Winterbeeld uit mijn raam.

Zo. Mijn wereld is weer wit en koud geworden. Mijn beklag maar doen? Integendeel! Het is weer eens iets anders. Buiten is het steenkoud, maar ik ben dankbaar dat ik een dak boven het hoofd heb en lekker warm bij de pc kan zitten. En moet ik er even door om boodschappen, dan kan dat enkel maar het dankbare gevoel versterken als ik weer thuiskom.

Als het zomert, dan ben ik dankbaar voor de gratis warmte en energie dat het zonnetje ons schenkt.

Als het regent, ben ik weer blij dat de groentjes die we broodnodig hebben, nu weer volop kunnen drinken en groeien.

Als het hard waait is dat dan weer een pluspunt voor de windmolens.

Met andere woorden: als de dag niet zonnig is, wees het dan zelf !!!

Maar in welk seizoen ik ook op straat kom, steeds weer moet ik het geklaag aanhoren: het is te warm, het is te koud, het is te nat… Kom nou! We hebben dat alles nodig en leven gelukkig in een landje met grote diversiteit: de regen geeft ons te eten; de zon laat ons lekker bruinen en energie opdoen. De winter drukt ons dan weer met de neus op de feiten: “Volgende zomer nog meer proberen te genieten en krachten opdoen”.

En bovenal: onze wereld verandert telkens weer op een boeiende wijze van kleur. Stel je voor dat je tegenaan de Sahara woont: zomer en winter is alles zandkleurig. Zomer en winter straalt de felle zon je in het gezicht…

Of aan de noordpool: jaar in jaar uit koud en wit!

Hebben we het niet getroffen? Hebben we reden tot klagen?

Willy.

05-12-2010 om 00:00 geschreven door Willy

Tussendoor even een “Boodschap van algemeen nut”:

Grasduinend in andere blogs op seniorennet, verwonder ik me telkens weer over al die leuke blogjes als rijk versierde voortuintjes, smaakvol gedecoreerd met bloempjes en vlindertjes… fotootjes van de rode kool in de tuin, van het kanariepietje, van familieleden en vrienden… van de club…allemaal heel mooi en braaf natuurlijk, maar toch met minder inhoud dan je van ervaren senioren zou mogen verwachten.

Wat zijn we toch een vrolijk braaf volkje dat in zijn eigen wereldje leeft en zich niets aantrekt van al wat daarbuiten gebeurt!

En nochtans… senioren hebben vele decennia doorgebracht op aarde… zouden een massa ervaring moeten hebben opgedaan met vallen en opstaan… hebben bovendien tijd zat om na te denken, en hun ervaringen te delen met anderen, of dat tenminste te proberen.

Ik vind het echt wel kunnen dat je, als senior, de tijd wat verdrijft met zo’n blogje. Is weer eens iets anders dan kaartspelen of lezen. Maar… zou het niet een even goed, maar nuttiger idee zijn even, net als de weinigen die ik ken, vanuit hun ervaringswereld de jeugd te proberen te inspireren en op de vele fouten van de huidige maatschappij te wijzen?

Enfin, elk wat wils, maar ik vind het sowieso al spijtig dat de jeugd, eigenzinnig en alwetend als ze van nature altijd al was, weinig of geen oor meer heeft voor de goede raad van de ouderen… en àls ze dat al eens heeft, dan geven die ouderen verstek.

Of het beter gesteld is met een no nonsense blog… of ze het al dan niet lezen en er iets van leren, dat weet ik niet. Maar het is in elk geval een schitterende kans, en het zou spijtig zijn als het een gemiste kans werd door er gewoon niet aan te beginnen!

Wie ‘iets’ doet, kan winnen. Wie niets doet is sowieso al verloren.

Persoonlijk zie ik mijn blog als een soort geestelijke nalatenschap. Niet enkel voor mijn kinderen en kleinkinderen, maar voor iedereen die er iets kan uit leren of er een boodschap aan heeft.

Maar mijn persoonlijke ervaringen en levenswijsheid voor mezelf houden en aldus laten verloren gaan? No way!!! Als ik dààrvoor had geleefd, dan zou mijn leven nutteloos zijn geweest. Als we allemaal slechts daarvoor hadden geleefd, zou de vooruitgang helemaal stoppen en moet elke generatie opnieuw van nul af aan beginnen.

Willy.

04-12-2010 om 10:34 geschreven door Willy

Verrast?
Ik vond dat zwart een beetje zwaarmoedig en heb voor een lichter kleurtje gekozen.

03-12-2010 om 17:00 geschreven door Willy

Als je de kat bij de melk zet…

Ja, dan zal ze die melk wel gauw opslurpen! Niet anders is het met asiel-toeristen. Eenmaal ‘geregulariseerd’, of desnoods als illegaal, begint het pas. Er is niet voldoende werk in België! Ook onder onze landgenoten heerst armoede, terwijl anderen dan weer in grote rijkdom leven.

Van die rijken ben ik niet jaloers! Zij of hun voorouders hebben er hard voor gewerkt. Ze betalen zich bovendien blauw aan belasting, waarvan dan weer de sociale vangnetten moeten worden gefinancieerd.

De armen, die werkloos zijn, kunnen juist daardoor voorlopig nog van een of ander sociaal vangnet genieten. Maar dat vangnet moet met steeds meer vreemden worden gedeeld en zal vroeg of laat geen voldoende draagkracht meer kunnen bieden. En dan? Dan wordt iedereen die geen vaste job heeft een zwaar ‘sociaal geval’ en hangt dakloosheid in de lucht!

En nu komt het: door via asiel-toerisme armoede te importeren (en de koek te delen) wordt ook het gedeelte van onze eigen bevolking dat armoede lijdt steeds groter en armer… en wordt het contrast met de rijken steeds groter.

En wat doet iemand die honger heeft en geen uitweg meer ziet? Hij zal het noodgedwongen gaan stelen waar het te vinden is: bij de welstellenden.

Ik viseer hier niet alleen de al dan niet geregulariseerde asiel-toeristen. Blank, zwart, bruin of geel: wie maar twee opties heeft: sterven van honger of stelen, zal uit overlevingsdrang voor stelen kiezen. Met andere woorden: hoe meer armoede we importeren, met hoe meer we de slinkende koek moeten delen, met als gevolg een criminaliteit die steeds verder de pan zal uitvliegen.

De armen zijn te beklagen… maar ook de rijken zullen te beklagen zijn, want ze zullen nooit voldoende veiligheidsmaatregelen kunnen inbouwen om hun kostbare bezit te beschermen.

Daarom alleen al is het nooit goed de kat bij de melk te zetten, of met andere woorden: extreem armen naast extreem rijken te laten samenleven. Dat is om problemen vragen! Tenzij je, als je dàt doet, zeker bent dat die mensen hier kunnen tewerkgesteld worden zodat ze een menswaardig bestaan kunnen opbouwen zonder te moeten op rooftocht gaan. Kunnen we dat? Natuurlijk niet! Het gevolg laat zich raden.

België heeft dus te kiezen:

1. De grenzen sluiten voor vreemdelingen en een veilig land blijven.

2. Armoede blijven importeren om tenslotte ook een arm apenland te worden.

Misschien wordt door de welvarenden gedacht:

- Ach ja… zo’n vaart zal het wel niet lopen, en tenslotte is het voor ons een ver van ons bed probleem als de armen sterven van de honger.

Maar daar zit het hem juist: die armen, of ze nu autochtoon of allochtoon zijn, zullen zich heus niet laten sterven van de honger zo lang er nog één familie welvarend is! Al moesten ze diens villa of kasteel ‘belegeren’ met stormrammen zoals in de middeleeuwen, ze zullen het halen waar het te vinden is!!!

Vandaar mijn opmerking in een vorig column: “die lijdende kindjes zullen de toekomstige gangsterbendes vormen”. Ik bedoelde daarbij niét dat die kindjes een criminele inborst hebben. Ik bedoelde alleen dat ze er wel toe gedwongen zullen worden. En eenmaal geleerd…

Maar nu… nu spelen de media in op ons gemoed en onze menselijkheid, door ze bibberend van de kou op TV te presenteren! Nu ook geven ze België de schuld.

Neen verdorie!!! België heeft geen schuld; de ouders die hun kinderen op een dergelijke onverantwoorde wijze meeslepen in een uitzichtloos avontuur zijn de schuldigen. Die moesten ontzet worden uit de ouderlijke macht in plaats van onze regering met de vinger te wijzen.

Want jawel… onze regering doet of haar neus bloedt. Wel, voor één keer vind ik dit de juiste strategie:

- Jullie hebben het probleem veroorzaakt, lossen jullie het nu ook maar op!

Hebben wij er schuld aan dat ergens, in welk land ook, een gezinshoofd vindt dat hij maar op een uitzichtloos avontuur moet trekken zonder enig plan, en daarbij zijn hele gezin moet meeslepen?

Moeten wij opdraaien voor zijn gebrek aan inzicht? Voor het feit dat hij aan iets begon zonder zich eerst van de realiteit te vergewissen? Tja, dan wordt het wel héél gemakkelijk: honger en armoede in de wereld? Geen nood… kom maar allemaal naar België; wij zullen wel betalen voor jullie. Net zo lang tot we zelf straatarm zijn.

Onmenselijk? Wij? Neen! Die asiel-toeristen zijn onmenselijk door onverantwoord hun kinderen mee te slepen in een dergelijke gok!

Er zijn veel goede en slechte manieren om de honger uit de wereld te helpen. Maar van alle slechte manieren is het in eigen land importeren van die honger toch wel de minst efficiente! Wie zal immers bewijzen dat die mensen écht honger lijden in hun eigen land, of als ze gewoon maar komen kijken of ze een graantje kunnen meepikken van onze ‘voorlopig nog’ welvaartstaat?

Wat zal er gebeuren als alle sociale cadeautjes uitgedeeld zijn?

Wat zal er gebeuren als alles wat gestolen kan worden gestolen is?

Wat zal er gebeuren als die bestolen magnaten niet meer de financiële middelen hebben om onze industrieën op gang te houden?

Juist… dan worden wij net zo’n apenland als het vaderland van die asiel-toeristen!

Is dàt de manier om de honger uit de wereld te helpen?

Willy.

03-12-2010 om 09:10 geschreven door Willy

Het leven kent zijn valstrikken… het leven kent zijn teleurstellingen… maar vooral: het leven geeft je lessen! Daarom juist leven wij, want het leven leert je ook op de juiste manier om te gaan met vreugde en verdriet, met tegenslagen en meevallers. Meer nog, als je een goede leerling bent, blijken de meeste tegenslagen juist omkeerbaar in je voordeel!

Veel mensen zoeken naar perfectie, in partnerkeuze bevoorbeeld. Maar ze vinden die perfectie niet, nemen dan maar wat ze kunnen krijgen, om dan, als het te laat is, die perfectie plots tegen het lijf te lopen… Want:

1. Perfectie is niet blijvend van deze wereld. Dat is niet de bedoeling van ons leven! Moest het zo zijn zou het leven zelfs zinloos zijn. We zouden niets meer leren. We zouden gewoon ‘bestaan’. Wie nooit een koude, harde winter heeft meegemaakt kan ook niet tenvolle genieten van een warme zomer.

2. Perfectie kun je niet zoeken. Die komt vanzelf als de tijd rijp is en je het verdient.

3. Als we die perfectie dan vinden… kan ze meestal om een of andere reden niet blijven duren.

En dan… dan blijft alleen de herinnering. Maar gaandeweg leer je ook dààr mee omgaan, en stel je vast dat die herinnering eigenlijk meer waarde heeft dan de belevenis op zich!

Belevenissen zijn vergankelijk.

Herinneringen niet! Die blijven.

Iedereen heeft in zijn leven wel eens iets ‘perfects’ beleefd en vastgesteld dat het niet kon blijven duren. Er lagen andere verantwoordelijkheden in de weg… het kon onmogelijk blijven doorgaan. Je kon bepaalde dingen enkel verwezenlijken als je voldoende gewetenloos was… en heel dikwijls moest je het allermooiste in je leven laten schieten ten behoeve van ‘het algemeen belang’. Maar dat geeft niet, en het is zéker niet verloren en verdwenen in de tijd. Want de herinnering… die blijft!

Hoe dan ook, altijd in het leven sta je voor keuzes. En telkens weer stel je vast dat de beste keuze die je kunt maken dikwijls een onmogelijke keuze is: niet aanvaard door de maatschappij… niet te verantwoorden tegenover je eigen omgeving… En meestal zijn die keuzes niet echt keuzes! Je kon ze niet aanvaarden als je in het reine wilde blijven met je geweten, maar je kon ze ook niet negeren, omdat ‘iets’ je dwong het te doen, zodat er van kiezen geen sprake was! Je raakte de pedalen kwijt, en hogere machten namen het tijdelijk over.

Maar toch, die kortstondige, zalige momenten van perfectie, die worden met de jaren je dierbaarste herinneringen en je weet dat het niet voor niets is geweest. De vele tranen die je er soms voor liet waren niet vergeefs. Het onnoemelijk verdriet gaat over en maakt plaats voor je allermooiste herinnering.

En dan ben je weer gelukkig. Dan leer je er mee omgaan dat in dit aardse tranendal niets perfect kan zijn, maar ook dat niets zomaar ‘verdwijnt’ uit je leven. Integendeel. Het zijn juist die kortstondige momenten van perfectie, die je ‘zijn’ uitmaken. Die je, héél eventjes maar, laten smaken van een paradijs dat boven de aarde uitstijgt. Een voorproefje van het hiernamaals?

Want logisch denkend kom je tot de conclusie dat het eigenlijk zo moest:

- Een ‘perfecte’ belevenis, of die nu een maand, een jaar of heel je leven duurt, blijft voor eeuwig deel uitmaken van je zijn.

- Een dergelijke belevenis is waar het écht om draait in dit leven. Al de rest is bijkomstig en gewoon een vorm van ‘overleven’.

- Als iets zó perfect is, kan het in veel gevallen niet blijven duren op deze aarde, maar kun je er wél donder op zeggen dat het hierboven ergens geregistreerd staat en zéker een bedoeling had.

- Perfectie bestaat! Maar het is als een zeepbel en kan niet blijven duren.

En juist daarom zijn de herinneringen in veel gevallen belangrijker dan de belevenis op zich.

Het leven is een leerproces. Dat leerproces bestaat uit goede en kwade zaken. We moeten het allemaal leren en we moeten er allemaal leren mee omgaan. Om de zo kortstondige perfecte momenten moeten we niet blijven treuren als ze voorbij zijn! We moeten juist de herinnering koesteren, want dàt is het dat ons maakt tot wie we zijn.

Voor velen zal ik nu wel chinees aan het schrijven zijn… omdat ze het (nog) niet hebben meegemaakt. Anderen weer zullen het onmiddellijk snappen. Voor dié schrijf ik het eigenlijk, want die zullen begrijpen wat het inhoudt en er misschien troost in vinden.

Materialisten zullen deze column maar niks vinden. Wie verder weet te kijken dan dit aardse tranendal zal er zeker de nodige lessen uit weten te trekken.

En ik kan alleen maar besluiten met: “Non, je ne regrette rien”.

Wie dàt kan zeggen is een gelukkig mens. Wie dàt kan zeggen heeft misschien wel ergens een of meer mooie herinneringen die niet kunnen worden aanvaard door de maatschappij… maar waarmee hij of zij zonder schroom bij de hemelpoort zal kunnen aankloppen. Of beter nog: misschien zullen die herinneringen juist de sleutel zijn om die poort te openen.

Zo. Dat was eventjes een melancholische noot, geschreven in een melancholische bui. Moet ook eens kunnen…

En voor wie het niet begrijpt: sorry voor de verloren tijd. Volgende maal beter.

Willy.

02-12-2010 om 08:49 geschreven door Willy

Het wintert weer, en daar komt het weer in de spotlights: veel arme asielzoekende gezinnen moeten de ijskoude nachten doorbrengen in erbarmelijke omstandigheden.

België krijgt zelfs sterke kritiek van Europa… en waarschijnlijk ook wel van een hele groep jankers! We zijn ‘onmenselijk’!!!

In de zomer hoor je daar niets van, maar ik veronderstel dat het er dan niet minder zijn. De winter is echter de beste gelegenheid voor de media om alles nog eens dik in de verf te zetten en op ons gemoed te werken. En ja, ook ik heb medelijden met die kinderen die daar in de kou moeten slapen. Maar tenslotte zijn het de ouders die ervoor gekozen hebben om aan ‘asieltoerisme’ te doen en ergens te stranden in the middle of nowhere, zonder doel, zonder plan A, en nog minder een plan B.

Met andere woorden: voor dat plan B moeten wij dan maar zorgen. En dat houdt dan meestal in: betalen voor fatsoenlijke opvang… een massa ambtenaren betalen om de asielaanvraag te onderzoeken, en wat nog meer!

Anderzijds, als WIJ op bezoek gaan naar andere landen, dan moet alles op voorhand gepland zijn: we blijven zoveel dagen, betalen zoveel voor ons hotel, en houden zoveel over als zakgeld. De terugreis is natuurlijk ook op voorhand betaald.

Als ZIJ ‘op bezoek’ komen, dan is het voor hun leven, betalen ze geen cent, en moeten wij maar zorgen dat we voldoende opvang en levensmiddelen hebben. En natuurlijk alles gratis, want werk moeten die mensen hier niet komen zoeken. Dat hebben we zelf niet.

Voldoende opvang scheppen betekent dan weer dat de drempel nog maar eens verlaagd wordt, dat er bijgevolg nog meer komen, en dat we binnen de kortste keren terug bij af zijn. Als we zo moeten doorgaan kan dat maar op één manier eindigen: dat hier geen plaats meer is voor de Belgen zélf, dat ons landje zit volgestouwd met asielzoekers… en dat wij zélf maar moeten proberen ergens asiel aan te vragen. (Op de Noordpool misschien?).

Ja, want in beschaafde landen zouden we het niet moeten proberen. Ik zie me al neerstrijken in Australië en luid schreeuwen: “Australia, here we come! Dit zijn mijn vijf vrouwen, daar zitten mijn vijfentwintig kinderen. We hebben geen plan A, geen plan B en we hebben honger. Zoeken jullie nu maar uit hoe jullie ons zullen onderbrengen en hoeveel geld we dagelijks kunnen ontvangen.”

Zou dat werken denk je? Natuurlijk niet! Maar hier werkt dat wél!!!

Ik weet één ding: als ik in België de politieke toestand onhoudbaar zou vinden zou ik niet vluchten, maar daarentegen eerder vechten voor mijn recht in eigen land. Of als dit hopeloos zou blijken, toch eerst uitzoeken hoe ik in een vreemd land mijn kost kan verdienen, en dàn pas vertrekken.

Maar ja… nu echter zou ik inderdaad ook wel medelijden hebben met die kindjes in het koude noordstation. Ware het niet dat veel van diezelfde kindjes, als ze asiel verleend worden, de toekomstige gangsterbendes gaan vormen in ons op zich al zo onveilig geworden landje.

Ik wil zeker niet de fout maken al die mensen over één kam te scheren. Er zitten waarschijnlijk wel sukkelaars tussen die echt geen andere uitweg meer zien. Waarschijnlijk een heel kleine minderheid. De rest?

Asieltoerisme… opportunisme… Liever het geld zoeken waar men denkt dat het te vinden is dan er zelf voor te werken of tenminste te vertrekken met een fatsoenlijk plan. Maar zelfs dat laatste is er niet.

Dat Europa zich een beetje met zijn eigen zaken bemoeit! De Fransen hebben ooit heel Noord Afrika gekoloniseerd en voor hen laten werken. Wel, dat dié nu maar de Noordafrikanen onderdak bieden. Engeland had ooit koloniën over de hele wereld. Laat dié dan maar de rest van de wereld met open armen ontvangen.

Wij? Ja, wij hebben bepaalde rijkdommen aan Kongo te danken. Daarom zal ik ook nooit een Congolees met de vinger wijzen als die hier nu op zijn beurt komt profiteren van ons. Maar de rest van de wereld? No way! Daar zijn onze gesneuvelden niet voor gevallen in twee gruwelijke oorlogen.

Als ze hadden geweten waar ze hun bloed voor gaven zouden ze waarschijnlijk niet eens hebben willen vechten! Laat staan te sneuvelen voor het ‘vaderland’.

Neen hoor! Europa heeft een poort geopend, heeft een gelegenheid geschapen waarvan gretig gebruik wordt gemaakt, en nu doet het niets anders meer dan die poort steeds maar breder te maken en de drempel lager.

Lijkt me niet de juiste politiek! Maar ik zal wel de verkeerde instelling hebben. Ik ben waarschijnlijk te vaderlandslievend. Vroeger kreeg je daar een medaille voor… tegenwoordig noemen ze je racist.

Maar alle gekheid op een stokje, ik zou toch ook eens graag naar landen als Albanië en consoorten gaan zonder enig verder plan of werkgelegenheid, daar politiek asiel aanvragen, en dan onbeschaamd op de nationale TV mijn beklag doen over het hotel waarin ik (zonder een cent te betalen) werd ondergebracht. Benieuwd wat er met me zou gebeuren! De galg?

Onze eigen regering? Wat die moet doen is niét België splitsen, maar België terug uit dat stomme Europa-gedoe halen!!! Het heeft ons niets opgeleverd en zàl ons nooit iets opleveren. Wel integendeel.

Maar de boer? Die ploegde voort…

Willy.

01-12-2010 om 09:27 geschreven door Willy