Ik heb efkens gewacht tot die moeilijke dagen weer voorbij zijn om dit stukje te publiceren. Om traditioneel denkende mensen niet voor het hoofd te stoten. Doe ik dat toch, sorry dan hoor. Mijn bedoeling is juist om dat zinloos verdriet wat te temperen.
Mensen hebben namelijk de nare eigenschap om hun emoties het hele jaar lang als het ware op te sparen, om het dan in volle geweld te laten uitbarsten op de afgesproken datum! Alsof iemand
inderdaad
Hallo - Ween! Heeft gezegd. Als ik logisch zou denken, en niet beter zou weten, zou ik zeggen: je reinste comedie. Geprogrammeerd verdriet! Maar dat is het niet. Misschien wél een zekere vorm van cultuurgebonden naïviteit. Ons ingelepeld van in de wieg.
En omdat ik zelf te logisch ben aangelegd, heb ik dergelijke lepeltjes altijd aan me laten voorbijgaan. Maar logica mag dan misschien wel goed zijn, ik ondervond al lang dat het een schoentje is dat jammer genoeg lang niet iedereen past! Het zou nochtans veel nutteloos lijden kunnen besparen.
Misschien ben ik dan wel te ongevoelig op dit vlak, hoewel ik die mensen ergens wel kan begrijpen. Maar desondanks vind ik het belachelijk. 1 november is natuurlijk weer net zon dag geweest. Met zijn allen naar de begraafplaatsen. Met zijn allen nog maar eens met de neus in het al dan niet verwerkte verdriet gedrukt! Het verwerkte weer oprakelend en het onverwerkte nog versterkend.
Het principe op zich kan ik ook nog wel begrijpen: een willekeurige dag, uitgekozen door onze religie om nog even aan de doden te denken. Heb ik niks tegen. Hoeft wel niet voor mij, maar niet iedereen denkt gelijk. Persoonlijk begraaf ik geliefden in mijn hart, en mijn hart kent geen wereldse noch religieuze kalenders. Mijn hart weent als het droevig is, en lacht als het vrolijk is. Niét omdat iemand toevallig een weendag of een lachdag heeft ingesteld.
Tot daar mijn strikt persoonlijke filosofie over Allerzielen op zich. Een filosofie die ik niemand wil opdringen, want elk vogeltje zingt toch zoals het gebekt is, en het zou maar eentonig zijn als we allemaal gelijk zongen.
Maar wat ik dan weer wél walgelijk vind, is de recente modernisering van die dodendag! We moesten hoognodig Haloween gaan importeren uit Amerika, compleet met alle wansmakelijke gekte rond het hele doodsgebeuren! Haloweenstoeten met afgrijselijke lijkenmaskers, de hele stad vrolijk opgesmukt tot dodenstad! En natuurlijk, niet te vergeten: de commercie rond dat hele circus!
De winkels wedijveren met mekaar om de griezeligste etalage! Staan er niet bij stil dat veel mensen juist op dié dag stil en ingetogen hun doden willen herdenken. Geen behoefte hebben aan het belachelijk maken van de dood! Daar geen reden in zien om vrolijk een griezelig feest te gaan vieren.
Hadden ze hun haloween dan nog op een ander tijdstip gepland, maar neen! Nét dié dagen! En wat ik helemààl hypocriet vind zijn mensen die 's morgens staan te wenen aan een graf, en 's avonds de bloemetjes gaan buitenzetten in een spetterend haloweenfeest! Van programmatie gesproken!
Hoé in godsnaam dat gebruik ooit in Amerika is binnengesijpeld mag de duivel weten! Vond het altijd al van onbegrijpelijke wansmaak getuigen. Spotten met de dood doé je nu eenmaal niet in beschaafde landen. En zéker al niet op Allerzielen. Lijkt me echt wel het toppunt van wansmaak. Mensen komen droevig terug van het kerkhof en worden al direct met de neus in een bespottelijke lijkenstoet gedrukt of moeten langs etalages lopen die wel uit een griezelfilm lijken te komen.
Is dàt het enige respect dat onze maatschappij nog voor de doden weet op te brengen?
Neen! Ik begrijp mijn wereld van langsom minder!
En wat ik nog minder begrijp is dat juist ik, die de hele begraafplaatspoespas op Allerzielen aan mijn laars lap
dit stukje moest gaan schrijven!
Ziet dan niemand anders de wansmaak van dit gebeuren in, zodat ik me wel verplicht voel er zelf dan maar over te berichten? Noch in de pers noch waar ook zul je zelden iets negatiefs over haloween horen! En toch...
Willy.
|