Er was eens toen de dieren nog konden spreken een tijd dat elk land zijn goed bewaakte grenzen had. Dat was ook nodig, want elk volk probeerde door hard te werken van meer welvaart te kunnen genieten, en wist heel goed dat andere, luiere volkeren, maar al te graag van die welvaart zouden willen komen profiteren.
En ja hoor! Dikwijls zat het er bovenarms op en moesten die grenzen met hand en tand worden verdedigd.
Maar die tijd is voorbij. Een nieuwe generatie politici vond er een gemaksoplossing (wat anders?) voor:
- Als we geen grenzen meer hebben moeten we ze ook niet meer verdedigen, hebben we een pak minder kopzorg en kan het nooit meer oorlog zijn.
O nee? Ik heb nochtans de indruk dat de stille derde wereldoorlog al lang bezig is. Alleen wordt de vijand niet meer met het geweer in aanslag opgewacht aan de grens, maar komt vreedzaam binnen als Asieltoerist, migrant, enz en in plaats van met het geweer wordt hij opgewacht door het OCMW en de vele afgeleide sociale instellingen. Zélfs een Belgische identiteitskaart (én nationaliteit) verkrijgen is totaal geen sinecure meer.
Van het paard van Troje blijken onze politici dus weinig af te weten noch er iets van geleerd te hebben! Want dat paard van Troje, dat is al lang onder ons en wordt steeds meer beknuffeld. Wanneer zal het deurtje opengaan en komt het ware gelaat te voorschijn?
In elk geval, aan de grens zullen we niet meer moeten vechten. Evenmin in een gesloten front. Het zal van deur tot deur moeten want de vijand is al lang onder ons!
Nu weer worden onze Europese grenzen geopend voor Albanië! Ze hebben geen visum meer nodig om over onze grenzen te wippen. Het gevolg zal niet lang op zich laten wachten, want dit is nu écht een land dat aan elkaar hangt met criminaliteit, corruptie, prostitutie en maffia.
Maar we zijn mededogend. We hebben compassie met het fatsoenlijke gedeelte van de bevolking aldaar (en dat bestaat heus wel). Dié mensen zijn deze maffiapraktijken beu en zouden wel naar hier willen komen.
Héél heel menslievend! Ik zou het kunnen toejuichen en traantjes van geluk plengen! Maar er is één probleem: niét de fatsoenlijke mensen van daar zullen afkomen. Die hebben de middelen en het lef niet voor een avontuur zonder uitzicht. Wél de maffia, de prostitutie, en de criminelen.
Een flinke minwaarde voor ons een flinke meerwaarde voor Albanië, want zo raken ze dat zooitje ongeregeld kwijt!!! Die kunnen hiér maar mooi weer komen spelen, want hier is veel meer in te pikken.
Waarom doen wij niet hetzelfde? Waarom, in plaats van hoge opvangkosten te betalen aan Nederland om voor onze criminelen te babysitten in Nederlandse gevangenissen, spelen we niet datzelfde spelletje? Die criminelen het Belgisch staatsburgerschap ontzeggen en uitwijzen? Die moeten dan maar in Albanië asiel gaan aanvragen!!! Poets wederom poets toch?
Tja landsgrenzen vervagen. En soms kijk ik geamuseerd toe hoe onze bevolking reageert, en wanneer de grens van ons grenzeloos geduld eindelijk zal bereikt zijn!
Want dat mededogen heeft ons dat al ooit iets goeds opgeleverd? Zijn de straten er veiliger door geworden? Is de criminaliteit verminderd? De werkloosheid gedaald? Heeft iemand al ooit dankbaarheid ondervonden van de opgevangen vreemdelingen?
-o-o-o-o-o-o-o-
Alarm! Ik word ingehaald door de politieke blunders en kan niet meer zo snel mee reageren met mijn blog! Want:
Dit Albanees nieuws was nog heet van de pers toen al een ander alarmerend nieuwtje binnenliep: er zouden in België al geruime tijd zomaar eventjes meer dan 50.000 ILLEGALEN (?!?) van Braziliaanse afkomst in de bouw tewerkgesteld zijn (zelfs in gebouwen voor de overheid!).
Dat betekent dus 50.000 werkloze Belgen die een job aan hun neus voorbij zien gaan en dopgeld krijgen van vadertje staat! Welke politicus zei daar 8 jaar geleden ook weer dat hij euh 20.000 nieuwe banen zou scheppen? Wel, het is de moment! Of bedoelde hij 50.000 banen voor illegale Brazilianen?
Wat primeert nu eigenlijk voor onze beleidsmensen? Een heel leger werklozen en kansarmen onderhouden, of daaruit een legertje ambtenaren rekruteren om strenge controle op die wantoestanden uit te voeren? Illegaal is illegaal toch? Of niet?
Het mes zou aan 3 kanten snijden: 1. Tewerkstelling voor die controleurs. (Minder dop). 2. Illegalen terug naar Brazilië of naar waar ook (Minder criminaliteit). 3. 50.000 nieuwe legale jobs in de bouw (nóg minder dop).
Als dàt geen fantastisch nieuws zou zijn voor de Belgische staatskas!!!
Maar een veel gemakkelijkere oplossing zal waarschijnlijk wel zijn: er bij staan en er naar kijken, zoals altijd!
Want helaas, er zit ook nog een moeilijkere kant aan dit verhaal: je moet ook nog die 50.000 Belgische werklozen uit hun sociale vangnet kunnen halen, en dat zal niet altijd van een leien dakje lopen! Zéker niet bij de gediplomeerde beroeps-werklozen.
Dit column gaat niét over racisme, maar over patriottisme. Dit column gaat niet over nationaliteit, maar over anticriminaliteit. Dit column gaat niét over hardvochtigheid maar over pure logica! Dit column gaat over het toe-passen van de wet in plaats van toe-kijken.
Dit column vertelt en analyseert enkel wat elk beschaafd volk er zou van moeten vinden als haar overheid zonder blikken of blozen steeds meer grenzeloze criminaliteit importeert, en de illegaliteit ofwel legaliseert, ofwel gewoon laat betijen zonder enige effectieve vorm van controle.
Elke beschaafde staat heeft de plicht om wetten te stellen die het volk tegen zichzelf en anderen moeten beschermen. Maar daar houdt het niet mee op! Als het laten respecteren van bepaalde wetten op schromelijke manier wordt nagelaten, dan blijft die wet een dode letter en kon hij er net zo goed niét geweest zijn!
Mijn schrijfsels over astrologie nog eens overlopend, stel ik vast dat ik de heel belangrijke ascendant een beetje stiefmoederlijk heb behandeld. Namelijk: wat is hij precies en waardoor ontstaat hij?
Wel, zoals uitgelegd doorloopt de zon, vanaf de aarde gezien, de 12 tekens van de zodiac of dierenriem in precies 1 jaar. Dit vindt zijn oorzaak in het feit dat de aarde in precies 1 jaar omheen de zon draait.
Maar de aarde maakt ook nog een tweede beweging: ze draait om haar eigen as in 1 dag. En het is precies door déze beweging dat de tekens van de zodiac een voor een opkomen aan de oostelijke horizon. Elk teken heeft 2 uur nodig om helemaal boven de horizon uit te komen, zodat de 12 tekens in precies één dag de revue als ascendant hebben gepasseerd. In één van die tekens staat de zon, en blijft de zon ook, want die draait netjes mee met de zodiac en sleept als het ware de hele dierenriem achter zich aan.
Bijgevolg: daar waar de zon een hele maand lijkt mee te draaien met één bepaald teken, komt aan de oostelijke horizon om de twee uur een nieuw teken op.
Dat rising of opkomend teken op het ogenblik van je geboorte is dus je ascendant. Meteen wordt hierdoor ook duidelijk dat de plaats op aarde waar je geboren werd, ook een grote rol speelt, want naar gelang de plaats, zélfs in een klein landje, kan die ascendant ook al weer een paar graden verhoogd of verlaagd zijn. Als je dus ergens hoort: Gemini rising, dan betekent dit gewoon dat het teken tweelingen op die bepaalde plaats aan het opkomen is, en dus ook de ascendant is van iedereen die op die plaats en dat uur is geboren.
Als de ascendant op zich al een heel belangrijke invloed heeft op je wezen, dan hebben eventuele planeten die zich in je geboortehoroscoop toevallig in die ascendant bevinden, er een nog grotere invloed op.
Staat de zon toevallig in je ascendant, en dat is altijd het geval als je bij zonsopgang geboren bent, dan heb je je teken als zonneteken én als ascendant.
Zoals jullie zien: astrologie is een heel pak meer dan wat de weekblad-astrologie er van maakt!!! Het is helemaal geen hocus pocus, maar luistert heel nauw naar natuurwetten en de natuurlijke beweging van de planeten in ons zonnestelsel.
Het eerste klusje om een geboortehoroscoop te maken is dan ook je geboorteplaats om te zetten in de het juiste aantal graden noorderbreedte en oosterlengte. Want dàt, samen met het exacte geboorte-uur, vormt de basis voor alle verdere berekeningen van je geboorte-horoscoop.
Bovendien moet je tegenwoordig ook nog eens heel exact weten wanneer dat stomme zomer- of winteruur in dat bepaalde jaar begon, en het optellen of aftrekken van de genoteerde geboortetijd. Reden te meer om die knoeiers met de tijd naar het diepste van de hel te verwensen!
In onze moderne samenleving is de prijs van een product niet langer afhankelijk van wat het effectief waard is, maar van hoeveel de koper bereid is er voor te betalen.
Gewapend met deze wetenschap kunnen we in grote mate zelf bepalen wat we wél en wat we niét willen betalen zonder daarom te moeten onderdoen voor de anderen. En voor veel gezinnen betekent dat: rondkomen met dezelfde kwaliteit, maar voor veel minder geld.
Ik kan me namelijk niet ontdoen van de gedachte dat veel producenten van merkproducten eigenlijk een dubbel spelletje spelen: hun merkartikelen, die duurder zijn en dus maar door een minderheid gekocht worden, kunnen door de geringere afzet waarschijnlijk de kosten niet dekken.
Een mogelijkheid om dit te compenseren is: ditzelfde artikel tegen een veel lagere prijs en onder een andere merknaam verkopen. Een regelrechte win-win situatie, want de rijke is tevreden met zijn merkartikel, de arbeider koopt noodgedwongen het goedkoop equivalent, en staat er waarschijnlijk niet eens bij stil dat hij net hetzelfde kocht maar voor veel minder geld.
Ik denk, en ondervond min of meer, dat de producenten het spel wel degelijk op deze manier spelen. Zoniet zou hun winst grotendeels naar de concurrentie vloeien en dat is wel het laatste wat ze willen!
Natuurlijk bestaan er ook minderwaardige artikelen, maar dat ondervind je meestal gauw en dat zou niet het sein moeten geven om dan toch maar een merkartikel te kopen, maar eerder het sein tot verder zoeken. Want gegarandeerd vind je een volwaardig, maar goedkoop equivalent.
In een heel ver verleden werkte ik als jonge schoolverlater in een vleesconservenfabriek. Ze maakten twee soorten leverpastei in doosjes: de ronde doosjes leverpasteivan 100 gram: kostten, toén, 5 frank. En de ovale doosjes levercrème van maar 80 gram. Deze laatste kostten wél 7 frank, hoewel er 20 gram minder in was.
De inhoud? Kwam gewoon uit dezelfde machine met dezelfde ingredienten. Er was geen sikkepit verschil, maar mensen die vonden dat ze smaak hadden, vroegen allemaal naar de veel betere levercrème! Dus toén al begon het !!! De stap naar meteen ook maar een andere goedkope merknaam is niet zo groot. Het doet me altijd weer denken aan de parabel van Tijl Uilenspiegel: De kleren van de keizer.
Houdt de industrie ons dan in feite voor het lapje? Eigenlijk niét, en ik vind die hele toestand best wel amusant en sociaal aanvaardbaar. Geld moet rollen om de economie op peil te houden. Wie er veel heeft hoeft niet te zoeken en koopt gewoon het duurste: goed voor de economie.
Van wie minder vermogend is, wordt wat meer zoekwerk en doorzicht verwacht, en meestal leidt die zoektocht wel tot het gewenste resultaat.
Iedereen vaart er wel bij, en iedereen is tevreden!
Tenzij tenzij je geen boodschap hebt aan dit verhaaltje, geen goesting tot zoeken, en geen goesting je smaak (en je hersenen) meer te gebruiken. Dan blijf je de duurdere industrie maar spijzen en blijf je maar teveel uitgeven! De keuze is aan ons.
Persoonlijk kan ik niet onder één merk-artikel uit, maar dat is dan ook het enige: mijn scheermesjes. Er blijkt, in dié branche, practisch geen enkele volwaardige concurrent, waardoor de amerikaanse producent een monopoly-positie kan innemen en woekerprijzen vragen. Arme ik met mijn harde baardharen!
In de technologische revolutie die we de laatste decenia meemaken ligt het dan weer een beetje anders, maar alweer kunnen alle lagen van de mensheid er van profiteren. De technologie gaat tegenwoordig zo snel dat wat vandaag nieuw is, morgen hopeloos is verouderd.
Wat nieuw is, is ook superduur. Deels door de hogere productiekosten zonder grote afzet, maar deels ook door een gelijkaardig spelletje van de fabrikant:
Wie rijk is koopt het allernieuwste. Flatscreens bevoorbeeld waren nog niet zo lang geleden echte luxe. Wel, die rijke heeft zijn pretje gehad: een exclusieve nieuwigheid. Maar de lagere klassen hoeven alleen maar een paar jaar geduld te oefenen, want dank zij de afzet aan de rijken kunnen de productiekosten dalen, stelt de fabrikant op een bepaald ogenblik vast dat zowat alle rijken er een hebben, en is wel verplicht de prijs te laten dalen om een nieuw afzetgebied aan te boren.
Wie mijn column van gister las, is misschien van oordeel dat ik het principe van de nieuwe man niet kan aanvaarden. Toch wel hoor. Het hangt er alleen van af hoe de nieuwe vrouw dat nieuwe man principe definieert en assimileert! Want het lijkt me toch echt wel een vlag die vele ladingen kan dekken.
Er was namelijk een tijd dat de man heel vanzelfsprekend de kostwinner was, en de vrouw het huishouden beredderde. Het was voor allebei hard werken en de een had niet de tijd of de energie over om met de ander te helpen. Het was geen vastgelegd rollenpatroon maar bittere noodzaak.
Tegenwoordig werken ze meestal allebei buitenshuis, en worden huiselijke taken ook min of meer gelijkmatig verdeeld. Daar is niks mis mee en zo hoort het ook.
Maar veel vrouwen zien de nieuwe man anders, of maken hem anders: een huissloofje dat zich alles laat welgevallen, spreekt naar de mond van zijn lieve echtgenote, en langzaam maar zeker een gedwongen evolutie van man naar vrouw ondergaat.
De kinderen hebben dan eigenlijk twee moeders of twee vaders in die gevallen waar de vrouw een manwijf is. En dat kan nooit de bedoeling van de natuur geweest zijn.
Met de taken heb ik dus totaal geen probleem, op voorwaarde dat de vrouw vrouwelijk blijft en de man mannelijk laat blijven. Ik formuleer het met opzet in dié volgorde omdat ik niet denk dat er één man op aarde is die van zijn vrouw een man wil maken. Vrouwen die van hun man een vrouw willen maken zijn er echter legio!
Overigens heel dat tweeverdieners principe had eigenlijk nooit de kop mogen opsteken, want waar heeft het ons gebracht? Hogere werkloosheid bijvoorbeeld. Ik vind het ver van normaal dat in het ene gezin twee mensen uit werken gaan, en in een ander gezin beiden werkloos zijn.
Natuurlijk als je tegenwoordig bepaalde verwachtingen hebt zoals een huisje kopen en zo, dan kom je er meestal niet als maar één van beiden werkt, en dus kan het wel niet anders.
Het hàd anders gekund, maar daar is het nu een beetje te laat voor: omdat er zoveel tweeverdieners zijn, heeft de hele maatschappij daar op ingespeeld en konden de prijzen van essentiële zaken zoals een huis huren of kopen, maar eigenlijk ook van alle artikelen, flink de hoogte worden ingejaagd. Tja, de tweeverdieners konden het zich toch permitteren en de anderen moesten het maar met goedkopere spullen doen en desnoods in een krot wonen
Resultaat: je werkt dan wel met twee, maar eigenlijk is je koopkracht niet veel hoger dan de koopkracht van een gezin met één verdiener vijftig jaar geleden. Je verdient meer, maar stelt ook vast dat alles steeds maar duurder wordt.
Reken daar dan nog de kinder-opvang bij en al gauw schiet er niets meer over van het loon van die tweede verdiener.
Ik ben helemaal niet tegen vrouwenarbeid, en zou stom moeten zijn als ik dacht dat vrouwen minderwaardig presteren op de arbeidsmarkt. Wel integendeel. Maar had men van meet af aan paal en perk gesteld aan twee verdieners in één gezin en de keuze gelaten aan ofwel de man ofwel de vrouw, dan denk ik dat jonge gezinnen er nu beter zouden voor staan en er van werkloosheid geen sprake zou zijn geweest.
Maar helaas het kwaad is geschied en ik vrees dat het niet meer omkeerbaar is zonder veel gezinnen in grote financiële problemen te storten.
Tenzij een écht goede en durvende politicus het op een andere manier aanpakt: bevoorbeeld geleidelijk aan de tweede verdiener verbieden daar waar één verdiener vanwege zijn of haar opleiding een bepaalde loongrens overschrijdt, en die loongrens op heel lange termijn steeds meer verlagen.
Dat zou het zachte begin van een evolutie kunnen zijn maar het vergt verdomd veel politieke moed, en dat zie ik onder de huidige politici niet echt zitten. Het roken verbieden bevat veel minder politiek risiko!
Een veelgehoorde uitdrukking! Je zou zeggen: zóveel gehoord dat het toch zou moeten doordringen in de moederhersenen. Maar neen hoor! Het bleef, door de eeuwen heen, een van de grote struikelblokken in de ontwikkeling van de mensheid.
Beseffen die moeders wel dat élke moeder dat denkt van haar kind? Ook de moeders van moordenaars en bandieten? Van Hitler? Van Saddam Hoessein?
Kun je het een moeder kwalijk nemen? Neen! Blijkbaar zit dat zo diep ingebakken in de moederlijke gevoelens dat je het er met geen hamer, bijl of breekijzer kunt uit krijgen. Vrouwelijke logica? Misschien
Het er uit krijgen kun je niet. Je kunt er wél, zowel als man of als vrouw, rekening mee houden, realistisch blijven en je niet laten verblinden.
Want zélfs moeders zouden moeten begrijpen dat ze er hun kinderen geen goed mee doen. Integendeel. Een individu dat opgroeit in de wetenschap dat het het beste, mooiste en slimste individu ter wereld is, kan het nooit ver brengen in deze maatschappij. Zal nooit openstaan voor suggesties of meningen van anderen. Zal het ook nooit ver schoppen in de wetenschap, zo overtuigd dat het er van is dat het toch alles beter weet.
Bekennen dat je dom bent is het begin van de wijsheid.
Ook zon verouderde en vergeten zegswijze, maar ze klopt als een bus. Vaders zullen eerder geneigd zijn die tweede uitdrukking ter harte te nemen en hun kind pas belonen als het écht iets goeds heeft gedaan.
Daarom juist is het zo belangrijk dat een kind een moeder én een vader heeft. De natuur heeft een en ander zo bepaald, en de natuur weet heel goed waarom.
Helaas die nieuwe man hé?
Het vrouwelijk geslacht is er ondertussen in geslaagd de man te domesticeren tot een halfslachtig schepsel dat praat naar de mond van de vrouw met alle desastreuze gevolgen vandien in de opvoeding.
Want logischerwijze is elk kind dat geboren wordt oliedom. Kàn ook niet anders! Waar zou het iets hebben moeten leren? Maar als mama constant beweert dat haar kind superslim is, tja dan is dat voor het kind in kwestie al de eerste levensles: Hé ik ben de slimste mens ter wereld. En ja dan moet het toch niets meer bijleren hé?
En lààt de leerkrachten dan maar beweren dat het kind niet echt mee kan op school, dat er bepaalde maatregelen zouden moeten genomen worden niks van! Mijn kind schoon kind! Die leerkracht is een halvegare.
En ja het kind wordt dan maar op een andere school geplaatst met hopelijk beter leraren maar het blijkt niet te helpen. Conclusie: alle leraren oliedom, en mijn kind slim! En tegen de tijd dat het kind alle mogelijke scholen in de omgeving heeft geprobeerd is het volwassen, is de opvoeding voorbij en blijft dat oliedom boorlingkje een oliedomme volwassene.
Is het verwonderlijk dat de jeugd, als thuis een dergelijke sfeer heerst, steeds dommer wordt? Gelukkig zijn er nog voldoende uitzonderingen waar de vader man mag zijn en de moeder vrouw. In dié gezinnen werkt het weer goed, en daaruit komen de kinderen die onze toekomst zullen bepalen.
Of het in deze gezinnen goed gaat? Niet echt! Er komen natuurlijk spanningen daar waar de opinie van beide partners lijnrecht tegenover mekaar staan. Maar dat heeft de natuur nu eenmaal gewild, zo werkt het ook goed, en juist daarom werden er vaders en moeders geschapen.
En volwassen ouders snappen heus wel dat de beide opinies er nodig zijn. Het zal tot spanningen leiden, maar nooit tot breuken. En aan het eind van de rit zullen beide ouders moeten beamen dat beide strekkingen er nodig waren, en fier het resultaat van hun inspanningen mogen bekijken.
Maar in die andere gezinnen? Dat laat ik aan de fantasie van de lezer over.
De beste manier om ongelukkig te zijn is onzeker te zijn! En er zijn toch zoveel redenen om onzeker te zijn. Vooral de jeugd heeft er duizend en een: wat brengt de toekomst voor mij? Zal ik slagen in mijn examens? Hoe vind ik een partner? Hoe zal ik reageren op een relatie? Hoe zal ik mijn brood verdienen? Zal ik in staat zijn mijn kinderen op te voeden?
De lijst is gewoon kilometers lang: honderden onzekerheden, honderden manieren om je ongelukkig te voelen, en ook honderden redenen om je onzekerheid te verbergen achter stoerdoenerij.
Maar er is ook een groot pluspunt voor alle onzekeren: onzekerheid betekent ook dat je nadenkt over het leven, naar oplossingen zoekt, en die waarschijnlijk ook wel zult vinden. Want wie zoekt die vindt!
Het zijn eerder de mensen die niét over de gave van onzekerheid beschikken die het snelst in de problemen komen. Waarom? Omdat ze van nature uit zo zeker zijn van zichzelf, dat ze zich op niets voorbereiden, denken niets te moeten leren, en dat juist daardoor het minste probleem dat zich voordoet al onmiddellijk een ramp wordt.
En dus, zoals alles in het leven, is de grootste kunst de balans in het midden te houden. Echte zekerheden zijn er niet in het leven en dus is voorbereiding altijd mooi meegenomen. Maar zo onzeker zijn dat je er ongelukkig van wordt is ook niet gezond en evenmin nodig.
De gulden middenweg lijkt me: tenvolle van vandaag genieten, maar toch ook met een half oog naar morgen kijken.
Aan de jeugd kan ik dan ook alleen maar de raad geven: chapeau als je diep vanbinnen onzeker bent. Dat is een gezonde reactie die je ertoe zal aanzetten alles te proberen te halen uit studies en ervaring, om op die manier toch minstens naar een manier tot overleven te streven.
Laat de onzekerheid zijn werk maar doen, maar laat ze je niet overheersen!
Aan ouderen die zich onzeker voelen zou ik eerder zeggen: jammer dat je niet meer zekerheden hebt ingebouwd in je leven, maar het is nooit telaat om gelukkig te zijn.
En gelukkig zijn kun je met de middelen die je hebt:
- In de eerste plaats door te roeien met de riemen die je hebt.
- In de tweede plaats door niet te verlangen naar iets wat je je financieel niet kunt veroorloven. Of intellectueel niet kunt veroorloven. Stel: je wilt dolgraag alle voordelen van internet beproeven, je koopt een pc, maar stelt dan vast dat een en ander je petje teboven gaat. Spijtig. Maar je geraakt wél op internet, je kunt je fotos beheren en nog wat andere dingen. Al de rest ligt je niet echt hoewel je er toch meer zou willen van weten. No problem. Wat je wou, dat héb je. En als die machine veel meer kan dan dit, tja, dan moet dat maar, en als je het niet wilt hoef je daar ook je hoofd niet op te breken.
- En het aller-voornaamste om gelukkig te zijn: zowel in een werk- gezins- of hobbysituatie , nooit te streven naar dingen die je fysisch noch intellectueel aankunt.
Vooral dit laatste is heel belangrijk. Veel van de ongelukkige mensen die ik heb ervaren, waren mensen die streefden naar perfectie. En dan vooral een soort perfectie die ze zélf niet aankonden.
Die mensen kozen een beroep en sociale ladder in de maatschappij die ze amper, of helemaal niét aankonden. Het gevolg was dan dat ze zich minderwaardig (en heel onzeker) gingen voelen.
Hadden ze een iets lagere ladder in de maatschappij gekozen, een branche die ze beter lag en waarmee ze als het ware speelden, dan zouden ze misschien wel minder hebben verdiend, maar veel gelukkiger hebben geleefd.
Hadden ze bevoorbeeld genoegen genomen met een partner die misschien minder als visitekaartje kon fungeren, maar in staat was met ze mee te leven en ze te stimuleren in dingen waarin ze écht geïnteresseerd waren ook dàn hadden ze misschien veel gelukkiger geleefd.
Als ik me niet vergis worden deze fenomenen onder de noemer Het Peter-principe gerangschikt in de psychologie. Namelijk het spijtige fenomeen dat iedereen nét een stap hoger wil geraken in de maatschappij dan hij aankan, en op die manier zichzelf alleen maar ongelukkig maakt.
Tijd om te bezinnen over de vergankelijkheid van het leven, nu de Koninklijke Bemiddelaar voor een droevige familie-aangelegenheid naar huis werd geroepen
Misschien ook tijd voor de modale burger om te bezinnen over wat daar in die Wetstraat zoal gebeurt?
België zit zowat 6 maand zonder regering. In die tijd heeft de financiële crisis zichzelf grotendeels opgelost, zijn er geen nieuwe betuttelende maatregelen genomen tegen onze zondige rookgewoontes, werden geen open deuren ingetrapt wel wel! We gingen er flink op vooruit!
En dit alles bovendien in een sfeer van wantrouwen van de rest van de wereld ten opzichte van een regeringsloos land.
Kortom, het lijkt me alsof we zonder regering plots een veel beter land zijn geworden. Zélfs de asieltoeristen moesten iets langer wachten op hun wattendekentje en liefkozende aai.
Ho ho zonder regering? Er is toch een aftredende regering die de zaken verder behartigt? Jawel. Maar of een aftredende regering nog veel moeite zal doen, wetende dat wàt ze ook aan goeds verrichten, dat toch alleen maar op het krediet van de nieuwe regering zal komen daar heb ik sterke twijfels over. In normale omstandigheden moet je er al niet veel verstandigs van verwachten, laat staan
Met andere woorden: zouden we dan misschien toch beter af zijn zonder regering? Op langere termijn niet echt. Maar we zouden wél veel beter af zijn met een pak minder ministers en dus ook een pak minder mensen rond de tafel!
Want 55 mensen met 55 verschillende meningen en belangen laten beslissen over het bestuur van een landje dat amper een voorschoot groot is dat is om problemen vragen! Net alsof je een klein autootje door 55 chauffeurs probeert te laten besturen. Ik denk niet dat je ver zult geraken.
Wel, juist daardoor geraakt België ook niet meer vooruit!
Maar alle gekheid op een stokje, en over die financiële crisis gesproken: moesten we nu al lang een regering gehad hebben zoals het hoorde na de laatste democratische (?) verkiezingen, dan zou die regering zich al onmiddellijk op de borst hebben kunnen kloppen: Zie je wel dat je ONS nodig had om de financiële crisis op te lossen?
Maar de omstandigheden hebben anders beslist: ze werd duidelijk zonder politieke inmenging opgelost. Door wie? Door diegenen die altijd alles oplossen: de moedige ondernemers! Belgen die van aanpakken weten. Belgen die desnoods tijdelijk met minimale winsten werken om de koopkracht op peil te houden. En daar mag de hele wereld een voorbeeld aan nemen.
Maar als het enkel van de politici zou afhangen, dan hadden we nog lang op onze honger gezeten. De vooruitgang die België in die 6 regeringsloze maanden boekte, blijkt tot de beste van Europa te behoren. Misschien wel van de hele wereld.
Stof tot nadenken over het niveau van het soort politici dat we kiezen? Of beter gezegd over het niveau dat op de verkiezingslijsten voorkomt! Want veel meer keuze hebben we niet.
Wat een geluk dat de grootste problemen (de politiek ten spijt) altijd weer zichzelf oplossen omdat we nog over ondernemende mensen beschikken in dit landje.
En neen, ze heten geen Ali of Mehmed, geen Karpov of Chau Chu Ling. Ze heten gewoon Jan, Pier of Pol zoals iedereen. En ze komen niét in de schijnwerpers. Ze schreeuwen het niet om het luidst van de daken, maar ze doén het toch maar!
Dié mensen hebben België groot gemaakt. Niét de politici en niét de vreemdelingen. Want de politici keken enkel maar toe, en de vreemdelingen profiteerden er ondertussen van.
Na gister min of meer de details van de astrologie te hebben uit de doeken gedaan, bekijken we de zaak vandaag uit meer filosofisch standpunt.
Een veelgehoorde opmerking is: Hoe kunnen die dierenriemtekens ons leven op aarde bepalen? Sommige staan honderden lichtjaren ver van ons af!
Domme opmerking van leken in de materie. Want inderdaad, de sterrenformaties die deze tekens vormen, spelen geen enkele rol in het leven op aarde. MAAR: ze vormen als het ware de wijzerplaat van ons kosmisch uurwerk.
Op een uurwerk zonder wijzerplaat kun je totaal niet zien hoe laat het is en zéker niet als je niet eens weet of je het uurwerk horizontaal of vertikaal houdt! Je hebt dus een vaste wijzerplaat nodig om precies de tijd af te lezen.
En toch is het niét de wijzerplaat, maar de wijzers die de tijd bepalen. In de astrologie is het niet anders: de dierenriemtekens staan veel te ver van ons af om ons te beïnvloeden, en staan ten opzichte van ons zonnestelsel schijnbaar onbeweeglijk. En juist daardoor vormen ze de ideale astrologische wijzerplaat, waartegen we ons wél bewegende zonnestelsel een plaatsje kunnen geven.
Ze vormen de achtergrond. De echte actie speelt zich echter op de voorgrond af en ligt helemaal niet zo ver van ons af.
De zon kun je dus zien als de kleine wijzer van een uurwerk: in welk teken staat hij? Wel, als je recht naar de zon kijkt, en je zou de sterrenstelsels er achter kunnen zien ( wat bij daglicht natuurlijk niet kan) dan zou je bevoorbeeld van 21 juli tot 21 augustus zien dat Leeuw daar pal achter staat.
Zoals de kleine wijzer van een uurwerk 12 uur doet over het doorlopen van de 12 cijfers, doet de zon één jaar over het doorlopen van de 12 dierenriemtekens, en het teken waarin hij op een bepaald tijdstip staat (telkens voor ongeveer een maand) wordt het zonneteken genoemd. Dat is dan het teken dat op jou slaat als je in deze periode bent geboren. En meestal dus ook het enige teken dat mensen van zichzelf kennen.
Het gaat dus wel degelijk niét om de dierenriem op zich, maar om waar de zon en planeten zich op een bepaald moment bevinden ten opzichte van die vaste dierenriem.
Volgende stap: de planeten. Er draaien er acht rond onze zon. Die zou je kunnen vergelijken met acht grote wijzers van de klok, die over diezelfde wijzerplaat draaien tegen sterk verschillende snelheden.
En zo is onze astrologische klok klaar voor gebruik. De filosofie van het onderwerp is de volgende:
We leven op de aarde en dus is het logisch dat we aards zijn en denken toch? Volgende stap: onze aarde draait rond de zon en krijgt energie van de zon. Dat dus ook de zon ons karakter en wezen beïnvloedt behoeft weinig betoog.
Maar we draaien niet alleen rond ons zonnetje. Er zijn nog 7 andere planeten die dat met ons meedoen. Is het verwonderlijk dat ook die planeten ons wezen beïnvloeden?
Helemaal niet, zéker niet als je ziet dat bepaalde planeetstanden of hun posities ten opzichte van elkaar steevast weer slechte of goede dingen veroorzaken op aarde. Het lijkt alleen maar wat minder vanzelfsprekend dan de invloed van zon en aarde.
Dat wisten de astrologen al vele duizenden jaren geleden. Astrologie en astronomie waren toen trouwens één enkele wetenschap. In onze tegenwoordige grotendeels materialistische maatschappij heeft de astronomie (sterrenkunde) zich afgescheurd van de astrologie (sterrenwichelarij) en is als exacte wetenschap blijven bestaan. De astrologie werd onder de noemer hocus pocus geklasseerd.
Jammer, maar tekenend voor onze maatschappij: alles waarvoor geen helder fysisch bewijs kan worden aangetoond, bestaat niet en wordt niet geloofd.
Maar ontkennen dat ons zonnestelsel invloed heeft op ons leven is bijna ontkennen dat we in dat zonnestelsel leven! Dat de verschillende planeten ons zonnestelsel niet beïnvloeden zou al een even domme ontkenning zijn, want ze draaien allemaal netjes rond volgens twee krachten: de middelpuntvliedende kracht, die ze wil wegslingeren, en de aantrekkingskracht van de zon, die ze juist naar het centrum toe wil trekken.
Dank zij het feit dat die twee krachten in (bijna) volmaakt evenwicht zijn, blijft ons zonnestelsel intact. Ik zeg bijna, omdat het toch wordt beïnvloed door de plaats die elke planeet op een bepaald ogenblik inneemt.
Als bevoorbeeld op een bepaald moment alle planeten op één lijn staan en hun gewicht aldus laten gelden, is het toch logisch dat het zonnestelsel daar anders op reageert door de gebundelde middelpuntvliedende krachten! Zowat vergelijkbaar met een autoband die slecht is uitgebalanceerd.
Persoonlijk ga ik er prat op dat ook ik een ongelovige Thomas ben. Ik moet zien, begrijpen of aanvoelen of iets al dan niet bestaat. Anderzijds, zodra ik de logica van iets ga ondervinden, ben ik niet te beroerd om van mening te veranderen. Wel, van de astrologie heb ik alleen maar ondervonden dat je er echt niet naast kunt kijken.
Later is mijn interesse (maar niet mijn geloof) daarin wat gaan tanen. Maar wat ik er vooral heb uit geleerd is:
- Begrijpen dat andere mensen ook anders reageren, en soms onbegrijpelijk anders.
- Begrijpen dat je van anderen onmogelijk kunt verwachten wat je van jezelf verwacht. Want inderdaad, elk vogeltje zingt zoals het gebekt is, en daar zorgt de astrologie dan weer voor.
Vandaar mijn goede raad aan elk die dit leest: vertrouw nooit al te veel persoonlijke karwijtjes of problemen toe aan anderen, want enkel maar als je het zelf doet ben je er zeker van dat het gedaan is zoals jij dat wou.
In elk zichzelf respecterend weekblad vind je ze wel: de beruchte weekhoroscopen die je niets dan nonsens vertellen. En juist door die nonsens verliest de astrologie helemaal haar geloofwaardigheid.
Want denk even na: stel dat ze over Leeuw zeggen dat hij of zij een financiële meevaller zal hebben deze week. Wel, vermits er maar 12 tekens zijn is 1 persoon op 12 leeuw. Zullen al die leeuwen dan geld winnen? Oei de banken zouden gewaarschuwd moeten worden voordat een nieuwe financiële crisis de kop opsteekt!!!
Neen hoor! Zo simpel ligt het niet! Astrologie is oneindig veel meer dan dat. Wie zegt: ik ben Leeuw, zegt eigenlijk alleen maar dat de zon in het sterrenteken Leeuw stond bij zijn geboorte (1 kans op 12). Dit teken zal je grosso modo vooral de uiterlijkheden van de leeuw geven: hoe je overkomt en hoe anderen over je denken.
Maar als je aan de hand van je exacte geboorte-uur je ascendant opzoekt, dan verneem je onder andere ook welk sterrenteken op jouw geboortedag, uur en plaats aan het opkomen was aan de oostelijke horizon. En dàt slaat dan weer meer op je innerlijk en is ook preciezer naar uur en plaats op aarde.
Met dit gegeven wordt je horoscoop al wat beter gedefinieerd en heb je dus al 12 X 12 = 144 combinaties.
Maar nog steeds is het geheel nog erg oppervlakkig, summier en weinig zeggend. De volgende stap is dan om te kijken in welk teken elke planeet van ons zonnestelsel stond op je geboorte-uur, in welke hoek die planeten ten opzichte van elkaar gepositioneerd stonden en elkaar beïnvloedden enz.
Dan kom je al gauw op vele tienduizenden mogelijke combinaties, en tegen de tijd dat je alles tot op het bot hebt uitgespit stel je vast dat zowat elke mens een volkomen unieke horoscoop heeft die heel veel zegt over zijn karakter en hoe hij in bepaalde situaties zal reageren.
Hoe ik dat allemaal weet? Raar maar waar: door ongeloof in de astrologie! Ik geloofde er voor geen sikkepit in, toen iemand die een cursus astrologie volgde, mijn geboortehoroscoop wou maken als proefwerk.
- Nu gaan we het hebben! Dacht ik. En verheugde me er al in haar belachelijk te kunnen maken met die hele poespas.
Veertien dagen later kreeg ik mijn horoscoop, helemaal met de hand gemaakt en berekend, want pcs konden dat toen nog niet. Maar wonder boven wonder elk kantje van me kwam er in voor en klopte als een bus. Zelfs verborgen kantjes. Met uitzondering van één item: ik zou een verstokt uitgaanstype zijn! Het tegendeel is echter waar: ik ben eerder een huismus.
En daar had ik mijn argument om haar te pakken op haar geloof. Maar omdat de rest me toch imponeerde wilde ik er meer van weten, want iets afbreken waar je niets van kent is àl te gemakkelijk. En dus ging ik me er in verdiepen door allerlei lectuur ter zake in huis te halen. En het resultaat was dat het me helemaal niet zo gek voorkwam als weekbladhoroscopen wel doen vermoeden!!!
Maar met dat ene puntje over mezelf bleef ik overhoop liggen. Haar uitleg was dat het misschien iets was dat later in mijn leven zou bovenkomen. Larie!
En toen ontmoette ik toevallig een heel ervaren astroloog en vertelde hem over mijn twijfels. Hij bekeek mijn horoscoop en kwam tot dezelfde vaststelling: ik was een uitgaanstype!
Toen ik dat met klem ontkende bekeek hij een en ander nader, en vroeg of ik wel zeker was dat ik precies om 11 uur geboren was. Kon het niet 10.50 uur geweest zijn? Want daar zat een planeetje nét op de grens tussen twee tekens. Tja het was oorlog niemand keek in die tijd op een paar minuten verschil de verloskundigen noteerden nadien zomaar een uur dat in de buurt kwam wie weet?
Enfin, die man hermaakte mijn horoscoop, maar nu liet hij me 10 minuten vroeger geboren worden. En ja hoor! Dat item was verdwenen! Die bepaalde planeet was juist de grens van een sterrenteken gepasseerd.
Gesjoemel van die man? Neen! Want later wist ik een astrologie programma op de kop te tikken, op de pc te installeren, alles zelf uit te printen, en inderdaad: die kerel had gelijk. Ik moést wel 10 minuten eerder ter wereld gekomen zijn dan geregistreerd.
En daar had ik het klinkklare bewijs: astrologie, mits correct berekend, klopt als een bus!
Hoor ik iemand zeggen: Als het dan toch allemaal vastligt in de sterren, welk doel heeft het leven dan? We kunnen er toch niets aan veranderen!
Jawel! We kunnen er àlles aan veranderen, want we zijn nog altijd wezens met een eigen wil en eigen verstand! Iemand kan dan misschien wel de neiging tot stelen hebben, het staat hem nog altijd vrij al dan niet toe te geven aan die neiging.
Astrologie, en vooral dan je geboortehoroscoop, leert je jezelf beter kennen. En wie zijn fouten en gebreken kent, kan daar ook op anticiperen!
Tot hier deze algemene beschouwing. Morgen doe ik verder en bekijk de zaak uit meer filosofisch standpunt.
Ooit liet ik me verleiden door een vriend om me te registreren op Face Book Façadeboek of Faecesboek of hoe je het ook maar noemen wilt.
Na registratie en zo zat ik een beetje dom naar de weinig zeggende interface te kijken zocht naar een help of handleiding niks. Noppes! Zoek het zelf maar uit.
Beetje experimenteren beetje blindemannetje spelen en vriendschappen aanmaken beetje teveel zelfs, want toen ik enkele dagen later terugkeerde naar mijn startpagina, leek het wel of een wagen van de reinigingsdienst er zijn hele lading had in gestort!
-Hé, hopen berichten op mijn pagina en geïnteresseerd begon ik het te lezen. Domper op de vreugde. Veel bullshit, weinig info, verwijzinkjes naar filmpjes op youtube of muziekjes vriendschapsverzoeken van mensen die ik helemaal niet kende en er dus ook niet op in ging. Ik voelde me overrompeld. Maar veel niveau vond ik er toch niet onder.
Maar ik bleef geregistreerd. Je weet nooit dat je er een ouwe of vergeten vriend op vindt of dat die vriend jou vindt. Alhoewel ik had al gauw door dat je er mensen van mijn generatie maar zelden vindt. De meesten van hen zijn namelijk niet meegegroeid met het computertijdperk.
Ik stelde wél vast dat de jongere generaties er zich te pletter op amuseerden, en dat vond ik wel tof voor hen. Mits ze weten waar ze mee bezig zijn en niet verslaafd raken, want:
Toen ik gister Dr. Phil bezig zag met Facebook-verslaafden begon ik de zaak anders te bekijken. Onder andere was er een dame die rijdend in haar auto zat te facebooken (nieuw werkwoord) op haar GSM, en wel zodanig dat haar 16-jarige dochter haar er constant moest op wijzen hoe gevaarlijk ze bezig was.
Madre Mia! Verslaafd aan facebook! Wat gaan we nog allemaal krijgen? En dan nog zo verslaafd dat het aan het stuur van de auto moet gebeuren! Die dame verklaarde zélf dat ze opstond met facebook in haar hoofd en er mee ging slapen.
Om wàt te doen eigenlijk? Om de wereld even te laten weten dat je juist naar het toilet bent geweest, dat je dorst hebt, of dat het mooi weer is? Of gewoon dat je op weg bent met de wagen, om dan even later in paniek te vragen of iemand je het telefoonnummer van de 100 kan laten weten want dat je juist een kind hebt aangereden?
Sociale netwerken noemen ze dat. Geef mij dan maar liever zon ouderwets stamkroegje met een toog vol zwatelaars. Vind ik veel socialer dan de wereld om je heen te vergeten en je de hele dag op te sluiten in je GSM. Misbruikt is dat sociale zo asociaal dat het elk normaal sociaal contact in de weg staat.
Trouwens ik ben nog een van de gelukkige niet-bezitters van een GSM. Zou er ook nooit een willen! Wie mij wil bereiken kan dat op mijn huistelefoon. Ben ik niet thuis, dan ben ik ook niet bereikbaar en wil ook niet bereikbaar zijn.
Maar op een terrasje met vrienden zitten, of bij hen thuis, en tussendoor mijn telefoons beantwoorden of smsjes sturen? No way! Laat staan er ondertussen op te faceboeken!
Tja en zo is het een beetje met alle nieuwigheden: superhandig, tijdbesparend, amuserend en soms verassend cool mits je er verstandig gebruik van maakt.
Zoals jullie zien, mijn inspiratie moet me wel heel erg in de steek laten als ik ze dit keer bij Dr. Phil moest gaan zoeken! Ik denk dat ik er maar een paar dagen mee stop tenzij het avondnieuws weer met een politieke kolder afkomt. Wat zouden ze vandaag trouwens spelen in de Wetstraat? Zakdoekleggen of tikkertje?
Wat de psychologie ook moge beweren over introvertie ik vind het allemaal heel erg relatief! Introvertie zou betekenen: naar binnen gericht. Door de massa vertaald als: niet geïnteresseerd in anderen. Extravertie is dan weer naar buiten gericht. Met andere woorden: extraverte mensen zijn de vrolijkerds op feestjes, introverten tonen niet graag hun gevoelens en houden zich daarom koest en op de achtergrond. Tenminste, dat is de gangbare mening.
Wel, ik vrees dat we dat heel erg moeten relativeren! De uitleg op zich mag dan al kloppen, het moet toch in de juiste context worden bekeken.
Ik ken namelijk een heleboel mensen die van de morgen tot de avond gezellig en onderhoudend weten te praten, heel extravert dus, maar in feite lossen ze niets over zichzelf, en hoe een ander zich vanbinnen voelt kan ze geen barst schelen. Ze willen enkel maar zichzelf horen praten.
Weer anderen (introverten) dan, praten heel weinig, maar àls ze praten is het niet over koetjes en kalfjes, maar over echt belangrijke zaken die ze bezighoudt.
Eigenlijk doen ze niets liever dan daarover praten, maar omdat ze zelden gehoor vinden (het gehoor wil luisteren naar een onderhoudende, maar heel oppervlakkige babbel die niet teveel hersenactiviteit vergt) doen ze er maar het zwijgen aan toe. Introvert dus! Toch is het dikwijls juist bij dié mensen dat je een luisterend oor en echt goede raad vindt bij problemen.
Mijn conclusie is dat de termen introvert en extravert wel correct beschreven zijn in de psychologie maar dat die beschrijving over oppervlakkige uitlijkheden gaat en ook aldus moeten worden begrepen.
Als je écht in de problemen zit denk ik dat je veel sneller zult geholpen worden bij de introverten. De extraverten zullen, als ze problemen beginnen te ruiken, snel hun extraverte activiteiten naar anderen gaan richten.
Dat was een kort, maar hopelijk krachtig tussendoortje bij gebrek aan meer inspiratie.
Oef! Het keerpunt lijkt dus toch wel bereikt te zijn na de recente asielperikelen. Eindelijk bespeuren we wat gezond verstand bij de politici: het asiel- en immigratiebeleid moet anders.
Zouden ze het menen? Zullen we er iets van merken? Hopelijk wél.
Wat immigratie betreft hoorde ik Bart Somers eergisteren op Kanaal Z toch nog zeggen: We hebben die mensen nodig: de bevolking vergrijst; er zijn mensen nodig in de zorgsector er zijn niet voldoende goed opgeleide jongeren enz.
Het klonk allemaal wel logisch en goedbedoeld, maar kan iemand me vertellen hoe het dan komt dat een jonge Belg die wil werken, geen werk vindt? Onvoldoende opleiding voor bepaalde jobs? Hebben migranten dat dan wél? Naar wat ik daarvan zie lijkt dat toch, een enkele uitzondering daar gelaten, maar zelden het geval te zijn.
Persoonlijk denk ik eerder dat, zo lang er nog één Belg werkloos is, we geen Tsjetsjeen, Rus, Marokkaan of wat dan ook nodig hebben om diens job uit te voeren. Die Belg uit zijn sociale vangnet halen en aan het werk zetten! Dàt moeten we.
En dààr lijkt me eerder het schoentje te wringen: sociale vangnetten tot een minimum herleiden én strenge controles doorvoeren ligt politiek erg gevoelig! De cadeautjes zijn rondgestrooid, probeer ze nu maar terug af te nemen! Niemand heeft er behoefte aan politieke zelfmoord te plegen.
Bart Somers noemde Leterme, maar ik heb heel sterk de indruk dat dit lakse Sinterklaasbeleid vooral ontstaan is onder de achtjarige regering Verhofstadt!
Ik wist toén al dat iemand ooit het gelag zou betalen. Kijk en luistergeld afgeschaft gratis dit, gratis dat, gratis openbaar vervoer voor 65-plussers het kon echt niet op. Niet verwonderlijk dat de hele wereld naar hier wou komen.
Mijn kennis ter zake mag dan al de kennis van een leek zijn, maar reeds in de jaren zeventig - tachtig vond ik iets mislopen, en inderdaad, daar is het ook ontstaan: recente uitvindingen automatiseerden zowat alles. De computer nam stilaan veel werkgelegenheid over. Waar elkefabriek zowat een hele zaal met typistes had, kon één persoon nu dat werk aan met een computer. Ook in de productie werden meer en meer automaten ingeschakeld. Toén al, had de politiek moeten bedenken dat de werkloosheid sterk zou stijgen.
Toen al, had de politiek kunnen anticiperen zoals hun vele voorgangers met succes op industriële revoluties hadden geanticipeerd: arbeidsduurverkorting! Maar neen, de arbeidsduur bleef gelijk, met als gevolg dat de ene helft der Belgen zich krom bleef werken, en de andere (ontslagen) helft zich in sociale vangnetten kon gaan wentelen, gefinancierd door de werkenden!!! Leek me niet logisch, maar niemand deed er wat aan.
De geschiedenis had dit moeten aan het verstand van de politici brengen, want:
Ooit was er bijna volledige tewerkstelling, maar werd 16 uur per dag gewerkt!
Toen namen machines veel zwaar werk over. De politiek reageerde met arbeidsduurverkorting en de tewerkstelling bleef op punt. Na de industriële revolutie kwam de automatisatie-revolutie. En de politiek die reageerde niet, tenzij met het uitvinden van sociale vangnetten, met alle gevolgen vandien.
Want jonge mensen, eenmaal knusjes genesteld in zon vangnet, dénken er niet meer aan om werk te zoeken. Laat staan aan te nemen. Voeg daarbij de onoverzichtelijke en voor minder begaafden onmogelijke papperasserij om te mogen werken, en daar heb je de juiste ingrediënten om een lui volk te kweken.
Het leven biedt immers een pak minder zorgen als je het kunt bekijken vanuit een knusse hangmat.
In elk geval, wat mij betreft, maar ik ben een leek als je honderd zakken meel hebt, die van de ene kant van de straat naar de andere moeten worden gedragen en je hebt honderd mensen beschikbaar, wat zul je, logischer wijze doen?
-Elk één zak naar de overkant laten dragen?
-Of 50 mensen twee keer laten gaan met een zak en 50 laten toekijken?
-Met andere woorden: 25% werklozen? Op te lossen met 25% arbeidsduurverkorting.
De simpele logica van een leek? Weetnie. Misschien ook heb ik niet voldoende gestudeerd om al die kunstig opgezette constructies te begrijpen Het ligt nu eenmaal niet in mijn aard simpele dingen moeilijk te maken.
Zo. Mijn wereld is weer wit en koud geworden. Mijn beklag maar doen? Integendeel! Het is weer eens iets anders. Buiten is het steenkoud, maar ik ben dankbaar dat ik een dak boven het hoofd heb en lekker warm bij de pc kan zitten. En moet ik er even door om boodschappen, dan kan dat enkel maar het dankbare gevoel versterken als ik weer thuiskom.
Als het zomert, dan ben ik dankbaar voor de gratis warmte en energie dat het zonnetje ons schenkt.
Als het regent, ben ik weer blij dat de groentjes die we broodnodig hebben, nu weer volop kunnen drinken en groeien.
Als het hard waait is dat dan weer een pluspunt voor de windmolens.
Met andere woorden: als de dag niet zonnig is, wees het dan zelf !!!
Maar in welk seizoen ik ook op straat kom, steeds weer moet ik het geklaag aanhoren: het is te warm, het is te koud, het is te nat Kom nou! We hebben dat alles nodig en leven gelukkig in een landje met grote diversiteit: de regen geeft ons te eten; de zon laat ons lekker bruinen en energie opdoen. De winter drukt ons dan weer met de neus op de feiten: Volgende zomer nog meer proberen te genieten en krachten opdoen.
En bovenal: onze wereld verandert telkens weer op een boeiende wijze van kleur. Stel je voor dat je tegenaan de Sahara woont: zomer en winter is alles zandkleurig. Zomer en winter straalt de felle zon je in het gezicht
Of aan de noordpool: jaar in jaar uit koud en wit!
Hebben we het niet getroffen? Hebben we reden tot klagen?
Grasduinend in andere blogs op seniorennet, verwonder ik me telkens weer over al die leuke blogjes als rijk versierde voortuintjes, smaakvol gedecoreerd met bloempjes en vlindertjes fotootjes van de rode kool in de tuin, van het kanariepietje, van familieleden en vrienden van de club allemaal heel mooi en braaf natuurlijk, maar toch met minder inhoud dan je van ervaren senioren zou mogen verwachten.
Wat zijn we toch een vrolijk braaf volkje dat in zijn eigen wereldje leeft en zich niets aantrekt van al wat daarbuiten gebeurt!
En nochtans senioren hebben vele decennia doorgebracht op aarde zouden een massa ervaring moeten hebben opgedaan met vallen en opstaan hebben bovendien tijd zat om na te denken, en hun ervaringen te delen met anderen, of dat tenminste te proberen.
Ik vind het echt wel kunnen dat je, als senior, de tijd wat verdrijft met zon blogje. Is weer eens iets anders dan kaartspelen of lezen. Maar zou het niet een even goed, maar nuttiger idee zijn even, net als de weinigen die ik ken, vanuit hun ervaringswereld de jeugd te proberen te inspireren en op de vele fouten van de huidige maatschappij te wijzen?
Enfin, elk wat wils, maar ik vind het sowieso al spijtig dat de jeugd, eigenzinnig en alwetend als ze van nature altijd al was, weinig of geen oor meer heeft voor de goede raad van de ouderen en àls ze dat al eens heeft, dan geven die ouderen verstek.
Of het beter gesteld is met een no nonsense blog of ze het al dan niet lezen en er iets van leren, dat weet ik niet. Maar het is in elk geval een schitterende kans, en het zou spijtig zijn als het een gemiste kans werd door er gewoon niet aan te beginnen!
Wie iets doet, kan winnen. Wie niets doet is sowieso al verloren.
Persoonlijk zie ik mijn blog als een soort geestelijke nalatenschap. Niet enkel voor mijn kinderen en kleinkinderen, maar voor iedereen die er iets kan uit leren of er een boodschap aan heeft.
Maar mijn persoonlijke ervaringen en levenswijsheid voor mezelf houden en aldus laten verloren gaan? No way!!! Als ik dààrvoor had geleefd, dan zou mijn leven nutteloos zijn geweest. Als we allemaal slechts daarvoor hadden geleefd, zou de vooruitgang helemaal stoppen en moet elke generatie opnieuw van nul af aan beginnen.
Ja, dan zal ze die melk wel gauw opslurpen! Niet anders is het met asiel-toeristen. Eenmaal geregulariseerd, of desnoods als illegaal, begint het pas. Er is niet voldoende werk in België! Ook onder onze landgenoten heerst armoede, terwijl anderen dan weer in grote rijkdom leven.
Van die rijken ben ik niet jaloers! Zij of hun voorouders hebben er hard voor gewerkt. Ze betalen zich bovendien blauw aan belasting, waarvan dan weer de sociale vangnetten moeten worden gefinancieerd.
De armen, die werkloos zijn, kunnen juist daardoor voorlopig nog van een of ander sociaal vangnet genieten. Maar dat vangnet moet met steeds meer vreemden worden gedeeld en zal vroeg of laat geen voldoende draagkracht meer kunnen bieden. En dan? Dan wordt iedereen die geen vaste job heeft een zwaar sociaal geval en hangt dakloosheid in de lucht!
En nu komt het: door via asiel-toerisme armoede te importeren (en de koek te delen) wordt ook het gedeelte van onze eigen bevolking dat armoede lijdt steeds groter en armer en wordt het contrast met de rijken steeds groter.
En wat doet iemand die honger heeft en geen uitweg meer ziet? Hij zal het noodgedwongen gaan stelen waar het te vinden is: bij de welstellenden.
Ik viseer hier niet alleen de al dan niet geregulariseerde asiel-toeristen. Blank, zwart, bruin of geel: wie maar twee opties heeft: sterven van honger of stelen, zal uit overlevingsdrang voor stelen kiezen. Met andere woorden: hoe meer armoede we importeren, met hoe meer we de slinkende koek moeten delen, met als gevolg een criminaliteit die steeds verder de pan zal uitvliegen.
De armen zijn te beklagen maar ook de rijken zullen te beklagen zijn, want ze zullen nooit voldoende veiligheidsmaatregelen kunnen inbouwen om hun kostbare bezit te beschermen.
Daarom alleen al is het nooit goed de kat bij de melk te zetten, of met andere woorden: extreem armen naast extreem rijken te laten samenleven. Dat is om problemen vragen! Tenzij je, als je dàt doet, zeker bent dat die mensen hier kunnen tewerkgesteld worden zodat ze een menswaardig bestaan kunnen opbouwen zonder te moeten op rooftocht gaan. Kunnen we dat? Natuurlijk niet! Het gevolg laat zich raden.
België heeft dus te kiezen:
1. De grenzen sluiten voor vreemdelingen en een veilig land blijven.
2. Armoede blijven importeren om tenslotte ook een arm apenland te worden.
Misschien wordt door de welvarenden gedacht:
- Ach ja zon vaart zal het wel niet lopen, en tenslotte is het voor ons een ver van ons bed probleem als de armen sterven van de honger.
Maar daar zit het hem juist: die armen, of ze nu autochtoon of allochtoon zijn, zullen zich heus niet laten sterven van de honger zo lang er nog één familie welvarend is! Al moesten ze diens villa of kasteel belegeren met stormrammen zoals in de middeleeuwen, ze zullen het halen waar het te vinden is!!!
Vandaar mijn opmerking in een vorig column: die lijdende kindjes zullen de toekomstige gangsterbendes vormen. Ik bedoelde daarbij niét dat die kindjes een criminele inborst hebben. Ik bedoelde alleen dat ze er wel toe gedwongen zullen worden. En eenmaal geleerd
Maar nu nu spelen de media in op ons gemoed en onze menselijkheid, door ze bibberend van de kou op TV te presenteren! Nu ook geven ze België de schuld.
Neen verdorie!!! België heeft geen schuld; de ouders die hun kinderen op een dergelijke onverantwoorde wijze meeslepen in een uitzichtloos avontuur zijn de schuldigen. Die moesten ontzet worden uit de ouderlijke macht in plaats van onze regering met de vinger te wijzen.
Want jawel onze regering doet of haar neus bloedt. Wel, voor één keer vind ik dit de juiste strategie:
- Jullie hebben het probleem veroorzaakt, lossen jullie het nu ook maar op!
Hebben wij er schuld aan dat ergens, in welk land ook, een gezinshoofd vindt dat hij maar op een uitzichtloos avontuur moet trekken zonder enig plan, en daarbij zijn hele gezin moet meeslepen?
Moeten wij opdraaien voor zijn gebrek aan inzicht? Voor het feit dat hij aan iets begon zonder zich eerst van de realiteit te vergewissen? Tja, dan wordt het wel héél gemakkelijk: honger en armoede in de wereld? Geen nood kom maar allemaal naar België; wij zullen wel betalen voor jullie. Net zo lang tot we zelf straatarm zijn.
Onmenselijk? Wij? Neen! Die asiel-toeristen zijn onmenselijk door onverantwoord hun kinderen mee te slepen in een dergelijke gok!
Er zijn veel goede en slechte manieren om de honger uit de wereld te helpen. Maar van alle slechte manieren is het in eigen land importeren van die honger toch wel de minst efficiente! Wie zal immers bewijzen dat die mensen écht honger lijden in hun eigen land, of als ze gewoon maar komen kijken of ze een graantje kunnen meepikken van onze voorlopig nog welvaartstaat?
Wat zal er gebeuren als alle sociale cadeautjes uitgedeeld zijn?
Wat zal er gebeuren als alles wat gestolen kan worden gestolen is?
Wat zal er gebeuren als die bestolen magnaten niet meer de financiële middelen hebben om onze industrieën op gang te houden?
Juist dan worden wij net zon apenland als het vaderland van die asiel-toeristen!
Is dàt de manier om de honger uit de wereld te helpen?
Het leven kent zijn valstrikken het leven kent zijn teleurstellingen maar vooral: het leven geeft je lessen! Daarom juist leven wij, want het leven leert je ook op de juiste manier om te gaan met vreugde en verdriet, met tegenslagen en meevallers. Meer nog, als je een goede leerling bent, blijken de meeste tegenslagen juist omkeerbaar in je voordeel!
Veel mensen zoeken naar perfectie, in partnerkeuze bevoorbeeld. Maar ze vinden die perfectie niet, nemen dan maar wat ze kunnen krijgen, om dan, als het te laat is, die perfectie plots tegen het lijf te lopen Want:
1. Perfectie is niet blijvend van deze wereld. Dat is niet de bedoeling van ons leven! Moest het zo zijn zou het leven zelfs zinloos zijn. We zouden niets meer leren. We zouden gewoon bestaan. Wie nooit een koude, harde winter heeft meegemaakt kan ook niet tenvolle genieten van een warme zomer.
2. Perfectie kun je niet zoeken. Die komt vanzelf als de tijd rijp is en je het verdient.
3. Als we die perfectie dan vinden kan ze meestal om een of andere reden niet blijven duren.
En dan dan blijft alleen de herinnering. Maar gaandeweg leer je ook dààr mee omgaan, en stel je vast dat die herinnering eigenlijk meer waarde heeft dan de belevenis op zich!
Belevenissen zijn vergankelijk.
Herinneringen niet! Die blijven.
Iedereen heeft in zijn leven wel eens iets perfects beleefd en vastgesteld dat het niet kon blijven duren. Er lagen andere verantwoordelijkheden in de weg het kon onmogelijk blijven doorgaan. Je kon bepaalde dingen enkel verwezenlijken als je voldoende gewetenloos was en heel dikwijls moest je het allermooiste in je leven laten schieten ten behoeve van het algemeen belang. Maar dat geeft niet, en het is zéker niet verloren en verdwenen in de tijd. Want de herinnering die blijft!
Hoe dan ook, altijd in het leven sta je voor keuzes. En telkens weer stel je vast dat de beste keuze die je kunt maken dikwijls een onmogelijke keuze is: niet aanvaard door de maatschappij niet te verantwoorden tegenover je eigen omgeving En meestal zijn die keuzes niet echt keuzes! Je kon ze niet aanvaarden als je in het reine wilde blijven met je geweten, maar je kon ze ook niet negeren, omdat iets je dwong het te doen, zodat er van kiezen geen sprake was! Je raakte de pedalen kwijt, en hogere machten namen het tijdelijk over.
Maar toch, die kortstondige, zalige momenten van perfectie, die worden met de jaren je dierbaarste herinneringen en je weet dat het niet voor niets is geweest. De vele tranen die je er soms voor liet waren niet vergeefs. Het onnoemelijk verdriet gaat over en maakt plaats voor je allermooiste herinnering.
En dan ben je weer gelukkig. Dan leer je er mee omgaan dat in dit aardse tranendal niets perfect kan zijn, maar ook dat niets zomaar verdwijnt uit je leven. Integendeel. Het zijn juist die kortstondige momenten van perfectie, die je zijn uitmaken. Die je, héél eventjes maar, laten smaken van een paradijs dat boven de aarde uitstijgt. Een voorproefje van het hiernamaals?
Want logisch denkend kom je tot de conclusie dat het eigenlijk zo moest:
- Een perfecte belevenis, of die nu een maand, een jaar of heel je leven duurt, blijft voor eeuwig deel uitmaken van je zijn.
- Een dergelijke belevenis is waar het écht om draait in dit leven. Al de rest is bijkomstig en gewoon een vorm van overleven.
- Als iets zó perfect is, kan het in veel gevallen niet blijven duren op deze aarde, maar kun je er wél donder op zeggen dat het hierboven ergens geregistreerd staat en zéker een bedoeling had.
- Perfectie bestaat! Maar het is als een zeepbel en kan niet blijven duren.
En juist daarom zijn de herinneringen in veel gevallen belangrijker dan de belevenis op zich.
Het leven is een leerproces. Dat leerproces bestaat uit goede en kwade zaken. We moeten het allemaal leren en we moeten er allemaal leren mee omgaan. Om de zo kortstondige perfecte momenten moeten we niet blijven treuren als ze voorbij zijn! We moeten juist de herinnering koesteren, want dàt is het dat ons maakt tot wie we zijn.
Voor velen zal ik nu wel chinees aan het schrijven zijn omdat ze het (nog) niet hebben meegemaakt. Anderen weer zullen het onmiddellijk snappen. Voor dié schrijf ik het eigenlijk, want die zullen begrijpen wat het inhoudt en er misschien troost in vinden.
Materialisten zullen deze column maar niks vinden. Wie verder weet te kijken dan dit aardse tranendal zal er zeker de nodige lessen uit weten te trekken.
En ik kan alleen maar besluiten met: Non, je ne regrette rien.
Wie dàt kan zeggen is een gelukkig mens. Wie dàt kan zeggen heeft misschien wel ergens een of meer mooie herinneringen die niet kunnen worden aanvaard door de maatschappij maar waarmee hij of zij zonder schroom bij de hemelpoort zal kunnen aankloppen. Of beter nog: misschien zullen die herinneringen juist de sleutel zijn om die poort te openen.
Zo. Dat was eventjes een melancholische noot, geschreven in een melancholische bui. Moet ook eens kunnen
En voor wie het niet begrijpt: sorry voor de verloren tijd. Volgende maal beter.
Het wintert weer, en daar komt het weer in de spotlights: veel arme asielzoekende gezinnen moeten de ijskoude nachten doorbrengen in erbarmelijke omstandigheden.
België krijgt zelfs sterke kritiek van Europa en waarschijnlijk ook wel van een hele groep jankers! We zijn onmenselijk!!!
In de zomer hoor je daar niets van, maar ik veronderstel dat het er dan niet minder zijn. De winter is echter de beste gelegenheid voor de media om alles nog eens dik in de verf te zetten en op ons gemoed te werken. En ja, ook ik heb medelijden met die kinderen die daar in de kou moeten slapen. Maar tenslotte zijn het de ouders die ervoor gekozen hebben om aan asieltoerisme te doen en ergens te stranden in the middle of nowhere, zonder doel, zonder plan A, en nog minder een plan B.
Met andere woorden: voor dat plan B moeten wij dan maar zorgen. En dat houdt dan meestal in: betalen voor fatsoenlijke opvang een massa ambtenaren betalen om de asielaanvraag te onderzoeken, en wat nog meer!
Anderzijds, als WIJ op bezoek gaan naar andere landen, dan moet alles op voorhand gepland zijn: we blijven zoveel dagen, betalen zoveel voor ons hotel, en houden zoveel over als zakgeld. De terugreis is natuurlijk ook op voorhand betaald.
Als ZIJ op bezoek komen, dan is het voor hun leven, betalen ze geen cent, en moeten wij maar zorgen dat we voldoende opvang en levensmiddelen hebben. En natuurlijk alles gratis, want werk moeten die mensen hier niet komen zoeken. Dat hebben we zelf niet.
Voldoende opvang scheppen betekent dan weer dat de drempel nog maar eens verlaagd wordt, dat er bijgevolg nog meer komen, en dat we binnen de kortste keren terug bij af zijn. Als we zo moeten doorgaan kan dat maar op één manier eindigen: dat hier geen plaats meer is voor de Belgen zélf, dat ons landje zit volgestouwd met asielzoekers en dat wij zélf maar moeten proberen ergens asiel aan te vragen. (Op de Noordpool misschien?).
Ja, want in beschaafde landen zouden we het niet moeten proberen. Ik zie me al neerstrijken in Australië en luid schreeuwen: Australia, here we come! Dit zijn mijn vijf vrouwen, daar zitten mijn vijfentwintig kinderen. We hebben geen plan A, geen plan B en we hebben honger. Zoeken jullie nu maar uit hoe jullie ons zullen onderbrengen en hoeveel geld we dagelijks kunnen ontvangen.
Zou dat werken denk je? Natuurlijk niet! Maar hier werkt dat wél!!!
Ik weet één ding: als ik in België de politieke toestand onhoudbaar zou vinden zou ik niet vluchten, maar daarentegen eerder vechten voor mijn recht in eigen land. Of als dit hopeloos zou blijken, toch eerst uitzoeken hoe ik in een vreemd land mijn kost kan verdienen, en dàn pas vertrekken.
Maar ja nu echter zou ik inderdaad ook wel medelijden hebben met die kindjes in het koude noordstation. Ware het niet dat veel van diezelfde kindjes, als ze asiel verleend worden, de toekomstige gangsterbendes gaan vormen in ons op zich al zo onveilig geworden landje.
Ik wil zeker niet de fout maken al die mensen over één kam te scheren. Er zitten waarschijnlijk wel sukkelaars tussen die echt geen andere uitweg meer zien. Waarschijnlijk een heel kleine minderheid. De rest?
Asieltoerisme opportunisme Liever het geld zoeken waar men denkt dat het te vinden is dan er zelf voor te werken of tenminste te vertrekken met een fatsoenlijk plan. Maar zelfs dat laatste is er niet.
Dat Europa zich een beetje met zijn eigen zaken bemoeit! De Fransen hebben ooit heel Noord Afrika gekoloniseerd en voor hen laten werken. Wel, dat dié nu maar de Noordafrikanen onderdak bieden. Engeland had ooit koloniën over de hele wereld. Laat dié dan maar de rest van de wereld met open armen ontvangen.
Wij? Ja, wij hebben bepaalde rijkdommen aan Kongo te danken. Daarom zal ik ook nooit een Congolees met de vinger wijzen als die hier nu op zijn beurt komt profiteren van ons. Maar de rest van de wereld? No way! Daar zijn onze gesneuvelden niet voor gevallen in twee gruwelijke oorlogen.
Als ze hadden geweten waar ze hun bloed voor gaven zouden ze waarschijnlijk niet eens hebben willen vechten! Laat staan te sneuvelen voor het vaderland.
Neen hoor! Europa heeft een poort geopend, heeft een gelegenheid geschapen waarvan gretig gebruik wordt gemaakt, en nu doet het niets anders meer dan die poort steeds maar breder te maken en de drempel lager.
Lijkt me niet de juiste politiek! Maar ik zal wel de verkeerde instelling hebben. Ik ben waarschijnlijk te vaderlandslievend. Vroeger kreeg je daar een medaille voor tegenwoordig noemen ze je racist.
Maar alle gekheid op een stokje, ik zou toch ook eens graag naar landen als Albanië en consoorten gaan zonder enig verder plan of werkgelegenheid, daar politiek asiel aanvragen, en dan onbeschaamd op de nationale TV mijn beklag doen over het hotel waarin ik (zonder een cent te betalen) werd ondergebracht. Benieuwd wat er met me zou gebeuren! De galg?
Onze eigen regering? Wat die moet doen is niét België splitsen, maar België terug uit dat stomme Europa-gedoe halen!!! Het heeft ons niets opgeleverd en zàl ons nooit iets opleveren. Wel integendeel.
Soms vraag ik me af welk percentage van de mensheid echt verantwoordelijkheid wil of durft nemen. En ik vrees: weinig!
Want wat is verantwoordelijkheid nemen eigenlijk?
- In de eerste plaats: er voor gaan weten waar je mee bezig bent kennis en doorzicht hebben in de zaken waarvoor je je wilt engageren, en het algemeen belang nastreven zonder je te bekommeren om eventuele jankers en betweters.
- In de tweede plaats, en misschien nog wel belangrijker, is het vermogen om Mea culpa te kunnen zeggen als ondanks alles iets is misgelopen, en er ronduit voor uitkomen dat je ofwel een fout hebt gemaakt, of dat de taak je vermogens teboven ging.
Telkens weer verwonder ik me over het feit dat mensen dit niet over de lippen krijgen! En nochtans is niets gemakkelijker tenminste als je écht je best hebt gedaan en je jezelf niet van laks- of luiheid kunt beschuldigen!
Niemand is perfect, en van niemand wordt verwacht dat hij of zij perfect is. Pas als je dat niet wilt toegeven verspil je het vertrouwen van je omgeving.
Want niets wekt meer vertrouwen dan het openhartig toegeven van een fout.
Ook je eigen zelfbeeld krijgt een enorme knak als je weet dat je fout bent geweest, maar dat ten opzichte van de buitenwereld niet kunt of durft toegeven. In dat geval blijf je er zelf maar mee zitten met alle gevolgen vandien. Spuw het gewoon uit en je bent er van af.
Ik heb zelfs in sommige situaties, om mijn geloofwaardigheid niet te verliezen, fouten op me genomen voor bepaalde zaken die anderen hadden laten mis lopen. Ik moest maar zo stom niet geweest zijn die mensen een stuk van de verantwoordelijkheid te laten zonder betere controle.
Ook in de hogere, intellectuele kringen, is het niet anders: op sommige geneesmiddelen of andere producten staat soms in grote letters dat als dit of dat moest gebeuren, je onmiddellijk een dokter moet raadplegen (de producent schudt de verantwoordelijkheid van zich af)..
Dit of dat gebeurt dan de bijsluiter indachtig ga je raad vragen aan je dokter en stelt vast dat die uit de lucht valt en geen raad weet. Je druipt dan maar af met het wrange gevoel een watje te zijn.
De volgende keer ga je dan niét naar de dokter in dergelijk geval maar na verloop van tijd ben je wel verplicht omdat dit of dat maar erger blijft worden. En dan krijg je van je dokter te horen dat je veel vroeger had moeten komen als je wilde dat hij je daadwerkelijk kon helpen.
En weeral: hij schuift zijn verantwoordelijkheid door naar een specialist
Medische boeken zijn er ook al te kust en te kuur evenals massas informatie op internet. Je kunt het allemaal lezen als je daar echt veel tijd wilt voor maken, maar telkens weer stel je vast dat de auteur er sterk op drukt om voor deze of gene kwaal onmiddellijk een arts te raadplegen!
O ja? Waarom moet ik dat dan allemaal lezen? Had ik toch meteen naar de dokter kunnen stappen? Tja die auteurs weten dan misschien wel een en ander, maar verantwoordelijkheid nemen en ronduit een remedie voorstellen? Nee hoor! Daarvoor moet je naar je arts.
En dan kom je bij die arts en het verhaal begint van vooraf aan: te vroeg te laat te kleinzerig
Allemaal tekenen dat er blijkbaar maar heel weinig mensen bestaan die de volle verantwoordelijkheid durven nemen voor datgene waarvoor ze betaald worden!
Vroeger waren er minderen middelen, minder specialisten en minder ziekenhuizen. De huisdokter moest maar zijn plan trekken met wat je ook had. En dat deed hij! Dat leerde de praktijk hem! Misschien wel met vallen en opstaan en af en toe een fout maken. Maar het werkte. Een dokter die al een tiental jaar meedraaide in de praktijk kende wel alle klappen van de zweep. Hij kon immers niet anders, want hij kon zijn verantwoordelijkheid niet doorschuiven.
Nu zijn veel huisdokters verwaterd tot doorschuifluiken. Doorschuiven naar waar? Je raadt het: naar weer een ander doorschuifluik.
In de technische wereld gaat het ook niet beter: vroeger hoorde je een raar geluid in je motor, je ging naar de garagist, die luisterde even en vond bijna altijd direct de oorzaak. Soms moest de motor helemaal uit elkaar maar het schuldig onderdeel werd gevonden en vervangen.
Nu ga je naar een garagist, er wordt een geleerd aandoende computer aangesloten op je motor de garagist kijkt bedenkelijk naar het scherm
- Hm weinig aan te doen. Doen of je het niet hoort of een nieuwe motor kopen!
Tja de consumptiemaatschappij heeft ervoor gezorgd dat weinig of niets nog wordt hersteld. Kapot? Nieuw kopen is de goedkoopste oplossing.
Ja maar en ik dan? Als aan mij iets kapot is kan ik geen nieuwe ik kopen hoor! Zover is de consumptiemaatschappij helaas nog niet gevorderd.
Over mezelf: Bouwjaar: 1941 Geboren: Ja. Geslacht: Neen. Nog levend. Adres: Hier. Beroep: Levensgenieter. Hobby's: Veel. Talen: Ja. Vooral betalen. MEDEDELING: Voor enkel politie-verhaaltjes, klik onderaan deze marge op 'fictie'.
