Wat een mooi werkwoord en wat een mooie betekenis. Letterlijk: de relativiteit van alles om je heen inzien.
De diepere betekenis is bijna synoniem aan Carpe Diem: Pluk de dag. Leef jouw leven in vrijheid en gun een ander ook die vrijheid.
Een ware levenskunst maar helaas een kunst die aan het verdwijnen is.
Wie niet kan relativeren kan onmogelijk gelukkig leven! Want dan ga je je bemoeien met alles en nog wat waar je niet eens last van hebt of zou mogen hebben, sta je altijd op scherp, maak je je leven nodeloos ingewikkeld, blijf je maar kankeren en ga je daar zelfs vroeg of laat aan dood.
Op die manier creëer je een onleefbare wereld voor jezelf en alle anderen door bemoeienissen in zaken die je veel beter aan deskundigen overlaat.
Als ik, anno 2010, om me heen kijk, zie ik massas mensen die letterlijk met een loupe op zoek gaan naar het geringste stofje in andermans oog, maar blind blijven voor de balk in eigen oog. Dat soort mensen had je vroeger niet. Waar voor de duivel komen die plots vandaan? Van een andere planeet?
Ze zijn pas gelukkig als ze dan zon stofje ontdekken (buurman rijdt bvb met een 4X4 volumewagen: O wee! benzineverspilling!)
En nog gelukkiger zijn ze als ze daar bij de overheid kunnen over janken en zelfs gehoor krijgen. En ja ze krijgen een heus mentaal orgasme als dan op een avond in het nieuws wordt medegedeeld dat de regering er over denkt dit soort wagens te verbieden of heel hoog te belasten!
Een paar jaar geleden was dit inderdaad kantje boord bijna het geval. Gelukkig is het nooit verder dan een voorstel geraakt (waarschijnlijk omdat veel parlementairen ook met zon wagen rijden)! Maar het laat nogmaals zien dat mensen elkaar het licht in de ogen niet meer gunnen als dit licht sterker blijkt te zijn dan het hunne.
En dan denk ik bij mezelf: Als Hitler nú zijn wereldoorlog had kunnen starten zou de gestapo op rozen hebben gezeten, want iedereen zou iedereen verraden en daar nog oneindig veel plezier aan beleven ook.
- Meneer de polies, de hond van mijn buurman Jan blaft!
- Meneer de rechter, de kinderen van Piet spelen in mijn straat!
- Meneer de milieu-ambtenaar, de duiven van Pol poepen op mijn voetpad
Kortom, verraad is van een schandelijk misdrijf verheerlijkt tot een gezellige gewoonte!
Bij de politie regent het klachten over futiliteiten waar mensen vroeger geen tijd voor hadden. Niet eens opmerkten! Papiertje achtergelaten op de stoep beetje vogelpoep spelende kinderen het kàn blijkbaar allemaal niet meer voor mensen die zich doodvervelen in hun eigen innerlijke leegte.
Juist dààr zit het hem: innerlijke leegte! Om medelijden mee te hebben. Maar niemand van daarbuiten kan ze helpen. Alleen zijzelf kunnen zich zover brengen dat die leegte op een positieve manier opgevuld geraakt. Dit wil zeggen: niét door zich met andermans leven te bemoeien, maar door naar de oorzaak van hun eigen leegheid te zoeken. Misschien vinden ze dan wel een meer efficiente manier om er zin aan te geven dan verradertje te spelen.
Met andere woorden: moest de mensheid zich wat meer bezig houden met dat vergeten werkwoord relativeren, zouden we met zijn allen in een veel betere wereld leven.
Niet kunnen relativeren is ook een beetje synoniem voor niets kunnen verdragen, en dat zie je in alle lagen van de maatschappij. De openbare besturen kunnen de kinderlijke klachten niet meer bijhouden.
Een van die steeds terugkomende klachten is bevoorbeeld ook: MIJN straat moet superveilig zijn. In MIJN straat mag enkel plaatselijk verkeer rijden, of beter nog: enkel IK. Want IK heb kinderen, en die zullen vroeg of laat in MIJN straat overreden worden met al dat verkeer.
Die kinderen laten wennen aan de realiteit van het tegenwoordig verkeer is blijkbaar een brug te ver
Aan zulke mensen zou je als ambtenaar eigenlijk willen antwoorden: O ja? En door hoeveel straten van andere mensen rij JIJZELF dan wel naar je werk of om boodschappen? Ben JIJ dan bereid een half uur om te rijden naar de bakker omdat iedereen vindt dat je niet door ZIJN straat mag rijden?
Maar dat màg je niet zeggen! Want dan regent het boze brieven aan je bestuur en zou je zelfs je job kunnen verliezen!
En weiger je beleefd om domweg mee te werken aan dergelijke onzin, dan lopen die lui meteen door naar de politici en krijgen het voorwaar voor mekaar om een bord uitgezonderd plaatselijk verkeer voor hun deur geplant te krijgen! Of een bord Max. 30km/u, of een verkeersdrempel Je kunt het zo gek niet bedenken.
Resultaat:
1. Overbeschermde kinderen, die vroeg of laat toch in het verkeer moeten terechtkomen, en daar dan de eerste slachtoffers zijn wegens totaal niet voorbereid.
2. Steeds hogere kosten aan overbodige verkeerstekens.
3. Steeds grotere overlast voor de anderen in het verkeer.
En eigenlijk geen enkel nuttig doel bereikt. Alleen maar het ego van de janker opgepept.
En op dié wijze zijn we tenslotte geraakt waar we nu zijn: fileleed waar je niet meer vooruit raakt, hoge boetes waar je dat uitzonderlijk wél eens kunt.
Dàt is wat mensen veroorzaken als ze niet meer kunnen relativeren.
Dàt is wat de overheid veroorzaakt door naar duizend verschillende egoistische meningen te luisteren in plaats van aan één algemeen belang te denken.
Hoewel ikzelf zowat mijn hele leven actief aan het verkeer heb gewijd, heb ik sinds een paar jaar geen auto meer. Wil er ook geen meer. Ik weiger gewoon om nog afschrijving, accijnzen, taksen en verzekering te betalen om deel te nemen aan wat nog voor verkeer moet doorgaan. Ik houd het voor bekeken en heb medelijden met alle mensen die hun auto nodig hebben voor hun werk of omdat ze afgelegen wonen.
Vooral dan met die laatste categorie. Die mensen hebben er ooit, in betere tijden voor gekozen om rustig en afgelegen te gaan wonen. Hadden er geen flauw benul van dat een nieuwe categorie intellectuelen het autogebruik tot een hel zou maken en tot een nieuw jachtgebied.
De realiteit van de asfalt werd vervangen door theorieën en formules op papier. En als die formules niet kloppen, dan hebben we nog altijd de statistieken om te bewijzen dat het wél klopt! (Lof der dwaasheid).
Op een ander blog, dat me heel erg betrouwbaar voorkomt, kon ik lezen over de funeste invloed van allochtonen op ons leerprogramma. Daar kan ik niet echt over oordelen, maar logisch denkend neem ik het zondermeer aan, vermits het precies dezelfde politiek is die de regering volgt in het verkeer:
9990 chauffeurs rijden verantwoordelijk. 10 chauffeurs kunnen of willen dat niet.
Wat doen we daarmee? Logisch denkend: die 10 er uithalen, want of die nu tegen 50km/u of 150km/u rijden: ze kunnen het niet, zullen het nooit kunnen maar beseffen dat niet, en of ze nu tegen 50 of 150km/u mogen rijden, brokken zullen ze altijd maken. Is het niet door snelheid, dan juist door traagheid!
Maar neen hoor! Logisch denken? In de regering? Kom nou Integendeel: die goede 9990 moeten zich aanpassen aan onzinnige regels die bedoeld zijn om die 10 brokkenmakers ook een kans te geven mobiel te blijven wat uiteraard toch niet lukt! Autorijden is immers een gave die niet iedereen blijkt machtig te zijn. Maar omdat we de auto nu eenmaal nodig hebben voor werk of ontspanning, denkt iedereen van wél! En dat is schromelijk overdreven.
In het migrantenbeleid blijkt (bedankt voor de info Lieve) hetzelfde te zijn gebeurd: omdat Moslimpjes vooral aandachtig luisteren naar Islamlessen en geen boodschap hebben aan de moeilijke leerstof van een cultuur die enkele eeuwen verder gevorderd is, wordt dezelfde tactiek gevolgd:
Niét proberen die allochtonen naar eenzelfde niveau te brengen, maar wél de leerstof ook voor het eigen volk naar een lager niveau te brengen, zodat ook die arme migrantjes meekunnen. Desnoods naar en middeleeuws niveau?
Waarschijnlijk zijn de studenten daar wel heel blij mee! Niemand vindt zwaar studeren nu eenmaal een plezierige bezigheid.
Maar in hoeverre zal dit alles onze toekomstige technologie beïnvloeden? Als dat systeem immers steeds verder wordt doorgetrokken moeten we dan nog wel leren over geavanceerde technieken, of zullen we maar meteen terugkeren naar de hoge technologie van paard en kar? Hoe voeder je een paard? Of een kameel? Met hoeveel zweepslagen krijg je een kameel zo ver dat hij je graanmolen aandrijft?
Erg verontrustend toekomstbeeld? Jawel maar het is realiteit aan het worden als doorgewerkt wordt op de manier waarop we bezig zijn.
Moeten we dan maar allemaal racistisch worden? Helemaal niet! Gewoon realistisch blijven en logisch denken:
- Als een ontwikkelde cultuur in contact komt met een door extreem godsdienstbeleid achtergebleven cultuur, zijn er twee mogelijkheden: de achtergebleven cultuur omhoogtrekken (zonder daarom aan hun godsdienst te raken), of de hogere beschaving omlaaghalen.
- Als bepaalde personen bewijzen dat ze met geen mogelijkheid aan het stuur van een auto kunnen zitten zonder brokken te maken, moeten we dan het hele verkeerssysteem aanpassen aan die brokkenmakers en de hele economie lamleggen? Of halen we die brokkenmakers er uit?
Ik trek geen conclusies. Die laat ik aan de lezer over.
De inkt van mijn vorige column was nog niet droog of daar had je het al in Het Nieuws van vanavond: Chauffeurs van De Lijn 941 keer geflitst in 2009!!!
We hebben het hier dan wél over beroepsmensen die consequent op uur en minuut rijden, zelden in ongevallen betrokken raken, gelet op het aantal kilometer dat ze per jaar afleggen, en het zéker niet gaan wagen dronken achter het stuur te gaan zitten. Laat staan waaghalzerij uit te halen met hun bussen.
En toch worden die mensen regelmatig geflitst? Een lijnbus? Gevaarlijke of gekke toeren uithalen? Nooit gezien!!! Wel integendeel.
Hopelijk hebben ook de verkeersbeleidsmakers naar het nieuws geluisterd en er de juiste conclusies uit getrokken:
- Als dié mensen al zoveel worden geflitst, moeten we dan besluiten dat de opleiding bij De Lijn niet deugt, of bekennen we dat het systeem niet deugt?
Van een eerlijke democratie wordt verwacht dat ze haar burgers beschermt tegen allerlei ongedierte: misdadigers, gevaarlijke gekken, dieven en roekeloze brokkenmakers in het verkeer!
Is dat doel bereikt met 941 boetes voor De Lijn?
Neen. Het bewijst alleen dat meestal onschuldige mensen de pineut zijn van een uit de hand lopend verkeersbeleid!
Verder commentaar is me hier dan ook de moeite niet waard. Ik kan enkel hopen dat de beleidsmakers de juiste conclusies trekken.
Dat het de laatste decennia grondig spaak loopt met het verkeer, dat ondervindt dagdagelijks zowat elke automobilist. En toch zien de beleidmakers er een reden in om hoera te roepen: minder ongevallen!!!
Toen de eerste verlichte geesten in de jaren 90 met hun traagheidspolitiek op de pinnen kwamen, leken de ongevallencijfers even te dalen. Natuurlijk! Als je niet meer vooruit geraakt kun je ook geen ongeval veroorzaken.
Neem van alle comfortabele drie- of viervakswegen een paar rijstroken weg doe het moeizame wegenwerk van je voorgangers teniet, draai de klok dertig jaar terug en creëer opnieuw eenvakswegen!
Plant het land vol verkeersdrempels, wegversmallingen en andere valstrikken. Het resultaat kan niet anders zijn dan files en opstoppingen maar ook trager verkeer! Opdracht geslaagd? Ja. Maar ten koste van wat?
Inderdaad aanvankelijk daalde het ongevallencijfer. Niet moeilijk te begrijpen: gooi meteen alle wegen dicht, plant er bloempjes, maak dat de auto de deur niet meer uit kan, en het ongevallencijfer wordt 0!!! Daar moet je nu écht geen genie voor zijn.
Maar wat doen we dan met onze economie? Is die nog leefbaar als we de tijd terugdraaien naar de tijden van paard en kar?
Om de zoveel miljoen mondjes te eten te geven moet de industrie op topsnelheid draaien en dus ook op een efficiënte manier bevoorraad worden, en niét met paard en kar. Want een ketting is maar zo sterk als zijn zwakste schakel, en dat is momenteel ontegensprekelijk het verkeer.
Snel verkeer gevaarlijk? Ja! Snelle productie ook (arbeidsongevallen)! Treinen, schepen en vliegtuigen ook. Wat snel loopt kàn ooit mis lopen. En slachtoffers door snelheid zullen er ook altijd vallen, zo lang we niet terug alles te voet doen en alles manueel, op de natuurlijke wijze, produceren!
Daar is de mens eigenlijk voor gemaakt, en als we ons aan dit basisprincipe houden, zullen er ook geen ongevallen gebeuren. We zullen alleen maar allemaal sterven van de honger. Maar niét door ongevallen hoor. O nee!
Maar we willen nu eenmaal niet sterven van de honger. We willen dat de warenhuizen volgestouwd liggen met voedsel. Wel, dan moeten we ook bereid zijn de consequenties van dit alles erbij te nemen, en aanvaarden dat ongevallen kunnen gebeuren.
Risicoloos verkeer creëren is een onmogelijke opdracht in ons huidig systeem. Risico beperken kan wél, en moet. Maar zéker niet door een goede doorstroming van het verkeer drastisch te beperken. Regelmatige brokkenmakers levenslang rijverbod geven zou al een stap in de goede richting zijn. Dat zou zowel helend (brokkenmaker er uit) als voorkomend werken: wie gaat er nu moedwillig zijn rijbewijs definitief op het spel zetten?
En nu zijn we er weer: het zijn de brokkenmakers, die de ongevallencijfers de hoogte ingejaagd hebben. Als die mensen er tijdig waren uitgehaald, zouden al die draconische snelheidsbeperkingen niet nodig zijn geweest. Trouwens, op dié mensen hebben die maatregelen toch geen enkel effect.
En heus: die brokkenmakers vertegenwoordigen toch ook weer maar een heel klein percentage van de mobiele mensheid. De meesten onder ons zijn verstandig genoeg om zo veilig en alert mogelijk te rijden. Slechts een heel klein gedeelte zal het nooit leren. Dàt gedeelte moet er uit.
Maar de goeden laten boeten voor de slechten lijkt me niet echt de juiste manier om veilig verkeer te creëren.
Trouwens: is het verkeer wel veiliger geworden? Op een lange, goed overzichtelijke weg met beperking tot 70km (en zo zijn er veel) valt zowat iedereen bijna in slaap. Je kunt er niet onderuit: de verveling slaat toe. Je bent niet meer alert. Je kijkt meer naar de snelheidsmeter (flitsangst) dan naar de baan. Je ogen vallen bijna dicht. En dan loopt er een kind over de baan.
Het gevolg laat zich raden: vóór je goed en wel wakker bent is het kind al overreden.
Wie tegen een aannemelijk hoge snelheid rijdt is alert, en zal veel minder reactietijd nodig hebben om te remmen.
Ook, en vooral, de enorm hoge pakkans doet geen goed aan de veiligheid! 120km/u op een autoweg kun je ergens nog wel redelijk noemen, mààr door de hoge pakkans durft niemand sneller, en soms is dat, voor de veiligheid, juist nodig!
Stel: iemand rijdt 119km/u. Een ander wil hem voorbij, maar durft niet sneller dan 120! Wel, die vent hangt dan kilometers lang links achter de eerste, en min of meer in een dode hoek!
Eerste mogelijkheid: veel kans dat de eerste het niet ziet, plots zelf een inhaalmanoeuvre moet doen, en de gevolgen laten zich raden.
Tweede mogelijkheid: die eerste ziet die linker-achterhoekhanger wel degelijk, en is voor de veiligheid verplicht hem goed in de gaten te houden en er rekening mee te houden. Daarvoor moet hij zo intens in zijn linker spiegel blijven kijken dat hij niet alert is op wat vóór hem gebeurt. En dan remt iemand vòòr hem en heb je een kop-staart botsing met alle gevolgen vandien voor het achterop komend verkeer.
En met één km/u verschil tussen de beide voertuigen duurt dat inhaalmanoeuvre vele kilometers lang het gevaar ook!
Met een veel kleinere pakkans, zou de inhaler misschien eventjes accelereren tot 140 km/u en is zijn voorhanger in een wip voorbij. Gevaar geweken in een paar seconden!!!
Zo. We lijden nu al een paar decenia onder dit verkeersbeleid. Zijn de ongevallen daadwerkelijk verminderd? Ze zeggen van wel, maar ik geloof er geen barst van! Dit zou elke logica tarten. Bovendien wat ik dagelijks op TV zie aan ongevallen Dàt soort statistieken moeten ze mij niet proberen wijs te maken! Daar is weer op een of andere manier mee gesjoemeld om hun gelijk bewezen te zien.
De oorzaak van al die ellende? Vroeger kon je niet leren voor verkeersdeskundige. De diverse besturen dienden hun toevlucht te nemen tot mensen uit de praktijk. En dat werkte perfect.
En toen (toevallig ook rond 1990?) zag een hogeschool voor verkeerskunde het levenslicht!!!
Voilà. Nu gaan we het hebben zie! Verkeer niet langer in handen van praktijkgerichte mensen, maar van intellectuelen. En we weten ondertussen toch al dat intellectuelen niét met de praktijk, maar met papier en cijfers werken? Het kon dus niet meer mis lopen van toen af.
Omdat ik in die branche werkzaam was, kreeg ik ook de gelegenheid die studies gratis en voor niks te volgen. Alles op kosten van mijn overheid.
Heb er voor bedankt. Achtte me gelukkig dat mijn pensioenleeftijd naderde, hopende dat het onheil (eerste studenten afgestudeerd) zich nà mijn pensionering zou afspelen.
En ja hoor het was met de hakken over de sloot. Ik heb nog een paar jaar kunnen reageren op die ondoordachte onzin, uitgekraamd door onervaren broekies. Maar het haalde niet zoveel uit! Intellectuelen, weet je wel? Daar kan niemand tegenop. Die hebben immers een papiertje waarop staat dat ze intelligent en onfeilbaar zijn.
Weet je waarom elke regering weer met betere criminaliteitscijfers kan afkomen, terwijl elke burger weet dat de onveiligheid steeds verder schrijdt?
Statistiek is het toverwoord! De praktijk kan ze geen barst schelen. Veel te moeilijk om aan te pakken. Alleen de statistieken moeten kloppen, en beter worden. En dat doen ze ook!
Ooit werden (natuurlijk!) fietsdiefstallen netjes opgenomen in deze statistieken. Tot fietsdiefstal een gewoonte werd, en de cijfers de hoogte in vlogen. Elke normale overheid zou nu moeten beslissen daar daadwerkelijk iets aan te doen, want voor de slachtoffers is de overlast soms heel groot.
Middelen zijn: betere controles door de politie; desnoods elke fiets op de weg controleren. Was makkelijk vroeger: gewoon het briefje van de nummerplaat vragen aan de fietser. Fluitje van een cent. Werkte perfect!
Maar oei, de politie was te ijverig, de processen verbaal voor fietsdiefstal deden niet veel goed aan de statistieken!!! Hoe lossen we dat op? En liefst op een gemakkelijke manier please?
En een of meerdere parlementairtjes kregen een lumineus idee: laten we komaf maken met de nummerplaten. Dan snijdt ons mes aan twee kanten: ten eerste doen we de fietsers een financieel cadeautje (stemmetjes, weet je wel?) en ten tweede maken we het de politie moeilijker en zullen de statistieken dalen.
Zo gezegd zo gedaan. De politie was zijn voornaamste wapen kwijt, nu een fiets van een geregistreerd voorwerp tot een naamloos voorwerp was gedegradeerd. Een fietsendief betrappen werd een stuk moeilijker En hoewel de fietsdiefstallen evenredig stegen met het dalen van de statistieken, kon nu, mét die statistieken, bewezen worden dat de criminaliteit daalde!!! Klus geklaard!
Maar de politie vond er iets anders op: fietsen dan maar zelf registreren en merken. Het hielp niet echt, want de controle was toch een pak moeilijker geworden en niet iedereen liet zijn fiets registreren.
Maar desondanks langzaam maar zeker gingen de statistieken weer omhoog. Ondanks het schaak zetten van de controle werden er toch nog teveel fietsendieven gesnapt.
Maar het parlement had nog een stok achter de deur en weer zag een lumineus idee het levenslicht: Laat ons dan fietsdiefstal gewoon uit de statistieken halen hé? En het was opgelost! De statistieken daalden weer spectaculair de criminaliteit steeg evenredig.
Maar de nieuwslezer kon weer vrolijk naar eer en geweten melden dat de statistieken van de criminaliteit drastisch waren gedaald. Wàt een veilig landje hadden die parlementairtjes gecreëerd. Daar stemmen we toch opnieuw voor hé? Ja misschien als je fiets niet is gestolen de zondag dat je naar de kiezing moet!
Ongevallencijfers? Zwakke weggebruikers? Kindjes gedood in het verkeer? Dàt is pas een zware (en dankbare) klus voor het parlement. Hier is nu eens echt iets waarmee we de bevolking uit onze hand kunnen laten eten.
Liggen ze er niet wakker van? Wacht, dan zullen we ze even wakker schudden! Wie hebben we daarvoor nodig? De nieuwsdienst natuurlijk! En ja hoor. Op een avond horen we in het nieuws dat X aantal kinderen per jaar worden gedood in het verkeer. Oei! Alle ouders schrikken zich een bult, want hoewel het cijfer (soms) wel klopt wijselijk werden geen details over dit fenomeen genoemd.
En juist in die details zit het hem: veel van die kinderen zijn namelijk verongelukt als inzittende van de auto van mama of papa Maar dat wordt er niet bijverteld. Een beetje wazig wordt de schoolomgeving genoemd als mogelijks verdachte, en eerder bedoeld als suggestie ZONDER cijfers nu, wel te verstaan!
En ja hoor, het werkte. Dààr zagen de ouders zich een prachtig strijdveld voor de goeie zaak openen. Aan steeds meer ramen werden schildpadjes gehangen als symbool voor trager verkeer. En dààrop had het parlement gewacht: eerst een fictief gevaar creëren, en er dan volop tegen ten strijde trekken. (Don Quichotte-politiek).
En jawel hoor in minder dan een decennium veranderde ons landje in een schildpaddenstaat: 50 hier, 30 daar, schoolzones flitspalen De zak van Sinterklaas kon niet leeg!
En tevreden dat de oudertjes waren! Dat onze economie met sprongen achteruit ging dat er tweemaal zoveel files waren door ons schildpaddenbeleid dat was geen punt. Aan het verband werd niet eens gedacht. Laat staan dat het gesnapt werd!
En de flitspalen flitsten lustig door. Nooit werden zoveel processen verbaal uitgeschreven als nu. Een onweerlegbaar bewijs dat het parlement de nagel op de kop had geslagen.
O ja? Welnu, dat zoveel mensen de snelheid overtreden en gesnapt worden, ligt niét aan het feit van betere controle, maar aan het feit dat je, als je ook maar 30 km ver rijdt, op zijn minst ook 30 verschillende snelheidsbeperkingen tegenkomt. Op de duur weet je niet wat er ook weer op het laatste bord stond en ben je de sigaar.
Minder ongevallen? Als je constant naar nieuwe snelheidsbeperkingen moet uitkijken, en onthouden wat nu weer op de laatste stond? Hoe moet je dan nog letten op waar je écht op moet letten?
Geen verband ook tussen het fileprobleem en snelheid? Denk dan maar eens aan het volgende:
Als je 100 km moet rijden van A naar B, en je doet dat aan 100 km/u, dan ben je 1 uur op de baan.
Als je diezelfde afstand moet afleggen aan 50 km/u, dan ben je wél 2 uur op de baan, en is bijgevolg het verkeer (aantal autos tegelijk op de baan) in werkelijkheid verdubbeld! Evenzo de files natuurlijk.
Ander statistiek-gesjoemel: asielbeleid! Probleemstelling: de statistieken tonen véél te veel illegalen!!! Oplossing: we regulariseren ze. Wié of wat ze ook zijn. Resultaat: probleem opgelost. Nog 0 illegalen.
En zo kunnen we nog uren doorgaan
Maar de enig juiste conclusie blijft: Jongens, waarmee zijn jullie bezig?
Tweeduizend jaar geleden leefde er dus een man, Jezus genaamd. En wonder boven wonder, ik geloof wel degelijk dat deze man heeft bestaan, en ik moet hem echt bewonderen.
Het moet ook een heel opmerkelijke man zijn geweest. Iemand die nadacht, zijn omgeving observeerde, en er de juiste conclusies uit trok.
Dat kon, in die tijd, niet van velen worden gezegd. Nu trouwens ook niet.
Zijn woorden en levenslessen klinken nu nog altijd door, maar spijtig genoeg hebben zijn volgelingen er weer een sprookje van willen maken dat telkens weer in een andere vorm werd doorgegeven. Zodanig dat het, in onze eenentwintigste eeuw, totaal ongeloofwaardig is geworden. En toch
We kunnen ons dus wel de vraag stellen: was dat nu echt een goddelijke figuur of gewoon iemand die zijn volk uit de onwetendheid en de daardoor ontstane ellende wilde halen?
Eén zaak is zeker: er stonden geen stenografen, journalisten of micros in zijn omgeving als hij zijn toespraken hield. Schriftgeleerden waren zeldzaam en hadden er geen behoefte aan hun kunst, waarvan ze moesten leven, aan anderen te instrueren.
Zijn toehoorders konden enkel zijn woorden onthouden en doorgeven. En we weten het allemaal: de mens heeft altijd al problemen gehad met iets doorgeven. Als Jan 10.000 euro heeft gewonnen met de Lotto, dan is datzelfde bericht uit de vierde of vijfde hand (of mond) al gauw een paar miljoen! Stel je voor hoe het uit de honderdste mond zou klinken!
Zijn woorden zijn dus nooit letterlijk opgeschreven maar pas vele jaren na zijn dood op papier gezet. En wat bleef er dan nog over van het origineel?
Bovendien, diegenen die het uiteindelijk opschreven moesten het in een voor die tijd geloofwaardige vorm gieten en dat kon enkel door enorm fantaseren over hemel, hel en vagevuur. Dingen die toch niet op waarheid konden worden gecheckt.
En tot overmaat van ramp kwam er de kerk! Die ging de op zich al ongeloofwaardige schrift nog verder verdraaien om er zelf beter van te worden. Andersdenkenden (of logisch denkenden), die als een gevaar voor de onfeilbaarheid van de kerk werden aanzien, werden gruwelijk gefolterd en als heks verbrand! Hoéveel kennis en wijsheid is ons op die manier ontstolen door de kerk?
Was Jezus een goddelijke figuur?
Ik denk het niet. Ik hou het er liever bij dat hij een verlichte geest had en het beste voorhad met de mensheid. Helaas, hij beschikte niet over de juiste communicatiemiddelen en moest roeien met de riemen die hij had.
Als je met al die factoren rekening houdt en logisch probeert te denken, kun je wel degelijk nog heel veel van hem leren. Zijn uitspraken, ontdaan van de mystiek, gaan tot heden ten dage nog altijd op.
Zijn mirakels kunnen voor een groot deel aan de fantasie van diegene die het veel later opschreef worden toegeschreven. Of een aantal ervan zijn misschien wel echt gebeurd en berusten in dit geval voornamelijk op suggestie.
Ik ben er namelijk van overtugd dat de menselijke geest zelf in staat is om vele ziekten te overwinnen. Ze moet enkel gestimuleerd worden. En de manier waarop Jezus bepaalde mensen wist te stimuleren zal in een aantal gevallen misschien wel hebben gewerkt.
Leeft Jezus nog?
Ik denk van wél! Ik denk zelfs dat mensen als hij na hun dood als een soort ondefinieerbare entiteiten ergens in ons collectief bewustzijn blijven hangen én ook daadwerkelijk op ons inwerken. Tenminste toch op diegenen die er een boodschap aan hebben.
Ik baseer me hier vooral op zaken die ik zelf heb meegemaakt en niet zondermeer kan verklaren. Niet direct Jezus betreffende, maar een kort geleden heilig verklaarde broeder Mutien, wiens graf in Malonne nabij Namen te bezoeken is.
Mijn vrouw, die zonder een pilarenbijtster te zijn, toch gelovig is, bekwam al heel veel door ze aan haar broedertje te vragen kaarsjes voor hem te branden, en weet ik veel.
Ik heb er, als ongelovige ook totaal geen bezwaar mee om met haar op bedevaart te gaan naar Malonne. En telkens weer stel ik daar rare dingen vast. Niét direct om over naar huis te schrijven; niét direct om ze als een mirakel te aanzien. Integendeel. Mensen die zo niet direct alles wat rond hen gebeurt analyseren, zouden er niet eens bij stilstaan. Ik wél! Het zijn soms juist de op zich onbelangrijke zaken die tot belangrijke conclusies kunnen leiden.
Mijn conclusie in dit verband is dan ook dezelfde als die in verband met Jezus: sommige mensen hebben het écht goed gemeend met de mensheid; hebben écht werkende boodschappen verspreid en in hun leven zoveel echte wijsheid opgebouwd dat die wijsheid gewoon niet verloren wil of kan gaan, en tot het einde der tijden de hele mensheid blijft beïnvloeden.
Die mensen behoren dan ook zeker niet tot de quantité négligeable van de mensheid, en sterven ook niet echt. En raar maar waar tijdens hun leven spelen ze nogal dikwijls een heel ondergeschikte rol. Het zijn geen gekroonde hoofden, geen zich in goud wentelende magnaten, geen befaamde politici.
Om het bij die broeder Mutien te houden: het was een nederig mensje, dat nederig deed wat van hem gevraagd werd, en ook heel nederig stierf. Niet bepaald een leven om er boeken over te schrijven. Het was dan ook pas nà zijn dood dat het hele bedevaartgedoe op gang kwam.
Waarom? Omdat hij nà zijn dood eindelijk de macht kreeg die hij als mens nooit had mogen smaken en ook nooit behoefte aan had.
Eigenaardige conclusie:
Ben ik dan tóch een gelovige? NEEN! Neen met klem. Maar ik sluit niets uit; probeer het enkel te ontdoen van de kinderachtige mystiek probeer uit de fabeltjes de essentie te halen en kom op die manier tot heel logische conclusies.
Mijn geloof is dan ook wel gebaseerd op wat verteld wordt, maar dan grondig geanalyseerd en geprojecteerd op hoe we ondertussen zijn geëvolueerd en wat we ondertussen meer weten dan onze voorouders.
Misschien is dat ook wel de juiste vorm van geloof.
Jawel, ik weet het! We zijn al maandag. Maar dat was dan ook een column dat ik gisteren zou geschreven hebben. Ik had namelijk halvelings besloten om de zondag te reserveren voor het neerzetten van een stukje proza. Maar mijn muze dacht er gister anders over. En wat doe je daaraan hé? First things first!
Maar who cares zondag of maandag, maakt niet uit!
Zondagmorgen dus. Zoals elke dag openen zich mijn ogen en neem ik de wereld rondom mij terug waar. Tenminste, toch lichamelijk. Geestelijk slaap ik nog, maar heb na enig zoeken toch al het knopje gevonden om mezelf op automatische piloot te zetten.
Nog even probeer ik vertwijfeld de mooie dame uit mijn laatste droom vast te houden, maar handig ontglipt ze me en begint te vervagen. En ik weet dat ze, leep als ze is, binnen enkele seconden zelfs haar laatste sporen uit mijn bewustzijn zal hebben gewist en het zal zijn alsof ze er nooit is geweest.
Met lede ogen zie ik haar dan ook verdwijnen door het venster dat op een kier staat. Haar achterna duiken is geen optie, want we wonen drie hoog! Waarom wil ik ook altijd met open venster slapen? Vanavond gaat het gegarandeerd dicht.
En dan eindelijk begin ik te functioneren. En al is het dan ook maar als een robot, je zou versteld staan wat je in die toestand allemaal kunt zonder geestelijk wakker te worden. Dat laatste word ik pas na twee à drie koppen koffie en een sigaretje.
En ondertussen gaan de vele radertjes en vliegwielen in mijn hoofd zich sloom en fel tegensputterend in beweging zetten.
Ik slaapwandel naar de keuken, zet het espresso machien aan, maak koffie voor mijn vrouw en mij, geniet van een sigaretje, help haar nog met het bed opmaken, en voorwaar, na een half uurtje (of een uur? Ik zou het niet weten) gaat een rood lampje branden aan het plafond van mijn hersen-cockpit: tijd om stof te zuigen. Of is het stofzuigen?
Jawel, sinds ik op pensioen ben hebben we de taken navenant verdeeld. Ik heb er stiekem wél voor gezorgd dat mijn huishoudelijke taken zich vooral situeren in de periode dat ik op automatische piloot functioneer, want dat schenkt me weer twee voordelen:
Ten eerste komt er geen deuk in mijn macho-imago, want ik ben me er toch niet echt van bewust dat ik aan het stofzuigen ben. Integendeel. Ik lig nog ergens op een tropisch strand te zonnebaden tussen een hele hoop hoela-meisjes onder de wuivende palmbomen.
Ten tweede: nadat ik de controle over mijn geest heb overgenomen heb ik immers geen tijd meer om de nieuwe man uit te hangen!
En dan de badkamer in: ijskoud water op mijn gezicht, daarna heet, en een heerlijk gladde scheerbeurt met the best a man can get om geen merken te noemen. Met genoegen zie ik de lampjes van de automatische piloot een na een doven.
En na de finishing touch met after-shave dooft ook het laatste gele lampje en klinkt er wiwiwiwiwi een luid alarmsignaal. De cockpit is klaar om overgenomen te worden. De radertjes spinnen, de vliegwielen hebben weer hun kruissnelheid bereikt.
En met het hernieuwd besef van de wereld waarin ik leef, dringen zich al onmiddellijk een paar vragen op:
- Zouden alle mensen zo reageren s morgens?
- Zouden er bestaan die direct met full control van start kunnen?
- En zouden er misschien ook zijn die de hele dag, en misschien wel hun hele leven op automatische piloot blijven staan?
Heel graag zou ik tot die middelste categorie behoren, maar ik ben al blij dat ik niet tot de laatste behoor. Als ik dan toch door iedereen bedot moet worden wil ik dat graag ook beseffen!
Mooie nieuwe woorden blijven onze spraakkunst dan misschien wel verrijken, maar niét onze volksaard. Het woord Islamofobie houdt namelijk in dat we een bepaalde godsdienst niet zouden vertrouwen of dulden. En dat doen we juist wél! We hebben geen probleem met vreemde godsdiensten, zelfs niet als ze er oorzaak van zijn dat bepaalde volkeren een vijftal eeuwen achterhinken. Elk gelooft wat hij wil, en als hij zich daar gelukkig in voelt, waarom ook niet?
Maar minstens het woordje fobie is hier wat misplaatst. Het duidt namelijk op een irreële angst, zoals angst voor spinnetjes en dergelijke. Hebben we dat voor de Islam? Helemààl niet! We hebben ze hierboven nog allemaal op een rijtje hoor!
Onze bedenkingen zijn dan ook niet gebaseerd op een bepaald geloof, maar op een aanval op datgene waarvoor onze voorouders hebben gevochten.
Met bloed, zweet en tranen heeft ons volk de macht van de kerk afgeschud. We hebben er totaal geen behoefte aan om de klok terug te draaien en terug in bloedige religieuze oorlogen te worden meegesleurd.
Want eerlijk: zowat alle oorlogen in ons duister verleden wérden ook veroorzaakt door diep gelovigen, die anders gelovenden het licht in de ogen niet gunden. Zijn we vergeten dat de eerste veldheren juist pausen waren? Pausen die ons nu met paaiende woorden vergeefs proberen terug te winnen?
En dus voelen we er niets voor om de klok een tiental eeuwen terug te draaien. We hebben er allemaal de gevolgen van ondervonden en, Neen, dank u.
Ook kijken we (dus toch) een beetje wantrouwend naar tot de Islam bekeerden onder ons eigen volk, en stellen vast dat dit precies het type mensen was dat vroeger koos om nonneke of pater te worden, en nu, wegens het vervagen van ons eigen geloof, zijn heil weer gaat zoeken in het fanatiek beleven van uit vreemde contreien geïmporteerde sprookjes. Liever Duizend en een nacht dan de gebroeders Grimm dus.
Die mensen hebben het al gezocht in religies als het protestantisme, Jehovas getuigen en wat dan ook. In Amerika zoeken ze het dan weer in de vele alternatieve geloofsstrekkingen zoals de Scientologie Church of iets in dien aard (als het maar leuk klinkt). Maar steeds weer betreft het datzelfde soort goedgelovige mensen, dat niet lijkt mee te willen in de menselijke evolutie.
En raar maar waar: een geloof blijft een vrome uitstraling hebben. Een sekte daarentegen straalt dan weer een kwaadaardige indruk uit. En toch is er tussen beide geen enkel verschil.
In de praktijk komt het er altijd weer op neer dat de aanhangers van een geloof of sekte nogal labiele mensen zijn die je alles kunt wijsmaken als ze er maar de geestelijke steun kunnen uit putten die ze denken nodig hebben, en iets, het doet er niet toe wàt, moeten kunnen aanbidden om zich als mens bevestigd te zien. Moeten ze daarvoor een vijf- of tiental eeuwen achteruit? het zij zo!!!
Zién die mensen dan niet in tot welke bloedbaden ons eigen fanatieke geloof heeft geleid? Hebben zij niet geluisterd in de geschiedenisles? Hebben ze daar geen conclusies uit getrokken?
En nochtans, de enige juiste conclusie ligt binnen handbereik: kijk in jezelf. Dààr zul je het antwoord vinden. Niét in de sprookjes van duizend en een nacht. Niét in de sprookjes van de gebroeders Grimm. Niét in wie je wat dan ook wil wijsmaken om je mens-zijn om te toveren in slaaf-zijn.
Zoals alle goede dingen in ons universum bestaan uit positief en negatief, zo ook: oorlog en vrede.
Vrede: hemels. Oorlog: des duivels!
En toch, hoe gek het ook moge klinken, er kan geen vrede zijn zonder oorlog.
Waarom niet? Omdat zelfs brave mensen er voor zorgen dat vrede niet eeuwig kan zijn. Daarvoor vermenigvuldigen we ons veel te snel! Hoeveel miljard mensen wonen er ondertussen alweer op dat kleine aardkluitje?
En hoeveel méér zouden er nu hebben gewoond waren de beide wereldoorlogen er niet geweest? Want elk van die gesneuvelde mensen zou ondertussen ook al over een leger van nakomelingen hebben beschikt.
We zouden al lang allemaal van honger gestorven zijn als de industrie niet zo vindingrijk was geweest. Treffend voorbeeld zijn kunstmatig gekweekte (en geslachte) dieren en pluimvee. Legbatterijen en goedkope kip arme vogels die nooit de buitenlucht hebben gezien! Gaya protesteert met reden tegen deze wanpraktijken.
Maar moesten die er niét zijn, hoeveel zou een kippetje, gekweekt bij de boer, niet kosten? Hoeveel mensen zouden nog te eten hebben?
De industrie, ondanks al haar wanpraktijken, zorgt ervoor dat we, met hoevelen we ook zijn, nog altijd te eten hebben. Maar dit kan niet eindeloos doorgaan, want enkele generaties later zijn we alwéér verdubbeld!
Maar toch gaan we vrolijk en onverantwoord door met ons te vermenigvuldigen. Tot wanneer? Tot we met zijn allen opeengeperst staan op onze planeet en niet eens meer kunnen bewegen? En er niet eens nog plaats is voor een grassprietje?
En dan is er de keuze: ofwel grijpt de natuur zelf in met enorme rampen of ziektes (en dat doet ze heus wel!!!). Ofwel doen we dat zelf met een oorlog. In beide gevallen worden miljoenen mensen geëlimineerd, is er weer plaats en ademruimte, en blijken al die kindjes voor niks te zijn gemaakt.
Een derde mogelijkheid is natuurlijk ook dat, wàt de industrie ook doet, het niet meer kan worden bijgebeend en de helft van de wereldbevolking gewoon sterft van de honger.
En als we nu een klein beetje logisch denken: om al die gruwelijkheden te vermijden zit er maar één ding op: geboortebeperking.
Ja, ik weet het vele moedertjes zullen nu boos gaan kijken. Maar ze kunnen toch niet onder de logica uit. Beter is het geboortecijfer af te stemmen op het sterftecijfer. En ik denk dat dit, rekening houdend met mensen die geen kinderen hebben of willen, zowat zou neerkomen op een maximum van twee kinderen per gezin. Is het minder, wel het zij zo.
Niemand wil immers kanonnenvlees op de wereld zetten!!! Niemand verlangt naar een nieuwe gruwelijke oorlog. Niemand wil zijn kinderen van honger zien sterven. Niemand wenst een wereldomvattende epidemie die miljoenen mensen doodt.
Maar wie doet er iets aan om dit alles te vermijden? Ook niemand, want we blijven ons naarstig vermenigvuldigen. En dus blijven oorlog en vrede hand in hand gaan om ons ras van groter onheil te sparen. Een lugubere vaststelling. Dàt wel.
Geboortebeperking dan maar? Tja nu komt de kat wel even op de koord:
Hoe? Waar? Wie?
Het hoe is al opgelost. Er zijn voldoende anticonceptiva. Waar?, dat is een ander paar mouwen. Antwoord: overal, maar zijn alle volkeren even verstandig? Wie?: erger nog: Wij niet hoor! Zij!
Waarmee ik maar bedoel: elk volk zal altijd proberen in de meerderheid te blijven om zijn land te verdedigen. Maar als één volk de geboorten beperkt zou het wel snel kunnen overspoeld worden door anderen die daar geen boodschap aan hebben, en door hun aantal snel de beschaafde wereld zouden overwoekeren.
Nu al wordt die strekking zichtbaar. Je ei als een koekoek in iemand anders nest leggen omdat er bij jou geen eten meer is, is natuurlijk ook een optie!
Jammer. Het had anders gekund. En dus moeten we ons geen illusies maken: zo lang we niet met zijn allen echt verstandig worden zal er altijd oorlog en vrede moeten zijn.
Ik kwam toch weeral zon ZONDERHAATSTRAAT naambordje tegen zeker? Bleef nog een half uurtje in de omgeving hangen in de hoop dat iemand zou binnen- of buitengaan, zodat ik enig idee had over de nationaliteit van die arme onder haat gebukt gaande mensen. Maar ijdele hoop!
Het bordje hing daar eenzaam te verkommeren vóór de groezelige gordijnen die me al evenmin een blik naar binnen gunden. Een fikse Belgische regenbui dreef me tenslotte verder zonder antwoord op mijn prangende vraag.
In gedachten telde ik dan maar de jaren achteruit in de hoop enig licht op die mysterieuze duisternis te werpen. Wanneer hadden die borden hun intrede gedaan? Blijkbaar voelde ik me aangesproken door het fenomeen, want wat als ik zelf zon hater was? Ik zou me niet erg lekker voelen, en moeten proberen daar iets aan te doen.
Psychologische hulp zoeken misschien? Een nieuwe ziekte aankaarten: Het Zonderhaatstraatsyndroom?
Oké, even in gedachten het verleden ingedoken.
De sixtees: Poolse en Italiaanse gastarbeiders stroomden binnen en vestigden zich hier. Werden hartelijk onthaald, pasten zich wonderwel aan en waren dankbaar voor de geboden werkgelegenheid.
De seventies: idem met de Spanjaarden. Olé! Ons landje kon er maar kleur- en klankrijker bij worden. Gretig ook probeerden we de Spaanse restaurantjes en genoten van de roffelende flamenco gitaarklanken en de vrolijk kletterende castagnetten.
Tussen de regels door waren ook al Hongaren binnengestroomd als gevolg van de hevige onlusten in hun land. Geen probleem jongens, hier zitten jullie veilig. We delen onze hoorn des overvloeds ook graag met jullie, maar vragen in ruil wél dat jullie hier werken. En dat deden ze ook.
En er kwamen Chinezen leerden ons de lekkere chinese keuken kennen. Een meerwaarde voor onze cultuur. Ze bleven zich wel wat afzijdig houden, maar trokken hun plan en waren een zeldzaam verschijnsel bij het OCMW.
Er volgden Indiërs. Tamils of Hindoes toeternietoe. Ze behielden hun geloof, profiteerden niet, en leefden in hun eigen wereldje, dat wij gewoon respecteerden.
Ook negers begonnen binnen te stromen. Maakten we problemen? Neen! We staken de hand in eigen borst en bekenden ootmoedig dat wij ooit ook heel duchtig hadden geprofiteerd van de rijkdommen van hún land. En ook die negers maakten weinig problemen met hun gastheren.
Zonderhaatstraten? Jawel hoor! Dat waren àlle straten, en niemand zou het in zijn hoofd gehaald hebben dit met zon bordje extra te moeten benadrukken. Méthaatstraten bestonden namelijk nog niet.
En dan kwam Noord Afrika overgespoeld Met Tunesië in de voorlinie, maar ook dié vonden we aardige, vriendelijke lui. En tot op heden blijf ik dat vinden. Islam? Geen probleem jongens godsdienstvrijheid staat in onze grondwet. Doe maar wat jullie denken te moeten doen. En dat deden ze ook, bescheiden en als welkome gasten.
En dan plots, alsof een spoelbak werd doorgetrokken, stroomde de rest van Noord Afrika mee. Oei! Was dàt even schrikken! De rollen werden prompt omgekeerd. Dat waren geen gasten meer dat waren eisers! Zij moesten zich niet aanpassen aan ons, wij moesten dat doen aan hen!
Ze vonden ook onmiddellijk broodwinning: bij de OCMWs en de Sint Ticaten! Die gooiden hun deuren gretig wagenwijd open. En het gaf niet dat Sint Ticaat tot een ander geloof behoorde! Zo lang zijn zak maar vol bleef en hij hem met kwistige hand bleef uitstrooien over al dan niet gesluierde hoofden.
En tot overmaat van ramp: onze politici speelden het spelletje mee. De geschiedenis herhaalde zich! Hadden ze het spelletje van mijn naam is haas en ik weet nergens van ook niet gespeeld toen de tweede wereldoorlog dreigde uit te breken? En hadden ze kort daarna niet het hazenpad gekozen naar Engeland, hun geliefde volk overleverend aan de bezetter? En erger nog: toen de laatste sirene enkel nog het All clear liet horen, keerden ze terug en wisten het nog te maken dat de enige man die niét was gevlucht, met name de koning, als landverrader werd afgezet!!! Je moet het maar kunnen wijsmaken aan het gepeupel.
En aldus denkend naderde ik de waarheid en moest ik me niet langer afvragen wie die haat in de straat had veroorzaakt: diegenen die nu die bordjes aan hun raam hangen.
Probleem opgelost. Een pak van mijn hart. Ik hoef niet mea culpa te zeggen.
Wie regelmatig naar zenders als National Geografics kijkt kan er niet onderuit: om de paar dagen is er wel weer een of andere documentaire over U.F.O.s. Leuk in beeld gebracht keiharde voorstanders en keiharde tegenstanders wedijveren met klinkklare bewijzen of klinkklare onzin.
Eén ding moet je de makers toegeven: pro en contra komen altijd in gelijke mate aan bod, en zélf nemen ze nooit een stelling in. Zo mag ik het horen.
Bestaan ze echt, die buitenaardse verschijningen? Ik sluit niets uit, maar wil me er ook niet aan vergapen. Vroeger verscheen de maagd Maria, nu verschijnen ufos Is er soms ergens een raakvlak?
Jawel! We zijn niet graag alleen! We smachten als het ware naar boven- of buitenaardse wezens die ons enige zekerheid over ons bestaan zouden kunnen bijbrengen.
Onzekerheid is bijgevolg het sleutelwoord. We voelen ons onzeker zonder partner, voelen ons onzeker zonder thuis, voelen ons onzeker zonder favoriete club, zonder familie of zonder vaderland. Met andere woorden: het oeroude stammenprincipe, waarin de stam nooit groot genoeg kan zijn, en waarin we ons pas behaaglijk en geborgen voelen als er iets of iemand boven ons staat die al onze vragen kan beantwoorden.
En als we dit alles hebben, gaan we nog een stapje verder en gaan op zoek naar iets of iemand hierboven of hieronder die ons nu toch eens haarfijn moet komen vertellen of we het nu goed doen of niet, of wie al dan niet gelijk heeft in zijn manier van leven.
Dat zal wel onbewust de onderliggende gedachte zijn bij die felle voorstanders van ufos, maar daar is het mij niet om te doen. Ik ga er liever van uit dat we het allemaal veel te ver zoeken, en daardoor vergeten in onszelf te kijken. Want alleen daarmee, en niét met iets dat van daarbuiten komt, zullen we het uiteindelijk moeten doen.
Want hoewel ouders natuurlijk een grote rol spelen in ons leven, worden we toch, op geestelijk niveau, naakt en alleen geboren, en zullen ook naakt en alleen moeten sterven. En op dat moment zal de rijkdom die we tussen die beide uitersten hebben opgebouwd niet bestaan uit euros of dollars, maar uit wat we vanbinnen aan rijkdom hebben vergaard.
Geloven in ufos? Ach wat ik lig er niet wakker van. Dat we niet alleen zijn in het universum is wel zoveel als zeker. Hebben die anderen de technologie om tot hier te komen?
Dat hebben ze niét, of dat hebben ze wél. Hebben ze het wél, dan zijn ze al veel verder geëvolueerd dan wij, en in dit geval denk ik niét dat ze er veel voor voelen om met ons te communiceren. Ze zouden wel gek moeten zijn.
Ik stel me al zon ufo-mensje voor, rondjes draaiend rond die gekke planeet aarde en kijkend naar de aardse TV zenders Zijn commentaar zal steevast zijn:
Afschuwelijk! Barbaars! Dat volkje laten we maar liever nog een paar duizend jaar in eigen vet stoven tot ze wijs genoeg geworden zijn om onderling akkoord te komen. Daarna zien we wel.
En ja, misschien doet een dergelijk ufo-mensje wel eens een fout en komt ongewild in beeld.
Maar dan moeten we niét meteen de pretentie hebben te denken dat hij er ook maar iéts voor voelt om nader kennis te maken met ons barbaarse ras. Het zal wel gewoon een klein stuurfoutje zijn geweest! Niet de moeite om het nieuws te halen niet de moeite om over te zeveren.
In mijn prille jeugd reeds, ging ik vertwijfeld op zoek naar de betekenis van die vreemde uitdrukking: Gelovig zijn. Ik begreep het niet! Ik had eerder gedacht, en ook al ondervonden, dat je niet zomaar iedereen mag geloven. En nu moest dat plots wél? Ik snapte de logica er niet van. Kwam zeker weeral door die rare karaktertrek van mij: alles proberen te analiseren en alles waar geen logica in te vinden was, naar de prullenbak te verwijzen?
Jawel, ik begreep wel wat meneer pastoor ermee bedoelde: braaf zijn, je naaste beminnen, niemand kwaad doen Maar! Wat had dat met het werkwoord geloven te maken? Was je dan pas een gelovige als je je alles op de mouw liet spelden en niets controleerde? Toch àl te gek?
Ik leefde, ik dacht na, ik paste me aan aan mijn omgeving, ik leerde vlot op school, maar met geloven had ik een probleem. Wie geloven? Wat geloven? En als iemand je leugens vertelt, moet je die dan ook geloven? Als iemand je zegt dat je mensen met andere ideeën moet vermoorden, geloof je dat dan?
Tja, dat werkwoord geloven leek wel een heel gevaarlijk werkwoord, en ik begon me slecht op mijn gemak te vinden!
Lag het soms aan mij? Was het omdat ik niet op een katholieke school zat en maar af en toe in de zondagsmis die vreemde mannenfiguur, gekleed in vrouwenrok, allerlei vreemde poespas zag maken aan het altaar?
Het leek me allemaal zo wereldvreemd en hield eigenlijk in: Zet je verstand op 0, hou op met denken, en luister enkel nog naar wat wij je vertellen. Maar dat vertelde meneer pastoor, dat vertelde de rabbijn, dat vertelde de Iman, dat vertelde de boedhistische monnik en dat vertelden ze allemaal op een andere manier en telkens weer ging het over een andere god. Er bleek nogal veel concurrentie te bestaan in die branche!
Hoe ouder ik werd, hoe meer problemen ik daarmee kreeg. Meneer pastoor bleef er pertinent op hameren dat je hém moest geloven. Maar hoe kon ik weten of hij soms geen leugenaar was? Of zélf door leugens was misleid?
Ofwel zei hij, om zijn woorden kracht bij te zetten, dat je god moest geloven. Die stond namelijk veel hoger op de ladder en was onfeilbaar.
Allemaal goed en wel, maar waar woonde die? In de hemel en op aarde en op alle plaatsen was dan het gratuite antwoord, Tja. ga dààr maar eens naar op zoek! Dat leek me niet bepaald een betrouwbaar adres! En iemand die geen betrouwbaar adres kon opgeven heb ik nooit heel erg vertrouwd. (Wantrouwige Willy toch!)
En zelfs al zou ik ooit dit mistige adres vinden, dan nog kon ik er niet 100% van op aan dat dààr, en daar alleen, de waarheid werd gesproken!
En dus kreeg ik al gauw door dat ik met geloven niet erg dicht bij de waarheid zou geraken. En liever dan me al die mystiek te laten wijsmaken, ging ik me nu concentreren op de geschiedenislesjes en liet dat geloven maar over aan het meer debiele percentage van mijn leeftijdsgenoten.
Geschiedenis was tenminste tastbaar. We leerden over mensen die echt hadden bestaan, en gaandeweg leerde ik daar op mijn eigenwijze manier de samenhang van begrijpen.
Er waren namelijk tijden geweest waarin de mens nog geen kans kreeg om fatsoenlijk te worden opgeleid in fatsoenlijke scholen. Die waren er immers niet, en leraren al evenmin. Kennis werd angstvallig door de geleerden verborgen gehouden. Het delen met anderen zou hun positie namelijk in gevaar kunnen hebben gebracht.
Wie toevallig de macht had, moest die macht ook op een of andere manier weten te behouden door de ondergeschikte massa onder de knoet te houden. Daarom was die massa wijsheid bijbrengen natuurlijk geen optie.
En wat kon er nu beter werken op de domme massa dan over goddelijke en onzichtbare wezens en demonen te gaan fantaseren, en dit te laten GELOVEN door de ongeletterde bevolking? Niet eens een moeilijke opdracht zo lang je ze ongeletterd kon houden.
En ja, zo moet het woord geloven, in de betekenis die de religies daaraan geven, in de wereld zijn geraakt. Geloof kreeg ook vele vormen aangemeten en naar gelang het in hun kraam paste, werden weer beter aangepaste sprookjes verzonnen door de heersende klasse.
Als het ze goed uitkwam preekte het ene geloof dan wel over zachtaardigheid, het andere hield dan weer een regelrechte oorlogsverklaring tegenover andere volkeren in
Vandaar dat botsende culturen het nooit goed samen hebben kunnen vinden. Dat zal pas kunnen als niemand zich nog dergelijke schijnheilige sprookjes laat wijsmaken.
Maar dat geloven bleef zo doorgaan tot in de late middeleeuwen. Tenminste, het vast en onwrikbaar geloof waarvan de mensen heilig overtuigd waren bij gebrek aan een betere opleiding.
Toen ging het, naarmate de mensheid betere onderwijskansen kreeg, langzaam maar zeker afzwakken tot iets dat je ergens wel respecteerde, maar ook tot iets waarin eigenlijk nog maar heel weinigen geloofden.
Maar wat zagen we dàn gebeuren? Velen begonnen te doen alsof. Want het bracht op! Met kerstmis bevoorbeeld kon je dan met één vroom oog Maria aanbidden, en met het andere oog de ezel in de stal in de gaten houden, er waakzaam op lettend dat die braafjes ezel blééf en voor je bleef buigen.
Halverwege de twintigste eeuw kon je nog niet openlijk zeggen dat je niet geloofde. Dat klonk alsof je bekende een misdadiger te zijn. En toen ging ook dié mentaliteit afzwakken en bleef er eigenlijk niéts meer over. Ook geen waarden meer, en dàt was toch eventjes schrikken!
Dat gebrek aan waarden is eigenlijk niet te wijten aan niet meer geloven, maar kan eerder worden aanzien als een van de naweeën van het wél geloven! Het was ons plots ontnomen, en we hadden niet direct een alternatief.
Generaties lang was naar de kerk geluisterd, de kerkelijke indoctrine had ondanks alles toch ook menselijke waarden bijgebracht aan vele generaties, het was ingebakken en ingeworteld in ons onderbewustzijn en plots was het er niet meer.
En toen het wegviel zaten we met een leegte. Een erg gevaarlijke leegte! De positieve helft van de bevolking ging verstandig redeneren en nadenken. Het negatieve deel vond echter dat nu alles kon en alles mocht! En vóór we het wisten zaten we op een gevaarlijke tijdbom.
Ik vrees echt dat er nog een paar generaties zullen moeten over gaan alvorens we weer als normale mensen in een normale samenleving zullen kunnen functioneren zonder te geloven, maar door te leren dat het universum wel degelijk eerlijk is, dat we wel degelijk beloond worden voor wat we doen, en dat we ons, als we goed doen, echt geen zorgen om de toekomst moeten maken.
Datgene wat we altijd god noemden is er wel ergens en dat zullen we op tijd en stond wel ervaren. Echter zeker niet op de manier die de verschillende religies ons ondanks beter weten proberen wijs te maken.
Zó ver zijn we nog niet, maar het is toch al een stap in de goede richting dat de meerderheid van ons volk dat klakkeloos geloven heeft afgeschud.
En dat niemand niémand het wage zich in onze cultuur te komen nestelen om ons opnieuw naar die duistere middeleeuwen te proberen te slepen!!!
Want dan zouden we onze zachtaardige, gastvrije mentaliteit wel eens kunnen verliezen!
Wat ik nu met jullie wil delen vind ik zelf zo absurd dat ik het hier niet durf neer te schrijven. Velen zullen het toch niet begrijpen, of de theorie gewoon te belachelijk vinden. Daarom schrijf ik het ook niet!
Pssst: Wie het toch wil horen: het steekt hierbij als pdf-bestandje in de bijlage elektronica. Tip: fout van mij! Letters ingesteld op 200%! Verminder die bovenaan naar 100%!
Gisteravond werd op het nieuws medegedeeld dat de handel weer begint te floreren nu de crisis voorbij lijkt. Dit wordt vooral vastgesteld doordat de verkoop van dure merkartikelen weer de hoogte in gaat. Gelukkig (chapeau VTM) werd een professor aan het woord gelaten die toch ook stelde dat mensen alleen maar denken dat dure producten langer meegaan.
Die crisis was dus een gemiste kans! Het enige positieve eraan vond ik namelijk het feit dat mensen nu eindelijk hun koopgedrag wel zouden leren aanpassen. Niét dus!!!
Ik kijk graag naar de programmas van Dr. Phil en Oprah, en het laatste paar jaar hebben ze zich letterlijk uitgesloofd om, vanwege die crisis, de mensen te laten nadenken alvorens wéér een nutteloze dollar uit te geven.
Toch keek ik ernaar met een wrang gevoel: ze hinkten achterop; waren te laat; het kalf was verdronken. Waar waren zij toen de kalveren nog volop schransden en nog gered hadden kunnen worden?
Maar ik begreep ze wel hoor: waren ze daar vroeger mee afgekomen zouden hun populariteitscijfers de diepte in geschoten zijn.
En nu zijn we weer zover: crisis voorbij? Gooi het geld maar weer door vensters en deuren. Mààk de rijken maar weer rijken. Salut en tot de volgende crisis. Dan zien we wel weer
Ik zei het al: mijn internetverbinding kost me welgeteld 1,05 euro per maand. Weliswaar met beperkingen, maar die zijn in mijn geval onbelangrijk. En met het op die manier uitgespaarde geld zou ik me, indien nodig, om de twee jaar een complete nieuwe pc kunnen aanschaffen!!! Toch stof tot nadenken en waard om even bij stil te staan vind ik.
Onvoorstelbaar is zowel wat dagelijks aan voeding in de vuilniszakken verdwijnt, als wat we zonder er bij stil te staan betalen aan dingen die we niet eens gebruiken!!! Ik ken mensen die zich blauw betalen aan supersnel internet en astronomisch hoge download-limieten. En wat doen ze daarmee? Een beetje bloggen een beetje mailen of chatten en dat is het dan. Met andere woorden: ze betalen benzine om 10.000 km af te leggen tegen 200 km/u, en rijden er in werkelijkheid maar een honderdtal tegen 20km/u. De providers doen gouden zaken!
Ik denk dat ik, met mijn beperkt download-limiet en traag binnenlopen, véél meer doe dan die mensen: bijna wekelijks download en installeer ik (gratis) interessante nieuwe programmas. Lopen binnen als een fluitje van een cent. Maar fotootjes, ppsjes en films dàt is een ander paar mouwen. Dat zijn soms echt olifanten om binnen te halen maar die interesseren me dan ook niet: wat heb ik aan de zwaar gedocumenteerde reisherinneringen van een ander?
Merkproducten in de elektronica? Onze oude wasmachine gaf er, na meer dan 20 jaar trouwe dienst, de brui aan. We gingen op zoek naar een nieuwe, en gewoontegetrouw zocht ik naar een machine met specificaties die we écht nodig hadden, en die een goede prijs/kwaliteit beloofde.
Het toestel dat ik daarvoor uitkoos was spotgoedkoop. Maar mijn echtgenote twijfelde, en vroeg de verkoper:
- Mijn oude machine hield het 20 jaar vol. Hopelijk doet déze dat ook?
Zijn antwoord was even typerend als eerlijk:
- Mevrouw, of u nu een duur of goedkoop merk koopt, veel meer dan een zestal jaar moet je er niet van verwachten bij intens gebruik. De fabrieken zouden namelijk failliet gaan als ze nog duurzame producten zouden maken!
En ja, zo is het! Een toestel maken dat levenslang meegaat is een fluitje van een cent geworden met de tegenwoordige technologie. Maar ze doen het niet! Ze zouden niet meer verkopen! En dus spenderen ze liever extra kosten in het gratis inbouwen van sleet. Ja zo werkt het tegenwoordig.
Gewapend met deze wetenschap kun je je leven een stuk goedkoper maken. Maar ach wat waarom zouden we dat doen? De crisis is tóch voorbij
Een appeltje voor de dorst opzij leggen? Zúllen we ooit nog wel dorst hebben?
Als er één woord is waaraan ik een hekel heb, dan is het wel: aandacht. Het is namelijk een woord dat op verschillende manieren kan worden uitgelegd, en helaas liefst op dié manier die het beste in je kraam past.
Aandacht vragen aandacht eisen om aandacht schreeuwen! Oerdomme interpretaties daarvan, die al heel wat hebben stukgemaakt. Zowel in de opvoeding als in het leven.
Wie voor de duivel schreeuwt er nu om aandacht? Zij die er niet in slagen om door hun prestaties aandacht op te wekken natuurlijk! Dat compenseren ze dan door over gebrek aan aandacht te klagen en deze vaststelling dan te gebruiken om hun onbenulligheid te camoufleren. En vooral door te pas en te onpas (héél erg storend) in de kijker te lopen.
Aandacht krijg je niet cadeau! Aandacht kun je niet opeisen! Aandacht komt vanzelf naar je toe als je ze verdient.
Door ze op te eisen val je alleen maar door de mand en herkent elk weldenkend mens onmiddellijk je onbenulligheid.
Jeugdpsychologen zullen het wel uitleggen aan de oudertjes: Geef je kind aandacht. Natuurlijk moet je dat doen maar met één nuance: zodra het iets goed doet! En niét eerder. Het werkt net als het opvoeden van een hondje: je zult het toch ook niet belonen met een klontje suiker als het bijt? Want dan geef je onbewust het signaal dat het rustig zijn hele leven verder kan blijven bijten. Welke hond zul je daarvan kweken?
De jeugdpsychologie kan dan misschien wel af en toe goede boodschappen doorsturen maar hoe ontvangt en interpreteert de ontvanger ze? Hoe wordt ze vertaald?
Een van die dankbare gelegenheden om aandacht te eisen is ook betogen of staken! Voor het goede doel? Soms wel, als toevalstreffer. Maar al te dikwijls is het hoofddoel: eindelijk eens aandacht. En ja hoor, Jan Jankers en zijn bende onbenul gaan nog maar eens de straat op!
En ze worden nog beloond ook, want daar zijn de media! Hoera!!! Vanavond komen we op het nieuws! Dàt is de grootste drijfveer. Niét het zogenaamde sociale onrecht waarvoor ze staken onrecht waarvan ze niet eens de essentie snappen.
En na de betoging gaan de media nog een stukje door. Wié krijgt de micro onder de neus gedrukt? De grootste janker natuurlijk! Net als in een nest vogeljongen diegene die het luidste schreeuwt de grootste worm krijgt van de ouders.
Moet dat interview ons dan overtuigen van de wil van het volk? Arm volk als het zo zit.
De duizenden mensen op straat met een normale, logische mening worden niét geïntervieuwd. Of àls dat al wordt gedaan, wordt het er prompt uitgeknipt door de redaktie. Het abnormale wordt behouden, en ons als een duistere spiegel voor de neus geschoven. Wàt een slecht volk zijn wij toch!!!
Zelf ben ik in mijn carriere een beetje opgeklommen op de ladder. Maar ik zweer op al wat me heilig is dat ik daar nooit heb om gevraagd. Integendeel, ik hield niet van de schijnwerpers. Laat mij maar mijn werk in stilte achter de coulissen doen.
Maar ja als je je werk goed doet begint dat, of je het nu wilt of niet, op te vallen. En dàt is nu juist wat ik met iedereen zou willen delen: die woorden van Ghandi: Wàt je doet heeft geen belang. Belangrijk is dàt je het doet.
En als je je werk, waaruit dat ook moge bestaan, goed doet, zul je nooit ofte nimmer om aandacht moeten schreeuwen. Die zal heus wel vanzelf naar je toekomen.
Willy.
PS: mochten bepaalde mensen zich ten onrechte aangesproken voelen: ik heb het hier zéker niet over de betogingen/stakingen van de vele slachtoffers in de auto-industrie! Laat dit even duidelijk zijn.
Laat ik even eerlijk zijn: ik heb problemen met mondelinge communicatie. Daarom ook begon ik dit blog: ik heb in mijn leven een zo grote massa ervaring opgebouwd en verzameld dat het eigenlijk teveel is voor één persoon, en ik dit dolgraag ook zou willen delen met mijn kinderen, kleinkinderen, en al wie het horen wil.
Maar: ik heb een hekel aan mondelinge communicatie, en wie mij kent weet dat ik een heel zwijgzame persoon ben. Persoonlijk zou ik van zo iemand denken: introvert. Niets is echter minder waar want ik deel heel graag met anderen wat ik denk. Maar ik krijg het niet over de lippen.
Waar ik dat syndroom opliep weet ik ook: aan de toog! Toen ik me destijds als tiener in het uitgangsleven begon te wagen, zocht ik net als vele anderen, de gezelligheid van de toog op en wou ook graag mijn babbeltje mee praten. Helaas! De dingen waarover ik graag praatte omdat ik ze echt belangrijk vond, werden niet erg hartelijk onthaald. Er viel dan nogal gauw een onbegrijpende stilte.
Aan de toog moet je namelijk de ernstige dingen opzij kunnen zetten en praten over het weer, de voetbal, je favoriete club, de vrouwen dik en dun, de bloempjes en de bijtjes enfin wél veel praten, maar vooral niets zeggen. En dat kon ik nu juist niet. Als ik praat wil ik iets zeggen. Anders houd ik liever mijn mond.
Aan de toog worden alle wereldproblemen ook in één ruk opgelost: ze zouden het zus en zo doen en klaar is kees. Probeer daar echter niét met een ernstige oplossing af te komen! Daar dient de toog niet voor!
En ja, ergens hebben ze wel gelijk, en ergens ben ik wel jaloers. Gezellig lijkt het in elk geval wél. Maar aan mij zijn dit soort loze gesprekken niet besteed.
Jammer voor mij, en dus verkies ik eerder een tafeltje met een of twee vrienden waarmee ik écht kan praten, en af en toe even een jaloerse blik op de toog werpen.
Dat kleine minderwaardigheidscomplex, op die manier opgelopen, heeft eigenlijk toch wel een grote rol gespeeld in mijn leven. Zo heb ik niet alleen allerlei etiketten opgekleefd gekregen: verlegen hooghartig eigenzinnig maar ook waar mijn kennis wél gewenst was, voelde ik me onbehaaglijk als ik een groter publiek moest toespreken.
Ik ging het niet uit de weg als het moest, had soms nog groot succes ook, maar zelfs dàt kon dat onbehaaglijk gevoel niet wegwerken. Na een dergelijke info- avond kwam eens een geoefend redenaar (uit het verzekeringswezen) naar me toe en zei:
- Wat zei jij me daarnet? Dat je niet kunt spreken in het publiek? Ik wou maar dat ik jouw talent en doorzicht had! Chapeau!
Maar die lovende woorden hielpen niet. De volgende keer werd ik wéér zeeziek van de plankenkoorts.
En nu nader ik de zeventig, en stel vast dat ik véél te weinig heb gecommuniceerd, en, mondeling althans, veel te introvert ben geweest. Vooral dan met mijn kinderen en kleinkinderen. Maar het is nooit te laat om iets goed te maken en misschien kan dit blog die leegte helpen opvullen.
Schuld van de toog? Eigenlijk wel. Maar daarvoor ga ik er mijn biertje niet voor laten!
Leuk weertje, leuke zondag, en alsof dat nog niet genoeg was: oktoberfoor in Oostende!
Tja, als je dàn nog thuisblijft na het eten hoor je eigenlijk wel thuis in een psychiatrie. Dus snel zeewaarts om het reinigend effect van de heerlijke zeelucht diep te laten doordringen in onze bruingerookte longen.
Een wandelingetje van vijf minuten bracht ons aan t zèèètje, waar we direct al konden vaststellen dat enkele duizenden toeristen nét datzelfde idee hadden. Maar ze waren braaf vandaag. En zélfs in de overdrukke Kapellestraat liepen ze voorwaar netjes aan de rechterkant!
Wat een effect die laatste zonnestralen van het najaar toch kunnen hebben op de menselijke geest. Geen tijd meer verspillen aan vitterijen nu. Genieten maar! De tijd dringt want de winter staat voor de deur.
Of zouden ze mijn blog gelezen hebben misschien? Enfin, het zonnetje scheen, de mensen waren braaf, en bovendien, toen we pal naast de foor op ons favoriet terrasje afstevenden, kwam daar nét een tafeltje vrij. Pal in de zon, en het enige vrije plaatsje. Ons geluk kon niet meer op.
En omdat ik niet echt een gewoontedrinker ben, en dikwijls kwaliteit boven kwantiteit stel, bestelde ik meteen een heerlijk frisse Gordon Scotch. Je reinste godendrank met een schuimkraag om U tegen te zeggen.
Ik laat de dienster trouwens nooit toe om zelf mijn Scotch uit te schenken. Dat doe ik liever zelf: één forse geut, en netjes de helft bier en de helft schuim in het glas. Dan kan ik nog minuten lang, als in een erotische extase, genieten van de strijd op leven en dood tussen het schuim en de zon. Wié het op de duur zou winnen weet ik niet, want zo lang kan ik nooit wachten alvorens dat eerste, hemels lekker teugje door mijn keelgat te voelen lopen. (Had ik nu maar de nek van een giraffe!).
En naarmate mijn glas minderde, verbeterde natuurlijk ook mijn humeur.
Mijn vrouw merkte schalks op dat ze in haar budget eigenlijk geen rekening had gehouden met het feit dat ik een Scotch zou bestellen. Oei! Ze had overschot van gelijk, en dus dronk ik snel het restje van mijn scotch op, riep de dienster en bestelde nog een gewoon pilsje! Fout goedgemaakt. Iedereen weer tevreden?
En de foor die draaide lustig door de verschillende kramen probeerden hún muziek boven de andere muziekjes te laten uitstralen. Een ware, maar gezellige kakofonie. Ik deed nog een vertwijfelde poging om al die muziek tot één melodietje te laten samensmelten, maar dit klonk dan zo wansmakelijk dat ik het maar snel doorspoelde en overgelukkig vaststelde dat mijn glas nog half vol was. Leve de oktoberfoor. Leve de zon. Leve het leven.
Daar in dat rookvrij café aan de haven, Daar is nu niemand meer gelukkig en tevree
Ja, Vader Abraham, hoe zou dàt nu komen denk je? En waarom verwondert dat me niet eens?
Nu, we zijn nog niet helemaal zo ver, maar we stevenen er toch recht op af. En dan is het helemaal gedaan met de gezelligheid en met de horeca.
Want als dié het met verstokte niet-rokers moet doen, zal er weinig overblijven van het cliënteel. Zélfs de niet-rokers zullen er op termijn wegblijven, tenzij ze scheel zien van de honger en niet zelf kunnen koken.
En hier refereer ik toch echt wel naar vroegere ervaringen. Vroeger had elke zichzelf respecterende trein namelijk niet alleen eerste en tweede klasse, maar werd ook nog eens een onderscheid gemaakt tussen rokers en niet-rokers afdelingen.
En wat stelde ik vast als ik toevallig eens verdwaalde in zon niet-rokerswagon?
Op één enkel gladgestreken, pathetisch aandoend gezicht na LEEG !!! Waar zaten die niet-rokers toen? Juist: in de rokers-afdelingen. Daar was er tenminste leven, gezelligheid en vrolijkheid. Die rook werd er dan maar bijgenomen.
En om aan deze wantoestand te verhelpen, werd onder impuls van geleerde koppen de hele trein dan maar rookvrij gemaakt. Oók een manier om je gelijk te halen.
Nu al zien we het verschil. In Vlaanderen deed ooit een mooi spreekwoord de ronde: Waar de heer een tempel bouwt, bouwt de duivel een kapelletje.
Inderdaad: als je vroeger een Vlaams dorp binnenreed en je had dorst, dan hoefde je je alleen maar op de kerktoren te richten. Want daar rond vond je gegarandeerd ook de kapelletjes: gezellige, rokerige kroegjes, waar heel ijverig en vroom aan het eerste (en mooiste) werk van barmhartigheid werd voldaan: de dorstigen laven.
En als je dan al liever niét naar de mis ging de after-church maakte het allemaal weer goed. Een babbeltje met ouwe vrienden een heimelijke knipoog van de dochter van de cafébaas Het was toch allemaal zo braaf en gezellig.
Helaas: het was niet hygiënisch. Niet klinisch clean. We leefden ongezond. Je zou er gevaarlijke ziektes en allergieën kunnen oplopen. En dus kon je die duivelskapelletjes beter mijden. Je rookte, als niet-roker, immers mee.
O ja? Hoe zou het dan komen dat klinisch clean opgebrachte kinderen tegenwoordig allergisch zijn aan zowat alles? En wij, zware zondaars en rokers, juist niét?
Niet moeilijk: van in de wieg reeds werden onze lichaampjes geïnfecteerd met allerlei troep: we ademden, naar huidige maatstaven berekend, zuivere nicotine in. Onze longen waren blijkbaar al zwart alvorens we leerden praten. We werden niét vier keer per dag in bad gestopt hygiene moest nog uitgevonden worden. Maar we werden niét ziek, en waren ook moeilijk ziek te krijgen. Natuurlijk niet: ons lichaam had de kans gekregen antistoffen tegen al die troep aan te maken.
Nooit was de levensverwachting zo hoog als die nu is. Slaan die intellectuelen met hun statistieken dan niet hun eigen ruiten stuk? Want die cijfers slaan dus wel degelijk op ONZE generatie, die nu oud geworden is.
Welnu, heren professoren geen enkele generatie vóór de onze rookte ook zoveel!!! Dat kon immers niet omdat meestal het geld ontbrak om ook nog veel tabak te gaan kopen. En toch blijken wij langer te leven? Sorry, dat we dit doen hoor! Dat gooit namelijk de hele antirook-theorie aan diggelen.
Mijn tabakswinkel is toevallig naast een apotheek gelegen. De winkeldeuren netjes naast elkaar. En heel dikwijls stel ik me dan ook de vraag: Achter welke deur zou nu eigenlijk het grootste gif liggen en door welke deur kom je nu gezonder buiten?
En ik denk hierbij dan vooral aan de trendy vrolijkheidspillen: anti-depressiva voor mensen die niet meer durven roken!
In veel gezinnen hing vroeger aan de muur een pijpenrekje met een leuk spreukje er op. In mijn ouderlijke woning was dat: Tevreden zijn en lang te leven is wat het pijpje je kan geven.
Stof tot nadenken? Misschien. Misschien ook waren ze vroeger lang nog niet zo dom als we denken.
Er was eens, in het land Youneverknow, Een Koninklijk Verduidelijker.
Oei! Ik zou me niet meer moeien met de politiek! Maar dan moeten ze ook maar de lachwekkende kantjes ervan uit het nieuws houden hé!!!
Koninklijk verduidelijker slik. De nieuwslezer kon zich vanavond nog nét inhouden. Ik niet! Ik kreeg direct de slappe lach. Na informateurs, preformateurs, facteurs, chauffeurs en bemiddelaars nu eindelijk eens een écht voornaam klinkende titel!
Wat zijn die politici toch creatief in het bedenken van nieuwe jobs. Vooral als die jobs hen zelf toekomen.
In een plaatselijk interim-kantoor:
- Hebt u soms een job voor me, mevrouw? - Wat is uw beroep meneer? - Koninklijk verduidelijker mevrouw. - Verduidelijker! Maar, een goed verstaander heeft toch maar een half woord nodig? - Inderdaad mevrouw. Daardoor zit ik ook zonder werk!
Over mezelf: Bouwjaar: 1941 Geboren: Ja. Geslacht: Neen. Nog levend. Adres: Hier. Beroep: Levensgenieter. Hobby's: Veel. Talen: Ja. Vooral betalen. MEDEDELING: Voor enkel politie-verhaaltjes, klik onderaan deze marge op 'fictie'.
