De serie Wittekerke van destijds werd bijna volledig in mijn badstad Knokke-Heist opgenomen. De naam Wittekerke was trouwens afgeleid van Koudekerke. Een gehucht dat enkele kilometers vóór Knokke lag, en lang geleden door de zee werd verzwolgen.
Ik had dan ook wekelijks contact met de opnameleider, die me het verlanglijstje voor de volgende week, en soms ook het draaiboek presenteerde. Een heel toffe gast overigens. Dat lijstje bestond meestal uit het laten plaatsen van parkeerverbodtekens, er voor te zorgen dat de plaats ook écht parkeervrij was, en soms verkeershekken om het verkeer tijdelijk tegen te houden. In enkele gevallen ook de assistentie van een of meer agenten.
Alles was netjes geregeld volgens de geldende regels: toen vooreerst de aanvraag daarvoor op mijn bureau was beland had ik een dossier opgesteld voor het college van Burgemeester en schepenen, uitgelegd waarover het ging en waaruit de medewerking zou bestaan, en gunstig advies gegeven.
Het college was akkoord, en we konden van start.
De jaren verliepen Geen problemen. Goede samenwerking. Tot
Op een koude winternacht werd ik opgebeld. t Was de hoofdcommissaris, op zijn beurt opgebeld door de burgemeester. Of ik onmiddellijk naar het kantoor kon komen.
In het kantoor trof ik twee bibberende mensen aan: de opnameleider van Wittekerke en zijn assistente. Bibberend door de winterse kou, maar ook helemaal aangeslagen. Ze keken me een beetje hoopvol aan. De opnames waren stilgelegd door de politie. En het zag er naar uit dat ze hier nooit meer zouden mogen filmen! Het leken wel twee hoopjes ellende, zoals ze daar zaten.
De hoofdcommissaris was zichtbaar opgelucht toen hij me zag, want hij wist niet echt wat was overeengekomen met die filmlui, vermits ze geen toelating konden voorleggen. Hij had in opdracht van de burgemeester de opnames moeten doen stoppen.
- Hebben die mensen toelating van het College?
- Natuurlijk, hoofdcommissaris!
- Wel, de burgemeester beweert van niét! Heb je er een dossier over en kun je het terugvinden?
In een mum van tijd had ik van tussen mijn vele honderden dossiers het juiste gevonden, daterend van enkele jaren geleden. Duidelijk voorzien van de goedkeuring, de handtekening van de burgemeester en een kopie van de toelating.
- Oef! Deed de hoofdcommissaris.
- Oef! Deed de opnameleider.
- Oef! Deed de assistente.
- Ja jongens, dat hadden jullie kunnen vermijden door die toelating bij te hebben hé?
- Inderdaad, maar we komen nu al jaren! Wie had kunnen denken dat dit zou gebeuren?
- Wat is er eigenlijk gebeurd?
En het hele verhaal kwam boven. Een van de steenrijke notabelen van de stad was met zijn auto midden in de nacht in het bos tegengehouden door de filmploeg, met beleefd verzoek even te wachten tot een scène was opgenomen. Dat was hem in het verkeerde keelgat geschoten en hij was onmiddellijk een grote bek gaan opzetten:
- Wat? Moet IK stoppen om JULLIE een stomme soap te laten opnemen? Geen denken aan! Ga jullie soap maar draaien waar soapmensen wonen, maar niet hier! Ik bel onmiddellijk de burgemeester en het zal jullie zwaar bekomen.
Enfin, het gesprek was helemaal uit de hand gelopen, de opnameleider was er bijgeroepen, en de man bekende me nu eerlijk dat hij ook niet erg beleefd was geweest tegenover zoveel lompe bullebakkerij. Die spontane bekentenis vond ik trouwens erg fair van hem. Vooral omdat ik zag dat hij dacht dat de zaak zich op zijn onbeleefdheid zou gaan toespitsen.
- Wie was dan wel die bullebak?
Hij noemde een naam.
Oei! Ik kon het me al onmiddellijk voorstellen: stinkend rijk, stinkend dom, en waarschijnlijk ook stinkend bedronken achter het stuur. Begin dààr maar een zinnig gesprek mee.
Maar hoedanook, die kerel had de burgemeester uit bed gebeld, en een verhaal afgestoken dat wel sterk overdreven zal geweest zijn. De burgemeester, uit zijn slaap gehaald en nog niet helemaal wakker, had onmiddellijk de hoofdcommissaris gebeld om die illegale praktijken te doen ophouden. Waarbij ik toch lekker een stokje in de wielen kon komen steken. Want afspraken zijn afspraken! Die zou ik voor geen geld ter wereld willen schenden. En dat zou de burgemeester ook wel begrijpen.
- Zo, bij deze is dat dan opgelost. Jullie kunnen verder filmen. Voor alle zekerheid geef ik jullie nog een fotokopie van de toelating mee, maar zorg ervoor dat die altijd op de set is in het vervolg.
- Duizend keer bedankt hoor! Maar als je had gezien hoe die kerel zich aanstelde, zou je wel hebben begrepen dat ik hem ook nogal heb afgeblaft. Sorry hiervoor.
- Hoeft niet! Ik begrijp het wel. Ik ken mijn pappenheimers. Maar als ik je nog één goede raad mag meegeven: spreek in het vervolg een rijke ezel altijd aan met meneer de ezel. Dat streelt hun ego en dan worden ze lammetjes.
- Wel, dat zou ik nu echt niet beter hebben kunnen verwoorden! Bedankt voor de raad. Dié onthoud ik voor de rest van mijn leven!
Opgelucht, en ondanks de warmte in het kantoor nog steeds blauw en bibberend van de kou, vertrokken de arme drommels terug richting filmset.
Arme drommels? Jawel! Het grote publiek denkt dat een filmpje of soap opnemen een fluitje van een cent is en vetbetaald. Niets is minder waar! Het is hard labeur en voor de poen hoeven de acteurs het niet te doen! Ik heb ze bezig gezien in winterse, koude nachten. Tien, twintig keer opnieuw datzelfde kleine scènetje herhalen. Tot de cineast helemaal tevreden is. Tot het vlekkeloos is. Tot die glimlach of dat gebaar helemaal is zoals hij het in gedachten had. Ongeacht dat de mensen er staan te bibberen van de kou. Gepatenteerde slavendrijvers zijn het eigenlijk. Maar ergens hebben ze wel gelijk: het resultaat zie je dan ook wel op het scherm. Alles piekfijn verzorgd tot in de details. Soap of niet. Spijtig dat mensen niet merken met welke nauwgezetheid en bijna slavendrijverij dat gepaard moet gaan.
Echt waar, ik vind het een rotbaan. Zowel voor de crew als voor de acteurs. Dat moet je in het bloed zitten. Anders bedank je ervoor. Maar gelukkig dat ze het willen doen en ons op die manier de zo begeerde ontspanning in de huiskamer weten te brengen.
Mijn onverdeeld respect hebben ze in elk geval!
Kort na dit voorval gebeurde er op de set een veel betreurenswaardiger incident, toen de actrice Greet Rouffaer zwaar verbrand werd in het gezicht bij een ontploffing in hun caravan.
Een voorvalletje met de politie heeft me doen begrijpen waarom in veel steden de politie op zon laag pitje staat bij de bevolking.
Ook dat dit verschilt van korps tot korps.
Waarschijnlijk ook alles te maken heeft met de korpsgeest, en vooral met de korpsleiding.
Wandelend met vrouw en hond, die nog wat last had van diaree, voelde ik hem plots, midden op een kruispunt, tegentrekken. Denkend dat hij ergens weer zijn willetje probeerde door te voeren, wat hij wel meer doet, maakte ik geen oogcontat met hem en trok hem verder mee tot over het kruispunt. Daar bleek dat zijn diaree hem weer parten speelde. Ik stopte, hij deed zijn behoefte, een héél klein drolletje, dat ik netjes opraapte met een plastic zak.
Wat we niét wisten, was dat hij vanaf het midden van het kruispunt begonnen was en er dus een spoortje van een paar kleine drolletjes lag. En wat we nog minder in de gaten hadden was dat daar een vrouwelijke politieagente stond op te kijken.
Me van geen kwaad bewust wilde ik verder gaan en het opgeraapte drolletje ergens in een vuilnisbak deponeren, maar dat was zonder de waard gerekend. De politievrouw orakelde met een donderende stem die de hele buurt opschrikte zodat de wandelaars bleven staan om toe te kijken, dat we àlle drollen moesten opkuisen of ze zou een boete van 250 euro uitschrijven!
In principe had ze gelijk. Maar het kan wél iets beleefder. Dat wijf was een serieuze bullebak, die maar heel luidop bleef doorkijven en zwaaien met een boete van 250 euro! Alsof we regelrechte misdadigers waren. Of illegalen. Of asielzoekers! Ongewenste individuen.
Toen ik haar vroeg: wat wil je dan mevrouw, dat ik midden op straat tussen alle verkeer door die drollen opraap? liep ze met een gezicht als een azijnfles het kruispunt op en hield het verkeer tegen. Enfin toch één positieve daad.
Welnu, ik was 38 jaar zelf bij de politie en weet héél zeker: als dit soort wijf zich in mijn stad op dié wijze had gedragen, dan kon ze het wel vergeten. Mocht ze haar uniform stante pede aan de kapstok hangen. Viswijven horen niet thuis in een korps dat zichzelf respecteert. Ze zou trouwens nooit in het korps zijn binnengeraakt.
Beseffen die mensen dan niet welk kwalijk imago ze de politie geven?
Beseffen ze niet dat de rechtgeaarde politieman ook moet boeten voor de gevolgen van het imago dat dergelijke bullebakken de politie geven?
Even speelde het door mijn hoofd haar te vertellen dat ik de eretitel van hoofdinspecteur van politie draag en ze het publiek toch met een minimum aan beleefdheid kon aanspreken, maar dat deed ik niet. Ze zou op slag een collegiale toon hebben aangeslagen, en met dat soort wijven wil ik geen collegiaal gesprek. Ben eerder beschaamd tot hun ras behoord te hebben.
Streng zijn is niet alleen hun recht; het is ook hun plicht. Daar worden ze voor betaald. Maar streng zijn kun je ook op minstens een beleefde manier, en met enige oefening, en beter nog, op een ronduit vriendelijke manier.
De bullebak uithangen dat kun je inderdaad wel, als blijkt dat een zinnig gesprek geen zin heeft. Dat de gesprekspartner zélf een bullebak is en geen andere taal begrijpt!
Maar als je praat met een normaal mens, welke indruk verspreid je dan over jezelf en over het ganse politiekorps als je al direct de ongelikte beer gaat uithangen?
Even ook kwam een schaamtegevoel in me op. Schaamte dat ik 38 jaar bij de politie ben geweest. Maar die schaamte maakte al gauw plaats voor tevredenheid. Tevreden dat ik in mijn diensttijd tenminste toch een steentje heb kunnen bijdragen om het aanzien van de politie op te krikken. Door mensen, goed of slecht, ook als mensen aan te spreken. Door altijd eerst het terrein te verkennen: heeft de gesprekspartner een boodschap aan een vriendelijk gesprek? Moet het wat duidelijker? Strenger? Kordater? Maar mezelf tot bullebak verlagen? Zo ver ben ik nooit willen gaan! Zéker niet alvorens alle andere middelen uit te proberen.
Misschien was dat ook maar een druppeltje op een gloeiende plaat, al begreep ik destijds niet waaróm die plaat zo gloeide.
Nu wél!!!
En nochtans, het is zon mooi beroep waarin je echt wel het verschil kunt uitmaken voor de maatschappij. Maar ook een beroep vol verleidingen. Als je een zwak karakter hebt, ga je al gauw toegeven aan het machtsgevoel dat zich constant in je wilt nestelen. En eenmaal je daaraan toegeeft is het voorbij. Dan word je, ja een bullebak.
Hier ligt echt wel een braakliggend terrein voor psychologen. Elke politieschool zou een psycholoog moeten hebben. Niet alleen om de kandidaten te screenen, maar vooral ook om les te geven: les in hoe je omgaat met dat machtsgevoel. Hoe je jezelf kunt blijven. Er niet aan toegeven, maar toch de touwtjes op een beleefde manier in handen houden. Hoe je omgaat met mensen in een overtredingsituatie: die mensen niet direct als de vijand aanspreken. Zélfs niet als ze zelf scherp uit de hoek komen. Dit laatste is namelijk normaal. De politie komt dagelijks in dergelijke situaties, en zou er ervaring moeten hebben uit geleerd. De gemiddelde burger komt maar enkele keren in zijn leven in zon situatie en schrikt of wordt boos. Zijn eerste reactie is nooit die van de persoon die hij in werkelijkheid is. Daar moet je leren mee omgaan. Beleefd blijven. Vriendelijk maar streng doen. Dat werkt vrijwel onmiddellijk en kalmeert de gesprekspartner.
En vooral ook altijd indachtig zijn dat, als je die persoon in heel andere omstandigheden had ontmoet, hij misschien een goede vriend had kunnen worden.
Maar helaas, dit alles werd niét onderwezen in de politiescholen. Toch niet bij mijn weten en in mijn tijd.
Tot slot wil ik hier nog een treffende anekdote aan toevoegen die ik ooit eens opving:
Een klasje was met de leraar op uitstap aan zee. Bepaalde weersomstandigheden hadden nét die dag voor een eigenaardig fenomeen gezorgd: vele duizenden zeesterretjes waren aangespoeld op het droge zand en lagen daar te verkommeren en uit te drogen. Een meisje greep een zeesterretje en gooide het terug in zee.
- Ach meisje, zei de leraar, wat je doet is een druppel gooien op een gloeiende plaat. Er liggen er duizenden, en die kun je niet allemaal redden.
- Dat is juist, zei het meisje. Maar voor dat éne zeesterretje maakt mijn gebaar toch het verschil!
Soms sta ik versteld over wat je tegenwoordig allemaal gratis vindt op Internet! Er is natuurlijk in de eerste plaats de muziek en de filmpjes, waar het meeste vraag naar lijkt, en soms zomaar te grabbel ligt. (entertainment slaat nu eenmaal beter aan bij de massa).
Interessanter dan weer voor sommigen zijn de gratis programmas. Een ware schatkist! Zomaar. Voor niks! Fotos verkleinen, muziek en filmpjes converteren, je internetverbruik bijhouden, mailverklikkers, versleuteling van bestanden, terughalen van per ongeluk gewiste bestanden.
Ja, je vindt het allemaal gratis en voor niks. Tot volledige besturingssystemen toe en virusscanners die net als de betalende exemplaren netjes worden upgedated!
Wie het aandurft kan perfect een totaal lege computer kopen, wat een flink pak in de prijs zou schelen, en die perfect laten werken met niets dan gratis programmas
Belangeloos? Zo lijkt het wel, en dat is dikwijls ook zo. Mét soms een achterliggende reden: bekend worden. Goede stuff gratis verspreiden om naam te maken in de computerwereld.
Niks op tegen en allemaal mooi meegenomen! Glimlachend bekijk ik dan soms de commentaren van leken: gratis? Trekt op niks. Waardeloze rommel.
Tja, dat moeten die dan zelf maar weten en zich blauw betalen aan dure programmas die soms niet eens in de buurt komen van wat gratis verkrijgbaar is.
En dan heb je ook nog de site giveawayoftheday: daar is elke dag vanaf negen uur weer een ander betalend programma gratis te downloaden, te installeren en te registreren. Héél goede ervaringen mee. Je kunt natuurlijk niet alles gebruiken, maar er is voor elk wat wils. Ik zal dus nooit nalaten om elke dag even te kijken wat het weggevertje van de dag is.
Bovendien geeft al dat gratis moois me een goed gevoel: er blijken inderdaad nog mensen te bestaan wie het niet om de centen gaat. Deskundigen die een pareltje van een programma maken en in de eerste plaats aan werkvreugde en fierheid over de prestatie denken. Mensen die het niet kan schelen dat anderen er gratis van profiteren. Er integendeel genoegen in scheppen dat honderden of duizenden mensen hun werk weten te appreciëren.
Wat mij betreft, en dat meen ik: wat ik op internet zet, of dat nu een foto, presentatie of schrjfsel is, is publiekelijk en daar zou ik nooit eisen willen over stellen. Wie daar anders over denkt moest maar niet zo stom zijn het te publiceren.
Bij muziek ligt het dan weer een beetje anders: de downloadmogelijkheden zijn legio, maar wél illegaal. Heb ik eigenlijk geen probleem mee. Integendeel, ik vind het niet kunnen dat iemand één keer een liedje weet te kwelen en daar dan zomaar schatrijk mee wordt.
Die songsingers hebben ooit het gras van onder de echte zangers en plaatselijke orkestjes gemaaid toen de eerste fonoplaten verschenen, zijn beroemd en verwend geworden door de maatschappij, en nu het tij aan het keren is krijgen ze eigenlijk een koekje van eigen deeg. Daar moeten ze dan ook maar leren mee leven.
Het zal je maar overkomen: goesting hebben om te schrijven, en geen inspiratie vinden! Een gevaarlijke toestand trouwens, want dan ga je zeveren!
Zeveren over Ronald Janssen bevoorbeeld, wiens assisenzaak begint! Drie psychiaters hebben ze erbij gehaald, en alle drie zijn ze unaniem akkoord: de man is een gevaarlijke psychopaat zonder hoop op beterschap. Ze hadden er net zo goed de hele Belgische bevolking kunnen bijhalen, want die zou tot dezelfde slotsom gekomen zijn NA de gepleegde en gekende feiten! En ERVOOR?
Als die drie psychiaters de man een paar jaar vroeger hadden onderzocht, de leraar Ronald Janssen. Het feestnummer. De sympathieke levensgenieter De man die de katjes in het donker kneep en naar de buitenwereld toe een respectabele schoolmeester was. Zouden ze dan tot diezelfde conclusie gekomen zijn?
Ik vrees van niét! Ik vrees dat hij ze lekker in het ootje had genomen en lustig verder zijn gang had gegaan. Hij lijkt trouwens helemaal niet op het beeld dat de massa heeft van een seriemoordenaar: het zogenaamde Lambroso type, genoemd naar de beroemde criminoloog.
Waarmee nog maar eens bewezen is hoe schijn bedriegt en wat er allemaal kan schuilgaan achter een sympathieke verschijning!
En zo blijf ik zitten met enkele prangende vragen:
1. Hoeveel ereloon hebben die heren psychiaters opgestreken om te weten wat elk normaal denkend mens zó al wist zodra de feiten bekend werden?
2. Worden leraren dan totaal niet gescreend alvorens ze les te laten geven aan een klas onschuldige kinderen? Vreemd!
Jammer! Het was weer net zon zonnige dag vandaag (maandag), maar nu is Chico een beetje ziekjes. Beetje diaree, beetje overgeven, beetje koorts en vanmorgen hebben we hem lekker warm ingeduffeld zodat hij kan uitzieken. Heeft trouwens zowat de hele dag geslapen onder moeders kamerjas.
Kijk maar hoe schuldbewust zijn snoetje kijkt. Alsof hij zeggen wil: Sorry hoor dat het niet gaat vandaag. Arme drommel!
En weer zijn wijzelf de schuldigen. Zondag aten we tongetjes en hadden er eentje over. Mijn vrouw kon het niet laten en heeft dat netjes in kleine brokjes verdeeld en hem gegeven. Een feestmaal! Maar ja de gevolgen lieten niet op zich wachten. Amper een paar uur later begon het.
Enfin, je bent maar geleerd als je van school komt. En dus Chico, zo lang je een puppy bent zal het puppyvoeding moeten blijven!
Waarschijnlijk is het morgen wel weer allemaal in orde.
DINSDAG: stukken beter, maar toch nog wat diaree. Wél al veel levendiger.
BHV blijkt dus slecht gesplitst te zijn! Slecht voor de Vlamingen tenminste, zoals gewoonlijk! Foei toch voor die lieve kleutertjes die de touwtjes in handen hebben. Geen wonder dat je er aanvankelijk zo weinig over hoorde in het nieuws. Enkel maar dat ze geslaagd waren tot een akkoord te komen met alle onderhandelende partijen. Vlamingen en Walen dus. Verder hoorde je geen commentaar. Geen woord over waaruit dat akkoord bestond. Maar het stempel Walen én Vlamingen akkoord aan de onderhandelingstafel was toch heel erg hoopgevend.
Op zich vond ik dat dus al geen slechte prestatie, rekening houdend met wat we gewoon zijn van het kleuterklasje in de Wetstraat. Vooral omdat niemand verdere commentaar bleek te hebben vond ik het echt fijn eens wat minder negatief te moeten doen over de Wetstraat. Met lof zwaaien ligt me trouwens beter dan kankeren. Maar ja dan moet je eerst iets positiefs vinden hé?
Weeral niet dus. Ik had het moeten weten dat er addertjes onder het gras staken! Geef die gasten wat dan ook in de pollekens en ze verprutsen het in géén tijd. Nou 500 dagen kun je moeilijk geen tijd noemen!
Als ik het goed begrijp komt het zowat neer op wat je soms van een chirurg hoort:
- De operatie is prima geslaagd hoor! En na een korte pauze:
- Maar helaas heeft de patiënt het niet overleefd.
Als ik dan gisteravond het nieuws bekeek, en die betoging zag, ondertussen ook al beter geïnformeerd over de inhoud van het akkoord, lijkt het er inderdaad op dat deze splitsing voor nog meer wrevel zal zorgen. Kunnen ze weer 40 jaar over struikelen. Ach wat wat kun je nou ook verwachten van politici?
Glorie en verval haken zo vast in elkaar dat de geschiedenis zich telkens weer herhaalt. Ook heel voorspelbaar wordt. Omdat blijkbaar niemand leert van de gemaakte fouten.
Kijk maar even in de geschiedenis: Italië, Griekenland, Spanje Ooit eens landen om U tegen te zeggen. Ooit wereldmogendheden. En nu: hopeloos in verval.
De reden: telkens weer ontbrak één element in de formule. Het element dat het verschil uitmaakt tussen blijvend succes en ondergang. Dat element is: behoudszucht!
Een of meer fantastische leiders wisten die volkeren naar de roem te leiden. Ze kregen echter niet de kans het volk ook behoudsgezind en waakzaam te houden, want hun leidersplaatsen werden, zodra de strijd gestreden was, ingepikt door luie politici die de boel weer lieten verzieken!
Tot op heden was de formule:
1. Hard labeur en strijd.
Een volk werkt of vecht zich hard een weg naar de top. Tot die top bereikt is. Vervolgens:
2. Op de lauweren rusten.
De kroost wordt verwend en niet meer aangemaand tot werk en strijd.
3. Verval.
De daardoor verzwakte nakomelingen verspelen de roem die ze onuitputtelijk dachten.
Tussen 1 en 2 blijkt telkens weer het element behouden te ontbreken. Je ziet dit gebeuren met mogendheden, maar ook bij ondernemingen. Iemand bouwt zich in het zweet zijns aanschijns een zaak op en weet een toppositie in te nemen. Succes verzekerd voor hem en zijn nakomelingen.
Als die nakomelingen de intelligentie hebben de veroveringen te beschermen, te verdedigen en te behouden. En helaas, in veel gevallen gebeurt dat niet. De jongere generaties worden meer en meer verwend, weten niet meer wat werken is, denken dat het wel allemaal vanzelf zal lopen, en voor ze het beseffen wacht hen de bedelstaf!
Bij een rijk gaat het er nog wat anders aan toe: zodra het karretje goed loopt springen de politici er op, denkend nu niets meer te moeten doen. Niet meer aan de teugels moeten trekken. Niet meer moeten sturen. De kar loopt, en zal wel blijven lopen zeker? Blijkt telkens weer een flagrante misrekening te zijn.
Op de lauweren rusten kan dan wel zalig zijn, maar als dat ten koste van de intelligentie en de waakzaamheid moet gebeuren, dan is de ondergang al gauw in zicht. Want zodra iets goed draait komen de aasgieren er op af. Eerst de ellebogenwerkers die wel het roer overnemen, maar het zaakje gemakshalve op automatische piloot zetten. Dan volgen de eigen parasieten en vervolgens de vreemden. Als dan niemand op de kantelen staat of erger nog, als de poorten wagenwijd worden opengezet, dan laat de rest zich gemakkelijk raden.
Het gebeurde bij de Romeinen, het gebeurde bij de oude Grieken, het gebeurde bij de Spanjaarden. Het gebeurde bij élk volk dat succesvol wist te worden. En nog steeds hebben de politici daar niets van geleerd. Nog steeds geloven ze in Sinterklaas en de automatische piloot.
De behoudszucht in België, en in heel Europa, staat momenteel weeral op een heel laag pitje. Niemand meer aan de grenzen. Niemand meer aan de poorten. En àls er al iemand staat, dan is het om snel Belgische identiteitskaarten uit te reiken aan de aasgieren. Ze te verwelkomen en in de watten te leggen.
De gevolgen zijn, de geschiedenis indachtig, ondertussen zoveel als onafwendbaar geworden! En misschien wel dichterbij dan we allemaal denken.
Ooit veroverde de Islam Spanje. De Moren bleven er een drietal eeuwen baas. De culturele impact van die driehonderd jaar is er nog steeds te zien. De toeristische folders over Spanje vertellen: en Moslims en Spanjaarden leefden eeuwenlang broederlijk samen, en nooit voorheen bereikte de Spaanse cultuur dergelijke hoogtes.
Hm.
De realiteit is echter anders: na een drietal eeuwen zagen de Spanjaarden het juk van de Islam niet meer zitten en werden de Moren netjes buitengeborsteld: vanuit het noorden (Covadonga) naar het zuiden en dan een gratis retourtje terug over de middellandse zee naar Noord Afrika.
Welnu, de vreugde om deze bevrijding zit zo diep in de Spaanse ziel gebakken, dat duizenden nog dagelijks op bedevaart gaan naar Covadonga om er hun Heilige maagd te gaan bedanken voor de overwinning die ze aan haar toeschrijven. Elke Spanjaard draagt de maagd van Covadonga nog steeds diep in zijn hart.
Covadonga, in Asturias, is na al die eeuwen dé bedevaartplaats gebleven voor de Spanjaarden.
Vreedzaam samenleven? Met culturen die halsstarrig willen blijven staan? Zich vasthoudend aan sprookjes van duizend en een nacht? Kom nou
Later dan weer is Spanje een supermogendheid geworden onder leiding van onze bloedeigen Filip de tweede, zoon van keizer Karel.
En zoals het een supermogendheid altijd weer betaamt: daarna netjes in verval geraakt! Een verval dat ze dank zij het bloeiende toerisme van de laatste decennia weer wat hebben kunnen opkrikken, maar blijkbaar toch niet in voldoende mate.
Italië? Het Italiaanse volk heeft na de val van Rome eigenlijk zoveel als niks meer gepresteerd. Ook in wereldoorlog twee een beetje van het ene kamp naar het andere gelopen van de ene blunder in de andere gesukkeld industrieel ook nooit echte topproducten ontwikkeld of afgeleverd
Ik kocht ooit een Italiaans auto (wil geen merk noemen). Mijn vader raadde het me af: "Italiaanse rommel heeft nog nooit gedeugd". Ik luisterde niet. Tijden veranderen, dacht ik. Helaas! Miserie tot en met. Dertig jaar later kocht een vriend een wagen van datzelfde merk. Ik dacht nog dat ze wel van hun fouten geleerd zouden hebben, maar neen hoor! Nog grotere miserie! Some things never change!
De reden? Italiaanse mamas zijn altijd al echte broed- en verwenmachines geweest voor de bambini. Die groeien dan op in de O sole mio sfeer: zon, liefde en plezier. God schiep de aarde en mama schept de soep. Grappige, vriendelijke lachebekjes, maar weinig ernstig te nemen. Nemen zichzelf ook niet ernstig. Ook niet op de werkplek. En dat merk je toch wel in hun afgewerkte producten. Merkte je ook aan hun waardeloze lires vóór de Euro net op tijd verscheen als reddende engel! Voor hen een waar mirakel!
Want nu is daar mama Europa die regelmatig moet bijpassen. Net zoals vroeger de mama met de pasta en de soep. Zo kan Italië zich nu ook een beetje laten meetrekken door ons, arme ernstige werklustigen en leergierigen. Maar vooral: arme meebetalenden!
Hoera!!! Driewerf hoera! Onze politici hebben eindelijk bewezen een paar parochietjes te kunnen besturen! Al kostte dit ze ook bijna 500 dagen. Rest ze nu enkel nog te bewijzen dat ze ook een heel land kunnen besturen!
Vraagje: welke private onderneming zou dulden dat 55 van zijn vetstbetaalde werknemers 500 dagen werken aan het splitsen van een kieskringetje? Wat zouden die werkuren de onderneming kosten? Welke idioot zou dat willen betalen?
Willy.
Toegevoegde nota: dat het lang niet allemaal zo koek en ei is als de politici ons willen laten geloven mag blijken uit de commentaar van Fredje, die in de streek woont. (Zie 'reacties'). Zelf heb ik minder binding met de Brusselse rand en was bijna vergeten dat politici nooit aux sérieux mogen worden genomen. Foei Willy!
De Engelsen zijn altijd al een strijdvaardig volkje geweest. Veroverden en koloniseerden zowat de halve wereld. Tot ze het genoegen mochten smaken te regeren over een rijk waar de zon nooit onderging. Niet meer moesten strijden. De meesten zelfs niet meer moesten werken. De helft van de wereld was immers van hen. Kolonisatie bleek een toverwoord.
Daarna volgde de decadentie. De decadentie die altijd volgt zodra de voorvaderen voldoende hebben gestreden om de nakomelingen verwend verwaand en lui te maken.
Die decadentie kon lang verborgen blijven. Er was immers geld in overvloed. En wie rijk is mag dom zijn. Geen mens die het merkt. Omdat ze toch zelf niks meer moesten doen, werd hen ook geen werken meer aangeleerd. Huishouden? Dat deed wel ergens een Indisch koppel voor hen. Zéker voor de Britten die in een van de vele Britse koloniën woonden.
De Engelsen, misschien een uiterst lage klasse uitgezonderd, werden Ladys en Gentlemen. Maakten de handjes voor niks meer vuil. Hard labeur werd vervangen door theekransjes en herenclubs. De vuile karweitjes werden door anderen opgeknapt. Ze begonnen zich te manifesteren als supervolk, terend op de arbeid van anderen.
En het gevolg liet zich raden: twee linkerhanden maar een grote bek.
En toen stortte hun luxewereld in elkaar! Ze verloren koloniën. De pond zakte naar de helft van zijn oorspronkelijke waarde. Kolonisten kwamen terug naar het vaderland. Vuile karweitjes mochten ze nu zelf opknappen. Maar dat konden ze nu juist niet. Was hen nooit aangeleerd. Waren opgevoed als verwende kinderen! Maar bedienden konden ze zich niet meer permitteren. Dure uitstapjes naar de Belgische kust al evenmin!
Ik herinner me de jaren zestig: vele tientallen hotels met meestal Engelse namen straalden praal en luxe uit in mijn badstad. Op de Zeedijk hoorde je vooral Engels.De meesten van hen konden zich in alle luxe laten verwennen aan de Belgische kust. Het was hier allemaal spotgoedkoop voor hen.
En ze waren ook wel aardig. Vriendelijke gasten. Vooral als ze merkten dat je wat Engels praatte, want zijzelf konden enkel maar Engels. Jawel, ze waren een en al vriendelijkheid, maar het was wél een soort neerbuigende vriendelijkheid naar ons, inboorlingen toe.
Engelse meisjes begonnen wel eens iets met Vlaamse jongens. Een exotisch avontuurtje voor hen, maar daar bleef het ook bij. Achtten zich veel te voornaam om een blijvende relatie te beginnen met een inboorling van hier.
Maar het kan verkeren, zei Brederoo. Koloniën kwijt Pond duizelingwekkend gezakt Van het ene jaar op het andere kon het allemaal niet meer. Moesten ze weer zichzelf zien te behelpen, want niemand deed dat nog voor hen.
De luxe van de Belgische kust konden ze zich niet meer permitteren! Veel hotels gingen dan ook failliet of schakelden over naar appartementsformules.
En nu, héél langzaam aan, begint Engeland weer te leren zelf de handen uit de mouwen te steken. Dat stel je onder andere vast in de Engelse keuken, die jarenlang op een héél bedenkelijk niveau stond, maar nu toch stukje bij beetje weer wat smakelijker begint te worden.
Maar tot ver in de jaren zeventig kreeg je, als je aan een Engels frietkot Fish and chips bestelde, het zootje op een stuk krantenpapier geserveerd. De letters stonden dan ook soms op je frietjes doorgeprent. Frietjes, notabene gesneden uit aardappelen die ze niet eens eerst schilden! Konden ze gewoon niet! Wie zou hen dát geleerd hebben?
En zo zie je nog maar eens hoe dat heldenvolk uit de Battle of Britain na de oorlog helemaal verpauperde door verwenning.
Een zelfde scenario is zich hier al een paar decennia heel geleidelijk aan het manifesteren. We kunnen het niet ontkennen: weelde en verwenning leiden uiteindelijk tot onverschillige luiheid en decadentie. Tot een jeugd die denkt het allemaal beter te weten en alles met andere ogen ziet. Niet meer denkt hoé de boterham te verdienen. Voeding is immers toch iets dat uit de lucht komt vallen? Iets vanzelfsprekend? Wie maakt zich dáár nou moe voor? Wie is zo gek daar jarenlang voor te studeren?
Onverschilligheid ook voor het vreemde volk dat de stoep van het dierbaar België platloopt, azend op onze verworvenheden. Onverschillig tegenover de algemene verloedering. Onverschillig voor de tientallen nationaliteiten die van de OCMWs en van het geld van onze voorvaderen komen profiteren. Onverschillig voor alles, zo lang ze maar zelf de poten niet uit de mouw moeten steken en zo lang die vreemden nog maar enkele kruimeltjes voor hén laten liggen bij de sociale instellingen. Méér moet dat niet zijn! Pa en ma zullen wel wat bijpassen voor een peeceetje, teeveetje, gsmpje en weet ik veel.
Het is misschien niet de algemene regel, maar dat is toch wat ik in hoofdzaak zie op straat als ik in Oostende wandel. Jammer voor de goeden, die ooit toch zullen moeten mee betalen aan die zinloze verkwisting die het steunen van parasieten betekent. Voorlopig gebeurt dat nog met geleend geld. Want het geld van onze voorvaderen, dat is al lang uit de staatskas verdwenen.
Wat als ook lenen niet meer lukt?
Engeland is zwak geworden door luxe en verwenning. Mijn vorig column toonde daar het resultaat van.
België is die voetsporen al druk aan het volgen.
Aan het gevolg mag ik niet denken.
Het is té voorspelbaar!!! Geen kristallen bol nodig.
Niks te bloggen vandaag. Véél te zalig weertje. Net terug van een fikse wandeling aan onze zonnige, toeristvrije Zeedijk. Zalig genoten. Van de zee. Van de zon. Van de windstilte. Na de middag nog een zalig terrasje en dan zien we wel weer. Willy.
Er waren onlangs rellen met allochtonen in Londen.
Daar werden fotos genomen.
Fotos die uit de kranten werden gehouden. Opdat politici hun kop in het zand zouden kunnen steken en beweren niks te hebben gezien. Nergens van wisten. Onschuldige en onwetende lammetjes als ze zijn.
Beelden ook die het nieuws niet haalden. Het nieuws mocht enkel een beetje kattenkwaad en brandstichterijtjes tonen Al meer dan erg genoeg op zich. Maar de werkelijkheid was véél erger! Maar dat mag de wereld niet zien! De wereld zou wel boos kunnen worden op die lieve Moslimpjes.
Een vriend stuurde me een serie fotos, gemaakt in Londen tijdens die bewuste periode. Via Madrid in België geraakt. Ik publiceer er hier alleen maar een korte bloemlezing uit!
Europeanen, Belgen, Vlamingen Hou jullie hart vast. Want wat hiér volgt is de werkelijke Islam.
Europa is de kanker. Islam is het antwoord. Vernietig wie tegen de Islam is.
Naar de hel met vrijheid.
De Islam zal de wereld domineren.
Europa, je zult betalen! Je 9/11 is al op weg!!
Wees voorbereid op de Holocaust.
De gebruikelijke clichécommentaar van de politici op deze beelden zal ongetwijfeld zijn:
- Ach wat, een verwaarloosbaar aantal Moslimextremisten. Niet tekenend voor het ganse ras! Gewoon een minderheid!
Tiens, werd door de Europese politici niet nét hetzelfde gezegd over het opkomend nazisme ? Onderandere door Chamberlain? Gelukkig dat Churchill toen het roer overnam. Al was het jaren telaat.
Droom maar lekker verder, heren politici! Leer maar niets uit de geschiedenisboekjes! Vééls te moeilijk. Want dan zouden jullie iets moeten doén voor jullie al te gemakkelijk geïnd loon. En dat is juist wat jullie wilden vermijden door politicus te worden!
Verder commentaar bij die foto's hoeft niet. Ze spreken voor zichzelf en tonen (eindelijk) het ware gelaat van de Islam. Ik oordeel niet. Maar voor wie het nú nog niet begrepen heeft kan geen psychiatrische hulp meer baten vrees ik.
Het kan aan Oostende liggen: een stad waar een groot deel van de bevolking een hond heeft of toch minstens heel hondvriendelijk is.
Het kan ook gedeeltelijk aan mijn hond liggen.
Want aan mij ligt het zéker niet.
Maar ik stel vast dat, als je in Oostende rondwandelt zonder hond, je gewoon mister nobody bent. Ongezien en onzichtbaar. Niet dat dit me stoort. Wel integendeel! Lekker opgaan in de massa heeft zo ook zijn voordelen.
Maar als je hier met een hond(je) loopt, ervaar je de stad helemaal anders. De mensen lijken anders. Worden een pak vriendelijker. Spreken je aan. Bewonderen je hondje. Plots ben je weer iemand geworden. Al is het dan maar een hondenbaasje.
Of ik me op die manier beter voel weet ik niet. Maar wandelen heeft toch een nieuwe dimensie gekregen die er vroeger niet was. Je leert mensen kennen. Mensen die je vroeger voorbijliepen. Je leert ook dat hondenbaasjes vriendelijke, lieve mensen zijn. Mensen met een hart voor dieren. En bijgevolg ook met een hart naar andere hondenbaasjes toe.
En hoewel ik eigenlijk nogal een einzelgänger ben en niet echt in het mensdom geloof, doét dit me wel iets. En is wandelen nu een sociale bezigheid geworden. Bekijk ik de wereld een beetje anders. Omdat de wereld me ook een beetje anders bekijkt met de hond aan mijn zijde.
Of dit alles mijn ego streelt? NEEN! Ik ben ál te lang iemand geweest, en heb geleerd dat je daar nergens mee raakt. Je bent dan enkel maar de dweil van de samenleving. En dat heeft zijn invloed op je karakter. Je leert dat als je iemand bent, iedereen van je gaat profiteren en wat van je nodig heeft.
- Ken je iets van TVs? Ja? Ha jou kunnen we gebruiken, want onze TV
- Ken je iets van PCs? Idem dito.
- Kun je goed schilderen? Ha onze living heeft nét een opknapbeurt nodig
- Heb je een beetje geld? Kunnen we er misschien wat van je lenen?
En zo kun je doorgaan. Op een bepaald moment in mijn leven heb ik mezelf, naar de buitenwereld toe, helemaal omgeschakeld.
- Ik? Iets van TV of PC kennen? Kunnen schilderen? Behangen? Schrijven? Een spaarboekje hebben? Ach jongens, vergeet het! Ik kan niéts. Heb twee linkerhanden, een ledige hersenpan en een bankrekening in het rood.
Toén pas werd ik gerustgelaten. MAAR:
Heb je een hond? Ha! Nu hoor je erbij. Zomaar. Zonder achterliggende of profiterende bedoelingen. Zonder een gebruiksvoorwerp van je te willen maken.
Wel, laat dát nou toevallig datgene zijn dat ik vroeger vergeefs zocht in mensen. Maar vinden deed ik het niet. Ze leken enkel maar vriendelijk als ze meenden op een of andere manier van me te kunnen profiteren. Een klein handvol uitzonderingen daar gelaten natuurlijk.
En voorwaar de wereld, op dié manier bekeken, lijkt een pak vriendelijker en ondubbelzinniger. Ik hoéf nog altijd geen mensen die zich aan me vastplakken. Maar een oppervlakkig, onvoorwaardelijk maar vriendelijk babbeltje met soms wildvreemden lijkt me toch wel te bevallen.
Het woord voorspelling heeft altijd al een mysterieuze, onbetrouwbare en soms ongeloofwaardige klank gehad. Het klinkt ook nostalgisch voor onze generatie. Je denkt dan terug aan de kermis, aan zwarte madammen en kristallen bollen, en snuift weer die vroegere heerlijke geur van oliebollen op, gemengd met een vleugje Eau de cologne of Soir de Paris. Destijds hét parfum dat je smoorverliefd maakte en deed dromen van Parijse nachten onder een heldere sterrenhemel.
Of je denkt terug aan die loden spuittubetjes die je op de kermis kocht en gevuld waren met een waterige oplossing met toch een aardig geurtje. Alle meisjes roken ernaar want alle jongens spoten er maar op los. Die tubetjes waren wel niet gratis, maar ach, ze waren wel een giecheltje of gilletje van een aardig tienermeisje waard.
Allemaal herinneringen die bovenkomen zodra je het woordje voorspelling hoort. En toch voorspellingen zijn eerder iets voor kinderlijke gelovers dan voor serieuze lui.
Bij weersvoorspellingen ligt dat niet anders. Gelukkig is men, ondanks alle high tech van onze samenleving, er het ouderwetse woord voorspelling blijven aan koppelen. Maar goed ook. Want voorspellen en koffiedik kijken dat blijft het wel!
Vroeger hadden we dat kleine blauwe boekje dat jaarlijks verscheen en voor een habbekrats in alle boekenwinkels te koop was: Snoecks almanak. Naast een resem moppen, stond de weersvoorspelling voor het hele jaar er in. Op één januari kon je dus al zien welk weer het op 15 juli zou zijn! Dáár kunnen de tegenwoordige weermannen en -vrouwen een punt aan zuigen!
Het klopte natuurlijk aan geen kanten, maar het was leuk, en af en toe was er wel een toevalstreffer waarbij het juist wél klopte. Reden voor de oudjes om te zeggen: Zie je wel dat het juist is? Want ja, die oudjes toen, die wilden toch o zo graag in voorspellingen geloven. Normaal, want iets anders was er niet en mystiek was nog écht mysterieus en niet achterhaald door de wetenschap.
Later was er Armand Pien. Geestige vent. Nostalgie van de bovenste plank. Gooide er af en toe met de pet naar, maar had ook niet veel gereedschap tot zijn beschikking. Ergens een thermometerhutje een windwijzertje en neerslagmeter. En verder was het een beetje nattevingergevoel. Maar hij deed het niet slecht. Zéker niet slechter dan zijn opvolgers. Vooral omdat hij, méér dan zijn opvolgers, entertainment bracht. We keken uit naar het weerbericht. Niet om het weer, maar om Armand. En we vergaven het hem graag als hij er finaal naast had geslagen.
Maar na zijn dood ging de weersvoorspelling écht, en dan wel letterlijk en figuurlijk, de hoogte in. Massas satellieten werden de ruimte in geramd. Het astronomisch hoge prijskaartje werd door zowat de hele wereldbevolking opgehoest. Nú pas zou de weersvoorspelling precies zijn zie! Moést wel, als het zoveel had gekost!
Terwijl ik dit schrijf op zondagmorgen tien uur, kijk ik naar de buienradar in de sidebar van mijn pc. Ook alweer zon dingetje dat satelietgestuurd wordt. Het zou hier volgens dat ding al een uur pijpestelen moeten regenen! Maar een bescheiden zonnetje is bezig door de wolken te breken, en het is al de hele morgen droog!
Hé? Hoeveel hebben al die satellieten ons wel gekost? Die satellieten die uiteindelijk allemaal samen geconcentreerd dat buienradartje besturen? Om uiteindelijk enkel maar de info te geven die Snoecks almanak ons honderd jaar geleden ook verschafte? Nattevingerwerk? Je zou het moeten geloven!
Voor gisteren, zaterdag dus als ik dit schrijf, werd ons door een stralende Frank Deboosere een heerlijke nazomerdag voorspeld. Nu weet ik niet hoe het zat in het binnenland, maar aan de kust hebben we de hele dag geen zon gezien! Wél warm en droog. Dat wel. En een terrasje hebben we ook kunnen doen. Maar onder een heerlijke nazomerdag versta ik toch iets zonnigers dan een compleet toegedekte hemel.
Voor vandaag dan weer zou het minder zijn. Ja. Qua temperatuur lijken ze wel gelijk te hebben. Maar er is zon en de wolken beginnen te verdwijnen. Spijtig voor mijn buienradar, want volgens dié zou het nog steeds water moeten gieten.
Nu neem ik wel graag aan dat de weersvoorspelling in België niet zo makkelijk is. Erg wisselvallig. Erg streekgebonden. En vooral de kust heeft een eigen microklimaat dat soms sterk afwijkt van het binnenland.
Heb ik alle begrip voor. MAAR! Waarom wordt daar in Brussel dan geen rekening mee gehouden? Of telt de Belgische weersvoorspelling alleen maar voor Brusselaars? Leven er dan geen mensen aan de kust? Of zijn kustbewoners geen Belgen?
En kijk nu breekt de zon helemaal door en stop ik met schrijven: eerst een wandeling maken met Chico in die gietende regen die mijn buienradar aangeeft. En toch neem ik, koppig als ik ben, geen paraplu mee.
Zo. We zijn anderhalf uur later mijn buienradar geeft nog steeds stromende regen aan, en toch ben ik kurkdroog thuisgekomen! Ergo: buienradar wordt bij deze van mijn pc afgegooid. Leugenradars hoef ik niet! Dat hij niet kan voorspellen wat er binnen een uur komt, tot daar. Maar dat hij zelfs niet weet wat het nú doet en een uur geleden deed? Dat vind ik er een pak over. De prullenbak in dus.
Wat moeten we nu besluiten uit dit alles? De technologie mag dan wel al met grote stappen vooruitgegaan zijn, maar ik vraag me af hoe het gesteld is met de mens achter die technologie. De mens die het allemaal moet interpreteren. De mens die beschikt over een miljarden verslindend arsenaal aan gereedschap maar er toch niks van bakt!
En ik kan dan ook niet anders dan besluiten:
Vroeger had je stalen mannen op houten schepen. En ze wisten het te maken.
Nu heb je houten mannen op stalen schepen. En ze bakken er niks van.
Ze vertrouwen op de technologie. Onvoorwaardelijk. Ze vertrouwen op computerprogrammas die de gegevens dan op hun beurt weer analyseren en netjes op het scherm zetten. En juist daardoor verliezen ze de allerhoogste technologie ter wereld uit het oog en doen daar niets meer mee: het menselijk brein. De menselijke feeling.
Iedereen kan weerman spelen tegenwoordig. Je leest af wat op het scherm van je pc komt, en verkondigt dat. Punt.
Koffiedik kijken, zoals Snoecks almanak destijds? Voorspellen in de letterlijke zin van het woord? Allemaal voorbijgestreefd. Scherm aflezen en gedaan.
Worden we nu beter ingelicht over het weer?
Neen. We zijn er alleen handenvol geld aan kwijt.
Hoe dat komt?
Omdat de gebruikers van dat prachtige en dure gereedschap het niet weten te gebruiken zoals het hoort. De programmas niet feilloos weten te programmeren. Dat werkje volgens eigen inschatting invullen. En er verder alleen maar stom naar kijken. Er geen conclusies uit trekken. Niét uit de juiste gegevens, niét uit de foute.
Maar nu hoor ik al veel mensen denken: Hé hé, toch klopt het weerbericht heel dikwijls hoor!
Ja soms klopt het haarfijn in stabiele periodes. Als het wekenlang heet is of wekenlang vriest. Als zelfs een hond zou ruiken dat er geen verandering in de lucht zit! Dan hoéven we ook geen weerbericht om dat te weten. Maar zodra die stabiliteit verdwijnt, verdwijnt ook de juistheid van de VOORSPELLINGEN.
Tweewielers op de baan mieren in het verkeer worden niet opgemerkt door automobilisten, lopen daardoor meer kans aangereden te worden en zijn de sigaar bij ongeval
Hoe dikwijls horen we die uitspraken niet op TV?
Hoeveel maatregelen zijn er al niet genomen om ze beter te laten opvallen? Dag en nacht met licht moeten rijden bevoorbeeld! Belachelijk en funest voor de kleine batterij! Heeft dat geholpen? Neen. De reden daarvan is dat het probleem niet steekt in niet opmerken maar in minimaliseren en negeren. Mét of zonder licht.
Ik reed een kleine 20 jaar moto bij de politie, en reken maar: we werden maar al te goed opgemerkt! Van mijlenver achteruit of vooruit. Hoe zou dát nu komen? Politie-embleem op de moto? Felle kleurtjes? Witte motos? Neen hoor! Onze eerste motos waren zwart en onopvallend. Pas later kwam wit in zwang. Maar dat maakte allemaal niet uit. Ze zágen ons wel!
We werden opgemerkt omdat we een potentiële kans op een boete en dus een bedreiging betekenden voor de automobilisten, en ze dus plots dubbel voorzichtig en heel voorbeeldig gingen rijden. Ons gewillig vrij baan gaven. Braaf waren als schaapjes in de weide. Niet opmerken? Kom nou Automobilisten zien motos net zo goed als autos. Beter zelfs, want motos zijn een minderheid en minderheden vallen altijd op in de massa. Negeren is hier een beter woord.
En als ze motos negeren, er geen rekening willen mee houden, dan is dat enkel maar omdat ze zelf in een groter én veiliger voertuig rijden. En bovendien niet graag worden ingehaald in de trage file door dat kleintje. Want ze wanen zich veel beter dan hij!
Nog maar eens een voorbeeld van het egoisme van de doorsnee chauffeur en van het recht van de sterkste op de weg. Zodra een mens in de auto stapt wordt hij een wolf: grommend tegenover kleintjes, laf ten aanzien van groteren die hem pijn zouden kunnen doen.
Het zijn ook dié mensen die steen en been klagen over 4X4 voertuigen en ze van de baan willen. Om ecologische redenen? Om veiligheidsredenen? Helemaal niet! De enige reden is dat ze zich naast zon voertuig weer klein voelen. En ze willen zich niet klein voelen. Krijgen daar minderwaardigheidscomplexen van! Het wolvenbloed voelt zich bedreigd. Gelukkig is de overheid nog niet in dié nonsens getrapt.
Alle maatregelen om motos beter te laten opvallen in het verkeer zijn bijgevolg pleisters op een etterende wonde. Etter als afvalproduct van het gevoel de grootste te willen zijn.
Het scenario begint nogal dikwijls als volgt: een zenuwslopend trage file. Een motorrijder baant er zich een weg door. Een automobilist ziet het gebeuren in zijn spiegel. Denkt, gefrustreerd door het fileleed, bij zichzelf:
- Jij niet hoor kleintje! Mij kom je niet voorbij!
Het is helemaal niet de bedoeling een ongeval uit te lokken. Het is enkel een gefrustreerde reactie. In plaats van netjes rechts in zijn rijstrook te blijven of zelfs vriendelijk wat meer naar rechts te wijken, gaat de automobilist juist nog wat linkser rijden. Probeert zijn hele persoonlijke rijstrook te gebruiken. Zich als het ware te verbreden! Niét uit moordzucht, maar gewoon om de inhalende motorrijder wat dwars te zitten. Zijn beweegreden:
- Dat ventje moet niet proberen er sneller te zijn dan ik, want ik heb de grootste!
En dan gebeurt het Motorrijder op de grond automobilist verschrikt en in shock, want dat was écht niet de bedoeling tja allemaal vijgen na Pasen natuurlijk!
Ik bedoel maar: niet opgemerkt is een drogreden. Een drogreden die ertoe geleid heeft dat motorrijders nu al sedert een tiental jaar met licht moeten rijden om beter gezien te worden. Een nuloperatie die alleen maar goed is voor de fabrikanten van batterijen en lampen.
Een identiek verschijnsel doet zich voor bij wegeniswerken. Ooit gebeurde het signaleren van werken nogal lukraak, naar gelang de stemming van de aannemer en het aantal verkeerstekens dat hij in voorraad had. Rond 1976 kwam een strengere wet die toestand veranderen. Voortaan moesten de werken volgens haarfijn bepaalde regels worden gesignaleerd. Was zondermeer goed bedacht en stak degelijk in elkaar voor elk soort werken.
Hoera! Dacht iedereen. Gedaan nu met ongevallen door gebrekkige signalisatie. Maar we dachten verkeerd. Nog evenveel ongevallen, en nog evenveel excuses: We hebben de signalisatie niet gezien.
Reactie hierop van de overheid, haar in het oor gefluisterd door de nieuwe verkeersspecialisten: nog méér verplichte signalisatie, en nóg meer en telkens méér meer. Ik denk dat wegeniswerken tegenwoordig méér kosten aan signalisatie dan aan mankracht en materiaal. En helpt het? Neen! Want wat baten kaars en bril als de uil niet zien en wil?
Het enige probleem is het feit dat veel te veel geluisterd wordt naar drogredenen, bedoeld om eigen fouten te verdoezelen. Die brokkenmakers reden gewoon half suf in de file en keken enkel maar verveeld naar het achterdeel van hun voorganger. En of je daar nu honderd of duizend verkeerstekens plaatst, wie niet kijkt ziet ze natuurlijk niet!
Maar maak een diepe put in de baan, en zet er één politieman voor. Géén voorsignalisatie vanaf 5 kilometer Géén bos van verkeerstekens. Welnu, niémand zal in die put rijden, want die politieman, dié hebben ze gezien hoor! Hoe komt het dan dat ze de honderd verkeerstekens niét zagen?
Ra ra
Ik begrijp het ook niet echt, maar heb een vaag vermoeden: selectieve alertheid. Alert op alles wat ze persoonlijk zou kunnen schaden.
Voor wat ze niét lijkt te kunnen schaden: ogen dicht en hersenen in slaapstand!
Ik heb zojuist eventjes zon hoge koksmuts opgezet, en nu gaan we eens lekker gaan koken! Weer eens wat anders dan altijd weer te vitten op de blunderpolitiek! Al heeft dat laatste ook wel zijn charmes: je hoeft niet langer naar het circus om clowneske toestanden te zien. Het ziet er namelijk naar uit dat alle clowns naar de Wetstraat verhuisd zijn. Niet verwonderlijk dat de circussen leeglopen!
Wat we dit keer gaan koken? Een raadrecept! Want de smaak van het eindresultaat moet geraden worden! Hoe het zal smaken moet elk voor zichzelf, volgens zijn eigen karakter en intellect, maar proberen uit te maken.
Ach, je kunt het wel: als je een TV kok bezig ziet, nauwlettend volgt wat hij allemaal in de pan gooit en wat hij ermee doet, dan kun je de smaak van het afgewerkte product toch min of meer raden hé?
Hier volgt het recept:
Verloederde stoemp.
1. Als recipiënt neme men een prachtig landje. Bijvoorbeeld een landje dat eendracht maakt macht hoog in zijn vaandel droeg. Waar je s avonds laat ongestoord, veilig en rustig kon wandelen. Waar parken en bossen nog voor de verpozing van de inwoners dienden. Waar de oudjes buiten gezellig zaten te keuvelen op warme zomeravonden. Waar je nog niet met kogelvrij glas en stalen deuren je privacy moest beschermen. Waar je je nog niet in een pausmobiel moest verplaatsen.
2. Gooi daar vervolgens een grote portie allochtonen in. Hoe meer hoe pikanter de smaak straks wordt.
3. Eikens hoeven niet. Wacht gewoon tot de allochtonen die zelf hebben gelegd. (Troost je. Lang zul je niet moeten wachten!)
4. Importeer uit de meest criminele landen een handvol misdadigheid en strooi dat er rijkelijk over.
5. Schaf de bewaking van je landsgrenzen af. De brave burger moet maar zichzelf bewaken.
6. Legaliseer landsvreemde godsdiensten en subsidieer ze. Geef ze pakken geld en gooi dat mee in de stoemp.
7. Als de allochtonen niet mee kunnen in het onderwijs, verlaag dan de kwaliteit van dat onderwijs tot een voor achterlijken aanvaardbaar niveau. De brave burgerkindjes moeten maar efkens een stappeke achteruit doen. Hoe dommer die worden, hoe minder ze de valse ingrediënten in de stoemp zullen smaken.
8. Laat eigen volk verkommeren en laat de OCMWs zich vooral richten op vreemdelingen of criminelen die geen geschikt werkterrein vinden. Kansarme criminelen dus! Voeg die rijkelijk toe aan het zootje.
9. Bouw sociale woningen. Stop die vol met vreemden en zet autochtone kansarme Vlamingen op een ontmoedigend lange wachtlijst. Die lijst versnipper je daarna en voegt ze snipper per snipper aan je stoemp toe.
10. Zorg ervoor dat Achiel heel gemakkelijk te vinden is voor Achielzoekers en laat Achiel ze ook in alle luxe ontvangen, bepamperen en voeden.
11. Vorm daarvoor, wat voor de eigen daklozen niet kon, leegstaande kazernes om tot luxueuse verblijfplaatsen voor Achiels genodigden.
12. Draai dit alles grondig door een gelijkekansenmolen en zie hoe mooi het geworden is.
13. Nu nog een half uurtje in de oven en de verloederde stoemp is klaar.
14. Warm serveren op bordjes met opschrift: ZONDERHAATSTOEMP.
En nu even raden waar onze stoemp zal naar smaken. En kan ik meteen het grote geheim van deze stoemp onthullen: elk zal ze namelijk anders ervaren!
Politici en onwetende jankerds zullen zeggen: heerlijk hartig gekruid. Smaakt naar nog. Jan met de pet zal zeggen: eerst even kijken wat de nieuwslezer er vanavond van vindt. De modale burger zal vragen of dat recept in de krant stond. Want alleen dan kan het lekker zijn. De snob zal eerst marktonderzoek doen: smaakt het trendy? Is het culinair correct? Eten ze dat ook in Hollywood? En de kiezer die zal er nog een schepje bovenop doen in het kieshokje en het gewillig slikken.
Nét wou ik inspiratieloos beginnen schrijven, wél wetende dat dit op weinig goeds zou uitdraaien, toen een mail binnenliep van een vriend, die mijn inspiratie weer deed opborrelen. Ik geef hem hier dan ook maar integraal weer:
Ken jij de kostprijs van een Belgische gedetineerde, overgeplaatst naar Nederland ?
164 Euro per dag
of 4920 Euro /maand!!!!!!!
Hoeveel bedraagt je pensioen ?
En wat heb jij dan wel uitgestoken dat je zo weinig krijgt ?
Doorsturen aan je gepensioneerde vrienden.
Het is een echte schande: bedankt aan al onze politici !
-o-o-o-o-o-o-o-
Helaas! Daar gaan we weer met de zoveelste Belgenmop!
In België is er geld voor criminelen. Is er geld voor asielzoekers. Is er geld voor allochtonen. Is er geld voor vijandige religies. Is er geld voor Islamonderricht. Is er geld voor luiaards en parasieten.
En wij? Waar staat de brave burger in deze krijgende rij?
Nergens natuurlijk. Logisch toch? Brave burgers behoren niet tot enige krijgende partij. Die zijn namelijk de betalende partij! Die zijn de partij die het gelag (en vooral gelach) betalen.
Verguisden wij ooit de Italiaanse maffiapraktijken? Omdat die de georganiseerde misdaad steunden? Ach jongens, dat is maar klein bier in vergelijking met wat onze regeringen steunen met het zuurverdiende geld van eigen volk.
Niet alleen verzuren deze parasieten de hele samenleving! Als ze tegen de lamp lopen dan is het nog maar eens de brave burger die gestraft wordt: hij mag rijkelijk de hotelkosten voor dat gespuis betalen.
Laat ons dan maar bidden dat ze niét tegen de lamp lopen. En als ze dat wél doen, dat de rechters ze maar meteen vrijspreken bij gebrek aan voldoende luxueuze opvang. De onveiligheid nemen we er dan maar bij!
Hoor ik daar iemand zeggen dat het niet de schuld van de politici is dat de criminaliteit de pan uitvliegt? Dat deze evolutie niet had kunnen worden voorzien?
Oh nee? Wat dachten ze dan te kweken toen ze criminaliteit en armoede gingen importeren? Waar dachten ze te geraken met de honderden verwennerijtjes voor die vreemden? Wat was hun doel met de snel Belg wet?
Hadden ze het anders gedacht? Dan hebben ze enkel maar bewezen het niet te kunnen. Want als je alle ingrediënten voor een gevaarlijke springstof samenvoegt en je hoopt daarmee een middeltje tegen hoofdpijn te maken, dan ben je écht wel rijp voor het gekkenhuis!
De jaren 70 waren kenmerkend voor de fusies van gemeenten. De regering vond dat teveel gemeenten te hoge kosten aan personeel en zo meebrachten en drong aan op fusies. Ook mijn gemeente liep er in!
Twee kustgemeenten fusioneerden! Amai! Waar beide gemeenten altijd broederlijk naast mekaar hadden geleefd bleken, na de fusie, de verschillen enorm: een toeristisch gerichte gemeenschap en een op de visserij toegespitste gemeenschap. Moest kunnen. Vond iedereen. Er waren nooit problemen geweest tussen beide gemeenschappen. Tot puntje bij paaltje kwam!
Van beide gemeentebesturen één maken gaf, administratief, geen probleem. Maar beide volksgemeenschappen zélf door één enkel bestuur laten regeren en laten verbroederen dat bleek andere koek!
Ook het nu gemengde gemeentepersoneel ging erg stroef samenwerken. Het klikte niet echt. Procedures verschilden, elk vond zijn eigen werkwijze de beste kortom, de problemen waren niet uit de lucht en dat bleef duren. Jaren decennia Op sommige administraties verbeterde het in andere werd het er alleen maar slechter op.
En nochtans, geen der beide gemeenschappen was slechter of beter! Alleen maar anders. De samenwerking bleef, zélfs daar waar het goed liep, toch altijd weer ietwat geforceerd.
En waar het bij fusies onder buurgemeenten al goed spaak begon te lopen, ging de regering, wereldvreemd als ze was, ons nu ook nog eens opdringen om multicultureel te gaan denken. De gedachte daarachter was heel idealistisch: één wereldbevolking. Iedereen gelijk. Meng de culturen. Meng de rassen. Tot er nog maar één enkel wereld- ras bestaat. Iedereen gelijk en iedereen aan dezelfde kar trekken.
Heel leuk bedacht. Heel mooi uitgevogeld. Maar een beetje infantiel. Het zou inderdaad moeten kunnen lukken in theorie. En als mensen geen mensen waren! Als mensen niet menselijk dáchten.
Maar toch! Het zou inderdaad kunnen lukken op termijn. En met termijn spreek ik dan wél over een duizendtal jaar. Een duizendtal jaar ellende en strijd. Willen we dat? Ik vrees van niet!
Een multicultuur scheppen is een kwestie van minstens een millennium. Daar ben ik van overtuigd. Maar heb het er niet voor over! En ik vrees dat maar weinigen, eens ze dat zouden hebben begrepen, het er nog zouden voor over hebben.
Daar waar een fusie van gemeenten al zoveel onderlinge problemen geeft tussen mensen van dezelfde aard, strekking en cultuur Hoe moet dat dan met totaal anders ingestelde rassen? Wiens cultuur zal primeren? Wiens religie zal primeren? Wiens prioriteiten zullen eerst aan bod komen? Wie zal zich trekpaard voelen? Wie zal zich slachtoffer voelen? En dat alles voor hoelang?
Neen mensen. De realiteit heeft het ons ondertussen trouwens al bewezen: tenzij we duizend jaar geduld hebben zal het nooit lukken! En dan nog: wiens hoofd zal binnen duizend jaar pijn doen? Hoe zal de wereld er binnen duizend jaar uitzien? Hoe zal de politiek zich tegen dàn hebben ontwikkeld?
Het is spijtig. Dat geef ik grif toe. Maar het kan niet dat we vele tientallen generaties moeten laten boeten voor een idioot-idealistische gedachte. Het gaat té sterk tegen onze menselijke natuur in om dat klusje binnen enkele generaties geklaard te krijgen.
De natuur heeft rassen geschapen, en de natuur lijkt die rassen ook te willen behouden en beschermen. Want zodra er sprake is van enige vermenging gaat onze eigen natuur op de achterpoten staan en wil geen duimbreed wijken.
En zoals alle tegennatuurlijke dingen: HET WERKT NIET! De mens wil wel. Maar zijn natuur werkt het tegen.
Hoe dat komt? Wel, elke gemeenschap vormt een eigen entiteit met eigen wetten, ontstaan uit eigen noden. Eigen oplossingen, ontstaan uit eigen ervaringen met problemen. Eigen uitdrukkingen, eigen manieren van denken en dan spreken we nog niet van tegenstrijdige religies! Spreken we nog niet van vooruitstrevendheid of achterlijkheid! Van vooruit willen of halsstarrig willen blijven staan, de voorpoten gestrekt! Ook niet van ras of kleur
Die verschillende entiteiten tot één proberen samen te smelten is om problemen vragen. Als het al zo is tussen twee buurgemeenten, hoe moet het dan met andere rassen?
Ik heb, door een mini-cultuurvermenging te hebben meegemaakt, geleerd dat de tijd om alle wrevel tussen twee buurgemeenten weg te werken, toch wel op een vijftigtal jaar mag worden geschat. Ben ik mis, dan zal het eerder méér dan minder zijn. En dan wil de overheid multicultuur? Belachelijk!
Neen! Een multiculturele gemeenschap willen kweken in amper enkele decennia is geloven in Sinterklaas! Hier moet met millennia worden gerekend. En wat mij betreft, laat het dan maar voor de moeite. Laten we maar liever vredig samenleven, elk in zijn land, dan allemaal samen ruzie stoken in één land en dat land naar de knoppen helpen.
September is altijd al een rare maand geweest voor mij, en dat verbetert er niet op. Vroeger was 1 september voor mij het begin van mijn eigen leven: de toeristen waren naar huis, de kust was weer van ons, de hopeloze papierstapel op mijn bureau was geslonken tot enkele miezerige blaadjes, en onze eigen vacantie kon beginnen nu het nog geen winter was. Ja, want zo lang er één toerist aan de kust liep was er geen denken aan om verlof te nemen.
Maar al met al was dit nog niet zo slecht! Als wij dan met vacantie gingen, was het groot geweld voorbij en konden we in alle rust genieten. Moesten we niét, als we naar Spanje reden, in een file staan met een miljoen mensen die allemaal besloten hadden precies op datzelfde uur naar precies diezelfde bestemming te rijden om dan gemillimeterd naast elkaar gestouwd van de zon te genieten. Konden we, met een beetje mikken op het tijdstip van de dag, de soms hectische péripherique van Parijs in no time achter ons laten.
En zelfs als we gewoon thuis bleven, konden we dan weer de echte zeelucht opsnuiven, ontdaan van de duizend en een geuren van zonnebrandolie en de kakofonie van honderden draagbare radios. Alhoewel dit laatste fenomeen sterk gedaald is nu de jeugd het met een MP3 spelertje en oortjes doet. Voor wie niet onderlegd is in het taaltje van de jeugd: oortjes zijn oortelefoons. Eigenlijk ook een misplaatst woord: oortelefoon. Telefoon, verwant aan het latijn, betekent vérspreker. Wie spreekt er nu met zijn oren? Hadden ze niet beter oorluidsprekers, oorverdovers of ronduit doofmakers gekozen als omschrijving?
Goed. September dus. Zowat een heel mensenleven in de toeristische sector heeft toch echt wel grote invloed op je levensstijl: als anderen lekker genieten mag jij overuren draaien. Als anderen genieten van een weekendje aan zee is het voor jou hard werken.
Overuren? Jawel hoor! Want toeristen raken altijd alles kwijt. Zijn het hun kinderen niet, dan zijn het hun horloges, armbanden, fototoestellen en weet ik veel. Of ze rijden in de file pardoes op mekaar! Ik zei het hier al ooit: een toerist is iemand die op vrijdagavond zijn verstand aan de kapstok hangt. Met alle gevolgen vandien natuurlijk!
Maar je leert er mee leven te werken als anderen vacantie hebben. Je leert het zelfs appreciëren! Want als jij dan wél vacantie neemt, heb je de ruimte. Als jij je rustdagen in de week hebt, kun je veel meer dan op een weekend. Alle winkels en diensten zijn open, je hoeft niet in een massa te lopen en hebt weeral veel meer ruimte en tijd
Maar nu, met pensioen, is het omgekeerd. Die uitbundige vreugde waarmee ik vroeger 1 september begroette is over. Het geeft nu eerder een gevoel van heimwee. September kondigt alweer het einde van de zomer aan en je probeert nog snel wat van de laatste zonnestralen te genieten. En ach ja ook van de zee die nu, ontdaan van de meeste toeristen, weer echt zee mag zijn in plaats van een massa-zonnecenter.
Nou ja dit jaar was het eerder een massale douchecabine.
Hoedanook, het zijn slimme mensen die, als ze het kunnen, in mei, juni of september komen genieten van de kust. Met kinderen gaat dat natuurlijk niet, want die moeten naar school.
En alles wel beschouwd heb ik mijn gehele leven tot de gelukkigen behoord die niét als massaproducten in de rij moesten gaan staan: in de rij op de weg, in de rij aan het ijsjeskraam, in de rij op de luchthaven, in de rij aan de balie van je hotel, in de rij aan de tegenwoordige zelfbedieningseetbakken in de industriële hotels, de naam hotel nog nauwelijks waardig brrr! Ik denk echt niet dat ik een dergelijke levensstijl lang zou volhouden. Bleef dan maar liever thuis!
En ik vraag me dikwijls af: stel dat ik nu wél een nine to five job had gehad, en vacantie als iedereen vacantie had. Zou ik dan ook zon massaproduct zijn geworden dat zich gewillig laat meeslepen in de massa-industrie die het toerisme geworden is?
Ik denk het niet. Ligt niet in mijn karakter. Waarschijnlijk zocht ik juist daardoor ook nooit een nine to five job.
Ik denk dat ik in dit geval nog liever enkele verlofdagen zou laten vallen om toch vooral niet met de massa mee te moeten vertrekken en terugkomen. En als vacantiebestemming een stukje wereld had gekozen waar mijlenver in de omtrek geen toerist te bespeuren viel. Waar ik kon opgaan in de autochtone bevolking. Waar ik geen zelfklever op mijn voorhoofd hoefde te plakken met in grote letters Toerist op, zodat iedereen kon zien dat ik een melkbare koe was.
Want dat doén ze wel, die massatoeristen. Al is het wel niet létterlijk met een zelfklever, dan toch wél met hun manier van doen, van zich (zo onnozel mogelijk) te kleden, van praten, eisen stellen, klagen, en zelfs van ruiken. Jawel hoor! Ik ruik ze van kilometers ver. Vinden zich, als ze zich zo opstellen, niet eens idioot maar juist interessant en doen er àlles aan om zich toch als toerist te laten opmerken, herkennen of erkennen. Wàt dat dan ook maar mag inhouden! Weten, gelukkig voor hen, niet hoe de autochtone bevolking ze achter de rug uitlacht, zo herkenbaar als ze zich voordoen!
Maar de autochtone bevolking zwijgt! Wil de begeerde melkkoetjes niet tegenspreken! Uitmelken en zwijgen is hier de boodschap.
En dan kwam september
Wég het grote geweld en de idioterie.
En toch was de kust dan niet eensklaps leeg. Neen. Dan kwamen de ouderen, die geen kinderen en verplichtingen meer hadden. Die ook niet meer vonden idioot te moeten doen om respect af te dwingen hm ik spreek wél over vroeger hé? Over vorige generaties! Want helaas is zelfs dàt al aan het veranderen! En god weet hoe het nog zal veranderen eens de bepamperde jongeren van tegenwoordig vitterige ouderen zullen worden!!!
Maar destijds hadden we met die ouderen geen problemen. Die brachten namelijk ook hun hersenen mee! Vonden nog niet dat ze het oplossen van hun bekakte probleempjes aan de bevoegde instanties moesten overlaten. God zij dank!
Daar ga ik weer met mijn moraal! Ik weet het! Sorry!
De tegenwoordige morele trend = Geen moraal.
Tot wat dit geleid heeft zien we dagelijks op straat en op TV. Tenminste als we niet blind zijn, en dat zijn helaas blijkbaar velen onder ons!
Wat zou dan wél de tegenwoordige moraal moeten zijn?
Heel simpel. Zoals alle ware ideologieën. Een weegschaal in balans. Zuivere natuurkunde! Pure logica. En dus: LOON NAAR WERKEN. Want mensen die één dag werken, en dan voor de rest van hun leven op genadegeld teren dat kan helaas niet blijven duren. Daar slaat de balans al te ver over! Daar moet de werkende mens zwaar de schouders onder zetten om die balans weer omhoog te halen! En vroeg of laat wordt die mens verpletterd onder de (belastings-) druk.
Dat vertegenwoordigt toch wel het grootste gedeelte van het belastingsgeld van de werkende burger!
Nu hoor ik geniepige stemmetjes zeggen: En de gepensioneerden dan? Parasiteren die ook niet? Neen. Tenminste niét diegenen die hun leven lang werkten. Die betaalden tijdens hun actieve loopbaan dubbel en dik voor hun pensioen. Dat dit geld nu naar vreemden vloeit is niet hun schuld, maar die van de politici!
De tegenwoordige mens vindt, omdat hij toevallig in een bepaald land leeft waar sociale voorzieningen hoog in het vaandel staan, dat hij op alles RECHT heeft wat dit land te bieden heeft. Zélfs vreemden vinden datzelfde, zodra ze hier voet aan wal zetten. Dat aan rechten ook plichten verbonden zijn wordt toch oh graag vergeten.
Dat deze vlieger niet kan blijven opgaan, zou een hond kunnen ruiken. Dat de balans op die manier nooit in evenwicht zal komen eveneens. Politici echter begrijpen dat niét.
Want steeds meer mensen doen niéts en blijven toch maar profiteren van alles wat anderen presteren. Op kosten en dank zij het zweet van de mensen die wél iets doen. Politici weten dat wél, maar kijken de andere (gemakkelijkste) kant op onder het motto: We erfden het zaakje zo, en we blijven het maar zo runnen. Punt.
Tiens! Is dàt leiden? De scheve muur die je voorgangers bouwden verder scheef of nog schever voortbouwen? Getuigt dàt van politiek initiatief? Van politieke vernieuwing waar ze het zo graag over hebben? Verder knagen aan het door de voorgangers reeds totaal afgekluifde been?
Laten we de zaken even herleiden tot het elementaire. Stel dat er geen technologie is. Geen landsgrenzen, geen regeringen en geen sociale voorzieningen. Dat we hier gewoon met zijn allen vrij rondlopen en doen wat we willen. Geen plichten en geen rechten. Maar toch: om te overleven moet je kunnen eten! Dat is het enige wat je aan jezelf verplicht bent. Een zuiver natuurlijke plicht als je wilt overleven. En om te kunnen eten zul je toch, willen of niet, iéts moeten doen!
Hoe zullen we aan voedsel komen? Enkel maar door zelf de handen uit de mouwen te steken: groenten cultiveren, dieren ofwel kweken, of er op jagen. En dan mogen we ook nog zelf die dieren doden, villen, scheiden, bereiden, om uiteindelijk te kunnen voldoen aan onze honger.
Dàt is in feite het logische natuurprincipe: wil je iets, dan moet je er wat voor doen. Wil je niéts doen? Dan heb je ook niets te eten! Simpel toch?
Politici hebben dat heel natuurlijk systeem ondertussen al zover weten te verkrachten dat dit alles helemaal niet meer hoeft. Waaróm zou je nog werken als de regeringen het zuurverdiende geld van de werkende bevolking toch weten te stelen en uit te delen aan de grootste luiaards onder ons?
Akkoord: de meesten onder ons (ikzelf inbegrepen) moeten niets van die bloederige toestanden die voortvloeien uit doden om te overleven. Dieren slachten en zo brrr!
Maar gelukkig, daar bestaan slachthuizen voor en mensen die het wél willen doen om hun boterham te verdienen. Daar bestaat de vleesindustrie voor. Van déze klus zijn we toch lekker vanaf. Omdat andere mensen hun verantwoordelijkheid ten opzichte van de maatschappij opnemen en dit klusje voor ons klaren.
Maar vraagt dat niet om een tegenprestatie? Als bepaalde mensen ons van voedsel weten te voorzien, is het dan niet normaal dat we iets terug doen voor die mensen?
Jawel toch? En zo is onze huidige maatschappij ontstaan: elk draagt zijn steentje bij op een of andere manier, zodat het allemaal netjes in evenwicht blijft. De een is goed in cultiveren, de ander in slachten, weer anderen in vis vangen of in kleren maken. En in principe zou een soort ruilhandel de juiste producten bij de juiste mensen moeten kunnen brengen.
Wel, die ruilhandel is er! Ze heet economie. Wat noch min noch meer is dan een meer gesofistikeerde ruilhandel. Zou prima moeten werken. Maar het werkt niét! Het werkt niét omdat het natuurlijk evenwicht zoek is. Omdat er teveel parasieten onder ons zijn.
Waar is het evenwicht tussen de slachter, die van s morgens tot s avonds in het vuil moet werken, en de dikke vette profiteur, die met OCMW- of dopgeld een biefstuk koopt? Ja, zelfs nog te lui is hem zelf te bakken en dan maar liever een bereide schotel koopt bij de slager? Die zélf niets doet ter compensatie. Zelf op geen enkel gebied de handen uit de mouwen steekt. Van wiens tafel eet zon parasiet? Van de onze natuurlijk! Rijk gedekt met waren die betaald werden met geld dat via ons belastingsgeld naar de OCMWs, ziekenkassen en werklozensteun vloeit.
We betalen zelfs de taxi om hem in alle luxe naar het OCMW te brengen!
Als dit écht uit solidariteit met minderbedeelden, zieken en invaliden was, zou ik hoera roepen. Maar dat is het niet. Het belastingsgeld vloeit in grote stromen naar profiteurs. Naar vreemden. Naar eigen volk dat werkschuw is. Naar parasieten die de maatschappij uithollen.
Niks doen en van alles profiteren? TV moeten? Auto moeten? Computer moeten? En zelf totaal niks presteren? Kom nou. Dit druist tegen alle natuurwetten in. Legt een zware hypotheek op de samenleving. Laat alle weldenkende mensen meebloeden. Laat de goeden betalen voor de slechten.
Maar helaas tegenwoordig kan dit. Dank zij onze idiote politici. Dank zij die lieden die, als ze het écht met hun eigen intelligentie zouden moeten doen, het niet verder zouden schoppen dan hoogstens ergens een job bij de reinigingsdienst.
Maar ja ze hebben goede ellebogen hé? Hadden ze maar even goede hersens!
Voor één keer geef ik hieronder een bericht integraal weer zoals ik het vrijdag uit het Google-nieuws plukte. Het is te interessant om het verkort weer te geven.
Vlaams Belang feliciteert Antwerpse magistraten
(02/09/2011) Mijlpaal in het immigratiedebat Vlaams Belang feliciteert Antwerpse magistraten en hekelt intimidatie De Clerck Het Vlaams Belang is bijzonder tevreden over de haarscherpe analyse van de hoge Antwerpse magistraten Liégeois en Van den Bon over de actuele politieke toestand. De beide magistraten bevestigen hierbij op een ijzersterke wijze wat het Vlaams Belang al zovele jaren aanklaagt: de immigratie in dit land loopt totaal uit de hand.
Parketmagistraten en arbeidsauditeurs zijn beter dan wie ook geplaatst om te weten wat er in onze steden aan de hand is. Niet alleen de hoge criminaliteitsgraad is een rechtstreeks gevolg van het lakse immigratiebeleid maar ook vele misbruiken in de sociale zekerheid hangen daarmee samen. De immigratie is zodanig massaal en ongecontroleerd dat ons hele sociale stelsel er op termijn door kan bezwijken.
Zeer terecht verwijst advocaat-generaal Piet Van den Bon ook naar de ondergrondse economie die met deze oncontroleerbare immigratie samenhangt en die onmeetbaar veel schade kan toebrengen aan onze verzorgingsstaat. Tegelijk bevestigt de auditeur-generaal het erg bescheiden karakter van de aangepaste wet op de gezinshereniging en van de aangekondigde verstrenging van de nationaliteitswetgeving: Ze kunnen als signaal een angstverdrijvende uitwerking hebben op de ongeruste burger, wat positief is, maar de uitwerking op het terrein zal minimaal zijn. Het Vlaams Belang stond tot op heden alleen met deze kritiek.
Ook het asielmisbruik wordt in onverbloemde termen gehekeld: Sedert het begin van de jaren 70 is er een immigratiestop van kracht. Daar staat echter tegenover dat er jaarlijks tienduizenden mensen naar ons land blijven komen, via de asielpoort, die onder de banier van de conventie van Genève een vrijbrief verschaft om hier onderdak te krijgen. Het asiel ( ) is echter ook vaak een voorwendsel om hier binnen te geraken voor zij die niet op de vlucht zijn voor het regime van hun land. ( ) Elke advocaat die met dit soort zaken te maken heeft, zou zich moeten afvragen of hij zich niet medeplichtig maakt aan het asieltoerisme door voor elke cliënt die zich voordoet als politiek vluchteling een procedure op te starten. Wij hadden het niet beter kunnen formuleren.
Het Vlaams Belang is verheugd dat deze scherpe taal eindelijk ook eens vanuit een onverdachte hoek mag komen. De Antwerpse Mercuriale Liégeois-Van den Bon mag zonder overdrijven beschouwd worden als een mijlpaal in het immigratiedebat. Niet langer het Vlaams Belang staat hier terecht maar wel de hele politieke klasse, die van het land een puinhoop aan het maken is. Het is niet langer het Vlaams Belang dat de democratie bedreigt, maar wel de machtspartijen zelf.
Het is dan ook de hoogste tijd voor een grondig en breed politiek debat over het immigratiethema, zonder taboes. Al vrezen wij dat er daarvan in een Belgische context nooit sprake zal zijn. Justitieminister De Clerck probeert het debat nu reeds in de kiem te smoren door procureur-generaal Liégeois te intimideren. Indien De Clerck een echte democraat was, dan zou hij de Mercuriale aangrijpen om een groot parlementair debat op gang te trekken.
Uitgerekend vandaag stelt het Vlaams Belang zijn grootschalige campagne voor over het opdoeken van België. Het immigratiedebat speelt daarbij een belangrijke rol en komt in onze folder prominent aan bod: een streng immigratiebeleid zal immers enkel mogelijk zijn in een onafhankelijk Vlaanderen. Zolang België bestaat, zullen de Franstalige partijen alles doen om de grenzen wijd open te houden, met de nauwelijks verholen intentie om de positie van de Nederlandstaligen verder te verzwakken.
Bruno Valkeniers Bart Laeremans Voorzitter Vlaams Belang Senator
Voilà! Daar gaan eindelijk parketmagistraten en arbeidsauditeurs eens even de naakte waarheid gaan verkondigen! Nooit gedacht dat het juist uit dié hoek ging komen, maar in elk geval: Chapeau voor de moed!!!
Bovendien: het zijn vooral dié mensen die dagelijks met de gevolgen van een idioot migratiebeleid worden geconfronteerd. Zou de al veel te lang drijvende kruik barsten beginnen te vertonen? Het werd hoog tijd!
Ik had eerder gedacht dat ook die groep maar zou blijven zwijgen om politiek correct te lijken. Niet dus! Misschien is dit nog maar één stemmetje in de grote woestijn. Maar misschien ook is dit wel voldoende om een nieuwe trend in te zetten en volgen schoorvoetend de ambtenaren van andere instanties, zoals OCMW en het onderwijs. Om nog maar niet te spreken van het personeel van de asielcentra, en de straathoekwerkers die het ondertussen toch al zouden moeten doorhebben dat ze tegen de bierkaai vechten!
Over mezelf: Bouwjaar: 1941 Geboren: Ja. Geslacht: Neen. Nog levend. Adres: Hier. Beroep: Levensgenieter. Hobby's: Veel. Talen: Ja. Vooral betalen. MEDEDELING: Voor enkel politie-verhaaltjes, klik onderaan deze marge op 'fictie'.
