|
Op de keper beschouwd is het toch wel een heel rare soort, dat mysterieuze mensdom hier op deze aardkloot! Een combinatie van enorm veel factoren eigenlijk! Soms totaal tegengestelde factoren. Niet te verwonderen dat religies zoveel willoze slachtoffers vinden! Mensen dan die zich nooit bewust zijn geweest van hun eigen denkvermogen, en verklaringen voor prangende levenskwesties dan maar liever overlaten aan de hersenen van anderen. Anderen die daar natuurlijk schromelijk van profiteren!
GELOVEN is hier het sleutelwoord.
NADENKEN is taboe! Als de religies er de macht toe hadden zouden ze het nadenken bij wet verbieden!
Maar goed, we bestaan, en dat is het voornaamste. Maar waaruit bestaan we dan eigenlijk wel?
- In de eerste plaats is er een lichaam. Biologisch ontstaan door een vader en een moeder die vader en moedertje speelden.
- In de tweede plaats is er een geest, die zich onwrikbaar in dat lichaam heeft genesteld vanaf de geboorte en hoogstwaarschijnlijk astrologisch is bepaald.
- In de derde plaats is er een bewustzijn, gevormd en telkens weer hervormd en bijgewerkt door... ja... door alle gebeurtenissen in ons leven en alle mensen waarmee we ooit in contact kwamen! Dichtbij of veraf, ze lieten allemaal hun sporen na in ons zijn. Of 'updates', om in de taal van het computertijdperk te blijven.
Hé, ben ik hier net de 'heilige' drievuldigheid aan het heruitvinden? Een drievuldigheid die in elk van ons schuilt en helemààl niet in die fata morgana die we vroom de hemel noemen?
Hoedanook, als ik dit alles overdenk kan ik niet anders dan dankbaar zijn en me als een verwend kind te voelen!
- Mijn ouders ben ik dankbaar dat ze me het leven schonken.
- Mijn geest, of 'toegewezen engelbewaarder' om het in kerkelijke termen uit te drukken, ben ik dankbaar dat hij me altijd zo goed heeft begeleid.
- De mensen die ik ontmoette ben ik dankbaar voor wat ze in me achterlieten. Allemaal blijven ze een deeltje van mijn bewustzijn vormen. Want allemaal brachten ze me iets bij. En niet alleen maar de positieve mensen. Ook van mijn negatieve contacten leerde ik zo mogelijk nog meer. Want leren hoe het moét is één zaak. Maar daar zul je weinig lessen uit trekken als je niet ook aan den lijve ervaart hoe het niét moet! En daar heb je dan die negatieve mensen en ervaringen voor nodig.
En dan bereik je de gezegende leeftijd van een 'jonge' tweeënzeventiger en je kijkt achterom. Je laat alle mensen die je van ver of van dichtbij leerde kennen de revue passeren. En op de vraag "kon het beter?" moet ik, gelukkig voor mij, "neen" antwoorden.
Is dat niet heerlijk? Ik denk dat zowat alle mensen daar "neen" moeten kunnen op antwoorden. Maar dat kunnen ze alleen maar als ze de zaken in de juiste context bekijken! Ze vergeten namelijk al gauw dat vooral de negatieve contacten de beste leerscholen zijn geweest! En onthouden alleen het negatief effect dat die contacten op hen hadden.
Aan wie heb ik al dat geluk te danken? Aan die engelbewaarders, om ze maar zo te noemen! En ik heb stellig de indruk dat ook die engelbewaarders zich voortdurend vermenigvuldigen. Hun gelederen laten aanvullen door oude en nieuwe contacten in mijn leven. Mensen die ik kende, maar gestorven zijn, blijven, indien het contact positief was, rond me hangen en geven me raad. Bepalen voor een stukje mee hoe ik op omstandigheden reageer. En beschermen me tegen stommiteiten. Die zitten dan spreekwoordelijk op mijn rechterschouder.
De negatieve mensen die ik kende blijven me ook bij, maar zitten op mijn linkerschouder uit te huilen! Vol spijt en berouw blijven ze me herinneren aan hun fouten maar proberen me ondertussen toch aan te zetten hun fouten over te nemen. Dan kunnen zij immers inbreken in mijn persoonlijkheid en die overnemen.
Maar hoewel ze het net andersom willen, leren ze me juist hoe ik het nooit moet doen en werkt hun spelletje helemaal omgekeerd. In zeldzame gevallen halen ze toch, in een zwak moment, de overhand en weten mijn bewustzijn over te nemen. Tijdelijk! En dan raak je soms ongewild in een depressie of rouwproces. Je bent dan als het ware 'overgenomen' door de negatieve geesten. Maar dan halen de goede zielen van mijn rechterschouder weer zwaar uit en slaan ze compleet in de vernieling. En kan ik gelukkig weer mezelf worden.
Uiteindelijk wordt dit alles geregisseerd en gefilterd door die eerste engelbewaarder. Dié kunnen we niet negeren, want die is ons ware 'ik-besef' of ego. Die zorgt voor de selectie van alles wat op ons afkomt en is onze eerste verdedigingslinie. Dié is verantwoordelijk voor wat we doen met de informatie die anderen, dood of levend, ons overbrengen of proberen over te brengen. Willen we het negatieve volgen, denkend dat dit ons meer voordeel zal geven? Dan doen we dat maar. Volgen we liever het positieve, zélfs als het een heel pak moeilijker lijkt? Evenmin een probleem.
Maar of we al dan niet gelukkig worden hangt in hoge mate af van de positieve elementen die we in ons leven hebben weten te verzamelen en te behouden. Winstbejag mag dan al zo verleidelijk klinken... op het eind van de rit zullen diegenen die in de eerste plaats op winst zijn belust toch als de grote verliezers uit de bus komen!
En ja, ondanks mijn al hogere leeftijd voel ik me een volmaakt gelukkige mens! Vastberaden om het mijn laatste jaren zo te houden. Méér zelfs... ik voel me nog altijd even onsterfelijk als ik dat als tiener deed!
Misschien een beetje diep gegraven stof voor deze veelbelovende zondag, maar dat moet ook maar eens kunnen.
Willy.
06-10-2013 om 07:31
geschreven door Willy
|
