Als er één woord is waaraan ik een hekel heb, dan is het wel: aandacht. Het is namelijk een woord dat op verschillende manieren kan worden uitgelegd, en helaas liefst op dié manier die het beste in je kraam past.
Aandacht vragen aandacht eisen om aandacht schreeuwen! Oerdomme interpretaties daarvan, die al heel wat hebben stukgemaakt. Zowel in de opvoeding als in het leven.
Wie voor de duivel schreeuwt er nu om aandacht? Zij die er niet in slagen om door hun prestaties aandacht op te wekken natuurlijk! Dat compenseren ze dan door over gebrek aan aandacht te klagen en deze vaststelling dan te gebruiken om hun onbenulligheid te camoufleren. En vooral door te pas en te onpas (héél erg storend) in de kijker te lopen.
Aandacht krijg je niet cadeau! Aandacht kun je niet opeisen! Aandacht komt vanzelf naar je toe als je ze verdient.
Door ze op te eisen val je alleen maar door de mand en herkent elk weldenkend mens onmiddellijk je onbenulligheid.
Jeugdpsychologen zullen het wel uitleggen aan de oudertjes: Geef je kind aandacht. Natuurlijk moet je dat doen maar met één nuance: zodra het iets goed doet! En niét eerder. Het werkt net als het opvoeden van een hondje: je zult het toch ook niet belonen met een klontje suiker als het bijt? Want dan geef je onbewust het signaal dat het rustig zijn hele leven verder kan blijven bijten. Welke hond zul je daarvan kweken?
De jeugdpsychologie kan dan misschien wel af en toe goede boodschappen doorsturen maar hoe ontvangt en interpreteert de ontvanger ze? Hoe wordt ze vertaald?
Een van die dankbare gelegenheden om aandacht te eisen is ook betogen of staken! Voor het goede doel? Soms wel, als toevalstreffer. Maar al te dikwijls is het hoofddoel: eindelijk eens aandacht. En ja hoor, Jan Jankers en zijn bende onbenul gaan nog maar eens de straat op!
En ze worden nog beloond ook, want daar zijn de media! Hoera!!! Vanavond komen we op het nieuws! Dàt is de grootste drijfveer. Niét het zogenaamde sociale onrecht waarvoor ze staken onrecht waarvan ze niet eens de essentie snappen.
En na de betoging gaan de media nog een stukje door. Wié krijgt de micro onder de neus gedrukt? De grootste janker natuurlijk! Net als in een nest vogeljongen diegene die het luidste schreeuwt de grootste worm krijgt van de ouders.
Moet dat interview ons dan overtuigen van de wil van het volk? Arm volk als het zo zit.
De duizenden mensen op straat met een normale, logische mening worden niét geïntervieuwd. Of àls dat al wordt gedaan, wordt het er prompt uitgeknipt door de redaktie. Het abnormale wordt behouden, en ons als een duistere spiegel voor de neus geschoven. Wàt een slecht volk zijn wij toch!!!
Zelf ben ik in mijn carriere een beetje opgeklommen op de ladder. Maar ik zweer op al wat me heilig is dat ik daar nooit heb om gevraagd. Integendeel, ik hield niet van de schijnwerpers. Laat mij maar mijn werk in stilte achter de coulissen doen.
Maar ja als je je werk goed doet begint dat, of je het nu wilt of niet, op te vallen. En dàt is nu juist wat ik met iedereen zou willen delen: die woorden van Ghandi: Wàt je doet heeft geen belang. Belangrijk is dàt je het doet.
En als je je werk, waaruit dat ook moge bestaan, goed doet, zul je nooit ofte nimmer om aandacht moeten schreeuwen. Die zal heus wel vanzelf naar je toekomen.
Willy.
PS: mochten bepaalde mensen zich ten onrechte aangesproken voelen: ik heb het hier zéker niet over de betogingen/stakingen van de vele slachtoffers in de auto-industrie! Laat dit even duidelijk zijn.
Laat ik even eerlijk zijn: ik heb problemen met mondelinge communicatie. Daarom ook begon ik dit blog: ik heb in mijn leven een zo grote massa ervaring opgebouwd en verzameld dat het eigenlijk teveel is voor één persoon, en ik dit dolgraag ook zou willen delen met mijn kinderen, kleinkinderen, en al wie het horen wil.
Maar: ik heb een hekel aan mondelinge communicatie, en wie mij kent weet dat ik een heel zwijgzame persoon ben. Persoonlijk zou ik van zo iemand denken: introvert. Niets is echter minder waar want ik deel heel graag met anderen wat ik denk. Maar ik krijg het niet over de lippen.
Waar ik dat syndroom opliep weet ik ook: aan de toog! Toen ik me destijds als tiener in het uitgangsleven begon te wagen, zocht ik net als vele anderen, de gezelligheid van de toog op en wou ook graag mijn babbeltje mee praten. Helaas! De dingen waarover ik graag praatte omdat ik ze echt belangrijk vond, werden niet erg hartelijk onthaald. Er viel dan nogal gauw een onbegrijpende stilte.
Aan de toog moet je namelijk de ernstige dingen opzij kunnen zetten en praten over het weer, de voetbal, je favoriete club, de vrouwen dik en dun, de bloempjes en de bijtjes enfin wél veel praten, maar vooral niets zeggen. En dat kon ik nu juist niet. Als ik praat wil ik iets zeggen. Anders houd ik liever mijn mond.
Aan de toog worden alle wereldproblemen ook in één ruk opgelost: ze zouden het zus en zo doen en klaar is kees. Probeer daar echter niét met een ernstige oplossing af te komen! Daar dient de toog niet voor!
En ja, ergens hebben ze wel gelijk, en ergens ben ik wel jaloers. Gezellig lijkt het in elk geval wél. Maar aan mij zijn dit soort loze gesprekken niet besteed.
Jammer voor mij, en dus verkies ik eerder een tafeltje met een of twee vrienden waarmee ik écht kan praten, en af en toe even een jaloerse blik op de toog werpen.
Dat kleine minderwaardigheidscomplex, op die manier opgelopen, heeft eigenlijk toch wel een grote rol gespeeld in mijn leven. Zo heb ik niet alleen allerlei etiketten opgekleefd gekregen: verlegen hooghartig eigenzinnig maar ook waar mijn kennis wél gewenst was, voelde ik me onbehaaglijk als ik een groter publiek moest toespreken.
Ik ging het niet uit de weg als het moest, had soms nog groot succes ook, maar zelfs dàt kon dat onbehaaglijk gevoel niet wegwerken. Na een dergelijke info- avond kwam eens een geoefend redenaar (uit het verzekeringswezen) naar me toe en zei:
- Wat zei jij me daarnet? Dat je niet kunt spreken in het publiek? Ik wou maar dat ik jouw talent en doorzicht had! Chapeau!
Maar die lovende woorden hielpen niet. De volgende keer werd ik wéér zeeziek van de plankenkoorts.
En nu nader ik de zeventig, en stel vast dat ik véél te weinig heb gecommuniceerd, en, mondeling althans, veel te introvert ben geweest. Vooral dan met mijn kinderen en kleinkinderen. Maar het is nooit te laat om iets goed te maken en misschien kan dit blog die leegte helpen opvullen.
Schuld van de toog? Eigenlijk wel. Maar daarvoor ga ik er mijn biertje niet voor laten!
Leuk weertje, leuke zondag, en alsof dat nog niet genoeg was: oktoberfoor in Oostende!
Tja, als je dàn nog thuisblijft na het eten hoor je eigenlijk wel thuis in een psychiatrie. Dus snel zeewaarts om het reinigend effect van de heerlijke zeelucht diep te laten doordringen in onze bruingerookte longen.
Een wandelingetje van vijf minuten bracht ons aan t zèèètje, waar we direct al konden vaststellen dat enkele duizenden toeristen nét datzelfde idee hadden. Maar ze waren braaf vandaag. En zélfs in de overdrukke Kapellestraat liepen ze voorwaar netjes aan de rechterkant!
Wat een effect die laatste zonnestralen van het najaar toch kunnen hebben op de menselijke geest. Geen tijd meer verspillen aan vitterijen nu. Genieten maar! De tijd dringt want de winter staat voor de deur.
Of zouden ze mijn blog gelezen hebben misschien? Enfin, het zonnetje scheen, de mensen waren braaf, en bovendien, toen we pal naast de foor op ons favoriet terrasje afstevenden, kwam daar nét een tafeltje vrij. Pal in de zon, en het enige vrije plaatsje. Ons geluk kon niet meer op.
En omdat ik niet echt een gewoontedrinker ben, en dikwijls kwaliteit boven kwantiteit stel, bestelde ik meteen een heerlijk frisse Gordon Scotch. Je reinste godendrank met een schuimkraag om U tegen te zeggen.
Ik laat de dienster trouwens nooit toe om zelf mijn Scotch uit te schenken. Dat doe ik liever zelf: één forse geut, en netjes de helft bier en de helft schuim in het glas. Dan kan ik nog minuten lang, als in een erotische extase, genieten van de strijd op leven en dood tussen het schuim en de zon. Wié het op de duur zou winnen weet ik niet, want zo lang kan ik nooit wachten alvorens dat eerste, hemels lekker teugje door mijn keelgat te voelen lopen. (Had ik nu maar de nek van een giraffe!).
En naarmate mijn glas minderde, verbeterde natuurlijk ook mijn humeur.
Mijn vrouw merkte schalks op dat ze in haar budget eigenlijk geen rekening had gehouden met het feit dat ik een Scotch zou bestellen. Oei! Ze had overschot van gelijk, en dus dronk ik snel het restje van mijn scotch op, riep de dienster en bestelde nog een gewoon pilsje! Fout goedgemaakt. Iedereen weer tevreden?
En de foor die draaide lustig door de verschillende kramen probeerden hún muziek boven de andere muziekjes te laten uitstralen. Een ware, maar gezellige kakofonie. Ik deed nog een vertwijfelde poging om al die muziek tot één melodietje te laten samensmelten, maar dit klonk dan zo wansmakelijk dat ik het maar snel doorspoelde en overgelukkig vaststelde dat mijn glas nog half vol was. Leve de oktoberfoor. Leve de zon. Leve het leven.
Daar in dat rookvrij café aan de haven, Daar is nu niemand meer gelukkig en tevree
Ja, Vader Abraham, hoe zou dàt nu komen denk je? En waarom verwondert dat me niet eens?
Nu, we zijn nog niet helemaal zo ver, maar we stevenen er toch recht op af. En dan is het helemaal gedaan met de gezelligheid en met de horeca.
Want als dié het met verstokte niet-rokers moet doen, zal er weinig overblijven van het cliënteel. Zélfs de niet-rokers zullen er op termijn wegblijven, tenzij ze scheel zien van de honger en niet zelf kunnen koken.
En hier refereer ik toch echt wel naar vroegere ervaringen. Vroeger had elke zichzelf respecterende trein namelijk niet alleen eerste en tweede klasse, maar werd ook nog eens een onderscheid gemaakt tussen rokers en niet-rokers afdelingen.
En wat stelde ik vast als ik toevallig eens verdwaalde in zon niet-rokerswagon?
Op één enkel gladgestreken, pathetisch aandoend gezicht na LEEG !!! Waar zaten die niet-rokers toen? Juist: in de rokers-afdelingen. Daar was er tenminste leven, gezelligheid en vrolijkheid. Die rook werd er dan maar bijgenomen.
En om aan deze wantoestand te verhelpen, werd onder impuls van geleerde koppen de hele trein dan maar rookvrij gemaakt. Oók een manier om je gelijk te halen.
Nu al zien we het verschil. In Vlaanderen deed ooit een mooi spreekwoord de ronde: Waar de heer een tempel bouwt, bouwt de duivel een kapelletje.
Inderdaad: als je vroeger een Vlaams dorp binnenreed en je had dorst, dan hoefde je je alleen maar op de kerktoren te richten. Want daar rond vond je gegarandeerd ook de kapelletjes: gezellige, rokerige kroegjes, waar heel ijverig en vroom aan het eerste (en mooiste) werk van barmhartigheid werd voldaan: de dorstigen laven.
En als je dan al liever niét naar de mis ging de after-church maakte het allemaal weer goed. Een babbeltje met ouwe vrienden een heimelijke knipoog van de dochter van de cafébaas Het was toch allemaal zo braaf en gezellig.
Helaas: het was niet hygiënisch. Niet klinisch clean. We leefden ongezond. Je zou er gevaarlijke ziektes en allergieën kunnen oplopen. En dus kon je die duivelskapelletjes beter mijden. Je rookte, als niet-roker, immers mee.
O ja? Hoe zou het dan komen dat klinisch clean opgebrachte kinderen tegenwoordig allergisch zijn aan zowat alles? En wij, zware zondaars en rokers, juist niét?
Niet moeilijk: van in de wieg reeds werden onze lichaampjes geïnfecteerd met allerlei troep: we ademden, naar huidige maatstaven berekend, zuivere nicotine in. Onze longen waren blijkbaar al zwart alvorens we leerden praten. We werden niét vier keer per dag in bad gestopt hygiene moest nog uitgevonden worden. Maar we werden niét ziek, en waren ook moeilijk ziek te krijgen. Natuurlijk niet: ons lichaam had de kans gekregen antistoffen tegen al die troep aan te maken.
Nooit was de levensverwachting zo hoog als die nu is. Slaan die intellectuelen met hun statistieken dan niet hun eigen ruiten stuk? Want die cijfers slaan dus wel degelijk op ONZE generatie, die nu oud geworden is.
Welnu, heren professoren geen enkele generatie vóór de onze rookte ook zoveel!!! Dat kon immers niet omdat meestal het geld ontbrak om ook nog veel tabak te gaan kopen. En toch blijken wij langer te leven? Sorry, dat we dit doen hoor! Dat gooit namelijk de hele antirook-theorie aan diggelen.
Mijn tabakswinkel is toevallig naast een apotheek gelegen. De winkeldeuren netjes naast elkaar. En heel dikwijls stel ik me dan ook de vraag: Achter welke deur zou nu eigenlijk het grootste gif liggen en door welke deur kom je nu gezonder buiten?
En ik denk hierbij dan vooral aan de trendy vrolijkheidspillen: anti-depressiva voor mensen die niet meer durven roken!
In veel gezinnen hing vroeger aan de muur een pijpenrekje met een leuk spreukje er op. In mijn ouderlijke woning was dat: Tevreden zijn en lang te leven is wat het pijpje je kan geven.
Stof tot nadenken? Misschien. Misschien ook waren ze vroeger lang nog niet zo dom als we denken.
Er was eens, in het land Youneverknow, Een Koninklijk Verduidelijker.
Oei! Ik zou me niet meer moeien met de politiek! Maar dan moeten ze ook maar de lachwekkende kantjes ervan uit het nieuws houden hé!!!
Koninklijk verduidelijker slik. De nieuwslezer kon zich vanavond nog nét inhouden. Ik niet! Ik kreeg direct de slappe lach. Na informateurs, preformateurs, facteurs, chauffeurs en bemiddelaars nu eindelijk eens een écht voornaam klinkende titel!
Wat zijn die politici toch creatief in het bedenken van nieuwe jobs. Vooral als die jobs hen zelf toekomen.
In een plaatselijk interim-kantoor:
- Hebt u soms een job voor me, mevrouw? - Wat is uw beroep meneer? - Koninklijk verduidelijker mevrouw. - Verduidelijker! Maar, een goed verstaander heeft toch maar een half woord nodig? - Inderdaad mevrouw. Daardoor zit ik ook zonder werk!
Lap! Daar gaan we weer! Elke morgen als ik opsta neem ik me heilig voor om vandaag niet te bloggen. Neen! Zelfs mijn pc niet aan te raken. De hele week zelfs niet en desnoods niet meer in maanden!
En dan wordt mijn grijze massa wakker (mijn lichaam is altijd veel vroeger wakker dan mijn geest), begin ik naar mijn pc te loensen, er schiet me een onderwerp door het hoofd waarover ik zéker moet schrijven en mijn heilige voornemens verdwijnen als sneeuw voor de zon!
Soms lijkt het wel alsof mijn blog zichzelf schrijft en eigenzinnig zijn eigen gangetje gaat. Want eerlijk, ik vind dat het niet echt de richting opgaat die ik me had voorgenomen.
Ik had me namelijk voorgenomen om mensen die willen luisteren meer bewust te maken van de wereld om hen heen en hun dodo-metro-boulot bewusteloosheid te doorbreken.
De hele politieke rotzooi echter achtte ik geen gebenidijd woord waardig en zou er dus ook niet over zagen.
Helaas! Al doende stelde ik vast dat je er eigenlijk niet onderuit kunt. Want de wereld om ons heen heeft eigenlijk zijn gestalte (of wangestalte als je wilt) gekregen juist dóór de politiek. En je kunt niet over vissen spreken en ondertussen negeren dat er water bestaat! Dat zou je reinste struisvogelpolitiek zijn en daar doe ik zéker niet aan mee.
En dus blijf ik vinden dat mijn blog de verkeerde kant op gaat en krijg ik het niet echt op de rails die ik me had voorgenomen. Toch zal ik proberen in de toekomst de politiek zoveel als mogelijk te mijden en me meer proberen te richten op hoe je je dagelijks leven en dat van anderen een stuk makkelijker kunt maken door bewust te gaan leven.
Ik zei het al, in principe ben ik partij- en dus politiek dakloos: ik stem voor een persoon; niét voor een bepaalde partij in normale omstandigheden
Maar de laatste decennia heeft de politiek me ook al dàt democratisch voorrecht afgenomen door ervoor te zorgen dat momenteel de omstandigheden verre van normaal en democratisch zijn!
Integendeel, de verkiezingen gaan steeds meer lijken op deze in bepaalde apenrepublieken in de derde wereld: je stemt voor wie je wilt, als het maar voor ons is.
Want stemmen voor wie je wilt houdt in dat wie de meeste stemmen haalt het voor het zeggen heeft. De wil van het volk heet dat dan. Niets is echter minder waar, want partijen die teveel stemmen krijgen worden door de anderen gewoon uitgesloten uit de regering. Democratie? Wil van het volk? Laat me niet lachen. Je reinste apenpolitiek!
En dus ben ik een aantal jaren geleden begonnen met eerlijkheidshalve te stemmen voor ja toch maar een partij. Een uitgesloten partij, die het toch maar weet waar te maken om ondanks alle boycots steeds weer monsterscores te halen.
Waarom ik dat de vorige keer vergat te vertellen? Gewoon omdat ik het zo vanzelfsprekend vond dat elk weldenkend mens deze grove schending van de democratische beginselen wreekt door juist op dié, als paria behandelde partij, te gaan stemmen.
En dus vond ik het de moeite niet waard dit te vermelden. Sorry!
Is die partij dan beter dan de andere? Ik wéét het verdorie niet. Naar wat ze beloven blijkbaar wél, maar in de politiek weet je nooit, en aan beloven heb ik geen boodschap. Eerst daden zien. Helaas krijgen ze, door het onderonsje van de anderen, die kans niet, en zitten nu al jaren van op de achterbank te zeggen hoe de chauffeur zou moeten sturen.
Geef ze verdorie de democratisch verdiende plaats aan het stuur! Dàn kunnen we ons een idee vormen van hoe zij zullen sturen. Of is het risico te hoog voor de andere wattenpartijtjes?
Met genoegen stel ik vast dat ik ook regelmatig noorderburen op bezoek krijg op mijn blog. Goed zo jongens. Wat is jullie idee over de gang van zaken in ons overigens héérlijk apenlandje? Typische belgenmop? Dat zal wel.
Jawel een heerlijk landje hébben we wel. En dat willen we ook graag zo houden. Veel bloed voor gevloeid van onze voorouders en zo. Helaas onze verworven rechten worden door de rest van de wereld afgunstig bekeken en onze politici zijn het bloed van hun voorvaderen vergeten.
Of neen, ze zijn het niet vergeten, maar laten het met gulle hand naar vreemdelingen vloeien! En wij? Och god wij zijn arme schaapjes die ons alles door de strot laten drukken. Raar hé?
Kom dus maar verder op bezoek in ons kleine paradijsje, lieve Nederlanders, zo lang het nog kan, en zo lang de algemene verloedering er niet een totale ruïne van heeft gemaakt! Voorlopig zijn jullie nog heel welkom. Zo lang Belgen het nog voor het zeggen hebben tenminste!
Waar je gaat langs Vlaamse wegen, Overal kom je ze tegenwoordig tegen:
De ZONDERHAATSTRAAT naambordjes.
De eerste keer dat ik er eentje zag keek ik verwonderd:
- Wat is de boodschap? Waar zitten die mensenhaters dan wel?
- Wie hangt zoiets aan zijn raam? Een Belg? Een Chinees? Een Nederlander? Een Marrokaan? Een Fransman? Ik heb er het gissen naar.
- Om zoiets te doen moet je er eerst en vooral van overtuigd zijn dat er wel degelijk haat is in je straat. Anders is het natuurlijk zinloos. Wie haat? Wat haat? Waar haat?
Zijn wij dan een volk van mensenhaters? Kom zeg, we lieten zich hier Italianen, Spanjaarden, Chinezen, Hongaren, Fransen, Nederlanders en Japanners integreren zonder dat we daar ooit een probleem over maakten. Geen van die nationaliteiten of rassen heeft ons ooit van rascisme kunnen of willen beschuldigen.
Zo lang het daarbij bleef waren àlle straten zonderhaatstraten. Zijn wij dan eensklaps collectief mensenhaters geworden? En zo ja, waardoor?
En dus blijf ik me afvragen: wie of wat vond die vredelievende boodschap uit? En IS die boodschap uiteraard wel zo vredelievend of schuilt er meer achter?
Veel vragen geen antwoorden. En dus blijf ik die dingen met gemengde gevoelens en vooral veel verwondering bekijken.
We schreven 1975, september of zo en voor het eerst bevonden we ons op Spaans grondgebied, met onze Ford Escort Stationwagen. Achterin had ik een eenpersoonsmatras met de nodige dekens gedeponeerd, méér ruimte was er niet, maar het was voldoende om er met twee in te slapen.
De rit door Frankrijk had ons veel tijd gekost: een drietal dagen. Vooral dan omdat we van elke kilometer wat wilden opsteken en de cultuur proeven. Ook hadden we bewust de autowegen vermeden en ons beperkt tot de nationales: goed onderhouden nationale wegen. Met voor de doorsnee toerist het nadeel dat je hier en daar een verkeerslicht had of doorheen een stad moest, maar dat vonden wij, met onze ingesteldheid, juist een voordeel boven de eentonigheid van de snelwegen: liever een typisch baancafeetje met terras dan zon snelweg-fastfood dinges.
Spanje was toen, voor ons, de grote onbekende. Vandaar dat we ook niet erg haastig waren om de grens te bereiken.
Maar goed een gammel barakje met een streng kijkende en militair aandoende douanebeambte ervoor leerde ons dat we op het punt stonden Spanje binnen te rijden. Eventjes papieren laten zien, en we konden doorrijden.
Eerste Spaans dorpje op onze weg, de naam ontglipt me, auto geparkeerd en ons in de gezellige drukte gemengd. Een dorpje, zo groot als een voorschoot, maar de straten liepen vol! Tja we moesten nog wennen aan het feit dat Spanjaarden, vanwege het klimaat, veel meer buiten dan binnen leven. Hun huisjes bevatten dan ook meestal enkel het hoognodige. Het echte leven speelde zich grotendeels af op straat.
Een leuk terrasje lokte ons onweerstaanbaar aan en ja, we bestelden wat had je verwacht? Dos cervesas natuurlijk! De kelner (camarero) bracht ons het gevraagde en la cuenta was quince pesetas. De taal nog niet goed begrijpend, telde ik 50 pesetas uit, wat ik uiteraard erg goedkoop vond. De camarero keek verwonderd en herhaalde: Quince pesetas señor!
(15 pesetas). Oei! 15 pesetas voor 2 pintjes? Zowat het equivalent van 12 eurocent!!! Spanje beloofde voor ons een luilekkerland te worden. (In die tijd kostte één biertje in België zowat 20BF, of een halve euro).
We deden nog een wandelingetje, liepen in het terugkeren dat terrasje weer voorbij, maar werden herkend en teruggefloten door die kelner: Señor, señor, tus gafas! En inderdaad, ik had mijn zonnebril vergeten op ons tafeltje. En ja twee nieuwe frisse cervesas waren natuurlijk het resultaat.
Kort nadien begon die spaanse eerlijkheid me zo op te vallen dat ik nooit meer mijn auto sloot toen ik hem achterliet. Nooit ook werd er iets uit gestolen! Maar eerlijk gezegd anno 2010 zou ik dat niet meer riskeren, want ook Spanje is geëvolueerd!!!
Maar we trokken verder en reden Figueras binnen. Een betrekkelijk groot stadje, waar de tijd was blijven stilstaan. Nogal vuil en rommelig aandoende straten naar onze normen maar het werd middag, we kregen honger, en bemerkten op een hoek een vaalgeel geschilderd hostalletje. Niet erg aantrekkelijk zéker niet uitnodigend maar we waagden onze kans. We hadden namelijk gehoord dat een hostal in Spanje eigenlijk zowel café, restaurant, als familiepension was.
En we gingen binnen. De gelagzaal leek uit een vorige eeuw te komen: een onwaarschijnlijke mengeling van art déco, met de obligatoire afwisselend wit en zwarte tegels, gietijzeren pilaren, en moderne attributen zoals een up to date espressomachine en meer van dit moois.
Aarzelend gingen we aan een tafeltje zitten en bestelden twee tintos (rode wijn). Er zaten ook wat Spanjaarden, druk gesticulerend en vrolijk kletsend en lachend. Tiens voor een arm volk leken ze toch erg optimistisch!
Ondertussen was ons ook al opgevallen hoe vuil het hier eigenlijk was: sigarettenpeuken op de vloer en ander afval niet echt een zaak waar je graag zou komen eten.
Na een poosje verzamelde ik toch maar mijn moed en vroeg of we hier konden eten. De eigenaar, of gerant, keek op zijn uurwerk, en antwoordde dat we dat wel konden, maar pas vanaf 13.30 uur. De comedor (eetzaal) ging niet eerder open.
Weer wat bijgeleerd: in Spanje haalt niemand het in het hoofd om vóór 13.30 uur te eten. De ochtend van een werkdag duurt er lang, maar na het middageten volgt dan ook de siesta.
Oké dan maar nog wat tintos binnengeslurpt, en dan ging plechtig een dubbele deur open en konden we naar de comedor. Tafels gedekt met kraaknette en gestreken tafelnapjes blinkend opgepoetst eetgerei leek super hygiënisch, maar die vloer bleef ons imponeren: kraaknet was toch anders!
Nu niet geklaagd. We waren gasten en wilden het gastland ook een kans geven.
De dagschotel bleek subliem! Heel anders en beter dan thuis. Maar die vloer hé ?
Toen kregen we het door: aan een andere tafel werd kip gegeten, en de beenderen werden gewoon op de grond gegooid. Asbakken stonden er niet op tafel: de as en de peuken verdwenen gewoon naar de grond.
De Spanjaard, ten minste in dié tijd, bleek een heel propere persoon, zowel op zichzelf als op wat hij at. In zijn cultuur hoorde afval op de grond, en zéker niet op tafel. Wat op tafel en op zijn bord kwam moest clean zijn. Met de vloer echter had hij geen enkel probleem. Een asbak op tafel hoorde niet! Wie zet nu een vuilbak vol as op een tafel waaraan je eet? Tja eens je die logica snapt, bekijk je het heel anders.
En die vloer? Ach ja, die werd een paar keer per dag geveegd met grove streken van een borstel van zowat een meter breed, en dat was het dan weer.
En na het eten volgde natuurlijk weer la cuenta, en weeral een verrassing: 99 pesetas per persoon (minder dan een euro)!
En hoe vreemd het ook moge klinken: we hebben die vuile cultuur leren appreciëren en zochten ze zelfs op: want waar de vloer vuil was, daar kon je netjes en lekker eten! Helaas! Toeristen hebben ook dàt kapotgemaakt. Die aten liever een hamburger vol ondefinieerbare troep in een inrichting die er clean uit zag.
En zélfs die eerste keer in Benidorm, maar dan in een verouderd stadsgedeelte, vonden we toch weer zon hostalletje. We zaten heerlijk te smullen aan het venster, en nog zie ik die wat oudere toeristen, overgewaaid uit wat zij vermoedelijk het échte Benidorm noemden, voorbijwandelen. Het oude heertje keek naar binnen en wees vol walging met zijn wandelstok de vloer aan en richtte een schampere opmerking tot zijn gezelschap.
En ik dacht: Och arme jij weet niet wat je mist, en nog minder wat je kapot maakt.
Ook in dit verhaal steekt weer moraal: je zult veel beter ontvangen, bediend en gewaardeerd worden door je aan te passen aan de wereld om je heen, dan als je probeert die wereld aan te passen aan jouw persoontje.
Wie een beetje in mijn columns heeft gegrasduind, kan zich misschien niet ontdoen van de indruk dat ik een pessimist ben die niets liever doet dan de mensheid te hekelen.
Het tegendeel is echter waar: ik geloof rotsvast in het goede in de mensheid, en heb met de doorsnee mens geen enkel probleem.
Wie ik wél hekel zijn de uitschieters, die grotendeels de problemen veroorzaken, gezonde oplossingen verhinderen door hun betweterigheid, en hard meehelpen aan het leegplunderen van de schatkist om aan hun ondoordachte willetjes te voldoen.
Maar ik weet ook, gelukkig, dat dit een piepkleine minderheid is. De doorsnee, volwassen mens, is geen janker en vraagt geen inspraak. Tenminste, zo lang de zaken niet totaal uit de hand gaan lopen.
De media, die de spiegels van een volk zouden moeten zijn, schieten schromelijk tekort door vooral de extremen van dat volk aan te tonen. Extremen, hen opgedrongen door een domme minderheid die heel luid schreeuwt om aandacht en belangstelling.
En een rampzalig nevenverschijnsel daarvan is het feit dat we onze eigen spiegel langzaam maar zeker gaan vervangen door de televisie, en op de duur gaan geloven dat we zijn zoals ons wordt voorgespiegeld.
Néém nu die jankers. Waaruit bestaan ze? Vooral uit gemakkelijk te beïnvloeden jeugd: nog geen levenservaring, moeten het klappen van de zweep nog leren, komen nog maar pas kijken, en eigen aan die leeftijd: vinden dat ze het allemaal beter weten en beter zouden kunnen!
Gelukkig wordt die jeugd (meestal) volwassen, en na een tiental jaar te hebben meegedraaid in het volle leven, weten ze wel beter en hebben dan veel spijt over hun jeugdige escapades. Maar het zij hen vergeven.
Gevaarlijker zijn de volgroeide jankers, want blijkbaar worden die mensen niét volwassen en zullen ze dat ook nooit zijn.
Maar nogmaals: ik zie die hele groep toch als een minderheid die zéker niet model staat voor het echte wezen van een volk.
Een ander, meer en meer opdoemend gevaar, is de opvoeding! Want hiér lijken we toch wel regelrecht op een ramp af te stevenen.
Er was een tijd (toen ik klein was) dat de meeste leraren op school erg losse handjes hadden. Er vielen regelmatig harde klappen. Mààr ik stelde ook vast dat die klappen eigenlijk wel verdiend waren door het ronduit ongepast gedrag van de slachtoffers: kereltjes die zich echt niet wilden aanpassen en regelmatig de klas op stelten probeerden te zetten en de anderen voortdurend stoorden.
En op een dag, ik zat in het derde studiejaar, kwam André, een medeleerling, met een krantenknipsel zwaaien: er was een wet gemaakt om de leerkrachten het slaan te verbieden. Hoera!
Nu ja eigenlijk merkten we die eerste jaren niet veel verschil. Het was niet echt doorgedrongen tot de leerkrachten, en vermits de kinderen in die tijd nog niet te vergelijken waren met de watjes van nu, zou ook niemand het in zijn hoofd hebben gehaald om naar de politie te stappen.
De ouders nog minder, want als je thuis kwam klagen dat je klappen had gekregen van de meester, had je veel kans dat je er nog een bij kreeg van pa.
Ergens was die toestand misschien wel niet erg humaan maar het werkte. Je werd voorbereid op het leven, je kon tegen een stootje en je had geleerd hoe je te gedragen om niemand ten laste te zijn.
Het was misschien niet de ideale opvoedingsmethode, maar het wérkte. En dit kan niet worden gezegd van wat jeugdpsychologen nu aanraden in moeilijke gevallen: praten. Dénken ze, maar staan ze er wel bij stil dat met moeilijke gevallen juist niét te praten valt?
Hoe een leraar het nú moet waarmaken in een klas vol watjes waar je zelfs niet boos meer mag naar kijken, maar anderzijds toch zélf graag alles en iedereen terroriseren dat weet ik écht niet.
Hoe die leraren dat tot hun pensioen moeten volhouden gaat mijn petje te boven. Dat moet bovenmenselijke inspanningen kosten.
Nu ja, de leerstof is één ding en dat zal misschien nog wel lukken in de meeste gevallen. Maar op dié manier van een dwars kind een volwassene maken? Daar geloof ik niet echt meer in. Temeer omdat veel ouders op net dezelfde manier tewerk gaan en de kinderen eigenlijk al verpest zijn vóór hun eerste schooldag.
Ik weet gezinnen waar niet de vader, maar het kind gezinshoofd is en bepaalt waar ze zondag heengaan, wat ze zullen eten, welk speeltje het nodig heeft En ik heb het dan wél over kinderen van 5-6 jaar oud hoor!
Aldus verwend komt zon kind dan in het eerste leerjaar terecht en ja, ik hoef er geen tekeningetje bij te maken!
Nochtans, de jeugd is de toekomst van de natie. Hoe is het mogelijk dat veel ouders hun kinderen niet méér leiding geven, maar integendeel, al direct bij de schooldirectie gaan klagen als een leraar even boos naar dat watje heeft gekeken. Moeten dààr volwassen mensen uit groeien?
Maar kom ik wil geen pessimist zijn, stel gelukkig ook vast dat er veel uitzonderingen zijn, maar toch is het een probleem dat steeds erger zal worden, want hoe zullen die watjes hún kinderen weer opvoeden?
Of zullen de fameuze tijdslingers hier weer ingrijpen en zullen we weer naar extreem tegengestelde opvoedingsmethoden evolueren? Goed mogelijk, want vroeg of laat zullen die ettertjes er wel achterkomen dat het op die manier niet lukt en zullen ze hun kinderen heel anders gaan opvoeden.
Ik vrees dat ik de lezer, tot welke politieke partij hij ook behoort, nu wel zal moeten teleurstellen:
Ik héb geen partij! Politiek dakloos dus! Gewoon omdat ik er geen kan kiezen. Partijen liggen me niet. Sommige politici wél. En bij gebrek aan betere keuzes, stem ik dan maar voor dié politicus die bewezen heeft dat hij de belangen van het land ernstig verdedigt en liefst zonder al te opvallende stemmenronselarij.
Tot wélke partij die politicus behoort imponeert me ook al niet veel meer. Of eigenlijk toch wel, maar helaas goed menende partijen die eerlijk willen opkomen voor het belang van het land die vind je gewoon niet. Ze kunnen niet eens in eigen partij tot overeenstemming komen over wat het algemeen belang nu eigenlijk is. Laat staan dat ze in eendracht in staat zouden blijken met de andere partijen samen te werken.
Een partij aanhangen vind ik dan ook eerder een door gemakzucht ingegeven keuze: Ze beloven toch het goed te doen
En daar gaan we weer: we beloven we zullen we gaan
Neen jongens, dat interesseert me niet. Gebruik eens die andere werkwoorden: we deden we hebben gedaan we hebben gerealiseerd
En aan partijen die andere partijen bekladden heb ik nog minder een boodschap. Met modder gooien is niet de correcte manier om jezelf wit te wassen.
Dus: liever géén partij kiezen, maar politici volgen in wat ze doen, en dààr dan de minst slechte proberen uit te pikken. Ook dààrin schiet de belg erg tekort, want blijkbaar hebben we een héél kort collectief geheugen.
Ik heb politici geweten die onbeschaamd zonevreemde huizen zomaar lieten afbreken, zodat de bewoners op straat stonden. De bevolking vond het halucinant. Dat hadden we sedert de holocaust niet meer meegemaakt. Temeer daar de meeste van die mensen ooit van een of ander politicus tussen pot en pint toelating hadden gekregen daar te bouwen. Of tenminste de verzekering dat niemand ze zou lastigvallen.
Waren bepaalde politici hier politieke zelfmoord aan het plegen? Helemààl niet! Een paar jaar later leek het weeral gewist uit ons collectief bewustzijn en konden ze na de verkiezingen weer op een monsterscore bogen.
Tja zo gaat dat, als we niet kijken, niet luisteren, niet volgen, en niet onthouden. En òf die lui daarvan profiteren!
Met cadeautjes gooien is dan de andere, tegengestelde manier om gemakkelijk een ministerszitje te veroveren en te behouden. Maar het werkt al even funest.
Het budget van de staat beheren heeft veel punten van gelijkenis met het beheren van het gezinsbudget. Mama kan haar kindjes volstoppen met ijsjes, speeltjes, en wat hun hartje ook maar lust, en ze zullen haar héél graag zien. Dat kan doorgaan tot het maandsalaris er door is. En dan komt de dag dat ze moet zeggen: Sorry kindjes, droog brood vandaag. Mama heeft geen geld meer.
Zijn die kindjes beter af in een dergelijke gezinspolitiek? Ik denk het niet. Wel, wij zijn ook niet beter af als de landelijke politiek hetzelfde doet. Want bovendien, die cadeautjes komen heus niet uit de dikke portefeuille van de wilde weldoener! Ze komen van ons eigen belastingsgeld.
Ik heb dan veel liever een politicus die durft te zeggen: Sorry mensen, als we aan onze kinderen een gezonde staat willen overlaten, dan moeten we nú snoeien. Zoniet stevenen we recht op een failissement en chaos af.
We zullen het dan wel voelen in onze bankrekening, maar we weten dan tenminste waarom en waarvoor.
Tot slot: mijn mening over de huidige politieke crisis in België? Raar maar waar: neutraal. Bart Dewever trok de stekker er uit... hm.
We hadden ooit een loodgieter als premier het ziet er naar uit dat daar nu ook nog een electrieker bijkomt.
Hij zal wel zijn reden gehad hebben om de stekker er uit te trekken denk ik, maar vanwege heel dat geheimzinnig gedoe met informatie, preformatie en formatie kunnen alleen de insiders oordelen, en dus: ik bemoei me er niet mee want ik beschik niet over de nodige informatie daaromtrent.
Ik wacht af kijk toe en zal mijn conclusies wel trekken na daden en resultaten gezien te hebben.
Mijn column van gister sprong wat uit de band qua inhoud, maar ik wist wel heel goed wat ik deed:
Ten eerste wou ik de ouderwets - logge administratie van ons landje toch wel even aan de kaak stellen;
Ten tweede wou ik door het zelf te doen een daadwerkelijk voorbeeld geven van hoe inspraak zonder inzicht altijd meent het beter te weten, maar gemakshalve totaal geen rekening houdt met de vele factoren die tot een bepaald besluit hebben geleid.
En dus reikte ik zon minute-maid oplossing van de doorsnee vermeende inspraakgerechtigde aan: stuur ze dan toch een deurwaarder!
Wel, heel lang geleden hoorde ik uit welingelichte bron dat vadertje staat niet gerechtigd is een deurwaarder aan te stellen voor het innen van belasting. Blijkbaar is dat dus nog steeds zo, maakt deel uit van ons heerlijk pakketje sociale vangnetten, en geldt het blijkbaar ook voor de verkeersbelasting.
Vroeger, toen ons land nog uit brave mensen, en vooral dan uit brave belgen bestond, werkte dit. Nu? Worden brave belgen steeds meer een zeldzaam verschijnsel. Een met uitsterven bedreigd ras.
Braaf en gehoorzaam zijn blijkt niet meer te lonen en is uit de tijd. Hoog tijd dat ook de overheid dit gaat inzien en de wetgeving navenant aanpast. Niet langer bedoeld voor braaf spinnende poesjes, maar voor klauwende beren en giftige slangen!
Terzake: de administratie staat voor schut en zet dan maar de grote middelen in: de politie ze op heterdaad laten betrappen. Zonde toch om het politiepotentieel daar als laatste redmiddel te moeten voor inschakelen?
Resumerend kunnen we dus stellen dat we, weer dank zij een van die sociale vangnetten, eigenlijk allemaal mee betalen aan de verkeersbelasting van de velen die lustig rondrijden zonder die belasting te betalen.
En of we nu zélf netjes betalen of niet, of we zélf autoriijden of niet, meebetalen doén we. Want waar vadertje staat miljarden misloopt aan allerlei gelijkaardige toestanden, om zijn begroting in evenwicht te krijgen kan hij niets anders dan ze dan maar te compenseren uit de zak van de brave belastingbetaler.
Oplossingen liggen dan ook niet binnen het bereik van de administratie, maar binnen het bereik van de politiek.
Maar je snapt het al: rechtvaardige wettelijke maatregelen kunnen, vooral dan bij de wanbetalers zélf, onsympathiek overkomen en tot stemmenverlies leiden. Want ook die wanbetalers gaan stemmen hoor! En dus blijft het parlement er liever af, neemt dat miljardenverlies er maar bij, en gaat vrolijk verder met het bedenken van betuttelende pamperwetjes.
Of ze sturen de politie er op af. Dan is dié weer de slechterik, en zoals gewoonlijk, de kop van jut in een uit de hand gelopen sociaal systeem.
Het was al eens op het nieuws geweest, maar werd vandaag nog eens bevestigd: de politie zal massaal op pad worden gestuurd om bestuurders die hun wegenbelasting niet betaalden, er uit te pikken!
Eerste vaststelling:
- Tiens, ik had écht gedacht dat ze computers hadden in Brussel! Niét dus.
- En dat alle auto-eigenaars in een database staken. Nee?
- En dat met één muisklik alle wan- of nietbetalers op je scherm getoverd kunnen worden met naam en adres? Domme vraag? Sorry dan.
- En dat je met die naam en adres een deurwaarder met een goede gps tot aan de voordeur krijgt? Allemaal teveel gevraagd? Oei!
Enfin zo werkt mijn pc toch. In de ministeries blijkbaar niét dus! Zouden ze daar nog met ganzenveren schrijven?
Wat er ook van zij: nu zullen weer honderden man-uren worden gespendeerd aan het zoeken naar wat met één muisklik te vinden zou zijn als ze over een peeceeke beschikten. Maar ja, met een ganzenveer lukt dat natuurlijk niet hé?
Tweede vaststelling:
Had ik dàt maar vroeger geweten. Welke onnozelaars zijn we geweest om jaar na jaar braaf onze wegentaks te betalen? Vooral nu blijkt dat ze in Brussel helemaal niet kunnen weten wie niet betaalde!
- Vandaag plots wéten ze dat velen dat niet doen. (Is toch al wàt vooruitgang)
- Gister wisten ze dat dus niét? (Of wilden ze het niet weten?).
- En morgen hebben ze een oplossing: honderden politiemannen duizenden chauffeurs laten tegenhouden (en serieus het verkeer storen) om een tiental wanbetalers te zoeken als naalden in een hooiberg.
Arm België. Arme Ministeries! Niet eens een peeceeke? Hoeveel zon dingen zouden niet kunnen gekocht worden met die kostbare man-uren van de politie? Man-uren die wél voor nuttiger zaken kunnen worden gebruikt!
Dat weten we dan alweer zie. t Was maar een kort en licht columpje, maar dat deed ik met opzet: ik moet het, naar het voorbeeld van de Brusselse ministeries, immers nog te voet naar Seniorennet brengen. Hopelijk ben ik op tijd terug voor de niet te missen humor in het nieuws van morgen!
Vanwege mijn functie in het verkeersbeleid in een bepaalde stad, kwam ik nogal dikwijls in aanraking met schooldirecties, leerkrachten, leerlingen, en oudercomités!!! (Tot op heden word ik nog steeds misselijk als ik aan dit laatste woord denk!)
Met de eerste drie categorieën had ik geen probleem. Daar viel verstandig mee om te gaan. Maar telkens het september werd, wist ik het al en moest me voorbereiden: er kwamen nieuwe kindjes maar vooral: nieuwe kersverse oudertjes! Vadertjes die een baardje hadden laten groeien om volwassen te lijken gewichtig kijkende moedertjes och arme!
Doodangstig, doodongerust, want door hun kind naar school te brengen werden ze voor het eerst geconfronteerd met de grote verkeersdrukte rond de school tijdens de in- en uitgangsuren, en vreesden, neen, waren er zéker van, dat hun kind ooit onder zon auto zou terechtkomen.
En, eigen aan de huidige maatschappij: ze stelden hun eisen en wilden inspraak! Zélf hun kind opvoeden en de gevaren leren onderkennen zat er blijkbaar niet in. Anderen moesten maar boeten voor die verkeesdrukte en er wat aan doen. Want:
Omdat steeds meer mensen hun kinderen met de auto naar school brengen wordt het verkeer rond de school steeds drukker en besluiten steeds meer mensen hun kinderen met de auto naar school te brengen!
Weeral zon vicieuze cirkel! En daar sta je dan. Aan de leerkrachten heb je het al honderd maal uitgelegd, en die hebben het al lang begrepen. Maar aan het verstand brengen van die oudertjes dat die gevaren héél subjectief zijn, dat is een ander paar mouwen.
Want inderdaad, gedurende mijn 38 jarige carriere heb ik zelden (eigenlijk nooit) in mijn stad een kind weten verongelukken in de schoolomgeving!
Als veel ouders tegenwoordig hun kinderen naar school brengen, en allemaal op hetzelfde uur, dan kàn het niet anders dan druk zijn rond de school: er staan ouders dubbel geparkeerd anderen proberen er doorheen te wurmen kinderen stappen uit het lijkt een totale chaos!
MAAR! Het is een veilige chaos. Want juist door dat stilstaan, dubbel parkeren en zo, is het onmogelijk snel te rijden, en zoveel als onbestaande dat een kind wordt gekwetst. Ook het doorgaand verkeer, dat anders misschien 60 of 90 km/u zou rijden, is nu zodanig gestremd dat het stapvoets moet. Met andere woorden: er heerst een subjectieve onveiligheid: het wordt als onveilig aanzien, maar de naakte cijfers bewijzen juist het tegendeel.
Maar dat kun je die oudertjes niet wijsmaken! Ze eisen maatregelen. Er moet een plakaat komen dat aanwijst dat daar een school is. Als je hen er dan op wijst dat zon plakaat er wel degelijk staat, kijken ze wat verbouwereerd, gaan het checken, en inderdaad het staat er! Maar ze hadden er niet op gelet omdat het niet opvallend genoeg is
Tja, dat héb je nu eenmaal met oversignalisatie! Niemand let er nog op. Maar toch willen ze hun gelijk halen en eisen meer opvallende signalisatie: met zwaailichten, toeters, bellen en weet ik veel!
Tja dat zou allemaal wel kunnen, maar zullen die dingen op termijn nog wel opvallen als ze door élke school in het hele land worden nageaapt? Natuurlijk niet!
Maar ondertussen o wee lopen die oudertjes (lees: jankertjes) ook naar de politici. En ja hoor: hier halen ze tenminste hun gelijk, en de politicus in kwestie belooft betere signalisatie. Slik! Betere? Hoe? Alles wat er moet zijn stààt er al!!!
Ach ja, we weten het wel maar schud toch maar iets uit je mouw En ja, Willy vond tegen beter weten in toch weer iets dat erg opviel tijdelijk tot het wéér september werd en wéér nieuwe oudertjes kwamen opdagen die over die nieuwe signalisatie heen keken en zo ging het maar door.
En toen werden de Kiss and ride zones populair: wéér uitgevonden om de jankers te plezieren: een zone waar je even uit de weg kon stilstaan om je kind veilig af te zetten. Resultaat: tegengesteld aan het beoogde doel. Daar nu niet meer dubbel geparkeerd moest worden, kon het doorgaand verkeer lustig zijn gang gaan tegen hoge snelheden. Dàt was pas echt gevaarlijk!!!
Ondertussen zijn die jankertjes er notabene al in geslaagd elke school in het land als schoolzone te laten verklaren met een maximum snelheid van 30 km/u. Laat me niet lachen! Slechts aan héél weinig scholen kan tijdens de in- en uitgangsuren 30km/u worden gehaald! En buiten die uren is het totaal overbodig om tot 30km/u af te remmen.
De benodigde signalisatie voor die totaal nutteloze maatregel heeft de belastingbetaler weer hele hopen geld gekost, maar de jankertjes zijn weer tevreden: wéér hebben ze een open deur kunnen intrappen!
Inspraak? Laten we niet flauw doen hé? Het hierboven vermeld verhaal is letterlijk een 'schoolvoorbeeld' van hoeveel weggegooid geld inspraak zonder inzicht kost aan de maatschappij!
In de zeventiger jaren werden ons op politiek niveau verschillende totale tegenstellingen door de strot gedrukt:
Ten eerste vond Europa dat we Europees, en in t groot moesten gaan denken en leven. Leek ons wel leuk: in plaats van voor al die verschillende regerinkjes te betalen, nog slechts één regering voor het geheel! Het zou echter anders uitdraaien: betalen voor Europa plús onze eigen regering!
Maar die woorden waren nog niet koud of onze eigen regering vond dat we nu meteen ook maar héél klein moesten gaan denken en in België, naast de Europese, voor nog eens vier eigen regeringen gaan betalen: een Vlaame, een Waalse, een Brusselse en daar bovenop nog een federale!
Zijn we daar beter van geworden? Betalen voor welgeteld 5 regeringen, in een landje zo groot als een achtertuintje in Amerika? Betalen voor een heel leger ministers, parlementairen, senatoren en de hele achterban van hun respectievelijke ambtenaren?
Maar wat was er nu eigenlijk écht gebeurd? Wel, de leuke postjes voor politieke vriendjes waren zowat opgebruikt. De zak van sinterklaas was leeg! En dus werd met alle middelen gezocht naar manieren om die zak nog veel groter te maken. En inderdaad na deze vernieuwingen konden wéér duizenden politieke jobkens uit de zak worden getoverd.
De politieke toverdoos blijkt dus onuitputtelijk, en dat zal wel zo blijven tot er voor iedere burger een minister kan worden aangesteld. Hoe ze het daarna nog zullen weten uit te breiden weet ik ook niet.
Maar oké nu willen ze België weer verdelen. Heeft één vlaamse burger problemen met een waalse? Ik geloof het niet. Het wordt ons gewoon opgedrongen door de politici, volgens het oude principe: Verdeel en heers. Zo lang er verdeeldheid heerst zullen we ons achter onze leiders scharen een principe uit de tijd der romeinen maar het blijkt nog steeds te werken. Hebben we dan echt niéts geleerd van de geschiedenis en de evolutie?
Zouden we het, als vlamingen, beter hebben als we apart gaan? Tijdelijk misschien wél, want inderdaad is er momenteel meer werkloosheid in Walonië. Maar blijft dat zo? De geschiedenis zou ons tot nadenken moeten stemmen: ooit was Walonië rijk aan steenkool en industrie. De vlamingen waren maar wàt blij om daar te kunnen gaan werken. Nu is het tij gekeerd. Maar de geschiedenis herhaalt zich altijd: ooit kan weer het tegengestelde gebeuren.
Stel dat, heel extreem gesteld, rotssteen plots goudwaarde kreeg door bepaalde ontwikkelingen in de industrie of de electronica! Wij in Vlaanderen hebben dat niet! In Walonië wél! En floep de rollen worden weer omgekeerd.
Ons vaandel draagt de leuze: Eendracht maakt macht. Natuurlijk! Het impliceert dat, waar de een het tijdelijk minder heeft, de ander een helpende hand reikt. Zo word je samen sterk!
Vlaanderen alleen, zou het misschien een tijd redden, maar door gebrek aan diversiteit in grondstoffen en zo, bij de geringste nieuwe ontwikkeling misschien totaal ontwricht raken. En dan zit er maar één ding op: aansluiten bij Nederland. Die zullen ons wel graag zien komen, maar of de doorsnee vlaming zich zou kunnen aanpassen aan de strakke mentaliteit van de nederlander? Ik vrees van niet!
Noch walen, noch vlamingen kunnen, na een totale splitsing, de toekomst zorgeloos tegemoet zien. De politici spelen momenteel een héél gevaarlijk spelletje! Een spelletje dat van niet méér inzicht getuigt dan het inzicht van een dwarse kleuter.
De contrasten waal/vlaming zijn ook gegroeid door de eeuwen heen, maar vooral dan door de verschillende politieke ontwikkelingen waar de gewone burger nooit in werd gehoord.
Zo sprak de generatie van mijn ouders nog altijd graag over de discriminatie in het Belgisch leger, dat voornamelijk uit waalse officieren bestond. De franse bevelen werden dan vertaald als:et pour les Flamands la même chose. Onze generatie heeft die woorden ingelepeld gekregen en onthouden.
Maar: als we eens een paar eeuwen verder achteruit kijken wat zien we dàn? Jawel België behoorde tot het Koninkrijk der Nederlanden en de voertaal was nederlands!
Hoe zouden de walen dàt hebben doorgemaakt? Was dat pour les Flamands la même chose soms niet een terechte wraak?
Moeten we dan, van beide zijden, maar wraakzuchtig blijven? Of kunnen we ons eindelijk eens opstellen als volwassenen en samenwerken? Of het nu eendracht maakt macht is, of union fait la force wat is het verschil?
De Duitsers hebben ons in twee wereldoorlogen zóveel aangedaan, maar we begroeten ze ondertussen weeral sedert jaren als welkome toeristen. Kunnen we dat dan ook niet met eigen landgenoten?
We worden opgedrongen multicultureel te denken als vreemde rassen zich hier vestigen, maar in één adem door moeten we van diezelfde politici onze waalse ras- en landgenoten haten ( En natuurlijk ook vice versa)! Kom nou
Dat een waal minder snel geneigd zal zijn vlaams te leren? Liggen we dààr van wakker? Oh ja wij leren graag frans. Waarom? Omdat we met onze sappige vlaamse dialektjes niet erg ver geraken: twee dorpen verder verstaan ze ons al niet meer!
Bijgevolg ondervinden wij veel meer voordelen van het frans leren dan een waal door vlaams te leren. En toch doet de waal de laatste tijd er toch echt zijn best voor. Chapeau!!! Zó ver hebben we het toch al weten te krijgen en dat is heel positief. Laat ons nu echter niet gaan vitten om het onderste uit de kan te halen!
Neen! België heeft bewezen dat het goede en slechte tijden aankan. Moet je een winnend team vervangen?
Willy.
PS: sedert ik het bloggen heb ontdekt lijkt mijn inspiratie wel grenzeloos. Maar nu wil ik toch echt proberen het wat minder haastig aan te doen. Ik wil niet op een punt komen waarin de kwantiteit de overhand haalt op de kwaliteit. Mijn streefdoel is eigenlijk één column per week maar ja als er zóveel bruist en borrelt in je, is dat soms moeilijk!
De klok slaat zeven uur, en in de meeste gezinnen gaat toch één iemand naar het nieuws zitten kijken. De anderen horen met een half oor mee, en gunnen de kijkbuis enkel maar een blik als er weer ergens een ongeval met dodelijke afloop is gebeurd of een twintigling is geboren.
Het politieke nieuws? Ach wat ver van mijn bed. Ik heb wel mijn eigen beslommeringen en zorgen. Laat ze het zelf maar uitvechten. Daarvoor betalen we ze.
Zo reageerde ook ik tijdens mijn actieve carriere: Elk zijn pijp en zijn tabak. Ik denk dat ik mijn job goed doe, heb al voldoende aan mijn hoofd, en veronderstel van de politici hetzelfde.
Wàt een misvattingen!!!
Ten eerste: politiek is helemààl niet ver van je bed, maar juist medebepalend over hoe de toekomst van je bed er zal uit zien!
Ten tweede: inderdaad, wij betalen ze ervoor. Maar ze kunnen het verdorie niet! Moest een team in een autofabriek de wielen bovenaan plaatsen in plaats van onderaan, dan vliegt dat team direct de deur uit en moet nooit meer terugkomen.
De politiek is milder: ze vliegen ook wel de deur uit ( lees: gooien zichzelf eruit met een regeringsval), maar staan die fameuze verkiezingszondag wéér op dezelfde lijsten, en nemen na de verkiezingen weer hetzelfde zitje in! Wie kan nog mee?
Hoe zouden onze autos er uitzien als de auto-industrie op dezelfde manier zou werken? Wel, stel je dan meteen ook maar de vraag: hoe zal ons landje er op de duur uitzien als het zo werkt?
En op een dag sta je dan in het stemhokje; gedurende zowat één minuut in je leven heb je dan zélf de touwtjes van de democratie in handen. Maar je bent onwetend, hebt niet gevolgd wat die politici zo allemaal uitspookten je weet niet op wie te stemmen en maakt zomaar ergens het bolletje zwart van iemand wiens sympathieke smoelwerk je regelmatig op TV ziet en die het goed kan uitleggen.
Niemand kan toch geloven dat dit de juiste manier is om de juiste mensen op de juiste plaats te krijgen? En inderdaad als ze dan verkozen zijn, blijken ze het nog maar eens niet te kunnen.
MAAR zó dom zijn we nu toch ook niet hoor! Hebben we dan onze enige kans op een gezonde democratie verkwanseld in het stemhokje, niets is verloren! Want dan gaan we maar de straat op in domme betogingen, of we gaan staken en duizenden onschuldige burgers gijzelen.
En waarvóór we betogen of staken? De helft weet het niet maar doet mee voor de lol. En de helft die het wél weet, staakt soms voor het verkeerde doel door de samenhang van het geheel niet te hebben begrepen.
Waarom heb ik mijn blog Bewust zijn genoemd? Juist omdat ik weet dat veel mensen bewuste-loos leven! Mezelf inbegrepen hoor! Tot ik met pensioen ging, geen eigen zorgen meer had, en met open gemoed en objectief oordeel het nieuws kon volgen.
Ik stond perplex! Ik kon gewoon niet geloven wat ik zag: zóveel stommiteiten op elkaar stapelen, zoveel keren met de kop tegen de muur lopen zonder ervan te leren en zonder ervoor afgestraft te worden toch nog verder mogen doen? Glashelder bewijzen dat je het niet kunt en toch nog verkozen worden? Je reinste waanzin.
Wàt een spijt had ik toen van mijn vroegere schijnbare bewusteloosheid.
Ik wil dan ook een lans breken voor iedereen die luisteren wil: kijk naar Het Nieuws en leer het objectief te beoordelen. Kijk naar wat je ziet, beoordeel het naar je eigen zijn en geweten, maar luister niet altijd naar wat ze zeggen! Want net als het weerbericht is het nieuws ook een bol kaas met heel grote gaten. Gaten die je dan maar zelf moet proberen in te vullen.
Aan zogenaamde statistieken als bewijsstukken heb je ook niets, want met statistieken kun je alle kanten uit en kun je letterlijk àlles bewijzen.
De media volgen slaafs de politiek en de politiek volgt slaafs de media, omdat ze mekaar broodnodig hebben. Het is een vicieuze cirkel die nooit zal gebroken worden zo lang we gehoorzaam alles slikken wat gezegd wordt, al komt alles in jezelf ertegen in opstand.
Het is ook een cirkel die al draaiende zichzelf opblaast tot astronomische groottes: politici geloven rotsvast in de media en de media geloven rotsvast in de politiek. En op de duur worden op die manier zelfs de eigen leugens geloofd. En de man met de pet die loopt er klakkeloos in!
Ze hebben het op TV gezegd heet het dan alsof het dàn pas correct is!
Ik had, vroeger, beter moeten weten en ook beter het nieuws moeten volgen, want je betrapt ze vroeg of laat op tegenstrijdigheden, halve waarheden, of hele leugens.
Ik had het nochtans moeten weten: in mijn carriere ben ik meermaals in situaties betrokken geweest waarvan ik dan de volgende dag het verslag kon lezen in de krant: doorspekt met sensationele onzin, maar ontdaan van de naakte realiteit. Want de massa vrààgt niet naar realiteit! Ze vraagt naar sensatie.
En dus, beste mensen, er is maar één toverwoord: Bewust leren zijn!
Persoonlijk ben ik altijd beter af geweest door anderen te beoordelen naar wat ze gedaan hebben. Nooit door te luisteren naar wat ze zullen doen!
Misschien zou iemand me nu wel graag de vraag stellen: "Zou jij het dan beter doen in de politiek?" Het antwoord is: "Neen. Maar ik zou me ook nooit royaal willen laten betalen voor iets dat ik niet kan!"
Ik was van plan het wat kalmer aan te doen in het weekend, maar toen wenste een lieve dame me donderdagavond in mijn gastenboek veel inspiratie toe voor het weekend, en verdorie het lijkt nog te werken ook!
Het grote geheel.
Niemand is in staat het grote geheel te bevatten. De een komt er dichter bij, de ander blijft er verder van af. Maar alles in zijn totaliteit snappen doet niemand. En dan heb ik het zowel over het gezinsleven, de maatschappij, de politiek en de eeuwigheid, of wàt na het leven op aarde ook mag komen.
We zijn allemaal radertjes in een enorme machine. Het ene radertje is alleen maar in staat zichzelf te zien, andere radertjes vangen een glimp op van de raders in hun nabijheid of iets verder, maar niemand is in staat de hele machine in zijn totaliteit waar te nemen, en minder nog, te doorgronden! Integendeel, hoe verder je daar in slaagt, hoe meer nieuwe problemen je gaat ontdekken.
En toch is geen enkel probleem een op zichzelf staand gegeven. Er zijn altijd meerdere oorzaken in de dichte of verdere omgeving aan te wijzen. Je kunt een probleem dan ook alleen maar zo degelijk mogelijk oplossen als je in staat bent zoveel als mogelijk van het grote geheel te snappen.
Vandaar ook de grote twijfels die ik bij de zogenaamde jankers heb, die in alles en nog wat inspraak willen. Meestal zijn dat mensen die, ofwel door hun jeugdige leeftijd, ofwel door het feit dat ze nooit echt volwassen werden, niet verder kijken dan hun neus lang is. Ze zien niet verder dan het probleempje voor hun eigen deur, en denken dat met een oplossing dààrvoor alle wereldproblemen zijn opgelost.
Zelf heb ik er altijd naar gestreefd om bij elk probleem of elke vraag, naar die grote samenhang te speuren. En ik moet bekennen: ik ben daar tamelijk ver in geraakt, maar op een bepaald moment valt er toch als het ware een doek voor je ogen, en zegt een stemmetje binnen in je: tot hier en niet verder. Met andere woorden: voor iedereen bestaat er ergens een grens waar de samenhang zo complex wordt dat de hersenen het niet verder kunnen bijhouden en bevatten. Je kunt, door je in de materie te verdiepen, die grens verleggen, en vaststellen dat dit steeds weer een stukje verder kan. Maar nooit of te nimmer zul je àlles weten over alles.
Vandaar dat ik problemen, die rond de toonbank van je stamcafé, heel simpel worden voorgesteld, liever aan gespecialiseerde breinen overlaat en er niet gauw een oordeel zal over vellen of inspraak willen.
Ooit hoorde ik het citaat:
Een expert is iemand die steeds meer weet over steeds minder, tot hij bijna alles weet over bijna niets.
En zo is het, in onze moderne maatschappij, ook wel geworden. De problemen zijn zo complex geworden dat een leek er zich beter niet mee moeit en het overlaat aan een aantal personen die elk héél veel weten over dat éne kleine onderdeeltje van het grote geheel, en in onderlinge samenwerking tot een gezonde oplossing kunnen komen.
Als iedereen er zo over dacht zou een gezonde politiek kunnen ontstaan in plaats van de hedendaagse marionettenpolitiek die, vooral door naar de steeds groeiende benden jankers te moeten luisteren, geen enkel probleem meer op een degelijke manier kan oplossen.
Dàt, is zowat de enige mogelijkheid die ons rest om goede, en geen halfslachtige oplossingen te realiseren.
Als schoolvoorbeeld haal ik even het migratieprobleem aan. Hoe is het ontstaan? Laten we de zaken even analiseren:
In de jaren zestig en zeventig ging onze levensstandaard met sprongen de hoogte in. En dan vooral door onze gezonde werklust en motivatie. MAAR! Sociale wetten deden de een na de ander hun intrede. Politici strooiden met milde hand cadeautjes in het rond. De staatskas werd er door leeggeroofd, maar dat was geen probleem: dan maar lenen! Roofbouw plegen op de toekomst van het vaderland!
Het leek echter allemaal rozengeur en maneschijn voor mensen die zich jarenlang met enkel het essentiële hadden moeten beredderen.
MAAR!!! Er ontstond direct al een nevenverschijnsel: de luiaards kregen hun kans en grepen die ook. Vermits werkloosheid niet langer een financieel probleem hoefde te zijn, werd de doorsnee Belg of Europeaan lui, en in plaats van naar een baan te zoeken, werd naar een reden gezocht om van de werklozensteun te kunnen genieten.
En ja de industrie kwam in een neerwaartse spiraal terecht en werd verplicht arbeidskrachten in het buitenland te gaan zoeken. En dat lukte: Italianen en Spanjaards kwamen zich hier kapot werken als mijnwerker of in andere jobs waarvoor de doorsnee Belg de neus optrok.
Die mensen integreerden zich perfect, werden met open armen ontvangen, pasten zich aan het gastland aan en er ontstond geen enkel probleem. Hoera migratie!!!
Maar toen gingen de politici een brug te ver: Europa hadden we al zowat leeggezogen aan arbeidskrachten, en bepaalde politici gingen hun blikken op Noord Afrika richten. En dat leek aanvankelijk nog te werken ook!
Tot bleek dat we niet alleen vreemde arbeidskrachten in huis hadden gehaald, maar ook een cultuur die moeilijk in een monderne samenleving te integreren viel en ook geen enkele bereidheid tot aanpassen vertoonde!
Wat nu? Voor politici bleek het van meet af aan een groot probleem om die anderen zich te laten aanpassen aan het gastland, maar ze hadden er al gauw een gemaksoplossing voor! Dan passen we het gastland maar aan aan hén! En het wapen werd gebruikt dat politici altijd gebruiken: de wet. En dus werden wetten gemaakt om de gastheren te verplichten zich aan te passen aan de gasten. De logica op zijn kop gezet dus, maar ja, de Belg laat zich toch gemakkelijk overtuigen en dat kwam de politici goed uit.
En ja, zo zien de zaken in 2010 er nu uit!
Kunnen we het de migranten kwalijk nemen? Neen, want ook wij zouden ons laten bekoren als een land ons de hemel op aarde beloofde en zijn eigen inwoners wettelijk verplicht zich aan te passen aan ónze, wat middeleeuws aandoende cultuur.
In elk geval, de genieën die ons multicultureel hebben willen leren denken, hebben enkel een negatief beeld van andere culturen weten te scheppen. Ik bén geen rascist en verfoei dat woord. Ik héb bewondering voor Afrikaanse culturen: zo lang ze ook in Afrika blijven!
En het ergste van alles: juist dié ondernemende mensen uit die culturen, die de capaciteiten bezitten om ook van hún land een paradijs te maken, worden naar hier aangezogen, en al even lui als wijzelf gemaakt.
Kunnen we het de Westeuropeaan, waaronder de Belg, kwalijk nemen? Ja!!! Lui geworden door de vele sociale vangnetten, liet hij het werken liever over aan vreemdelingen.
Kunnen we het de politici kwalijk nemen? Ja!!! Ze hadden verder moeten kijken dan hun neus lang is en doof moeten blijven voor de klachten van de industrie die geen arbeidskrachten meer vond. Die arbeidskrachten hadden ze zonder probleem op eigen bodem kunnen genereren door de sociale vangnetten niet zo uitnodigend te maken.
En juist omdat ik geloof dat ik het grote geheel beter snap dan de doorsnee mens, én bovendien heel objectief kan denken, moet ik tot mijn spijt besluiten: Eigen schuld, dikke bult!
Door een toevallige samenloop van omstandigheden ben ik zowat mijn hele leven in contact (of conflict) gekomen met toeristen. Dat begon al als kind in de jaren 50, toen mijn vader gerant werd in een benzinestation in een toeristische stad.
Als je mij naar de definitie van een toerist vraagt kan ik het dan ook maar in één zinnetje verwoorden: Iemand die op vrijdagavond, samen met zijn werkkledij, zijn verstand aan de kapstok hangt.
Want ja, het zijn soms wel heel normale intelligente mensen, die thuis en op hun werk heel normaal doen. Maar zodra ze op vacantie of daguitstap gaan, vinden ze dat ze de toerist moeten gaan uithangen.
En in hun ogen betekent dat dan: moeilijk doen vitten over prijzen kelners en diensters uit de hoogte behandelen hun rechten opeisen prima service eisen, maar dan toch liefst zo goedkoop mogelijk En vooral: opvallen. Iedereen moet weten dat ze toerist zijn. Denken die lui heus dat ze dan beter bediend zullen worden?
Dat letterlijk iedereen die ook maar iéts met toerisme heeft te maken het vroeg of laat op de heupen krijgt, dat beseft blijkbaar geen enkele toerist. Hoe belacheliijk hij overkomt bij de mensen die hem de nodige service moeten bieden evenmin. Noch dat hij véél beter zou worden aanvaard en bediend als hij zich wat nederiger opstelde, want tenslotte blijft hij een gast, en zou hij zich ook aldus mogen gedragen.
Neen. Om dàt te begrijpen moet je ooit zélf voor toeristen hebben gewerkt. Dan zou je direct begrijpen dat je jezelf alleen maar hopeloos benadeelt en belachelijk maakt door letterlijk de toerist uit te hangen.
Gewapend met deze wetenschap begon ik ook te experimenteren als toerist. Op jonge leeftijd met brommer en tent naar de Ardennen, later telkens wat verder, om tenslotte een vliegreis naar Tunesië te wagen. Door het feit dat ik me in geen geval als toerist wilde laten opvallen maar me probeerde aan te passen aan de plaatselijke omstandigheden, viel dat allemaal wel mee.
Het enige nadeel dat ik ondervond van vliegreizen was dat je door een reisorganisatie ergens werd gedumpt waar het mooi was, maar je snapte het wel: ze toonden je alleen maar dàtgene wat ze je wilden tonen. Hoe de rest van het land functioneerde dat wist je niet, en dàt was nu juist wat me wel degelijk interesseerde. Een zon- en zeevacantie hoefde niet. Kon ik thuis ook vinden. Eten als thuis hoefde ook niet, want dan kon ik beter voor veel minder geld thuisblijven. Ik wilde juist andere levenswijzen en culturen leren kennen.
Dus: geen vliegvacanties meer, en zéker geen kant en klaar voorgekauwde reisplannen met weinig ruimte voor improvisatie.
Dan er maar liever op uit met de auto, en zoveel als mogelijk ver van de toeristische plaatsen vandaan blijven. En zo kwam ik op zekere dag in de zeventiger jaren, plots aan de Spaanse grens te staan. Ik had een beetje gedraald door Frankrijk en besloot met veel twijfel om toch maar eens die grens over te wippen. Vooral ook omdat ik thuis wat elementair Spaans voor op reis had geleerd.
En oh wonder, daar waar ik, rijdend doorheen Frankrijk, me steeds verder van huis voelde, voelde mijn eerste contact met Spanje aan alsof ik weer thuiskwam. Mijn eerste middagmaal in een café-restaurantje in Figueras viel reuze mee. Het klein beetje spaans dat ik sprak werd door de spanjaarden reuze geaprecieerd en in de kortste keren had de spaanse cultuur mijn hart veroverd.
En toen de kustlijn volgend van het ene onbekende plaatsje naar het andere, reden we plots Benidorm binnen! Een ware cultuurschok wachtte ons! Een serieuze koude douche! Wàren we uiteraard nog wel in Spanje?
Café België Bistro Antwerpen schreeuwende Nederlandse, Engelse en Franse muziek uit honderden luidsprekers uit even zoveel zonevreemde horeca zaken
Wég spaanse cultuur; wég spaanse keuken. De toerist had het (toen al) volledig laten kanibaliseren en aan zijn persoonlijke wensen en eisen doen aanpassen. We zijn er één dag gebleven, uit nieuwsgierigheid. Toen hielden we het voor bekeken en konden niet snel genoeg weer naar het echte Spanje rijden.
Zowat drie weken hebben we toen het land doorkruist. Eten en drinken waren er destijds spotgoedkoop en mede door de openheid en vrolijkheid van de nochtans arme bevolking, konden we er letterlijk leven als god in Frankrijk.
Het hoeft dan ook geen betoog dat we van Spanje onze vaste bestemming maakten. MAAR NIET als toerist por favor! In plaats van me duidelijk herkenbaar te maken in een toeristen-uniform deed ik altijd heel gewoontjes, en ging hardnekkig door met spaans leren, tot ik mijn doel bereikt had: me in Spanje als een spanjaard te kunnen gedragen. En dat lukte! Soms geloofden ze niet eens dat ik een buitenlander was, en op die manier hebben we er nog vele heel leerrijke vacanties kunnen doorbrengen en er vele vrienden gemaakt.
Met de drommen toeristen, samengepakt op de stranden van Benidorm als vliegen op een hondendrol, kan ik dan ook alleen maar medelijden hebben.
Nu ja daar lig ik niet van wakker en het is niet aan mij daarover te oordelen. Als mensen zich daar goed bij voelen is dat hún zaak. Ik wou alleen aantonen dat het ook anders kan, en vooral: hoe doorgedreven toerisme prachtige culturen totaal kan vernietigen.
Want jawel, de spanjaarden waren niet vies van het geld dat via het toerisme begon binnen te stromen, en mede door dat toerisme heeft het land zich tot een hoger niveau, met minder armoede, kunnen verheffen.
Iemand gaf als vriendelijke commentaar in mijn gastenboek, dat het knap is op deze manier 70 te worden. Vind ik eigenlijk ook, maar sta daar zelden bij stil. Want waar gaat het tenslotte om? Om wat je nog over hebt, of om de heerlijke nasmaak van wat je al geconsumeerd hebt?
Voor mij is de fles altijd halfvol, en nooit halfleeg. Het hangt er namelijk allemaal van af hoe je het leven bekijkt.
Zodra je geboren wordt, begin je al stilaan te sterven. De een vroeg, de ander laat. En eigenlijk zou je je leeftjd niet moeten bepalen door terug te rekenen naar je geboortedag, maar met door-rekenen naar je sterfdag.
Uiteraard kan dat niet, omdat we die datum niet kennen, maar waar ik wil op neerkomen is het volgende: een negentienjarige zou misschien op zijn twintigste een dodelijk ongeval of een dodelijke ziekte kunnen krijgen. In dit geval heeft die negentienjarige eigenlijk nog maar één jaar te leven.
Wie is er dan eigenlijk de oudste? Die 19-jarige met nog één jaar te gaan, of die 70-jarige die misschien de 90 haalt?
Best dat we het allemaal niet weten op voorhand! Reden te meer om je niet op het half lege gedeelte, maar op het nog half vol gedeelte van de fles te focussen en te hopen dat het nog zo lang mogelijk duurt.
Jawel, ik heb ook ogen in mijn hoofd, en zie ook die ouwe mensjes van mijn leeftijd op straat sukkelen. Soms doen ze wat zielig aan soms ook doen ze niets dan klagen eigenen zich graag privileges toe waarop ze als oudje menen recht te hebben Ik kan het niet altijd begrijpen! Jawel, ik begrijp heel goed dat sommige mensen zich aan die leeftijd minder goed voelen, gezondheidsproblemen hebben en zo, maar dat dit er zóvelen zijn kun je me moeilijk wijsmaken.
Zéker niet als ik zie wat er in warenhuizen gebeurt. Wanneer zié je die zielige mensjes daar? Jawel! Uitgerekend op zaterdag, de enige dag dat mensen die de hele week gewerkt hebben, hun inkopen kunnen doen en het reuze druk is. Dàn precies lopen ze er met hopen: sukkelend en iedereen vertragend en op de zenuwen werkend.
Kom nou, is dat nu écht nodig als je de hele week de tijd hebt? Zou je dan de werkende mensen niet die tijd gunnen waarvan jij er toch veel te veel hebt?
Helaas staan die mensen model voor wat de jongere mensen vinden van onze leeftijdsgroep! En weeral: het gaat om een minderheid, maar alweer een minderheid die zich heel sterk laat opvallen en een verkeerd beeld van ouderdom ophangt.
Wie positief denkt hoéft zich niet oud en zielig te voelen. Wie aanvaardt dat het de natuurlijke gang van zaken is dat een aantal lichaamsfuncties sowieso vermindert, heeft daar ook geen enkel probleem mee. Hoeft totaal niet.
Het spreekwoord zegt dan soms wel: Je bent wat je eet. Maar wat me even correct lijkt is dat je bent wat je denkt. Eeuwige doemdenkers worden vroeg oud. Mensen die in de spiegel kijken en hun verouderingsproces niet kunnen of willen aanvaarden eveneens. En het is dan toch zo gemakkelijk om je in een slachtofferrol te wentelen en je als een zielig oudje voor te doen.
Mij niet gezien in elk geval. Ik besef heel goed dat niemand de eeuwige jeugd is beschoren en heb daar totale vrede mee. Evenmin wil ik me belachelijk maken door in een kort broekje waaruit dan witte spillebeentjes steken de straat op te gaan als een soort eerste communiekantje. De mensen hoéven niet te denken dat ik een jong manneke ben. Dat maak ik wel voor mezelf uit.
Maar goed, the end mag dan misschien near zijn so what? Komt er nog iets na dit leven? Ik denk, neen, ik ben overtuigd: jawel.
Wat? Joost mag het weten. Niemand is ooit teruggekomen om het ons te vertellen. Waarom niet? Omdat de natuur ons zó heeft gemaakt dat we het, wàt we ook doen, niet kúnnen weten, en daar zal de natuur ook wel grondige redenen voor hebben.
Welke redenen? Wel, bevoorbeeld de volgende:
Als het leven op aarde in principe een taak is om onze capaciteiten zowel uit te testen als verder te ontwikkelen, dan kan dat enkel in volledige onwetendheid. Zoniet zou het eindresultaat vervalst kunnen worden.
Als iedereen er zou van overtuigd zijn dat het leven nà ons leven een stuk beter zal zijn op voorwaarde we ons hier op aarde goed gedragen, dan zou het gemakkelijk worden: iedereen zou zijn best doen een goed mens te blijven, uit egoisme!!! Wetend dat goedheid beloond wordt, zouden alle strevers naar goedheid gaan streven. En wat zou dàn de bedoeling zijn geweest van het leven op aarde? Met gespiekte cijfers aan de hemelpoort te gaan staan?
Nee hoor! De natuur is slimmer! Ze heeft ons dan weliswaar verstand gegeven, maar er ook voor gezorgd dat een groot deel van de hersenen niet kan gebruikt worden. Wat hierna komt moet dus wel iets zijn dat onze hersenen niet kunnen bevatten, en dat moet ook juist de bedoeling zijn. Pas op dié manier kan met eerlijke cijfers het eeuwig leven aangevat worden. Als je goed doet, moet dat omdat je zo bent ingesteld, en niet om er ooit profijt uit te kunnen halen.
Enfin, we zien wel wat hierna komt. Benieuwd ben ik echter wél.
Wie helemaal beneden aan de ladder staat en omhoog kijkt, wordt onwillekeurig jaloers op de mensen die daarboven aan de touwtjes trekken en zou in hun plaats willen zijn. Hij zou het helemaal anders aanpakken!
Die kerels zitten daar maar op hun luie kont te genieten van ons zweet, klinkt het dan.
Die mensen weten echter niet waar ze het over hebben! Een arbeider komt s avonds lichamelijk vermoeid thuis, maar er wacht hem een goede nachtrust. Een ondernemer, of andere mensen hoog op de ladder, komt geestelijk afgemat thuis en raakt niet eens in slaap! De nog op te lossen problemen verhinderen hem dat.
Zijn die rijken dan te benijden? Misschien wel, de weinige keren dat ze zorgeloos met vacantie kunnen. Dan omringen ze zich, welverdiend, met buitensporig lijkende luxe. Dan worden ze ook direct door iedereen gezien en denkt men dat ze het altijd zo makkelijk hebben.
Veel gewone arbeiders denken dan ook dat hun bazen profiteurs zijn die leven van hun zweet. Ze vinden dat rijkdom niet nodig is; voor niemand. Ze vinden dat hun 'relatieve armoede' de schuld is van de rijken.
De vork zit echter anders in de steel!
Een welstellende natie ontstaat door ondernemende mensen die met kop en schouders boven de massa uitsteken en bereid zijn risicos te nemen. Dat kan tegenslaan, en dan wacht hen de bedelstaf. Het kan ook meevallen. De firma die ze uit het niets uit de grond stampten zal misschien ooit beginnen te renderen uitbreiden en uiteindelijk misschien honderden arbeiders te werk stellen. Arbeiders die anders nooit aan de bak zouden zijn gekomen, omdat ze zelf nooit het lef hadden dergelijke risicos te nemen.
Een tweede klacht die soms gehoord wordt door werknemers is het feit dat bazen nooit genoeg lijken te hebben en steeds maar meer willen verdienen.
Klopt! Maar dat moét ook. Een firma met amper genoeg kapitaal om te overleven hààlt het niet als de tijden eens slechter worden of als zich tegenslagen voordoen (denk maar aan de financiële crisis). Hoe groter het kapitaal dat de baas jaarlijks opzij kan leggen, hoe kleiner de kans is dat de tewerkstelling in het gedrang komt.
Met andere woorden: minder ondernemende of minder begaafde mensen mogen van geluk spreken dat ondernemende mensen rijk genoeg worden om hen een tewerkstelling aan te bieden, en ze mogen blij zijn als de baas veel centjes overhoudt. Dat kan hun tewerkstelling enkel maar stabiel houden.
Zitten er gaten in mijn theorie? Jawel! Want we hebben het nog niet gehad over de nakomelingen van die ondernemers! Dié krijgen het toch maar mooi gratis in de schoot geworpen, nietwaar?
Inderdaad! Die beginnen hun leven met een flink startkapitaal en hebben sowieso al een flinke streep vóór op de gewone mens. Maar! Het hangt toch nog altijd grotendeels af van hun eigen intelligentie en ondernemingslust of ze dat kapitaal ook verstandig kunnen beheren, en vooral: behouden!
Dikwijls wordt gezegd: De eerste generatie bouwt het op, de tweede generatie profiteert ervan, en de derde verspeelt het.
Zit veel waarheid in soms. Maar wàt er ook van zij, mensen die een zaak hebben geërfd, hebben er ook, willen of niet, de verantwoordelijkheid voor geërfd. En het ligt volledig in hun handen wat ze er van maken. Als ze zich serieus voor hun zaak willen inzetten kunnen ze een zorgeloos leven wel vergeten. Doen ze dat niét en leven ze er maar op los tja, dan gaat de zaak vroeg of laat onder de hamer.
En wat hebben we geleerd vandaag?
1. Nooit jaloers zijn op de rijken. Hun kapitaal is van levensbelang voor de tewerkstelling.
2. Chapeau voor al wie zich in het zweet werkt en s avonds doodmoe thuiskomt.
3. Maar vergeet niet dat die mensen daar boven, op die bureaustoelen, dan misschien wel geen zware fysische inspanningen moeten leveren, maar s avonds al even doodmoe thuiskomen. Psychisch moe dan. En dat is heus niet te onderschatten. Tenminste voor diégenen die hun taak serieus nemen, maar dat geldt ook voor de arbeiders.
Persoonlijk ben ik in mijn carriere stilletjes aan hoger op de ladder geraakt, en heb gelukkig nooit de fout gemaakt hoger te willen geraken dan mijn capaciteiten aankonden. Maar wat ik wel degelijk heb ondervonden: hoe hoger je raakt, hoe meer je moet werken! En zéker niet omgekeerd, hoewel dat soms zo lijkt.
Over mezelf: Bouwjaar: 1941 Geboren: Ja. Geslacht: Neen. Nog levend. Adres: Hier. Beroep: Levensgenieter. Hobby's: Veel. Talen: Ja. Vooral betalen. MEDEDELING: Voor enkel politie-verhaaltjes, klik onderaan deze marge op 'fictie'.
