Dit is ons nieuw hondje Kira, een kruising van een waterhond en een Podenko. Ze is sinds 7 februari 2024 bij ons en druk bezig ons hart te veroveren. Het is een lief, aanhankelijk hondje, dat zich op een week snel aan ons heeft aangepast. Ze is heel vinnig en nieuwsgierig, een heel ander hondje dan Noleke.
This is our new dog Kira, a cross between a water dog and a Podenko. She has been with us since February 7, 2024 and is busy winning our hearts. She is a sweet, affectionate dog who quickly adapted to us within a week. She is very quick and curious, a very different dog than Noleke.
DEAR VISITOR,
MY BLOG EXISTS ALREADY 13 YEARS AND 1 MONTH.
ON 06/07/2024 MORE THAN 2.101.500
VISITORS FROM 135 DIFFERENT NATIONS ALREADY FOUND THEIR WAY TO MY BLOG.
THAT IS AN AVERAGE OF 400GUESTS PER DAY.
THANK YOU FOR VISITING MY BLOG AND HOPE YOU ENJOY EACH TIME.
The purpose of this blog is the creation of an open, international, independent and free forum, where every UFO-researcher can publish the results of his/her research. The languagues, used for this blog, are Dutch, English and French.You can find the articles of a collegue by selecting his category. Each author stays resposable for the continue of his articles. As blogmaster I have the right to refuse an addition or an article, when it attacks other collegues or UFO-groupes.
Druk op onderstaande knop om te reageren in mijn forum
Zoeken in blog
Deze blog is opgedragen aan mijn overleden echtgenote Lucienne.
In 2012 verloor ze haar moedige strijd tegen kanker!
In 2011 startte ik deze blog, omdat ik niet mocht stoppen met mijn UFO-onderzoek.
BEDANKT!!!
Een interessant adres?
UFO'S of UAP'S, ASTRONOMIE, RUIMTEVAART, ARCHEOLOGIE, OUDHEIDKUNDE, SF-SNUFJES EN ANDERE ESOTERISCHE WETENSCHAPPEN - DE ALLERLAATSTE NIEUWTJES
UFO's of UAP'S in België en de rest van de wereld In België had je vooral BUFON of het Belgisch UFO-Netwerk, dat zich met UFO's bezighoudt. BEZOEK DUS ZEKER VOOR ALLE OBJECTIEVE INFORMATIE , enkel nog beschikbaar via Facebook en deze blog.
Verder heb je ook het Belgisch-Ufo-meldpunt en Caelestia, die prachtig, doch ZEER kritisch werk leveren, ja soms zelfs héél sceptisch...
Voor Nederland kan je de mooie site www.ufowijzer.nl bezoeken van Paul Harmans. Een mooie site met veel informatie en artikels.
MUFON of het Mutual UFO Network Inc is een Amerikaanse UFO-vereniging met afdelingen in alle USA-staten en diverse landen.
MUFON's mission is the analytical and scientific investigation of the UFO- Phenomenon for the benefit of humanity...
Je kan ook hun site bekijken onder www.mufon.com.
Ze geven een maandelijks tijdschrift uit, namelijk The MUFON UFO-Journal.
Since 02/01/2020 is Pieter ex-president (=voorzitter) of BUFON, but also ex-National Director MUFON / Flanders and the Netherlands. We work together with the French MUFON Reseau MUFON/EUROP.
ER IS EEN NIEUWE GROEPERING DIE ZICH BUFON NOEMT, MAAR DIE HEBBEN NIETS MET ONZE GROEP TE MAKEN. DEZE COLLEGA'S GEBRUIKEN DE NAAM BUFON VOOR HUN SITE... Ik wens hen veel succes met de verdere uitbouw van hun groep. Zij kunnen de naam BUFON wel geregistreerd hebben, maar het rijke verleden van BUFON kunnen ze niet wegnemen...
23-05-2024
Einstein, teleportatie en het raadselachtige 'Philadelphia Experiment'
Einstein, teleportatie en het raadselachtige 'Philadelphia Experiment'
Einstein, teleportatie en het raadselachtige 'Philadelphia Experiment' Geloof je in buitenaards leven? Denk je dat tijdreizen een mogelijkheid is? Als jouw antwoorden op beide vragen 'nee' is, lees dan verder over deze vermeende gebeurtenis in de Verenigde Staten tijdens de Tweede Wereldoorlog. Het is huiveringwekkend!
Vragen zonder antwoorden Het universum verbergt veel mysteries. Een daarvan is of er intelligent leven aanwezig. Het volgende verhaal suggereert dat dit inderdaad het geval is en onthult daarnaast dingen die nog angstaanjagender zijn.
Experiment Volgens het boek 'The Expanding Case for the UFO' van Morris K. Jessup (een aan de University of Michigan opgeleide astronoom) heeft de Amerikaanse marine een experiment uitgevoerd dat bekend zou worden als het 'Philadelphia Experiment'.
Hoe gebeurde het? Verondersteld wordt dat het schip, gemeerd in de stad Philadelphia, in een flits licht, met haar bemanning en al, aan boord spoorloos verdween.
Getuigen Vermeend getuige van het incident was marinier Carl Allen. Hij beweerde eveneens te hebben gezien dat enkele bemanningsleden dood waren, versmolten met de scheepsromp.
EInstein's onderzoek Volgens het History Channel, ontwikkelde Albert Einstein een project van voor het Amerikaanse leger dat het fenomeen zou kunnen verklaren.
Einstein's onderzoek Volgens zijn unificatietheorie ('theorie van alles'), zou een elektromagnetisch apparaat hiervoor verantwoordelijk kunnen zijn. De VS wilde oceaan kunnen oversteken zonder dat het door de vijandelijke schepen waargenomen zou worden.
Onzichtbaar Volgens het History Channel, zou Einstein een experiment hebben ontwikkeld waarbij een sterk elektromagnetisch veld werd geïnstalleerd op het schip dat het 'onzichtbaar' zou maken voor radars en mijnen. Maar beweerd wordt dat het experiment een heel ander effect had.
Film De film 'The Philadelphia Experiment' is gebaseerd op het verhaal en werd uitgebracht in 1984. Jaren later zou de film opnieuw voor controverse zorgen.
Getuigenis Alfred Bielek kwam met nieuwe getuigenverklaringen en claimde dat de film hem zijn ervaringen tijdens het experiment opnieuw deed beleven. Volgens hem werden ze niet alleen naar een andere plek geteleporteerd, maar hebben ze ook door de tijd gereisd.
Buitenaards leven Door de ophoping van zoveel energie zou er volgens Bielek een doorgangsportaal in de ruimte zijn ontstaan door welke UFO's naar onze planeet zouden kunnen komen.
Bewijs? Alfred Bielek ging zelfs verder en zei dat de Amerikaanse marine hier niet alleen weet van had, maar dat het eveneens een buitenaards wezen gevangen had weten te nemen.
Verre van voorbij Zij die niet in deze samenzweringstheorie geloven wijzen op objectieve feiten die het weerspreken. Voor hen die er wel in geloven, zijn de antwoorden op het marineschip zelf te vinden.
Verslagen Volgens de verslagen is er geen buitengewone activiteit waargenomen en er is ook geen document dat kan bevestigen dat het schip in Norfolk is aangemeerd.
Onzichtbaarheid Er zijn gevorderde wetenschappelijke onderzoeken gedaan naar onzichtbaarheid die geen directe relatie hebben tot de theorie van Einstein.
Pluto’s Subsurface Ocean is 8% Denser than Seawater on Earth, Study Suggests
Pluto’s Subsurface Ocean is 8% Denser than Seawater on Earth, Study Suggests
Planetary researchers from Washington University in St. Louis and the Lunar and Planetary Institute have used mathematical models and unprecedented high-resolution images from NASA’s New Horizons spacecraft to take a closer look at the subsurface ocean that likely lies beneath Pluto’s thick shell of nitrogen, methane and water ice.
For many decades, planetary scientists assumed that Pluto could not support an ocean.
The surface temperature is about minus 220 degrees Celsius (minus 364 degrees Fahrenheit), a temperature so cold even gases like nitrogen and methane freeze solid. Water shouldn’t have a chance.
“Pluto is a small body,” said Alex Nguyen, a Ph.D. student at Washington University in St. Louis.
“It should have lost almost all of its heat shortly after it was formed, so basic calculations would suggest that it’s frozen solid to its core.”
But in recent years, scientists have gathered evidencesuggestingPluto likely contains an ocean of liquid water beneath the ice.
That inference came from several lines of evidence, including Pluto’s cryovolcanoes that spew ice and water vapor.
“Although there is still some debate, it’s now generally accepted that Pluto has an ocean,” Nguyen said
The new study probes Pluto’s ocean in greater detail, even if it’s far too deep below the ice for planetary scientists to ever see.
Nguyen and his colleague, Dr. Patrick McGovern of the Lunar and Planetary Institute, created mathematical models to explain the cracks and bulges in the ice covering Pluto’sSputnik Platina basin, the site of a meteor collision billions of years ago.
Their calculations suggest the ocean in this area exists beneath a shell of water ice 40 to 80 km (25-50 miles) thick, a blanket of protection that likely keeps the inner ocean from freezing solid.
They also calculated the likely density or salinity of the ocean based on the fractures in the ice above.
They estimate Pluto’s ocean is, at most, about 8% denser than seawater on Earth, or roughly the same as Utah’s Great Salt Lake. If you could somehow get to Pluto’s ocean, you could effortlessly float.
“This level of density would explain the abundance of fractures seen on the surface,” Nguyen said
“If the ocean was significantly less dense, the ice shell would collapse, creating many more fractures than actually observed. If the ocean was much denser, there would be fewer fractures.
“We estimated a sort of Goldilocks zone where the density and shell thickness is just right.”
Space agencies have no plans to return to Pluto any time soon, so many of its mysteries will remain for future generations of researchers.
“Whether it’s called a planet, a planetoid, or merely one of many objects in the outer reaches of the Solar System, it’s worth studying,” Nguyen said.
P.J. McGovern & A.L. Nguyen. 2024. The role of Pluto’s ocean’s salinity in supporting nitrogen ice loads within the Sputnik Planitia basin. Icarus 412: 115968; doi: 10.1016/j.icarus.2024.115968
De interesse in de maan, nu meer dan ooit een nieuwe grens voor menselijke ruimteverkenning, is onlangs weer aangewakkerd door ruimtevaartorganisaties. Sommige denken al na over een maanstation, andere willen de verborgen kant van onze satelliet verkennen en weer andere ontwikkelen innovatieve transportmiddelen. Tot deze laatste behoort NASA, die het eerste maanspoorwegsysteem wil bouwen met behulp van robottreinen met magnetische levitatie. Laten we eens kijken wat het is, of, met andere woorden, hoe dichtbij de nabije toekomst is.
Hoe een nieuw huis op de maan te bouwen: de plannen van NASA
NASA/SAIC/Pat Rawlings
Meer dan een halve eeuw na de laatste missie van mensen naar de maan beginnen ruimtevaartorganisaties weer te praten over verkenning door astronauten. En waarom niet, ook stations die zijn gemodelleerd naar het ISS, maar dan op het oppervlak van onze satelliet. Zoals je je kunt voorstellen, is dit een enorme stap op weg naar een toekomst die we ons alleen maar kunnen voorstellen. Of weinig meer.
NASA heeft zelf al enkele hypotheses voorbereid over de kolonisatie van de maan. Het plan van de Amerikaanse ruimtevaartorganisatie omvat het gebruik van maanregoliet om beton en dus huizen rechtstreeks op de satelliet te creëren. Als het verklaarde doel is om een veilige omgeving te bieden aan burgers die op de maan zullen aankomen, is het meer algemene doel duidelijk: de nieuwe ruimtewedloop winnen en tegen 2040 de eerste kolonie hebben.
Het eerste maanspoorwegsysteem, volgens NASA
NASA
Naast de bouw van een maancamper zal een integraal onderdeel van de kolonie, of kolonies, het eerste spoorwegsysteem op de maan zijn. Dit is een essentieel aspect voor het autonoom en duurzaam transport van goederen en mensen op onze satelliet. NASA heeft zojuist een systeem voorgesteld met de naam FLOAT, dat magnetische robottreinen kan gebruiken die zweven op een flexibel spoor met drie lagen. Het is een energiezuinig systeem waarmee robots passief kunnen zweven met behulp van diamagnetische levitatie, en waarin een laag flexibele circuits elektromagnetische stuwkracht genereert voor gecontroleerde bewegingen.
Ook in dit geval is het plan ongetwijfeld ambitieus, maar het maakt deel uit van de bredere economie van een maankolonie. Het FLOAT-systeem zal in feite met een minimaal energieverbruik kunnen werken, maar ook energie kunnen opwekken tijdens het transport. Bovendien zullen de sporen van het door NASA voorgestelde systeem direct op het oppervlak van de maan worden geplaatst en vermijden zo complexe constructies.
Risico's onder ogen zien, kansen grijpen
Ethan Schaler/NASA
Tot nu toe hebben we gesproken over plannen, programma's, voornemens: op dit moment is er nog weinig concreet. Het operationeel maken van het FLOAT-project betekent ook dat er rekening wordt gehouden met de risico's verbonden aan de productie, implementatie en controle van zowel de magnetische robots als de sporen. Om nog maar te zwijgen over de werking en het onderhoud ervan, die, hoe minimaal ook, nog steeds nodig zullen zijn.
Een essentieel hulpmiddel voor het eerste maanspoorwegsysteem zijn, vanuit dit oogpunt, computersimulaties. Vroeg of laat zal het echter nodig zijn om te beginnen met de concrete ontwikkeling van zowel de kolonie als de magnetische levitatie robottreinen. De toekomst van de maan lijkt werkelijk vol mogelijkheden, althans volgens de plannen van NASA en andere ruimtevaartorganisaties. In de hoop dat deze programma’s niet gevolgd zullen worden door nog eens vijftig jaar stilte: zoals we weten is er in de ruimte alleen dit.
A spacecraft looking for life on Mars has beamed back jaw-dropping images of the Red Planet's terrain.
The ExoMars Trace Gas Orbiter's (TGO) observations include an eight-kilometre-wide crater displaying evidence of water ice.
The European Space Agency (ESA) documented the crater that sits in Utopia Planitia, the largest known impact basin in the Solar System with a diameter of roughly 3300 km, or twice the size of Earth’s Sahara Desert from north to south.
The region is known to scientists for showing intriguing ice-related features on and below the surface, including frost on the surface during the Martian winter.
In the southern highlands of Mars, CaSSIS spotted ancient and eroded craters filled with sediment.
When ExoMars flew about 400 km above the crater it almost filled the full field of view of its most sophisticated color camera, CaSSIS (Colour and Stereo Surface Imaging System).
ESA says: "This remnant of an ancient impact is just one of the many scars asteroids have inflicted upon the Red Planet. Water, volcanoes and impacts from asteroids shaped the Martian surface in the ancient past. Mars is currently a cold, dry desert."
The view from CaSSIS showed the crater with material ejected in a way that scientists believe suggests the presence of water ice. When the asteroid hit this region of Mars, the water ice melted and a mix of liquid water and dust rock was propelled from the top layers.
The smooth look of the crater is consistent with other features in the region having evidence of a water-ice history. Zooming into the crater it is possible to see streaks on the walls of the crater, showing evidence of landslides, and ripples sculpted by the wind.
Along the equator of Mars, CaSSIS spotted a couple of interesting craters in Ganges Chasma, a mineralogically diverse canyon in the far-eastern portion of Valles Marineris.
Other observations by the TGO's Trace Gas Orbiter’s Color and Stereo Surface Imaging System (CaSSIS) included a couple of interesting craters in Ganges Chasma, a mineralogically diverse canyon in the far-eastern portion of Valles Marineris along the equator of Mars.
ESA says: "The shape and texture of the ejecta blanket show that the surface was not completely dry at the time of impact. Water ice in the subsurface mixed with fractured rock and dust formed a ‘fluidized’ mass of material that was ejected outwards from the center of the impact site. This indicates that there was water ice present in the surface at the time of impact."
Artist's impression of ESA's ExoMars Trace Gas Orbiter above Mars. (ESA via SWNS)
Also observed by CaSSIS are spotted ancient and eroded craters filled with sediment in the southern highlands of Mars. The relatively old, 15 km diameter crater in Tyrrhena Terra, shows its age in its flattened rim – younger craters have sharper, more defined rims – and the degraded ejecta blanket.
Related video:
Solar Wind 'Stopped Blowing' On Mars For 2 Days (Dailymotion)
The ExoMars program comprises two missions: the first – the Trace Gas Orbiter – launched in 2016 while the second, carrying the Rosalind Franklin rover, is targeted to launch in 2028.
"Together they will address the question of whether life has ever existed on Mars," says ESA.
Astronomen zien eindelijk hoe botsing sterrenstelsels leidt tot gigantisch zwart gat
Astronomen zien eindelijk hoe botsing sterrenstelsels leidt tot gigantisch zwart gat
Door Robbert van der Linde
Wetenschappers hebben gezien hoe twee sterrenstelsels en zwarte gaten op 13 miljard lichtjaar afstand op elkaar botsten en samenvoegden. Het is voor het eerst dat wetenschappers zo'n oude samenvoeging hebben ontdekt.
Met de krachtige James Webb-telescoop zagen de astronomen hoe twee sterrenstelsels met elkaar in botsing kwamen. De zwarte gaten die de sterrenstelsels als kern hadden, smolten daarbij samen tot een superzwaar zwart gat.
Een van de twee zwarte gaten was zeker 50 miljoen keer zo zwaar als onze zon. De ander heeft waarschijnlijk een vergelijkbare massa, maar is moeilijker te meten omdat hij 'verstopt' zit onder een dichte laag gas.
De zogenoemde "monsterbotsing" vond 'pas' 740 miljoen jaar na de oerknal plaats, schrijven de wetenschappers in het maandblad van de Royal Astronomical Society. Inmiddels is het universum ongeveer 13,8 miljard jaar oud.
Eerste keer dat samensmelting zwarte gaten gezien wordt
Volgens de wetenschappers gebeurde het in de eerste jaren van het heelal regelmatig dat zwarte gaten op elkaar botsten en samensmolten. Dat proces leidde tot superzware zwarte gaten, zoals het zwarte gat waar ook onze Melkweg om draait.
"Een van de grootste raadsels van de kosmologie is hoe zwarte gaten zo groot kunnen worden. Het samensmelten van meerdere zwarte gaten is een zeer sterke verklaring daarvoor", zegt hoofdonderzoeker Roberto Maiolino.
Astronomen wisten al dat sterrenstelsels met elkaar in botsing konden komen. Maar ze zagen nu voor het eerst hoe de zwarte gaten in die stelsels met elkaar samensmolten.
New Shepard’s 25th Launch Carries Six to the Edge of Space and Back
Sending tourists to space is still relatively novel in the grand scheme of humanity’s journey to the stars. Dennis Tito took the first-ever paid trip in 2001, but since then, plenty of others have journeyed to the heavens. Increasingly, they’ve done so via systems developed by private companies. On Sunday, May 19th, Blue Origin, originally founded by Jeff Bezos to pursue his dreams of humanity’s future in space, successfully launched its seventh crewed mission – this time containing six first-time astronauts, including one that waited a long time for his day in space.
The astronauts’ professions and ages varied widely—from a twenty-something male venture capitalist to a retired female CPA, they came from different walks of life and various stages of life. One owns a brewery in France, while another is a trained stunt pilot. Most impressively, this was the opportunity for Ed Dwight to go into space.
He’s a former Air Force Captain who was the first black person ever to be selected for the Aerospace Research Pilot School, which he reached after being a test pilot in the Air Force for eight years. After making it through the first cut, Captain Dwight wasn’t selected to join NASA’s astronaut program, and many modern-day observers think that was simply down to the racism prevalent in the country back then.
Blue Origin promotional video for the NS-25 mission. Credit – Blue Origin YouTube Channel
After leaving the military, he went on to have a successful life as an entrepreneur and became a well-regarded sculptor. Many of his themes focused on black culture, and he has over 100 pieces on show. He was also eventually made an honorary member of the US Space Force back in 2020.
Most importantly, he had never made it to space until now. Did we mention he’s also 90 years old and now, officially, the oldest person to have ever been sent to space?He and his fellow travelers—Mason Angel, Sylvain Chiron, Carol Schaller, Kenneth Hess, and Thotakura Gopichand—spent 10 minutes in space. If you’re interested in watching the process, there’s a YouTube video that tracks the whole mission—the launch takes place near 1:22 into the video.
Blue Origin video tracking the successful NS-25 mission – the company’s seventh crewed flight. Credit – Blue Origin YouTube Channel
Congratulations to Blue Origin and the Shepard rocket team on another successful mission. This surely won’t be their last.
That Recent Solar Storm Was Detected Almost Three Kilometers Under the Ocean
On May 10th, 2024, people across North America were treated to a rare celestial event: an aurora visible from the Eastern Seabord to the Southern United States. This particular sighting of the Northern Lights (aka. Aurora Borealis) coincided with the most extreme geomagnetic storm since 2003 and the 27th strongest solar flare ever recorded. This led to the dazzling display that was visible to residents all across North America but was also detected by some of Ocean Networks Canada‘s (ONC) undersea sensors at depths of almost three kilometers.
ONC, an initiative of the University of Victoria supported by the Government of Canada, is one of the country’s major research facilities. Its network includes cabled observatories along the Pacific, Atlantic, and Arctic coasts of Canada and the Southern Ocean. that supply continuous power and internet to scientific instruments, cameras, and over 12,000 ocean sensors. According to a statement released on May 15th, ONC instrument platforms on Canada’s west and east coasts recorded the temporary distortion of Earth’s magnetic field at depths up to 2.7 km (1.68 mi) under the ocean.
Ocean Networks Canada infrastructure map. ONC operates world-leading observatories in the deep ocean, coastal waters, and the land of the Pacific, Atlantic, and Arctic coasts of Canada and the Southern Ocean. Credit: UVic/ONC
The disturbances triggered the movement of compasses, which the ONC uses to orient its Acoustic Doppler Current Profilers (ADCP) instruments that measure ocean currents. The most significant magnetic shift was detected by the ONC NEPTUNE cabled observatory off the coast of Vancouver Island. A compass belonging to this observatory, at a depth of 25 meters (82 ft) at the Folger Passage site, shifted within a range of +30 to -30 degrees. These magnetic disturbances were discovered during data quality control checks, which the ONC routinely performs to ensure their sensors work.
ONC data specialist Alex Slonimer was completing a daily check on the Ocean 3.0 Data Portal in late March when he first noticed the anomaly. Last week’s much larger solar storm reinforced the observation. Slonimer noticed that the peaks in compass headings were closely correlated to the peaks in the visible activity in the aurora. “I looked into whether it was potentially an earthquake, but that didn’t make a lot of sense because the changes in the data were lasting for too long and concurrently at different locations,” said Slonimer in a UVic News release. “Then, I looked into whether it was a solar flare as the sun has been active recently.”
Professor Justin Albert of UVic’s Department of Physics and Astronomy welcomes this news and sees great potential for subsea detection of solar storms:
“The next two years will be the peak of the 11-year solar cycle. After a decade of relative inactivity, aurora events like this past weekend are likely to become more frequent over the next couple of years, although solar variability makes precise prediction of such events impossible. ONC’s network might provide a very helpful additional window into the effects of solar activity on the Earth’s terrestrial magnetism.”
"The PPR enables a whole new era in space exploration."
An illustration of Howe Industries' Pulsed Plasma Rocket (PPR) concept.
(Image credit: Howe Industries via YouTube)
An innovative rocket system could revolutionize future deep space missions to Mars, reducing travel time to the Red Planet to just a few months.
The goal of landing humans on Mars has presented a myriad of challenges, including the need to quickly transport large payloads to and from the distant planet, which, depending on the positions of Earth and Mars, would take almost two years for a round trip using current propulsion technology.
The Pulsed Plasma Rocket (PPR), under development by Howe Industries, is a propulsion system designed to be far more efficient than current methods of deep space propulsion, enabling the trip between Earth and the Red Planet to be made in just two months. Specifically, the rocket will have a high specific impulse or Isp, a measure of how efficiently an engine generates thrust. This technology could therefore enable astronauts and cargo to travel to and from Mars more efficiently and rapidly than existing spacecraft, according to a statement from NASA.
Stemming from the Pulsed Fission Fusion concept, the PPR uses a fission-based nuclear power system, which obtains energy from the controlled splitting of atoms, to generate thrust for spacecraft propulsion. However, the PPR is smaller, simpler and more affordable than previous concepts.
In addition to enabling further range missions, the PPR could support much heavier spacecraft, meaning additional shielding could be installed to reduce a crew's exposure to harmful high-energy particles, called Galactic Cosmic Rays, endured during long-duration spaceflight.
"The PPR enables a whole new era in space exploration," NASA officials said.
"The exceptional performance of the PPR, combining high Isp and high thrust, holds the potential to revolutionize space exploration," the statement reads. "The system's high efficiency allows for manned missions to Mars to be completed within a mere two months."
The PPR concept is now moving into Phase II of the NASA Innovative Advanced Concept (NIAC) study, having completed Phase I, which focused on the neutronics of the propulsion system, designing the spacecraft, power system and necessary subsystems, analyzing the magnetic nozzle capabilities, and determining trajectories and benefits, according to the statement.
During Phase II, developers will build upon the assessments from Phase I to optimize the engine design, perform proof-of-concept experiments and design a spacecraft concept to better protect crewed flights to Mars. Currently visited only by robotic explorers, the PPR could one day bring NASA closer to establishing a permanent base on Mars.
Join our Space Forums to keep talking space on the latest missions, night sky and more! And if you have a news tip, correction or comment, let us know at: community@space.com.
This week, NASApublished an enchanting image of a trio of stars emerging from the clouds of dust and gas from which they formed. This young trio shows what amounts to a cosmic nursery — young stars emerging from the gaseous clouds that likely created them.
NASA found that HP Tau, the star in the cloud, at the top of the central trio, changes in brightness. That could be because it’s still consuming material from the clouds, or emitting flares off its surface, or reveling in the general chaos that comes with stellar adolescence. Thanks to the trio’s light, the Hubble Space Telescope was able to capture this scene, located 550 light-years away in the constellation Taurus.
The triple-star system of young stars HP Tau, HP Tau G2, and HP Tau G3.
HP Tau could become a Sun-like star someday, but it still has ways to go. For one, it needs to reach nuclear fusion, the hallmark of any main sequence star. In a star’s heart, immense pressures and high temperatures fuse hydrogen into helium. But HP Tau, which is probably less than 10 million years old, needs more time. By comparison, the Sun is about 4.6 billion years old.
When HP Tau and its stellar brethren came into view, Hubble was investigating protoplanetary disks. These pancake-shaped regions surround stars. They’re another major part of stellar adolescence, and astronomers curious about our own origins love to study them. From protoplanetary disks, over the course of millions of years, planets, moons and extra bits like comets and asteroids take shape.
Hubble captured this scene using its Wide Field Camera 3. Space Shuttle astronauts installed this critical piece of hardware onto the orbiting telescope fifteen years ago, in May 2009. This mission, called Servicing Mission 4, almost didn’t happen. “After the loss of the space shuttle Columbia in 2003, Servicing Mission 4 was canceled due to safety concerns,” according to NASA. “Public support for the mission surged, and two years later it was reinstated,” the agency added.
Een boer heeft een enorm stuk ruimteschroot gevonden op zijn akker in Canada. Dit is wat het precies is.
Voorwerp dat "uit de lucht viel" gevonden op een Canadees veld
Een 66-jarige boer uit Saskatchewan, Canada, dat in het zuiden aan de VS grenst, vond een enorm, schijnbaar ongeïdentificeerd object op zijn akker. Barry Sawchuk, zo heet de man, kon niet vermoeden dat het ruimteafval was toen hij het gigantische brokstuk opmerkte. De boer, die met zijn drie kinderen in de buurt van Ituna woont, ten noordoosten van Regina, concentreerde zich eind april op het planten en het vochtgehalte van zijn land toen hij zich bewust werd van de aanwezigheid van het mysterieuze object. Hoe dichter hij bij de vreemde aanwezigheid kwam, hoe groter zijn verbijstering werd.
Het leek op “een verbrand stuk koolstofvezel met een aluminium honingraat erin. Er leek ook een hydraulische cilinder in het puin te zitten." Hij had nog nooit zoiets gezien, dus het was bijna onmogelijk om de identiteit ervan te begrijpen. Sawchuk en zijn familie vermoedden echter waar het vandaan kwam: "We wisten dat het uit de lucht kwam, omdat het daar niet uit zichzelf had kunnen komen.”
Astronomen zijn er zeker van: "het is absoluut ruimteafval"
Jonathan McDowell/x
Op dat punt vermoedde een van zijn zonen, Cody, de oorsprong van het enorme object en ging op onderzoek uit om erachter te komen of het echt ruimteschroot was. Nadat ze zich tot een plaatselijke krant hadden gewend om er meer informatie over te krijgen, werden de beelden van de ontdekking ook gezien door Samantha Lawler, universitair hoofddocent astronomie aan de Universiteit van Regina. De deskundige verklaarde zonder enige twijfel: "Dit is absoluut ruimteafval."
Lawler liet de foto's en coördinaten van de ontdekking zien aan astrofysicus Jonathan McDowell van Harvard, die routinematig ruimtelanceringen in de gaten houdt. De collega was in staat om de ware aard van het puin te herkennen. Hij plaatste een afbeelding op zijn X-account en schreef: "Ik besprak dit net met Sam Lawler. Het rompgedeelte van de Dragon Axiom-3 missie keerde op 26 februari terug naar dat gebied. Ik heb er het volste vertrouwen in dat dit een stuk van de romp van de Dragon is."
Het enorme object dat in het veld van de boer belandde, zou dus een stuk zijn van een Space X Dragon-ruimtevaartuig dat in februari terugkeerde naar de aarde, samen met vier bemanningsleden van het internationale ruimtestation.
Het ruimteschroot is de laadruimte van een ruimtevaartuig dat terugkeerde van het ISS
barry sawchuk/Mensa Saskatchewan
McDowell liet op sociale media zien dat het traject van het rompgedeelte van de raket tijdens de terugkeer een paar kilometer verwijderd was van het punt waar het puin viel. Om elke twijfel weg te nemen werd ook de Transportation and Safety Board of Canada geraadpleegd, die bevestigde dat er geen luchtrapporten zijn die verband kunnen houden met het puin.
SpaceX Dragon is een capsule die wordt gebruikt voor ruimtereizen naar het ISS: de niet onder druk staande laadruimte dient om energie te leveren tijdens de reis en tijdens het verblijf op het station. Zodra het ruimtevaartuig terugkeert naar de aarde, wordt de romp uitgeworpen voordat hij opnieuw in de atmosfeer terechtkomt, en het zou zijn lot moeten zijn om te verbranden en de grond niet intact te bereiken. Maar dat gaat niet altijd zo, zoals bijvoorbeeld in Florida gebeurde, waar ruimteschroot op het dak van een huis belandde.
Buiten ons zonnestelsel zijn er verschillende planeten die we als “enkelvoudig” zouden kunnen definiëren en die astronomen in veel gevallen niet kunnen verklaren, zoals de laatste “nieuwkomer”: de planeet die gemaakt lijkt te zijn van suikerspin.
WASP-193 b, de superzachte planeet
Freepik
Het universum is zo uitgestrekt en rijk aan hemellichamen dat ontdekkingen over nieuwe exoplaneten, dat wil zeggen die buiten ons zonnestelsel, vrij frequent voorkomen. Sommige van de nieuw geïdentificeerde planeten trekken echter bijzondere belangstelling vanwege hun excentriciteit. De laatste is er zo één: de samenstelling is extreem zacht en licht, zozeer zelfs dat je hem kunt vergelijken met een suikerspin.
De breedte is ongeveer 1,5 keer die van Jupiter en de naam die is gekozen om hem te identificeren is WASP-193 b. Hoewel hij groter is dan onze gasreus, is zijn massa slechts 0,139 van die van Jupiter: dit betekent dat het de tweede lichtste planeet is in de lange lijst van planeten met dit kenmerk. In feite bevat de lijst 5400 planeten en de enige die WASP-193 b overtreft is Kepler 51 d, vergelijkbaar met Neptunus. Maar waar bevindt zich de “suikerspinplaneet”?
Enorme planeten met kleine dichtheden: al jaren een mysterie
WASP-193 b bevindt zich op ongeveer 1200 lichtjaar van onze planeet en draait rond zijn ster op een afstand gelijk aan 0,7 maal die tussen de zon en de aarde. Het duurt slechts 6,2 dagen om een baan te voltooien. Met zijn ontdekking wordt er een stukje toegevoegd aan de prachtige puzzel van het universum. Khalid Barkaoui van MIT, Massachusetts Institute of Technology, en co-auteur van de ontdekking, legde uit: “Het vinden van deze gigantische objecten met zo’n kleine dichtheid is echt heel zeldzaam. Er is een klasse planeten die gezwollen Jupiters worden genoemd, en wat ze zijn is al vijftien jaar een mysterie. Dit is een extreem geval van die klasse."
WASP-193 werd ontdekt door het MIT-team via het Wide Angle Search for Planets (WASP)-systeem, dat twee robotobservatoria heeft, één voor het noordelijk halfrond en één voor het zuidelijk halfrond, evenals talrijke telescopen.
Het mysterie van de vorming van de "suikerspinplaneet"
Freepik
De gezwollen, pluizige gasplaneet werd door het WASP-systeem gedetecteerd door de microscopische vermindering van het sterlicht te observeren, veroorzaakt door zijn passage voor zijn ster. Julien de Wit van het Department of Earth, Atmospheric and Planetary Sciences van MIT en lid van het team, zei: “Normaal gesproken zijn grote planeten vrij eenvoudig te detecteren, omdat ze doorgaans massief zijn en een grote aantrekkingskracht op hun ster uitoefenen. Maar het lastige aan deze planeet is dat, ook al is hij groot en enorm, zijn massa en dichtheid zo laag zijn dat het eigenlijk heel moeilijk was om deze alleen met de radiale snelheidstechniek te detecteren. Het was een interessante wending."
Waarnemingen met WASP duurden vier jaar voordat een zeer klein maar detecteerbaar signaal werd verkregen. WASP-193 b lijkt echter in tegenspraak te zijn met de huidige concepten met betrekking tot planeetvorming, omdat het extreem “zacht” is, zoals uitgelegd door de co-auteur van de ontdekking Francisco Pozuelos, onderzoeker aan het Instituut voor Astrofysica van Andalusië: "We weten niet waar we deze planeet moeten plaatsen in alle vormingstheorieën die we nu hebben, omdat het een abnormale waarde heeft. We kunnen niet verklaren hoe het is ontstaan op basis van klassieke evolutionaire modellen."
De suikerspin heeft een dichtheid van ongeveer 0,05 gram per kubieke centimeter, terwijl die van de planeet 0,059 is. Dit is waar de vergelijking vandaan komt. Die van de aarde bedraagt echter 5,5 gram. "De reden dat het vergelijkbaar is met een suikerspin is dat ze allebei voornamelijk uit lichte gassen bestaan in plaats van uit vaste stoffen. De planeet is in principe heel zacht en het is moeilijk om aan een analoog materiaal in vaste toestand te denken”, verduidelijkte Barkaoui. Aangenomen wordt dat WASP-193 b, net als Jupiter, voornamelijk uit helium en waterstof bestaat.
The Venerable Hubble Space Telescope Keeps Delivering
The Hubble Space Telescope is amazing! It's still going strong more than 34 years after it was launched. This Hubble image showcases a nearly edge-on view of the lenticular galaxy NGC 4753. ESA/Hubble & NASA, L. Kelsey
The Venerable Hubble Space Telescope Keeps Delivering
The world was much different in 1990 when NASA astronauts removed the Hubble Space Telescope from Space Shuttle Discovery’s cargo bay and placed it into orbit. The Cold War was ending, there were only 5.3 billion humans, and the World Wide Web had just come online.
Now, the old Soviet Union is gone, replaced by a smaller but no less militaristic Russia. The human population has ballooned to 8.1 billion. The internet is a fixture in daily life. We also have a new, more powerful space telescope, the JWST.
But the Hubble keeps delivering, as this latest image shows.
The lenticular galaxy NGC 4753 is about 60 million light-years away. Lenticular galaxies are midway between elliptical and spiral galaxies. They have large-scale disks but only poorly defined spiral arms. NGC 4753 sees very little star formation because like other lenticulars, it’s used up most of its gas. The fact that they contain mostly older stars makes them similar to elliptical galaxies.
Among lenticulars, NGC 4753 is known for the dust lanes surrounding its nucleus. Astronomers think that spirals evolve into lenticulars in dense environments because they interact with other galaxies and with the intergalactic medium. However, NGC 4753 is in a low-density environment. Its environment and complex structure make it a target for astronomers to test their theories of galaxy formation and evolution.
This Hubble image is the sharpest ever taken of NGC 4753, revealing its intriguing complexity and highlighting the space telescope’s impressive resolving power.
Astronomers think that NGC 4753 is the result of a merger with a dwarf galaxy over one billion years ago. The dwarf galaxy was gas-rich, and NGC 4753’s distinct dust rings probably accreted from the merger. NGC 4753’s powerful gravity then shaped the gas into the complex shapes we see in this image. Image Credit: ESA/Hubble & NASA, L. Kelsey
NGC 4763’s unique structure results from a merger with a dwarf galaxy about 1.3 billion years ago. The video below from NOIRlab explains what happened.
NGC 4753 also hosts two known Type 1a supernovae, which are important because they help astronomers study the expansion of the Universe. They serve as standard candles, an important rung in the cosmic distance ladder.
Galaxies like NGC 4753 may not be rare, but the viewing angle plays a key role in identifying them. Our edge-on view of the galaxy makes its lenticular form clear. We could be seeing others like it from different angles that obscure its nature.
This is a model of NGC 4753, as seen from various viewing orientations. From left to right and top to bottom, the angle of the line of sight to the galaxy’s equatorial plane ranges from 10° to 90° in steps of 10°. Although galaxies similar to NGC 4753 may not be rare, only certain viewing orientations allow for easy identification of a highly twisted disk. This infographic is a recreation of Figure 7 from a 1992 research paper.
If we were looking at NGC 4753 from the “top” down, its detailed dust lanes wouldn’t be obvious to us. But fortunately, we are.
Did Earth’s Multicellular Life Depend on Plate Tectonics?
How did complex life emerge and evolve on the Earth and what does this mean for finding life beyond Earth? This is what a recent study published in Nature hopes to address as a pair of researchers investigated how plate tectonics, oceans, and continents are responsible for the emergence and evolution of complex life across our planet and how this could address the Fermi Paradox while attempting to improve the Drake Equation regarding why we haven’t found life in the universe and the parameters for finding life, respectively. This study holds the potential to help researchers better understand the criterion for finding life beyond Earth, specifically pertaining to the geological processes exhibited on Earth.
Here, Universe Today discusses this study with Dr. Taras Gerya, who is a Professor of Earth Sciences at the Swiss Federal Institute of Technology (ETH-Zurich) and co-author of the study, regarding the motivation behind the study, significant results, follow-up studies, what this means for the Drake Equation, and the study’s implications for finding life beyond Earth. So, what was the motivation behind this study?
Dr. Gerya tells Universe Today, “It was motivated by the Fermi Paradox (“Where is everybody?”) pointing out that the Drake Equation typically predicts that there are from 1000 to 100,000,000 actively communicating civilizations in our galaxy, which is too optimistic of an estimate. We tried to figure out what may need to be corrected in this equation to make the prediction with the Drake Equation more realistic.”
For the study, the research duo compared two types of planetary tectonic processes: single lid (also called stagnant lid) and plate tectonics. Single lid refers to a planetary body that does not exhibit plate tectonics and cannot be broken into separate plates that exhibit movement by sliding towards each other (convergent), sliding past each other (transform), or slide away from each other (divergent). This lack of plate tectonic activity is often attributed to a planetary body’s lid being too strong and dense to be broken apart. In the end, the researchers estimated that 75 percent of planetary bodies that exhibit active convection within their interiors do not exhibit plate tectonics and possess single lid tectonics, with Earth being the only planet that exhibits plate tectonics. Therefore, they concluded that single lid tectonics “is likely to dominate the tectonic styles of active silicate bodies in our galaxy”, according to the study.
Additionally, the researchers investigated how planetary continents and oceans contribute to the evolution of intelligent life and technological civilizations. They noted the significance of life first evolving in oceans due to them being shielded from harmful space weather with single-celled life thriving in the oceans for the first few billion years of Earth’s history. However, the researchers also emphasize how dry land provides a myriad of benefits for the evolution of intelligent life, including adaptations to various terrains, such as eyes and new senses, which contributed to animals evolving for speed to hunt among other biological assets that enabled life to adapt to the various terrestrial environments across the planet.
In the end, the researchers concluded dry land helped contribute to the evolution of intelligent life across the planet, including abstract thinking, technology, and science. Therefore, what were the most significant results from this study, and what follow-up studies are currently in the works or being planned?
Dr. Gerya tells Universe Today, “That very special condition (>500 million years coexistence of continents, oceans, and plate tectonics) is needed on a planet with a primitive life in order to develop an intelligent technological communicative life. This condition is very rarely realized: only <0.003-0.2 of="" planets="" with="" any="" life="" may="" satisfy="" this="" condition="" span="">
Dr. Gerya continues, “We plan to study water evolution in the planetary interior in order to understand how stability of surface ocean volume (implying stability of coexistence of oceans and continents) can be maintained for billions of years (like on Earth). We also plan to investigate the survival time of technological civilizations based on societal collapse models. We also started a project on the oxygenation state evolution of planetary interior and atmosphere in order to understand how oxygen-rich atmospheres (essential in particular for developing technological civilizations) can be formed on planets with oceans, continents and plate tectonics. Progress in these three directions is essential but will greatly depend on the availability of research funding.”
As noted, this study was motivated and attempts to improve the Drake Equation, which proposes a multivariable equation that attempts to estimate the number of active, communicative civilizations (ACCs) that exist in the Milky Way Galaxy. It was proposed by in 1961 Dr. Frank Drake to postulate several notions that he encouraged the scientific community to consider when discussing both how and why we haven’t heard from ACCs and reads as follows:
N = R* x fp x ne x fl x fi x fc x L
N = the number of technological civilizations in the Milky Way Galaxy who can potentially communicate with other worlds
R* = the average star formation rate in the Milky Way Galaxy
fp = the fraction of those stars with planets
ne = the average number of planets potentially capable of supporting life per star with planets
fl = the fraction of planets capable of supporting and developing life at some point in its history
fi = the fraction of planets that develop life and evolves into intelligent life
fc = the fraction of civilizations who develop technology capable of sending detectable signals into space
L = the length of time that technological civilizations send signals into space
According to the study, the Drake Equation estimates the number of ACCs range widely, between 200 to 50,000,000. As part of the study, the researchers proposed adding two additional variables to the Drake Equation based on their findings that plate tectonics, oceans, and continents have played a vital role in the development and evolution of complex life on Earth, which are as follows:
foc= the fraction of habitable exoplanets that possess notable continents and oceans
fpt= the fraction of habitable exoplanets that possess notable continents and oceans that also exhibit plate tectonics that have been functioning for at least 500 million years
Using these two new variables, the study provided new estimates for fi (chances of planets that develop life and evolve into intelligent life). So, what is the importance of adding two new variables to the Drake Equation?
Dr. Gerya tells Universe Today, “This allowed us to re-define and estimate more correctly the key term of the Drake equation fi – probability of a planet with primitive life to develop an intelligent technological communicative life. Originally, fi was (incorrectly) estimated to be very high (100%). Our estimate is many orders of magnitude lower (<0.003-0.2 which="" likely="" explains="" why="" we="" are="" not="" contacted="" by="" other="" civilizations="" span="">
Additionally, when inputting these two new variables into the entire Drake Equation, the study estimates a far smaller number of ACCs at < 0.006 to 100,000, which is in stark contrast to the original estimates of the Drake Equation of 200 to 50,000,000. Therefore, what implications could this study have on the search for life beyond Earth?
Dr. Gerya tells Universe Today, “It has three key consequences: (1) we should not hope much that we will be contacted (probability of this is very low, in part because the life time of technological civilizations can be shorter than previously expected), (2) we should use remote sensing to look for planets with oceans, continents and plate tectonics (COPT planets) in our galaxy based on their likely distinct (CO2-poor) atmospheres and surface reflectivity signatures (due to the presence of oceans and continents), (3) we should take care about our own planet and civilization, both are extremely rare and must be preserved.”
This study comes as the search for life beyond Earth continues to gain traction, with NASA having confirmed the existence of 5,630 exoplanets as of this writing, with almost 1,700 being classified as Super-Earths and 200 being classified as rocky exoplanets. Despite these incredible numbers, especially since exoplanets first started being discovered in the 1990s, humanity has yet to detect any type of signal from an extraterrestrial technological civilization, which this study referred to as ACCs.
Arguably the closest we have come to receiving a signal from outer space was the Wow! signal, which was a 72-second radio blast received by Ohio State University’s Big Ear radio telescope on August 15, 1977. However, this signal has yet to be received since, along with a complete lack of signals at all. With this study, perhaps scientists can use these two new variables added to the Drake Equation to help narrow the scope of finding intelligent life beyond Earth.
Dr. Gerya concludes by telling Universe Today, “This research is part of an emerging new science – Biogeodynamics, which we try to support and develop. Biogeodynamics aims to understand and quantify relations between the long-term evolution of planetary interiors, surface, atmosphere, and life.”
How will these two new variables added to the Drake Equation help scientists find life beyond Earth in the coming years and decades? Only time will tell, and this is why we science!
Amalthea: Juno Captures Solar System’s Reddest Object
Amalthea: Juno Captures Solar System’s Reddest Object
NASA’s Juno orbiter captured these views of the tiny, red moon Amalthea and its parent planet and during a close flyby on March 7, 2024.
These views of Jupiter, captured by Juno during its 59th close flyby of the giant planet on March 7, 2024, provide a good look at Jupiter’s colorful belts and swirling storms, including the Great Red Spot.
Also known as Jupiter V, Amalthea is the third moon of Jupiter in order of distance from the gas giant.
Discovered in 1892 by the American astronomer Edward Emerson Barnard, the moon is irregular, with dimensions about 250 x 146 x 128 km (155 x 91 x 80 miles).
Amalthea orbits 181,400 km (112,717 miles) from Jupiter and takes 0.498 Earth days to complete one orbit.
It rotates on its axis once for each orbit around Jupiter, always keeping the same side facing the planet.
Amalthea is the reddest object in our Solar System and it appears to give out more heat than it receives from the Sun.
This may be because, as it orbits within Jupiter’s powerful magnetic field, electric currents are included in the moon’s core.
Alternatively, the heat could be from tidal stresses.
These images from Juno show Jupiter’s tiny moon Amalthea.
“Amalthea has a potato-like shape, lacking the mass to pull itself into a sphere,” the Juno scientists said.
“In 2000, NASA’s Galileo spacecraft revealed some surface features, including impact craters, hills, and valleys.”
“Amalthea circles Jupiter inside Io’s orbit, which is the innermost of the planet’s four largest moons, taking 0.498 Earth days to complete one orbit.”
“At the time that the first of these two images was taken, Juno was about 265,000 km (165,000 miles) above Jupiter’s cloud tops, at a latitude of about 5 degrees north of the equator,” they added.
“Citizen scientist Gerald Eichstädt made these images using raw data from Juno’s JunoCam instrument, applying processing techniques to enhance the clarity of the images.”
Rep. Tim Burchett, R-Tenn., discusses his push for answers on UFO information on ‘The Story.’
FIRST ON FOX: The U.S. government would have 270 days to release all UFO-related documents to the public if a new congressional bill is passed.
Rep. Tim Burchett, R-Tenn., who has been a leading voice for UFO transparency, will introduce a new bill Thursday that would require President Biden to direct the heads of each federal department or agency to declassify all documents related to UAPs (unidentified anomalous phenomena), also known as UFOs.
"It's simple. They spend all this time telling us they don't exist, then release the files, dagnabbit," Burchet told Fox News Digital in an interview, before introducing the "The UAP Transparency Act" on Thursday.
"I don't want some crazy, fancy name for it," he said. "I just want them to do exactly what the bill is about."
Rep. Tim Burchett, R-Tenn., participates in a meeting of the House Oversight and Reform Committee in the Rayburn House Office Building on January 31, 2023, in Washington, D.C.
(Kevin Dietsch/Getty Images)
Rep. Burchett has been at the forefront of the fight for UFO transparency, along with several other Republicans in the House and Senate, but there has been a bipartisan effort.
Rep. Anna Paulina Luna, R-Fla., and Jared Moskowitz, D-Fla., are co-sponsors of the bill.
In a previous interview, Burchett said he believes there has been a cover-up, and that tens of millions of dollars are being spent "on something that you say doesn't exist, (and) yet you continue spending the money on it. It makes you wonder."
The 1.5-page bill would not only force the president to direct federal agencies to declassify UFO-related files, but it would require the president to file quarterly reports that would update the House and Senate subcommittees on the progress toward releasing the information.
"That's all it is," Burchett said. "It's about transparency."
Recording of a UFO flying by the USS Omaha off the coast of San Diego in July 2019 and then vanishing into the ocean without a splash or crash debris.
Burchett and other lawmakers have been frustrated by the bureaucrats' diversion tactics and stonewalling, while millions of dollars seemingly vanish into a black hole.
"Like I said before, it's not about little green men or flying saucers," he told Fox News Digital in an April interview, "it's about tens of millions of dollars that our federal government is spending on something that at least some of the members of the federal government say does not exist. Yet, they will not release all the files."
To the Republican lawmakers' point, as recently as February 2021, an Intelligence Community Control Access program "was expanded to protect UAP reverse-engineering … without sufficient justification," the Pentagon's February report on UFOs said.
"This program never recovered or reverse-engineered any UAP or extraterrestrial spacecraft. This IC (intelligence community) program was disestablished due to its lack of merit," according to the report.
"It's simple. They spend all this time telling us they don't exist, then release the files, dagnabbit."
— Rep. Tim Burchett
WATCH: REP. BURCHETT TALKS ABOUT WHY HE THINKS THERE'S A UFO COVER-UP
Last month, there were about a dozen people (including Burchett) in a SCIF, a sensitive compartmented information facility, about UFOs, which is a highly classified briefing, and he left feeling "discouraged, as all this other stuff is."
He didn't see why the information discussed in the SCIF couldn't have been discussed in a public setting.
"I really think the whole thing is so compartmentalized that we'll never get to the bottom of it until you have a commander-in-chief who says enough is enough," he said.
Instead of waiting for the executive branch, this short but pointed bill would essentially merge all the compartmentalized federal agency files and dump them into one declassified pool of information.
"We just got to put this stuff out. Let's clear the air. And let's move on," Burchett said.
Chris Eberhart is a crime and US news reporter for Fox News Digital. Email tips to chris.eberhart@fox.com or on Twitter @ChrisEberhart48.
Al meer dan 10 jaar rijdt NASA’s Marsrover Curiosity rond om monsters te nemen van grond en gesteente. Zo wil NASA erachter komen of de omstandigheden op de planeet ooit gunstig waren voor leven.
In 2018 vond de rover moleculen die belangrijke bouwstenen zijn voor leven zoals we dat op aarde kennen.
En nu heeft de Curiosity mineralen in gesteente ontdekt die lijken op mineralen op aarde, wat bewijs kan zijn dat Mars vroeger leven kon herbergen.
Hoge concentraties gevonden
De onderzoekers beschrijven dat er een ongewoon hoog gehalte van het element mangaan is gevonden.
In het artikel, dat is gepubliceerd in het tijdschrift JGR Planet schrijven ze dat die hoge concentraties zijn gevonden in een gebied waar volgens hen ooit een meer was.
In een persbericht zegt Patrick Gasda van Los Alamos National Laboratory dat ze niet hadden verwacht mangaan in zulke hoge concentraties aan te treffen.
Hij legt uit dat afzettingen zoals ze die op Mars hebben gevonden op aarde voorkomen omdat er een hoog zuurstofgehalte is.
‘Op Mars is er geen bewijs van leven, en de mechanismen om zuurstof in de atmosfeer te produceren zijn onduidelijk. Hoe mangaanoxide is ontstaan en hoe de concentratie ervan is toegenomen, is een mysterie,’ schrijft Gasda.
Gesteente onthult leefbaar milieu
De metingen in Galekrater zijn gedaan met de Chemcam-apparatuur van de Curiosity.
‘Het milieu bij het Galemeer lijkt verrassend veel op bepaalde plaatsen op aarde, wat suggereert dat het leefbaar kan zijn geweest,’ voegt de leider van het Chemcam-onderzoek, Nina Lanza, eraan toe.
Ze legt uit dat mangaanmineralen vaak worden aangetroffen aan de oevers van ondiepe meren, maar dat het een opmerkelijke vondst is in oud gesteente op Mars.
The TRAPPIST-1 solar system generated a swell of interest when it was observed several years ago. In 2016, astronomers using the Transiting Planets and Planetesimals Small Telescope (TRAPPIST) at La Silla Observatory in Chile detected two rocky planets orbiting the red dwarf star, which took the name TRAPPIST-1. Then, in 2017, a deeper analysis found another five rocky planets.
It was a remarkable discovery, especially because up to four of them could be the right distance from the star to have liquid water.
The TRAPPIST-1 system still gets a lot of scientific attention. Potential Earth-like planets in a star’s habitable zone are like magnets for planetary scientists.
Finding seven of them in one system is a unique scientific opportunity to examine all kinds of interlinked questions about exoplanet habitability. TRAPPIST-1 is a red dwarf, and one of the most prominent questions about exoplanet habitability concerns red dwarfs (M dwarfs.) Do these stars and their powerful flares drive the atmospheres away from their planets?
New research in the Planetary Science Journal examines atmospheric escape on the TRAPPIST-1 planets. Its title is “The Implications of Thermal Hydrodynamic Atmospheric Escape on the TRAPPIST-1 Planets.” Megan Gialluca, a graduate student in the Department of Astronomy and Astrobiology Program at the University of Washington, is the lead author.
Most stars in the Milky Way are M dwarfs. As the TRAPPIST-1 makes clear, they can host many terrestrial planets. Large, Jupiter-size planets are comparatively rare around these types of stars.
artist concepts of the seven planets of TRAPPIST-1 with their orbital periods, distances from their star, radii and masses as compared to those of Earth. Credit: NASA/JPL
It’s a distinct possibility that most terrestrial planets are in orbit around M dwarfs.
But M dwarf flaring is a known issue. Though M dwarfs are far less massive than our Sun, their flares are way more energetic than anything that comes from the Sun. Some M dwarf flares can double the star’s brightness in only minutes.
Another problem is tidal locking. Since M dwarfs emit less energy, their habitable zones are much closer than the zones around a main sequence star like our Sun. That means potentially habitable planets are much more likely to be tidally locked to their stars.
That creates a whole host of obstacles to habitability. One side of the planet would bear the brunt of the flaring and be warmed, while the other side would be perpetually dark and cold. If there’s an atmosphere, there could be extremely powerful winds.
“As M dwarfs are the most common stars in our local stellar neighbourhood, whether their planetary systems can harbour life is a key question in astrobiology that may be amenable to observational tests in the near term,” the authors write. “Terrestrial planetary targets of interest for atmospheric characterization with M dwarf hosts may be accessible with the JWST,” they explain. They also point out that future large ground-based telescopes like the European Extremely Large Telescope and the Giant Magellan Telescope could help, too, but they’re years away from being operational.
This is an artist’s impression of the TRAPPIST-1 system, showing all seven planets. Image Credit: NASA
Red dwarfs and their planets are easier to observe than other stars and their planets. Red dwarfs are small and dim, meaning their light doesn’t drown out planets as much as other main-sequence stars do. But despite their lower luminosity and small size, they present challenges to habitability.
M dwarfs have a longer pre-main-sequence phase than other stars and are at their brightest during this time. Once they’re on the main sequence, they have heightened stellar activity compared to stars like our Sun. These factors can both drive atmospheres away from nearby planets. Even without flaring, the closest planet to TRAPPIST-1 (T-1 hereafter) receives four times more radiation than Earth.
“In addition to luminosity evolution, heightened stellar activity also increases the stellar XUV of M dwarf stars, which enhances atmospheric loss,” the authors write. This can also make it difficult to understand the spectra from planetary atmospheres by creating false positives of biosignatures. Exoplanets around M dwarfs are expected to have thick atmospheres dominated by abiotic oxygen.
Despite the challenges, the T-1 system is a great opportunity to study M dwarfs, atmospheric escape, and rocky planet habitability. “TRAPPIST-1 is a high-priority target for JWST General and Guaranteed Time Observations,” the authors write. The JWST has observed parts of the T-1 system, and that data is part of this work.
In this work, the researchers simulated early atmospheres for each of the TRAPPIST-1 (T-1 hereafter) planets, including different initial water amounts expressed in Terrestrial Oceans (TO.) They also modelled different amounts of stellar radiation over time. Their simulations used the most recent data for the T-1 planets and used a variety of different planetary evolution tracks.
In this research, the authors took into account the predicted present-day water content for each of the outer planets and then worked backwards to understand their initial water content. This figure shows “The likelihood of each initial water content (in TO) needed to reproduce the predicted present-day water contents for each of the outer planets,” the authors write. The four outer planets would’ve started out with enormous amounts of water compared to Earth. Image Credit: Gialluca et al. 2024.
The results are not good, especially for the planets closest to the red dwarf.
“We find the interior planets T1-b, c, and d are likely desiccated for all but the largest initial water contents (>60, 50, and 30 TO, respectively) and are at the greatest risk of complete atmospheric loss due to their proximity to the host star,” the researchers explain. However, depending on their initial TO, they could retain significant oxygen. That oxygen could be a false positive for biosignatures.
The outer planets fare a little better. They could retain some of their water unless their initial water was low at about 1 TO. “We find T1-e, f, g, and h lose, at most, approximately 8.0, 4.8, 3.4, and 0.8 TO, respectively,” they write. These outer planets probably have more oxygen than the inner planets, too. Since T1-e, f, and g are in the star’s habitable zone, it’s an intriguing result.
T-1c is of particular interest because, in their simulations, it retains the most atmospheric oxygen regardless of whether the initial TO was high or low.
This artist’s illustration shows what the hot rocky exoplanet TRAPPIST-1 c could look like. Image Credit: By NASA, ESA, CSA, Joseph Olmsted (STScI) – https://webbtelescope.org/contents/media/images/2023/125/01H2TJJF981PWQK9YT0VGH2HPV, Public Domain, https://commons.wikimedia.org/w/index.php?curid=133303919
The potential habitability of T-1 planets is an important question in exoplanet science. The type of star, the number of rocky planets, and the ease of observation all place it at the top of the list of observational targets. We’ll never really understand exoplanet habitability if we can’t understand this system. The only way to understand it better is to observe it more thoroughly.
“These conclusions motivate follow-up observations to search for the presence of water vapour or oxygen on T1-c and future observations of the outer planets in the TRAPPIST-1 system, which may possess substantial water,” the authors write in their conclusion.
Wetenschappers ontdekken planeet zo "licht en pluizig" als een suikerspin
Wetenschappers ontdekken planeet zo "licht en pluizig" als een suikerspin
Artikel door Heleen Vander Beke
WASP-139b is de helft groter dan Jupiter, maar heeft een massa die zeven keer kleiner is. De "dichtheid" van de planeet is dus minimaal, 0,059 gram per kubieke centimeter om precies te zijn. Ter vergelijking: de dichtheid van water is bijna één gram per kubieke centimeter, bijna twintig keer zo veel.
"Hij is zo licht dat het moeilijk was om aan een vergelijkbare vaste materie te denken", zegt Julien de Wit, professor op Massachusetts Institute of Technology (MIT) en een van de ontdekkers. Enter de suikerspin of de paardenbloem.
De planeet werd vorig jaar ontdekt. Onderzoekers hielden een ster, op een afstand van 1.200 lichtjaren, in het oog met het observatorium WASP (Wide Angle Search for Planets) en zagen dat die met momenten minder licht leek te geven. Er moest dus iets in de weg zitten van dat licht: een planeet die rond de ster draaide, telkens op iets meer dan 6 dagen.
Kosmisch mysterie
Na die ontdekking gingen ze met andere meetinstrumenten aan de slag om in te schatten hoe groot de planeet is en hoeveel die weegt. Extreem weinig dus, en dat stelt de onderzoekers voor een raadsel.
Ze vermoeden dat de planeet uit gassen bestaat, waterstof en helium, zoals andere zogenaamde "gasreuzen". In dit geval is de planeet zo "opgeblazen" dat haar atmosfeer tienduizenden kilometers verder reikt dan die van Jupiter, die nochtans bekend staat voor de wolkachtige atmosfeer.
Jupiter, de planeet rechtsboven, heeft ook een redelijk lage dichtheid en is herkenbaar aan de wolkachtige atmosfeer
"We kunnen niet verklaren hoe deze planeet zich heeft gevormd", zegt Francisco Pozuelos, een van de auteurs en onder meer verbonden aan de Universiteit van Luik. Er is geen enkele bestaande theorie die dat op dit moment verklaart. "Het is een kosmisch mysterie", besluiten de wetenschappers. Op de website van de Amerikaanse ruimteorganisatie NASA kan je een illustratie en meer info vinden.
Sinds we hebben ontdekt dat er zoiets bestaat als een zwart gat vraagt menigeen zich af: hoe zou het zijn om erin te springen? Dat weten we voorlopig nog niet, maar NASA heeft wel een spectaculaire simulatie gemaakt om je een idee te geven.
Visual simulation of entering a black hole – by Jeremy Schnittman, astrophysicist at Goddard Space Flight Center / NASA
Een zwarte gat ontstaat als een heel zware ster doodgaat en instort onder zijn eigen zwaartekracht. Het is een astronomische ruimte waaraan niets, zelfs geen licht, kan ontsnappen. Dat komt door een extreme vervorming van de ruimtetijd die het gevolg is van de enorme zwaartekracht van de heel compacte massa. Rond het zwarte gat is een denkbeeldige grens die de waarnemingshorizon of event horizon wordt genoemd. Vlak daarbuiten kan licht nog wel ontsnappen. Als zwarte gaten samensmelten kan een superzwaar zwart gat ontstaan, dat zich vermoedelijk in het centrum van de meeste sterrenstelsels bevindt. Albert Einstein beschreef zwarte gaten voor het eerst in zijn algemene relativiteitstheorie in 1915, maar wetenschappers vonden er pas eentje in het echt in 1971.
Paradox Omdat licht het belangrijkste middel is waarmee we het universum onderzoeken en we daar bij een zwart gat weinig mee kunnen, weten we nauwelijks wat zich er afspeelt. Maar zelfs in theorie lopen wetenschappers tegen een paradox aan, waarbij informatie zowel bewaard blijft op de event horizon vanuit het oogpunt van de waarnemer als voor altijd opgesloten zit als je het vanuit het object bekijkt dat de grens overgaat.
Wat we echter wel weten, op basis van hoe licht en materie zich rond zwarte gaten bewegen, is dat de zwaartekracht rond de waarnemingshorizon compleet bizar is. In sommige gevallen wordt alles wat te dichtbij komt uit elkaar getrokken tot op atomair niveau.
Dappere astronaut Hoe dan ook, spreken zwarte gaten enorm tot de verbeelding. “Mensen vragen er vaak naar en de simulatie van zoiets nauwelijks voorstelbaars helpt me de wiskunde van de relativiteitstheorie te verbinden met daadwerkelijke gevolgen in het echte universum”, zegt wetenschapper Jeremy Schnittman van NASA’s Goddard Space Flight Center. “Dus simuleerde ik twee verschillende scenario’s, een waarbij een camera – een vervanger voor een dappere astronaut – net de waarnemingshorizon mist en terug slingert, en een waarbij die de grens overschrijdt en zijn lot bezegelt.”
“Als je moet kiezen, wil je in een superzwaar zwart gat vallen”, vervolgt Schnittman. “Zwarte gaten met een stellaire massa tot ongeveer dertig zonsmassa’s hebben een veel kleinere event horizon en sterkere getijdenkrachten, die naderende objecten kunnen verscheuren voordat ze de horizon bereiken.”
Sagittarius A* De astrofysicus heeft dus geprobeerd een superzwaar zwart gat na te bootsen, geholpen door de enorme doorbraken in de laatste jaren op dit gebied. Zo hebben we informatie over superzware zwarte gaten M87* in het centrum van het gelijknamige sterrenstelsel en Sagittarius A* in ons eigen stelsel. Het zwarte gat zelf is natuurlijk nog steeds onzichtbaar, maar het licht dat wordt uitgezonden door de gloeiende wolken met materie rond elk gat heeft ons een ongekend inzicht gegeven in het fenomeen.
De nieuwe simulatie is gebaseerd op een zwart gat dat erg vergelijkbaar is met Sagittarius A*. Schnittman begon met een zwart gat met een massa gelijk aan ongeveer 4,3 miljoen zonnen en voerde de gegevens in NASA’s supercomputer in. Na vijf dagen draaien had het programma 10 terabyte aan data gegenereerd, die de wetenschappers gebruikten om meerdere video’s te maken over hoe het zou kunnen voelen om in een supermassief zwart gat te vallen. Op een normale laptop zou dit tien jaar hebben geduurd.
Spaghettificatie De camera begint op ongeveer 640 miljoen kilometer van het zwarte gat en beweegt naar binnen. Naarmate het gat nadert, worden de schijf van materiaal rond het zwarte gat en een structuur bestaande uit een ring van fotonen, steeds duidelijker. Deze elementen en de ruimtetijd, worden meer vervormd als de camera dichterbij komt.
Uiteindelijk maakt de camera bijna twee omwentelingen van het zwarte gat mee voordat hij voorbij de waarnemingshorizon duikt en na slechts 12,8 seconden spaghettificeert. In de andere versie komt de camera dicht bij het zwarte gat, voordat hij ontsnapt aan de zwaartekracht en wegvliegt.
Hopelijk kunnen we ooit échte beelden zien van zwarte gaten, maar tot die tijd hebben we hier vast een voorproefje zonder dat we ervoor uit onze luie stoel hoeven te komen:
De snelle opeenvolging van krachtige zonnestormen van de afgelopen dagen heeft de hemel van ons noordelijk halfrond beschilderd en ons een prachtig Noorderlicht gegeven. Maar hoe ontstaat dit fenomeen?
Noorderlicht en Zuiderlicht, het “geschenk” van de zonneactiviteit
NOAA Space Weather Prediction Center
De afgelopen dagen heeft de geomagnetische storm die werd veroorzaakt door de voortdurende zonnevlammen als gevolg van de inkomende piekactiviteit van de zon, die een cyclus van elf jaar heeft, niet alleen radio- en communicatieproblemen veroorzaakt in verschillende delen van de wereld, maar ook burgers van de VS, Canada, Europa en China in staat gesteld om getuige te zijn van een uniek en uiterst indrukwekkend natuurspektakel: het Noorderlicht.
De gekleurde halo's aan de nachtelijke hemel - zichtbaar door de afwezigheid van zonlicht - waren meerdere dagen zichtbaar. Het Noorderlicht is het resultaat van een moleculaire botsing in de bovenste lagen van de atmosfeer van de aarde, die uitbarstingen van energie veroorzaakt. Deze energie manifesteert zich in zichtbaar licht aan de hemel, maar dat kunnen we alleen opmerken in de uren dat het donker is. Maar het is niet het enige dat verbaasde toeschouwers betovert: er is ook de aurora australis (Zuiderlicht), die voorkomt op het zuidelijk halfrond en in de eerste helft van het jaar zichtbaar is in sommige regio's in de buurt van de twee aardpolen.
De sterkste zonnestorm sinds decennia
Het poollicht beweegt zich van de polen naar de evenaar tijdens perioden van maximale activiteit, zoals de afgelopen dagen het geval was. De krachtige geomagnetische storm heeft onze planeet bereikt en ontketende spectaculaire nachtelijke spektakels over de hele wereld. Dit is een historische gebeurtenis: op 10 mei bereikte de storm het hoogste niveau op de schaal die begint met G1 en classificeerde zichzelf als G5, kondigde NOAA, de National Oceanic and Atmospheric Administration, aan. Dit is in tientallen jaren niet gebeurd.
Na een reeks coronale massa ejecties, materiaal dat uit de corona van de zon wordt uitgestoten en deze fenomenen kan veroorzaken, werd de hemel een heel weekend lang overspoeld door Noorderlicht, zoals het Space Weather Prediction Center van NOAA aankondigde. De zonnestorm was de sterkste in twee decennia, door de krachtige geladen energieën die vanaf de zon de ruimte in explodeerden. Hoewel het geen gevaar voor ons vormt, kan het elektronische apparaten aantasten, waaronder satellieten in een baan om de aarde.
Hoe het Noorderlicht ontstaat
Dan McManus - SPACE WEATHER PREDICTION CENTER/NOAA
Brian Cox, natuurkundige en ruimtevaartdeskundige, zei: "Zonder het magnetische veld van de aarde dat ons beschermt, zou onze atmosfeer allang verloren zijn gegaan in de ruimte. Die kleuren aan de hemel herinneren de natuur ons eraan dat we blij mogen zijn dat we hier zijn."
De afgelopen jaren hebben we een zeer actieve zon meegemaakt, met talloze coronale massa-uitbarstingen die op onze planeet gericht waren. Juist hierdoor kunnen we de poollichten zien: de coronale massa-uitstoot lanceert geladen deeltjes de ruimte in, die wanneer ze de gassen van de atmosfeer van de aarde raken, zoals zuurstof en stikstof, deze prachtige lichten doen ontstaan. Zuurstofatomen worden groen, stikstofatomen worden blauw, roze en violet.
De hemel heeft zo voor wonderbaarlijke verrassingen gezorgd, die heel veilig met het blote oog zichtbaar waren.
Beste bezoeker, Heb je zelf al ooit een vreemde waarneming gedaan, laat dit dan even weten via email aan Frederick Delaere opwww.ufomeldpunt.be. Deze onderzoekers behandelen jouw melding in volledige anonimiteit en met alle respect voor jouw privacy. Ze zijn kritisch, objectief maar open minded aangelegd en zullen jou steeds een verklaring geven voor jouw waarneming! DUS AARZEL NIET, ALS JE EEN ANTWOORD OP JOUW VRAGEN WENST, CONTACTEER FREDERICK. BIJ VOORBAAT DANK...
Druk op onderstaande knop om je bestand , jouw artikel naar mij te verzenden. INDIEN HET DE MOEITE WAARD IS, PLAATS IK HET OP DE BLOG ONDER DIVERSEN MET JOUW NAAM...
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
Alvast bedankt voor al jouw bezoekjes en jouw reacties. Nog een prettige dag verder!!!
Over mijzelf
Ik ben Pieter, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Peter2011.
Ik ben een man en woon in Linter (België) en mijn beroep is Ik ben op rust..
Ik ben geboren op 18/10/1950 en ben nu dus 73 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Ufologie en andere esoterische onderwerpen.
Op deze blog vind je onder artikels, werk van mezelf. Mijn dank gaat ook naar André, Ingrid, Oliver, Paul, Vincent, Georges Filer en MUFON voor de bijdragen voor de verschillende categorieën...
Veel leesplezier en geef je mening over deze blog.
