De serie ‘Wittekerke’ van destijds werd bijna volledig in mijn badstad Knokke-Heist opgenomen. De naam Wittekerke was trouwens afgeleid van Koudekerke. Een gehucht dat enkele kilometers vóór Knokke lag, en lang geleden door de zee werd verzwolgen.

Ik had dan ook wekelijks contact met de opnameleider, die me het verlanglijstje voor de volgende week, en soms ook het draaiboek presenteerde. Een heel toffe gast overigens. Dat lijstje bestond meestal uit het laten plaatsen van parkeerverbodtekens, er voor te zorgen dat de plaats ook écht parkeervrij was, en soms verkeershekken om het verkeer tijdelijk tegen te houden. In enkele gevallen ook de assistentie van een of meer agenten.

Alles was netjes geregeld volgens de geldende regels: toen vooreerst de aanvraag daarvoor op mijn bureau was beland had ik een dossier opgesteld voor het college van Burgemeester en schepenen, uitgelegd waarover het ging en waaruit de medewerking zou bestaan, en gunstig advies gegeven.

Het college was akkoord, en we konden van start.

De jaren verliepen… Geen problemen. Goede samenwerking. Tot…

Op een koude winternacht werd ik opgebeld. ‘t Was de hoofdcommissaris, op zijn beurt opgebeld door de burgemeester. Of ik onmiddellijk naar het kantoor kon komen.

In het kantoor trof ik twee bibberende mensen aan: de opnameleider van Wittekerke en zijn assistente. Bibberend door de winterse kou, maar ook helemaal aangeslagen. Ze keken me een beetje hoopvol aan. De opnames waren stilgelegd door de politie. En het zag er naar uit dat ze hier nooit meer zouden mogen filmen! Het leken wel twee hoopjes ellende, zoals ze daar zaten.

De hoofdcommissaris was zichtbaar opgelucht toen hij me zag, want hij wist niet echt wat was overeengekomen met die filmlui, vermits ze geen toelating konden voorleggen. Hij had in opdracht van de burgemeester de opnames moeten doen stoppen.

- Hebben die mensen toelating van het College?

- Natuurlijk, hoofdcommissaris!

- Wel, de burgemeester beweert van niét! Heb je er een dossier over en kun je het terugvinden?

In een mum van tijd had ik van tussen mijn vele honderden dossiers het juiste gevonden, daterend van enkele jaren geleden. Duidelijk voorzien van de goedkeuring, de handtekening van de burgemeester en een kopie van de toelating.

- Oef! Deed de hoofdcommissaris.

- Oef! Deed de opnameleider.

- Oef! Deed de assistente.

- Ja jongens, dat hadden jullie kunnen vermijden door die toelating bij te hebben hé?

- Inderdaad, maar we komen nu al jaren! Wie had kunnen denken dat dit zou gebeuren?

- Wat is er eigenlijk gebeurd?

En het hele verhaal kwam boven. Een van de steenrijke ‘notabelen’ van de stad was met zijn auto midden in de nacht in het bos tegengehouden door de filmploeg, met beleefd verzoek even te wachten tot een scène was opgenomen. Dat was hem in het verkeerde keelgat geschoten en hij was onmiddellijk een grote bek gaan opzetten:

- Wat? Moet IK stoppen om JULLIE een stomme soap te laten opnemen? Geen denken aan! Ga jullie soap maar draaien waar soapmensen wonen, maar niet hier! Ik bel onmiddellijk de burgemeester en het zal jullie zwaar bekomen.

Enfin, het gesprek was helemaal uit de hand gelopen, de opnameleider was er bijgeroepen, en de man bekende me nu eerlijk dat hij ook niet erg beleefd was geweest tegenover zoveel lompe bullebakkerij. Die spontane bekentenis vond ik trouwens erg fair van hem. Vooral omdat ik zag dat hij dacht dat de zaak zich op zijn onbeleefdheid zou gaan toespitsen.

- Wie was dan wel die bullebak?

Hij noemde een naam.

Oei! Ik kon het me al onmiddellijk voorstellen: stinkend rijk, stinkend dom, en waarschijnlijk ook stinkend bedronken achter het stuur. Begin dààr maar een zinnig gesprek mee.

Maar hoedanook, die kerel had de burgemeester uit bed gebeld, en een verhaal afgestoken dat wel sterk overdreven zal geweest zijn. De burgemeester, uit zijn slaap gehaald en nog niet helemaal wakker, had onmiddellijk de hoofdcommissaris gebeld om die ‘illegale praktijken’ te doen ophouden. Waarbij ik toch lekker een stokje in de wielen kon komen steken. Want afspraken zijn afspraken! Die zou ik voor geen geld ter wereld willen schenden. En dat zou de burgemeester ook wel begrijpen.

- Zo, bij deze is dat dan opgelost. Jullie kunnen verder filmen. Voor alle zekerheid geef ik jullie nog een fotokopie van de toelating mee, maar zorg ervoor dat die altijd op de set is in het vervolg.

- Duizend keer bedankt hoor! Maar als je had gezien hoe die kerel zich aanstelde, zou je wel hebben begrepen dat ik hem ook nogal heb afgeblaft. Sorry hiervoor.

- Hoeft niet! Ik begrijp het wel. Ik ken mijn pappenheimers. Maar als ik je nog één goede raad mag meegeven: spreek in het vervolg een rijke ezel altijd aan met ‘meneer de ezel’. Dat streelt hun ego en dan worden ze lammetjes.

- Wel, dat zou ik nu echt niet beter hebben kunnen verwoorden! Bedankt voor de raad. Dié onthoud ik voor de rest van mijn leven!

Opgelucht, en ondanks de warmte in het kantoor nog steeds blauw en bibberend van de kou, vertrokken de arme drommels terug richting filmset.

Arme drommels? Jawel! Het grote publiek denkt dat een filmpje of soap opnemen een fluitje van een cent is en vetbetaald. Niets is minder waar! Het is hard labeur en voor de poen hoeven de acteurs het niet te doen! Ik heb ze bezig gezien in winterse, koude nachten. Tien, twintig keer opnieuw datzelfde kleine scènetje herhalen. Tot de cineast helemaal tevreden is. Tot het vlekkeloos is. Tot die glimlach of dat gebaar helemaal is zoals hij het in gedachten had. Ongeacht dat de mensen er staan te bibberen van de kou. Gepatenteerde slavendrijvers zijn het eigenlijk. Maar ergens hebben ze wel gelijk: het resultaat zie je dan ook wel op het scherm. Alles piekfijn verzorgd tot in de details. Soap of niet. Spijtig dat mensen niet merken met welke nauwgezetheid en bijna slavendrijverij dat gepaard moet gaan.

Echt waar, ik vind het een rotbaan. Zowel voor de crew als voor de acteurs. Dat moet je in het bloed zitten. Anders bedank je ervoor. Maar gelukkig dat ze het willen doen en ons op die manier de zo begeerde ontspanning in de huiskamer weten te brengen.

Mijn onverdeeld respect hebben ze in elk geval!

Kort na dit voorval gebeurde er op de set een veel betreurenswaardiger incident, toen de actrice Greet Rouffaer zwaar verbrand werd in het gezicht bij een ontploffing in hun caravan.

Willy.