... kun je op een zondagmorgen om zes uur beginnen schrijven? Over die rare hersenspinsels van je? Ik ben er altijd van uitgegaan dat een mens een compleet wezen is dat dan ook compleet voor zichzelf moet kunnen instaan. Vandaar dat ik altijd alles heb geleerd dat daar nodig voor is. Zélfs mijn hersenen heb ik getraind om als zelfstandig persoon alle emoties aan te kunnen.
Nu het zover is, stel ik toch vast dat alles in het huishouden dan wel op rolletjes loopt, maar dat de hersenen toch niet altijd doen wat je wilt! Na de schok van verdriet en medelijden kwam het gemis. Gemis overwonnen, maar toch bleven beelden spoken in die rare hersenen van me.
Gewoon, zoals gisteren, een terrasje doen: een terrasje dat ik vroeger dikwijls alleen deed met Chico, maar ook soms samen. Wel, hoewel ik mijn hersenen probeerde te dwingen om te denken aan al die keren alleen, wilden ze me niet gehoorzamen en gingen zich de keren dat we er samen zaten herinneren. En toch zaten we er niet honderduit te babbelen. Gewoon zitten en genieten van een drankje en een zonnetje. Wat is het verschil als ik er alleen zit? Ik zou het niet weten, maar het voelt wél een beetje wrang aan.
En zo zijn er duizenden kleine dingetjes die telkens weer op je afkomen. Ja. Het komt en gaat! En ik zie het liever gaan dan komen, maar je ontkomt er toch niet aan.
Nu. Het is ook nog zo heel erg kort geleden, en meer en meer ga ik beseffen dat de tijd inderdaad alle wonden heelt, maar niet altijd aan het tempo dat je zelf wel zou willen.
Maar goed. Vanmiddag maak ik frietjes met een lekker stukje filet pur, en dan zien we wel weer. Het belooft een mooie, warme lentedag te worden en daar ga ik zéker van profiteren! Morgen wordt weer minder voorspeld en dus moeten we het er maar van nemen wanneer het er is.
Illegale zwartwerkers betogen tegen illegaliteit! Ze willen... nee, moéten geregulariseerd worden om te kunnen meeprofiteren van de welvaartstaat die pientere Amerikanen hebben geschapen! Slik! Waar gaan we eigenlijk naartoe? Wat voor zin heeft het nog als ijverige volkeren zich te pletter werken om hun nakomelingen een betere toekomst te schenken, als die nakomelingen zonder blikken of blozen parasieten toestaan om te betogen voor wat ze hun rechten vinden? Ja, die parasieten zelfs nog gelijk geven ook onder de vlag van humanisme! Een vlag die trouwens vele ladingen dekt, en waarschijnlijk wel is uitgevonden door lieden die het niet zo nauw nemen met wetten en reglementen! Ook hier is dit soort humanisme onze welvaartstaat aan het aanvreten.
Amerika heeft, geloof ik, acht miljoen werklozen. Amerikanen! Amerikanen die geen werk vinden.
Waarom vinden ze geen werk? Omdat zwartwerkende illegalen makkelijker aan de bak komen. En dan willen die hun parasitaire activiteiten nog geregulariseerd zien ook! Is er dan geen schaamte meer in de wereld? Welke wereld hebben wij dan wel gemaakt?
Voor wanneer een betoging van inbrekers om inbreken legaal te maken? Om, als beroepsinbreker, eventueel ook nog van een pensioen te kunnen genieten? Want uiteindelijk komt het hier op hetzelfde neer: die illegalen hebben ooit 'ingebroken' in Amerika! Een regelrechte aanslag gepleegd op de werkgelegenheid. En nu eisen ze Amerikaans staatsburgerschap? Kom nou...
Maar ja, in onze moderne, overhumane wereld, kan dat allemaal! Niemand reageert, en dus kunnen ze telkens weer een stapje verder gaan! Onbeschaamd! Ongeremd!
Vooral Mexicanen hunkeren naar Amerika en proberen alles om er binnen te geraken, en al zijn de grenzen wel goed afgeschermd, ze raken er toch door!
Waarom verdorie strijden en werken ze niet als andere welvarende volkeren voor betere omstandigheden in eigen land?
Als je jong bent sta je daar niet zo bij stil, maar de mens is toch wel een uiterst complex wezen!
Zo bijvoorbeeld is een goede man-vrouw relatie toch telkens weer een toevalstreffer die maar zelden voorkomt. Want als je jong bent denk je niet aan complexiteit: zij is een vrouw, ik ben een man, en dus zal het wel goed zijn zeker? Maar och arme... dat is het zelden, tenzij je écht wel de ware hebt getroffen.
Mijn ervaring heeft me geleerd dat de mens een zodanig complex wezen is dat de kans op een ware 'match' eigenlijk verwaarloosbaar is. Juist door de vele individuele verschillen doen zich, vooral in het begin, allerlei problemen voor die eigenlijk geen problemen zouden mogen zijn mits een beetje meer wederzijds begrip en een pak minder wantrouwen.
Bij het minste wat enige wrevel veroorzaakt wordt 'ingegrepen'! Dat gebeurt dan meestal door de partner te willen veranderen naar je eigen beeld en gelijkenis. Wat uiteraard net omgekeerd werkt. Beter is dan ook om de verschillen wat proberen te nivelleren, en proberen te begrijpen waarom een ander 'anders' is! En met dat anders zijn leren leven. Maar dat vraagt tijd. Heel veel tijd. En zoveel geduld heeft men meestal niet.
En dan wordt overgestapt naar plan B: blijf op je standpunt en verander de ander!
Lukt dat niet, dan komt plan C in actie: echtscheiding.
Mijn ervaring is toch dat je, om tot een goede relatie te komen, jaren nodig hebt. Iedereen heeft wel ergens zijn of haar onhebbelijkheidjes die ervoor zorgen dat wederzijds vertrouwen pas na jaren van ervaring met elkaar volledig kan zijn.
Ik heb voldoende zelfkennis om mijn eigen onhebbelijkheidjes te kennen! Dat is dan vooral dat ik heel erg zwijgzaam ben. En toch vind ik mezelf een open boek en vind het helemaal niet nodig iets te verbergen. Ik ben alleen geen 'onderhoudende babbelaar'. Voor een vrouw ligt dat soms moeilijk, en juist daarom ook zou ik het geen enkele vrouw nog willen aandoen om haar leven met mij te delen! Tegen de tijd dat ze doorheeft dat je écht wel alles kwijt kunt aan me, als het maar geen dom en zinloos gebabbel is, zouden we al best in een bejaardenhome kunnen zitten!
Vrouwen ervaren stilte nogal dikwijls als vijandigheid "als hij me niets zegt dan is hij kwaad op mij". Of "wat een saaie vent is dat. Ik verveel me steendood".
Enfin, in mijn huwelijken heb ik dat toch steeds ervaren. Tot... ze eindelijk gingen snappen dat woorden maar zeepbellen zijn, en daden veel belangrijker. Er zijn voor elkaar. Als emotionele problemen opduiken, die problemen met elkaar kunnen uitbabbelen op een volwassen manier. Veel liever dan oppervlakkige babbeltjes die eigenlijk niks loslaten over jezelf of hoe je de relatie ziet.
Problemen en emoties uitbabbelen kon ik, natuurlijk ook wel na enige tijd, het beste met mijn tweede vrouw. Na een zekere periode van wantrouwen kwam ze er ook wel achter dat ze altijd op me kon rekenen, en nam dan ook maar vrede met mijn stilzwijgendheid.
Problemen uitbabbelen met mijn eerste vrouw echter, bleek altijd weer eenrichtingsverkeer! Problemen waren pas van de baan als ZIJ gelijk kreeg! Wat ik dan weer aanzag als een gebrek aan intelligentie van haar kant. Dat bewijst dan wel weer dat elke mens wel helemaal anders in elkaar steekt!
Tja, de complexiteit van de menselijke geest kan je soms wel lelijke parten spelen. En dat hoeft niet alleen in de liefde zo te zijn. Bij vriendschappen gaat het net eender. Zo heb ik een vriend, een héél goeie vriend, die als enige onhebbelijkheid heeft dat hij vindt dat alles wat hij doet, eet of koopt gewoon het beste, mooiste, duurste of goedkoopste is wat je kunt krijgen. En hij maakt zich onmiddellijk dik als je daar ook maar durft aan te tornen! Discussie over dergelijke onderwerpen zijn dan ook zoveel als uitgesloten. Als hij iets lekker vindt moet je zéker niet zeggen dat je iets anders nog beter vindt. Dat is gewoon taboe in zijn ogen. Een regelrechte aanval op zijn persoon. Staat hij er dan echt niet bij stil dat smaken kunnen verschillen? En dat je, door naar elkaars smaak te luisteren, soms veel kunt bijleren?
Nou ja, je ziet het: mensen verschillen enorm van elkaar. Reden temeer om niet te gaan muggenziften over dergelijke futiliteiten! Pas als het innerlijke fundamenteel van elkaar verschilt doe je er beter aan bepaalde personen te mijden.
Blijkbaar ook is de mens de enige soort op aarde die deze complexiteit van geest bezit! Bij dieren hoeft dat allemaal niet zo netjes te kloppen! Een mannetje en een vrouwtje, en meer moet dat niet zijn! Of gewoon twee mannetjes. Die kunnen ook lekker spelen zonder om de haverklap ruzie te hebben!
Bloed vergieten! Elk normaal mens gruwt ervan. Waarom? Waarvoor? Ouderen bekijken het misprijzend. Jongeren kruipen op de stellingen om ertegen te protesteren. Allemaal staren ze zich blind op de 'gevolgen van iets', maar stellen zich niet de vraag "Gevolgen van wat?"
Want elk gevolg moet toch een oorzaak hebben? Zonder oorzaak kan er ook geen gevolg zijn. In 'duidelijke' gevallen gaat het om de machtswellust van enkelingen (zie wereldoorlogen 1 en 2). In minder duidelijke gevallen gaat het in beginsel om religies, maar dat lijken maar weinigen te beseffen. En áls ze het al beseffen, dan vinden ze dat ze een 'rechtvaardige' strijd strijden en begrijpen ze helemaal niet dat religies zeepbellen zijn! Pienter uitgedachte verhaaltjes om het gepeupel voor je kar te kunnen spannen.
Maar zelden krijgt de religie zélf de schuld! Altijd weer wordt de bal doorgespeeld naar de politiek. Zonder er bij stil te staan dat, waar een religie de scepter zwaait, elke politicus weer het beleid zal voeren dat die religie voorschrijft en dat funest is voor de samenleving! Waarom die politicus dat doet? Twee redenen. Soms uit persoonlijke maar misplaatste geloofsovertuiging. Maar meestal om dezelfde reden die onze politici gebruiken: klakkeloos de trend volgen!
Als ik het goed begrijp dan wordt momenteel in de Moslimwereld onnoemelijk veel bloed nutteloos vergoten om... ja... wààrom eigenlijk? Om betere leiders aan de macht te kunnen brengen? En wie of wat moeten die leiders dan wel zijn? Van weer hetzelfde soort natuurlijk, want ja, dat schrijft de religie nu eenmaal voor!
Zo kun je heel je leven blijven vechten en bloed vergieten! Vechten tegen gevolgen waarvan je de oorzaak ongemoeid laat! Stupide! Proberen de rook te blussen zonder aan de vuurhaard te raken! Wanneer zal daar iemand eens op het idee komen de OORZAAK aan te pakken?
Maar ach... zijn wij dan zoveel beter? Kiezen wij dan wel bewust voor de leiders die ons vaderland beschermen? Hm... Me dunkt van niet! Want al generaties lang verraden onze leiders ons vaderland en blijven we toch voor hetzelfde soort stemmen! Collectieve gekheid? Collectief geheugenverlies? Collectief ONbewustzijn?
Het blijft me toch maar heel eigenaardig overkomen hoe een welvaartstaat zo'n onbegrijpelijke bokkensprongen kan maken in bijvoorbeeld het migratiebeleid, zonder door de kiezer te worden afgestraft. Integendeel, de kiezer lijkt die wanmaatregelen nog te bejubelen!
En ondertussen betalen wij maar braafjes het gelag van die waanzin!
Neen. Ik begrijp het niet meer. Waarschijnlijk heb ik te lang geleefd om die collectieve zotheid nog te kunnen begrijpen!
Ik heb, net als alle westerlingen, lang gedacht dat de wereld eindelijk af was van godsdienstoorlogen. Dat er door de eeuwen heen al genoeg bloed was gevloeid voor fictieve sprookjesverhalen. Dat de mensheid slimmer was geworden. Geleerd had van de fouten. Niet langer klakkeloos geloofde en zich niet langer in het vuur van een zinloze strijd liet gooien door profiteurs en valse profeten.
Maar als ik zie wat er momenteel in de Moslimwereld gebeurt moet ik mijn mening herzien! Blijkbaar is in de afgelopen eeuwen alleen maar de ene helft van de wereld geëvolueerd. De andere helft blijft, opgezweept door, alweer, religie, mekaar de kop inslaan! Dagelijks zien we bloederige taferelen op TV. Dagelijks wil men ons motiveren om een helpende hand toe te steken! Dagelijks verwelkomt Europa vluchtelingen uit die bloedbaden!
Eigenlijk zou de beschaafde wereld daar volledig afstand moeten van nemen. Als hun religie hoognodig bloed wil zien vloeien, en ze blijven daarin geloven, wel, dan doen ze maar! Hebben wij eigenlijk niks mee te maken! De enige hulp die we kunnen bieden bestaat uit het proberen hen ervan te overtuigen dat ze vechten voor een zinloze, verachterde religie. Ze moeten niet af van wéér andere leiders! Ze moeten af van hun religie! Maar dat mogen we nou net niet zeggen, want dan worden we gedoodverfd als racisten! En toch is dit de enige efficiente hulp die we kunnen verlenen! Ik ben helemaal geen racist en heb medelijden met die mensen! Maar dan moeten ze ook willen inzien wie de echte vijand is. En zolang ze dat noch willen noch kunnen zal de bloedkraan nooit kunnen worden dichtgedraaid! We kunnen ons alleen maar blauw betalen aan opvang, maar zolang religies het bij bepaalde volkeren helemaal voor het zeggen hebben, is het dweilen met de kraan open en doen we meer kwaad dan goed. Want zo lang wij helpen, zullen ze nooit tot het besef komen hoe zinloos hun strijd is!
Maar helaas ziet de westerse wereld dat zo niet! Integendeel, men doet er net alles aan om zoveel mogelijk elementen uit die verachterde wereld naar hier te importeren, zodat het er hier vroeg of laat ook bovenarms zou kunnen opzitten! Als die 'integratie' nou eens normaal had verlopen, met andere woorden, dat wij die mensen er van hadden kunnen (of mogen) overtuigen dat ze nooit een stap verder zouden komen met die religie, dan was er misschien nog hoop geweest. Maar neen! Onze leiders deden er juist alles aan om ONS te integreren en dat geloof bovendien nog zwaar te sponsoren!
Wanneer zal de hele mensheid begrijpen dat religies noch min noch meer zijn dan de aanzet tot zinloos geweld? Wanneer zullen de westerse leiders begrijpen dat ze er moeten mee ophouden religies te sponsoren? Of het nu eigen of vreemde religies zijn? Wanneer zullen ze doorkrijgen dat er nooit vrede op aarde zal zijn zolang ze religies voldoende macht geven om hun discipelen helemaal te hersenspoelen?
Ik geloof stellig dat de mens van nature uit een vreedzaam wezen is dat logisch kan denken en voor zichzelf een welvaartstaat kan opbouwen, waar ook ter wereld. Daar hebben we alle capaciteiten voor. Maar daar steken juist de religies een stokje voor! Van kindsbeen af wordt de mens geïndoctrineerd met grove leugens en halve waarheden. En kinderkopjes zijn toch zo kneedbaar! Happen toch zo gretig toe als hen een snoepje wordt beloofd. En of ze dat snoepje op aarde of in de hemel zullen krijgen doet er weinig aan toe.
Kinderen opvoeden zou op een heel andere manier kunnen! Géén loze beloftes! Géén dogma's die nooit iemand heeft kunnen bewijzen! Ze gewoon leren wat moet gedaan worden om op een gelukkige en vreedzame wijze te overleven: gepaste geboortebeperking bijvoorbeeld; er ook voor zorgen dat je nooit meer neemt dan je geeft; studeren voor wat je het beste ligt en je beroep uitoefenen deels met je hersenen en deels met je hart. Leren om anderen nooit aan te doen wat je zelf niet zou willen aangedaan worden!
Is dat nou écht zoveel gevraagd van de gemeenschap? Moeten daar nou écht allerlei onbestaande goden bij worden betrokken? Waarom? Om datgene wat niemand weet of ook maar kan weten tegen beter weten in als 'gekend' te kunnen presenteren? Is het dan zó moeilijk om op bepaalde vragen te moeten antwoorden: "Ik weet het niet!"? De vraag of er leven is na de dood bijvoorbeeld. Wel, dat weet niemand en kan niemand weten. Wel, bekén dat dan ook verdorie! Een vraag die blijft openstaan is nog altijd meer waard dan een vraag die is beantwoord met een leugen.
Want naar het antwoord op een open vraag kan elk individu blijven zoeken. Ook al leidt dat zoeken nooit tot een tastbaar en bewijsbaar resultaat, het helpt je tenminste om je eigen persoon te leren kennen! Het stimuleert ook tot zoeken en vorsen.
Maar als de vraag al beantwoord is, en dan nog wel door een leugen, dan voelt niemand nog de behoefte om te zoeken en slikt netjes de voorgekauwde leugentaal! Tot wàt die ook maar aanzet!
Maar belangrijker dan die openstaande vraag is het antwoord op een vraag die veel concreter is: we leven nu eenmaal met zijn allen op aarde en moeten er het beste van maken. Hoe doen we dat?
Wel, het antwoord ligt voor de hand: de aarde kan maar een bepaald aantal mensen voeden. Neemt dat aantal buitensporig toe, dan staan twee keuzes open:
1. Geboortebeperking; 2. Doodslag.
De keuze is dan, voor een normale mens, gauw gemaakt toch? Waarom prediken religies steeds weer voor die tweede mogelijkheid?
Oh... doen ze dat niet? Jawel hoor! Want prediken om zoveel mogelijk kindjes op de wereld te zetten staat gelijk aan zoveel mogelijk mensen te doden om plaats te maken voor die nieuwelingen!
Het Christelijke geloof is ook nog maar een halve eeuw geleden opgehouden met die onzinnige doctrine. Maar zien we daar resultaat van? Neen! Want op hetzelfde moment hebben we dan maar vreemden geïmporteerd om hier te komen rampetampen en ons kleine landje overvloedig van hun kroost te voorzien!
Ook vraag ik me soms af of overtuigde Moslims wel degelijk beseffen dat ze eigenlijk een parasitaire godsdienst belijden. Een godsdienst die op zichzelf geen leefbare wereld in stand kan houden en daarom steeds weer andere volkeren moet veroveren om dan op de kennis van die volkeren te gaan parasiteren. Want concrete kennis studeren en Moslim zijn gaan moeilijk samen! Islamkennis is véééééél belangrijker! Al kun je daar niet van eten! En om te kunnen eten moeten ze dan maar... ja, je raadt het al!
Dat die religie zichzelf niet in stand kan houden ligt voor de hand: ze leert haar kinderen in de eerste plaats een fictieve religie aan. Nét zo fictief als het Christelijke geloof trouwens! Maar daar waar de Christelijke opvoeding ook openstaat voor vooruitgang en kennis, doet de Islam dat niét! Alles wat de Islam betreft is belangrijk genoeg om alle energie in te steken. De rest is bijzaak, voor mochten er nog enkele kinderlijke hersencellen actief genoeg zijn om verder te willen denken.
Is het, onder dié omstandigheden, toeval dat Moslims zelden of nooit enige intelligente bijdrage leverden aan de moderne wereld zoals wij ze kennen? En dat ze, om bij te blijven in deze door denkwerk geschapen moderne wereld, wel verplicht zijn op andere volkeren te gaan parasiteren?
Is het toeval dat ze altijd weer moeten zien te overleven op de kap van anderen omdat hun eigen wereld geen toekomstperspectieven biedt?
En toch zijn ze fier op hun geloof! En toch vinden onze leiders dat WIJ ons, in eigen land, moeten integreren in HUN wereld!
Eventjes toch wil ik hier wat uitgebreid terugkomen op een terechte reactie op mijn vorig stukje: het is inderdaad snelheid en geld dat telt in de tegenwoordige restaurants. Maar of je echt een kunstenaar moet zijn om lekker eten op tafel te brengen durf ik te betwijfelen! Een lekker, eerlijk eetmaal bereiden is helemaal geen kunst! Niét als het om de tong gaat. Wél als het om het oog gaat. En daar spelen de eliterestaurants dan gretig op in: alles voor het oog. En met wat overblijft aan 'kunst' moet de tong het dan maar stellen! De zogenaamde 'kunst' is dan, ochgottekes... eventueel de dressering van je bord. De échte vakkennis gebeurt echter niet op je bord, maar in de pan! En daar juist loopt het fout. Net dààr speelt tijd een veel te grote rol.
Maar geld vragen voor iets dat 'op snelheid' is bereid, vind ik noch min noch meer dan boerenbedrog!
Maar anderzijds: bedriegen kun je niet alleen! Daarvoor moeten er minstens twee zijn: één die bedriegt, en één die zich laat bedriegen! Anders gaat de vlieger niet op.
En ik kom zo langzaam maar zeker tot de conclusie dat steeds meer mensen gewoon WILLEN bedrogen worden! Ze beweren smaak te hebben en zoeken dan maar een 'smaakvol restaurant' op. Of dit smaakvol restaurant ook 'smaakvol eten' bereidt is iets waar ze blijkbaar niet meer echt bij stilstaan!
Zonde van de paling. Zonde van de frietjes. Zonde van al die mensen die er bij gebrek aan smaak maar inlopen! Ik weet in elk geval waar ik, de volgende keer dat ik paling wil eten, zal heengaan! En hopelijk is het ook dààr nog niet te erg geïndustrialiseerd. Maar dat denk ik niet. Daarvoor bestaat het cliënteel daar teveel uit 'oude boerkens', en dié laten zich niet met een kluitje in het riet sturen!
Lieve kon de nagel niet beter op de kop slaan: snel bereiden, snel eten, snel betalen en plaats maken voor anderen. Het restaurant in kwestie heeft, naar ik schat, toch een driehonderdtal plaatsen. Ze doen vier 'services' per dag: 11.30uur, 13 uur, 18 uur en 20 uur. Reken maar even: viermaal 300 man, dat zijn er 1.200 per dag! Dat was vroeger ook zo. Maar toch wisten ze vroeger kwaliteit op je bord te brengen. Nu lijkt dat niet meer te lukken! Maar ja, de zaak is dan ook voor de tweede keer overgegaan van vader op zoon, en ik zou het moeten geloven:
- De eerste generatie bouwt het op. - De tweede generatie profiteert ervan; - De derde generatie maakt het kapot!
Droevige vaststelling, maar zo is het wel!
En het ergste van de hele zaak vind ik toch altijd weer die vervloekte diepvriesfrietjes! Totaal smakeloos, maar dat proeven de mensen niet eens meer! Zó heeft de industrie hen weten te wennen aan die rotzooi. Hoe het komt dat, als je zelf je frietjes na de eerste keer bakken invriest, ze nog gewoon even lekker zijn? Wel, ik legde mijn oor eens hier en daar te luisteren, en ik denk dat ik het nu wel weet: als je zélf frietjes invriest, in een zakje van een portie, dan haal je het uit de vriezer als een aaneengeklit kluwen. Dit kluwen moet dan wel een of twee uurtjes ontdooien alvorens ze de tweede keer te bakken.
Maar kijk even naar een zak diepvriesfriet? Plakt totaal niet! Kan zó in de frietpan! Wel, daar blijkt het hem juist in te zitten: naar ik vernam worden die frietjes bespoten met een stof (cellulose geloof ik) om ze niét aan elkaar te laten plakken! Leuk. Netjes... maar helaas... ook de smaak is weg!
Voilà! Mysterie opgelost. Tenminste, als mijn informatie correct is.
Mijn bezoek zondag aan een nochtans gerenommeerd restaurant drukte me nog maar eens op de naakte feiten: om écht goed te eten kun je tegenwoordig nog maar één ding doen: thuis blijven! In welk restaurant je tegenwoordig ook maar komt, de eerste teleurstelling is al je portie diepvriesfriet! En het verbetert er niet op. Wel integendeel!
Nu ik alleen ben, heb ik ook een aantal porties frietjes in de vriezer zitten. Maar die zijn wél zelfgemaakt, omdat het niet de moeite loont één portie voor één persoon te maken. Ik maak er dus een heleboel en vries ze in porties in. En die zijn zo lekker als vers als ze de tweede keer gebakken worden. Welke rommel gooien die industriële diepvriesfirma's dan wel op de markt? Hoe is het mogelijk dat mensen dat niet smaken? Hoe komt het toch dat mijn eigen frietjes zo lekker zijn, zélfs uit de vriezer? Ik zou het niet weten. Kan enkel maar medelijden hebben met mensen die op restaurants zijn aangewezen voor hun maaltijden!
En dan de paling! Dikke, halfgebakken vettige paling... Neen hoor! Zo was het daar vroeger niet! Moderne tijden zeg je? Ik zou het moeten geloven, en ook begrijpen dat meer en meer mensen voor fastfood kiezen! Het mag dan al ongezond zijn, er zit tenminste smaak in.
Gebakken paling heeft een licht bruin korstje en valt van de graat. Wat ik zondag at was bleek, halfgaar en plakte aan de graat.
Maar goed. Het zal wel aan mij liggen, want mijn gezelschap vond alles lekker. Laten we dus niet alles negatief bekijken en de positieve punten even opsommen: een smaakvol ingericht kader, een prachtig uitzicht op velden en weiden, een soort 'oma-sfeer' die je zou moeten doen watertanden. Kelners in hagelwit uniform. Bediening om U tegen te zeggen. Alles wordt netjes op je bord geschikt en regelmatig 'bijgewerkt' indien nodig. Een afgeladen volle zaak; een gezellige bedrijvigheid. Een cliënteel uit de toch wat betere standen. Iedereen zat met smaak te eten. En toen bekroop me toch eventjes de gedachte: "Zijn die mensen dan echt niet méér gewoon thuis? Gaat het hen om de bediening? Om het kader? Of... om de nep?"
Okay, ik weet het! Een gekregen paard kijk je niet in de bek, en ik ben Peter en zijn vrouw wel dankbaar voor het aangename gezelschap. Het is trouwens niet hun schuld dat de wereld op twintig jaar tijd zo 'vernept' is!
... De baksteen is verdwenen uit mijn maag! Zomaar! Zonder verwittiging! Ik ben weer helemaal mezelf! Verkoudheid lijkt ook verleden tijd! Volop energie terug! En tot overmaat van... vreugd, is daar een stralend zonnetje! Weinig of geen wind. 'Slechts' 5°, maar dat volstaat ruimschoots in de zon!
Na een fikse wandeling met Chico ging ik even leuk vers eten maken, en voorwaar, ik heb gegeten als een paard! En dan nu een koffietje en een sigaretje... meer moet dat niet zijn! Wisten jullie trouwens dat mijn hele omgeving zegt dat ik de beste koffie van het land zet? En neen... niét met van die dure toestanden met Nescafé of ook maar gewone koffiepads. Neen! Met een gewoon espressoapparaat dan Delongi dat werkt met gewone gemalen koffie (Marcus Dessert van Aldi dan nog!). Maar vooral: met ontkalkt water! Zoniet gaan die machines niet zo lang mee!
Wie beter en schuimiger koffie kan zetten dan ik moet dan ook heel vroeg kunnen opstaan en van goeden huize zijn!
Ik kijk weer met volle moed tegen de toekomst aan! Weg alle zwartgallige gedachten, nu kan het alleen maar beter worden.
Gek toch hé, hoe menselijke hersenen soms kunnen tekeergaan? Je denkt alles onder controle te hebben, maar dan gebeurt een samenloop van toevallige omstandigheden, donker weer, verkoudheid, oplaaiend verdriet... en lap... daar ga je! Alle controle over je hersenen kwijt!
Enfin, hopelijk is die zwartgalligheid nu definitief voorbij!
Morgen dus paling... dan een wandelingetje in Brugge, en dan weer huiswaarts. Als de volgende dagen dan ook maar iet of wat warm aanvoelen staan er veel grote wandelingen met Chico op het programma. Want alleen thuis zitten genereert alleen maar een eenzaamheidsgevoel, en dat kan ik voor het ogenblik missen als de pest!
Langzaam kruipt eindelijk de thermometer dagelijks wat omhoog. Tergend langzaam zelfs! Het is nu al weken dat, als ik rond zeven uur de pc aanzet, hij een buitentemperatuur van tussen de -5 en +2 toont. Vandaag is dat +3!!! Whaauw! Zou het dan toch nog lente worden dit jaar? Ik had de hoop al opgegeven!
Dan om acht uur buiten met Chico. Brrr! Anticlimax! Drie graden? Voelt aan als minder dan 0! Het is me ook al opgevallen dat het de laatste weken veel kouder 'lijkt' dan putje winter! Komt dat omdat de tijd er niet meer is voor zulke lage temperaturen? Of omdat we het gewoon beu worden? Snakken naar de zon? Wanneer houdt die ellende eindelijk eens op? Ik word er gewoon depressief van! De weersomstandigheden zijn echt niet van aard om een toenemend gevoel van eenzaamheid te onderdrukken! En de verkoudheid die ik, hoe kan het ook anders, heb opgelopen blijft ook maar sluimerend hangen en maakt me meer en meer futloos.
Eenzaam? Ik? Kan ik dat wel zijn? Blijkbaar wél, maar zou je ook niet? Eerst de suspens en het verdriet voor en na het overlijden van mijn echtgenote. Dan die aanhoudende winter! Dan, na vier jaar zonder enige ziekte, een stomme maar hardnekkige verkoudheid die niet wijken wil en al mijn energie aanvreet. 'Griep', zouden de meeste mensen zeggen. Maar wat mensen griep noemen is in 90% van de gevallen gewoon een verkoudheid. En hoewel het 'gewoon' is... zoiets kan je echt wel naar beneden halen!
Ergens heb ik wél het gevoel dat ik moet schrijven. Dingen van me afschrijven. Schrijven helpt me ook vergeten. Maar helaas, meer dan een pathetische klaagzang krijg ik er echt niet uit! Energie- inspiratie- en futloos. Ben vandaag dan maar een kuur 'Revitalose' begonnen. Meestal hielp dit wel in het verleden. Ben benieuwd!
En zondag is er dan... paling! Lekkere, gebakken paling in de Siphon te Damme! Hoogstwaarschijnlijk wel de beste van België. Ja, Peter is zijn belofte nagekomen en trakteert met de paling die we normaal voor mijn verjaardag zouden hebben gegeten, maar toen nam alles een dramatische wending.
De weersvoorspelling voor zondag is toch relatief positief, tenminste voor wat we maar gewoon zijn. Hopelijk gaat het daarna beter met me. En hopelijk heb ik zondag voldoende eetlust, want momenteel heb ik dat totaal niet en moet mezelf dwingen te eten!
Maar gelukkig, ondanks alle narigheid geniet ik toch elke nacht van een verkwikkende slaap. Als ik ook dàt zou moeten missen dan zou ik het ook niet meer weten!
Zo, lieve mensen, ik vrees dat ik velen onder jullie nog maar eens heb teleurgesteld met deze klaagzang. Hopelijk komen mijn muzen spoedig terug en kan ik weer over ernstiger zaken schrijven!
Maar... is het me ondertussen misschien ook toegestaan nog eventjes verdriet te hebben?
Een grote, vertrouwen wekkende naam: teamwerk! Zoiets moet toch altijd goed aflopen, vindt men, en zoiets loopt ook meestal goed af. Als... het gehele team op één spoor zit! En als dit spoor alleen maar bestaat uit het algemeen belang. Dan pas kunnen vruchtbare oplossingen worden gevonden. Maar als vijf mensen aan de kar duwen, en vijf anderen trekken eraan, en nog vijf anderen drukken hem opzij, kunnen weinig positieve resultaten worden verwacht. En dat is nou net wat er gebeurt in een moderne democratie met het partijenstelsel.
Dat maakt dat zélfs intelligente mensen in een regering niet voor het algemeen belang kunnen kiezen, want ze moeten hún groep kiezers vertegenwoordigen. Op het eerste gezicht heel verschillende groepen met heel verschillende belangen, maar wie verder denkt moet toch tot de conclusie komen dat het belang van elke individuele groep toch nauw samenhangt met het belang van het land? Want als het land kapseist kapseizen alle groepen gewoon mee!
Vandaar dat regeringen, volgens de huidige structuur, maar weinig vooruitgang kunnen boeken! En nu hun nieuwste stokpaardje toch 'structurele maatregelen' lijkt te zijn, zouden ze er veel beter aan doen om meteen de hele partij- en verkiezingsstructuur onderuit te halen en te vervangen door een écht team. Een team dat aan één kar trekt. Een team met slechts één doel voor ogen: het algemeen belang. Het belang van het land.
Een team ook dat er niet op uit is om zijn persoonlijke 'partijleden' te plezieren om herverkozen te worden, maar een team dat het algemeen nut van te nemen maatregelen inziet. Worden daardoor bepaalde heilige huisjes benadeeld, wel het zij zo. Liever een heilig huisje kapot dan een heel land naar de vaantjes door een team dat heel verschillende kanten uit wil, met als gevolg dat het geen enkele kant op raakt!
Het wordt dus wel hoog tijd dat échte intellectuelen zich eens over dat dilemma buigen en er een zinvolle oplossing aan geven!
Waarom zou dat niet kunnen? Een dergelijke structuur werkt wel in een fabriek! De baas kiest zijn kaderpersoneel, en het kaderpersoneel maakt de regels en zorgt voor een economisch beleid. Wie dat niet kan vliegt er gewoon uit!
Hoe zou een fabriek er economisch aan toe zijn als al het personeel, van de laagste loopjongen tot de hoogste bediende, zélf zijn bazen zou mogen kiezen? Zou niet lang draaien hé? Want ze zouden natuurlijk allemaal voor zachtgekookte eitjes kiezen! Wel, daardoor kan ook een regering nooit honderd procent goed blijven draaien! Maar gelukkig voor hén, na vier jaar kunnen ze hun geklungel doorschuiven naar weer nieuwe zachtgekookte eitjes volgens de smaak van de kiezer!
Tja... dat is de wereld waarin we leven! Niet te verwonderen dat het zo slecht gaat!
Als de inspiratie eventjes stokt, dan volstaat het soms om even op een ander blog te kijken, en woeps! Daar komt weeral een hele hoop inspiratie op je af! Dit keer was het niet anders!
De jaren 1945- 1953. Gemeenteschool Knokke.
- Een school die helemaal niet was verontreinigd door tegennatuurlijke elementen zoals broeders, pastoors of nonnen! - Een school waar normale volwassenen les gaven aan normale kinderen. - Een school waar de meester geen rok of kleed droeg, maar een broek! - Een school waar de meester een voorbeeld kon zijn voor de leerlingen, en niets tegennatuurlijks over zich had!
Maar toch ook een school die door de hogere stand met een ietwat terughoudende blik werd bekeken. De tijd was immers anders. Veel vromer! En vooral de betere klasse vond hun kinderen te goed om naar een dergelijke school te gaan. Dat leek eerder goddeloos! Voor die mensen waren school en kerk één! Hoé abnormaal het ook maar was. Kinderen die niet werden onderwezen door tegennatuurlijke wezens konden toch nooit echt volwassen worden? Tja... zo dacht men er toen wel over! Wat mag ik me gelukkig prijzen nooit naar een dergelijke onwereldse school te zijn gestuurd. Euh... uitgezonderd die éne keer, toen ik er zelf voor koos naar een katholieke vakschool te gaan! Niet vermoedend in welke onwerkelijke wereld ik zou terechtkomen! Dé vergissing van mijn leven! Het leek me toen alsof ik in de hel was terechtgekomen!
Ouderavonden waren destijds ook al onbestaande. De school was de school en thuis was thuis. Twee duidelijk gescheiden werelden. Leraren waren je baas op school, je ouders waren baas thuis. Leraren en ouders hadden eigenlijk zoveel als geen contact. Tenzij het over buitenbeentjes ging waar echt niets mee aan te vangen was. Of samenspraak tussen leraar en ouder daar enige verandering in kan brengen betwijfel ik echter nog altijd! Zelfs voor doorsnee kinderen zie ik echt niet in of die samenspraak enige verandering in het leerproces zou kunnen teweegbrengen!
In 'mijn' gemeenteschool was het enige contact tussen leraar en ouder de puntenkaart, en de daarop eventueel aanwezige opmerkingen. En van die opmerkingen hing het af of je thuis een complimentje kreeg of een lap om je oren. Verdere blabla was daar niet aan verbonden en ik geloof ook niet of verdere blabla een beter resultaat zou hebben opgeleverd dan die lap om je oren!
Het was, naar hedendaagse normen, ook een lelijke school! Had meer weg van een gevangenis met die hoge muren om de speelplaats en de hoge, groen geverfde stalen poort. Maar toch ook een oergezellige school waar je je thuis voelde. Het wás immers ook voor een groot deel van de dag onze thuis.
En de leraar waar we telkens voor een volledig jaar mee opgescheept zaten? Was als een vader! Maar dan veel slimmer natuurlijk. Maar ook erg streng voor wie niet luisteren wilde. Het motto was: 'wie niet horen wil moet voelen!' En dus zat er weinig anders op dan te horen, om niet te moeten voelen! Ja! Zo simpel was het. En toch begrepen veel sufferds dat niet!
Want als je zelf gewoon meegaand was en je best deed had je niets te vrezen en leerde je veel meer dan de saaie stof die je moest kennen. Tussen de bedrijven door vertelde de leraar namelijk wel eens een en ander uit zijn persoonlijke ervaringswereld. De een was geïnteresseerd in techniek en vertelde dan over hoe snel de laatste nieuwe vliegtuigen wel waren; de ander was dan weer geïnteresseerd in reizen en vertelde over de vreemde landen waarover hij had gelezen. Ja! Gelezen! Want echt reizen zoals we tegenwoordig kennen zat er toen nog niet in. Hoogstens een bus- of treinreisje naar een niet al te veraf gelegen bestemming!
Maar wat ze niet zelf hadden gezien of meegemaakt, dat hadden ze wél gelezen, en voor ons was dat net hetzelfde.
En dan was er natuurlijk ook de oorlog die net voorbij was, en waar ze honderduit konden over vertellen!
Toen de eerste communie er aankwam moesten we dan regelmatig naar de 'lering', zoals dat toen heette. Om ons voor te bereiden op die grote gebeurtenis. Niet dat we niets over godsdienst wisten, want onze leraar gaf ook godsdienstles. Maar die communie bleek toch een heel andere gebeurtenis te zijn naar men ons wijsmaakte, en alleen meneer pastoor kon je daarop voorbereiden.
Die lering werd dan in de kerk gegeven door de pastoor. Ik herinner me nog die vreemde, onwerelds zwartgerokte vent, die ons een beetje laatdunkend bekeek als 'leerlingen van de gemeenteschool' en ons honderduit vertelde over hemel, hel, duivels en engelen... en ik vroeg me af of die vent nu écht geloofde in wat hij vertelde! En trouwens, waarom dat zwart kleed in plaats van een broek zoals een gewone vent? Neen... bij mij miste hij toch elke overtuigingskracht. Een man, verkleed als vrouw? Belachelijk gewoon! En stiekem ging ik me afvragen of hij ook een 'pietje' had! Neen zeker?
Maar ik stak dat gebrek aan geloof en overtuiging op het feit dat ik mijn communie nog niet had gedaan. Want hij wist ons wél te vertellen dat op de dag van onze communie onze wereld helemaal zou veranderen. Dat we dan kinderen van god zouden worden. En ik wachtte in spanning af. Moest heerlijk zijn! Een kind worden van god! Ja maar, en mijn ouders dan? Nou, dat zagen we dan wel weer!
De dag kwam... heilige hostie op de tong... Christus ging door mijn slokdarm, en nu zou het gebeuren zie! Nu zou ik een ander mens moeten worden. Ik verwachtte bazuingeschal van Engelen en zo in mijn maag, maar er gebeurde juist niks, en ik voelde me helemaal geen andere mens! Die vent had ons gewoon wat zitten voorliegen!
En hevig teleurgesteld ging ik naar huis, waar tantes en nonkels al klaarstonden om me te feliciteren! En natuurlijk ook om te genieten van het heerlijke etentje dat moeder had bereid en de lekkere taart. De rest van de dag ging ik maar wat buiten spelen met de vriendjes. Eerst natuurlijk de 'schone kleren' uit!
Vijf jaar later was het weer zover! Plechtige communie. Dit keer verwachtte ik niet veel meer van weeral die 'grote verandering', en inderdaad, alweer veranderde er helemaal niks. Toen hield ik religies maar helemaal voor bekeken. Bleef lekker gewoon wie ik was en ging zelf op zoek naar wat er zoal binnen in me broedde.
Het enige dat ik aan de godsdienstlessen heb overgehouden is de humanitaire cultuur die er achter steekt, die weliswaar mijn leven en denken vorm heeft gegeven, maar die helaas door veel van de predikers helemaal niet wordt nageleefd.
Het ziet er zowat naar uit dat ik voorlopig een beetje uitgeschreven ben! Tja, waar zou je ook moeten over schrijven met die rotlente? Met dat rotpaasweekend? Niks geen wandelingen. Niks geen terrasjes. Alleen maar bibberen van de kou tijdens de korte sanitaire wandelingen met Chico. En verder het huisje in en niet meer buiten! Me bovendien een fikse verkoudheid op de hals gehaald waardoor ook mijn biertjes niet meer smaakten. Gelukkig lijkt die van korte duur te zijn geweest: gisteren plots 39° koorts, de gehele nacht liggen zweten, maar nu lijkt het voorbij (hout vasthouden). Er blijft alleen een grenzeloze moeheid over. Zelfs schrijven is me teveel!
Het nieuws is ook al niet spectaculair te noemen. België lijkt de crisis alweer aan te kunnen als we de Wetstraat mogen geloven. Het toverwoord (of stopwoord?) was dit keer: 'structurele maatregelen', wat daar dan ook maar mee bedoeld wordt. Is weer eens iets anders dan de grijsgedraaide plaat over 'hervormingen'.
Het zou vooral gaan om minder ambtenaren geloof ik. Geen naakte ontslagen maar afvloeiingen die niet meer vervangen zullen worden. Levert dat besparingen op? Mij lijkt het toe dat het eerder een nog maar eens verminderde tewerkstelling schept! Nog maar eens een pak jongeren die het perfect zouden kunnen waarmaken in staats- of stadsdiensten, maar die nu noodgedwongen naar de dop worden geloodst. Daar worden ze dan betaald om niets te doen, waar ze in overheidsdienst voor een ietsje hoger loon tenminste nog nuttig werk zouden kunnen verrichten.
Maar ja, wie zijn wij om dat te kunnen begrijpen hé? De Wetstraat weet het véél beter! Vooral als het op kortetermijndenken aankomt.
Nu, de heren hebben hun oefening gemaakt, zijn tevreden, en kunnen met vakantie! De tijdbom is nog maar eens een beetje achteruitgesteld. Verdacht toch, dat dergelijke 'tovermiddelen' altijd nét voor de vakantie worden gevonden? Hoé erg het ook gesteld is, en hoé onmogelijk de opdracht ook lijkt voor het soort hersenen dat de Wetstraat bevolkt, als de vakantie lonkt dan is daar altijd weer de oplossing!
Wat Alcohol met liefde te maken heeft? Niets eigenlijk, maar er is wél een grote gelijkenis!
Alcohol kan op twee manieren worden ervaren: 1. Je kunt drinken voor de roes. 2. Of je drinkt het voor de smaak. Maar eigenlijk is het de combinatie van beide die mensen aantrekt. Want roes zonder smaak betekent eigenlijk niet veel. Smaak zonder (lichte) roes al evenmin! Aan een frisdrankje zul je immers niet zo gauw verslaafd raken!
Van de liefde genieten heeft ook twee dergelijke kanten: 1. Je doet het voor de roes (het ervaren van een geïnteresseerd vrouwelijk wezen). 2. Of je doet het voor de smaak (seksuele appetijt). En ook hier is het de combinatie van beide gevoelens die je in elkaars armen drijft. Of tenminste: in elkaars armen zou moeten drijven, maar dat is helaas niet altijd zo.
Eeuwig discussiepunt tussen man en vrouw, bijna altijd uitgaande van de vrouw: "Je wilt me zuiver en alleen voor de seks!". En dan moet de man alle registers opentrekken om haar aan het verstand te brengen dat het niet zo is! Eigenlijk een moeilijk te beantwoorden, want niet erg logische vraag! Want de man zelf is lang niet zeker of nou het verlangen naar seks of naar liefde de grootste rol speelt bij hem! Voor de vrouw blijkt dat een uitgemaakte zaak, want ze scheidt duidelijk de beide gevoelens van elkaar! Bij de man ligt dat helemaal niet zo duidelijk en zijn beide gevoelens eigenlijk één!
Voor een man dus een heel erg verwarrende vraag. En een vraag waar elke man één of meermaals mee te kampen krijgt in zijn leven! Hoe een ander overtuigen als je zelf niet overtuigd bent? Hoe iemand die beide gevoelens duidelijk splitst, aan het verstand brengen dat er eigenlijk niets te splitsen valt?
Wel, eigenlijk is het heel simpel: als je normale seksuele gevoelens hebt, dan zal bij een normaal denkende man seks zonder liefde toch maar wrang aanvoelen! Je natuur zegt dat je niet goed bezig bent! Dat het éénvoelen ontbreekt! Wie zoiets één keer heeft ervaren weet waarover ik spreek.
Je smaakt iets, en die smaak is perfect en alles lijkt heel normaal te verlopen. Maar de roes ontbreekt! De roes, die eigenlijk uit een soort eenwordingsproces ontspruit. En, tenzij je gevoelens bij het dierlijke af zijn, zul je niet verslaafd worden aan die persoon en zul je het geen tweede keer proberen! Het voelt gewoon... koel en afstandelijk aan! Dierlijk eigenlijk. En dat hoort niet!
Zijn echter beide gevoelens in evenwicht: seksuele appetijt én liefdevolle roes, dan zul je telkens weer willen terugkomen bij die persoon. Enfin, zo heb ik het toch weten te analyseren na herhaaldelijk in mijn leven bovenvermelde vraag voorgeschoteld te hebben gekregen! Want als man sta je daar niet zo bij stil. Liefde is liefde. Punt uit. Zo zou het ook horen, maar de vrouwtjes steken nu eenmaal anders in elkaar en willen persé beide gevoelens splitsen.
Nu is het wel heel goed mogelijk dat voor een vrouw de roes belangrijker is dan de seks. Vandaar dan ook die telkens terugkerende vraag. Die vervelende, zo moeilijk te beantwoorden vraag voor de man! Een hoer stelt die vraag niet! Maar bij een hoer vindt een normale man dan ook helemaal niet wat hij dacht te vinden, al denkt hij soms van wel.
Betekent dit alles dan: "Hé, dat is makkelijk! Als het goed aanvoelt kan ik dus mijn gang gaan?" Natuurlijk kun je dat niet! Want naast seksuele, zijn er ook nog ethische waarden! Je pleegt immers verraad aan de levensgezel(lin) die je koos! Naast natuurlijke gevoelens zijn er ook nog de regels van het fatsoen. En het kan best dat het bij honderden partners gewoon 'goed' aanvoelt. Maar helaas... wie zich daar laat aan vangen overtreedt de regels van het fatsoen en geeft blijk van een groot gemis aan zelfbeheersing en verantwoordelijkheidszin.
Verantwoordelijkheidszin? Jawel! Want zélfs als het bij jou enkel om de seks ging, weet je nooit welke gevoelens je bij de toevallige partner teweegbrengt!
Maar verstokte 'hoerenlopers' hebben daar geen boodschap aan. Zo ver reiken noch hun gevoelens, noch hun hersenen. Die volgen gewoon hun dierlijke instincten.
Tja... het moest er ooit van komen! Het is wel alweer enkele maanden geleden dat ik op TV zag dat 60 plussers er goed aan doen om nog maar hoogstens één alcoholisch drankje per dag te gaan gebruiken!
Hallo zeg? Wat nog meer? Mogen 60 plussers nog wel leven? Persoonlijk ben ik nu wel geen grote drinker, maar ééntje per dag? Dat is er toch wel over! En stelt zich al onmiddellijk de vraag: "Wat moeten we nu doen? Luisteren naar de nieuwe verlichte geesten die alles beter weten maar alle ervaring missen, of ons eigen instinct volgen"?
Wel, mijn instinct zegt dat een viertal alcoholische drankjes per dag, soms meer, soms minder naar gelang de omstandigheden, me goed doen! Moet ik dat dan maar laten omdat lieden die net hun laatste natte, stinkende pamper achter zich hebben gelaten, vinden dat dit niet mag? In geen honderd jaar!
Laat ze dan maar nog eens goed aan die laatste luier snuffelen en zichzelf de vraag stellen of ze nu echt wel volwassen genoeg zijn om dergelijke uitspraken te doen! Of ze nu echt al weten hoe een zestig plusser zich voelt! Hoe zoúden ze dat kunnen weten? Stommelingen die ze zijn! Wat je niet weet en nooit ervaarde moet je ook niet als evangelie voor anderen gaan verkondigen!
IK... ben ooit twintig geweest, en weet hoe dit aanvoelt.
Zijn ZIJ ooit tweeënzeventig geweest? Neen toch? Wel, dat ze dan hun stomme bek houden tot ze zelf die leeftijd hebben bereikt! Dan zullen ze eindelijk weten dat dit echt niet zo heel veel anders aanvoelt! En trouwens, als alcohol werkelijk slecht is voor zestig plussers, dan is het dat ook voor twintigers, of zelfs nog erger! Laat ze dus maar beginnen met voor eigen deur te vegen!
Niet meer drinken, niet meer roken, seks op een laag pitje zetten als dat er uit zichzelf niet op gekomen is... tja... wat blijft dan nog over voor een zestig plusser? Staan die kerels daar wel eens bij stil? Makkelijk hoor, als je alle beperkingen op een oudere generatie afschuift terwijl je zelf comfortabel van alle geneugten blijft genieten!
Het enige wat we eigenlijk nog zouden mogen doen is veel bewegen. Wandelen, fietsen, sporten, enz.
Wel, ik heb meer ouderen weten doodvallen op de fiets, dan aan de toog. Laat ze dàt maar even goed in de kop prenten alvorens eenzijdige conclusies te gaan trekken!
Welke betweterige generatie hebben wij toch op de wereld gezet? Is dàt het gevolg van overbepampering? Foei aan alle ouders die zich daaraan hebben schuldig gemaakt!
Sedert het bloggen op mijn lijstje van favoriete hobby's staat, zie ik er elke dag meer voordelen in!
In de eerste plaats doet het goed om wat je bezighoudt van je af te schrijven in plaats van het in die grote vergeetput van je bewustzijn te laten verdrinken.
In de tweede plaats kun je, als zich bepaalde ingrijpende gebeurtenissen voordoen in je leven, dagelijks eerlijk schrijven wat je tegenkomt en hoe je je daarbij voelt. Moeilijk is dat niet, want zelfs als je over koetjes en kalfjes schrijft, borrelen tussen de regels door toch je echte gevoelens naar boven! Dat kun je niet vermijden.
En zo worden dergelijke stukjes eigenlijk momentopnames die je later nog eens kan bekijken, net als, en zelfs méér dan een foto. Want een foto zegt niets over je gemoedstoestand. Een schrijfseltje wél! Ik schrijf namelijk vanuit mijn bewustzijn, en dat laat geen leugentaal toe!
Zo zal het bevoorbeeld ooit heel interessant zijn als ik alle stukjes over het overlijden van mijn vrouw zal kunnen herlezen. Het zal me precies aantonen hoe ik me bij dit alles voelde. Maar voorlopig wil en kan ik dat niet. Het ligt allemaal nog te gevoelig, en ik wil niet worden teruggeworpen in die zware, zwarte periode! Alles moet eerst helemaal verwerkt zijn, en dergelijke herinneringen ophalen kan voorlopig alleen maar negatief werken! Dus nog niet!
En toch zijn er mensen die nou net juist dàt zouden gaan doen. Om de herinnering levend te houden. Om het verdriet weer te laten oplaaien. Om de rouwperiode eindeloos te rekken! Is dat gezond? Ik geloof het niet! In een rouwperiode moet je juist goed voor jezelf zorgen en alles wat die periode ook maar zou kunnen verlengen elimineren! Dàt... is de spirit. Dàt is wat het leven van je vraagt. Want ja, het leven vraagt soms wel zware offers. Maar het vraagt niét dat je ze moedwillig nog zwaarder zou maken dan ze al zijn!
Dat was trouwens ook wat mijn vrouw deed na de dood van haar dochter en wat haar uiteindelijk fataal is geworden! Bepaalde gedeelten in huis leken wel ware rouwkapellen! Er was geen praten aan! En zo ging ze ook lichamelijk steeds verder en sneller achteruit!
Het eerste wat ik deed was dan ook al die 'rouwkapellen' verwijderen, zoveel mogelijk zwarte ornamenten weg uit mijn huis, en er een beetje kleur in aanbrengen. Maakt direct dat je je beter gaat voelen.
En dus, beste lezers, als een van jullie ooit in dezelfde situatie komt (en wie doet dat niét?): er is licht aan het einde van de tunnel. Hoe lang je die tunnel maakt ligt helemaal aan jezelf! Als je je in zelfmedelijden gaat wentelen en herinneringen blijft opwekken komt er wel nooit een eind aan! Wordt de tunnel een vicieuze cirkel waar je nooit meer uitkomt!
Sterven maakt nu eenmaal deel uit van leven! En dat moet je onder ogen durven zien en er je zoveel als mogelijk tegen wapenen! Want àls het gebeurt, en je hebt het nooit nodig geacht je voor te bereiden, dan is het telaat!
Hoé je voorbereiden? Door de dood te leren aanvaarden als onderdeel van het leven. Zo is het toch? Pure logica! In elk partnerschap komt ooit de dood om het hoekje kijken. En dat loopt het beste af als diegene met het laagste zelfredzaamheidgehalte het eerst gaat. Andersom wordt het een regelrechte ramp voor de overblijvende! Ik kan dan ook alleen maar gelukkig zijn dat ik de overblijvende ben, én nog voldoende bij mijn positieven om alle zaken netjes te regelen.
Weeral zo'n heel erg relatief begrip! Weeral iets dat we afwegen aan de openbare opinie. Als de openbare opinie zegt dat je je eenzaam moet voelen als je alleen bent, dan doé je dat maar.
Maar ik heb lak aan de openbare opinie! Nu bén ik alleen, maar voel me bijlange na niet eenzaam! Akkoord... ik krijg wel af en toe een bezoekje en meestal doet dat wel goed. Maar of ik me tussen die bezoekjes door eenzaam voel? Neen hoor!
Natuurlijk weegt het overlijden van mijn echtgenote nog heel erg door! Natuurlijk vergeet ik haar niet! Natuurlijk zie ik nog haar hand in veel dingen die ik nu zelf moet doen. Natuurlijk speelt ook die stomme vrieslente mee! Ik ga enkel buiten als ik dat wel moét doen voor Chico. Veel liever zou ik lange wandelingen en terrasjes doen! Maar brrr... veel te koud daarvoor! Dan maar noodgedwongen binnen blijven. Want mijn aangeboren geluksgevoel blijft toch altijd weer primeren, en ja... ik blijf toch maar gelukkig zijn!
Waarom zou ik dat trouwens niet zijn? Ik heb me in de loop van mijn leven alles aangeleerd dat ik zou moeten kunnen om als zelfstandig individu mezelf te kunnen verhelpen. En dat werpt nu zijn vruchten af. Lekker koken vormt geen enkel probleem. Bovendien heel handig als je het zelf doet, want dan maak je precies datgene waar je zin in hebt. De wasmachine heb ik ondertussen ook al zowat onder de knie. Mijn leefomgeving netjes houden vind ik een must, en spendeer daar dagelijks de nodige (luttele) tijd aan. En toch heb ik bovenop dit alles nog een zee van tijd over!
Die 'vrije' tijd dan maar gebruiken om me eenzaam te gaan voelen? Me gaan wentelen in verdriet? In een slachtofferrol gaan kruipen omdat de openbare opinie dat nu eenmaal zo wilt na het afsterven van een dierbare? Ligt niet in mijn aard. Die tijd gebruik ik dan liever voor mijn blog, of zomaar om te zitten nadenken over duizend en een zaken.
Er valt een brief in de bus van een of andere officiële instantie, bank of notaris? Eerste reactie: "Wat moeten ze nú weer van mij?". Tweede reactie: grondig lezen en uitvissen wat de bedoeling is. Derde reactie: onmiddellijk reageren. Niet laten liggen en een sluimerende ongerustheid of onbehaaglijkheid laten aangroeien! Vierde reactie: "Voilà! Afgewerkt! Opgeruimd staat netjes! Alles wat tot op heden kon gedaan worden is gedaan. De bal ligt niet meer in mijn kamp."
Dit laatste is heel erg belangrijk om je goed in je vel te voelen: laat NOOIT een bal langer dan strikt noodzakelijk in jouw kamp liggen! Onmiddellijk afwerken is de boodschap. Dan ben je weer gerust en hoef je geen honderd dingen te onthouden die je nog moet doen!.
En zo gaan mijn dagen voorbij. Zéker op alles wat het overlijden van mijn vrouw betreft onmiddellijk reageren en anticiperen. Want pas dàn ben je weer gerust en is er weer eens geen vuiltje meer aan de lucht. Want inderdaad, ik moet wél op mijn tellen passen! Onder de erfgenamen (kinderen) van mijn vrouw zit er namelijk eentje met een enorme schuldenberg! En moet ik dus goed opletten geen steek te laten vallen, want schuldeisers kunnen soms heel leep uit de hoek komen! En ergens is dat maar goed ook want dat houdt me bezig en allert!
Want als er één zaak totaal unfair is in onze wetgeving, dan is het wel het feit dat je je kinderen niet kunt onterven! Al haalden ze het bloed onder je nagels vandaan tijdens je leven... al zijn het regelrechte duivelskinderen, al betekenen ze de nagel van je doodkist, onterven kun je ze niet, wàt je ook maar doet. Hoogst oneerlijk vind ik. In het geval van mijn vrouw dan toch wel.
Maar tot op heden sta ik safe, schop elke bal die me toegespeeld wordt terug naar het andere veld, en zit, voorlopig althans, op rozen! Alhoewel... alleen. En ook eenzaam?
Eenzaamheid? Wat is dat? De reactie van een wezen dat niet zelfstandig kan leven? Arm wezen! Had het maar beter uit zijn doppen gekeken en geleerd wat moést geleerd worden om te overleven!
Of ik dan geen verdriet ken? Wel, ook dàt is een heel relatief begrip. In veel gevallen is verdriet eigenlijk zelfmedelijden! Je staat er alleen voor... je kunt het niet aan... je mist iemand in je leven... en ja, die negatieve gevoelens worden dan maar geconverteerd naar 'verdriet'!
Maar is dat wel echt gemeend verdriet? Echt verdriet is, naar mijn normen, vooral medelijden met de afgestorvene. En dat zou ik écht hebben als mijn overleden echtgenote nog een mooi leven vóór zich had gehad! Maar dat had ze niet! Als ze in leven was gebleven wachtte haar enkel nog pijn, verdriet (om haar gestorven dochter) en ellende. Bijgevolg, wààr ze ook is heengegaan, ze kan het alleen maar beter hebben dan op aarde! Waarom zou ik daar dan geen vrede mee hebben?
En zelfmedelijden? Zelfbeklag? Dat staat niet in mijn woordenboek!
Maar goed... donderdag... marktdag... en dus daarheen met Chico! Hopelijk is het niet àl te koud!
Sorry mensen als dit blog zo stilaan op een familie - onderonsje begint te gelijken, maar dat is maar voor eventjes hoor!
Mijn dochter Abigaeil heeft een heel lief dochtertje, Gael. Mensen die mijn jeugdfoto in dat klaslokaal zagen, zegden direct dat ze sprekend op mij lijkt! Shit! Hoe kan zo'n leuk en mooi meisje nou op zo'n lelijkerd als ik lijken? Daar had ik trouwens nog nooit bij stilgestaan. Maar dat deed ik nu maar wél eens... en inderdaad... je kunt er niet naast kijken! En dus maakte ik maar eventjes een virtuele collage van beiden, om maar eens goed te vergelijken.
Treffend hé? Nou ja... ze heeft toch echt ook wel veel trekken van haar vader hoor! Maar op mij lijken? Daar had ik eigenlijk nooit aan gedacht. Zo zie je maar weer wat jeugdfoto's naar boven kunnen brengen!
Hoe die collage nu noemen? Kind met grootvader? Hm!
Waarschijnlijk hebben maar weinig mensen zoveel vragen gesteld in hun leven als ik. Soms aan de meest onwaarschijnlijke mensen... soms aan echte kenners... soms aan vaklui. En op vragen waar blijkbaar niemand een antwoord wist, ging ik het zelf maar proberen uit te vissen.
Altijd al heb ik, als ik met een prangende vraag zat, in mijn omgeving gepeild naar antwoorden. Dikwijls kwam een logisch antwoord vanuit een hoek waaruit ik dat helemaal niet verwachtte maar de vraag toch maar stelde. Want iedereen, slim of dom, weet soms ergens toch wel iets dat jij niét wist!
Tegenwoordig gaat dat allemaal stukken makkelijker! Nu immers is er internet. En op dat internet vind je zowat alles wat mensen van overal ter wereld bezighoudt, en ook wat ze meer weten dan jij over een bepaald onderwerp. Er zijn duizenden forums met vragen en antwoorden; duizenden websites over bepaalde onderwerpen. Tik in je zoekmachine om het even welk woord of vraag in en je krijgt honderden hits! Mooi meegenomen zo lijkt het...
MAAR! En nu komt het: op één vraag zul je dan wel honderden antwoorden vinden, en die antwoorden zijn dikwijls heel erg verschillend. Spreken elkaar soms helemaal tegen! De een vindt dit, de ander dat, en dat wordt dan maar met de beste bedoelingen gepubliceerd.
Zo tikte ik ooit in: 'Chihuahua diarree'. Prompt vond ik massa's antwoorden. Meestal kwam in die antwoorden het woord 'rijst' voor. De een zei: "rijst voeren'. De ander: "nooit rijst voeren". Weer een ander: "rijst is goed, mits je die drie uur kookt!" Komaan zeg... rijst drie uur koken! Wat hou je dan over? Een walgelijk papje?
En dan vers (rauw) vlees. De een prijst het de hemel in als ideaal voor honden, de ander waarschuwt dan weer voor bepaalde stoffen of enzymen in vlees die gevaarlijk zijn voor honden. Wie geloven?
Ook over Chihuahuavoeding schreef er eentje: "meng nooit Royal Canin hondenbrokken met andere voeding". Punt. Zomaar. Zondermeer. Waarom dat niet mocht schreef hij er niet bij! Dus wist hij waarschijnlijk niet waarom. Wist hij dan wel waarover hij schreef? Ziedaar een voorbeeld van een antwoord dat je al meteen kunt elimineren.
Met andere woorden: jawel! Je vindt letterlijk alles terug op internet. Maar is die informatie betrouwbaar?
Wel, ja en nee! Het is net hetzelfde alsof je de vraag in je hele omgeving gaat stellen, of... aan de toog! je krijgt vele antwoorden en suggesties, maar eigenlijk sta je daarna nog even ver als in het begin en moet je zelf uit die massa aan info de juiste weten te distilleren! Je 'infobank', die voorheen enkel maar je eigen kleine omgeving of je stamcafé besloeg, is alleen maar groter geworden, en dus moet ook je vermogen om te distilleren groter worden! Makkelijker gezegd dan gedaan!
Al met al is die wereldkennisbank die internet heet toch wel nuttig, mits je er ook een beetje je eigen hersenen bij gebruikt en die bank niet als onfeilbaar gaat aanzien. Niét als het onder de noemer 'toogpraat' kan worden geplaatst, en zélfs niet als het uit een professionele hoek komt aanwaaien! Want professioneel en onfeilbaar gaan bijlange na niet altijd samen! Professioneel ruikt trouwens ook nogal dikwijls naar de producten waarop ze de grootste winst maken. Dierenartsen bijvoorbeeld zijn immers ook verkopers van huisdierenvoeding en -medicatie! Dit maakt natuurlijk een groot deel van hun winst uit. En zal dus automatisch een rol spelen in hun raadgevingen.
Jawel dus! Je bent terug bij af, maar toch met één positief verschil: je keuze uit antwoorden is duizenden keer groter dan vroeger. Maar het blijft aan jou om daar het juiste antwoord te gaan uitvissen.
Ik had het hier al over mijn drie kinderen, in volgorde van leeftijd: Peter, Vincent, en Abigaeil. Ik had het ook al over hen in mijn laatste stukjes, maar een vriend maakte me attent op het feit dat ik het zo weinig over Vincent heb!
Tiens... dat is misschien wel zo, maar dat zal dan wel onbewust zijn! Het komt ook een beetje door het feit dat Vincent zich graag 'junior' noemt als hij me mailt of reageert op mijn blog. En ik die naam dan maar overnam.
Wat er dan te vertellen valt over junior? Wel, misschien niet zoveel, tenzij het feit dat hij er altijd is waar hij nodig is. Dat hij, wat vrouwen betreft, héél erg kieskeurig is. Zo kieskeurig dat ik betwijfel of hij ooit wel aan trouwen zou denken. Liefjes had hij wel al. Heel leuke zelfs. Samenwonen zat er ook wel al enkele malen in. Maar een blijvende, langdurige relatie? Tot op heden niet!
Kan men het hem kwalijk nemen? Zéker niet! Bepaalde jeugdervaringen hebben hem wantrouwig gemaakt tegenover het zwakke geslacht, en daar kan ik hem geen ongelijk in geven. Bovendien zal hij, na al die ervaringen, wel al doorhebben dat de vrouwtjes lang niet altijd die spinnende katjes zijn zoals ze zich in het begin van een relatie voordoen! Als dié ooit een vaste relatie aangaat, dan zal het dan ook met de volle garantie op succes moeten zijn!
Wat hij dan zoal doet? Wel, hij heeft een matrassenwinkel langs de drukste in- en uitvalsweg van Knokke. En reken maar dat hij daar goed zijn kostje mee verdient.
Heeft misschien wel niet het intellectueel brein van broer Peter, maar toch een fijne neus voor zakendoen, en dat is mooi meegenomen. Kan zich immers regelmatig enkele weken vakantie in Teneriffe veroorloven, heeft een bestelwagen (die hier voor de deur staat), een personenwagen, en een motor! (Herkomst foto: Google Earth streetview).
Bij deze: wie in de buurt woont en een matras of comfortabel bed nodig heeft: slechts één adres! Met levering en plaatsing aan huis.
Prettig toch, als al je kinderen in hoge mate zelfredzaam zijn en je, wat dat betreft, op beide oren kunt slapen?
En bovendien: ze zijn allemaal 'selfmade', en er met hard werken gekomen.
Nog eens allemaal op een rijtje:
Peter
Financieel directeur bij een grote firma. Licentiaat boekhouding bekomen... ALS VOLWASSENE, na enkele jaren fabriekswerk en hard studeren na de werkuren!
Vincent
Zie hierboven.
Abigaeil
Verkoopster in modewinkel ESPRIT te Knokke, met ambities en veel kansen om er floormanager te worden.
Mijn verdienste in dit alles? Eigenlijk géén! Dat zou me wel kunnen spijten, maar dat doet het niet! Het bewijst nog maar eens dat ouders maar een heel relatieve invloed hebben op de levensweg van de kinderen. De enige invloed die ze zouden kunnen hebben is een negatieve en remmende invloed door te hoge verwennerij of door te hoog streven voorop te stellen!
Een mens krijgt bij de geboorte een geest ingeplant die niets met de biologische afkomst heeft te maken. En die geest gaat zijn weg. Laat zich niet tegenhouden door tegenslagen en negatieve ervaringen. Laat zich alleen vangen als de verwennerij verleidelijk groot wordt. Dan kan het gebeuren dat biologische afkomst en opvoeding gaan primeren boven de werkelijke geest. En dat kan alleen maar negatieve gevolgen hebben! De geest wordt dan in een hoek gedrukt waar hij zich niet goed in voelt!
Kijk maar naar de duizenden dokters, advocaten, architecten en andere 'intellectuelen' die daar totaal geen aanleg voor hadden, maar zich gedwongen voelden door toedoen van de ouders en de sociale druk. Wat bakken ze ervan? Moet je maar aan hun slachtoffers vragen! Maar wie écht ambitie heeft voor iets, wie er werkelijk voor in de wieg werd gelegd en niet teveel in een bepaalde richting werd gedreven door de ouders, die komt heus wel waar hij vindt dat hij wezen moet!
Is dat bouwvakker? Why not? Straatveger? Who cares?
Zo lang het maar geen beroepsdopper wordt is het allang goed!
Als de lente komt dan stuur ik jou, Tulpen uit Amsterdam...
Tja, het ziet er naar uit dat Ansje uit de polders dit jaar lang zal moeten wachten op haar tulpen!
Als ik, we zeggen en schrijven zaterdagvoormiddag 23 maart, uit mijn raam kijk zie ik grote hoeveelheden sneeuwvlokken naar beneden dwarrelen! Gelukkig ligt de buitentemperatuur nét iets boven 0°, zodat die rotzooi niet blijft liggen. Rotzooi? Jawel! Ik heb niks tegen sneeuw in de winter. Winterlandschappen vind ik heel mooi. Maar toch niet in de lente hé? Dan willen we zon. Dan snakken we naar de zon. Dan hebben we recht op zon! Ja toch?
Wat is er verdorie toch aan de hand met de natuur? Al net zo gedesoriënteerd als de bevolking? En nochtans, noch de Wetstraat noch de media hebben enig zeggenschap over de natuur. Gelukkig maar! De bouwheer voor dit weer moet dus ergens anders worden gezocht. Maar wààr dat is mag Joost weten!
Arme ik, die net een behoorlijke portie zon had kunnen gebruiken na de droevige gebeurtenissen... Neen dus. Het is me niet gegund. Maar je zult me niet horen klagen. Want als de dag niet zonnig is moet je dat maar zelf zijn! Nog maar een uitdaging er bovenop en dat kan er ook nog wel bij. Hoewel ik me toch een stuk beter zou voelen onder een stralend zonnetje. Op een leuk terrasje met een Scotch... of met Chico op de Zeedijk... Ach ja... dromen van de zon mag ook wel eens een keertje in die donkere dagen hé?
En als ik de weergoden op TV mag geloven zal het nog wel een tijdje bij dromen blijven! En dus zoek ik maar wat troost in mijn pc en in mijn geschrijf. "Van je af schrijven" heet dat. En het werkt nog ook!
Eén wezen in huis trekt er zich helemaal niets van aan: Pierewietje, mijn grasparkiet. Die zit gewoon vrolijk te brabbelen op zijn stokje. Alsof het lente is. Alsof het niet sneeuwt. Alsof de hele wereld hem niet kan schelen zolang zijn eetbakje en waterbakje maar gevuld worden. Een mentaliteit om een voorbeeld aan te nemen!
Zondag! Ik sta op, draai de verwarming open, kijk naar buiten, en wat zie ik? Een witte wereld!!! De sneeuw is vannacht, terwijl we rustig lagen te slapen, toch stiekem blijven liggen! Niet veel, hooguit een centimeter, maar toch genoeg om nog maar eens gladheid te veroorzaken.
Pc aangezet, buitentemperatuur bekeken, oei! -3 graden! Het goedje zal dus voorlopig wel blijven liggen! Voorspellingen voor de hele dag bekeken: zou rond de -2 blijven! En daar gaan we dan weer! Leve het sneeuwjaar.
Ja mensen... lente! Ik had me die nieuwe lente toch een beetje anders voorgesteld!
Over mezelf: Bouwjaar: 1941 Geboren: Ja. Geslacht: Neen. Nog levend. Adres: Hier. Beroep: Levensgenieter. Hobby's: Veel. Talen: Ja. Vooral betalen. MEDEDELING: Voor enkel politie-verhaaltjes, klik onderaan deze marge op 'fictie'.
