Tijd om te bezinnen over de vergankelijkheid van het leven, nu de Koninklijke Bemiddelaar voor een droevige familie-aangelegenheid naar huis werd geroepen
Misschien ook tijd voor de modale burger om te bezinnen over wat daar in die Wetstraat zoal gebeurt?
België zit zowat 6 maand zonder regering. In die tijd heeft de financiële crisis zichzelf grotendeels opgelost, zijn er geen nieuwe betuttelende maatregelen genomen tegen onze zondige rookgewoontes, werden geen open deuren ingetrapt wel wel! We gingen er flink op vooruit!
En dit alles bovendien in een sfeer van wantrouwen van de rest van de wereld ten opzichte van een regeringsloos land.
Kortom, het lijkt me alsof we zonder regering plots een veel beter land zijn geworden. Zélfs de asieltoeristen moesten iets langer wachten op hun wattendekentje en liefkozende aai.
Ho ho zonder regering? Er is toch een aftredende regering die de zaken verder behartigt? Jawel. Maar of een aftredende regering nog veel moeite zal doen, wetende dat wàt ze ook aan goeds verrichten, dat toch alleen maar op het krediet van de nieuwe regering zal komen daar heb ik sterke twijfels over. In normale omstandigheden moet je er al niet veel verstandigs van verwachten, laat staan
Met andere woorden: zouden we dan misschien toch beter af zijn zonder regering? Op langere termijn niet echt. Maar we zouden wél veel beter af zijn met een pak minder ministers en dus ook een pak minder mensen rond de tafel!
Want 55 mensen met 55 verschillende meningen en belangen laten beslissen over het bestuur van een landje dat amper een voorschoot groot is dat is om problemen vragen! Net alsof je een klein autootje door 55 chauffeurs probeert te laten besturen. Ik denk niet dat je ver zult geraken.
Wel, juist daardoor geraakt België ook niet meer vooruit!
Maar alle gekheid op een stokje, en over die financiële crisis gesproken: moesten we nu al lang een regering gehad hebben zoals het hoorde na de laatste democratische (?) verkiezingen, dan zou die regering zich al onmiddellijk op de borst hebben kunnen kloppen: Zie je wel dat je ONS nodig had om de financiële crisis op te lossen?
Maar de omstandigheden hebben anders beslist: ze werd duidelijk zonder politieke inmenging opgelost. Door wie? Door diegenen die altijd alles oplossen: de moedige ondernemers! Belgen die van aanpakken weten. Belgen die desnoods tijdelijk met minimale winsten werken om de koopkracht op peil te houden. En daar mag de hele wereld een voorbeeld aan nemen.
Maar als het enkel van de politici zou afhangen, dan hadden we nog lang op onze honger gezeten. De vooruitgang die België in die 6 regeringsloze maanden boekte, blijkt tot de beste van Europa te behoren. Misschien wel van de hele wereld.
Stof tot nadenken over het niveau van het soort politici dat we kiezen? Of beter gezegd over het niveau dat op de verkiezingslijsten voorkomt! Want veel meer keuze hebben we niet.
Wat een geluk dat de grootste problemen (de politiek ten spijt) altijd weer zichzelf oplossen omdat we nog over ondernemende mensen beschikken in dit landje.
En neen, ze heten geen Ali of Mehmed, geen Karpov of Chau Chu Ling. Ze heten gewoon Jan, Pier of Pol zoals iedereen. En ze komen niét in de schijnwerpers. Ze schreeuwen het niet om het luidst van de daken, maar ze doén het toch maar!
Dié mensen hebben België groot gemaakt. Niét de politici en niét de vreemdelingen. Want de politici keken enkel maar toe, en de vreemdelingen profiteerden er ondertussen van.
Na gister min of meer de details van de astrologie te hebben uit de doeken gedaan, bekijken we de zaak vandaag uit meer filosofisch standpunt.
Een veelgehoorde opmerking is: Hoe kunnen die dierenriemtekens ons leven op aarde bepalen? Sommige staan honderden lichtjaren ver van ons af!
Domme opmerking van leken in de materie. Want inderdaad, de sterrenformaties die deze tekens vormen, spelen geen enkele rol in het leven op aarde. MAAR: ze vormen als het ware de wijzerplaat van ons kosmisch uurwerk.
Op een uurwerk zonder wijzerplaat kun je totaal niet zien hoe laat het is en zéker niet als je niet eens weet of je het uurwerk horizontaal of vertikaal houdt! Je hebt dus een vaste wijzerplaat nodig om precies de tijd af te lezen.
En toch is het niét de wijzerplaat, maar de wijzers die de tijd bepalen. In de astrologie is het niet anders: de dierenriemtekens staan veel te ver van ons af om ons te beïnvloeden, en staan ten opzichte van ons zonnestelsel schijnbaar onbeweeglijk. En juist daardoor vormen ze de ideale astrologische wijzerplaat, waartegen we ons wél bewegende zonnestelsel een plaatsje kunnen geven.
Ze vormen de achtergrond. De echte actie speelt zich echter op de voorgrond af en ligt helemaal niet zo ver van ons af.
De zon kun je dus zien als de kleine wijzer van een uurwerk: in welk teken staat hij? Wel, als je recht naar de zon kijkt, en je zou de sterrenstelsels er achter kunnen zien ( wat bij daglicht natuurlijk niet kan) dan zou je bevoorbeeld van 21 juli tot 21 augustus zien dat Leeuw daar pal achter staat.
Zoals de kleine wijzer van een uurwerk 12 uur doet over het doorlopen van de 12 cijfers, doet de zon één jaar over het doorlopen van de 12 dierenriemtekens, en het teken waarin hij op een bepaald tijdstip staat (telkens voor ongeveer een maand) wordt het zonneteken genoemd. Dat is dan het teken dat op jou slaat als je in deze periode bent geboren. En meestal dus ook het enige teken dat mensen van zichzelf kennen.
Het gaat dus wel degelijk niét om de dierenriem op zich, maar om waar de zon en planeten zich op een bepaald moment bevinden ten opzichte van die vaste dierenriem.
Volgende stap: de planeten. Er draaien er acht rond onze zon. Die zou je kunnen vergelijken met acht grote wijzers van de klok, die over diezelfde wijzerplaat draaien tegen sterk verschillende snelheden.
En zo is onze astrologische klok klaar voor gebruik. De filosofie van het onderwerp is de volgende:
We leven op de aarde en dus is het logisch dat we aards zijn en denken toch? Volgende stap: onze aarde draait rond de zon en krijgt energie van de zon. Dat dus ook de zon ons karakter en wezen beïnvloedt behoeft weinig betoog.
Maar we draaien niet alleen rond ons zonnetje. Er zijn nog 7 andere planeten die dat met ons meedoen. Is het verwonderlijk dat ook die planeten ons wezen beïnvloeden?
Helemaal niet, zéker niet als je ziet dat bepaalde planeetstanden of hun posities ten opzichte van elkaar steevast weer slechte of goede dingen veroorzaken op aarde. Het lijkt alleen maar wat minder vanzelfsprekend dan de invloed van zon en aarde.
Dat wisten de astrologen al vele duizenden jaren geleden. Astrologie en astronomie waren toen trouwens één enkele wetenschap. In onze tegenwoordige grotendeels materialistische maatschappij heeft de astronomie (sterrenkunde) zich afgescheurd van de astrologie (sterrenwichelarij) en is als exacte wetenschap blijven bestaan. De astrologie werd onder de noemer hocus pocus geklasseerd.
Jammer, maar tekenend voor onze maatschappij: alles waarvoor geen helder fysisch bewijs kan worden aangetoond, bestaat niet en wordt niet geloofd.
Maar ontkennen dat ons zonnestelsel invloed heeft op ons leven is bijna ontkennen dat we in dat zonnestelsel leven! Dat de verschillende planeten ons zonnestelsel niet beïnvloeden zou al een even domme ontkenning zijn, want ze draaien allemaal netjes rond volgens twee krachten: de middelpuntvliedende kracht, die ze wil wegslingeren, en de aantrekkingskracht van de zon, die ze juist naar het centrum toe wil trekken.
Dank zij het feit dat die twee krachten in (bijna) volmaakt evenwicht zijn, blijft ons zonnestelsel intact. Ik zeg bijna, omdat het toch wordt beïnvloed door de plaats die elke planeet op een bepaald ogenblik inneemt.
Als bevoorbeeld op een bepaald moment alle planeten op één lijn staan en hun gewicht aldus laten gelden, is het toch logisch dat het zonnestelsel daar anders op reageert door de gebundelde middelpuntvliedende krachten! Zowat vergelijkbaar met een autoband die slecht is uitgebalanceerd.
Persoonlijk ga ik er prat op dat ook ik een ongelovige Thomas ben. Ik moet zien, begrijpen of aanvoelen of iets al dan niet bestaat. Anderzijds, zodra ik de logica van iets ga ondervinden, ben ik niet te beroerd om van mening te veranderen. Wel, van de astrologie heb ik alleen maar ondervonden dat je er echt niet naast kunt kijken.
Later is mijn interesse (maar niet mijn geloof) daarin wat gaan tanen. Maar wat ik er vooral heb uit geleerd is:
- Begrijpen dat andere mensen ook anders reageren, en soms onbegrijpelijk anders.
- Begrijpen dat je van anderen onmogelijk kunt verwachten wat je van jezelf verwacht. Want inderdaad, elk vogeltje zingt zoals het gebekt is, en daar zorgt de astrologie dan weer voor.
Vandaar mijn goede raad aan elk die dit leest: vertrouw nooit al te veel persoonlijke karwijtjes of problemen toe aan anderen, want enkel maar als je het zelf doet ben je er zeker van dat het gedaan is zoals jij dat wou.
In elk zichzelf respecterend weekblad vind je ze wel: de beruchte weekhoroscopen die je niets dan nonsens vertellen. En juist door die nonsens verliest de astrologie helemaal haar geloofwaardigheid.
Want denk even na: stel dat ze over Leeuw zeggen dat hij of zij een financiële meevaller zal hebben deze week. Wel, vermits er maar 12 tekens zijn is 1 persoon op 12 leeuw. Zullen al die leeuwen dan geld winnen? Oei de banken zouden gewaarschuwd moeten worden voordat een nieuwe financiële crisis de kop opsteekt!!!
Neen hoor! Zo simpel ligt het niet! Astrologie is oneindig veel meer dan dat. Wie zegt: ik ben Leeuw, zegt eigenlijk alleen maar dat de zon in het sterrenteken Leeuw stond bij zijn geboorte (1 kans op 12). Dit teken zal je grosso modo vooral de uiterlijkheden van de leeuw geven: hoe je overkomt en hoe anderen over je denken.
Maar als je aan de hand van je exacte geboorte-uur je ascendant opzoekt, dan verneem je onder andere ook welk sterrenteken op jouw geboortedag, uur en plaats aan het opkomen was aan de oostelijke horizon. En dàt slaat dan weer meer op je innerlijk en is ook preciezer naar uur en plaats op aarde.
Met dit gegeven wordt je horoscoop al wat beter gedefinieerd en heb je dus al 12 X 12 = 144 combinaties.
Maar nog steeds is het geheel nog erg oppervlakkig, summier en weinig zeggend. De volgende stap is dan om te kijken in welk teken elke planeet van ons zonnestelsel stond op je geboorte-uur, in welke hoek die planeten ten opzichte van elkaar gepositioneerd stonden en elkaar beïnvloedden enz.
Dan kom je al gauw op vele tienduizenden mogelijke combinaties, en tegen de tijd dat je alles tot op het bot hebt uitgespit stel je vast dat zowat elke mens een volkomen unieke horoscoop heeft die heel veel zegt over zijn karakter en hoe hij in bepaalde situaties zal reageren.
Hoe ik dat allemaal weet? Raar maar waar: door ongeloof in de astrologie! Ik geloofde er voor geen sikkepit in, toen iemand die een cursus astrologie volgde, mijn geboortehoroscoop wou maken als proefwerk.
- Nu gaan we het hebben! Dacht ik. En verheugde me er al in haar belachelijk te kunnen maken met die hele poespas.
Veertien dagen later kreeg ik mijn horoscoop, helemaal met de hand gemaakt en berekend, want pcs konden dat toen nog niet. Maar wonder boven wonder elk kantje van me kwam er in voor en klopte als een bus. Zelfs verborgen kantjes. Met uitzondering van één item: ik zou een verstokt uitgaanstype zijn! Het tegendeel is echter waar: ik ben eerder een huismus.
En daar had ik mijn argument om haar te pakken op haar geloof. Maar omdat de rest me toch imponeerde wilde ik er meer van weten, want iets afbreken waar je niets van kent is àl te gemakkelijk. En dus ging ik me er in verdiepen door allerlei lectuur ter zake in huis te halen. En het resultaat was dat het me helemaal niet zo gek voorkwam als weekbladhoroscopen wel doen vermoeden!!!
Maar met dat ene puntje over mezelf bleef ik overhoop liggen. Haar uitleg was dat het misschien iets was dat later in mijn leven zou bovenkomen. Larie!
En toen ontmoette ik toevallig een heel ervaren astroloog en vertelde hem over mijn twijfels. Hij bekeek mijn horoscoop en kwam tot dezelfde vaststelling: ik was een uitgaanstype!
Toen ik dat met klem ontkende bekeek hij een en ander nader, en vroeg of ik wel zeker was dat ik precies om 11 uur geboren was. Kon het niet 10.50 uur geweest zijn? Want daar zat een planeetje nét op de grens tussen twee tekens. Tja het was oorlog niemand keek in die tijd op een paar minuten verschil de verloskundigen noteerden nadien zomaar een uur dat in de buurt kwam wie weet?
Enfin, die man hermaakte mijn horoscoop, maar nu liet hij me 10 minuten vroeger geboren worden. En ja hoor! Dat item was verdwenen! Die bepaalde planeet was juist de grens van een sterrenteken gepasseerd.
Gesjoemel van die man? Neen! Want later wist ik een astrologie programma op de kop te tikken, op de pc te installeren, alles zelf uit te printen, en inderdaad: die kerel had gelijk. Ik moést wel 10 minuten eerder ter wereld gekomen zijn dan geregistreerd.
En daar had ik het klinkklare bewijs: astrologie, mits correct berekend, klopt als een bus!
Hoor ik iemand zeggen: Als het dan toch allemaal vastligt in de sterren, welk doel heeft het leven dan? We kunnen er toch niets aan veranderen!
Jawel! We kunnen er àlles aan veranderen, want we zijn nog altijd wezens met een eigen wil en eigen verstand! Iemand kan dan misschien wel de neiging tot stelen hebben, het staat hem nog altijd vrij al dan niet toe te geven aan die neiging.
Astrologie, en vooral dan je geboortehoroscoop, leert je jezelf beter kennen. En wie zijn fouten en gebreken kent, kan daar ook op anticiperen!
Tot hier deze algemene beschouwing. Morgen doe ik verder en bekijk de zaak uit meer filosofisch standpunt.
Ooit liet ik me verleiden door een vriend om me te registreren op Face Book Façadeboek of Faecesboek of hoe je het ook maar noemen wilt.
Na registratie en zo zat ik een beetje dom naar de weinig zeggende interface te kijken zocht naar een help of handleiding niks. Noppes! Zoek het zelf maar uit.
Beetje experimenteren beetje blindemannetje spelen en vriendschappen aanmaken beetje teveel zelfs, want toen ik enkele dagen later terugkeerde naar mijn startpagina, leek het wel of een wagen van de reinigingsdienst er zijn hele lading had in gestort!
-Hé, hopen berichten op mijn pagina en geïnteresseerd begon ik het te lezen. Domper op de vreugde. Veel bullshit, weinig info, verwijzinkjes naar filmpjes op youtube of muziekjes vriendschapsverzoeken van mensen die ik helemaal niet kende en er dus ook niet op in ging. Ik voelde me overrompeld. Maar veel niveau vond ik er toch niet onder.
Maar ik bleef geregistreerd. Je weet nooit dat je er een ouwe of vergeten vriend op vindt of dat die vriend jou vindt. Alhoewel ik had al gauw door dat je er mensen van mijn generatie maar zelden vindt. De meesten van hen zijn namelijk niet meegegroeid met het computertijdperk.
Ik stelde wél vast dat de jongere generaties er zich te pletter op amuseerden, en dat vond ik wel tof voor hen. Mits ze weten waar ze mee bezig zijn en niet verslaafd raken, want:
Toen ik gister Dr. Phil bezig zag met Facebook-verslaafden begon ik de zaak anders te bekijken. Onder andere was er een dame die rijdend in haar auto zat te facebooken (nieuw werkwoord) op haar GSM, en wel zodanig dat haar 16-jarige dochter haar er constant moest op wijzen hoe gevaarlijk ze bezig was.
Madre Mia! Verslaafd aan facebook! Wat gaan we nog allemaal krijgen? En dan nog zo verslaafd dat het aan het stuur van de auto moet gebeuren! Die dame verklaarde zélf dat ze opstond met facebook in haar hoofd en er mee ging slapen.
Om wàt te doen eigenlijk? Om de wereld even te laten weten dat je juist naar het toilet bent geweest, dat je dorst hebt, of dat het mooi weer is? Of gewoon dat je op weg bent met de wagen, om dan even later in paniek te vragen of iemand je het telefoonnummer van de 100 kan laten weten want dat je juist een kind hebt aangereden?
Sociale netwerken noemen ze dat. Geef mij dan maar liever zon ouderwets stamkroegje met een toog vol zwatelaars. Vind ik veel socialer dan de wereld om je heen te vergeten en je de hele dag op te sluiten in je GSM. Misbruikt is dat sociale zo asociaal dat het elk normaal sociaal contact in de weg staat.
Trouwens ik ben nog een van de gelukkige niet-bezitters van een GSM. Zou er ook nooit een willen! Wie mij wil bereiken kan dat op mijn huistelefoon. Ben ik niet thuis, dan ben ik ook niet bereikbaar en wil ook niet bereikbaar zijn.
Maar op een terrasje met vrienden zitten, of bij hen thuis, en tussendoor mijn telefoons beantwoorden of smsjes sturen? No way! Laat staan er ondertussen op te faceboeken!
Tja en zo is het een beetje met alle nieuwigheden: superhandig, tijdbesparend, amuserend en soms verassend cool mits je er verstandig gebruik van maakt.
Zoals jullie zien, mijn inspiratie moet me wel heel erg in de steek laten als ik ze dit keer bij Dr. Phil moest gaan zoeken! Ik denk dat ik er maar een paar dagen mee stop tenzij het avondnieuws weer met een politieke kolder afkomt. Wat zouden ze vandaag trouwens spelen in de Wetstraat? Zakdoekleggen of tikkertje?
Wat de psychologie ook moge beweren over introvertie ik vind het allemaal heel erg relatief! Introvertie zou betekenen: naar binnen gericht. Door de massa vertaald als: niet geïnteresseerd in anderen. Extravertie is dan weer naar buiten gericht. Met andere woorden: extraverte mensen zijn de vrolijkerds op feestjes, introverten tonen niet graag hun gevoelens en houden zich daarom koest en op de achtergrond. Tenminste, dat is de gangbare mening.
Wel, ik vrees dat we dat heel erg moeten relativeren! De uitleg op zich mag dan al kloppen, het moet toch in de juiste context worden bekeken.
Ik ken namelijk een heleboel mensen die van de morgen tot de avond gezellig en onderhoudend weten te praten, heel extravert dus, maar in feite lossen ze niets over zichzelf, en hoe een ander zich vanbinnen voelt kan ze geen barst schelen. Ze willen enkel maar zichzelf horen praten.
Weer anderen (introverten) dan, praten heel weinig, maar àls ze praten is het niet over koetjes en kalfjes, maar over echt belangrijke zaken die ze bezighoudt.
Eigenlijk doen ze niets liever dan daarover praten, maar omdat ze zelden gehoor vinden (het gehoor wil luisteren naar een onderhoudende, maar heel oppervlakkige babbel die niet teveel hersenactiviteit vergt) doen ze er maar het zwijgen aan toe. Introvert dus! Toch is het dikwijls juist bij dié mensen dat je een luisterend oor en echt goede raad vindt bij problemen.
Mijn conclusie is dat de termen introvert en extravert wel correct beschreven zijn in de psychologie maar dat die beschrijving over oppervlakkige uitlijkheden gaat en ook aldus moeten worden begrepen.
Als je écht in de problemen zit denk ik dat je veel sneller zult geholpen worden bij de introverten. De extraverten zullen, als ze problemen beginnen te ruiken, snel hun extraverte activiteiten naar anderen gaan richten.
Dat was een kort, maar hopelijk krachtig tussendoortje bij gebrek aan meer inspiratie.
Oef! Het keerpunt lijkt dus toch wel bereikt te zijn na de recente asielperikelen. Eindelijk bespeuren we wat gezond verstand bij de politici: het asiel- en immigratiebeleid moet anders.
Zouden ze het menen? Zullen we er iets van merken? Hopelijk wél.
Wat immigratie betreft hoorde ik Bart Somers eergisteren op Kanaal Z toch nog zeggen: We hebben die mensen nodig: de bevolking vergrijst; er zijn mensen nodig in de zorgsector er zijn niet voldoende goed opgeleide jongeren enz.
Het klonk allemaal wel logisch en goedbedoeld, maar kan iemand me vertellen hoe het dan komt dat een jonge Belg die wil werken, geen werk vindt? Onvoldoende opleiding voor bepaalde jobs? Hebben migranten dat dan wél? Naar wat ik daarvan zie lijkt dat toch, een enkele uitzondering daar gelaten, maar zelden het geval te zijn.
Persoonlijk denk ik eerder dat, zo lang er nog één Belg werkloos is, we geen Tsjetsjeen, Rus, Marokkaan of wat dan ook nodig hebben om diens job uit te voeren. Die Belg uit zijn sociale vangnet halen en aan het werk zetten! Dàt moeten we.
En dààr lijkt me eerder het schoentje te wringen: sociale vangnetten tot een minimum herleiden én strenge controles doorvoeren ligt politiek erg gevoelig! De cadeautjes zijn rondgestrooid, probeer ze nu maar terug af te nemen! Niemand heeft er behoefte aan politieke zelfmoord te plegen.
Bart Somers noemde Leterme, maar ik heb heel sterk de indruk dat dit lakse Sinterklaasbeleid vooral ontstaan is onder de achtjarige regering Verhofstadt!
Ik wist toén al dat iemand ooit het gelag zou betalen. Kijk en luistergeld afgeschaft gratis dit, gratis dat, gratis openbaar vervoer voor 65-plussers het kon echt niet op. Niet verwonderlijk dat de hele wereld naar hier wou komen.
Mijn kennis ter zake mag dan al de kennis van een leek zijn, maar reeds in de jaren zeventig - tachtig vond ik iets mislopen, en inderdaad, daar is het ook ontstaan: recente uitvindingen automatiseerden zowat alles. De computer nam stilaan veel werkgelegenheid over. Waar elkefabriek zowat een hele zaal met typistes had, kon één persoon nu dat werk aan met een computer. Ook in de productie werden meer en meer automaten ingeschakeld. Toén al, had de politiek moeten bedenken dat de werkloosheid sterk zou stijgen.
Toen al, had de politiek kunnen anticiperen zoals hun vele voorgangers met succes op industriële revoluties hadden geanticipeerd: arbeidsduurverkorting! Maar neen, de arbeidsduur bleef gelijk, met als gevolg dat de ene helft der Belgen zich krom bleef werken, en de andere (ontslagen) helft zich in sociale vangnetten kon gaan wentelen, gefinancierd door de werkenden!!! Leek me niet logisch, maar niemand deed er wat aan.
De geschiedenis had dit moeten aan het verstand van de politici brengen, want:
Ooit was er bijna volledige tewerkstelling, maar werd 16 uur per dag gewerkt!
Toen namen machines veel zwaar werk over. De politiek reageerde met arbeidsduurverkorting en de tewerkstelling bleef op punt. Na de industriële revolutie kwam de automatisatie-revolutie. En de politiek die reageerde niet, tenzij met het uitvinden van sociale vangnetten, met alle gevolgen vandien.
Want jonge mensen, eenmaal knusjes genesteld in zon vangnet, dénken er niet meer aan om werk te zoeken. Laat staan aan te nemen. Voeg daarbij de onoverzichtelijke en voor minder begaafden onmogelijke papperasserij om te mogen werken, en daar heb je de juiste ingrediënten om een lui volk te kweken.
Het leven biedt immers een pak minder zorgen als je het kunt bekijken vanuit een knusse hangmat.
In elk geval, wat mij betreft, maar ik ben een leek als je honderd zakken meel hebt, die van de ene kant van de straat naar de andere moeten worden gedragen en je hebt honderd mensen beschikbaar, wat zul je, logischer wijze doen?
-Elk één zak naar de overkant laten dragen?
-Of 50 mensen twee keer laten gaan met een zak en 50 laten toekijken?
-Met andere woorden: 25% werklozen? Op te lossen met 25% arbeidsduurverkorting.
De simpele logica van een leek? Weetnie. Misschien ook heb ik niet voldoende gestudeerd om al die kunstig opgezette constructies te begrijpen Het ligt nu eenmaal niet in mijn aard simpele dingen moeilijk te maken.
Zo. Mijn wereld is weer wit en koud geworden. Mijn beklag maar doen? Integendeel! Het is weer eens iets anders. Buiten is het steenkoud, maar ik ben dankbaar dat ik een dak boven het hoofd heb en lekker warm bij de pc kan zitten. En moet ik er even door om boodschappen, dan kan dat enkel maar het dankbare gevoel versterken als ik weer thuiskom.
Als het zomert, dan ben ik dankbaar voor de gratis warmte en energie dat het zonnetje ons schenkt.
Als het regent, ben ik weer blij dat de groentjes die we broodnodig hebben, nu weer volop kunnen drinken en groeien.
Als het hard waait is dat dan weer een pluspunt voor de windmolens.
Met andere woorden: als de dag niet zonnig is, wees het dan zelf !!!
Maar in welk seizoen ik ook op straat kom, steeds weer moet ik het geklaag aanhoren: het is te warm, het is te koud, het is te nat Kom nou! We hebben dat alles nodig en leven gelukkig in een landje met grote diversiteit: de regen geeft ons te eten; de zon laat ons lekker bruinen en energie opdoen. De winter drukt ons dan weer met de neus op de feiten: Volgende zomer nog meer proberen te genieten en krachten opdoen.
En bovenal: onze wereld verandert telkens weer op een boeiende wijze van kleur. Stel je voor dat je tegenaan de Sahara woont: zomer en winter is alles zandkleurig. Zomer en winter straalt de felle zon je in het gezicht
Of aan de noordpool: jaar in jaar uit koud en wit!
Hebben we het niet getroffen? Hebben we reden tot klagen?
Grasduinend in andere blogs op seniorennet, verwonder ik me telkens weer over al die leuke blogjes als rijk versierde voortuintjes, smaakvol gedecoreerd met bloempjes en vlindertjes fotootjes van de rode kool in de tuin, van het kanariepietje, van familieleden en vrienden van de club allemaal heel mooi en braaf natuurlijk, maar toch met minder inhoud dan je van ervaren senioren zou mogen verwachten.
Wat zijn we toch een vrolijk braaf volkje dat in zijn eigen wereldje leeft en zich niets aantrekt van al wat daarbuiten gebeurt!
En nochtans senioren hebben vele decennia doorgebracht op aarde zouden een massa ervaring moeten hebben opgedaan met vallen en opstaan hebben bovendien tijd zat om na te denken, en hun ervaringen te delen met anderen, of dat tenminste te proberen.
Ik vind het echt wel kunnen dat je, als senior, de tijd wat verdrijft met zon blogje. Is weer eens iets anders dan kaartspelen of lezen. Maar zou het niet een even goed, maar nuttiger idee zijn even, net als de weinigen die ik ken, vanuit hun ervaringswereld de jeugd te proberen te inspireren en op de vele fouten van de huidige maatschappij te wijzen?
Enfin, elk wat wils, maar ik vind het sowieso al spijtig dat de jeugd, eigenzinnig en alwetend als ze van nature altijd al was, weinig of geen oor meer heeft voor de goede raad van de ouderen en àls ze dat al eens heeft, dan geven die ouderen verstek.
Of het beter gesteld is met een no nonsense blog of ze het al dan niet lezen en er iets van leren, dat weet ik niet. Maar het is in elk geval een schitterende kans, en het zou spijtig zijn als het een gemiste kans werd door er gewoon niet aan te beginnen!
Wie iets doet, kan winnen. Wie niets doet is sowieso al verloren.
Persoonlijk zie ik mijn blog als een soort geestelijke nalatenschap. Niet enkel voor mijn kinderen en kleinkinderen, maar voor iedereen die er iets kan uit leren of er een boodschap aan heeft.
Maar mijn persoonlijke ervaringen en levenswijsheid voor mezelf houden en aldus laten verloren gaan? No way!!! Als ik dààrvoor had geleefd, dan zou mijn leven nutteloos zijn geweest. Als we allemaal slechts daarvoor hadden geleefd, zou de vooruitgang helemaal stoppen en moet elke generatie opnieuw van nul af aan beginnen.
Ja, dan zal ze die melk wel gauw opslurpen! Niet anders is het met asiel-toeristen. Eenmaal geregulariseerd, of desnoods als illegaal, begint het pas. Er is niet voldoende werk in België! Ook onder onze landgenoten heerst armoede, terwijl anderen dan weer in grote rijkdom leven.
Van die rijken ben ik niet jaloers! Zij of hun voorouders hebben er hard voor gewerkt. Ze betalen zich bovendien blauw aan belasting, waarvan dan weer de sociale vangnetten moeten worden gefinancieerd.
De armen, die werkloos zijn, kunnen juist daardoor voorlopig nog van een of ander sociaal vangnet genieten. Maar dat vangnet moet met steeds meer vreemden worden gedeeld en zal vroeg of laat geen voldoende draagkracht meer kunnen bieden. En dan? Dan wordt iedereen die geen vaste job heeft een zwaar sociaal geval en hangt dakloosheid in de lucht!
En nu komt het: door via asiel-toerisme armoede te importeren (en de koek te delen) wordt ook het gedeelte van onze eigen bevolking dat armoede lijdt steeds groter en armer en wordt het contrast met de rijken steeds groter.
En wat doet iemand die honger heeft en geen uitweg meer ziet? Hij zal het noodgedwongen gaan stelen waar het te vinden is: bij de welstellenden.
Ik viseer hier niet alleen de al dan niet geregulariseerde asiel-toeristen. Blank, zwart, bruin of geel: wie maar twee opties heeft: sterven van honger of stelen, zal uit overlevingsdrang voor stelen kiezen. Met andere woorden: hoe meer armoede we importeren, met hoe meer we de slinkende koek moeten delen, met als gevolg een criminaliteit die steeds verder de pan zal uitvliegen.
De armen zijn te beklagen maar ook de rijken zullen te beklagen zijn, want ze zullen nooit voldoende veiligheidsmaatregelen kunnen inbouwen om hun kostbare bezit te beschermen.
Daarom alleen al is het nooit goed de kat bij de melk te zetten, of met andere woorden: extreem armen naast extreem rijken te laten samenleven. Dat is om problemen vragen! Tenzij je, als je dàt doet, zeker bent dat die mensen hier kunnen tewerkgesteld worden zodat ze een menswaardig bestaan kunnen opbouwen zonder te moeten op rooftocht gaan. Kunnen we dat? Natuurlijk niet! Het gevolg laat zich raden.
België heeft dus te kiezen:
1. De grenzen sluiten voor vreemdelingen en een veilig land blijven.
2. Armoede blijven importeren om tenslotte ook een arm apenland te worden.
Misschien wordt door de welvarenden gedacht:
- Ach ja zon vaart zal het wel niet lopen, en tenslotte is het voor ons een ver van ons bed probleem als de armen sterven van de honger.
Maar daar zit het hem juist: die armen, of ze nu autochtoon of allochtoon zijn, zullen zich heus niet laten sterven van de honger zo lang er nog één familie welvarend is! Al moesten ze diens villa of kasteel belegeren met stormrammen zoals in de middeleeuwen, ze zullen het halen waar het te vinden is!!!
Vandaar mijn opmerking in een vorig column: die lijdende kindjes zullen de toekomstige gangsterbendes vormen. Ik bedoelde daarbij niét dat die kindjes een criminele inborst hebben. Ik bedoelde alleen dat ze er wel toe gedwongen zullen worden. En eenmaal geleerd
Maar nu nu spelen de media in op ons gemoed en onze menselijkheid, door ze bibberend van de kou op TV te presenteren! Nu ook geven ze België de schuld.
Neen verdorie!!! België heeft geen schuld; de ouders die hun kinderen op een dergelijke onverantwoorde wijze meeslepen in een uitzichtloos avontuur zijn de schuldigen. Die moesten ontzet worden uit de ouderlijke macht in plaats van onze regering met de vinger te wijzen.
Want jawel onze regering doet of haar neus bloedt. Wel, voor één keer vind ik dit de juiste strategie:
- Jullie hebben het probleem veroorzaakt, lossen jullie het nu ook maar op!
Hebben wij er schuld aan dat ergens, in welk land ook, een gezinshoofd vindt dat hij maar op een uitzichtloos avontuur moet trekken zonder enig plan, en daarbij zijn hele gezin moet meeslepen?
Moeten wij opdraaien voor zijn gebrek aan inzicht? Voor het feit dat hij aan iets begon zonder zich eerst van de realiteit te vergewissen? Tja, dan wordt het wel héél gemakkelijk: honger en armoede in de wereld? Geen nood kom maar allemaal naar België; wij zullen wel betalen voor jullie. Net zo lang tot we zelf straatarm zijn.
Onmenselijk? Wij? Neen! Die asiel-toeristen zijn onmenselijk door onverantwoord hun kinderen mee te slepen in een dergelijke gok!
Er zijn veel goede en slechte manieren om de honger uit de wereld te helpen. Maar van alle slechte manieren is het in eigen land importeren van die honger toch wel de minst efficiente! Wie zal immers bewijzen dat die mensen écht honger lijden in hun eigen land, of als ze gewoon maar komen kijken of ze een graantje kunnen meepikken van onze voorlopig nog welvaartstaat?
Wat zal er gebeuren als alle sociale cadeautjes uitgedeeld zijn?
Wat zal er gebeuren als alles wat gestolen kan worden gestolen is?
Wat zal er gebeuren als die bestolen magnaten niet meer de financiële middelen hebben om onze industrieën op gang te houden?
Juist dan worden wij net zon apenland als het vaderland van die asiel-toeristen!
Is dàt de manier om de honger uit de wereld te helpen?
Het leven kent zijn valstrikken het leven kent zijn teleurstellingen maar vooral: het leven geeft je lessen! Daarom juist leven wij, want het leven leert je ook op de juiste manier om te gaan met vreugde en verdriet, met tegenslagen en meevallers. Meer nog, als je een goede leerling bent, blijken de meeste tegenslagen juist omkeerbaar in je voordeel!
Veel mensen zoeken naar perfectie, in partnerkeuze bevoorbeeld. Maar ze vinden die perfectie niet, nemen dan maar wat ze kunnen krijgen, om dan, als het te laat is, die perfectie plots tegen het lijf te lopen Want:
1. Perfectie is niet blijvend van deze wereld. Dat is niet de bedoeling van ons leven! Moest het zo zijn zou het leven zelfs zinloos zijn. We zouden niets meer leren. We zouden gewoon bestaan. Wie nooit een koude, harde winter heeft meegemaakt kan ook niet tenvolle genieten van een warme zomer.
2. Perfectie kun je niet zoeken. Die komt vanzelf als de tijd rijp is en je het verdient.
3. Als we die perfectie dan vinden kan ze meestal om een of andere reden niet blijven duren.
En dan dan blijft alleen de herinnering. Maar gaandeweg leer je ook dààr mee omgaan, en stel je vast dat die herinnering eigenlijk meer waarde heeft dan de belevenis op zich!
Belevenissen zijn vergankelijk.
Herinneringen niet! Die blijven.
Iedereen heeft in zijn leven wel eens iets perfects beleefd en vastgesteld dat het niet kon blijven duren. Er lagen andere verantwoordelijkheden in de weg het kon onmogelijk blijven doorgaan. Je kon bepaalde dingen enkel verwezenlijken als je voldoende gewetenloos was en heel dikwijls moest je het allermooiste in je leven laten schieten ten behoeve van het algemeen belang. Maar dat geeft niet, en het is zéker niet verloren en verdwenen in de tijd. Want de herinnering die blijft!
Hoe dan ook, altijd in het leven sta je voor keuzes. En telkens weer stel je vast dat de beste keuze die je kunt maken dikwijls een onmogelijke keuze is: niet aanvaard door de maatschappij niet te verantwoorden tegenover je eigen omgeving En meestal zijn die keuzes niet echt keuzes! Je kon ze niet aanvaarden als je in het reine wilde blijven met je geweten, maar je kon ze ook niet negeren, omdat iets je dwong het te doen, zodat er van kiezen geen sprake was! Je raakte de pedalen kwijt, en hogere machten namen het tijdelijk over.
Maar toch, die kortstondige, zalige momenten van perfectie, die worden met de jaren je dierbaarste herinneringen en je weet dat het niet voor niets is geweest. De vele tranen die je er soms voor liet waren niet vergeefs. Het onnoemelijk verdriet gaat over en maakt plaats voor je allermooiste herinnering.
En dan ben je weer gelukkig. Dan leer je er mee omgaan dat in dit aardse tranendal niets perfect kan zijn, maar ook dat niets zomaar verdwijnt uit je leven. Integendeel. Het zijn juist die kortstondige momenten van perfectie, die je zijn uitmaken. Die je, héél eventjes maar, laten smaken van een paradijs dat boven de aarde uitstijgt. Een voorproefje van het hiernamaals?
Want logisch denkend kom je tot de conclusie dat het eigenlijk zo moest:
- Een perfecte belevenis, of die nu een maand, een jaar of heel je leven duurt, blijft voor eeuwig deel uitmaken van je zijn.
- Een dergelijke belevenis is waar het écht om draait in dit leven. Al de rest is bijkomstig en gewoon een vorm van overleven.
- Als iets zó perfect is, kan het in veel gevallen niet blijven duren op deze aarde, maar kun je er wél donder op zeggen dat het hierboven ergens geregistreerd staat en zéker een bedoeling had.
- Perfectie bestaat! Maar het is als een zeepbel en kan niet blijven duren.
En juist daarom zijn de herinneringen in veel gevallen belangrijker dan de belevenis op zich.
Het leven is een leerproces. Dat leerproces bestaat uit goede en kwade zaken. We moeten het allemaal leren en we moeten er allemaal leren mee omgaan. Om de zo kortstondige perfecte momenten moeten we niet blijven treuren als ze voorbij zijn! We moeten juist de herinnering koesteren, want dàt is het dat ons maakt tot wie we zijn.
Voor velen zal ik nu wel chinees aan het schrijven zijn omdat ze het (nog) niet hebben meegemaakt. Anderen weer zullen het onmiddellijk snappen. Voor dié schrijf ik het eigenlijk, want die zullen begrijpen wat het inhoudt en er misschien troost in vinden.
Materialisten zullen deze column maar niks vinden. Wie verder weet te kijken dan dit aardse tranendal zal er zeker de nodige lessen uit weten te trekken.
En ik kan alleen maar besluiten met: Non, je ne regrette rien.
Wie dàt kan zeggen is een gelukkig mens. Wie dàt kan zeggen heeft misschien wel ergens een of meer mooie herinneringen die niet kunnen worden aanvaard door de maatschappij maar waarmee hij of zij zonder schroom bij de hemelpoort zal kunnen aankloppen. Of beter nog: misschien zullen die herinneringen juist de sleutel zijn om die poort te openen.
Zo. Dat was eventjes een melancholische noot, geschreven in een melancholische bui. Moet ook eens kunnen
En voor wie het niet begrijpt: sorry voor de verloren tijd. Volgende maal beter.
Het wintert weer, en daar komt het weer in de spotlights: veel arme asielzoekende gezinnen moeten de ijskoude nachten doorbrengen in erbarmelijke omstandigheden.
België krijgt zelfs sterke kritiek van Europa en waarschijnlijk ook wel van een hele groep jankers! We zijn onmenselijk!!!
In de zomer hoor je daar niets van, maar ik veronderstel dat het er dan niet minder zijn. De winter is echter de beste gelegenheid voor de media om alles nog eens dik in de verf te zetten en op ons gemoed te werken. En ja, ook ik heb medelijden met die kinderen die daar in de kou moeten slapen. Maar tenslotte zijn het de ouders die ervoor gekozen hebben om aan asieltoerisme te doen en ergens te stranden in the middle of nowhere, zonder doel, zonder plan A, en nog minder een plan B.
Met andere woorden: voor dat plan B moeten wij dan maar zorgen. En dat houdt dan meestal in: betalen voor fatsoenlijke opvang een massa ambtenaren betalen om de asielaanvraag te onderzoeken, en wat nog meer!
Anderzijds, als WIJ op bezoek gaan naar andere landen, dan moet alles op voorhand gepland zijn: we blijven zoveel dagen, betalen zoveel voor ons hotel, en houden zoveel over als zakgeld. De terugreis is natuurlijk ook op voorhand betaald.
Als ZIJ op bezoek komen, dan is het voor hun leven, betalen ze geen cent, en moeten wij maar zorgen dat we voldoende opvang en levensmiddelen hebben. En natuurlijk alles gratis, want werk moeten die mensen hier niet komen zoeken. Dat hebben we zelf niet.
Voldoende opvang scheppen betekent dan weer dat de drempel nog maar eens verlaagd wordt, dat er bijgevolg nog meer komen, en dat we binnen de kortste keren terug bij af zijn. Als we zo moeten doorgaan kan dat maar op één manier eindigen: dat hier geen plaats meer is voor de Belgen zélf, dat ons landje zit volgestouwd met asielzoekers en dat wij zélf maar moeten proberen ergens asiel aan te vragen. (Op de Noordpool misschien?).
Ja, want in beschaafde landen zouden we het niet moeten proberen. Ik zie me al neerstrijken in Australië en luid schreeuwen: Australia, here we come! Dit zijn mijn vijf vrouwen, daar zitten mijn vijfentwintig kinderen. We hebben geen plan A, geen plan B en we hebben honger. Zoeken jullie nu maar uit hoe jullie ons zullen onderbrengen en hoeveel geld we dagelijks kunnen ontvangen.
Zou dat werken denk je? Natuurlijk niet! Maar hier werkt dat wél!!!
Ik weet één ding: als ik in België de politieke toestand onhoudbaar zou vinden zou ik niet vluchten, maar daarentegen eerder vechten voor mijn recht in eigen land. Of als dit hopeloos zou blijken, toch eerst uitzoeken hoe ik in een vreemd land mijn kost kan verdienen, en dàn pas vertrekken.
Maar ja nu echter zou ik inderdaad ook wel medelijden hebben met die kindjes in het koude noordstation. Ware het niet dat veel van diezelfde kindjes, als ze asiel verleend worden, de toekomstige gangsterbendes gaan vormen in ons op zich al zo onveilig geworden landje.
Ik wil zeker niet de fout maken al die mensen over één kam te scheren. Er zitten waarschijnlijk wel sukkelaars tussen die echt geen andere uitweg meer zien. Waarschijnlijk een heel kleine minderheid. De rest?
Asieltoerisme opportunisme Liever het geld zoeken waar men denkt dat het te vinden is dan er zelf voor te werken of tenminste te vertrekken met een fatsoenlijk plan. Maar zelfs dat laatste is er niet.
Dat Europa zich een beetje met zijn eigen zaken bemoeit! De Fransen hebben ooit heel Noord Afrika gekoloniseerd en voor hen laten werken. Wel, dat dié nu maar de Noordafrikanen onderdak bieden. Engeland had ooit koloniën over de hele wereld. Laat dié dan maar de rest van de wereld met open armen ontvangen.
Wij? Ja, wij hebben bepaalde rijkdommen aan Kongo te danken. Daarom zal ik ook nooit een Congolees met de vinger wijzen als die hier nu op zijn beurt komt profiteren van ons. Maar de rest van de wereld? No way! Daar zijn onze gesneuvelden niet voor gevallen in twee gruwelijke oorlogen.
Als ze hadden geweten waar ze hun bloed voor gaven zouden ze waarschijnlijk niet eens hebben willen vechten! Laat staan te sneuvelen voor het vaderland.
Neen hoor! Europa heeft een poort geopend, heeft een gelegenheid geschapen waarvan gretig gebruik wordt gemaakt, en nu doet het niets anders meer dan die poort steeds maar breder te maken en de drempel lager.
Lijkt me niet de juiste politiek! Maar ik zal wel de verkeerde instelling hebben. Ik ben waarschijnlijk te vaderlandslievend. Vroeger kreeg je daar een medaille voor tegenwoordig noemen ze je racist.
Maar alle gekheid op een stokje, ik zou toch ook eens graag naar landen als Albanië en consoorten gaan zonder enig verder plan of werkgelegenheid, daar politiek asiel aanvragen, en dan onbeschaamd op de nationale TV mijn beklag doen over het hotel waarin ik (zonder een cent te betalen) werd ondergebracht. Benieuwd wat er met me zou gebeuren! De galg?
Onze eigen regering? Wat die moet doen is niét België splitsen, maar België terug uit dat stomme Europa-gedoe halen!!! Het heeft ons niets opgeleverd en zàl ons nooit iets opleveren. Wel integendeel.
Soms vraag ik me af welk percentage van de mensheid echt verantwoordelijkheid wil of durft nemen. En ik vrees: weinig!
Want wat is verantwoordelijkheid nemen eigenlijk?
- In de eerste plaats: er voor gaan weten waar je mee bezig bent kennis en doorzicht hebben in de zaken waarvoor je je wilt engageren, en het algemeen belang nastreven zonder je te bekommeren om eventuele jankers en betweters.
- In de tweede plaats, en misschien nog wel belangrijker, is het vermogen om Mea culpa te kunnen zeggen als ondanks alles iets is misgelopen, en er ronduit voor uitkomen dat je ofwel een fout hebt gemaakt, of dat de taak je vermogens teboven ging.
Telkens weer verwonder ik me over het feit dat mensen dit niet over de lippen krijgen! En nochtans is niets gemakkelijker tenminste als je écht je best hebt gedaan en je jezelf niet van laks- of luiheid kunt beschuldigen!
Niemand is perfect, en van niemand wordt verwacht dat hij of zij perfect is. Pas als je dat niet wilt toegeven verspil je het vertrouwen van je omgeving.
Want niets wekt meer vertrouwen dan het openhartig toegeven van een fout.
Ook je eigen zelfbeeld krijgt een enorme knak als je weet dat je fout bent geweest, maar dat ten opzichte van de buitenwereld niet kunt of durft toegeven. In dat geval blijf je er zelf maar mee zitten met alle gevolgen vandien. Spuw het gewoon uit en je bent er van af.
Ik heb zelfs in sommige situaties, om mijn geloofwaardigheid niet te verliezen, fouten op me genomen voor bepaalde zaken die anderen hadden laten mis lopen. Ik moest maar zo stom niet geweest zijn die mensen een stuk van de verantwoordelijkheid te laten zonder betere controle.
Ook in de hogere, intellectuele kringen, is het niet anders: op sommige geneesmiddelen of andere producten staat soms in grote letters dat als dit of dat moest gebeuren, je onmiddellijk een dokter moet raadplegen (de producent schudt de verantwoordelijkheid van zich af)..
Dit of dat gebeurt dan de bijsluiter indachtig ga je raad vragen aan je dokter en stelt vast dat die uit de lucht valt en geen raad weet. Je druipt dan maar af met het wrange gevoel een watje te zijn.
De volgende keer ga je dan niét naar de dokter in dergelijk geval maar na verloop van tijd ben je wel verplicht omdat dit of dat maar erger blijft worden. En dan krijg je van je dokter te horen dat je veel vroeger had moeten komen als je wilde dat hij je daadwerkelijk kon helpen.
En weeral: hij schuift zijn verantwoordelijkheid door naar een specialist
Medische boeken zijn er ook al te kust en te kuur evenals massas informatie op internet. Je kunt het allemaal lezen als je daar echt veel tijd wilt voor maken, maar telkens weer stel je vast dat de auteur er sterk op drukt om voor deze of gene kwaal onmiddellijk een arts te raadplegen!
O ja? Waarom moet ik dat dan allemaal lezen? Had ik toch meteen naar de dokter kunnen stappen? Tja die auteurs weten dan misschien wel een en ander, maar verantwoordelijkheid nemen en ronduit een remedie voorstellen? Nee hoor! Daarvoor moet je naar je arts.
En dan kom je bij die arts en het verhaal begint van vooraf aan: te vroeg te laat te kleinzerig
Allemaal tekenen dat er blijkbaar maar heel weinig mensen bestaan die de volle verantwoordelijkheid durven nemen voor datgene waarvoor ze betaald worden!
Vroeger waren er minderen middelen, minder specialisten en minder ziekenhuizen. De huisdokter moest maar zijn plan trekken met wat je ook had. En dat deed hij! Dat leerde de praktijk hem! Misschien wel met vallen en opstaan en af en toe een fout maken. Maar het werkte. Een dokter die al een tiental jaar meedraaide in de praktijk kende wel alle klappen van de zweep. Hij kon immers niet anders, want hij kon zijn verantwoordelijkheid niet doorschuiven.
Nu zijn veel huisdokters verwaterd tot doorschuifluiken. Doorschuiven naar waar? Je raadt het: naar weer een ander doorschuifluik.
In de technische wereld gaat het ook niet beter: vroeger hoorde je een raar geluid in je motor, je ging naar de garagist, die luisterde even en vond bijna altijd direct de oorzaak. Soms moest de motor helemaal uit elkaar maar het schuldig onderdeel werd gevonden en vervangen.
Nu ga je naar een garagist, er wordt een geleerd aandoende computer aangesloten op je motor de garagist kijkt bedenkelijk naar het scherm
- Hm weinig aan te doen. Doen of je het niet hoort of een nieuwe motor kopen!
Tja de consumptiemaatschappij heeft ervoor gezorgd dat weinig of niets nog wordt hersteld. Kapot? Nieuw kopen is de goedkoopste oplossing.
Ja maar en ik dan? Als aan mij iets kapot is kan ik geen nieuwe ik kopen hoor! Zover is de consumptiemaatschappij helaas nog niet gevorderd.
België heeft, gelukkig voor ons, een enorme verscheidenheid aan streekbieren. Voor elk wat wils. En gelukkig ook voor de mensheid, beginnen eindelijk de smaak-experts toe te geven, en zelfs aan te raden, dat bier bij een gastronomische maaltijd eigenlijk niet moet onderdoen voor wijn.
Dat zal wel! Een echt goede wijn kan ik wel apreciëren, maar als ik er geen nadelen zoals hoofdpijn en/of vermoeidheid wil aan overhouden, dan moet het toch wel een heel dure zijn, maar dan heeft die weer een geldsmaak en ook dat hoeft voor mij liever niet.
En dus, geef mij maar een lekker biertje! Een blonde Leffe bvb vind ik al een heel tof biertje, maar beter nog, én goedkoper, vind ik een blonde Park van Aldi!!! Lijkt op Leffe maar ik vind het stukken beter! Niet te overtreffen. De smaak vind ik écht raak. En dat is nog maar eens een bewijs dat goed niet altijd duur hoeft te zijn!
Maar goed, de titel van mijn column is Uit de fles, en daar wou ik het nu net over hebben. Elk zichzelf respecterend merk van bier laat ook glazen maken, zogezegd om juist dàt bepaalde bier optimaal tot zijn recht te laten komen.
Staat ook chique, een glas van je favoriete biermerk ware het niet dat, voor mij tenminste, niets het genot kan evenaren van uit de fles te drinken!!! (Zou dat soms iets te maken hebben met het oedipus-complex?)
Jammer dat je dat in een taverne echt niet kunt maken, maar wat mij betreft: een glas hoeft helemaal niet. Wel integendeel! Zet mij maar de fles voor de neus. Daarvan pas geniet ik. Met een glas heb ik altijd ergens het gevoel dat ik uit een badkuip drink.
Met één uitzondering: Scotch! Dat is namelijk mijn favoriete bier als ik eens iets anders wil en me in een taverne of op een terrasje bevind. En dàt biertje tja dàt vraagt wel een speciaal glas, en gelukkig heeft de brouwerij daar heel gepast op ingespeeld. Maar dat is dan ook het enige bier waarvan ik vind dat het zijn eigen, heel eigenzinnig en speciaal glas nodig heeft om helemaal tot zijn recht te komen: de onderste bol vol bier, de trompet daar boven vol met schuim. Zo mag ik het graag.
Voor de rest: geef mij maar de fles! Niet te overtreffen, maar het staat niet netjes en trendy. Zoals zoveel lekkere dingen niet netjes staan en zéker niet trendy. Tot een of andere snob het ooit introduceert?
En zo komen we dan op het grote woord: snobisme! Wat mooi en trendy wordt gepresenteerd wordt veel meer geaprecieerd dan wat lekker is! Als een restaurant goed wil scoren en eventueel Michelin-sterren verdienen, dan moet het voedsel leuk ogen! Kwaliteit en smaak spelen minder rol, en dat vind ik nu juist zo jammer aan de tegenwoordige tijd: een bord als een schilderij is voor veel mensen pas genieten.
Het oog wil ook wat! Heet het dan. Dat zal wel, maar voor mij blijft de tong toch hoofdzaak hoor! Voor zover mij bekend zitten er geen smaakpapillen in onze ogen, noch maken ze deel uit van het spijsverteringsstelsel!
Hoeveel mensen trouwens met de blote (vieze?) vingers aan zon versierd bord hebben gezeten om het allemaal mooi te schikken speelt geen rol meer en nochtans de mensen die van zoiets genieten zijn meestal heel hygiënisch aangelegde personen. Gek toch dat ze daar dan niet eens bij stilstaan? Maar anderzijds moest de kelner eventjes met de duim in de soep zitten dan zou de zaal te klein zijn!!!
Met andere woorden: er moeten dus wel twee soorten viezigheid zijn: trendy viezigheid en onbeschaafde viezigheid. Misschien kan iemand me ooit het verschil uitleggen?
Als ik zogenaamde topkoks bezig zie op TV dan walg ik over de manier waarop ze onbeschaamd de voedingswaren bepotelen met de blote hand! Bovendien vind ik dat de meeste van die lui niet eens kúnnen koken! Hun verdienste zit dan ook meer in het entertainen.
Een lekkere pladijs of tong bijvoorbeeld moeten ze hoognodig éérst in de bloem wentelen! Nou ja anders bakt hij aan hé?
Helemààl niet! Je moet enkel uitkijken wat je doet, een goede antikleefpan gebruiken en niet de vis zichzelf laten bakken terwijl je met wat anders bezig bent!
Bovendien, als ik zie hoe de vis dan uit de pan komt: een bruingebakken bloemlaagje bovenop, en vanbinnen zo rauw alsof hij nog in zee zwom Neen jongens, voor mij hoeft dat niet. Al versieren jullie nadien het bord als een kleurenpalet, voor mij valt dit niet te vreten! Letterlijk fast-cook-food: snel even een minuutje in de pan gooien en dan op je bord. Jeeeek!!! Rauwe vis verdorie!
Maar het wordt gevreten! Als het maar mooi oogt. Spijtig, want zo krijgen de smaakpapillen van de jeugd niet eens meer de kans om echt lekker bereid voedsel te appreciëren.
Ik vrees ook dat de koks-scholen hier voor een stuk de schuldigen zijn: alles moet worden aangeleerd als rap rap commercieel denken! Time is money! Visje in de pan, niet meer naar omkijken en ondertussen snel de groentjes voor weer een ander gerecht bereiden, want de klant wacht en heeft honger.
En zo komt het dat in ons lieve landje, waar je ooit zo smakelijk kon eten, de lekkere eetcultuur moest plaats maken voor de (rijkelijk versierde) fast-cultuur. Want inderdaad, als je voortdurend met dat fast-cook-food wordt geconfronteerd, gecombineerd met diepvriesfrietjes met de smaak van karton, is de stap naar echte fastfood helemaal niet meer zo groot.
Sedert het rookverbod ga ik niet meer op restaurant, maar toen ik dat wél nog deed keek ik altijd uit naar zaken waar veel ouderen kwamen. Daar had je tenminste nog een klein kansje dat het écht lekker en smaakvol was.
Het horen van het nummer Een lied voor kinderen vanmorgen bracht me eventjes in een nostalgische stemming. En als een analytische geest in een nostalgische stemming komt, wordt het soms gevaarlijk!
Inderdaad vroeger konden we zonder gevaar buiten spelen, reden er maar een vijftal autos per dag voorbij, moesten onze ouders ons niet constant in het oog houden, want er kon toch weinig of niets gebeuren.
Mensen van mijn leeftijd denken daar graag even aan terug, maar dat betekent niet dat we de klok achteruit moeten zetten! Alleen moeten we ons eventjes bezinnen wat we eigenlijk aan het doen zijn:
Vroeger konden kinderen zorgeloos spelen op straat. De volwassenen moesten hard werken om in het levensonderhoud te voorzien.
Nu kunnen volwassenen zorgeloos spelen met hun autos, motos, TV, video- en audio apparatuur, computer, en noem maar op helaas, bijna allemaal ten koste van de kinderen.
Op straat spelen is gevaarlijk, want daar spelen de papas en de mamas met hun autos. In huis spelen is saai want papa en mama hebben niet echt veel tijd om zich met hen bezig te houden, want zijn ze niet aan het werken, dan zijn ze met iets aan het spelen. Naar een speelplein gaan is ook niet altijd alles: de ouderen in de buurt klagen dan weer over het lawaai. En als je moet spelen zonder lawaai maken is de aardigheid er ook alweer af!
Tja, wat doe je dan als kind? Braafjes in een stoeltje blijven zitten thuis en kijken hoe mama en papa zich amuseren met hun pc, hun TV, en noem maar op? Neen hoor!
Papa en mama voelen zich immers best wel schuldig dat hun kinderen niet echt meer kunnen spelen en overladen ze daarom maar met duur speelgoed.
Leuk toch? Neen!
Dat speelgoed is veel te afgewerkt, met als gevolg dat het na vijf minuten al grenzeloos verveelt en eigenlijk geestdodend werkt. Het kind krijgt geen kans zijn creativiteit te ontwikkelen.
En ja zodra ze maar een klein beetje ouder worden moéten ze wel hun eigen pc krijgen om dan tenminste nog een beetje virtueel creatief te kunnen bezig zijn toch maar een triest afgietsel van echte creativiteit. Om dan nog maar niet over de vele gevaren te spreken die op de loer liggen op internet!
Eigenlijk beleven we toch ergens een omgekeerde wereld. De volwassenen hebben, in vergelijking met vroeger, veel meer vrije tijd. Die vrije tijd vullen ze dan maar in met spelen
Autootje rijden op vakantie gaan daguitstapjes maken met het autootje
- Hé, niet overdrijven hé? De kinderen mogen overal mee in de auto, en ook op vakantie!
Jawel maar is dàt wat ze willen? Kunnen zij zich uitleven op zon daguitstap, of zijn het de ouders die zich uitleven?
Zouden ze, als ze de keuze hadden, niet veel liever op straat spelen met vriendjes uit hun buurt? Natuurlijk wel! Maar het kan niet. Te gevaarlijk door al die mamas en die papas die maar wat rondtoeren met hún gevaarlijk speelgoed.
Een pretpark dan maar? Ach ja als het niet anders kan, maar al gauw hebben ze die ook al allemaal gezien, en is zon dagje uiteindelijk toch maar een kleine oase in een eindeloze woestijn!
Vroeger was er niets. Geen TV, enkel een paar radiozenders van zeer slechte kwaliteit een grammofoon die je moest opwinden en er dan een zware 78-toerenplaat op leggen maar de wereld buiten was boeiend, ongevaarlijk, en bood eindeloze mogelijkheden.
Een of twee keer per jaar kwam de kermis of een circus wat afleiding brengen in de dagelijkse sleur, en dat vonden we heerlijk.
Het leven was hard voor de ouders. Dàt wel. Maar niemand maalde erom. Je natuurlijke levenskwaliteit was immers veel hoger dan nu. Als het werk er opzat werd plezier gemaakt. Bij mooi weer gingen mensen buiten zitten voor de deur al gauw stond of zat de hele buurt in groepjes gezellig te keuvelen ergens had iemand een accordeon en speelde een deuntje of een mondharmonica.
Anderen, mannen dan vooral, zochten het dan weer in de vele kroegjes, dronken zich een stuk in de kraag, kwamen uren telaat voor het middagmaal en werden dan ferm uitgescholden door hun vrouw ach ja wat wil je? Het was niet zo netjes, maar had ook wel ergens zijn charme.
Ja na gedane arbeid was ons landje toch echt vrolijk België op zijn best.
Hoe kon het allemaal zo veranderen? Het verkeer vooral? Jawel en sommigen klagen over de vele vrachtwagens op de autowegen. MAAR die vrachtwagens komen zelden of nooit in woonwijken en zijn dus zelden een gevaar voor spelende kinderen.
Het gevaar wordt geschapen door ons allemaal, omdat we die prettige auto nu eenmaal niet meer willen missen. En de hele maatschappij heeft zich ondertussen aan die auto aangepast:
- In plaats van honderden kleine buurtwinkeltjes op wandelafstand, zit alles nu gecentraliseerd in super-mega warenhuizen. Meestal ver buiten de stad. Iedereen heeft tóch een auto!
- In plaats van industrieën en andere werkgelegenheden dààr in te planten waar veel potentiële werknemers wonen zoals vroeger, is ook dit proces omgekeerd: industrieën zitten ver van de bewoonde gebieden. De arbeiders hebben tóch een auto!
Tja als we de auto dan al vooral kochten voor ons plezier, heeft de maatschappij er ondertussen al zo goed op ingespeeld dat we hem helemaal niet meer kunnen wegdenken.
Vermits het me de laatste dagen een beetje aan inspiratie ontbreekt, nog maar eens wat commentaar op een nieuwsflash van vandaag:
- Een gemeentebestuur wil rekeningrijden invoeren in een woonwijk;
- Een ander gemeentebestuur (Oostduinkerke) wil dan weer slagbomen aan de toegangswegen tot een woonwijk.
Waarom? Twee keer raden: er zijn weer jankers actief geweest!
Het drukt me nog maar eens met de neus op hoe mensen bestaan
Ze hebben een huisje gebouwd in een gedroomde wijk. Een paradijsje op aarde. Dan komen ze er wonen, en oei!
Hier rijden autos!!!
Jank jank bij de politie; jank jank bij de schepen jank jank bij de burgemeester
In plaats van tevreden te zijn met hun gedroomde stekje onder de zon en te bedenken hoe gelukkig ze zich mogen achten, gaan ze hun hele territorium angstvallig afzoeken tot ze dat ene stofje hebben ontdekt dat hun paradijsje ontsiert.
Dergelijke mensen verdienen niet mooi te wonen! Dergelijke mensen verdienen wél dat hun gejank wordt aanhoord en goedgekeurd! Want dàn pas zullen ze beseffen hoe ze zichzelf in nesten gejankt hebben.
Want er komt familiebezoek moet betalen om tot bij hun nestje te geraken. Of de slagboom opent niet. Idem vriendenbezoek, leveringen aan huis en noem maar op. Of dachten ze dat die cameras of slagbomen zo intelligent zullen zijn dat ze élk mogelijk familielid, vriend, dokter of wie dan ook nu of in de toekomst zullen herkennen?
Zéker niet! En ik wens het die mensen van harte toe dat ze hun zin krijgen en het zich achteraf grondig beklagen
Bovendien, door het verkeer te weren in een woonwijk, weer je ook een vorm van sociale controle, met als gevolg dat het inbrekers en verkrachters wel heel gemakkelijk gemaakt wordt! Niemand die op je vingers kijkt.
Nog maar eens een schoolvoorbeeld van het egoïsme van sommige mensen: in feite zouden ze weer, net als in de oertijd, in stammen willen gaan wonen, rondom afgesloten met hoge, scherpe palen om alle vreemden te weren.
Het enige dat ze daarmee bereiken is zichzelf in een sociaal isolement plaatsen. Maar zover denken ze natuurlijk niet na als ze met hun gejank beginnen!
Een gemeentebestuur dat zich dergelijke nonsens laat aanpraten zou toch ook eerst twee maal moeten nadenken!
Niet alleen brengen die jankers op die manier zichzelf in de problemen, maar als één gemeentebestuur dit toelaat en uitvoert, wordt een voorgaande geschapen, zullen anderen hetzelfde eisen en wordt ons landje binnen de kortste keren veranderd in duizenden verboden eilandjes waar we omheen moeten laveren.
Sluipverkeer? Laat me niet lachen! Dat moet je bij de oorzaak aanpakken, en niet bij het gevolg! Als onze autowegen leefbaar, of 'rijdbaar' worden gemaakt, zal niemand de behoefte krijgen om sluipwegen te gaan opzoeken!
Politici, denk twee keer na: besturen is niét je laten rijden, en zéker niet door jankers.
Mensen zijn soms ware meesters in het scheppen van allerhande ingewikkelde constructies, waarbij de eenvoudige werkelijkheid wordt verdoezeld achter hopeloos ingewikkelde procedures. Schoolvoorbeelden hiervan vinden we vooral terug bij de financiële instellingen: je wordt uitgenodigd om de laatste nieuwe trend in geldbelegging uitgelegd te zien en liefst zo snel mogelijk in te tekenen in een of ander ondoorzichtig systeem om je winst niet mis te lopen.
Een groots en ingewikkeld opgezette constructie wordt je voorgeschoteld. Het wordt uitgebreid uitgelegd met vooral de nadruk op: je kunt alleen maar winnen met in te tekenen.
Je snapt niets van de hele uitleg, vind jezelf een stomme uil, maar dat is juist de bedoeling: een ondoorzichtig scherm creëren!
Voor de leek is het een totaal ondoorzichtige constructie, maar als de verkoper voldoende gewiekst is krijgt hij je zover dat je intekent. Intekent op iets dat je dan maar beweert gesnapt te hebben omdat je nu eenmaal niet graag voor een dommerik doorgaat, maar waar je in werkelijkheid geen jota van snapt, tenzij misschien dat alleen maar winnen. En ja, sommigen trappen er dan maar in.
Maar goed het is een gok zoals er zoveel zijn, en soms kan een gok wel winstgevend zijn. Sans rancune ten opzichte van de banken dus. Maar wat mij betreft:
Wat ik niet helemaal, of helemaal niet begrijp, zal ik ook nooit tekenen!
Maar constructies gaan verder vooral dan in de hogere regionen van het onderwijs. Ook dààr worden verschillende vormen van constructies opgezet, maar met een ander doel.
Zo bijvoorbeeld is bij sommige mensen de drang en gave om mensen te genezen aangeboren. Dit soort mensen heeft niet echt veel studie nodig om hun genezende gave als beroep uit te oefenen. Een paar jaar leercontract bij een goede arts zouden ruimschoots volstaan om zelf een vakman te worden en veel universitair geschoolden te overtroeven.
Maar het mag niet! Zonder de nodige universitaire studies mag je geen poot uitsteken naar je lijdende medemens!
En dus komen heel dikwijls, in plaats van terzake begaafden, vooral dié mensen aan bod die over de nodige financiële middelen beschikken om de studies te betalen, én als enige gave hebben dat ze snel theorieën vatten en onthouden.
Of dergelijke studenten echt goede dokters zullen worden betwijfel ik sterk, want de trieste realiteit liegt er niet om: bij het minste ernstig probleem stuurt de huisarts je door naar een specialist, speelt die specialist je door naar een prof, en krijg je van die prof te horen dat er niets aan te doen is en je er moet leren mee leven
Verwonderlijk dat je zoveel zelfhulp vindt op internet, geschreven door weer leken die dezelfde problemen aan den lijve ondervonden en ook niet konden geholpen worden door de intellectuelen?
Waar steekt nu de constructie in dit verhaal? Wel, vooral in het feit dat iets dat in wezen heel simpel is, met allerlei intellectuele poespas tot een hopeloos ingewikkeld verschijnsel wordt vervormd. Zò ingewikkeld dat het maar door een klein percentage studenten in dié vorm verwerkt kan worden.
Afgestudeerden staan dan ook zelden stil bij de essentie: een mens die pijn lijdt. Die pijn logisch analyseren om tot een oplossing te komen is er ook niet meer bij. In plaats daarvan gaan ze hun geheugen afzoeken naar aangeleerde theoretische poespas; niét direct om de persoon in kwestie te helpen, maar eerder om hun eigen bestaansrecht te bewijzen.
En toch moeten zelfs topwetenschappers toegeven dat eenvoud het kenmerk van het ware is.
Zo is bevoorbeeld het wiel toch wel héél eenvoudig, hoewel het een der geniaalste uitvindingen aller tijden is.
Gelukkig dat in de tijd dat het werd uitgevonden nog geen universiteiten bestonden, want dan had de uitvinder zijn uitvinding eerst moeten bewijzen via duizenden omwegen, procedures en formules. Tegen de tijd dat hij dit alles had verwerkt was hij al goed gek geworden en zou het verschil tussen een wiel en een koe niet eens meer kunnen onderscheiden, laat staan dat hij het wiel nog had kunnen uitvinden.
Mij zul je niet horen zeggen dat er geen universiteiten mogen bestaan. Integendeel! Als er dan al ontwikkelingen op elk gebied komen, dan is het wel dank zij hen.
Maar het is verkeerd om dié afgestudeerden de praktijk in te sturen. Die mensen zouden enkel mee verder mogen werken aan die ontwikkelingen, dààr hun beroep van maken, en de praktijk overlaten aan anderen, die er aanleg voor hebben, en de stiel al snel onder de knie zouden krijgen via een leercontract!
Ik acht me gelukkig dat ik heb kunnen toekijken toen ook de verkeerswereld via hogescholen door intellectuelen werd overgenomen, en heb daar heel veel geleerd over hoe je constructies kunt opzetten die de praktijkmensen in hun blootje zetten en het zaakje in handen van theoretici spelen.
En ik moet zeggen: ik heb ervan genoten. Voor mij hoefde het toch niet meer, de pensioenleeftijd was nabij. Ik had er geen behoefte aan me in hun theorieën te verdiepen, maar vond het eerder heel interessant te mogen vaststellen hoe ze simpele zaken zo ingewikkeld wisten voor te stellen dat het je met stomheid sloeg. En had ik niet beter geweten, ik had me heel minderwaardig gevoeld in het bijzijn van al die zelfverzekerde geleerden waar elk bestuur mee begon te dwepen.
Waar je ooit, met één blik op de praktijk, een oplossing bedacht en ook verwezenlijkte, mocht dat plots niet meer. Neen. Eerst moest een verkeersstudie over de omgeving worden gemaakt. Die studie moest dit en dat bevatten mocht zus en zo dan weer niét bevatten Er moesten (weeral) honderden bladzijden straf worden geschreven de motivatie moest er zus en zo uitzien en dan mocht je misschien héél misschien en als je heel braaf was een zebrapadje over een straat laten schilderen. Een klus die in hoogstens een uur zou kunnen geklaard zijn, moest nu maanden aanslepen.
Hoe je je huiswerk had gemaakt was pas belangrijk en doorslaggevend. De praktijk deed er niet toe want de plaats waar je dat zebrapad wou leggen hadden ze toch nog nooit gezien en zouden ze ook nooit zien!!!
Om krankjorum van te worden en glimlachend ging ik met een zucht van verlichting met pensioen. Gelukkig om die laatste levensles nog nét te hebben kunnen meemaken in mijn carrière maar bezorgd om de toekomst van het verkeer nu het in handen was van dergelijke malloten.
Ik bekijk de zaken vanuit mijn persoonlijke ervaringswereld, maar het is in alle lagen van de maatschappij hetzelfde: wereldvreemden nemen het beleid over. En jawel, we liggen goed op ramkoers!!!
Wat te denken bvb van de tabakhandelaar uit Oostende die een ongelooflijke monsterboete kreeg omdat hij ocharme een plastic aanstekertje cadeau gaf bij een slof sigaretten? Reclame voor tabak heette het monsterverdict! Erger dan massamoord.
Hallo Wetstraat? Is daar nog iemand te vinden die op de planeet aarde leeft?
De media beginnen stilaan meer en meer te zwijgen over wat er in de Wetstraat gebeurt. Ze worden het ook beu om elke dag met een nieuw zinloos verzinsel af te komen die de kijker al lang niet meer geloofwaardig acht.
Ik vrees dat we echt op ramkoers liggen naar een ingrijpende verandering in onze totale leefwereld, en kan enkel maar hopen dat voor één keer het gezond verstand de bovenhand haalt.
Onze democratie is in de negentiende eeuw van de grond gekomen als een raket. Een goed democratisch concept, een goede grondwet, goede leiders, welwillende en werkzame bevolking.
De raket volgde een welbewuste koers, werd goed bestuurd en maakte zichzelf steeds beter. Tot tot het té goed werd en tévelen wilden mee profiteren van dat succesverhaal. Zowel op politiek gebied (steeds meer leiders die de koek moesten delen) als op burgerlijk gebied (steeds meer buitenlanders die wilden komen meeprofiteren).
- De politici hadden het gemakkelijk: alles lag goed op koers, ze moesten zich enkel maar laten betalen om er bij te staan en ernaar te kijken, en dat deden ze ook. Ze dachten dat het altijd zo zou blijven en ze dus een gemakkelijk en vetbetaald jobke hadden.
Het hàd ook altijd zo kunnen blijven als ze hun verantwoordelijkheid hadden opgenomen en van zodra zich een nieuw fenomeen voordeed er op geanticipeerd. En er hebben zich ondertussen al heel veel nieuwe fenomenen voorgedaan waarop nauwelijks werd geanticipeerd. Integendeel; er werd negatief geanticipeerd door de boel boel te laten: vreemdelingen stroomden binnen. Laten begaan is de gemakkelijkste manier. De eigen bevolking strenge wetten opleggen ten opzichte van die vreemdelingen moet dan maar weer je eigen laksheid camoufleren en is makkelijker dan die vreemdelingen regels op te leggen, want die zouden je misschien niet begrijpen en dan sta je voor aap.
- De autochtone bevolking was ondertussen ook al zo verwend dat ze er aanvankelijk geen been in zag de vuile of zware jobkens door vreemden te laten doen de sociale vangnetten werden toch jaar na jaar versoepeld, dus, waarom nog uit bed komen? Want ja, ook dàt had die nieuwe generatie politici bewerkstelligd: om stemmen te ronselen steeds meer geld over de brug gooien om de luiaards ook een menswaardig bestaan te geven.
En toen kwam een tijd dat het telaat was. Toen wilde de doorsnee Belg wel weer aan het werk, maar stelde vast dat de vorige generatie het al helemaal had verkolven door zowel tewerkstelling als sociale vangnetten vooraal aan vreemden te hebben toegewezen.
En nu?
Tja nu is die raket, door zo lang onzinnig en onverantwoord bestuurd te zijn geweest, op een ramkoers geraakt. Waar gaat hij heen? Wat zal hij uiteindelijk rammen? Geen mens die het nog weet. Eén feit is zeker: België zal vroeg of laat de eerste zijn om te bewijzen dat elke democratie die niet op een verantwoorde manier wordt bestuurd op de duur zichzelf moet vernietigen.
En meer nog: hoe beter die democratie aanvankelijk werkt, hoe sneller de stuurloosheid intreedt! Waarom? Om wat ik al dikwijls vertelde: als iets goed werkt willen al te veel opportunisten er mee van profiteren.
En die opportunisten vind je zowel onder de autochtonen, de allochtonen, als vooral onder de vetbetaalde politici!
Onder de grootste oorzaken van die ramkoers zie ik vooral:
1. Waarom moesten de politici hun verantwoordelijkheid nog maar eens spreiden over heel Europa? Hadden we het niet goed apart? Antwoord: Gemakshalve maar laten begaan! Europa wil het? We doen mee. The easy way.
2. Waarom werd niet op een logische manier geanticipeerd op de vele migranten, door ze zich te leren aanpassen aan onze levensstijl, in plaats van onze levensstijl aan te passen aan de vreemden? Antwoord: gemakshalve maar laten begaan! De migranten willen het zo? We doen maar mee!The easy way.
Tja, zodra een auto, boot of vliegtuig bestuurd wordt door iemand die er alleen maar staat naar te kijken zonder verantwoord te sturen, doet hij zijn eigen zin en komt vroeg of laat op een ramkoers naar whatever!
Momenteel kunnen zelfs de politici enkel nog staan kijken waar dat stuurloze ding uiteindelijk zal terechtkomen En elk tegenwoordig schaars bericht over wat er in de Wetstraat gebeurt bewijst weer dat het zo is.
Nog even wil ik verder doorgaan op partnerkeuze en de manier waarop we die keuze maken, of ons aan een mogelijke partner voorstellen, want ook dàt verschilt grondig tussen man en vrouw.
Mannen hebben vooral prestatiedrang en meten hun waarde af aan hun positie op de sociale ladder. Als ze dan een partner proberen te werven gaan ze helaas heel dikwijls dik overdrijven, om niet te zeggen ronduit liegen; zowel over hun sociale als hun financiële positie.
Met andere woorden, ze proberen de vrouw ervan te overtuigen dat ze bij niemand veiliger, meer beschermd, en financieel onafhankelijker kan zijn. En helaas de vrouw loopt toch zo graag in die verkoperpraatjes!
Als die praatjes dan ook maar enige vorm van waarheid bevatten is er geen vuiltje aan de lucht. Maar helaas vooral jonge mannen die nog veel te bewijzen hebben, overdrijven er maar op los. Vooral ook omdat ze al gauw ondervinden hoe snel een vrouw daar inloopt en hoeveel meer kansen ze krijgen op die manier.
Een man met weinig scrupules die zondermeer een vrouw wil versieren, ongeacht zijn eigenschappen of positie, ziet hier een heel braakliggend terrein voor zich opengaan en duikt er maar wàt graag in.
Mooie meisjes zijn hier bovendien nog de eerste slachtoffers van, want natuurlijk zoeken die praatjesmakers de liefste meisjes op en weten ze nog te veroveren ook. Met alle gevolgen vandien voor de relatie natuurlijk, want een relatie die begon op basis van leugens kan niet lang duren!
Bij meisjes liggen de zaken dan weer wat anders: jonge meisjes zijn allemaal heel lief (of doen zich zo voor). Een leuk snoetje helpt daar natuurlijk voor een groot stuk aan mee. Ze lijken je de hemel op aarde te beloven. En echt bewust liegen, zoals veel mannen, doén ze eigenlijk niet.
Alleen: ze praten vanuit hun single standpunt, kennen het klappen van de zweep nog niet, hebben geen idee van de vele mogelijke gezinsproblemen die op korte of lange duur de liefde sterk in de weg komen te staan.
Dan trouwen ze stellen vast dat het leven niet enkel uit rozengeur en maneschijn bestaat, en afhankelijk van hun instelling beginnen ze te veranderen van een lief meisje naar een twistziek wijf.
Dikwijls heb ik mezelf de vraag gesteld: Wanneer, waarom en waardoor verandert een lief meisje in een ware bitch?
Een pasklaar antwoord is er niet, want elke relatie is weer anders. Er staan evenwel veel mogelijkheden open:
Zijn fouten:
- De leugens van de man komen aan het licht en stellen teleur: de grote lantaarn verandert in een piepklein lichtje dat uitdooft bij het minste probleem.
- In plaats van de problemen aan te pakken, gaat hij ze doorspoelen bij de vrienden op café of club.
- Steun hoeft ze bij hem niet te zoeken. Ze moet het allemaal maar zelf oplossen.
- Wat eens een verzorgde gentleman leek, verandert snel in een viezerik die een spoor van vuil achterlaat in badkamer, toilet, living in de veronderstelling dat vrouwlief nu maar de taak van zijn mama moet overnemen en overal achter hem aan komen met borstel en spons.
Haar fouten:
- Ze heeft zichzelf schromelijk overschat en stelt vast dat ze niet echt bestand is tegen de dagelijkse strijd om het bestaan. Ze wil dit echter niet toegeven en compenseert het door zich steeds meer autoritair op te stellen en foute beslissingen te nemen.
- Ze vertikt het raad op te volgen van de man, omdat dit haar een minderwaardigheidsgevoel geeft.
- Ze laat haar kinderwens in vervulling gaan, om, als het te laat is, vast te stellen dat ze helemaal niet met kinderen en alle problemen vandien kan omgaan.
- Of in tegengesteld geval: er komen kinderen, ze focust nu al haar aandacht dààrop, en heeft totaal geen belangstelling meer voor de man.
Fouten van beiden:
- Een van beiden is zuinig met het budget, de ander gooit het geld door deuren en vensters.
- De een wil de kinderen echt opvoeden, de ander wil ze alleen maar verwennen.
- De een is een huismus, de ander wil nooit thuis zijn.
Het lijkt allemaal heel goed op voorhand vast te stellen, maar niets is minder waar. Zo bijvoorbeeld zijn er maar weinig mannen die echt graag dansen. Toch, als ze niet getrouwd zijn, doen ze het en doen ze het graag maar enkel maar om een meisje te versieren! Eens getrouwd valt dit motief weg en is het gedaan met dansen.
De meeste vrouwen daarentegen dansen graag, voor het dansen op zich. Of er nu al dan niet bijbedoelingen zijn, voor hen is het soms een uitlaatklep.
Ik zet dit alles graag even op een rijtje, tot lering van wie er een boodschap aan heeft. Of iemand daar ooit voordeel kan uit halen weet ik niet. Ik kan enkel maar hopen dat een verwittigd mens er twee waard is
En als het dan toch spaak loopt rest er toch méér dan het aanvragen van een scheiding. Het alternatief is: leren omgaan met een mens die totaal anders is dan jijzelf, leren werken aan jezelf (véél makkelijker dan aan de ander), en begrip opbrengen voor het feit dat we allemaal verschillend zijn.
Maar dat moet dan wel weer van beide kanten komen.
Overleg kan vele namen hebben: vergadering conferentie werkgroep ronde tafel gesprek en last but not least: parlement! Maar uiteindelijk komt het er telkens weer op neer om met een aantal personen tot een consensus, of compromis te komen over een of ander onderwerp. En daar juist wringt het schoentje! En ik kan gelukkig spreken van ervaring met die materie.
Het succes van dergelijk overleg hangt van veel zaken af, en vooral van het aantal personen dat er aan deelneemt en hun wil om eventjes partij- of persoonlijke belangen opzij te zetten en aan het algemeen belang te denken.
Zo is overleg tussen een vijftigtal personen van verschillende strekkingen al bij voorbaat tot mislukking gedoemd: om tot enige vorm van consensus te komen dienen àl te veel compromissen te worden gesloten die het basisidee totaal ontkrachten.
Want vijftig verschillende personen hebben dan weer vijftig verschillende ideeën over dat ene onderwerp. Sommige goed, sommige ronduit slecht voor het uiteindelijke resultaat.
Het ergste wat dergelijk overleg kan overkomen is dat er zich tussen de deelnemers velen bevinden die in werkelijkheid niets positiefs in te brengen hebben, maar er alles aan doen om toch een vinger in de pap te hebben, met alle catastrofale gevolgen vandien.
Waarom ze dat doen is eenvoudig: als het project lukt, willen ze kunnen zeggen dat het dank zij hun inbreng is. Mislukt het, dan is het de schuld van de anderen.
In mijn carrière heb ik mogen genieten van het voorrecht een (gemeentelijke) werkgroep te leiden (verkeer) met een tiental personen, die grotendeels aan dezelfde kar trokken. We hoefden maar weinig compromissen af te sluiten en streefden allemaal hetzelfde doel na. Er zaten politici mee aan tafel, en gelukkig kregen we ze op één lijn met dat doel: het algemeen belang dienen.
Dat tiental lijkt me dan ook ideaal. Hoe meer er bijkomen, hoe moeilijker een consensus wordt, en uiteindelijk schep je dan alleen maar een schaap met vijf poten, en daar zit niemand op te wachten.
Dit alles in acht genomen, dwalen mijn gedachten dan dikwijls af naar onze regering (tenminste naar de keren dat we er een hebben):
55 ministers van heel verschillende partijen en strekkingen moeten over het kleinste geschilletje net zo lang debatteren tot ze allemaal een beetje gelijk krijgen in een wanstaltelijk compromis!!!
In het parlement moet een parlementslid zijn idee proberen te verkopen aan een hele zaal met allemaal verschillend-denkende leden, ofwel moet hij ook weer een compromis uitdokteren waarin alle tegengestelde partijen zich kunnen vinden!
Is het verwonderlijk dat België een land van compromissen is? Is het verwonderlijk dat die compromissen zelden werken? Is het niet duidelijk dat we op die manier op een ware ramp afstevenen?
Het zou veel, en véél beter kunnen met veel minder mensen. Beperk het aantal ministerszetels (zie de vergelijking met andere landen in een van mijn vorige columns), halveer het parlement en laat de eindbeslissing écht over aan de kiezer.
Hoe? Door wie de meeste stemmen heeft niet alleen premier te maken, maar hem ook de volle verantwoordelijkheid in de schoenen te schuiven. En dat kan alleen maar als hij in elk debat het laatste woord heeft en zijn beslissing doorslaggevend is against all odds.
Dàn pas kunnen we van een democratie spreken. Dàn zal de kiezer kunnen vaststellen of de man die ze daarvoor kozen het ook kan waarmaken of niet.
Dan zal de verantwoordelijkheid niet over tientallen andersdenkenden uitgespreid worden met als gevolg dat er eigenlijk niemand meer verantwoordelijk kan gesteld worden.
Want ook dàt is een van de bestaansredenen van die groepsgesprekken of parlementen: niemand is persoonlijk verantwoordelijk, fouten zijn altijd de schuld van de anderen, en de hele groep gaat altijd weer vrijuit.
Jawel, ik weet het, op mijn manier lijkt de democratie eerder verkracht dan gediend omdat één man van één partij het voor het zeggen zou hebben. Lijkt een beetje op dictatuur. Maar dat is schijn! Als die man niet wereldvreemd is zou hij moeten weten wat er onder de burgers leeft, en als hij die belangen niet zou nakomen zou hij er bij de volgende verkiezing sowieso uitgebonjourd worden door de kiezer.
Nu echter worden de vele fouten van vele enkelingen gecamoufleerd en doorgeschoven naar de hele groep, die na een eventuele regeringsval uit onkunde, toch weer verkozen wordt.
Waarom? Gewoon omdat de kiezer door het bos de bomen niet meer kan zien. Wat uiteindelijk ook de bedoeling is, want zo kunnen dezelfde mensen steeds weer dezelfde fouten blijven maken zonder ervoor afgestraft te worden.
Ik kwam tot dit inzicht door een verrassende wending in mijn carrière. Ik had, vanuit een praktijkgerichte positie, een goed verkeersproject uitgewerkt en doorgespeeld aan mijn bestuur. Iedereen content behalve mijn eigen grote baas (omdat het idee niet van hém kwam).
En een nakende promotie voor mij werd daardoor doorgeschoven naar een ander. Wat mij persoonlijk trouwens weinig interesseerde! Later nam een overste die heel goed van de zaak op de hoogte was, me onder de arm en stelde voor om samen een werkgroep verkeer te beginnen, juist om dergelijke wantoestanden in het vervolg niet meer op één persoon te kunnen verhalen.
Toen begreep ik het! Toen begreep ik hoe het systeem werkt en hoe je er zonder kleerscheuren kon doorgeraken. En ik aanvaardde het voorstel, hoewel het principe me wel wat tegen de borst stootte: als ik iets doe wil ik daar ook de volle verantwoordelijkheid voor dragen, wàt de gevolgen ook mogen zijn. Want struisvogelpolitiek was nooit aan mij besteed.
En wat die werkgroep betreft: later werd ik door sommigen verweten altijd mijn eigen zin door te drijven. Daar had ik geen probleem mee, want het kwam van mensen die zelf maar zelden iets in te brengen hadden maar toch nuttig waren: ze brachten problemen aan vanuit hun positie, die we dan samen oplosten.
Het zou me veel meer verdriet gedaan hebben als mensen terecht hadden kunnen zeggen dat een of ander project van ons een mislukking was.
Over mezelf: Bouwjaar: 1941 Geboren: Ja. Geslacht: Neen. Nog levend. Adres: Hier. Beroep: Levensgenieter. Hobby's: Veel. Talen: Ja. Vooral betalen. MEDEDELING: Voor enkel politie-verhaaltjes, klik onderaan deze marge op 'fictie'.
