|
Relativeren.
Wat een mooi werkwoord en wat een mooie betekenis. Letterlijk: de relativiteit van alles om je heen inzien.
De diepere betekenis is bijna synoniem aan Carpe Diem: Pluk de dag. Leef jouw leven in vrijheid en gun een ander ook die vrijheid.
Een ware levenskunst
maar helaas een kunst die aan het verdwijnen is.
Wie niet kan relativeren kan onmogelijk gelukkig leven! Want dan ga je je bemoeien met alles en nog wat waar je niet eens last van hebt of zou mogen hebben, sta je altijd op scherp, maak je je leven nodeloos ingewikkeld, blijf je maar kankeren en ga je daar zelfs vroeg of laat aan dood.
Op die manier creëer je een onleefbare wereld voor jezelf en alle anderen door bemoeienissen in zaken die je veel beter aan deskundigen overlaat.
Als ik, anno 2010, om me heen kijk, zie ik massas mensen die letterlijk met een loupe op zoek gaan naar het geringste stofje in andermans oog, maar blind blijven voor de balk in eigen oog. Dat soort mensen had je vroeger niet. Waar voor de duivel komen die plots vandaan? Van een andere planeet?
Ze zijn pas gelukkig als ze dan zon stofje ontdekken (buurman rijdt bvb met een 4X4 volumewagen: O wee! benzineverspilling!)
En nog gelukkiger zijn ze als ze daar bij de overheid kunnen over janken en zelfs gehoor krijgen. En ja
ze krijgen een heus mentaal orgasme als dan op een avond in het nieuws wordt medegedeeld dat de regering er over denkt dit soort wagens te verbieden of heel hoog te belasten!
Een paar jaar geleden was dit inderdaad kantje boord bijna het geval. Gelukkig is het nooit verder dan een voorstel geraakt (waarschijnlijk omdat veel parlementairen ook met zon wagen rijden)! Maar het laat nogmaals zien dat mensen elkaar het licht in de ogen niet meer gunnen
als dit licht sterker blijkt te zijn dan het hunne.
En dan denk ik bij mezelf: Als Hitler nú zijn wereldoorlog had kunnen starten zou de gestapo op rozen hebben gezeten, want iedereen zou iedereen verraden en daar nog oneindig veel plezier aan beleven ook.
- Meneer de polies, de hond van mijn buurman Jan blaft!
- Meneer de rechter, de kinderen van Piet spelen in mijn straat!
- Meneer de milieu-ambtenaar, de duiven van Pol poepen op mijn voetpad
Kortom, verraad is van een schandelijk misdrijf verheerlijkt tot een gezellige gewoonte!
Bij de politie regent het klachten over futiliteiten waar mensen vroeger geen tijd voor hadden. Niet eens opmerkten! Papiertje achtergelaten op de stoep
beetje vogelpoep
spelende kinderen
het kàn blijkbaar allemaal niet meer voor mensen die zich doodvervelen in hun eigen innerlijke leegte.
Juist
dààr zit het hem: innerlijke leegte! Om medelijden mee te hebben. Maar niemand van daarbuiten kan ze helpen. Alleen zijzelf kunnen zich zover brengen dat die leegte op een positieve manier opgevuld geraakt. Dit wil zeggen: niét door zich met andermans leven te bemoeien, maar door naar de oorzaak van hun eigen leegheid te zoeken. Misschien vinden ze dan wel een meer efficiente manier om er zin aan te geven dan verradertje te spelen.
Met andere woorden: moest de mensheid zich wat meer bezig houden met dat vergeten werkwoord relativeren, zouden we met zijn allen in een veel betere wereld leven.
Niet kunnen relativeren is ook een beetje synoniem voor niets kunnen verdragen, en dat zie je in alle lagen van de maatschappij. De openbare besturen kunnen de kinderlijke klachten niet meer bijhouden.
Een van die steeds terugkomende klachten is bevoorbeeld ook: MIJN straat moet superveilig zijn. In MIJN straat mag enkel plaatselijk verkeer rijden, of beter nog: enkel IK. Want IK heb kinderen, en die zullen vroeg of laat in MIJN straat overreden worden met al dat verkeer.
Die kinderen laten wennen aan de realiteit van het tegenwoordig verkeer is blijkbaar een brug te ver
Aan zulke mensen zou je als ambtenaar eigenlijk willen antwoorden: O ja? En
door hoeveel straten van andere mensen rij JIJZELF dan wel naar je werk of om boodschappen? Ben JIJ dan bereid een half uur om te rijden naar de bakker omdat iedereen vindt dat je niet door ZIJN straat mag rijden?
Maar dat màg je niet zeggen! Want dan regent het boze brieven aan je bestuur en zou je zelfs je job kunnen verliezen!
En weiger je beleefd om domweg mee te werken aan dergelijke onzin, dan lopen die lui meteen door naar de politici
en krijgen het voorwaar voor mekaar om een bord uitgezonderd plaatselijk verkeer voor hun deur geplant te krijgen! Of een bord Max. 30km/u, of een verkeersdrempel
Je kunt het zo gek niet bedenken.
Resultaat:
1. Overbeschermde kinderen, die vroeg of laat toch in het verkeer moeten terechtkomen, en daar dan de eerste slachtoffers zijn wegens totaal niet voorbereid.
2. Steeds hogere kosten aan overbodige verkeerstekens.
3. Steeds grotere overlast voor de anderen in het verkeer.
En
eigenlijk geen enkel nuttig doel bereikt. Alleen maar het ego van de janker opgepept.
En op dié wijze zijn we tenslotte geraakt waar we nu zijn: fileleed waar je niet meer vooruit raakt, hoge boetes waar je dat uitzonderlijk wél eens kunt.
Dàt is wat mensen veroorzaken als ze niet meer kunnen relativeren.
Dàt is wat de overheid veroorzaakt door naar duizend verschillende egoistische meningen te luisteren in plaats van aan één algemeen belang te denken.
Hoewel ikzelf zowat mijn hele leven actief aan het verkeer heb gewijd, heb ik sinds een paar jaar geen auto meer. Wil er ook geen meer. Ik weiger gewoon om nog afschrijving, accijnzen, taksen en verzekering te betalen om deel te nemen aan wat nog voor verkeer moet doorgaan. Ik houd het voor bekeken en heb medelijden met alle mensen die hun auto nodig hebben voor hun werk of omdat ze afgelegen wonen.
Vooral dan met die laatste categorie. Die mensen hebben er ooit, in betere tijden voor gekozen om rustig en afgelegen te gaan wonen. Hadden er geen flauw benul van dat een nieuwe categorie intellectuelen het autogebruik tot een hel zou maken en tot een nieuw jachtgebied.
De realiteit van de asfalt werd vervangen door theorieën en formules op papier. En als die formules niet kloppen, dan hebben we nog altijd de statistieken om te bewijzen dat het wél klopt! (Lof der dwaasheid).
Willy.
|
