Aandacht!!!
Ernstig nu weer!
Als er één woord is waaraan ik een hekel heb, dan is het wel: aandacht. Het is namelijk een woord dat op verschillende manieren kan worden uitgelegd, en helaas
liefst op dié manier die het beste in je kraam past.
Aandacht vragen
aandacht eisen
om aandacht schreeuwen! Oerdomme interpretaties daarvan, die al heel wat hebben stukgemaakt. Zowel in de opvoeding als in het leven.
Wie voor de duivel schreeuwt er nu om aandacht? Zij die er niet in slagen om door hun prestaties aandacht op te wekken natuurlijk! Dat compenseren ze dan door over gebrek aan aandacht te klagen en deze vaststelling dan te gebruiken om hun onbenulligheid te camoufleren. En vooral door te pas en te onpas (héél erg storend) in de kijker te lopen.
Aandacht krijg je niet cadeau! Aandacht kun je niet opeisen! Aandacht komt vanzelf naar je toe als je ze verdient.
Door ze op te eisen val je alleen maar door de mand en herkent elk weldenkend mens onmiddellijk je onbenulligheid.
Jeugdpsychologen zullen het wel uitleggen aan de oudertjes: Geef je kind aandacht. Natuurlijk moet je dat doen
maar met één nuance: zodra het iets goed doet! En niét eerder. Het werkt net als het opvoeden van een hondje: je zult het toch ook niet belonen met een klontje suiker als het bijt? Want dan geef je onbewust het signaal dat het rustig zijn hele leven verder kan blijven bijten. Welke hond zul je daarvan kweken?
De jeugdpsychologie kan dan misschien wel af en toe goede boodschappen doorsturen
maar hoe ontvangt en interpreteert de ontvanger ze? Hoe wordt ze vertaald?
Een van die dankbare gelegenheden om aandacht te eisen is ook betogen of staken! Voor het goede doel? Soms wel, als toevalstreffer. Maar al te dikwijls is het hoofddoel: eindelijk eens aandacht. En ja hoor, Jan Jankers en zijn bende onbenul gaan nog maar eens de straat op!
En ze worden nog beloond ook, want daar zijn de media! Hoera!!! Vanavond komen we op het nieuws! Dàt is de grootste drijfveer. Niét het zogenaamde sociale onrecht waarvoor ze staken
onrecht waarvan ze niet eens de essentie snappen.
En na de betoging gaan de media nog een stukje door. Wié krijgt de micro onder de neus gedrukt? De grootste janker natuurlijk! Net als in een nest vogeljongen diegene die het luidste schreeuwt de grootste worm krijgt van de ouders.
Moet dat interview ons dan overtuigen van de wil van het volk? Arm volk als het zo zit.
De duizenden mensen op straat met een normale, logische mening worden niét geïntervieuwd. Of àls dat al wordt gedaan, wordt het er prompt uitgeknipt door de redaktie. Het abnormale wordt behouden, en ons als een duistere spiegel voor de neus geschoven. Wàt een slecht volk zijn wij toch!!!
Zelf ben ik in mijn carriere een beetje opgeklommen op de ladder. Maar ik zweer op al wat me heilig is dat ik daar nooit heb om gevraagd. Integendeel, ik hield niet van de schijnwerpers. Laat mij maar mijn werk in stilte achter de coulissen doen.
Maar ja
als je je werk goed doet begint dat, of je het nu wilt of niet, op te vallen. En dàt is nu juist wat ik met iedereen zou willen delen: die woorden van Ghandi: Wàt je doet heeft geen belang. Belangrijk is dàt je het doet.
En als je je werk, waaruit dat ook moge bestaan, goed doet, zul je nooit ofte nimmer om aandacht moeten schreeuwen. Die zal heus wel vanzelf naar je toekomen.
Willy.
PS: mochten bepaalde mensen zich ten onrechte aangesproken voelen: ik heb het hier zéker niet over de betogingen/stakingen van de vele slachtoffers in de auto-industrie! Laat dit even duidelijk zijn.
|