... kun je op een zondagmorgen om zes uur beginnen schrijven? Over die rare hersenspinsels van je? Ik ben er altijd van uitgegaan dat een mens een compleet wezen is dat dan ook compleet voor zichzelf moet kunnen instaan. Vandaar dat ik altijd alles heb geleerd dat daar nodig voor is. Zélfs mijn hersenen heb ik getraind om als zelfstandig persoon alle emoties aan te kunnen.
Nu het zover is, stel ik toch vast dat alles in het huishouden dan wel op rolletjes loopt, maar dat de hersenen toch niet altijd doen wat je wilt! Na de schok van verdriet en medelijden kwam het gemis. Gemis overwonnen, maar toch bleven beelden spoken in die rare hersenen van me.
Gewoon, zoals gisteren, een terrasje doen: een terrasje dat ik vroeger dikwijls alleen deed met Chico, maar ook soms samen. Wel, hoewel ik mijn hersenen probeerde te dwingen om te denken aan al die keren alleen, wilden ze me niet gehoorzamen en gingen zich de keren dat we er samen zaten herinneren. En toch zaten we er niet honderduit te babbelen. Gewoon zitten en genieten van een drankje en een zonnetje. Wat is het verschil als ik er alleen zit? Ik zou het niet weten, maar het voelt wél een beetje wrang aan.
En zo zijn er duizenden kleine dingetjes die telkens weer op je afkomen. Ja. Het komt en gaat! En ik zie het liever gaan dan komen, maar je ontkomt er toch niet aan.
Nu. Het is ook nog zo heel erg kort geleden, en meer en meer ga ik beseffen dat de tijd inderdaad alle wonden heelt, maar niet altijd aan het tempo dat je zelf wel zou willen.
Maar goed. Vanmiddag maak ik frietjes met een lekker stukje filet pur, en dan zien we wel weer. Het belooft een mooie, warme lentedag te worden en daar ga ik zéker van profiteren! Morgen wordt weer minder voorspeld en dus moeten we het er maar van nemen wanneer het er is.
Willy.
|