC BY-SA 3.0 DEED

Een ruimtelift is een hypothetische constructie die het aardoppervlak moet verbinden met een geostationaire baan, zo'n 36.000 kilometer boven de aarde. Dit speciale transportmiddel zou werken als een klassieke lift, met cabines die langs een lange, sterke kabel omhoog en omlaag gaan. Kortom, een ruimtelift zou mensen en goederen in de ruimte kunnen vervoeren zonder dat daar raketten en ruimtevaartuigen voor nodig zijn.

Hoewel het idee op zich niet nieuw is - een eerste vermelding dateert al uit 1895 - lijkt de aanpak van de Obayashi Corporation een concrete interesse in de realisatie van de eerste ruimtelift op aarde te bevestigen. Aan de andere kant zou zo'n constructie enorme voordelen bieden bij het transport van en naar de ruimte, maar tegelijkertijd ook aanzienlijke uitdagingen met zich meebrengen.

Het idee van Obayashi Corporation

大林組広報部/Youtube

De realisatie van een ruimtelift zou mogelijk worden gemaakt door de vooruitgang in het onderzoek naar koolstofnanobuizen, dat de kern van het project vormt. Volgens de Obayashi Corporation zou deze ruimtelift zich over ongeveer 96.000 kilometer van de aarde naar de ruimte kunnen uitstrekken en resistente kabels gebruiken om mensen en goederen naar een ruimtestation in een geostationaire baan te brengen. Op deze manier zou de omwentelingsperiode van het station gelijk zijn aan de rotatieperiode van de aarde.

Voor de bouw van de lift zijn echter verschillende stappen nodig. Eerst zouden materialen door raketten naar een lage baan om de aarde worden gestuurd, waar ze zouden worden gebruikt om een ruimtestation in elkaar te zetten dat wordt aangedreven door elektromotoren. Eenmaal klaar zou dit ruimteschip een geostationaire baan moeten bereiken om vervolgens de kabel naar de aarde te verlengen. Eenvoudig, toch?

Is een ruimtelift echt haalbaar?

大林組広報部/Youtube

Volgens Obayashi Corporation zeker wel. Het bedrijf wil zo snel mogelijk beginnen met de bouw en de ruimtelift operationeel hebben voor 2050, met alle positieve gevolgen voor de kosten van ruimtevaart, koolstofuitstoot en het transport van mensen en goederen.

Kortom, vandaag de dag wil het idee van een ruimtelift meer dan ooit breken met science fiction en onze dagelijkse realiteit binnendringen. In theorie is dit een haalbaar project, maar het vergt een gecoördineerde internationale inspanning. Velen zien het project wellicht als slechts een poging van de mens om het bereik van zijn doelstellingen uit te breiden naar de ruimte, duizenden kilometers voorbij het Internationale Ruimtestation. En dit behoort zeker ook tot de doelstellingen van de Obayashi Corporation, maar dat niet alleen. Het is ook een poging om iets werkelijkheid te laten worden wat tot voor kort alleen een verbeelding was. Een toekomstige realiteit, zeker, maar een concrete en tastbare realiteit.

Source:

• https://www.obayashi.co.jp/en/news/detail/the_space_elevator_construction_concept.html

{ https://www.curioctopus.nl/ }

26-05-2024 om 23:51 geschreven door peter  

Een oude Maya-techniek zou de groei van planten op Mars kunnen bevorderen, zo beweert een onderzoek

 Door Janine

Vroeg of laat zullen mensen naar Mars gaan. Misschien zal de missie niet in de nabije toekomst plaatsvinden, maar het staat vast dat het koloniseren van de rode planeet een van de doelstellingen van ruimtevaartorganisaties is. De vraag is: wat zullen toekomstige kolonisten eten? Leveringen vanaf de aarde zijn allesbehalve duurzaam, en dus blijft er maar één optie over: voedsel direct op Mars verbouwen, met enige hulp van oude Maya-praktijken.

De Maya's en de landbouw op Mars

PLOS ONE/Gonçalves et al./2024

De voedselvoorziening en de landbouw op Mars zijn verre van een ondergeschikt probleem, maar uiterst belangrijke kwesties. Met name een onderzoek van Wageningen University & Research in Nederland heeft mogelijk de eerste stappen gezet om het probleem op te lossen. De onderzoekers hebben in feite een moderne versie van een oude Maya-techniek overgenomen, genaamd intercropping of tussenteelt, en zijn begonnen met het telen van tomaten, erwten en wortels in dezelfde potten.

De resultaten, gepubliceerd in PLOS ONE, waren verrassend. Tomaten geteeld door middel van tussenteelt verdubbelden hun productie vergeleken met individueel geteelde tomaten, met grotere vruchten en in minder tijd. Hetzelfde gebeurde niet met erwten, die een onveranderde opbrengst behielden, en wortelen, die daarentegen een lagere opbrengst vertoonden. Terwijl aan de ene kant intercropping veelbelovende resultaten oplevert, is het aan de andere kant essentieel om zorgvuldig gewassen, grond en additieven te kiezen.

Verbouwen op Marsgrond: is dat mogelijk?

PLOS ONE/Gonçalves et al./2024

Bij het experiment van de onderzoekers van de Nederlandse universiteit waren in deze eerste fase drie soorten gewassen betrokken. Zoals we al zeiden, zijn de grondsoort en eventuele toevoegingen even belangrijk. Om de bodem van Mars te simuleren, ontwikkelden wetenschappers een bodem die bestaat uit regoliet, zonder organisch materiaal, waaraan ze vervolgens bacteriën en voedingsstoffen toevoegden. Een proces dat sterk lijkt op het proces dat toekomstige kolonisten zouden kunnen gebruiken om gewassen op Mars te verbouwen.

Als aanvoer vanaf de aarde moet worden uitgesloten vanwege de kosten en tijd die daarvoor nodig is, lijkt teelt op de rode planeet de enige optie. En intercropping, oftewel het gebruik van planten met complementaire eigenschappen, zou echt een levensvatbare toekomst kunnen vertegenwoordigen. Evenals een manier om het gebruik van water en voedingsstoffen te optimaliseren.

De nieuwe landbouw op Mars en de kunst van het kiezen van de juiste planten

PLOSE ONE/Gonçalves et al./2024 / 中国新闻网/Wikimedia Commons - CC BY 3.0 DEED

Uit de resultaten van hun experiment ontdekten de onderzoekers dat de tomatenplanten een concreet voordeel haalden uit de nabijheid van erwten. Deze laatste kunnen namelijk zeer efficiënt stikstof uit de lucht opnemen en omzetten in voedingsstoffen. Tegelijkertijd profiteerden de wortels niet alleen niet van de nabijheid van de erwten, maar werden ze er ook door geschaad, waarschijnlijk als gevolg van de concurrentie om licht. En we weten dat zonlicht op Mars niet in grote hoeveelheden beschikbaar is: ook in dit geval zal het nodig zijn om na te denken over duurzame alternatieven voor een menselijke kolonie.

Het succes van toekomstige missies naar de rode planeet hangt inderdaad ook af van het vermogen van de kolonisten om zelfvoorzienend te zijn. En deze capaciteit hangt op zijn beurt af van duurzame landbouw op Marsgrond, dat wil zeggen van de tussenteelt van de oude Maya’s. Naast het kiezen van de juiste gewassen om het project te starten, rest er vandaag nog maar één twijfel: niemand heeft de tomaten, erwten en wortelen geproefd. Wie weet hoe ze zullen smaken.

{ https://www.curioctopus.nl/ }

25-05-2024 om 17:19 geschreven door peter  

{ https://www.universetoday.com/ }

25-05-2024 om 17:06 geschreven door peter  

The tests were multipurpose, making sure that communications protocols with mission control were effective, putting technological devices that will used by moonwalkers through their paces, and doing dry runs of science-related activities, such as gathering geology samples.

The technology tested included an augmented reality visor that could provide navigational information to astronauts, helping them stay oriented and relocate the lunar lander in an emergency.
The test also simulated the communications procedures, allowing both astronauts and ground-based- teams to work together remotely to retrieve the most valuable geological samples and problem-solve in real-time.

“During Artemis III, the astronauts will be our science operators on the lunar surface with an entire science team supporting them from here on Earth,” said Cherie Achilles, science officer for the test at NASA’s Goddard Space Flight Center in Greenbelt, Maryland. “This simulation gives us an opportunity to practice conducting geology from afar in real-time.”

All told the astronauts performed four ‘moonwalks’ and six technology demonstrations over the course of the week. These activities represent the fifth in a series of field tests, and are the “highest fidelity Artemis moonwalk mission simulation to date,” according to a NASA press release.

Artemis III is targeting the lunar south pole, which is a new environment for humans, far removed from the landing sites of the Apollo mission of 1969-72. The permanently shadowed craters of the south pole are expected to hold water ice, a valuable resource in space not just as a refreshing drink, but also as a source of the primary ingredients (hydrogen and oxygen) needed to make rocket fuel.

Rubins and Douglas’s space suits were open-sleeved for the Arizona desert, but prototypes of the actual spacesuits, currently under development by Axiom Space, are also undergoing testing. Future tests will have them put through their paces underwater at NASA’s Neutral Buoyancy Laboratory in Houston, Texas.

Learn More:

• “NASA Tests Technology, Practices Artemis Moonwalks in Arizona Desert.” NASA.

{ https://www.universetoday.com/ }

25-05-2024 om 16:50 geschreven door peter  

Toxic Perchlorate on Mars Could Make Life More Interesting

The search for life in the Universe has fascinated humans for centuries. Mars has of course been high on the list of potential habitats for alien existence but since the numerous spacecraft images that have come back showing a barren landscape, it seems Mars may not be so habitable after all. That is, until recently. The Martian regolith, the top layer of dust upon the surface has been found to be full of perchlorate salts.  These chemicals are poisonous to most life on Earth but a new study suggests that some extremophile protein enzymes and RNA may just be able to survive!

Mars is the fourth planet from the Sun and the last of the major planets to have a solid surface. To the casual observer, Mars has a red hue to it which is the result of an iron-oxide rich surface. You might known iron-oxide by its more familiar name of rust. It is about half the size of Earth but does have some familiar surface features. Volcanoes pepper the surface but these are, as far as we know, extinct and caps of ice adorn the polar regions. 

Early observers, with poor quality telescopes believed Mars was criss-crossed with a great global irrigation system that carried melt water from the polar caps to the drier equatorial regions. We have since learned that these were just optical illusions and that the polar caps were largely made of carbon dioxide ice. As time progressed, the expectations of finding alien life on Mars slowly dwindled away. It has been kept alive though with hints of surface liquid water making the odd appearance and chemicals found in Martian meteorites that suggest biological processes. There is no doubt that the debate of life on Mars has still not reached a conclusion.

As we continue to search for evidence of life we are in parallel expanding our knowledge of life on Earth. In our search, whichever way we turn, under whichever rock we look or even indeed whichever corner of the world we search we can find signs of life. No matter how extreme the environment, life seems to find a way and as we learn more about the conditions where life can exist here, it helps in our search for alien life too. 

Among the many missions to Mars, there is mounting evidence for perchlorate salts in the Martian surface. These salts are composed of oxygen and chlorine atoms and are usually considered to be harmful to life on Earth. They can combine with water in the atmosphere to produce solutions of brine (salty water). The presence of water in many different states on Mars has informed NASA’s strategy for the search for life there to ‘follow the water’. The concept is simple, look for water and you may find life! 

A team of researchers at the College of Biological Sciences have recently published their research in the Nature Communication journal. They studied how the geochemical environment on Mars could shape and support past, or even present life on the red planet! Led by Assistant Professor Aaron Engelhart, the team studied two types of RNA (ribonucleic acid) and enzymes that are key components to life on Earth. To their surprise they found that, while the RNA functioned well in the perchlorate brine, the enzymes were less suited. They did find though that proteins that have evolved to survive extreme environments on Earth were well suited to the brine solution. 

It is a tantalising twist to the hunt for life. Where we started to lose hope for finding signs of past or present life on Mars due to the hospitable environment, the results showed that RNA is actually well suited to salty properties of the brine. With tolerance to such environmental factors the research breathes tantalising new angles into the search for life. 

Source : 

• Exploring extremes in the search for life on Mars

{ https://www.universetoday.com/ }

25-05-2024 om 16:40 geschreven door peter  

Potentially Habitable Earth-Sized Exoplanet Discovered around Gliese 12

Using NASA’s Transiting Exoplanet Survey Satellite (TESS) and many other telescopes, two teams of astronomers have discovered a temperate, Earth-sized exoplanet orbiting a cool red dwarf called Gliese 12. Named Gliese 12b, the planet may have an Earth-like atmosphere, one more akin to Venus, no atmosphere, or perhaps a different kind of atmosphere not found in our Solar System.

An artist’s impression of Gliese 12b and its host star. µImage credit: NASA / JPL-Caltech / R. Hurt, Caltech-IPAC.

Gliese 12 is a M3-type dwarf star located 12.2 parsecs (40 light-years) away in the constellation of Pisces.

Otherwise known as TOI-6251 or GJ 12, this star is only about 27% of the Sun’s size, with about 60% of the Sun’s surface temperature.

The newly-discovered planet, Gliese 12b, is Earth’s size or slightly smaller — comparable to Venus.

“We’ve found the nearest, transiting, temperate, Earth-size world located to date,” said Dr. Masayuki Kuzuhara, an astronomer at the Astrobiology Center in Tokyo and lead author of a paper published in the Astrophysical Journal Letters.

“Although we don’t yet know whether it possesses an atmosphere, we’ve been thinking of it as an exo-Venus, with similar size and energy received from its star as our planetary neighbor in the Solar System.”

“Gliese 12b represents one of the best targets to study whether Earth-size planets orbiting cool stars can retain their atmospheres, a crucial step to advance our understanding of habitability on planets across our Galaxy,” added Shishir Dholakia, a doctoral student at the University of Southern Queensland and lead author of a paper published in the Monthly Notices of the Royal Astronomical Society.

Gliese 12b has an orbital period of 12.76 days and an equilibrium temperature of around 42 degrees Celsius (107 degrees Fahrenheit). For comparison, Earth has an average surface temperature of 15 degrees Celsius (59 degrees Fahrenheit).

The alien world receives 1.6 times more energy from its star as Earth does from the Sun and about 85% of what Venus experiences.

“Atmospheres trap heat and — depending on the type — can change the actual surface temperature substantially,” Dholakia said.

“We are quoting the planet’s equilibrium temperature, which is the temperature the planet would be if it had no atmosphere.”

“Much of the scientific value of this planet is to understand what kind of atmosphere it could have.”

“Since Gliese 12b gets in between the amount of light as Earth and Venus get from the Sun, it will be valuable for bridging the gap between these two planets in our Solar System.”

The astronomers suggest that studying Gliese 12b may help unlock some aspects of our own Solar System’s evolution.

“It is thought that Earth’s and Venus’ first atmospheres were stripped away and then replenished by volcanic outgassing and bombardments from residual material in the Solar System,” said Larissa Palethorpe, a doctoral student at the University of Edinburgh and University College London.

“The Earth is habitable, but Venus is not due to its complete loss of water.”

“Because Gliese 12b is between Earth and Venus in temperature, its atmosphere could teach us a lot about the habitability pathways planets take as they develop.”

One important factor in retaining an atmosphere is the storminess of its star. Red dwarfs tend to be magnetically active, resulting in frequent, powerful X-ray flares.

However, analyses by both teams conclude that Gliese 12 shows no signs of extreme behavior.

During a transit, the host star’s light passes through any atmosphere. Different gas molecules absorb different colors, so the transit provides a set of chemical fingerprints that can be detected by telescopes like Webb.

“We know of only a handful of temperate planets similar to Earth that are both close enough to us and meet other criteria needed for this kind of study, called transmission spectroscopy, using current facilities,” said Dr. Michael McElwain, an astrophysicist at NASA’s Goddard Space Flight Center.

“To better understand the diversity of atmospheres and evolutionary outcomes for these planets, we need more examples like Gliese 12b.”

• Masayuki Kuzuhara et al. 2024. Gliese 12b: A Temperate Earth-sized Planet at 12 pc Ideal for Atmospheric Transmission Spectroscopy. ApJL 967, L21; doi: 10.3847/2041-8213/ad3642
• Shishir Dholakia et al. 2024. Gliese 12b, a temperate Earth-sized planet at 12 parsecs discovered with TESS and CHEOPS. MNRAS 531 (1): 1276-1293; doi: 10.1093/mnras/stae1152

{ https://www.sci.news/ }

24-05-2024 om 18:37 geschreven door peter  

Dit zijn de vijf nieuwste beelden van de Euclid-telescoop en onderzoekers staan versteld: ‘het overtreft al onze verwachtingen’

Hoewel men er al vanuit ging dat Euclid in staat zou zijn om de geheimen van het heelal te ontrafelen, laat de nieuwe data zien dat daar inderdaad geen twijfel meer over bestaat.

Vorig jaar juni werd ie gelanceerd: de spiksplinternieuwe telescoop Euclid. ESA’s Euclid-missie heeft als doel de mysteries van donkere materie en donkere energie te ontsluiten en te onthullen hoe en waarom het universum er vandaag uitziet zoals het doet. En de onlangs vrijgegeven, nooit eerder geziene afbeeldingen van het universum laten nu onderzoekers versteld staan. Ze overtreffen volgens de astronomen die met de data werken alle verwachtingen en laten zien dat Euclid in staat is om de geheimen van het heelal te ontrafelen.

Meer over de Euclid-missie
ESA’s Euclid-missie zal pogen de aard van donkere materie en donkere energie te ontraadselen. Om dat te doen, zal de sonde een 3D-kaart van het heelal maken (met tijd als derde dimensie) door miljarden sterrenstelsels tot 10 miljard lichtjaar afstand te observeren, verspreid over meer dan een derde van de hemel. Door de positie en beweging van sterrenstelsels in de loop van het grootste deel van de geschiedenis van het heelal in kaart brengen, kunnen wetenschappers namelijk zien hoe de vorm van het universum in de loop van de tijd is veranderd. Hierdoor zal Euclid hopelijk kunnen onthullen hoe het heelal is uitgedijd en hoe het zich heeft gevormd in de kosmische geschiedenis. Kortom, Euclid zal de verborgen web-achtige structuren van de kosmos traceren, miljarden sterrenstelsels in kaart brengen in een gebied van meer dan een derde van de hemel, onderzoeken hoe ons heelal is gevormd en geëvolueerd in de loop van de kosmische geschiedenis, en de meest mysterieuze van de fundamentele componenten bestuderen: donkere energie en donkere materie.

Hieronder zijn de nieuwe beelden te bewonderen. Ze maken deel uit van de Early Release Observations van Euclid, samen met de eerste wetenschappelijke gegevens van de missie, die vandaag zijn vrijgegeven. Bovendien zullen er binnenkort tien wetenschappelijke artikelen verschijnen. Deze eerste wetenschappelijke gegevens zijn minder dan een jaar na de lancering van de ruimtetelescoop gepubliceerd, en ongeveer zes maanden nadat Euclid zijn eerste fullcolour beelden van het heelal naar de aarde stuurde.

Abell 2390

Messier 78

NGC 6744

Abell 2764 (en heldere ster)

Dorado-groep

17 astronomische objecten
De volledige reeks vroege waarnemingen van Euclid was gericht op 17 verschillende astronomische objecten, variërend van nabije gas- en stofwolken tot verre clusters van sterrenstelsels. Deze waarnemingen vormen een voorbereiding op Euclids hoofddoel: het onthullen van de geheimen van de donkere kosmos en begrijpen waarom het heelal eruitziet zoals het er nu uitziet.

Afbeelding toont: Opgenomen door de Euclid-satelliet, toont de Perseus-cluster van sterrenstelsels badend in een zacht, zachtblauw licht afkomstig van weessterren. Deze weessterren zijn verspreid over de sterrenhoop en strekken zich uit tot wel 2 miljoen lichtjaar vanaf het centrum. De clusterstelsels vallen op als lichtgevende elliptische vormen tegen de donkere uitgestrektheid van de ruimte.

Credits: ESA/Euclid/Euclid Consortium/NASA, beeldverwerking door M. Montes (IAC) en J.-C. Cuillandre (CEA Parijs-Saclay)

Eerste datasets
De beelden zijn de eerste datasets die openbaar worden gemaakt. En dat is volgens Valeria Pettorino, ESA’s Euclid Project Scientist, een ‘belangrijke mijlpaal’. “De beelden en bijbehorende wetenschappelijke bevindingen zijn indrukwekkend divers wat betreft de waargenomen objecten en afstanden,” zegt ze. “Ze omvatten een verscheidenheid aan wetenschappelijke toepassingen, en toch vertegenwoordigen ze slechts 24 uur aan waarnemingen.”

Scherp
De beelden die met Euclid zijn gemaakt, zijn minstens vier keer zo scherp als die van aardse telescopen. Ze bestrijken grote delen van de hemel met ongeëvenaarde diepte en reiken ver in het verre heelal, zowel in zichtbaar als infrarood licht. En het zijn zeker niet zomaar kiekjes. Dankzij de nieuwe en unieke waarnemingsmogelijkheden van Euclid onthullen deze beelden nieuwe fysische eigenschappen van het heelal.

Weesplaneten
De eerste bevindingen tonen aan dat Euclid in staat is om vrij zwevende planeten (ook wel weesplaneten genoemd), met een massa van slechts vier keer die van Jupiter, in stervormingsgebieden te ontdekken. Daarnaast kan de telescoop de buitenste regio’s van sterclusters in ongekend detail bestuderen en verschillende sterrenpopulaties in kaart brengen om de evolutie van sterrenstelsels te onderzoeken. Euclid kan ook individuele sterrenhopen in verre groepen en clusters van sterrenstelsels detecteren, nieuwe dwergstelsels identificeren en het licht zien van sterren die van hun moederstelsels zijn weggerukt. In slechts één dag produceerde Euclid een catalogus met meer dan elf miljoen objecten in zichtbaar licht en nog eens vijf miljoen in infrarood licht.

Weessterren
Dankzij Euclid weten we nu dat er miljarden zogenoemde ‘weessterren’ bestaan. Zo blijkt uit de beelden dat er verspreid over de Perseus-cluster meer dan 1,5 biljoen weessterren te vinden zijn. De Perseus-cluster, die zich op een afstand van 240 miljoen lichtjaar van de aarde bevindt, is een van de grootste structuren in het universum, met duizenden sterrenstelsels. In deze kosmische samenstelling heeft de Euclid-telescoop zwak, spookachtig licht vastgelegd – de weessterren – die tussen de sterrenstelsels van de cluster drijven. Omdat sterren normaal gesproken binnen sterrenstelsels ontstaan, leidde de ontdekking van weessterren buiten deze structuren tot intrigerende vragen over hun oorsprong. “We waren verbaasd over ons vermogen om zo diep in de buitenste gebieden van de cluster te kijken en de delicate kleuren van dit licht te onderscheiden,” vertelt projectleider Nina Hatch. “Dit licht kan ons helpen om de donkere materie in kaart te brengen als we begrijpen waar de intracluster-sterren vandaan kwamen. Door hun kleuren, helderheid en opstelling te bestuderen, kwamen we erachter dat ze afkomstig waren van kleine sterrenstelsels.”

Bibliotheek
Astronomen, waaronder hoogleraar Observationele Kosmologie Henk Hoekstra van de Sterrewacht Leiden, verwachten dat de impact van Euclid groot zal zijn. “Een gemiddeld boek heeft 50.000 woorden, net als het aantal melkwegstelsels dat Euclid waarneemt in een opname,” vertelt hij. “Hubble heeft in de afgelopen 30 jaar een boekenkast gelezen, terwijl Euclid dat in een paar dagen doet, en in zes jaar tijd de hele bibliotheek uitleest. Je kunt veel leren van de boeken in een enkele boekenkast, maar in een hele bibliotheek kun je nog veel meer ontdekken.”

Begin
De beelden markeren nog maar het begin. “Euclid zal onze kijk op het universum volledig veranderen,” aldus Christopher Conselice, verbonden aan de Universiteit van Manchester. “De huidige resultaten onthullen al belangrijke nieuwe inzichten over lokale sterrenstelsels, onbekende dwergsterrenstelsels, exoplaneten en enkele van de oudste sterrenstelsels. Dit is slechts het begin van wat nog komen gaat. Binnenkort zal Euclid nieuwe details over donkere energie onthullen en een compleet beeld geven van de vorming van sterrenstelsels door de gehele kosmische geschiedenis.”

We kunnen ons dus opmaken voor meer. “We staan te popelen om met de eerste grote dataset van Euclid, die we in februari 2025 verwachten, aan de slag te gaan,” zegt Koen Kuijken, tevens een hoogleraar aan de Sterrewacht Leiden. “Deze beelden tonen nogmaals dat de data de verwachtingen overstijgen!”

Bronmateriaal

• "Eerste wetenschappelijke beelden Euclid-telescoop overtreffen alle verwachtingen" - Nederlandse Onderzoekschool voor Astronomie (NOVA)
  
• "First pictures from Euclid satellite reveal billions of orphan stars" - University of Nottingham
  "" -
  
• "Scientists reveal first data from Euclid telescope offering snapshot of cosmic history" - University of Manchester
  
• Afbeelding bovenaan dit artikel: ESA/Euclid/Euclid Consortium/NASA, image processing by J.-C. Cuillandre (CEA Paris-Saclay), G. Anselm

{ https://scientias.nl/ }

24-05-2024 om 17:57 geschreven door peter  

Grote opwinding onder astronomen: aardachtige planeet ontdekt met aardachtige temperaturen (en die planeet bevindt zich ook nog eens vrij dichtbij)

Vivian Lammerse

De planeet heeft een geschatte oppervlaktetemperatuur van slechts 42 graden Celsius en bevindt zich op ongeveer dezelfde afstand als het bekende TRAPPIST-1 systeem.

Al jaren speuren astronomen het universum af naar planeten die mogelijk leven kunnen ondersteunen of op zijn minst bewoonbaar zijn, in de hoop werelden te vinden die op de aarde lijken. En een nieuwe ontdekking heeft nu voor grote opwinding gezorgd. Op zo’n 40 lichtjaar afstand zijn onderzoekers namelijk op de veelbelovende planeet Gliese 12 b gestuit. Zou dit de planeet kunnen zijn waar we al zo lang naar op zoek zijn?

Gliese 12 b
De mogelijk bewoonbare planeet Gliese 12 b draait elke 12,8 dagen om zijn moederster. Qua grootte is de exoplaneet vergelijkbaar met Venus, wat betekent dat hij slechts iets kleiner is dan de aarde. Daarnaast heeft deze aardachtige planeet ook nog eens een aardachtige temperatuur. Zo wordt de oppervlaktetemperatuur geschat op 42 graden Celsius. Hiermee is hij iets warmer dan de aarde, maar opvallend koeler dan de meeste van de ongeveer 5.000 tot nu toe ontdekte exoplaneten. De ontdekking van deze ‘exo-Venus’, is vandaag gepubliceerd in de Monthly Notices of the Royal Astronomical Society.

Exo-Venus
Onderzoekers kwamen de veelbelovende planeet op het spoor met behulp van planetenjager TESS, die al heel wat exoplaneten aan het licht heeft gebracht. En onderzoekers zijn enthousiast. “We hebben de dichtstbijzijnde, gematigde wereld ter grootte van de aarde tot nu toe ontdekt,” benadrukt onderzoeker Masayuki Kuzuhara. “Hoewel we nog niet weten of Gliese 12 b een atmosfeer heeft, beschouwen we ‘m als een ‘exo-Venus’. Het heeft een vergelijkbare grootte en ontvangt een vergelijkbare hoeveelheid energie van zijn ster als onze buurplaneet in ons eigen zonnestelsel.”

Atmosfeer
Om er echter zeker van te zijn dat de planeet leefbaar is, is het van cruciaal belang om te bepalen of er wel of geen atmosfeer aanwezig is. Het is mogelijk dat de planeet een atmosfeer heeft die vergelijkbaar is met die van de aarde. Deze kan echter ook meer lijken op die van Venus, waar een omvangrijk broeikaseffect ervoor zorgde dat het oppervlak een verzengende 400 graden Celsius bereikte. Een andere mogelijkheid is dat de planeet geen atmosfeer heeft. Of misschien heeft ie wel een soort atmosfeer die we nog niet in ons eigen zonnestelsel hebben gezien. Het is erg belangrijk om hierop een antwoord te krijgen omdat het ons zal vertellen of Gliese 12 b temperaturen kan handhaven die geschikt zijn voor vloeibaar water – en mogelijk leven – op het oppervlak.

Moederster
Om dit te achterhalen, is ook de moederster relevant. De moederster van Gliese 12 b is een koele rode dwergster genaamd Gliese 12, die zich zoals gezegd op bijna 40 lichtjaar afstand van de aarde bevindt, in het sterrenbeeld Vissen. De ster is ongeveer 27 procent zo groot als onze zon en heeft een oppervlaktetemperatuur van ongeveer 60 procent van die van onze zon. Over rode dwergsterren is echter bekend dat het ‘opvliegende’ sterren zijn, die vaak magnetisch actief zijn. Dit resulteert in frequente, krachtige uitbarstingen, waardoor een mogelijk rondom cirkelende planeet van zijn atmosfeer wordt ontdaan. Toch lijkt Gliese 12 b er beter vanaf te komen. Analyses hebben namelijk aangetoond dat Gliese 12 geen tekenen vertoont van dergelijk extreem gedrag. Dit verhoogt de hoop dat de potentiële atmosfeer van Gliese 12 b nog steeds intact is.

Oppervlaktetemperatuur

Daarnaast is de afstand tussen Gliese 12 en de nieuw ontdekte planeet slechts 7 procent van de afstand tussen de aarde en de zon. Hierdoor ontvangt Gliese 12 b 1,6 keer meer energie van zijn ster dan de aarde van de zon, en ongeveer 85 procent van de hoeveelheid die Venus ontvangt. Dit verschil in de hoeveelheid zonnestraling die de planeet ontvangt, is van groot belang omdat het aangeeft dat de oppervlaktetemperatuur sterk wordt beïnvloed door de atmosferische omstandigheden. Voor je beeldvorming: de geschatte oppervlaktetemperatuur van Gliese 12 b is 42 graden Celsius, terwijl de gemiddelde oppervlaktetemperatuur van de aarde 15 graden Celsius bedraagt. “Atmosferen houden warmte vast en kunnen, afhankelijk van hun samenstelling, de werkelijke oppervlaktetemperatuur aanzienlijk beïnvloeden,” legt onderzoeker Shishir Dholakia uit.

Aarde en Venus
Het onderzoek naar Gliese 12 b heeft overigens niet alleen betrekking op de leefbaarheid van deze planeet. Het helpt ons ook om meer te weten te komen over waarom de aarde en Venus, die in veel opzichten erg op elkaar lijken, toch zo’n andere weg zijn ingeslagen. “Omdat Gliese 12 b een vergelijkbare hoeveelheid licht ontvangt als de aarde en Venus van de zon, kan het ons ook helpen om het verschil tussen deze twee planeten in ons eigen zonnestelsel te verklaren en te begrijpen,” aldus Dholakia. Dit kan waardevolle inzichten bieden in de atmosferische processen die de leefbaarheid van planeten beïnvloeden. Terwijl de aarde bewoonbaar is, is Venus dat niet, voornamelijk vanwege het volledige verlies van water. “Gliese 12 b, met een temperatuur tussen die van de aarde en Venus in, kan ons helpen begrijpen hoe planeten bewoonbaar worden, vooral door te kijken naar welke atmosfeer het heeft,” vertelt mede-auteur Larissa Palethorpe.

Onderzoek naar de veelbelovende exo-Venus gaat onverminderd door. Want het idee dat deze planeet mogelijk leefbaar is, prikkelt de verbeelding van menig astronoom. Gliese 12 b is zeker niet de eerste aardachtige exoplaneet die is ontdekt, maar volgens NASA zijn er maar een paar van zulke werelden die de moeite van nader onderzoek waard zijn. De volgende stap is om de krachtige ruimtetelescoop James Webb op Gliese 12 b te richten. Uiteindelijk hopen onderzoekers te achterhalen of deze planeet al dan geen atmosfeer herbergt. “Gliese 12 b vertegenwoordigt een van de beste doelen om te bestuderen of aardachtige planeten die om koele sterren draaien hun atmosferen kunnen behouden,” zegt Dholakia. “Dit is een cruciale stap om ons begrip van de bewoonbaarheid van planeten in ons sterrenstelsel te bevorderen.”

De dichtstbijzijnde aardachtige exoplaneet – en mogelijk de bekendste – is Proxima Centauri b (afgebeeld in een artist's impression), die slechts vier lichtjaar verwijderd is. Omdat het echter geen wereld is die zich verplaatst, moeten we er nog veel over leren, inclusief de vraag of er een atmosfeer is en het potentieel om leven te herbergen.
NASA Visualisatietechnologietoepassingen en -ontwikkeling (VTAD)
Licentietype
Toeschrijving (CC BY 4.0)

{ https://scientias.nl/ }

24-05-2024 om 17:33 geschreven door peter  

{ https://scientias.nl/ }

24-05-2024 om 17:17 geschreven door peter  

Infrared telescopes are also well-suited to observing planets as they form. Dense environments like protoplanetary disks are opaque to most light, but infrared light can reveal what’s going on in these planet-forming environments. The dust absorbs light, then emits it in the infrared, and also scatters it. That confounds optical telescopes, but infrared telescopes like SALTUS are designed to deal with it.

A team of astronomers from the USA and Europe has joined the chorus calling for a new infrared space telescope. It’s tentatively called SALTUS, the Single Aperture Large Telescope for Universe Studies. In a new paper, the astronomers outline the science case for SALTUS.

“The SALTUS Probe mission will provide a powerful far-infrared (far-IR) pointed space observatory to explore our cosmic origins and the possibility of life elsewhere,” write the authors of the new paper.

The paper is titled “Single Aperture Large Telescope for Universe Studies (SALTUS): Science Overview.” Gordon Chin from NASA’s Goddard Space Flight Center is the lead author. It’s in pre-print at arxiv.org.

If built, SALTUS will be different from the powerful JWST. The JWST has four instruments that cover an infrared frequency range from 600 to 28,500 nanometers, or 0.6 to 28.5 microns, which is from the near-infrared (NIR) to the mid-infrared (MIR). SALTUS would cover 34 to 660 ?m, which is in the far-infrared (FIR). SALTUS’ range is unavailable to any current observatory, space or ground-based.

Infrared telescopes need to be kept cool. They use sunshades and cryogenic coolers to keep temperatures down and IR light detectable. The longer the wave of infrared light, the cooler the sensor needs to be. Sunshades are passive and cool the primary mirror, but the instruments require active cryogenic cooling, and those systems have a limited lifetime that restricts mission length. In SALTUS’s case, the baseline mission length is five years.

During those five years, SALTUS will make use of its 14-meter primary mirror and its pair of instruments to open a “powerful window to the Universe through which we can explore our cosmic origins,” according to the paper’s authors.

The two instruments are the SAFARI-Lite spectrometer (SALTUS Far-Infrared Lite) and HiRX (High-Resolution receiver.) Using these instruments, SALTUS will complement the observing capabilities of the JWST and ALMA, the Atacama Large Millimetre/submillimetre Array.

Its aperture is so large that it’ll be the only Far-IR observatory with arcsec-scale spatial resolution. One arcsecond is defined as the ability to show two posts standing 4.8mm apart from 1km away as separate posts. “This will permit an unmasking of the true nature of the cold Universe, which holds the answers to many of the questions concerning our cosmic origins,” the authors write.

SALTUS has a unique design among space telescopes. It features an inflatable primary mirror, which is new to space telescopes but has been proven during decades of use in ground-based telecommunications. A two-layer sunshield will keep the inflatable mirror cool.

SALTUS large aperture will provide high sensitivity and is aimed at a couple of foundational questions.

How does habitability develop while planets are forming? To address this question, SALTUS will trace carbon, oxygen, and nitrogen in 1,000 different protoplanetary disks. It has the power to recognize numerous molecular and atomic species and different lattice modes of ice and some minerals. No existing telescope has this capability.

Habitability, as far as we understand it, revolves around water. Water begins its journey in the same molecular clouds where stars form. SALTUS will follow water’s journey from molecular cloud to protoplanetary disks to icy planetesimals and comets that deliver water to planets like Earth. A key part of SALTUS’s work will be deriving deuterium/hydrogen ratios.

How do galaxies form and evolve? SALTUS will measure how galaxies form and acquire more mass. It’ll measure heavy elements and interstellar dust from the Universe’s first galaxies to today. The telescope will also probe the co-evolution of galaxies and their supermassive black holes (SMBHs.)

Tracking the rapid evolution of dust grains in galaxies in the Universe’s first billion years is part of understanding galaxy formation and evolution. SALTUS can do that by observing PAHs, polycyclic aromatic hydrocarbons, and their spectral lines. Some PAH spectral lines are very faint but entirely visible to SALTUS.

There’s a causal link between star formation and active galactic nuclei (AGN) that influences galaxy growth and evolution. But the two phenomena take place on wildly different spatial scales, and the phase that links them together is obscured by dust. SALTUS’s high resolution and sensitive far-IR spectroscopy will give astronomers a clearer view of AGN and how they shape galaxies.

SALTUS would be placed into a Sun-Earth Halo L2 orbit. Its maximum distance from Earth would be 1.8 million km (1.12 million miles). That orbit would give the telescope two continuous 20º viewing zones around the ecliptic poles, resulting in full sky coverage every six months.

The SALTUS concept is designed in response to the 2020 Decadal Survey and NASA’s Astrophysical Roadmap. It’s a direct response to NASA’s 2023 Astrophysics Probe Explorer (APEX) solicitation. The questions it’ll help answer come directly from those works.

“SALTUS has both the sensitivity and spatial resolution to address not just the open science questions of the year 2023 but, more importantly, the unknown questions that will be raised in the 2030s,” the authors write in their summary. “SALTUS is forward-leaning and well-suited to serving the current and future needs of the astronomical community.”

{ https://www.universetoday.com/ }

24-05-2024 om 16:11 geschreven door peter  

Now that it has arrived, the camera undergoes several months of testing in the observatory’s white room. After that, it goes on the Simonyi Survey Telescope, with its newly-coated 8.4-meter mirror and 3.4-meter secondary mirror.

About the Vera Rubin Observatory

This unique observatory is named after astronomer Vera C. Rubin. Her work focused on the mysterious “dark matter” that seems to permeate the Universe. Along with her team, she studied dozens of galaxies to understand what was influencing their motions. It turned out to be dark matter. The search for dark matter and its existence throughout the Universe is one of the main goals of the observatory that now bears her name.

Understanding the distribution of dark matter is where the LSST Camera will come in handy. For one thing, it will spend a decade taking images of the sky each night, performing a massive survey that will provide a complete image of the visible sky every 3-4 mights. Each area it images will be about the size of 40 full moons and the survey will take advantage of the 8.4-meter telescope moving quickly between imaging positions. In full operation, the Observatory will deliver a 500-petabyte set of images and data products about the sky.

Not only will the Rubin Observatory perform this unprecedented survey in very high resolution, but will also track objects that change in brightness—called “transients.” That includes supernovae, variable stars, mergers of dense objects such as neutron stars or black holes, and other quickly changing events and objects. In addition, it will track asteroids and other objects that wander through the Solar System.

The formation and evolution of the Milky Way Galaxy is another research area for telescope users. Rubin should be able to track stellar streams throughout the Galaxy and chart their paths. That information could give precious insight into just how our Galaxy formed and how stars from cannibalized galaxies move through it.

What’s Next for Vera Rubin Observatory and the LSST Camera

Once the LSST Camera got delivered to the Cerro Pachón site, technicians moved it into an immense white room. That’s a controlled environment that protects the instrument while they work to get it ready for installation on the telescope. They inspected the camera and downloaded data about the “ride” from the U.S. to Chile from all the instruments attached to it. “Our goal was to make sure the camera not only survived, but arrived in perfect condition,” said Kevin Reil, Observatory Scientist at Rubin. “Initial indications—including the data collected by the data loggers, accelerometers, and shock sensors—suggest we were successful.”

The observatory is still in the final stages of construction. The telescope is in place, and other instruments and infrastructure are being finalized. It should all be ready for “first light” and the beginning of science operations sometime in 2025. Between now and then, more parts of the telescope and its mirrors should be installed, and there will be tests of various other instruments both on and off the sky as scientists get ready to start using Rubin next year. Once observations begin, astronomers using Rubin could discover around 17 billion stars and ~20 billion galaxies in the distant Universe.

For More Information

• LSST Camera Arrives at Rubin Observatory in Chile, Paving the Way for Cosmic Exploration
  Vera C. Rubin Observatory

{ https://www.universetoday.com/ }

24-05-2024 om 15:56 geschreven door peter  

Meest gedetailleerde Maanatlas ooit gepubliceerd: het zal door China worden gebruikt voor toekomstige missies

Door Janine

Hoewel er al tientallen jaren geen menselijke missies meer zijn geweest, staat de maan altijd centraal in dromen over ruimteverkenning. Verschillende landen hebben sondes gestuurd om onze satelliet in een baan om de aarde of direct op het oppervlak te bestuderen. Onlangs ging de Chinese Academie van Wetenschappen echter een stap verder en publiceerde de meest gedetailleerde Maanatlas ooit. Laten we eens kijken hoe het mogelijk was om dit resultaat te bereiken, en waarom.

Een monumentale prestatie

CAS - CC-BY 4.0

Pogingen om een gedetailleerde atlas van het maanoppervlak te maken zijn zeker niet nieuw. Er bestaan wel kaarten van de maan, zelfs vrij recente, maar die zijn gebaseerd op gegevens van de Apollo-missies van de NASA in de jaren ’60 en ’70. Modern onderzoek heeft meer actuele en nauwkeurige gegevens nodig en daarom werkt de Chinese Academie van Wetenschappen al 10 jaar aan een nieuwe Maanatlas. Met als doel om er de meest gedetailleerde ooit van te maken.

Na tien jaar werk en de betrokkenheid van meer dan 100 onderzoekers heeft de CAS een ongekende geologische kaart van de maan met een hoge resolutie gepubliceerd. De atlas is gemaakt op een schaal van 1:2.500.000 en geeft experts de mogelijkheid om het maanoppervlak gedetailleerder dan ooit te bestuderen. Voor alle duidelijkheid: eerdere atlassen hadden een schaal van 1:500.000.000: het is niet te vergelijken

Onthullingen van de nieuwe Maanatlas

Unsplash / NASA

Het is duidelijk dat de samenstelling van de Maanatlas, de meest gedetailleerde ooit, perfect past bij de nieuwe interesse van China in onze satelliet. De geologische kaart geeft een gedetailleerd overzicht van meer dan 12 duizend kraters, 81 bekkens en 17 soorten maangesteenten, samen met andere geologische informatie. Dit zijn gegevens die zullen worden gebruikt voor toekomstige verkenningen, al dan niet door mensen, en ook om te beslissen waar het binnenkort te bouwen International Lunar Research Station zal worden gebouwd. Een van de verantwoordelijken voor het project is Ross Mitchell, een geofysicus bij de Chinese Academie van Wetenschappen, die commentaar geeft op de nieuwe Maanatlas:

Elke vraag in de geologie begint met het bekijken van een geologische kaart. Bijdragen aan de maanwetenschap is voor China ook een belangrijke manier om zijn mogelijke rol als wetenschappelijke macht in de komende decennia te bevestigen.

Groeiende Chinese belangstelling voor de maan

NASA

Mitchells woorden, maar ook de Maanatlas zelf, passen in een veel breder plaatje waarin China een actieve speler is op het gebied van maanverkenning. De eerste menselijke missies, gepland voor de nabije toekomst, zijn bijvoorbeeld bedoeld om een geavanceerd surveillancesysteem te testen. Tegelijkertijd is de Chang'e 6-missie al van start gegaan, die tot doel heeft om:

• te landen op de verborgen kant van de maan;
• mineraalmonsters van het oppervlak te nemen
• de monsters terug te brengen naar de aarde voor onderzoek.

Hoe je het ook bekijkt, de verkenning van de Maan is zojuist een nieuwe fase ingegaan waarin de verschillende ruimtevaartorganisaties intenties, middelen en resultaten met elkaar vergelijken. Naast het Skynet-systeem en de Chang'e 6-missie heeft de Chinese Academie van Wetenschappen de wereld zojuist de meest gedetailleerde Maanatlas ooit gegeven. Een hoogtepunt van 10 jaar onderzoek, maar ook een startpunt voor toekomstige verkenningen die we ons nog niet kunnen voorstellen.

{ https://www.curioctopus.nl/ }

23-05-2024 om 15:47 geschreven door peter  

The authors of a new paper examine that question. The paper is “Detectability of Solar Panels as a Technosignature,” and it’ll be published in The Astrophysical Journal. The lead author is Ravi Kopparapu from NASA’s Goddard Space Flight Center.

In their paper, the authors assess the detectability of silicon-based solar panels on an Earth-like habitable zone planet. “Silicon-based photovoltaic cells have high reflectance in the UV-VIS and in the near-IR, within the wavelength range of a space-based flagship mission concept like the Habitable Worlds Observatory (HWO),” the authors write. The HWO would search for and image Earth-like worlds in habitable zones. There’s no timeline for the mission, but the 2020 Decadal Survey recommended the telescope be built. This research looks ahead to the mission or one like it sometime in the future.

Naturally, the authors make a number of assumptions about a hypothetical ETI using solar power. They assume that an ETI is using large-scale photovoltaics (PVs) based on silicon and that their planet orbits a Sun-like star. Silicon PVs are cost-effective to produce, and they are well-suited to harness the energy from a Sun-like star.

Kopparapu and his co-authors aren’t the first to suggest that silicon PVs could constitute a technosignature. In a 2017 paper, Avi Loeb and Manasvi Lingam from the Harvard-Smithsonian Center for Astrophysics wrote that silicon-based PVs create an artificial edge in their spectra. This edge is similar to the ‘red edge‘ detectable in Earth’s vegetation when viewed from space but shifted to shorter wavelengths. “Future observations of reflected light from exoplanets would be able to detect both natural and artificial edges photometrically if a significant fraction of the planet’s surface is covered by vegetation or photovoltaic arrays, respectively,” Lingam and Loeb wrote.

“The “edge” refers to the noticeable increase in the reflectance of the material under consideration when a reflected light spectrum is taken of the planet,” the authors of the new research explain. Satellites monitor the red edge on Earth to observe agricultural crops, and the same could apply to sensing PVs on other worlds.

While Lingam and Loeb suggested the possibility, Kopparapu and his co-authors dug deeper. They point out that we could generate enough energy for our needs (as of 2022) if only 2.4% of the Earth’s surface was covered in silicon-based PVs. The 2.4% number is only accurate if the chosen location is optimized. For Earth, that means the Sahara Desert, and something similar may be true on an alien world.

The authors explain, “This region is both close to the equator, where a comparatively greater amount of solar energy would be available throughout the year, and has minimal cloud coverage.”

The authors also work with a 23% land coverage number. This number reflects previous research showing that for a projected maximum human population of 10 billion people, 23% land coverage would provide a high standard of living for everyone. They also use it as an upper limit because anything beyond that seems highly unlikely and would have negative consequences. On Earth, the entire continent of Africa is about 23% of the surface.

The authors’ calculations show that an 8-meter telescope similar to the HWO would not detect an Earth-like exoplanet with 2.4% of its surface covered with PVs.

f an ETI covered 23% of its surface with energy-harvesting PVs, would that be detectable? It would be difficult to untangle the planet’s light from the star’s light and would require hundreds of hours of observation time to reach an acceptable Signal-to-Noise (S/N) ratio.

“Because we have chosen the 0.34 ?m–0.52?m range to calculate the impact of silicon panels on the reflectance spectra, the difference between a planet with and without silicon is not markedly different, even with 23% land cover,” the authors explain.

Technological progress adds another wrinkle to these numbers. As PV technology advances, an ETI would cover less of its planet’s surface area to generate the same amount of energy, making detection even more difficult.

Solar energy is expanding rapidly on Earth. Each year, more individual homes, businesses, and institutions implement solar arrays. Those might not constitute technosignatures, but individual installations aren’t the only thing growing.

China built a vast solar power plant called the Gonghe Photovoltaic Project in its sparsely populated Qinghai Province. It generates 3182 MW. India has the Bhadla Solar Park (2,245 MW) in the Thar Desert. Saudi Arabia has built several new solar plants and intends to build more. Other innovative solar projects are announced regularly.

But will we realistically ever cover 2.4% of our planet in solar arrays? Will we need to? There are many questions.

Generating solar power in the heat of the Sahara Desert is challenging. The extreme heat reduces efficiency. Building the infrastructure required to deliver the energy to population centres is also another challenge. Then consider that silicon-based PVs may not be the end point in solar panel development. Perovskite-based PVs hold a lot of promise to outperform silicon. They’re more efficient than silicon, and researchers frequently break energy records with them (in laboratories.) Would perovskite PVs create the same “edge” in a planet’s spectra?

The authors didn’t consider specific technological advances like perovskite because it’s beyond the scope of their paper.

The bottom line is that silicon-based solar arrays on a planetary surface are unlikely to create an easily detectable technosignature. “Assuming an 8-meter HWO-like telescope, focusing on the reflection edge in the UV-VIS, and considering varying land coverage of solar panels on an Earth-like exoplanet that match the present and projected energy needs, we estimate that several hundreds of hours of observation time is needed to reach a SNR of ~5 for a high land coverage of ~23%,” the authors write.

The authors also wonder what this means for the Kardashev Scale and things like Dyson Spheres. In that paradigm, ETIs require more and more energy and eventually build a mega engineering project that harvests all of the energy available from their star. A Dyson Sphere would create a powerful technosignature, and astronomers are already looking for them.

But if the numbers in this research are correct, we may never see one because they’re not needed.

“We find that, even with significant population growth, the energy needs of human civilization would be several orders of magnitude below the energy threshold for a Kardashev Type I civilization or a Dyson sphere/swarm which harnesses the energy of a star,” they conclude. “This line of inquiry reexamines the utility of such concepts and potentially addresses one crucial aspect of the Fermi paradox: We have not discovered any large-scale engineering yet, conceivably because advanced technologies may not need them.”

{ https://www.universetoday.com/ }

23-05-2024 om 01:43 geschreven door peter  

Einstein, teleportatie en het raadselachtige 'Philadelphia Experiment'

©Shutterstock

Einstein, teleportatie en het raadselachtige 'Philadelphia Experiment'
Geloof je in buitenaards leven? Denk je dat tijdreizen een mogelijkheid is? Als jouw antwoorden op beide vragen 'nee' is, lees dan verder over deze vermeende gebeurtenis in de Verenigde Staten tijdens de Tweede Wereldoorlog. Het is huiveringwekkend!

©iStock

Vragen zonder antwoorden
Het universum verbergt veel mysteries. Een daarvan is of er intelligent leven aanwezig. Het volgende verhaal suggereert dat dit inderdaad het geval is en onthult daarnaast dingen die nog angstaanjagender zijn.

©iStock

Context
Het is 1943 en de Verenigde Staten zijn volop verwikkeld in de Tweede Wereldoorlog.

©iStock

Experiment
Volgens het boek 'The Expanding Case for the UFO' van Morris K. Jessup (een aan de University of Michigan opgeleide astronoom) heeft de Amerikaanse marine een experiment uitgevoerd dat bekend zou worden als het 'Philadelphia Experiment'.

©Shutterstock

Teleportatie
Het verhaal gaat dat het de Amerikanen gelukt is om een marineschip, de USS Eldridge, te laten verdwijnen.

©iStock

Hoe gebeurde het?
Verondersteld wordt dat het schip, gemeerd in de stad Philadelphia, in een flits licht, met haar bemanning en al, aan boord spoorloos verdween.

©iStock

Waar ging het naartoe?
Er wordt gezegd dat de USS Eldridge werd geteleporteerd naar een marinebasis in Norfolk, in de staat Virginia.

©iStock

Getuigen
Vermeend getuige van het incident was marinier Carl Allen. Hij beweerde eveneens te hebben gezien dat enkele bemanningsleden dood waren, versmolten met de scheepsromp.

©iStock

Alle informatie verwijderen
De overlevenden van het experiment zouden naar een psychische inrichting zijn gestuurd.

©iStock

Gehersenspoeld
Ze zeggen dat de bemanningsleden zijn gehersenspoeld zodat ze het incident zouden vergeten.

©Getty Images

EInstein's onderzoek
Volgens het History Channel, ontwikkelde Albert Einstein een project van voor het Amerikaanse leger dat het fenomeen zou kunnen verklaren.

©iStock

Einstein's onderzoek
Volgens zijn unificatietheorie ('theorie van alles'), zou een elektromagnetisch apparaat hiervoor verantwoordelijk kunnen zijn. De VS wilde oceaan kunnen oversteken zonder dat het door de vijandelijke schepen waargenomen zou worden.

©iStock

Onzichtbaar
Volgens het History Channel, zou Einstein een experiment hebben ontwikkeld waarbij een sterk elektromagnetisch veld werd geïnstalleerd op het schip dat het 'onzichtbaar' zou maken voor radars en mijnen. Maar beweerd wordt dat het experiment een heel ander effect had.

©iStock

Brieven
Carl Allen wilde zijn ervaringen niet voor zich houden en schreef naar de astronoom Morris K. Jessup.

©iStock

Nieuwe onderzoeken
Morris K. Jessup was gefascineerd door de verhalen en begon zijn eigen onderzoeken waarin hij wat verrassende dingen te weten kwam.

©iStock

Mysterieuze dood
Maar voordat hij deze vermeende vondsten kon doen, werd hij dood gevonden in zijn auto.

©iStock

Doodsoorzaak
De officiële doodsoorzaak was zelfmoord maar sommigen beweren dat hij is vermoord. Zou dit waar kunnen zijn?

©iStock

Revelation
Maar in 1969 probeerde Carl Allen een einde te maken aan de speculaties door publiekelijk te verkondigen dat het allemaal bedrog was.

©iStock

Onthulling
Deze onthulling werd gedaan in de burelen van de Aerial Phenomena Research Organization van Arizona.

©BrunoPress

Film
De film 'The Philadelphia Experiment' is gebaseerd op het verhaal en werd uitgebracht in 1984. Jaren later zou de film opnieuw voor controverse zorgen.

©Istock

Getuigenis
Alfred Bielek kwam met nieuwe getuigenverklaringen en claimde dat de film hem zijn ervaringen tijdens het experiment opnieuw deed beleven. Volgens hem werden ze niet alleen naar een andere plek geteleporteerd, maar hebben ze ook door de tijd gereisd.

©iStock

Buitenaards leven
Door de ophoping van zoveel energie zou er volgens Bielek een doorgangsportaal in de ruimte zijn ontstaan door welke UFO's naar onze planeet zouden kunnen komen.

©Shutterstock

Bewijs?
Alfred Bielek ging zelfs verder en zei dat de Amerikaanse marine hier niet alleen weet van had, maar dat het eveneens een buitenaards wezen gevangen had weten te nemen.

©iStock

Verre van voorbij
Zij die niet in deze samenzweringstheorie geloven wijzen op objectieve feiten die het weerspreken. Voor hen die er wel in geloven, zijn de antwoorden op het marineschip zelf te vinden.

©iStock

Verslagen
Volgens de verslagen is er geen buitengewone activiteit waargenomen en er is ook geen document dat kan bevestigen dat het schip in Norfolk is aangemeerd.

©iStock

Onzichtbaarheid
Er zijn gevorderde wetenschappelijke onderzoeken gedaan naar onzichtbaarheid die geen directe relatie hebben tot de theorie van Einstein.

©iStock

Vliegtuigen
Volgens wetenschappers kunnen vliegtuigen onzichtbaar gemaakt worden voor radars, maar niet voor licht

©iStock

Mening
Wat denk jij ervan? Geloof je erin of denk je dat het gewoon bedrog was?

{ https://www.msn.com/nl-be/ }

23-05-2024 om 00:00 geschreven door peter  

Pluto’s Subsurface Ocean is 8% Denser than Seawater on Earth, Study Suggests

Planetary researchers from Washington University in St. Louis and the Lunar and Planetary Institute have used mathematical models and unprecedented high-resolution images from NASA’s New Horizons spacecraft to take a closer look at the subsurface ocean that likely lies beneath Pluto’s thick shell of nitrogen, methane and water ice.

For many decades, planetary scientists assumed that Pluto could not support an ocean.

The surface temperature is about minus 220 degrees Celsius (minus 364 degrees Fahrenheit), a temperature so cold even gases like nitrogen and methane freeze solid. Water shouldn’t have a chance.

“Pluto is a small body,” said Alex Nguyen, a Ph.D. student at Washington University in St. Louis.

“It should have lost almost all of its heat shortly after it was formed, so basic calculations would suggest that it’s frozen solid to its core.”

But in recent years, scientists have gathered evidence suggesting Pluto likely contains an ocean of liquid water beneath the ice.

That inference came from several lines of evidence, including Pluto’s cryovolcanoes that spew ice and water vapor.

“Although there is still some debate, it’s now generally accepted that Pluto has an ocean,” Nguyen said

The new study probes Pluto’s ocean in greater detail, even if it’s far too deep below the ice for planetary scientists to ever see.

Nguyen and his colleague, Dr. Patrick McGovern of the Lunar and Planetary Institute, created mathematical models to explain the cracks and bulges in the ice covering Pluto’s Sputnik Platina basin, the site of a meteor collision billions of years ago.

Their calculations suggest the ocean in this area exists beneath a shell of water ice 40 to 80 km (25-50 miles) thick, a blanket of protection that likely keeps the inner ocean from freezing solid.

They also calculated the likely density or salinity of the ocean based on the fractures in the ice above.

They estimate Pluto’s ocean is, at most, about 8% denser than seawater on Earth, or roughly the same as Utah’s Great Salt Lake. If you could somehow get to Pluto’s ocean, you could effortlessly float.

“This level of density would explain the abundance of fractures seen on the surface,” Nguyen said

“If the ocean was significantly less dense, the ice shell would collapse, creating many more fractures than actually observed. If the ocean was much denser, there would be fewer fractures.

“We estimated a sort of Goldilocks zone where the density and shell thickness is just right.”

Space agencies have no plans to return to Pluto any time soon, so many of its mysteries will remain for future generations of researchers.

“Whether it’s called a planet, a planetoid, or merely one of many objects in the outer reaches of the Solar System, it’s worth studying,” Nguyen said.

“From my perspective, it’s a planet.”

• The paper was published in the journal Icarus.
• P.J. McGovern & A.L. Nguyen. 2024. The role of Pluto’s ocean’s salinity in supporting nitrogen ice loads within the Sputnik Planitia basin. Icarus 412: 115968; doi: 10.1016/j.icarus.2024.115968

{ https://www.sci.news/ }

22-05-2024 om 20:59 geschreven door peter  

NASA wil het eerste maanspoorwegsysteem bouwen: het zal gebruik maken van robottreinen met magnetische levitatie

 Door Janine

De interesse in de maan, nu meer dan ooit een nieuwe grens voor menselijke ruimteverkenning, is onlangs weer aangewakkerd door ruimtevaartorganisaties. Sommige denken al na over een maanstation, andere willen de verborgen kant van onze satelliet verkennen en weer andere ontwikkelen innovatieve transportmiddelen. Tot deze laatste behoort NASA, die het eerste maanspoorwegsysteem wil bouwen met behulp van robottreinen met magnetische levitatie. Laten we eens kijken wat het is, of, met andere woorden, hoe dichtbij de nabije toekomst is.

Hoe een nieuw huis op de maan te bouwen: de plannen van NASA

NASA/SAIC/Pat Rawlings

Meer dan een halve eeuw na de laatste missie van mensen naar de maan beginnen ruimtevaartorganisaties weer te praten over verkenning door astronauten. En waarom niet, ook stations die zijn gemodelleerd naar het ISS, maar dan op het oppervlak van onze satelliet. Zoals je je kunt voorstellen, is dit een enorme stap op weg naar een toekomst die we ons alleen maar kunnen voorstellen. Of weinig meer.

NASA heeft zelf al enkele hypotheses voorbereid over de kolonisatie van de maan. Het plan van de Amerikaanse ruimtevaartorganisatie omvat het gebruik van maanregoliet om beton en dus huizen rechtstreeks op de satelliet te creëren. Als het verklaarde doel is om een ​​veilige omgeving te bieden aan burgers die op de maan zullen aankomen, is het meer algemene doel duidelijk: de nieuwe ruimtewedloop winnen en tegen 2040 de eerste kolonie hebben.

Het eerste maanspoorwegsysteem, volgens NASA

NASA

Naast de bouw van een maancamper zal een integraal onderdeel van de kolonie, of kolonies, het eerste spoorwegsysteem op de maan zijn. Dit is een essentieel aspect voor het autonoom en duurzaam transport van goederen en mensen op onze satelliet. NASA heeft zojuist een systeem voorgesteld met de naam FLOAT, dat magnetische robottreinen kan gebruiken die zweven op een flexibel spoor met drie lagen. Het is een energiezuinig systeem waarmee robots passief kunnen zweven met behulp van diamagnetische levitatie, en waarin een laag flexibele circuits elektromagnetische stuwkracht genereert voor gecontroleerde bewegingen.

Ook in dit geval is het plan ongetwijfeld ambitieus, maar het maakt deel uit van de bredere economie van een maankolonie. Het FLOAT-systeem zal in feite met een minimaal energieverbruik kunnen werken, maar ook energie kunnen opwekken tijdens het transport. Bovendien zullen de sporen van het door NASA voorgestelde systeem direct op het oppervlak van de maan worden geplaatst en vermijden zo complexe constructies.

Risico's onder ogen zien, kansen grijpen

Ethan Schaler/NASA

Tot nu toe hebben we gesproken over plannen, programma's, voornemens: op dit moment is er nog weinig concreet. Het operationeel maken van het FLOAT-project betekent ook dat er rekening wordt gehouden met de risico's verbonden aan de productie, implementatie en controle van zowel de magnetische robots als de sporen. Om nog maar te zwijgen over de werking en het onderhoud ervan, die, hoe minimaal ook, nog steeds nodig zullen zijn.

Een essentieel hulpmiddel voor het eerste maanspoorwegsysteem zijn, vanuit dit oogpunt, computersimulaties. Vroeg of laat zal het echter nodig zijn om te beginnen met de concrete ontwikkeling van zowel de kolonie als de magnetische levitatie robottreinen. De toekomst van de maan lijkt werkelijk vol mogelijkheden, althans volgens de plannen van NASA en andere ruimtevaartorganisaties. In de hoop dat deze programma’s niet gevolgd zullen worden door nog eens vijftig jaar stilte: zoals we weten is er in de ruimte alleen dit.

{ https://www.curioctopus.nl/ }

21-05-2024 om 22:32 geschreven door peter