Jawel, ik weet het! We zijn al maandag. Maar dat was dan ook een column dat ik gisteren zou geschreven hebben. Ik had namelijk halvelings besloten om de zondag te reserveren voor het neerzetten van een stukje proza. Maar mijn muze dacht er gister anders over. En wat doe je daaraan hé? First things first!
Maar who cares zondag of maandag, maakt niet uit!
Zondagmorgen dus. Zoals elke dag openen zich mijn ogen en neem ik de wereld rondom mij terug waar. Tenminste, toch lichamelijk. Geestelijk slaap ik nog, maar heb na enig zoeken toch al het knopje gevonden om mezelf op automatische piloot te zetten.
Nog even probeer ik vertwijfeld de mooie dame uit mijn laatste droom vast te houden, maar handig ontglipt ze me en begint te vervagen. En ik weet dat ze, leep als ze is, binnen enkele seconden zelfs haar laatste sporen uit mijn bewustzijn zal hebben gewist en het zal zijn alsof ze er nooit is geweest.
Met lede ogen zie ik haar dan ook verdwijnen door het venster dat op een kier staat. Haar achterna duiken is geen optie, want we wonen drie hoog! Waarom wil ik ook altijd met open venster slapen? Vanavond gaat het gegarandeerd dicht.
En dan eindelijk begin ik te functioneren. En al is het dan ook maar als een robot, je zou versteld staan wat je in die toestand allemaal kunt zonder geestelijk wakker te worden. Dat laatste word ik pas na twee à drie koppen koffie en een sigaretje.
En ondertussen gaan de vele radertjes en vliegwielen in mijn hoofd zich sloom en fel tegensputterend in beweging zetten.
Ik slaapwandel naar de keuken, zet het espresso machien aan, maak koffie voor mijn vrouw en mij, geniet van een sigaretje, help haar nog met het bed opmaken, en voorwaar, na een half uurtje (of een uur? Ik zou het niet weten) gaat een rood lampje branden aan het plafond van mijn hersen-cockpit: tijd om stof te zuigen. Of is het stofzuigen?
Jawel, sinds ik op pensioen ben hebben we de taken navenant verdeeld. Ik heb er stiekem wél voor gezorgd dat mijn huishoudelijke taken zich vooral situeren in de periode dat ik op automatische piloot functioneer, want dat schenkt me weer twee voordelen:
Ten eerste komt er geen deuk in mijn macho-imago, want ik ben me er toch niet echt van bewust dat ik aan het stofzuigen ben. Integendeel. Ik lig nog ergens op een tropisch strand te zonnebaden tussen een hele hoop hoela-meisjes onder de wuivende palmbomen.
Ten tweede: nadat ik de controle over mijn geest heb overgenomen heb ik immers geen tijd meer om de nieuwe man uit te hangen!
En dan de badkamer in: ijskoud water op mijn gezicht, daarna heet, en een heerlijk gladde scheerbeurt met the best a man can get om geen merken te noemen. Met genoegen zie ik de lampjes van de automatische piloot een na een doven.
En na de finishing touch met after-shave dooft ook het laatste gele lampje en klinkt er wiwiwiwiwi een luid alarmsignaal. De cockpit is klaar om overgenomen te worden. De radertjes spinnen, de vliegwielen hebben weer hun kruissnelheid bereikt.
En met het hernieuwd besef van de wereld waarin ik leef, dringen zich al onmiddellijk een paar vragen op:
- Zouden alle mensen zo reageren s morgens?
- Zouden er bestaan die direct met full control van start kunnen?
- En zouden er misschien ook zijn die de hele dag, en misschien wel hun hele leven op automatische piloot blijven staan?
Heel graag zou ik tot die middelste categorie behoren, maar ik ben al blij dat ik niet tot de laatste behoor. Als ik dan toch door iedereen bedot moet worden wil ik dat graag ook beseffen!
Mooie nieuwe woorden blijven onze spraakkunst dan misschien wel verrijken, maar niét onze volksaard. Het woord Islamofobie houdt namelijk in dat we een bepaalde godsdienst niet zouden vertrouwen of dulden. En dat doen we juist wél! We hebben geen probleem met vreemde godsdiensten, zelfs niet als ze er oorzaak van zijn dat bepaalde volkeren een vijftal eeuwen achterhinken. Elk gelooft wat hij wil, en als hij zich daar gelukkig in voelt, waarom ook niet?
Maar minstens het woordje fobie is hier wat misplaatst. Het duidt namelijk op een irreële angst, zoals angst voor spinnetjes en dergelijke. Hebben we dat voor de Islam? Helemààl niet! We hebben ze hierboven nog allemaal op een rijtje hoor!
Onze bedenkingen zijn dan ook niet gebaseerd op een bepaald geloof, maar op een aanval op datgene waarvoor onze voorouders hebben gevochten.
Met bloed, zweet en tranen heeft ons volk de macht van de kerk afgeschud. We hebben er totaal geen behoefte aan om de klok terug te draaien en terug in bloedige religieuze oorlogen te worden meegesleurd.
Want eerlijk: zowat alle oorlogen in ons duister verleden wérden ook veroorzaakt door diep gelovigen, die anders gelovenden het licht in de ogen niet gunden. Zijn we vergeten dat de eerste veldheren juist pausen waren? Pausen die ons nu met paaiende woorden vergeefs proberen terug te winnen?
En dus voelen we er niets voor om de klok een tiental eeuwen terug te draaien. We hebben er allemaal de gevolgen van ondervonden en, Neen, dank u.
Ook kijken we (dus toch) een beetje wantrouwend naar tot de Islam bekeerden onder ons eigen volk, en stellen vast dat dit precies het type mensen was dat vroeger koos om nonneke of pater te worden, en nu, wegens het vervagen van ons eigen geloof, zijn heil weer gaat zoeken in het fanatiek beleven van uit vreemde contreien geïmporteerde sprookjes. Liever Duizend en een nacht dan de gebroeders Grimm dus.
Die mensen hebben het al gezocht in religies als het protestantisme, Jehovas getuigen en wat dan ook. In Amerika zoeken ze het dan weer in de vele alternatieve geloofsstrekkingen zoals de Scientologie Church of iets in dien aard (als het maar leuk klinkt). Maar steeds weer betreft het datzelfde soort goedgelovige mensen, dat niet lijkt mee te willen in de menselijke evolutie.
En raar maar waar: een geloof blijft een vrome uitstraling hebben. Een sekte daarentegen straalt dan weer een kwaadaardige indruk uit. En toch is er tussen beide geen enkel verschil.
In de praktijk komt het er altijd weer op neer dat de aanhangers van een geloof of sekte nogal labiele mensen zijn die je alles kunt wijsmaken als ze er maar de geestelijke steun kunnen uit putten die ze denken nodig hebben, en iets, het doet er niet toe wàt, moeten kunnen aanbidden om zich als mens bevestigd te zien. Moeten ze daarvoor een vijf- of tiental eeuwen achteruit? het zij zo!!!
Zién die mensen dan niet in tot welke bloedbaden ons eigen fanatieke geloof heeft geleid? Hebben zij niet geluisterd in de geschiedenisles? Hebben ze daar geen conclusies uit getrokken?
En nochtans, de enige juiste conclusie ligt binnen handbereik: kijk in jezelf. Dààr zul je het antwoord vinden. Niét in de sprookjes van duizend en een nacht. Niét in de sprookjes van de gebroeders Grimm. Niét in wie je wat dan ook wil wijsmaken om je mens-zijn om te toveren in slaaf-zijn.
Zoals alle goede dingen in ons universum bestaan uit positief en negatief, zo ook: oorlog en vrede.
Vrede: hemels. Oorlog: des duivels!
En toch, hoe gek het ook moge klinken, er kan geen vrede zijn zonder oorlog.
Waarom niet? Omdat zelfs brave mensen er voor zorgen dat vrede niet eeuwig kan zijn. Daarvoor vermenigvuldigen we ons veel te snel! Hoeveel miljard mensen wonen er ondertussen alweer op dat kleine aardkluitje?
En hoeveel méér zouden er nu hebben gewoond waren de beide wereldoorlogen er niet geweest? Want elk van die gesneuvelde mensen zou ondertussen ook al over een leger van nakomelingen hebben beschikt.
We zouden al lang allemaal van honger gestorven zijn als de industrie niet zo vindingrijk was geweest. Treffend voorbeeld zijn kunstmatig gekweekte (en geslachte) dieren en pluimvee. Legbatterijen en goedkope kip arme vogels die nooit de buitenlucht hebben gezien! Gaya protesteert met reden tegen deze wanpraktijken.
Maar moesten die er niét zijn, hoeveel zou een kippetje, gekweekt bij de boer, niet kosten? Hoeveel mensen zouden nog te eten hebben?
De industrie, ondanks al haar wanpraktijken, zorgt ervoor dat we, met hoevelen we ook zijn, nog altijd te eten hebben. Maar dit kan niet eindeloos doorgaan, want enkele generaties later zijn we alwéér verdubbeld!
Maar toch gaan we vrolijk en onverantwoord door met ons te vermenigvuldigen. Tot wanneer? Tot we met zijn allen opeengeperst staan op onze planeet en niet eens meer kunnen bewegen? En er niet eens nog plaats is voor een grassprietje?
En dan is er de keuze: ofwel grijpt de natuur zelf in met enorme rampen of ziektes (en dat doet ze heus wel!!!). Ofwel doen we dat zelf met een oorlog. In beide gevallen worden miljoenen mensen geëlimineerd, is er weer plaats en ademruimte, en blijken al die kindjes voor niks te zijn gemaakt.
Een derde mogelijkheid is natuurlijk ook dat, wàt de industrie ook doet, het niet meer kan worden bijgebeend en de helft van de wereldbevolking gewoon sterft van de honger.
En als we nu een klein beetje logisch denken: om al die gruwelijkheden te vermijden zit er maar één ding op: geboortebeperking.
Ja, ik weet het vele moedertjes zullen nu boos gaan kijken. Maar ze kunnen toch niet onder de logica uit. Beter is het geboortecijfer af te stemmen op het sterftecijfer. En ik denk dat dit, rekening houdend met mensen die geen kinderen hebben of willen, zowat zou neerkomen op een maximum van twee kinderen per gezin. Is het minder, wel het zij zo.
Niemand wil immers kanonnenvlees op de wereld zetten!!! Niemand verlangt naar een nieuwe gruwelijke oorlog. Niemand wil zijn kinderen van honger zien sterven. Niemand wenst een wereldomvattende epidemie die miljoenen mensen doodt.
Maar wie doet er iets aan om dit alles te vermijden? Ook niemand, want we blijven ons naarstig vermenigvuldigen. En dus blijven oorlog en vrede hand in hand gaan om ons ras van groter onheil te sparen. Een lugubere vaststelling. Dàt wel.
Geboortebeperking dan maar? Tja nu komt de kat wel even op de koord:
Hoe? Waar? Wie?
Het hoe is al opgelost. Er zijn voldoende anticonceptiva. Waar?, dat is een ander paar mouwen. Antwoord: overal, maar zijn alle volkeren even verstandig? Wie?: erger nog: Wij niet hoor! Zij!
Waarmee ik maar bedoel: elk volk zal altijd proberen in de meerderheid te blijven om zijn land te verdedigen. Maar als één volk de geboorten beperkt zou het wel snel kunnen overspoeld worden door anderen die daar geen boodschap aan hebben, en door hun aantal snel de beschaafde wereld zouden overwoekeren.
Nu al wordt die strekking zichtbaar. Je ei als een koekoek in iemand anders nest leggen omdat er bij jou geen eten meer is, is natuurlijk ook een optie!
Jammer. Het had anders gekund. En dus moeten we ons geen illusies maken: zo lang we niet met zijn allen echt verstandig worden zal er altijd oorlog en vrede moeten zijn.
Ik kwam toch weeral zon ZONDERHAATSTRAAT naambordje tegen zeker? Bleef nog een half uurtje in de omgeving hangen in de hoop dat iemand zou binnen- of buitengaan, zodat ik enig idee had over de nationaliteit van die arme onder haat gebukt gaande mensen. Maar ijdele hoop!
Het bordje hing daar eenzaam te verkommeren vóór de groezelige gordijnen die me al evenmin een blik naar binnen gunden. Een fikse Belgische regenbui dreef me tenslotte verder zonder antwoord op mijn prangende vraag.
In gedachten telde ik dan maar de jaren achteruit in de hoop enig licht op die mysterieuze duisternis te werpen. Wanneer hadden die borden hun intrede gedaan? Blijkbaar voelde ik me aangesproken door het fenomeen, want wat als ik zelf zon hater was? Ik zou me niet erg lekker voelen, en moeten proberen daar iets aan te doen.
Psychologische hulp zoeken misschien? Een nieuwe ziekte aankaarten: Het Zonderhaatstraatsyndroom?
Oké, even in gedachten het verleden ingedoken.
De sixtees: Poolse en Italiaanse gastarbeiders stroomden binnen en vestigden zich hier. Werden hartelijk onthaald, pasten zich wonderwel aan en waren dankbaar voor de geboden werkgelegenheid.
De seventies: idem met de Spanjaarden. Olé! Ons landje kon er maar kleur- en klankrijker bij worden. Gretig ook probeerden we de Spaanse restaurantjes en genoten van de roffelende flamenco gitaarklanken en de vrolijk kletterende castagnetten.
Tussen de regels door waren ook al Hongaren binnengestroomd als gevolg van de hevige onlusten in hun land. Geen probleem jongens, hier zitten jullie veilig. We delen onze hoorn des overvloeds ook graag met jullie, maar vragen in ruil wél dat jullie hier werken. En dat deden ze ook.
En er kwamen Chinezen leerden ons de lekkere chinese keuken kennen. Een meerwaarde voor onze cultuur. Ze bleven zich wel wat afzijdig houden, maar trokken hun plan en waren een zeldzaam verschijnsel bij het OCMW.
Er volgden Indiërs. Tamils of Hindoes toeternietoe. Ze behielden hun geloof, profiteerden niet, en leefden in hun eigen wereldje, dat wij gewoon respecteerden.
Ook negers begonnen binnen te stromen. Maakten we problemen? Neen! We staken de hand in eigen borst en bekenden ootmoedig dat wij ooit ook heel duchtig hadden geprofiteerd van de rijkdommen van hún land. En ook die negers maakten weinig problemen met hun gastheren.
Zonderhaatstraten? Jawel hoor! Dat waren àlle straten, en niemand zou het in zijn hoofd gehaald hebben dit met zon bordje extra te moeten benadrukken. Méthaatstraten bestonden namelijk nog niet.
En dan kwam Noord Afrika overgespoeld Met Tunesië in de voorlinie, maar ook dié vonden we aardige, vriendelijke lui. En tot op heden blijf ik dat vinden. Islam? Geen probleem jongens godsdienstvrijheid staat in onze grondwet. Doe maar wat jullie denken te moeten doen. En dat deden ze ook, bescheiden en als welkome gasten.
En dan plots, alsof een spoelbak werd doorgetrokken, stroomde de rest van Noord Afrika mee. Oei! Was dàt even schrikken! De rollen werden prompt omgekeerd. Dat waren geen gasten meer dat waren eisers! Zij moesten zich niet aanpassen aan ons, wij moesten dat doen aan hen!
Ze vonden ook onmiddellijk broodwinning: bij de OCMWs en de Sint Ticaten! Die gooiden hun deuren gretig wagenwijd open. En het gaf niet dat Sint Ticaat tot een ander geloof behoorde! Zo lang zijn zak maar vol bleef en hij hem met kwistige hand bleef uitstrooien over al dan niet gesluierde hoofden.
En tot overmaat van ramp: onze politici speelden het spelletje mee. De geschiedenis herhaalde zich! Hadden ze het spelletje van mijn naam is haas en ik weet nergens van ook niet gespeeld toen de tweede wereldoorlog dreigde uit te breken? En hadden ze kort daarna niet het hazenpad gekozen naar Engeland, hun geliefde volk overleverend aan de bezetter? En erger nog: toen de laatste sirene enkel nog het All clear liet horen, keerden ze terug en wisten het nog te maken dat de enige man die niét was gevlucht, met name de koning, als landverrader werd afgezet!!! Je moet het maar kunnen wijsmaken aan het gepeupel.
En aldus denkend naderde ik de waarheid en moest ik me niet langer afvragen wie die haat in de straat had veroorzaakt: diegenen die nu die bordjes aan hun raam hangen.
Probleem opgelost. Een pak van mijn hart. Ik hoef niet mea culpa te zeggen.
Wie regelmatig naar zenders als National Geografics kijkt kan er niet onderuit: om de paar dagen is er wel weer een of andere documentaire over U.F.O.s. Leuk in beeld gebracht keiharde voorstanders en keiharde tegenstanders wedijveren met klinkklare bewijzen of klinkklare onzin.
Eén ding moet je de makers toegeven: pro en contra komen altijd in gelijke mate aan bod, en zélf nemen ze nooit een stelling in. Zo mag ik het horen.
Bestaan ze echt, die buitenaardse verschijningen? Ik sluit niets uit, maar wil me er ook niet aan vergapen. Vroeger verscheen de maagd Maria, nu verschijnen ufos Is er soms ergens een raakvlak?
Jawel! We zijn niet graag alleen! We smachten als het ware naar boven- of buitenaardse wezens die ons enige zekerheid over ons bestaan zouden kunnen bijbrengen.
Onzekerheid is bijgevolg het sleutelwoord. We voelen ons onzeker zonder partner, voelen ons onzeker zonder thuis, voelen ons onzeker zonder favoriete club, zonder familie of zonder vaderland. Met andere woorden: het oeroude stammenprincipe, waarin de stam nooit groot genoeg kan zijn, en waarin we ons pas behaaglijk en geborgen voelen als er iets of iemand boven ons staat die al onze vragen kan beantwoorden.
En als we dit alles hebben, gaan we nog een stapje verder en gaan op zoek naar iets of iemand hierboven of hieronder die ons nu toch eens haarfijn moet komen vertellen of we het nu goed doen of niet, of wie al dan niet gelijk heeft in zijn manier van leven.
Dat zal wel onbewust de onderliggende gedachte zijn bij die felle voorstanders van ufos, maar daar is het mij niet om te doen. Ik ga er liever van uit dat we het allemaal veel te ver zoeken, en daardoor vergeten in onszelf te kijken. Want alleen daarmee, en niét met iets dat van daarbuiten komt, zullen we het uiteindelijk moeten doen.
Want hoewel ouders natuurlijk een grote rol spelen in ons leven, worden we toch, op geestelijk niveau, naakt en alleen geboren, en zullen ook naakt en alleen moeten sterven. En op dat moment zal de rijkdom die we tussen die beide uitersten hebben opgebouwd niet bestaan uit euros of dollars, maar uit wat we vanbinnen aan rijkdom hebben vergaard.
Geloven in ufos? Ach wat ik lig er niet wakker van. Dat we niet alleen zijn in het universum is wel zoveel als zeker. Hebben die anderen de technologie om tot hier te komen?
Dat hebben ze niét, of dat hebben ze wél. Hebben ze het wél, dan zijn ze al veel verder geëvolueerd dan wij, en in dit geval denk ik niét dat ze er veel voor voelen om met ons te communiceren. Ze zouden wel gek moeten zijn.
Ik stel me al zon ufo-mensje voor, rondjes draaiend rond die gekke planeet aarde en kijkend naar de aardse TV zenders Zijn commentaar zal steevast zijn:
Afschuwelijk! Barbaars! Dat volkje laten we maar liever nog een paar duizend jaar in eigen vet stoven tot ze wijs genoeg geworden zijn om onderling akkoord te komen. Daarna zien we wel.
En ja, misschien doet een dergelijk ufo-mensje wel eens een fout en komt ongewild in beeld.
Maar dan moeten we niét meteen de pretentie hebben te denken dat hij er ook maar iéts voor voelt om nader kennis te maken met ons barbaarse ras. Het zal wel gewoon een klein stuurfoutje zijn geweest! Niet de moeite om het nieuws te halen niet de moeite om over te zeveren.
In mijn prille jeugd reeds, ging ik vertwijfeld op zoek naar de betekenis van die vreemde uitdrukking: Gelovig zijn. Ik begreep het niet! Ik had eerder gedacht, en ook al ondervonden, dat je niet zomaar iedereen mag geloven. En nu moest dat plots wél? Ik snapte de logica er niet van. Kwam zeker weeral door die rare karaktertrek van mij: alles proberen te analiseren en alles waar geen logica in te vinden was, naar de prullenbak te verwijzen?
Jawel, ik begreep wel wat meneer pastoor ermee bedoelde: braaf zijn, je naaste beminnen, niemand kwaad doen Maar! Wat had dat met het werkwoord geloven te maken? Was je dan pas een gelovige als je je alles op de mouw liet spelden en niets controleerde? Toch àl te gek?
Ik leefde, ik dacht na, ik paste me aan aan mijn omgeving, ik leerde vlot op school, maar met geloven had ik een probleem. Wie geloven? Wat geloven? En als iemand je leugens vertelt, moet je die dan ook geloven? Als iemand je zegt dat je mensen met andere ideeën moet vermoorden, geloof je dat dan?
Tja, dat werkwoord geloven leek wel een heel gevaarlijk werkwoord, en ik begon me slecht op mijn gemak te vinden!
Lag het soms aan mij? Was het omdat ik niet op een katholieke school zat en maar af en toe in de zondagsmis die vreemde mannenfiguur, gekleed in vrouwenrok, allerlei vreemde poespas zag maken aan het altaar?
Het leek me allemaal zo wereldvreemd en hield eigenlijk in: Zet je verstand op 0, hou op met denken, en luister enkel nog naar wat wij je vertellen. Maar dat vertelde meneer pastoor, dat vertelde de rabbijn, dat vertelde de Iman, dat vertelde de boedhistische monnik en dat vertelden ze allemaal op een andere manier en telkens weer ging het over een andere god. Er bleek nogal veel concurrentie te bestaan in die branche!
Hoe ouder ik werd, hoe meer problemen ik daarmee kreeg. Meneer pastoor bleef er pertinent op hameren dat je hém moest geloven. Maar hoe kon ik weten of hij soms geen leugenaar was? Of zélf door leugens was misleid?
Ofwel zei hij, om zijn woorden kracht bij te zetten, dat je god moest geloven. Die stond namelijk veel hoger op de ladder en was onfeilbaar.
Allemaal goed en wel, maar waar woonde die? In de hemel en op aarde en op alle plaatsen was dan het gratuite antwoord, Tja. ga dààr maar eens naar op zoek! Dat leek me niet bepaald een betrouwbaar adres! En iemand die geen betrouwbaar adres kon opgeven heb ik nooit heel erg vertrouwd. (Wantrouwige Willy toch!)
En zelfs al zou ik ooit dit mistige adres vinden, dan nog kon ik er niet 100% van op aan dat dààr, en daar alleen, de waarheid werd gesproken!
En dus kreeg ik al gauw door dat ik met geloven niet erg dicht bij de waarheid zou geraken. En liever dan me al die mystiek te laten wijsmaken, ging ik me nu concentreren op de geschiedenislesjes en liet dat geloven maar over aan het meer debiele percentage van mijn leeftijdsgenoten.
Geschiedenis was tenminste tastbaar. We leerden over mensen die echt hadden bestaan, en gaandeweg leerde ik daar op mijn eigenwijze manier de samenhang van begrijpen.
Er waren namelijk tijden geweest waarin de mens nog geen kans kreeg om fatsoenlijk te worden opgeleid in fatsoenlijke scholen. Die waren er immers niet, en leraren al evenmin. Kennis werd angstvallig door de geleerden verborgen gehouden. Het delen met anderen zou hun positie namelijk in gevaar kunnen hebben gebracht.
Wie toevallig de macht had, moest die macht ook op een of andere manier weten te behouden door de ondergeschikte massa onder de knoet te houden. Daarom was die massa wijsheid bijbrengen natuurlijk geen optie.
En wat kon er nu beter werken op de domme massa dan over goddelijke en onzichtbare wezens en demonen te gaan fantaseren, en dit te laten GELOVEN door de ongeletterde bevolking? Niet eens een moeilijke opdracht zo lang je ze ongeletterd kon houden.
En ja, zo moet het woord geloven, in de betekenis die de religies daaraan geven, in de wereld zijn geraakt. Geloof kreeg ook vele vormen aangemeten en naar gelang het in hun kraam paste, werden weer beter aangepaste sprookjes verzonnen door de heersende klasse.
Als het ze goed uitkwam preekte het ene geloof dan wel over zachtaardigheid, het andere hield dan weer een regelrechte oorlogsverklaring tegenover andere volkeren in
Vandaar dat botsende culturen het nooit goed samen hebben kunnen vinden. Dat zal pas kunnen als niemand zich nog dergelijke schijnheilige sprookjes laat wijsmaken.
Maar dat geloven bleef zo doorgaan tot in de late middeleeuwen. Tenminste, het vast en onwrikbaar geloof waarvan de mensen heilig overtuigd waren bij gebrek aan een betere opleiding.
Toen ging het, naarmate de mensheid betere onderwijskansen kreeg, langzaam maar zeker afzwakken tot iets dat je ergens wel respecteerde, maar ook tot iets waarin eigenlijk nog maar heel weinigen geloofden.
Maar wat zagen we dàn gebeuren? Velen begonnen te doen alsof. Want het bracht op! Met kerstmis bevoorbeeld kon je dan met één vroom oog Maria aanbidden, en met het andere oog de ezel in de stal in de gaten houden, er waakzaam op lettend dat die braafjes ezel blééf en voor je bleef buigen.
Halverwege de twintigste eeuw kon je nog niet openlijk zeggen dat je niet geloofde. Dat klonk alsof je bekende een misdadiger te zijn. En toen ging ook dié mentaliteit afzwakken en bleef er eigenlijk niéts meer over. Ook geen waarden meer, en dàt was toch eventjes schrikken!
Dat gebrek aan waarden is eigenlijk niet te wijten aan niet meer geloven, maar kan eerder worden aanzien als een van de naweeën van het wél geloven! Het was ons plots ontnomen, en we hadden niet direct een alternatief.
Generaties lang was naar de kerk geluisterd, de kerkelijke indoctrine had ondanks alles toch ook menselijke waarden bijgebracht aan vele generaties, het was ingebakken en ingeworteld in ons onderbewustzijn en plots was het er niet meer.
En toen het wegviel zaten we met een leegte. Een erg gevaarlijke leegte! De positieve helft van de bevolking ging verstandig redeneren en nadenken. Het negatieve deel vond echter dat nu alles kon en alles mocht! En vóór we het wisten zaten we op een gevaarlijke tijdbom.
Ik vrees echt dat er nog een paar generaties zullen moeten over gaan alvorens we weer als normale mensen in een normale samenleving zullen kunnen functioneren zonder te geloven, maar door te leren dat het universum wel degelijk eerlijk is, dat we wel degelijk beloond worden voor wat we doen, en dat we ons, als we goed doen, echt geen zorgen om de toekomst moeten maken.
Datgene wat we altijd god noemden is er wel ergens en dat zullen we op tijd en stond wel ervaren. Echter zeker niet op de manier die de verschillende religies ons ondanks beter weten proberen wijs te maken.
Zó ver zijn we nog niet, maar het is toch al een stap in de goede richting dat de meerderheid van ons volk dat klakkeloos geloven heeft afgeschud.
En dat niemand niémand het wage zich in onze cultuur te komen nestelen om ons opnieuw naar die duistere middeleeuwen te proberen te slepen!!!
Want dan zouden we onze zachtaardige, gastvrije mentaliteit wel eens kunnen verliezen!
Wat ik nu met jullie wil delen vind ik zelf zo absurd dat ik het hier niet durf neer te schrijven. Velen zullen het toch niet begrijpen, of de theorie gewoon te belachelijk vinden. Daarom schrijf ik het ook niet!
Pssst: Wie het toch wil horen: het steekt hierbij als pdf-bestandje in de bijlage elektronica. Tip: fout van mij! Letters ingesteld op 200%! Verminder die bovenaan naar 100%!
Gisteravond werd op het nieuws medegedeeld dat de handel weer begint te floreren nu de crisis voorbij lijkt. Dit wordt vooral vastgesteld doordat de verkoop van dure merkartikelen weer de hoogte in gaat. Gelukkig (chapeau VTM) werd een professor aan het woord gelaten die toch ook stelde dat mensen alleen maar denken dat dure producten langer meegaan.
Die crisis was dus een gemiste kans! Het enige positieve eraan vond ik namelijk het feit dat mensen nu eindelijk hun koopgedrag wel zouden leren aanpassen. Niét dus!!!
Ik kijk graag naar de programmas van Dr. Phil en Oprah, en het laatste paar jaar hebben ze zich letterlijk uitgesloofd om, vanwege die crisis, de mensen te laten nadenken alvorens wéér een nutteloze dollar uit te geven.
Toch keek ik ernaar met een wrang gevoel: ze hinkten achterop; waren te laat; het kalf was verdronken. Waar waren zij toen de kalveren nog volop schransden en nog gered hadden kunnen worden?
Maar ik begreep ze wel hoor: waren ze daar vroeger mee afgekomen zouden hun populariteitscijfers de diepte in geschoten zijn.
En nu zijn we weer zover: crisis voorbij? Gooi het geld maar weer door vensters en deuren. Mààk de rijken maar weer rijken. Salut en tot de volgende crisis. Dan zien we wel weer
Ik zei het al: mijn internetverbinding kost me welgeteld 1,05 euro per maand. Weliswaar met beperkingen, maar die zijn in mijn geval onbelangrijk. En met het op die manier uitgespaarde geld zou ik me, indien nodig, om de twee jaar een complete nieuwe pc kunnen aanschaffen!!! Toch stof tot nadenken en waard om even bij stil te staan vind ik.
Onvoorstelbaar is zowel wat dagelijks aan voeding in de vuilniszakken verdwijnt, als wat we zonder er bij stil te staan betalen aan dingen die we niet eens gebruiken!!! Ik ken mensen die zich blauw betalen aan supersnel internet en astronomisch hoge download-limieten. En wat doen ze daarmee? Een beetje bloggen een beetje mailen of chatten en dat is het dan. Met andere woorden: ze betalen benzine om 10.000 km af te leggen tegen 200 km/u, en rijden er in werkelijkheid maar een honderdtal tegen 20km/u. De providers doen gouden zaken!
Ik denk dat ik, met mijn beperkt download-limiet en traag binnenlopen, véél meer doe dan die mensen: bijna wekelijks download en installeer ik (gratis) interessante nieuwe programmas. Lopen binnen als een fluitje van een cent. Maar fotootjes, ppsjes en films dàt is een ander paar mouwen. Dat zijn soms echt olifanten om binnen te halen maar die interesseren me dan ook niet: wat heb ik aan de zwaar gedocumenteerde reisherinneringen van een ander?
Merkproducten in de elektronica? Onze oude wasmachine gaf er, na meer dan 20 jaar trouwe dienst, de brui aan. We gingen op zoek naar een nieuwe, en gewoontegetrouw zocht ik naar een machine met specificaties die we écht nodig hadden, en die een goede prijs/kwaliteit beloofde.
Het toestel dat ik daarvoor uitkoos was spotgoedkoop. Maar mijn echtgenote twijfelde, en vroeg de verkoper:
- Mijn oude machine hield het 20 jaar vol. Hopelijk doet déze dat ook?
Zijn antwoord was even typerend als eerlijk:
- Mevrouw, of u nu een duur of goedkoop merk koopt, veel meer dan een zestal jaar moet je er niet van verwachten bij intens gebruik. De fabrieken zouden namelijk failliet gaan als ze nog duurzame producten zouden maken!
En ja, zo is het! Een toestel maken dat levenslang meegaat is een fluitje van een cent geworden met de tegenwoordige technologie. Maar ze doen het niet! Ze zouden niet meer verkopen! En dus spenderen ze liever extra kosten in het gratis inbouwen van sleet. Ja zo werkt het tegenwoordig.
Gewapend met deze wetenschap kun je je leven een stuk goedkoper maken. Maar ach wat waarom zouden we dat doen? De crisis is tóch voorbij
Een appeltje voor de dorst opzij leggen? Zúllen we ooit nog wel dorst hebben?
Als er één woord is waaraan ik een hekel heb, dan is het wel: aandacht. Het is namelijk een woord dat op verschillende manieren kan worden uitgelegd, en helaas liefst op dié manier die het beste in je kraam past.
Aandacht vragen aandacht eisen om aandacht schreeuwen! Oerdomme interpretaties daarvan, die al heel wat hebben stukgemaakt. Zowel in de opvoeding als in het leven.
Wie voor de duivel schreeuwt er nu om aandacht? Zij die er niet in slagen om door hun prestaties aandacht op te wekken natuurlijk! Dat compenseren ze dan door over gebrek aan aandacht te klagen en deze vaststelling dan te gebruiken om hun onbenulligheid te camoufleren. En vooral door te pas en te onpas (héél erg storend) in de kijker te lopen.
Aandacht krijg je niet cadeau! Aandacht kun je niet opeisen! Aandacht komt vanzelf naar je toe als je ze verdient.
Door ze op te eisen val je alleen maar door de mand en herkent elk weldenkend mens onmiddellijk je onbenulligheid.
Jeugdpsychologen zullen het wel uitleggen aan de oudertjes: Geef je kind aandacht. Natuurlijk moet je dat doen maar met één nuance: zodra het iets goed doet! En niét eerder. Het werkt net als het opvoeden van een hondje: je zult het toch ook niet belonen met een klontje suiker als het bijt? Want dan geef je onbewust het signaal dat het rustig zijn hele leven verder kan blijven bijten. Welke hond zul je daarvan kweken?
De jeugdpsychologie kan dan misschien wel af en toe goede boodschappen doorsturen maar hoe ontvangt en interpreteert de ontvanger ze? Hoe wordt ze vertaald?
Een van die dankbare gelegenheden om aandacht te eisen is ook betogen of staken! Voor het goede doel? Soms wel, als toevalstreffer. Maar al te dikwijls is het hoofddoel: eindelijk eens aandacht. En ja hoor, Jan Jankers en zijn bende onbenul gaan nog maar eens de straat op!
En ze worden nog beloond ook, want daar zijn de media! Hoera!!! Vanavond komen we op het nieuws! Dàt is de grootste drijfveer. Niét het zogenaamde sociale onrecht waarvoor ze staken onrecht waarvan ze niet eens de essentie snappen.
En na de betoging gaan de media nog een stukje door. Wié krijgt de micro onder de neus gedrukt? De grootste janker natuurlijk! Net als in een nest vogeljongen diegene die het luidste schreeuwt de grootste worm krijgt van de ouders.
Moet dat interview ons dan overtuigen van de wil van het volk? Arm volk als het zo zit.
De duizenden mensen op straat met een normale, logische mening worden niét geïntervieuwd. Of àls dat al wordt gedaan, wordt het er prompt uitgeknipt door de redaktie. Het abnormale wordt behouden, en ons als een duistere spiegel voor de neus geschoven. Wàt een slecht volk zijn wij toch!!!
Zelf ben ik in mijn carriere een beetje opgeklommen op de ladder. Maar ik zweer op al wat me heilig is dat ik daar nooit heb om gevraagd. Integendeel, ik hield niet van de schijnwerpers. Laat mij maar mijn werk in stilte achter de coulissen doen.
Maar ja als je je werk goed doet begint dat, of je het nu wilt of niet, op te vallen. En dàt is nu juist wat ik met iedereen zou willen delen: die woorden van Ghandi: Wàt je doet heeft geen belang. Belangrijk is dàt je het doet.
En als je je werk, waaruit dat ook moge bestaan, goed doet, zul je nooit ofte nimmer om aandacht moeten schreeuwen. Die zal heus wel vanzelf naar je toekomen.
Willy.
PS: mochten bepaalde mensen zich ten onrechte aangesproken voelen: ik heb het hier zéker niet over de betogingen/stakingen van de vele slachtoffers in de auto-industrie! Laat dit even duidelijk zijn.
Laat ik even eerlijk zijn: ik heb problemen met mondelinge communicatie. Daarom ook begon ik dit blog: ik heb in mijn leven een zo grote massa ervaring opgebouwd en verzameld dat het eigenlijk teveel is voor één persoon, en ik dit dolgraag ook zou willen delen met mijn kinderen, kleinkinderen, en al wie het horen wil.
Maar: ik heb een hekel aan mondelinge communicatie, en wie mij kent weet dat ik een heel zwijgzame persoon ben. Persoonlijk zou ik van zo iemand denken: introvert. Niets is echter minder waar want ik deel heel graag met anderen wat ik denk. Maar ik krijg het niet over de lippen.
Waar ik dat syndroom opliep weet ik ook: aan de toog! Toen ik me destijds als tiener in het uitgangsleven begon te wagen, zocht ik net als vele anderen, de gezelligheid van de toog op en wou ook graag mijn babbeltje mee praten. Helaas! De dingen waarover ik graag praatte omdat ik ze echt belangrijk vond, werden niet erg hartelijk onthaald. Er viel dan nogal gauw een onbegrijpende stilte.
Aan de toog moet je namelijk de ernstige dingen opzij kunnen zetten en praten over het weer, de voetbal, je favoriete club, de vrouwen dik en dun, de bloempjes en de bijtjes enfin wél veel praten, maar vooral niets zeggen. En dat kon ik nu juist niet. Als ik praat wil ik iets zeggen. Anders houd ik liever mijn mond.
Aan de toog worden alle wereldproblemen ook in één ruk opgelost: ze zouden het zus en zo doen en klaar is kees. Probeer daar echter niét met een ernstige oplossing af te komen! Daar dient de toog niet voor!
En ja, ergens hebben ze wel gelijk, en ergens ben ik wel jaloers. Gezellig lijkt het in elk geval wél. Maar aan mij zijn dit soort loze gesprekken niet besteed.
Jammer voor mij, en dus verkies ik eerder een tafeltje met een of twee vrienden waarmee ik écht kan praten, en af en toe even een jaloerse blik op de toog werpen.
Dat kleine minderwaardigheidscomplex, op die manier opgelopen, heeft eigenlijk toch wel een grote rol gespeeld in mijn leven. Zo heb ik niet alleen allerlei etiketten opgekleefd gekregen: verlegen hooghartig eigenzinnig maar ook waar mijn kennis wél gewenst was, voelde ik me onbehaaglijk als ik een groter publiek moest toespreken.
Ik ging het niet uit de weg als het moest, had soms nog groot succes ook, maar zelfs dàt kon dat onbehaaglijk gevoel niet wegwerken. Na een dergelijke info- avond kwam eens een geoefend redenaar (uit het verzekeringswezen) naar me toe en zei:
- Wat zei jij me daarnet? Dat je niet kunt spreken in het publiek? Ik wou maar dat ik jouw talent en doorzicht had! Chapeau!
Maar die lovende woorden hielpen niet. De volgende keer werd ik wéér zeeziek van de plankenkoorts.
En nu nader ik de zeventig, en stel vast dat ik véél te weinig heb gecommuniceerd, en, mondeling althans, veel te introvert ben geweest. Vooral dan met mijn kinderen en kleinkinderen. Maar het is nooit te laat om iets goed te maken en misschien kan dit blog die leegte helpen opvullen.
Schuld van de toog? Eigenlijk wel. Maar daarvoor ga ik er mijn biertje niet voor laten!
Leuk weertje, leuke zondag, en alsof dat nog niet genoeg was: oktoberfoor in Oostende!
Tja, als je dàn nog thuisblijft na het eten hoor je eigenlijk wel thuis in een psychiatrie. Dus snel zeewaarts om het reinigend effect van de heerlijke zeelucht diep te laten doordringen in onze bruingerookte longen.
Een wandelingetje van vijf minuten bracht ons aan t zèèètje, waar we direct al konden vaststellen dat enkele duizenden toeristen nét datzelfde idee hadden. Maar ze waren braaf vandaag. En zélfs in de overdrukke Kapellestraat liepen ze voorwaar netjes aan de rechterkant!
Wat een effect die laatste zonnestralen van het najaar toch kunnen hebben op de menselijke geest. Geen tijd meer verspillen aan vitterijen nu. Genieten maar! De tijd dringt want de winter staat voor de deur.
Of zouden ze mijn blog gelezen hebben misschien? Enfin, het zonnetje scheen, de mensen waren braaf, en bovendien, toen we pal naast de foor op ons favoriet terrasje afstevenden, kwam daar nét een tafeltje vrij. Pal in de zon, en het enige vrije plaatsje. Ons geluk kon niet meer op.
En omdat ik niet echt een gewoontedrinker ben, en dikwijls kwaliteit boven kwantiteit stel, bestelde ik meteen een heerlijk frisse Gordon Scotch. Je reinste godendrank met een schuimkraag om U tegen te zeggen.
Ik laat de dienster trouwens nooit toe om zelf mijn Scotch uit te schenken. Dat doe ik liever zelf: één forse geut, en netjes de helft bier en de helft schuim in het glas. Dan kan ik nog minuten lang, als in een erotische extase, genieten van de strijd op leven en dood tussen het schuim en de zon. Wié het op de duur zou winnen weet ik niet, want zo lang kan ik nooit wachten alvorens dat eerste, hemels lekker teugje door mijn keelgat te voelen lopen. (Had ik nu maar de nek van een giraffe!).
En naarmate mijn glas minderde, verbeterde natuurlijk ook mijn humeur.
Mijn vrouw merkte schalks op dat ze in haar budget eigenlijk geen rekening had gehouden met het feit dat ik een Scotch zou bestellen. Oei! Ze had overschot van gelijk, en dus dronk ik snel het restje van mijn scotch op, riep de dienster en bestelde nog een gewoon pilsje! Fout goedgemaakt. Iedereen weer tevreden?
En de foor die draaide lustig door de verschillende kramen probeerden hún muziek boven de andere muziekjes te laten uitstralen. Een ware, maar gezellige kakofonie. Ik deed nog een vertwijfelde poging om al die muziek tot één melodietje te laten samensmelten, maar dit klonk dan zo wansmakelijk dat ik het maar snel doorspoelde en overgelukkig vaststelde dat mijn glas nog half vol was. Leve de oktoberfoor. Leve de zon. Leve het leven.
Daar in dat rookvrij café aan de haven, Daar is nu niemand meer gelukkig en tevree
Ja, Vader Abraham, hoe zou dàt nu komen denk je? En waarom verwondert dat me niet eens?
Nu, we zijn nog niet helemaal zo ver, maar we stevenen er toch recht op af. En dan is het helemaal gedaan met de gezelligheid en met de horeca.
Want als dié het met verstokte niet-rokers moet doen, zal er weinig overblijven van het cliënteel. Zélfs de niet-rokers zullen er op termijn wegblijven, tenzij ze scheel zien van de honger en niet zelf kunnen koken.
En hier refereer ik toch echt wel naar vroegere ervaringen. Vroeger had elke zichzelf respecterende trein namelijk niet alleen eerste en tweede klasse, maar werd ook nog eens een onderscheid gemaakt tussen rokers en niet-rokers afdelingen.
En wat stelde ik vast als ik toevallig eens verdwaalde in zon niet-rokerswagon?
Op één enkel gladgestreken, pathetisch aandoend gezicht na LEEG !!! Waar zaten die niet-rokers toen? Juist: in de rokers-afdelingen. Daar was er tenminste leven, gezelligheid en vrolijkheid. Die rook werd er dan maar bijgenomen.
En om aan deze wantoestand te verhelpen, werd onder impuls van geleerde koppen de hele trein dan maar rookvrij gemaakt. Oók een manier om je gelijk te halen.
Nu al zien we het verschil. In Vlaanderen deed ooit een mooi spreekwoord de ronde: Waar de heer een tempel bouwt, bouwt de duivel een kapelletje.
Inderdaad: als je vroeger een Vlaams dorp binnenreed en je had dorst, dan hoefde je je alleen maar op de kerktoren te richten. Want daar rond vond je gegarandeerd ook de kapelletjes: gezellige, rokerige kroegjes, waar heel ijverig en vroom aan het eerste (en mooiste) werk van barmhartigheid werd voldaan: de dorstigen laven.
En als je dan al liever niét naar de mis ging de after-church maakte het allemaal weer goed. Een babbeltje met ouwe vrienden een heimelijke knipoog van de dochter van de cafébaas Het was toch allemaal zo braaf en gezellig.
Helaas: het was niet hygiënisch. Niet klinisch clean. We leefden ongezond. Je zou er gevaarlijke ziektes en allergieën kunnen oplopen. En dus kon je die duivelskapelletjes beter mijden. Je rookte, als niet-roker, immers mee.
O ja? Hoe zou het dan komen dat klinisch clean opgebrachte kinderen tegenwoordig allergisch zijn aan zowat alles? En wij, zware zondaars en rokers, juist niét?
Niet moeilijk: van in de wieg reeds werden onze lichaampjes geïnfecteerd met allerlei troep: we ademden, naar huidige maatstaven berekend, zuivere nicotine in. Onze longen waren blijkbaar al zwart alvorens we leerden praten. We werden niét vier keer per dag in bad gestopt hygiene moest nog uitgevonden worden. Maar we werden niét ziek, en waren ook moeilijk ziek te krijgen. Natuurlijk niet: ons lichaam had de kans gekregen antistoffen tegen al die troep aan te maken.
Nooit was de levensverwachting zo hoog als die nu is. Slaan die intellectuelen met hun statistieken dan niet hun eigen ruiten stuk? Want die cijfers slaan dus wel degelijk op ONZE generatie, die nu oud geworden is.
Welnu, heren professoren geen enkele generatie vóór de onze rookte ook zoveel!!! Dat kon immers niet omdat meestal het geld ontbrak om ook nog veel tabak te gaan kopen. En toch blijken wij langer te leven? Sorry, dat we dit doen hoor! Dat gooit namelijk de hele antirook-theorie aan diggelen.
Mijn tabakswinkel is toevallig naast een apotheek gelegen. De winkeldeuren netjes naast elkaar. En heel dikwijls stel ik me dan ook de vraag: Achter welke deur zou nu eigenlijk het grootste gif liggen en door welke deur kom je nu gezonder buiten?
En ik denk hierbij dan vooral aan de trendy vrolijkheidspillen: anti-depressiva voor mensen die niet meer durven roken!
In veel gezinnen hing vroeger aan de muur een pijpenrekje met een leuk spreukje er op. In mijn ouderlijke woning was dat: Tevreden zijn en lang te leven is wat het pijpje je kan geven.
Stof tot nadenken? Misschien. Misschien ook waren ze vroeger lang nog niet zo dom als we denken.
Er was eens, in het land Youneverknow, Een Koninklijk Verduidelijker.
Oei! Ik zou me niet meer moeien met de politiek! Maar dan moeten ze ook maar de lachwekkende kantjes ervan uit het nieuws houden hé!!!
Koninklijk verduidelijker slik. De nieuwslezer kon zich vanavond nog nét inhouden. Ik niet! Ik kreeg direct de slappe lach. Na informateurs, preformateurs, facteurs, chauffeurs en bemiddelaars nu eindelijk eens een écht voornaam klinkende titel!
Wat zijn die politici toch creatief in het bedenken van nieuwe jobs. Vooral als die jobs hen zelf toekomen.
In een plaatselijk interim-kantoor:
- Hebt u soms een job voor me, mevrouw? - Wat is uw beroep meneer? - Koninklijk verduidelijker mevrouw. - Verduidelijker! Maar, een goed verstaander heeft toch maar een half woord nodig? - Inderdaad mevrouw. Daardoor zit ik ook zonder werk!
Lap! Daar gaan we weer! Elke morgen als ik opsta neem ik me heilig voor om vandaag niet te bloggen. Neen! Zelfs mijn pc niet aan te raken. De hele week zelfs niet en desnoods niet meer in maanden!
En dan wordt mijn grijze massa wakker (mijn lichaam is altijd veel vroeger wakker dan mijn geest), begin ik naar mijn pc te loensen, er schiet me een onderwerp door het hoofd waarover ik zéker moet schrijven en mijn heilige voornemens verdwijnen als sneeuw voor de zon!
Soms lijkt het wel alsof mijn blog zichzelf schrijft en eigenzinnig zijn eigen gangetje gaat. Want eerlijk, ik vind dat het niet echt de richting opgaat die ik me had voorgenomen.
Ik had me namelijk voorgenomen om mensen die willen luisteren meer bewust te maken van de wereld om hen heen en hun dodo-metro-boulot bewusteloosheid te doorbreken.
De hele politieke rotzooi echter achtte ik geen gebenidijd woord waardig en zou er dus ook niet over zagen.
Helaas! Al doende stelde ik vast dat je er eigenlijk niet onderuit kunt. Want de wereld om ons heen heeft eigenlijk zijn gestalte (of wangestalte als je wilt) gekregen juist dóór de politiek. En je kunt niet over vissen spreken en ondertussen negeren dat er water bestaat! Dat zou je reinste struisvogelpolitiek zijn en daar doe ik zéker niet aan mee.
En dus blijf ik vinden dat mijn blog de verkeerde kant op gaat en krijg ik het niet echt op de rails die ik me had voorgenomen. Toch zal ik proberen in de toekomst de politiek zoveel als mogelijk te mijden en me meer proberen te richten op hoe je je dagelijks leven en dat van anderen een stuk makkelijker kunt maken door bewust te gaan leven.
Ik zei het al, in principe ben ik partij- en dus politiek dakloos: ik stem voor een persoon; niét voor een bepaalde partij in normale omstandigheden
Maar de laatste decennia heeft de politiek me ook al dàt democratisch voorrecht afgenomen door ervoor te zorgen dat momenteel de omstandigheden verre van normaal en democratisch zijn!
Integendeel, de verkiezingen gaan steeds meer lijken op deze in bepaalde apenrepublieken in de derde wereld: je stemt voor wie je wilt, als het maar voor ons is.
Want stemmen voor wie je wilt houdt in dat wie de meeste stemmen haalt het voor het zeggen heeft. De wil van het volk heet dat dan. Niets is echter minder waar, want partijen die teveel stemmen krijgen worden door de anderen gewoon uitgesloten uit de regering. Democratie? Wil van het volk? Laat me niet lachen. Je reinste apenpolitiek!
En dus ben ik een aantal jaren geleden begonnen met eerlijkheidshalve te stemmen voor ja toch maar een partij. Een uitgesloten partij, die het toch maar weet waar te maken om ondanks alle boycots steeds weer monsterscores te halen.
Waarom ik dat de vorige keer vergat te vertellen? Gewoon omdat ik het zo vanzelfsprekend vond dat elk weldenkend mens deze grove schending van de democratische beginselen wreekt door juist op dié, als paria behandelde partij, te gaan stemmen.
En dus vond ik het de moeite niet waard dit te vermelden. Sorry!
Is die partij dan beter dan de andere? Ik wéét het verdorie niet. Naar wat ze beloven blijkbaar wél, maar in de politiek weet je nooit, en aan beloven heb ik geen boodschap. Eerst daden zien. Helaas krijgen ze, door het onderonsje van de anderen, die kans niet, en zitten nu al jaren van op de achterbank te zeggen hoe de chauffeur zou moeten sturen.
Geef ze verdorie de democratisch verdiende plaats aan het stuur! Dàn kunnen we ons een idee vormen van hoe zij zullen sturen. Of is het risico te hoog voor de andere wattenpartijtjes?
Met genoegen stel ik vast dat ik ook regelmatig noorderburen op bezoek krijg op mijn blog. Goed zo jongens. Wat is jullie idee over de gang van zaken in ons overigens héérlijk apenlandje? Typische belgenmop? Dat zal wel.
Jawel een heerlijk landje hébben we wel. En dat willen we ook graag zo houden. Veel bloed voor gevloeid van onze voorouders en zo. Helaas onze verworven rechten worden door de rest van de wereld afgunstig bekeken en onze politici zijn het bloed van hun voorvaderen vergeten.
Of neen, ze zijn het niet vergeten, maar laten het met gulle hand naar vreemdelingen vloeien! En wij? Och god wij zijn arme schaapjes die ons alles door de strot laten drukken. Raar hé?
Kom dus maar verder op bezoek in ons kleine paradijsje, lieve Nederlanders, zo lang het nog kan, en zo lang de algemene verloedering er niet een totale ruïne van heeft gemaakt! Voorlopig zijn jullie nog heel welkom. Zo lang Belgen het nog voor het zeggen hebben tenminste!
Waar je gaat langs Vlaamse wegen, Overal kom je ze tegenwoordig tegen:
De ZONDERHAATSTRAAT naambordjes.
De eerste keer dat ik er eentje zag keek ik verwonderd:
- Wat is de boodschap? Waar zitten die mensenhaters dan wel?
- Wie hangt zoiets aan zijn raam? Een Belg? Een Chinees? Een Nederlander? Een Marrokaan? Een Fransman? Ik heb er het gissen naar.
- Om zoiets te doen moet je er eerst en vooral van overtuigd zijn dat er wel degelijk haat is in je straat. Anders is het natuurlijk zinloos. Wie haat? Wat haat? Waar haat?
Zijn wij dan een volk van mensenhaters? Kom zeg, we lieten zich hier Italianen, Spanjaarden, Chinezen, Hongaren, Fransen, Nederlanders en Japanners integreren zonder dat we daar ooit een probleem over maakten. Geen van die nationaliteiten of rassen heeft ons ooit van rascisme kunnen of willen beschuldigen.
Zo lang het daarbij bleef waren àlle straten zonderhaatstraten. Zijn wij dan eensklaps collectief mensenhaters geworden? En zo ja, waardoor?
En dus blijf ik me afvragen: wie of wat vond die vredelievende boodschap uit? En IS die boodschap uiteraard wel zo vredelievend of schuilt er meer achter?
Veel vragen geen antwoorden. En dus blijf ik die dingen met gemengde gevoelens en vooral veel verwondering bekijken.
We schreven 1975, september of zo en voor het eerst bevonden we ons op Spaans grondgebied, met onze Ford Escort Stationwagen. Achterin had ik een eenpersoonsmatras met de nodige dekens gedeponeerd, méér ruimte was er niet, maar het was voldoende om er met twee in te slapen.
De rit door Frankrijk had ons veel tijd gekost: een drietal dagen. Vooral dan omdat we van elke kilometer wat wilden opsteken en de cultuur proeven. Ook hadden we bewust de autowegen vermeden en ons beperkt tot de nationales: goed onderhouden nationale wegen. Met voor de doorsnee toerist het nadeel dat je hier en daar een verkeerslicht had of doorheen een stad moest, maar dat vonden wij, met onze ingesteldheid, juist een voordeel boven de eentonigheid van de snelwegen: liever een typisch baancafeetje met terras dan zon snelweg-fastfood dinges.
Spanje was toen, voor ons, de grote onbekende. Vandaar dat we ook niet erg haastig waren om de grens te bereiken.
Maar goed een gammel barakje met een streng kijkende en militair aandoende douanebeambte ervoor leerde ons dat we op het punt stonden Spanje binnen te rijden. Eventjes papieren laten zien, en we konden doorrijden.
Eerste Spaans dorpje op onze weg, de naam ontglipt me, auto geparkeerd en ons in de gezellige drukte gemengd. Een dorpje, zo groot als een voorschoot, maar de straten liepen vol! Tja we moesten nog wennen aan het feit dat Spanjaarden, vanwege het klimaat, veel meer buiten dan binnen leven. Hun huisjes bevatten dan ook meestal enkel het hoognodige. Het echte leven speelde zich grotendeels af op straat.
Een leuk terrasje lokte ons onweerstaanbaar aan en ja, we bestelden wat had je verwacht? Dos cervesas natuurlijk! De kelner (camarero) bracht ons het gevraagde en la cuenta was quince pesetas. De taal nog niet goed begrijpend, telde ik 50 pesetas uit, wat ik uiteraard erg goedkoop vond. De camarero keek verwonderd en herhaalde: Quince pesetas señor!
(15 pesetas). Oei! 15 pesetas voor 2 pintjes? Zowat het equivalent van 12 eurocent!!! Spanje beloofde voor ons een luilekkerland te worden. (In die tijd kostte één biertje in België zowat 20BF, of een halve euro).
We deden nog een wandelingetje, liepen in het terugkeren dat terrasje weer voorbij, maar werden herkend en teruggefloten door die kelner: Señor, señor, tus gafas! En inderdaad, ik had mijn zonnebril vergeten op ons tafeltje. En ja twee nieuwe frisse cervesas waren natuurlijk het resultaat.
Kort nadien begon die spaanse eerlijkheid me zo op te vallen dat ik nooit meer mijn auto sloot toen ik hem achterliet. Nooit ook werd er iets uit gestolen! Maar eerlijk gezegd anno 2010 zou ik dat niet meer riskeren, want ook Spanje is geëvolueerd!!!
Maar we trokken verder en reden Figueras binnen. Een betrekkelijk groot stadje, waar de tijd was blijven stilstaan. Nogal vuil en rommelig aandoende straten naar onze normen maar het werd middag, we kregen honger, en bemerkten op een hoek een vaalgeel geschilderd hostalletje. Niet erg aantrekkelijk zéker niet uitnodigend maar we waagden onze kans. We hadden namelijk gehoord dat een hostal in Spanje eigenlijk zowel café, restaurant, als familiepension was.
En we gingen binnen. De gelagzaal leek uit een vorige eeuw te komen: een onwaarschijnlijke mengeling van art déco, met de obligatoire afwisselend wit en zwarte tegels, gietijzeren pilaren, en moderne attributen zoals een up to date espressomachine en meer van dit moois.
Aarzelend gingen we aan een tafeltje zitten en bestelden twee tintos (rode wijn). Er zaten ook wat Spanjaarden, druk gesticulerend en vrolijk kletsend en lachend. Tiens voor een arm volk leken ze toch erg optimistisch!
Ondertussen was ons ook al opgevallen hoe vuil het hier eigenlijk was: sigarettenpeuken op de vloer en ander afval niet echt een zaak waar je graag zou komen eten.
Na een poosje verzamelde ik toch maar mijn moed en vroeg of we hier konden eten. De eigenaar, of gerant, keek op zijn uurwerk, en antwoordde dat we dat wel konden, maar pas vanaf 13.30 uur. De comedor (eetzaal) ging niet eerder open.
Weer wat bijgeleerd: in Spanje haalt niemand het in het hoofd om vóór 13.30 uur te eten. De ochtend van een werkdag duurt er lang, maar na het middageten volgt dan ook de siesta.
Oké dan maar nog wat tintos binnengeslurpt, en dan ging plechtig een dubbele deur open en konden we naar de comedor. Tafels gedekt met kraaknette en gestreken tafelnapjes blinkend opgepoetst eetgerei leek super hygiënisch, maar die vloer bleef ons imponeren: kraaknet was toch anders!
Nu niet geklaagd. We waren gasten en wilden het gastland ook een kans geven.
De dagschotel bleek subliem! Heel anders en beter dan thuis. Maar die vloer hé ?
Toen kregen we het door: aan een andere tafel werd kip gegeten, en de beenderen werden gewoon op de grond gegooid. Asbakken stonden er niet op tafel: de as en de peuken verdwenen gewoon naar de grond.
De Spanjaard, ten minste in dié tijd, bleek een heel propere persoon, zowel op zichzelf als op wat hij at. In zijn cultuur hoorde afval op de grond, en zéker niet op tafel. Wat op tafel en op zijn bord kwam moest clean zijn. Met de vloer echter had hij geen enkel probleem. Een asbak op tafel hoorde niet! Wie zet nu een vuilbak vol as op een tafel waaraan je eet? Tja eens je die logica snapt, bekijk je het heel anders.
En die vloer? Ach ja, die werd een paar keer per dag geveegd met grove streken van een borstel van zowat een meter breed, en dat was het dan weer.
En na het eten volgde natuurlijk weer la cuenta, en weeral een verrassing: 99 pesetas per persoon (minder dan een euro)!
En hoe vreemd het ook moge klinken: we hebben die vuile cultuur leren appreciëren en zochten ze zelfs op: want waar de vloer vuil was, daar kon je netjes en lekker eten! Helaas! Toeristen hebben ook dàt kapotgemaakt. Die aten liever een hamburger vol ondefinieerbare troep in een inrichting die er clean uit zag.
En zélfs die eerste keer in Benidorm, maar dan in een verouderd stadsgedeelte, vonden we toch weer zon hostalletje. We zaten heerlijk te smullen aan het venster, en nog zie ik die wat oudere toeristen, overgewaaid uit wat zij vermoedelijk het échte Benidorm noemden, voorbijwandelen. Het oude heertje keek naar binnen en wees vol walging met zijn wandelstok de vloer aan en richtte een schampere opmerking tot zijn gezelschap.
En ik dacht: Och arme jij weet niet wat je mist, en nog minder wat je kapot maakt.
Ook in dit verhaal steekt weer moraal: je zult veel beter ontvangen, bediend en gewaardeerd worden door je aan te passen aan de wereld om je heen, dan als je probeert die wereld aan te passen aan jouw persoontje.
Wie een beetje in mijn columns heeft gegrasduind, kan zich misschien niet ontdoen van de indruk dat ik een pessimist ben die niets liever doet dan de mensheid te hekelen.
Het tegendeel is echter waar: ik geloof rotsvast in het goede in de mensheid, en heb met de doorsnee mens geen enkel probleem.
Wie ik wél hekel zijn de uitschieters, die grotendeels de problemen veroorzaken, gezonde oplossingen verhinderen door hun betweterigheid, en hard meehelpen aan het leegplunderen van de schatkist om aan hun ondoordachte willetjes te voldoen.
Maar ik weet ook, gelukkig, dat dit een piepkleine minderheid is. De doorsnee, volwassen mens, is geen janker en vraagt geen inspraak. Tenminste, zo lang de zaken niet totaal uit de hand gaan lopen.
De media, die de spiegels van een volk zouden moeten zijn, schieten schromelijk tekort door vooral de extremen van dat volk aan te tonen. Extremen, hen opgedrongen door een domme minderheid die heel luid schreeuwt om aandacht en belangstelling.
En een rampzalig nevenverschijnsel daarvan is het feit dat we onze eigen spiegel langzaam maar zeker gaan vervangen door de televisie, en op de duur gaan geloven dat we zijn zoals ons wordt voorgespiegeld.
Néém nu die jankers. Waaruit bestaan ze? Vooral uit gemakkelijk te beïnvloeden jeugd: nog geen levenservaring, moeten het klappen van de zweep nog leren, komen nog maar pas kijken, en eigen aan die leeftijd: vinden dat ze het allemaal beter weten en beter zouden kunnen!
Gelukkig wordt die jeugd (meestal) volwassen, en na een tiental jaar te hebben meegedraaid in het volle leven, weten ze wel beter en hebben dan veel spijt over hun jeugdige escapades. Maar het zij hen vergeven.
Gevaarlijker zijn de volgroeide jankers, want blijkbaar worden die mensen niét volwassen en zullen ze dat ook nooit zijn.
Maar nogmaals: ik zie die hele groep toch als een minderheid die zéker niet model staat voor het echte wezen van een volk.
Een ander, meer en meer opdoemend gevaar, is de opvoeding! Want hiér lijken we toch wel regelrecht op een ramp af te stevenen.
Er was een tijd (toen ik klein was) dat de meeste leraren op school erg losse handjes hadden. Er vielen regelmatig harde klappen. Mààr ik stelde ook vast dat die klappen eigenlijk wel verdiend waren door het ronduit ongepast gedrag van de slachtoffers: kereltjes die zich echt niet wilden aanpassen en regelmatig de klas op stelten probeerden te zetten en de anderen voortdurend stoorden.
En op een dag, ik zat in het derde studiejaar, kwam André, een medeleerling, met een krantenknipsel zwaaien: er was een wet gemaakt om de leerkrachten het slaan te verbieden. Hoera!
Nu ja eigenlijk merkten we die eerste jaren niet veel verschil. Het was niet echt doorgedrongen tot de leerkrachten, en vermits de kinderen in die tijd nog niet te vergelijken waren met de watjes van nu, zou ook niemand het in zijn hoofd hebben gehaald om naar de politie te stappen.
De ouders nog minder, want als je thuis kwam klagen dat je klappen had gekregen van de meester, had je veel kans dat je er nog een bij kreeg van pa.
Ergens was die toestand misschien wel niet erg humaan maar het werkte. Je werd voorbereid op het leven, je kon tegen een stootje en je had geleerd hoe je te gedragen om niemand ten laste te zijn.
Het was misschien niet de ideale opvoedingsmethode, maar het wérkte. En dit kan niet worden gezegd van wat jeugdpsychologen nu aanraden in moeilijke gevallen: praten. Dénken ze, maar staan ze er wel bij stil dat met moeilijke gevallen juist niét te praten valt?
Hoe een leraar het nú moet waarmaken in een klas vol watjes waar je zelfs niet boos meer mag naar kijken, maar anderzijds toch zélf graag alles en iedereen terroriseren dat weet ik écht niet.
Hoe die leraren dat tot hun pensioen moeten volhouden gaat mijn petje te boven. Dat moet bovenmenselijke inspanningen kosten.
Nu ja, de leerstof is één ding en dat zal misschien nog wel lukken in de meeste gevallen. Maar op dié manier van een dwars kind een volwassene maken? Daar geloof ik niet echt meer in. Temeer omdat veel ouders op net dezelfde manier tewerk gaan en de kinderen eigenlijk al verpest zijn vóór hun eerste schooldag.
Ik weet gezinnen waar niet de vader, maar het kind gezinshoofd is en bepaalt waar ze zondag heengaan, wat ze zullen eten, welk speeltje het nodig heeft En ik heb het dan wél over kinderen van 5-6 jaar oud hoor!
Aldus verwend komt zon kind dan in het eerste leerjaar terecht en ja, ik hoef er geen tekeningetje bij te maken!
Nochtans, de jeugd is de toekomst van de natie. Hoe is het mogelijk dat veel ouders hun kinderen niet méér leiding geven, maar integendeel, al direct bij de schooldirectie gaan klagen als een leraar even boos naar dat watje heeft gekeken. Moeten dààr volwassen mensen uit groeien?
Maar kom ik wil geen pessimist zijn, stel gelukkig ook vast dat er veel uitzonderingen zijn, maar toch is het een probleem dat steeds erger zal worden, want hoe zullen die watjes hún kinderen weer opvoeden?
Of zullen de fameuze tijdslingers hier weer ingrijpen en zullen we weer naar extreem tegengestelde opvoedingsmethoden evolueren? Goed mogelijk, want vroeg of laat zullen die ettertjes er wel achterkomen dat het op die manier niet lukt en zullen ze hun kinderen heel anders gaan opvoeden.
Ik vrees dat ik de lezer, tot welke politieke partij hij ook behoort, nu wel zal moeten teleurstellen:
Ik héb geen partij! Politiek dakloos dus! Gewoon omdat ik er geen kan kiezen. Partijen liggen me niet. Sommige politici wél. En bij gebrek aan betere keuzes, stem ik dan maar voor dié politicus die bewezen heeft dat hij de belangen van het land ernstig verdedigt en liefst zonder al te opvallende stemmenronselarij.
Tot wélke partij die politicus behoort imponeert me ook al niet veel meer. Of eigenlijk toch wel, maar helaas goed menende partijen die eerlijk willen opkomen voor het belang van het land die vind je gewoon niet. Ze kunnen niet eens in eigen partij tot overeenstemming komen over wat het algemeen belang nu eigenlijk is. Laat staan dat ze in eendracht in staat zouden blijken met de andere partijen samen te werken.
Een partij aanhangen vind ik dan ook eerder een door gemakzucht ingegeven keuze: Ze beloven toch het goed te doen
En daar gaan we weer: we beloven we zullen we gaan
Neen jongens, dat interesseert me niet. Gebruik eens die andere werkwoorden: we deden we hebben gedaan we hebben gerealiseerd
En aan partijen die andere partijen bekladden heb ik nog minder een boodschap. Met modder gooien is niet de correcte manier om jezelf wit te wassen.
Dus: liever géén partij kiezen, maar politici volgen in wat ze doen, en dààr dan de minst slechte proberen uit te pikken. Ook dààrin schiet de belg erg tekort, want blijkbaar hebben we een héél kort collectief geheugen.
Ik heb politici geweten die onbeschaamd zonevreemde huizen zomaar lieten afbreken, zodat de bewoners op straat stonden. De bevolking vond het halucinant. Dat hadden we sedert de holocaust niet meer meegemaakt. Temeer daar de meeste van die mensen ooit van een of ander politicus tussen pot en pint toelating hadden gekregen daar te bouwen. Of tenminste de verzekering dat niemand ze zou lastigvallen.
Waren bepaalde politici hier politieke zelfmoord aan het plegen? Helemààl niet! Een paar jaar later leek het weeral gewist uit ons collectief bewustzijn en konden ze na de verkiezingen weer op een monsterscore bogen.
Tja zo gaat dat, als we niet kijken, niet luisteren, niet volgen, en niet onthouden. En òf die lui daarvan profiteren!
Met cadeautjes gooien is dan de andere, tegengestelde manier om gemakkelijk een ministerszitje te veroveren en te behouden. Maar het werkt al even funest.
Het budget van de staat beheren heeft veel punten van gelijkenis met het beheren van het gezinsbudget. Mama kan haar kindjes volstoppen met ijsjes, speeltjes, en wat hun hartje ook maar lust, en ze zullen haar héél graag zien. Dat kan doorgaan tot het maandsalaris er door is. En dan komt de dag dat ze moet zeggen: Sorry kindjes, droog brood vandaag. Mama heeft geen geld meer.
Zijn die kindjes beter af in een dergelijke gezinspolitiek? Ik denk het niet. Wel, wij zijn ook niet beter af als de landelijke politiek hetzelfde doet. Want bovendien, die cadeautjes komen heus niet uit de dikke portefeuille van de wilde weldoener! Ze komen van ons eigen belastingsgeld.
Ik heb dan veel liever een politicus die durft te zeggen: Sorry mensen, als we aan onze kinderen een gezonde staat willen overlaten, dan moeten we nú snoeien. Zoniet stevenen we recht op een failissement en chaos af.
We zullen het dan wel voelen in onze bankrekening, maar we weten dan tenminste waarom en waarvoor.
Tot slot: mijn mening over de huidige politieke crisis in België? Raar maar waar: neutraal. Bart Dewever trok de stekker er uit... hm.
We hadden ooit een loodgieter als premier het ziet er naar uit dat daar nu ook nog een electrieker bijkomt.
Hij zal wel zijn reden gehad hebben om de stekker er uit te trekken denk ik, maar vanwege heel dat geheimzinnig gedoe met informatie, preformatie en formatie kunnen alleen de insiders oordelen, en dus: ik bemoei me er niet mee want ik beschik niet over de nodige informatie daaromtrent.
Ik wacht af kijk toe en zal mijn conclusies wel trekken na daden en resultaten gezien te hebben.
Mijn column van gister sprong wat uit de band qua inhoud, maar ik wist wel heel goed wat ik deed:
Ten eerste wou ik de ouderwets - logge administratie van ons landje toch wel even aan de kaak stellen;
Ten tweede wou ik door het zelf te doen een daadwerkelijk voorbeeld geven van hoe inspraak zonder inzicht altijd meent het beter te weten, maar gemakshalve totaal geen rekening houdt met de vele factoren die tot een bepaald besluit hebben geleid.
En dus reikte ik zon minute-maid oplossing van de doorsnee vermeende inspraakgerechtigde aan: stuur ze dan toch een deurwaarder!
Wel, heel lang geleden hoorde ik uit welingelichte bron dat vadertje staat niet gerechtigd is een deurwaarder aan te stellen voor het innen van belasting. Blijkbaar is dat dus nog steeds zo, maakt deel uit van ons heerlijk pakketje sociale vangnetten, en geldt het blijkbaar ook voor de verkeersbelasting.
Vroeger, toen ons land nog uit brave mensen, en vooral dan uit brave belgen bestond, werkte dit. Nu? Worden brave belgen steeds meer een zeldzaam verschijnsel. Een met uitsterven bedreigd ras.
Braaf en gehoorzaam zijn blijkt niet meer te lonen en is uit de tijd. Hoog tijd dat ook de overheid dit gaat inzien en de wetgeving navenant aanpast. Niet langer bedoeld voor braaf spinnende poesjes, maar voor klauwende beren en giftige slangen!
Terzake: de administratie staat voor schut en zet dan maar de grote middelen in: de politie ze op heterdaad laten betrappen. Zonde toch om het politiepotentieel daar als laatste redmiddel te moeten voor inschakelen?
Resumerend kunnen we dus stellen dat we, weer dank zij een van die sociale vangnetten, eigenlijk allemaal mee betalen aan de verkeersbelasting van de velen die lustig rondrijden zonder die belasting te betalen.
En of we nu zélf netjes betalen of niet, of we zélf autoriijden of niet, meebetalen doén we. Want waar vadertje staat miljarden misloopt aan allerlei gelijkaardige toestanden, om zijn begroting in evenwicht te krijgen kan hij niets anders dan ze dan maar te compenseren uit de zak van de brave belastingbetaler.
Oplossingen liggen dan ook niet binnen het bereik van de administratie, maar binnen het bereik van de politiek.
Maar je snapt het al: rechtvaardige wettelijke maatregelen kunnen, vooral dan bij de wanbetalers zélf, onsympathiek overkomen en tot stemmenverlies leiden. Want ook die wanbetalers gaan stemmen hoor! En dus blijft het parlement er liever af, neemt dat miljardenverlies er maar bij, en gaat vrolijk verder met het bedenken van betuttelende pamperwetjes.
Of ze sturen de politie er op af. Dan is dié weer de slechterik, en zoals gewoonlijk, de kop van jut in een uit de hand gelopen sociaal systeem.
Over mezelf: Bouwjaar: 1941 Geboren: Ja. Geslacht: Neen. Nog levend. Adres: Hier. Beroep: Levensgenieter. Hobby's: Veel. Talen: Ja. Vooral betalen. MEDEDELING: Voor enkel politie-verhaaltjes, klik onderaan deze marge op 'fictie'.
