Het woord ‘voorspelling’ heeft altijd al een mysterieuze, onbetrouwbare en soms ongeloofwaardige klank gehad. Het klinkt ook nostalgisch voor onze generatie. Je denkt dan terug aan de kermis, aan zwarte madammen en kristallen bollen, en snuift weer die vroegere heerlijke geur van oliebollen op, gemengd met een vleugje Eau de cologne of Soir de Paris. Destijds hét parfum dat je smoorverliefd maakte en deed dromen van Parijse nachten onder een heldere sterrenhemel.

Of je denkt terug aan die loden spuittubetjes die je op de kermis kocht en gevuld waren met een waterige oplossing met toch een aardig geurtje. Alle meisjes roken ernaar want alle jongens spoten er maar op los. Die tubetjes waren wel niet gratis, maar ach, ze waren wel een giecheltje of gilletje van een aardig tienermeisje waard.

Allemaal herinneringen die bovenkomen zodra je het woordje ‘voorspelling’ hoort. En toch… voorspellingen zijn eerder iets voor kinderlijke gelovers dan voor serieuze lui.

Bij weersvoorspellingen ligt dat niet anders. Gelukkig is men, ondanks alle high tech van onze samenleving, er het ouderwetse woord ‘voorspelling’ blijven aan koppelen. Maar goed ook. Want voorspellen en koffiedik kijken… dat blijft het wel!

Vroeger hadden we dat kleine blauwe boekje dat jaarlijks verscheen en voor een habbekrats in alle boekenwinkels te koop was: ‘Snoeck’s almanak’. Naast een resem moppen, stond de weersvoorspelling voor het hele jaar er in. Op één januari kon je dus al zien welk weer het op 15 juli zou zijn! Dáár kunnen de tegenwoordige weermannen en -vrouwen een punt aan zuigen!

Het klopte natuurlijk aan geen kanten, maar het was leuk, en af en toe was er wel een toevalstreffer waarbij het juist wél klopte. Reden voor de oudjes om te zeggen: “Zie je wel dat het juist is?” Want ja, die oudjes toen, die wilden toch o zo graag in voorspellingen geloven. Normaal, want iets anders was er niet en mystiek was nog écht mysterieus en niet achterhaald door de wetenschap.

Later was er… Armand Pien. Geestige vent. Nostalgie van de bovenste plank. Gooide er af en toe met de pet naar, maar had ook niet veel gereedschap tot zijn beschikking. Ergens een thermometerhutje… een windwijzertje en neerslagmeter. En verder was het een beetje nattevingergevoel. Maar hij deed het niet slecht. Zéker niet slechter dan zijn opvolgers. Vooral omdat hij, méér dan zijn opvolgers, entertainment bracht. We keken uit naar het weerbericht. Niet om het weer, maar om Armand. En we vergaven het hem graag als hij er finaal naast had geslagen.

Maar na zijn dood ging de weersvoorspelling écht, en dan wel letterlijk en figuurlijk, de hoogte in. Massa’s satellieten werden de ruimte in geramd. Het astronomisch hoge prijskaartje werd door zowat de hele wereldbevolking opgehoest. Nú pas zou de weersvoorspelling precies zijn zie! Moést wel, als het zoveel had gekost!

Terwijl ik dit schrijf op zondagmorgen tien uur, kijk ik naar de buienradar in de sidebar van mijn pc. Ook alweer zo’n dingetje dat satelietgestuurd wordt. Het zou hier volgens dat ding al een uur pijpestelen moeten regenen! Maar een bescheiden zonnetje is bezig door de wolken te breken, en het is al de hele morgen droog!

Hé? Hoeveel hebben al die satellieten ons wel gekost? Die satellieten die uiteindelijk allemaal samen geconcentreerd dat buienradartje besturen? Om uiteindelijk enkel maar de info te geven die Snoeck’s almanak ons honderd jaar geleden ook verschafte? Nattevingerwerk? Je zou het moeten geloven!

Voor gisteren, zaterdag dus als ik dit schrijf, werd ons door een stralende Frank Deboosere een heerlijke nazomerdag ‘voorspeld’. Nu weet ik niet hoe het zat in het binnenland, maar aan de kust hebben we de hele dag geen zon gezien! Wél warm en droog. Dat wel. En een terrasje hebben we ook kunnen doen. Maar onder ‘een heerlijke nazomerdag’ versta ik toch iets zonnigers dan een compleet toegedekte hemel.

Voor vandaag dan weer zou het minder zijn. Ja. Qua temperatuur lijken ze wel gelijk te hebben. Maar er is zon en de wolken beginnen te verdwijnen. Spijtig voor mijn buienradar, want volgens dié zou het nog steeds water moeten gieten.

Nu neem ik wel graag aan dat de weersvoorspelling in België niet zo makkelijk is. Erg wisselvallig. Erg streekgebonden. En vooral de kust heeft een eigen microklimaat dat soms sterk afwijkt van het binnenland.

Heb ik alle begrip voor. MAAR! Waarom wordt daar in Brussel dan geen rekening mee gehouden? Of telt de Belgische weersvoorspelling alleen maar voor Brusselaars? Leven er dan geen mensen aan de kust? Of zijn kustbewoners geen Belgen?

En kijk… nu breekt de zon helemaal door en stop ik met schrijven: eerst een wandeling maken met Chico in die ‘gietende regen’ die mijn buienradar aangeeft. En toch neem ik, koppig als ik ben, geen paraplu mee.

Zo. We zijn anderhalf uur later… mijn buienradar geeft nog steeds stromende regen aan, en toch ben ik kurkdroog thuisgekomen! Ergo: buienradar wordt bij deze van mijn pc afgegooid. Leugenradars hoef ik niet! Dat hij niet kan voorspellen wat er binnen een uur komt, tot daar. Maar dat hij zelfs niet weet wat het nú doet en een uur geleden deed? Dat vind ik er een pak over. De prullenbak in dus.

Wat moeten we nu besluiten uit dit alles? De technologie mag dan wel al met grote stappen vooruitgegaan zijn, maar ik vraag me af hoe het gesteld is met de mens achter die technologie. De mens die het allemaal moet interpreteren. De mens die beschikt over een miljarden verslindend arsenaal aan gereedschap… maar er toch niks van bakt!

En ik kan dan ook niet anders dan besluiten:

Vroeger had je stalen mannen op houten schepen. En ze wisten het te maken.

Nu heb je houten mannen op stalen schepen. En ze bakken er niks van.

Ze vertrouwen op de technologie. Onvoorwaardelijk. Ze vertrouwen op computerprogramma’s die de gegevens dan op hun beurt weer analyseren en netjes op het scherm zetten. En juist daardoor verliezen ze de allerhoogste technologie ter wereld uit het oog en doen daar niets meer mee: het menselijk brein. De menselijke feeling.

Iedereen kan weerman spelen tegenwoordig. Je leest af wat op het scherm van je pc komt, en verkondigt dat. Punt.

Koffiedik kijken, zoals Snoeck’s almanak destijds? Voorspellen in de letterlijke zin van het woord? Allemaal voorbijgestreefd. Scherm aflezen en gedaan.

Worden we nu beter ingelicht over het weer?

Neen. We zijn er alleen handenvol geld aan kwijt.

Hoe dat komt?

Omdat de gebruikers van dat prachtige en dure gereedschap het niet weten te gebruiken zoals het hoort. De programma’s niet feilloos weten te programmeren. Dat werkje volgens eigen inschatting invullen. En er verder alleen maar stom naar kijken. Er geen conclusies uit trekken. Niét uit de juiste gegevens, niét uit de foute.

Willy.

12-09-2011 om 09:25 geschreven door Willy

Tweewielers op de baan… ‘mieren’ in het verkeer… worden niet opgemerkt door automobilisten, lopen daardoor meer kans aangereden te worden en zijn de sigaar bij ongeval…

Hoe dikwijls horen we die uitspraken niet op TV?

Hoeveel maatregelen zijn er al niet genomen om ze beter te laten opvallen? Dag en nacht met licht moeten rijden bevoorbeeld! Belachelijk en funest voor de kleine batterij! Heeft dat geholpen? Neen. De reden daarvan is dat het probleem niet steekt in ‘niet opmerken’ maar in minimaliseren en negeren. Mét of zonder licht.

Ik reed een kleine 20 jaar moto bij de politie, en reken maar: we werden maar al te goed opgemerkt! Van mijlenver achteruit of vooruit. Hoe zou dát nu komen? Politie-embleem op de moto? Felle kleurtjes? Witte moto’s? Neen hoor! Onze eerste moto’s waren zwart en onopvallend. Pas later kwam wit in zwang. Maar dat maakte allemaal niet uit. Ze zágen ons wel!

We werden opgemerkt omdat we ‘een potentiële kans op een boete’ en dus een bedreiging betekenden voor de automobilisten, en ze dus plots dubbel voorzichtig en heel voorbeeldig gingen rijden. Ons gewillig vrij baan gaven. Braaf waren als schaapjes in de weide. Niet opmerken? Kom nou… Automobilisten zien moto’s net zo goed als auto’s. Beter zelfs, want moto’s zijn een minderheid en minderheden vallen altijd op in de massa. Negeren is hier een beter woord.

En als ze moto’s negeren, er geen rekening ‘willen’ mee houden, dan is dat enkel maar omdat ze zelf in een groter én veiliger voertuig rijden. En bovendien niet graag worden ingehaald in de trage file door dat ‘kleintje’. Want ze wanen zich veel beter dan hij!

Nog maar eens een voorbeeld van het egoisme van de doorsnee chauffeur en van het recht van de sterkste op de weg. Zodra een mens in de auto stapt wordt hij een wolf: grommend tegenover kleintjes, laf ten aanzien van groteren die hem pijn zouden kunnen doen.

Het zijn ook dié mensen die steen en been klagen over 4X4 voertuigen en ze van de baan willen. Om ecologische redenen? Om veiligheidsredenen? Helemaal niet! De enige reden is dat ze zich naast zo’n voertuig weer ‘klein’ voelen. En ze willen zich niet klein voelen. Krijgen daar minderwaardigheidscomplexen van! Het wolvenbloed voelt zich bedreigd. Gelukkig is de overheid nog niet in dié nonsens getrapt.

Alle maatregelen om moto’s beter te laten opvallen in het verkeer zijn bijgevolg pleisters op een etterende wonde. Etter als afvalproduct van het gevoel ‘de grootste’ te willen zijn.

Het scenario begint nogal dikwijls als volgt: een zenuwslopend trage file. Een motorrijder baant er zich een weg door. Een automobilist ziet het gebeuren in zijn spiegel. Denkt, gefrustreerd door het fileleed, bij zichzelf:

- Jij niet hoor kleintje! Mij kom je niet voorbij!

Het is helemaal niet de bedoeling een ongeval uit te lokken. Het is enkel een gefrustreerde reactie. In plaats van netjes rechts in zijn rijstrook te blijven of zelfs vriendelijk wat meer naar rechts te wijken, gaat de automobilist juist nog wat linkser rijden. Probeert zijn hele ‘persoonlijke’ rijstrook te gebruiken. Zich als het ware te verbreden! Niét uit moordzucht, maar gewoon om de inhalende motorrijder wat dwars te zitten. Zijn beweegreden:

- Dat ventje moet niet proberen er sneller te zijn dan ik, want ik heb de grootste!

En dan gebeurt het… Motorrijder op de grond… automobilist verschrikt en in shock, want dat was écht niet de bedoeling… tja… allemaal vijgen na Pasen natuurlijk!

Ik bedoel maar: ‘niet opgemerkt’ is een drogreden. Een drogreden die ertoe geleid heeft dat motorrijders nu al sedert een tiental jaar met licht moeten rijden om beter gezien te worden. Een nuloperatie die alleen maar goed is voor de fabrikanten van batterijen en lampen.

Een identiek verschijnsel doet zich voor bij wegeniswerken. Ooit gebeurde het signaleren van werken nogal lukraak, naar gelang de stemming van de aannemer en het aantal verkeerstekens dat hij in voorraad had. Rond 1976 kwam een strengere wet die toestand veranderen. Voortaan moesten de werken volgens haarfijn bepaalde regels worden gesignaleerd. Was zondermeer goed bedacht en stak degelijk in elkaar voor elk soort werken.

Hoera! Dacht iedereen. Gedaan nu met ongevallen door gebrekkige signalisatie. Maar we dachten verkeerd. Nog evenveel ongevallen, en nog evenveel excuses: ‘We hebben de signalisatie niet gezien’.

Reactie hierop van de overheid, haar in het oor gefluisterd door de nieuwe verkeersspecialisten: nog méér verplichte signalisatie, en nóg meer en telkens méér meer. Ik denk dat wegeniswerken tegenwoordig méér kosten aan signalisatie dan aan mankracht en materiaal. En helpt het? Neen! Want wat baten kaars en bril als de uil niet zien en wil?

Het enige probleem is het feit dat veel te veel geluisterd wordt naar drogredenen, bedoeld om eigen fouten te verdoezelen. Die brokkenmakers reden gewoon half suf in de file en keken enkel maar verveeld naar het achterdeel van hun voorganger. En of je daar nu honderd of duizend verkeerstekens plaatst, wie niet kijkt ziet ze natuurlijk niet!

Maar maak een diepe put in de baan, en zet er één politieman voor. Géén voorsignalisatie vanaf 5 kilometer… Géén bos van verkeerstekens. Welnu, niémand zal in die put rijden, want die politieman, dié hebben ze gezien hoor! Hoe komt het dan dat ze de honderd verkeerstekens niét zagen?

Ra ra…

Ik begrijp het ook niet echt, maar heb een vaag vermoeden: ‘selectieve alertheid’. Alert op alles wat ze persoonlijk zou kunnen schaden.

Voor wat ze niét lijkt te kunnen schaden: ogen dicht en hersenen in slaapstand!

Willy.

11-09-2011 om 09:05 geschreven door Willy

Ik heb zojuist eventjes zo’n hoge koksmuts opgezet, en nu gaan we eens lekker gaan koken! Weer eens wat anders dan altijd weer te vitten op de blunderpolitiek! Al heeft dat laatste ook wel zijn charmes: je hoeft niet langer naar het circus om clowneske toestanden te zien. Het ziet er namelijk naar uit dat alle clowns naar de Wetstraat verhuisd zijn. Niet verwonderlijk dat de circussen leeglopen!

Wat we dit keer gaan koken? Een raadrecept! Want de smaak van het eindresultaat moet geraden worden! Hoe het zal smaken moet elk voor zichzelf, volgens zijn eigen karakter en intellect, maar proberen uit te maken.

Ach, je kunt het wel: als je een TV kok bezig ziet, nauwlettend volgt wat hij allemaal in de pan gooit en wat hij ermee doet, dan kun je de smaak van het afgewerkte product toch min of meer raden hé?

Hier volgt het recept:

Verloederde stoemp.

1. Als recipiënt neme men een prachtig landje. Bijvoorbeeld een landje dat ‘eendracht maakt macht’ hoog in zijn vaandel droeg. Waar je ’s avonds laat ongestoord, veilig en rustig kon wandelen. Waar parken en bossen nog voor de verpozing van de inwoners dienden. Waar de oudjes buiten gezellig zaten te keuvelen op warme zomeravonden. Waar je nog niet met kogelvrij glas en stalen deuren je privacy moest beschermen. Waar je je nog niet in een pausmobiel moest verplaatsen.

2. Gooi daar vervolgens een grote portie allochtonen in. Hoe meer hoe pikanter de smaak straks wordt.

3. Eikens hoeven niet. Wacht gewoon tot de allochtonen die zelf hebben gelegd. (Troost je. Lang zul je niet moeten wachten!)

4. Importeer uit de meest criminele landen een handvol misdadigheid en strooi dat er rijkelijk over.

5. Schaf de bewaking van je landsgrenzen af. De brave burger moet maar zichzelf bewaken.

6. Legaliseer landsvreemde godsdiensten en subsidieer ze. Geef ze pakken geld en gooi dat mee in de stoemp.

7. Als de allochtonen niet mee kunnen in het onderwijs, verlaag dan de kwaliteit van dat onderwijs tot een voor achterlijken aanvaardbaar niveau. De brave burgerkindjes moeten maar efkens een stappeke achteruit doen. Hoe dommer die worden, hoe minder ze de valse ingrediënten in de stoemp zullen smaken.

8. Laat eigen volk verkommeren en laat de OCMW’s zich vooral richten op vreemdelingen of criminelen die geen geschikt werkterrein vinden. Kansarme criminelen dus! Voeg die rijkelijk toe aan het zootje.

9. Bouw sociale woningen. Stop die vol met vreemden en zet autochtone kansarme Vlamingen op een ontmoedigend lange wachtlijst. Die lijst versnipper je daarna en voegt ze snipper per snipper aan je stoemp toe.

10. Zorg ervoor dat Achiel heel gemakkelijk te vinden is voor ‘Achielzoekers’ en laat Achiel ze ook in alle luxe ontvangen, bepamperen en voeden.

11. Vorm daarvoor, wat voor de eigen daklozen niet kon, leegstaande kazernes om tot luxueuse verblijfplaatsen voor Achiel’s genodigden.

12. Draai dit alles grondig door een gelijkekansenmolen en zie hoe mooi het geworden is.

13. Nu nog een half uurtje in de oven en de verloederde stoemp is klaar.

14. Warm serveren op bordjes met opschrift: ‘ZONDERHAATSTOEMP’.

En nu even raden waar onze stoemp zal naar smaken. En kan ik meteen het grote geheim van deze stoemp onthullen: elk zal ze namelijk anders ervaren!

Politici en onwetende jankerds zullen zeggen: “heerlijk hartig gekruid. Smaakt naar nog.”
Jan met de pet zal zeggen: “eerst even kijken wat de nieuwslezer er vanavond van vindt.”
De modale burger zal vragen of dat recept in de krant stond. Want alleen dan kan het lekker zijn.
De snob zal eerst marktonderzoek doen: smaakt het trendy? Is het culinair correct? Eten ze dat ook in Hollywood?
En de kiezer… die zal er nog een schepje bovenop doen in het kieshokje en het gewillig slikken.

Willy.

09-09-2011 om 09:57 geschreven door Willy

Nét wou ik inspiratieloos beginnen schrijven, wél wetende dat dit op weinig goeds zou uitdraaien, toen een mail binnenliep van een vriend, die mijn inspiratie weer deed opborrelen. Ik geef hem hier dan ook maar integraal weer:

Helaas! Daar gaan we weer met de zoveelste Belgenmop!

In België is er geld voor criminelen.
Is er geld voor asielzoekers.
Is er geld voor allochtonen.
Is er geld voor vijandige religies.
Is er geld voor Islamonderricht.
Is er geld voor luiaards en parasieten.

En wij? Waar staat de brave burger in deze ‘krijgende’ rij?

Nergens natuurlijk. Logisch toch? Brave burgers behoren niet tot enige krijgende partij.
Die zijn namelijk de betalende partij!
Die zijn de partij die het gelag (en vooral gelach) betalen.

Verguisden wij ooit de Italiaanse maffiapraktijken? Omdat die de georganiseerde misdaad steunden? Ach jongens, dat is maar klein bier in vergelijking met wat onze regeringen steunen met het zuurverdiende geld van eigen volk.

Niet alleen verzuren deze parasieten de hele samenleving! Als ze tegen de lamp lopen dan is het nog maar eens de brave burger die gestraft wordt: hij mag rijkelijk de ‘hotelkosten’ voor dat gespuis betalen.

Laat ons dan maar bidden dat ze niét tegen de lamp lopen. En als ze dat wél doen, dat de rechters ze maar meteen vrijspreken ‘bij gebrek aan voldoende luxueuze opvang’. De onveiligheid nemen we er dan maar bij!

Hoor ik daar iemand zeggen dat het niet de schuld van de politici is dat de criminaliteit de pan uitvliegt? Dat deze evolutie niet had kunnen worden voorzien?

Oh nee?
Wat dachten ze dan te kweken toen ze criminaliteit en armoede gingen importeren?
Waar dachten ze te geraken met de honderden verwennerijtjes voor die vreemden?
Wat was hun doel met de snel Belg wet?

Hadden ze het anders gedacht? Dan hebben ze enkel maar bewezen het niet te kunnen. Want als je alle ingrediënten voor een gevaarlijke springstof samenvoegt en je hoopt daarmee een middeltje tegen hoofdpijn te maken, dan ben je écht wel rijp voor het gekkenhuis!

Willy.

08-09-2011 om 08:49 geschreven door Willy

De jaren ’70 waren kenmerkend voor de fusies van gemeenten. De regering vond dat teveel gemeenten te hoge kosten aan personeel en zo meebrachten en drong aan op fusies. Ook mijn gemeente liep er in!

Twee kustgemeenten fusioneerden! Amai! Waar beide gemeenten altijd broederlijk naast mekaar hadden geleefd bleken, na de fusie, de verschillen enorm: een toeristisch gerichte gemeenschap en een op de visserij toegespitste gemeenschap. Moest kunnen. Vond iedereen. Er waren nooit problemen geweest tussen beide gemeenschappen. Tot puntje bij paaltje kwam!

Van beide gemeentebesturen één maken gaf, administratief, geen probleem. Maar beide volksgemeenschappen zélf door één enkel bestuur laten regeren en laten verbroederen… dat bleek andere koek!

Ook het nu gemengde gemeentepersoneel ging erg stroef samenwerken. Het klikte niet echt. Procedures verschilden, elk vond zijn eigen werkwijze de beste… kortom, de problemen waren niet uit de lucht en dat bleef duren. Jaren… decennia… Op sommige administraties verbeterde het… in andere werd het er alleen maar slechter op.

En nochtans, geen der beide gemeenschappen was slechter of beter! Alleen maar anders. De samenwerking bleef, zélfs daar waar het goed liep, toch altijd weer ietwat geforceerd.

En waar het bij fusies onder buurgemeenten al goed spaak begon te lopen, ging de regering, wereldvreemd als ze was, ons nu ook nog eens opdringen om multicultureel te gaan denken. De gedachte daarachter was heel idealistisch: één wereldbevolking. Iedereen gelijk. Meng de culturen. Meng de rassen. Tot er nog maar één enkel ‘wereld-‘ ras bestaat. Iedereen gelijk en iedereen aan dezelfde kar trekken.

Heel leuk bedacht. Heel mooi uitgevogeld. Maar een beetje infantiel. Het zou inderdaad moeten kunnen lukken… in theorie. En als mensen geen ‘mensen’ waren! Als mensen niet menselijk dáchten.

Maar toch! Het zou inderdaad kunnen lukken op termijn. En met ‘termijn’ spreek ik dan wél over een duizendtal jaar. Een duizendtal jaar ellende en strijd. Willen we dat? Ik vrees van niet!

Een multicultuur scheppen is een kwestie van minstens een millennium. Daar ben ik van overtuigd. Maar heb het er niet voor over! En ik vrees dat maar weinigen, eens ze dat zouden hebben begrepen, het er nog zouden voor over hebben.

Daar waar een fusie van gemeenten al zoveel onderlinge problemen geeft tussen mensen van dezelfde aard, strekking en cultuur… Hoe moet dat dan met totaal anders ingestelde rassen? Wiens cultuur zal primeren? Wiens religie zal primeren? Wiens prioriteiten zullen eerst aan bod komen? Wie zal zich trekpaard voelen? Wie zal zich slachtoffer voelen? En dat alles… voor hoelang?

Neen mensen. De realiteit heeft het ons ondertussen trouwens al bewezen: tenzij we duizend jaar geduld hebben zal het nooit lukken! En dan nog: wiens hoofd zal binnen duizend jaar pijn doen? Hoe zal de wereld er binnen duizend jaar uitzien? Hoe zal de politiek zich tegen dàn hebben ontwikkeld?

Het is spijtig. Dat geef ik grif toe. Maar het kan niet dat we vele tientallen generaties moeten laten boeten voor een idioot-idealistische gedachte. Het gaat té sterk tegen onze menselijke natuur in om dat klusje binnen enkele generaties geklaard te krijgen.

De natuur heeft rassen geschapen, en de natuur lijkt die rassen ook te willen behouden en beschermen. Want zodra er sprake is van enige vermenging gaat onze eigen natuur op de achterpoten staan en wil geen duimbreed wijken.

En zoals alle tegennatuurlijke dingen: HET WERKT NIET! De mens wil wel. Maar zijn natuur werkt het tegen.

Hoe dat komt? Wel, elke gemeenschap vormt een eigen entiteit met eigen wetten, ontstaan uit eigen noden. Eigen oplossingen, ontstaan uit eigen ervaringen met problemen. Eigen uitdrukkingen, eigen manieren van denken… en dan spreken we nog niet van tegenstrijdige religies! Spreken we nog niet van vooruitstrevendheid of achterlijkheid! Van vooruit willen of halsstarrig willen blijven staan, de voorpoten gestrekt! Ook niet van ras of kleur…

Die verschillende entiteiten tot één proberen samen te smelten is om problemen vragen. Als het al zo is tussen twee buurgemeenten, hoe moet het dan met andere rassen?

Ik heb, door een mini-cultuurvermenging te hebben meegemaakt, geleerd dat de tijd om alle wrevel tussen twee buurgemeenten weg te werken, toch wel op een vijftigtal jaar mag worden geschat. Ben ik mis, dan zal het eerder méér dan minder zijn. En dan wil de overheid multicultuur? Belachelijk!

Neen! Een multiculturele gemeenschap willen kweken in amper enkele decennia is geloven in Sinterklaas! Hier moet met millennia worden gerekend. En wat mij betreft, laat het dan maar voor de moeite. Laten we maar liever vredig samenleven, elk in zijn land, dan allemaal samen ruzie stoken in één land en dat land naar de knoppen helpen.

Willy.

07-09-2011 om 08:49 geschreven door Willy

September is altijd al een rare maand geweest voor mij, en dat verbetert er niet op. Vroeger was 1 september voor mij het begin van mijn eigen leven: de toeristen waren naar huis, de kust was weer van ons, de hopeloze papierstapel op mijn bureau was geslonken tot enkele miezerige blaadjes, en onze eigen vacantie kon beginnen nu het nog geen winter was. Ja, want zo lang er één toerist aan de kust liep was er geen denken aan om verlof te nemen.

Maar al met al was dit nog niet zo slecht! Als wij dan met vacantie gingen, was het groot geweld voorbij en konden we in alle rust genieten. Moesten we niét, als we naar Spanje reden, in een file staan met een miljoen mensen die allemaal besloten hadden precies op datzelfde uur naar precies diezelfde bestemming te rijden om dan gemillimeterd naast elkaar gestouwd van de zon te ‘genieten’. Konden we, met een beetje ‘mikken’ op het tijdstip van de dag, de soms hectische péripherique van Parijs in no time achter ons laten.

En zelfs als we gewoon thuis bleven, konden we dan weer de echte zeelucht opsnuiven, ontdaan van de duizend en een geuren van zonnebrandolie en de kakofonie van honderden draagbare radio’s. Alhoewel dit laatste fenomeen sterk gedaald is nu de jeugd het met een MP3 spelertje en ‘oortjes’ doet. Voor wie niet onderlegd is in het taaltje van de jeugd: ‘oortjes’ zijn oortelefoons. Eigenlijk ook een misplaatst woord: ‘oortelefoon’. Telefoon, verwant aan het latijn, betekent ‘vérspreker’. Wie spreekt er nu met zijn oren? Hadden ze niet beter ‘oorluidsprekers’, ‘oorverdovers’ of ronduit ‘doofmakers’ gekozen als omschrijving?

Goed. September dus. Zowat een heel mensenleven in de toeristische sector heeft toch echt wel grote invloed op je levensstijl: als anderen lekker genieten mag jij overuren draaien. Als anderen genieten van een weekendje aan zee is het voor jou hard werken.

Overuren? Jawel hoor! Want toeristen raken altijd alles kwijt. Zijn het hun kinderen niet, dan zijn het hun horloges, armbanden, fototoestellen en weet ik veel. Of ze rijden in de file pardoes op mekaar! Ik zei het hier al ooit: een toerist is iemand die op vrijdagavond zijn verstand aan de kapstok hangt. Met alle gevolgen vandien natuurlijk!

Maar je leert er mee leven te werken als anderen vacantie hebben. Je leert het zelfs appreciëren! Want als jij dan wél vacantie neemt, heb je de ruimte. Als jij je rustdagen in de week hebt, kun je veel meer dan op een weekend. Alle winkels en diensten zijn open, je hoeft niet in een massa te lopen en hebt weeral veel meer ruimte en tijd…

Maar nu, met pensioen, is het omgekeerd. Die uitbundige vreugde waarmee ik vroeger 1 september begroette is over. Het geeft nu eerder een gevoel van heimwee. September kondigt alweer het einde van de zomer aan en je probeert nog snel wat van de laatste zonnestralen te genieten. En ach ja… ook van de zee die nu, ontdaan van de meeste toeristen, weer echt ‘zee’ mag zijn in plaats van een massa-zonnecenter.

Nou ja… dit jaar was het eerder een massale douchecabine.

Hoedanook, het zijn slimme mensen die, als ze het kunnen, in mei, juni of september komen genieten van de kust. Met kinderen gaat dat natuurlijk niet, want die moeten naar school.

En alles wel beschouwd heb ik mijn gehele leven tot de gelukkigen behoord die niét als massaproducten in de rij moesten gaan staan: in de rij op de weg, in de rij aan het ijsjeskraam, in de rij op de luchthaven, in de rij aan de balie van je hotel, in de rij aan de tegenwoordige zelfbedieningseetbakken in de industriële ’hotels’, de naam hotel nog nauwelijks waardig… brrr! Ik denk echt niet dat ik een dergelijke levensstijl lang zou volhouden. Bleef dan maar liever thuis!

En ik vraag me dikwijls af: stel dat ik nu wél een nine to five job had gehad, en vacantie als iedereen vacantie had. Zou ik dan ook zo’n massaproduct zijn geworden dat zich gewillig laat meeslepen in de massa-industrie die het toerisme geworden is?

Ik denk het niet. Ligt niet in mijn karakter. Waarschijnlijk zocht ik juist daardoor ook nooit een nine to five job.

Ik denk dat ik in dit geval nog liever enkele verlofdagen zou laten vallen om toch vooral niet met de massa mee te moeten vertrekken en terugkomen. En als vacantiebestemming een stukje wereld had gekozen waar mijlenver in de omtrek geen toerist te bespeuren viel. Waar ik kon opgaan in de autochtone bevolking. Waar ik geen zelfklever op mijn voorhoofd hoefde te plakken met in grote letters ‘Toerist’ op, zodat iedereen kon zien dat ik een ‘melkbare’ koe was.

Want dat doén ze wel, die massatoeristen. Al is het wel niet létterlijk met een zelfklever, dan toch wél met hun manier van doen, van zich (zo onnozel mogelijk) te kleden, van praten, eisen stellen, klagen, en zelfs van ruiken. Jawel hoor! Ik ruik ze van kilometers ver. Vinden zich, als ze zich zo opstellen, niet eens idioot maar juist interessant en doen er àlles aan om zich toch als toerist te laten opmerken, herkennen of ‘erkennen’. Wàt dat dan ook maar mag inhouden! Weten, gelukkig voor hen, niet hoe de autochtone bevolking ze achter de rug uitlacht, zo herkenbaar als ze zich voordoen!

Maar de autochtone bevolking zwijgt! Wil de begeerde melkkoetjes niet tegenspreken! Uitmelken en zwijgen is hier de boodschap.

En dan kwam september…

Wég het grote geweld en de idioterie.

En toch was de kust dan niet eensklaps leeg. Neen. Dan kwamen de ouderen, die geen kinderen en verplichtingen meer hadden. Die ook niet meer vonden idioot te moeten doen om ‘respect’ af te dwingen… hm… ik spreek wél over vroeger hé? Over vorige generaties! Want helaas is zelfs dàt al aan het veranderen! En god weet hoe het nog zal veranderen eens de bepamperde jongeren van tegenwoordig vitterige ouderen zullen worden!!!

Maar destijds hadden we met die ouderen geen problemen. Die brachten namelijk ook hun hersenen mee! Vonden nog niet dat ze het oplossen van hun bekakte probleempjes aan de ‘bevoegde instanties’ moesten overlaten. God zij dank!

Willy.

06-09-2011 om 00:00 geschreven door Willy

Daar ga ik weer met mijn moraal! Ik weet het! Sorry!

De tegenwoordige morele trend = ‘Geen moraal’.

Tot wat dit geleid heeft zien we dagelijks op straat en op TV. Tenminste… als we niet blind zijn, en dat zijn helaas blijkbaar velen onder ons!

Wat zou dan wél de tegenwoordige moraal moeten zijn?

Heel simpel. Zoals alle ware ideologieën. Een weegschaal in balans. Zuivere natuurkunde! Pure logica. En dus: LOON NAAR WERKEN. Want mensen die één dag werken, en dan voor de rest van hun leven op genadegeld teren… dat kan helaas niet blijven duren. Daar slaat de balans al te ver over! Daar moet de werkende mens zwaar de schouders onder zetten om die balans weer omhoog te halen! En vroeg of laat wordt die mens verpletterd onder de (belastings-) druk.

Dat vertegenwoordigt toch wel het grootste gedeelte van het belastingsgeld van de werkende burger!

Nu hoor ik geniepige stemmetjes zeggen: “En de gepensioneerden dan? Parasiteren die ook niet?” Neen. Tenminste niét diegenen die hun leven lang werkten. Die betaalden tijdens hun actieve loopbaan dubbel en dik voor hun pensioen. Dat dit geld nu naar vreemden vloeit is niet hun schuld, maar die van de politici!

De tegenwoordige mens vindt, omdat hij toevallig in een bepaald land leeft waar sociale voorzieningen hoog in het vaandel staan, dat hij op alles RECHT heeft wat dit land te bieden heeft. Zélfs vreemden vinden datzelfde, zodra ze hier voet aan wal zetten. Dat aan rechten ook plichten verbonden zijn wordt toch oh graag vergeten.

Dat deze vlieger niet kan blijven opgaan, zou een hond kunnen ruiken. Dat de balans op die manier nooit in evenwicht zal komen eveneens. Politici echter begrijpen dat niét.

Want steeds meer mensen doen niéts en blijven toch maar profiteren van alles wat anderen presteren. Op kosten en dank zij het zweet van de mensen die wél iets doen. Politici weten dat wél, maar kijken de andere (gemakkelijkste) kant op onder het motto: “We erfden het zaakje zo, en we blijven het maar zo runnen. Punt.”

Tiens! Is dàt leiden? De scheve muur die je voorgangers bouwden verder scheef of nog schever voortbouwen? Getuigt dàt van politiek initiatief? Van ‘politieke vernieuwing’ waar ze het zo graag over hebben? Verder knagen aan het door de voorgangers reeds totaal afgekluifde been?

Laten we de zaken even herleiden tot het elementaire. Stel dat er geen technologie is. Geen landsgrenzen, geen regeringen en geen sociale voorzieningen. Dat we hier gewoon met zijn allen vrij rondlopen en doen wat we willen. Geen plichten en geen rechten. Maar toch: om te overleven moet je kunnen eten! Dat is het enige wat je aan jezelf verplicht bent. Een zuiver natuurlijke plicht als je wilt overleven. En om te kunnen eten zul je toch, willen of niet, iéts moeten doen!

Hoe zullen we aan voedsel komen? Enkel maar door zelf de handen uit de mouwen te steken: groenten cultiveren, dieren ofwel kweken, of er op jagen. En dan mogen we ook nog zelf die dieren doden, villen, scheiden, bereiden, om uiteindelijk te kunnen voldoen aan onze honger.

Dàt is in feite het logische natuurprincipe: wil je iets, dan moet je er wat voor doen. Wil je niéts doen? Dan heb je ook niets te eten! Simpel toch?

Politici hebben dat heel natuurlijk systeem ondertussen al zover weten te verkrachten dat dit alles helemaal niet meer hoeft. Waaróm zou je nog werken als de regeringen het zuurverdiende geld van de werkende bevolking toch weten te stelen en uit te delen aan de grootste luiaards onder ons?

Akkoord: de meesten onder ons (ikzelf inbegrepen) moeten niets van die bloederige toestanden die voortvloeien uit ‘doden om te overleven’. Dieren slachten en zo… brrr!

Maar gelukkig, daar bestaan slachthuizen voor en mensen die het wél willen doen om hun boterham te verdienen. Daar bestaat de vleesindustrie voor. Van déze klus zijn we toch lekker vanaf. Omdat andere mensen hun verantwoordelijkheid ten opzichte van de maatschappij opnemen en dit klusje voor ons klaren.

Maar… vraagt dat niet om een tegenprestatie? Als bepaalde mensen ons van voedsel weten te voorzien, is het dan niet normaal dat we iets terug doen voor die mensen?

Jawel toch? En zo is onze huidige maatschappij ontstaan: elk draagt zijn steentje bij op een of andere manier, zodat het allemaal netjes in evenwicht blijft. De een is goed in cultiveren, de ander in slachten, weer anderen in vis vangen… of in kleren maken. En in principe zou een soort ruilhandel de juiste producten bij de juiste mensen moeten kunnen brengen.

Wel, die ruilhandel is er! Ze heet economie. Wat noch min noch meer is dan een meer gesofistikeerde ruilhandel. Zou prima moeten werken. Maar het werkt niét! Het werkt niét omdat het natuurlijk evenwicht zoek is. Omdat er teveel parasieten onder ons zijn.

Waar is het evenwicht tussen de slachter, die van ’s morgens tot ’s avonds in het vuil moet werken, en de dikke vette profiteur, die met OCMW- of dopgeld een biefstuk koopt? Ja, zelfs nog te lui is hem zelf te bakken en dan maar liever een ‘bereide schotel’ koopt bij de slager? Die zélf niets doet ter compensatie. Zelf op geen enkel gebied de handen uit de mouwen steekt. Van wiens tafel eet zo’n parasiet? Van de onze natuurlijk! Rijk gedekt met waren die betaald werden met geld dat via ons belastingsgeld naar de OCMW’s, ziekenkassen en werklozensteun vloeit.

We betalen zelfs de taxi om hem in alle luxe naar het OCMW te brengen!

Als dit écht uit solidariteit met minderbedeelden, zieken en invaliden was, zou ik hoera roepen. Maar dat is het niet. Het belastingsgeld vloeit in grote stromen naar profiteurs. Naar vreemden. Naar eigen volk dat werkschuw is. Naar parasieten die de maatschappij uithollen.

Niks doen en van alles profiteren? TV moeten? Auto moeten? Computer moeten? En zelf totaal niks presteren? Kom nou. Dit druist tegen alle natuurwetten in. Legt een zware hypotheek op de samenleving. Laat alle weldenkende mensen meebloeden. Laat de goeden betalen voor de slechten.

Maar helaas… tegenwoordig kan dit. Dank zij onze idiote politici. Dank zij die lieden die, als ze het écht met hun eigen intelligentie zouden moeten doen, het niet verder zouden schoppen dan hoogstens ergens een job bij de reinigingsdienst.

Maar ja… ze hebben goede ellebogen hé? Hadden ze maar even goede hersens!

Willy.

05-09-2011 om 11:50 geschreven door Willy

Voor één keer geef ik hieronder een bericht integraal weer zoals ik het vrijdag uit het Google-nieuws plukte. Het is te interessant om het verkort weer te geven.

Vlaams Belang feliciteert Antwerpse magistraten

(02/09/2011) Mijlpaal in het immigratiedebat
Vlaams Belang feliciteert Antwerpse magistraten en hekelt intimidatie De Clerck
Het Vlaams Belang is bijzonder tevreden over de haarscherpe analyse van de hoge Antwerpse magistraten Liégeois en Van den Bon over de actuele politieke toestand. De beide magistraten bevestigen hierbij op een ijzersterke wijze wat het Vlaams Belang al zovele jaren aanklaagt: de immigratie in dit land loopt totaal uit de hand.

Parketmagistraten en arbeidsauditeurs zijn beter dan wie ook geplaatst om te weten wat er in onze steden aan de hand is. Niet alleen de hoge criminaliteitsgraad is een rechtstreeks gevolg van het lakse immigratiebeleid maar ook vele misbruiken in de sociale zekerheid hangen daarmee samen. De immigratie is zodanig massaal en ongecontroleerd dat ons hele sociale stelsel er op termijn door kan bezwijken.

Zeer terecht verwijst advocaat-generaal Piet Van den Bon ook naar de ondergrondse economie die met deze oncontroleerbare immigratie samenhangt en die “onmeetbaar veel schade kan toebrengen aan onze verzorgingsstaat.” Tegelijk bevestigt de auditeur-generaal het erg bescheiden karakter van de aangepaste wet op de gezinshereniging en van de aangekondigde verstrenging van de nationaliteitswetgeving: “Ze kunnen als signaal een angstverdrijvende uitwerking hebben op de ongeruste burger, wat positief is, maar de uitwerking op het terrein zal minimaal zijn.” Het Vlaams Belang stond tot op heden alleen met deze kritiek.

Ook het asielmisbruik wordt in onverbloemde termen gehekeld: “Sedert het begin van de jaren ’70 is er een immigratiestop van kracht. Daar staat echter tegenover dat er jaarlijks tienduizenden mensen naar ons land blijven komen, via de asielpoort, die onder de banier van de conventie van Genève een vrijbrief verschaft om hier onderdak te krijgen. Het asiel (…) is echter ook vaak een voorwendsel om hier binnen te geraken voor zij die niet op de vlucht zijn voor het regime van hun land. (…) Elke advocaat die met dit soort zaken te maken heeft, zou zich moeten afvragen of hij zich niet medeplichtig maakt aan het asieltoerisme door voor elke cliënt die zich voordoet als “politiek vluchteling” een procedure op te starten.” Wij hadden het niet beter kunnen formuleren.

Het Vlaams Belang is verheugd dat deze scherpe taal eindelijk ook eens vanuit een onverdachte hoek mag komen. De Antwerpse Mercuriale Liégeois-Van den Bon mag zonder overdrijven beschouwd worden als een mijlpaal in het immigratiedebat. Niet langer het Vlaams Belang staat hier terecht maar wel de hele politieke klasse, die van het land een puinhoop aan het maken is. Het is niet langer het Vlaams Belang dat de democratie bedreigt, maar wel de machtspartijen zelf.

Het is dan ook de hoogste tijd voor een grondig en breed politiek debat over het immigratiethema, zonder taboes. Al vrezen wij dat er daarvan in een Belgische context nooit sprake zal zijn. Justitieminister De Clerck probeert het debat nu reeds in de kiem te smoren door procureur-generaal Liégeois te intimideren. Indien De Clerck een echte democraat was, dan zou hij de Mercuriale aangrijpen om een groot parlementair debat op gang te trekken.

Uitgerekend vandaag stelt het Vlaams Belang zijn grootschalige campagne voor over het opdoeken van België. Het immigratiedebat speelt daarbij een belangrijke rol en komt in onze folder prominent aan bod: een streng immigratiebeleid zal immers enkel mogelijk zijn in een onafhankelijk Vlaanderen. Zolang België bestaat, zullen de Franstalige partijen alles doen om de grenzen wijd open te houden, met de nauwelijks verholen intentie om de positie van de Nederlandstaligen verder te verzwakken.

Bruno Valkeniers Bart Laeremans
Voorzitter Vlaams Belang Senator

Voilà! Daar gaan eindelijk parketmagistraten en arbeidsauditeurs eens even de naakte waarheid gaan verkondigen! Nooit gedacht dat het juist uit dié hoek ging komen, maar in elk geval: Chapeau voor de moed!!!

Bovendien: het zijn vooral dié mensen die dagelijks met de gevolgen van een idioot migratiebeleid worden geconfronteerd. Zou de al veel te lang drijvende kruik barsten beginnen te vertonen? Het werd hoog tijd!

Ik had eerder gedacht dat ook die groep maar zou blijven zwijgen om politiek correct te lijken. Niet dus! Misschien is dit nog maar één stemmetje in de grote woestijn. Maar misschien ook is dit wel voldoende om een nieuwe trend in te zetten en volgen schoorvoetend de ambtenaren van andere instanties, zoals OCMW en het onderwijs. Om nog maar niet te spreken van het personeel van de asielcentra, en de straathoekwerkers die het ondertussen toch al zouden moeten doorhebben dat ze tegen de bierkaai vechten!

Willy.

04-09-2011 om 09:12 geschreven door Willy

Een waarheid als een koe... voor domme blondjes!

Verdere commentaar overbodig!

Willy.

03-09-2011 om 11:04 geschreven door Willy

Ellebogenwerk! De gesel van ons tijdperk! En reken maar dat sommigen er verdomd goed in zijn. Als wormen in een appel heeft het onze hele samenleving weten aan te tasten. Ronduit kapot gemaakt.

Akkoord: we leven eigenlijk in een tijdperk van overweldigende luxe, waarvan vroeger enkel maar kon van gedroomd worden. Maar we leven eveneens in een hoogst onveilige en stressvolle samenleving. Raken stilaan onze eigenheden kwijt. Onze goede oude Vlaamse cultuur… foetsie! Psychiatrieën doen gouden zaken, want het gedeelte van de bevolking dat zich desondanks ‘goed’ blijft voelen slinkt zienderogen! We kunnen ons niet langer vereenzelvigen met wat onze ‘leiders’ willen dat we zijn: willoze burgers, die ons alles maar laten welgevallen en ons de eigen bodem van onder onze voeten laten wegstelen!

Hoe dát komt? Omdat we geen echte leiders meer hebben. Omdat leiding geven een lachertje geworden is. Omdat, om als politicus verkozen te kunnen worden, je de gemeenschap alleen maar entertainment moet brengen en cadeautjes uitdelen. Hoéveel die de staatsschuld ook maar de hoogte in jagen.

Maar vooral: omdat je, in de tegenwoordige tijd, enkel maar tot een leidende functie kunt komen met veel, héél veel ellebogenwerk. Omdat mensen niet langer reageren op wié je bent, maar wél op wat je al dan niet leugenachtig verkondigt en welke cadeautjes je uitdeelt met andermans geld. En dus belooft de politieke janboel je maar telkens weer de hemel op aarde en deelt je telkens weer nieuwe cadeautjes uit. Cadeautjes die we allemaal dubbel en dik betalen. Maar cadeautjes die hén, als ellebogenspecialisten, aan de top helpen ten koste van het belastingsgeld van diegenen die voor hen stemmen!

TOT… tot het écht niet meer gaat en het land op een haar na failliet is!

Het grootste probleem daarvan is dat de ironie wilt dat het juist dié mensen zijn die wel wat meer hersencapaciteit zouden kunnen gebruiken, die dat tekort dan maar compenseren met ellebogenwerk. Zich naar posities wurmen die ze totaal niet aankunnen. En dan vanuit deze posities de wereld naar hun hand proberen te zetten, maar hem in werkelijkheid naar de knoppen helpen.

In de psychologie bestaat zoiets als het ‘Peterprincipe’, dat stelt dat veel (nochtans competente) mensen steeds weer streven naar een trede op de sociale ladder die nét een trede te hoog gegrepen is in relatie tot wat ze aankunnen, en daar dan zitten te verkommeren door de zichzelf aangedane stress.

Vergeleken met de échte ellebogenwerkers is dat principe nog vrij onschuldig. Je straft er enkel jezelf mee door nét dat tikkeltje misplaatste zelfoverschatting dat je naar een positie leidt waarin het ‘burned-out’ syndroom toeslaat en je zelf psychisch ten onder gaat.

Met ellebogenwerk echter straf je de hele wereld. Geef je geboren leiders geen kans. Neem je geen genoegen met een tweede plaats. Gaat het er niet om of je het wel kunt. Het gaat er enkel om of je het weet te bereiken. Wat je dan verder op het bekomen podium uitricht is van ondergeschikt belang. Is jouw zorg niet meer. Je bént er en je kunt nu op je lauweren rusten.

Maar in wérkelijkheid: nét zo naïef gedacht als de Congolezen die, toen ze onafhankelijk werden van België, meenden dat ze nu voor de rest van hun leven in luxe konden leven!

Maar waar de lijders aan het Peterprincipe zichzelf stoppen omdat ze het niet meer aankunnen, gaan ellebogenwerkers lustig door. Het gaat er immers niet om de job aan te kunnen! Het gaat er enkel om de job te bekomen. De rest wordt dan wel aan anderen overgelaten. Anderen, die het wél kunnen, maar al onmiddellijk gedemotiveerd blijken te worden door de onkunde van hun ‘ellebogenleider’.

En dan?

Dan? Dan hoef je er geen tekeningetje bij. Moet je enkel nog maar de wereldleiders bekijken. Wereldleiders op industrieel, economisch of politiek vlak. Je niet laten beïnvloeden door de ondoorzichtige constructies die ze in hun onkunde hebben weten op te zetten en alleen maar uit gebakken lucht bestaan. Er enkel maar zijn om je zand in de ogen te strooien.

Bekijk daarentegen de leugens, het bedrog en het parasitisme dat welig tiert in onze hedendaagse wereld. Kijk naar wat er van die holle frases is overgebleven eenmaal ze verkozen zijn. Probeer er maar eens achter te komen wie het gelag betaalt voor die ‘cadeautjes’ die ze met gulle hand uitstrooien. Kijk maar naar je belastingsbrief! En vooral: bedenk eens waar al dat zuurverdiende geld aan besteed wordt!!!

Als je dán nog niet begrijpt tot wat ellebogenwerk leidt, dan zul je het nooit begrijpen.

Maar zelfs hoéf je niet eens naar de wereldleiders en -markt te kijken. Kijk gewoon om je heen:
Ellebogen in het gezin. Ellebogen op de werkplek. Ellebogen op de straat. En zo kun je doorgaan.

Ellebogenwerk met maar één doel: de mooiste, dikste, grootste, luidste en eerste te zijn (of te schijnen).

Mensen toch, waar is dat goed voor? Je zult hoogstens in de achting stijgen van de dwazen die een persoon niet afmeten naar zijn daden maar naar zijn woorden! En helaas blijken er steeds meer van die dwazen te worden geboren. Kán ook moeilijk anders, want de goede voorbeelden van mensen die het met daden wisten waar te maken worden steeds zeldzamer.

Kijk maar in je postbus als er weer eens verkiezingen zijn! Als de waarheid de regel was in de wereld, als ‘papieren’ leugens strafbaar zouden zijn en wat op de propagandablaadjes staat dus de waarheid, dan zou letterlijk élke kandidaat een supermens zijn. Helaas! Ongestraft kunnen de grofste leugens worden verspreid en kunnen totaal waardeloze mensen de top bereiken. Waarom? Omdat JIJ er inloopt!!!

De ouderdom om te mogen kiezen, ooit 21 jaar, wordt steeds verder verlaagd. Met één enkel ‘politiek’ doel: hoe jonger, hoe minder ervaring, en hoe gemakkelijker ze in deze leugens lopen. Als de politici hun zin kregen, dan stem je straks vanaf de ouderdom van zes jaar!

Vreemdelingen worden snel Belg gemaakt met ook maar dat enige doel: die kennen het klappen van de zweep en de politieke leugentaal nog niet en zullen ons wel geloofwaardig vinden….

En de ellebogen werken naarstig verder.

Stampen OCMW gebouwen uit de grond die echte moderne paleizen zijn. Vroeger, toen die OCMW’s enkel voor eigen volk waren bedoeld, namen ze genoegen met een onooglijk plaatsje in een oud schoolgebouw… in een verwaarloosd en buiten gebruik gesteld postkantoor… Hoe goedkoper hoe beter. Eigen volk was immers niet veel gewoon en was al lang tevreden als ze enigszins werden geholpen. Dat in zo’n bureautje een wankel vettig wastafeltje stond dat een vroegere slaapkamer deed vermoeden speelde geen enkele rol.

MAAR! Nu de hooggewaardeerde vreemde, vijandige en achterlijke culturen hun intrede hebben gedaan, moet het natuurlijk allemaal moderner en stijlvoller! Want die achterlijke culturen moeten toch in stijl ontvangen kunnen worden. In de watten gelegd! Een rode loper uitgerold desnoods!

Als ik tijdens een wandeling aan het OCMW Oostende passeer, staan daar meestal een paar taxi’s te wachten. Te wachten op hun ‘arme’ allochtone klanten, die even hun ‘penibele situatie’ in het lang en het breed aan het uitleggen zijn binnen… maar blijkbaar toch voldoende vermogen hebben om een taxi eindeloos te laten wachten… en te betalen!!!

Ho ho! Betalen? Wié betaalt? Zij? Vergeet het! WIJ doen dat voor hen!!! Wij die vroeger maar op een mansardekamertje mochten ontvangen worden en daar met de fiets moesten heenrijden, betalen nu dure taxi’s voor vreemde culturen!

Als WIJ destijds met een taxi aan het OCMW waren verschenen waren we onder honend spotgelach zó weer de deur uitgezet. Maar vreemden? Straks komen die gasten er nog aankloppen met een Mercedes en privé chauffeur!

En toch… ondanks alles wat die ‘minderbedeelden’ wordt toegestopt om ‘braaf’ te zijn, worden ze helemaal niet braaf! Stijgt de onveiligheid zienderogen! Vergelijk het maar met een moeilijk kind: ondanks alles wat het wordt toegestopt, of juist dóór alles toegestopt te krijgen...

Tja… tijden veranderen! Meeheulen met de vijand is de trend geworden. O wee als de ogen van de doorsnee brave bevolking eens worden geopend en ze die collaborateurs ooit, net als in 1945, te pakken krijgen!!! Ik vrees dat er ergere dingen gaan gebeuren dan het hoofd kaalknippen! Zou dan niet in hun plaats willen zijn.

En wat me nog het meest van al stoort in heel die onverkwikkelijke historie is het feit dat het allemaal begonnen is met ellebogenwerk, en door mensen die wisten omhoog te klimmen naar plaatsen waar ze totaal niet functioneren en dus totaal irreële beslissingen namen!

Willy.

02-09-2011 om 08:38 geschreven door Willy

Of je het nu wilt of niet, het leuk vindt of niet, maar zodra je een hond, zelfs een puppy, in huis haalt verandert je woning in een roedel! Een roedel met strenghiërarchische regels waarvan je niet kunt afwijken zonder in de problemen te komen. Streng natuurlijke regeltjes eigenlijk, die in beginsel ook voor mensen gelden. Maar mensen vonden daar middeltjes op. Met wat ellebogenwerk geraken ze in functies waarin ze wél goed betaald worden maar nog nauwelijks functioneren, met alle problemen vandien.

Zodra Chico in huis was, zocht hij mijn voeten op en nestelde zich daar. En dat blijft zo! Op mijn schoot wil hij enkel maar spelen, stelt zich rusteloos op, en… bijt! Speels, maar toch met een duidelijke boodschap. Omdat hij er gewoon af wil. Op de schoot van mijn vrouw daarentegen blijft hij braaf liggen, likt haar handen, of gaat naast haar op de zetel liggen slapen.

Waarom? Daar ben ik, met een beetje hondslogisch denken, achtergekomen. Hij ziet ons als zijn roedel en zoekt daarin onbewust zijn plaats op. Met andere woorden: bij mij zoekt hij de bescherming die hij vindt nodig te hebben. Voelt mij aan als een alfadier. Dus legt hij zich onderdanig aan mijn voeten en voelt zich beschermd. Hoger wil hij niet komen. Elke andere, hogere plaats, breekt die hiërarchie af en daar kan hij niet mee om. Als ik hem op de schoot neem voelt dit bij hem waarschijnlijk aan alsof IK zijn bescherming nodig heb. Waar is dan ZIJN bescherming?

Mijn vrouw daarentegen voelt hij als aan een ‘hondje’ dat wel wat bescherming en evenwicht kan gebruiken, en dus stelt hij zich voor haar, beschermend, wat hoger op. Zo moet het volgens zijn hondenlogica, en van die regel kan niet worden afgeweken, want zwart is zwart en wit is wit.

Jawél je kunt er van afwijken: hem dingen afleren of aanleren. Maar dan kom je terecht in dezelfde chaotische toestanden als in de mensenwereld, en dat kan ik missen als de pest. Dus laat ik zijn hondenlogica liever de vrije teugel in dergelijke zaken. Op de hiërarchische trede waarop hij zich best thuisvoelt zal hij ook best functioneren denk ik.

Ach, lag het bij mensen ook maar zo eenvoudig! De wereld zou een paradijs zijn.

En toch… er zijn enorme punten van overeenkomst tussen honden en mensen. Wat trouwens meteen verklaart waarom honden zich goed voelen bij mensen en ze opzoeken.

Werkt het bij ons niet nét zo? Jawel! Maar wij hebben niet zoveel gevoelens meer, en des te meer woorden. Woorden waarmee we ons leugenachtig een plaats weten op te eisen die ons helemaal niet toekomt. Met als resultaat dat we dan ook helemaal niets bakken van die met leugens opgeëiste leidersplaats! Er een grote janboel van maken! En dan maar moeten terugvallen op het advies van ‘ondergeschikten’ om de boel weer recht te trekken. Tenminste, áls er tegen dan nog iets recht te trekken valt!

Nepleiders maken zich gemakkelijk van dit probleem af met woorden als “Je kunt nu eenmaal niet álles zelf hé: kunnen leiden én kunnen werken?” O nee? Ik formuleer het liever anders: als je niet kunt werken kun je ook niet leiden!!!

Kijk dus maar naar de politici en daar heb je meteen een schoolvoorbeeld van waar je geraakt als je het natuurlijke hiërarchische systeem verkracht.

Mijn plaats in de hiërarchie heb ik al vroeg ontdekt: bescheiden op de achtergrond zorgen dat de boel zo goed mogelijk blijft draaien. Daar voelde ik me goed in en daar bleef ik dan ook maar het liefst. Werken vóór de leider. Mits de leider ook echt leider is. Zoniet geef ik er ook de brui aan en gooi er maar naar met de klak. En dan komt de mot erin.

Kijk trouwens ook maar naar sommige gezinnen: waar komen ze terecht als de vrouw zich als alfadier opstelt en enkel nog háár willetje van betekenis is? Maar hier wil ik zéker niet veralgemenen! Want ook sommige mannen hebben een alfadier nodig om te overleven!

En als we de lijn nog wat dichter naar ons toetrekken, komen we uit bij de gezinnen en de… kroost! Maar eerst nog even wat ik ondertussen zoal opving op straat als reactie op mijn chihuahua:

Het merendeel van de mensen zegt:

- Ach, die chiwafwafjes zijn zo lief als ze klein zijn! Maar wacht tot binnen een paar jaar! Dan worden het totaal onhandelbare tirannen.

Een minderheid zegt dan weer dat ze nooit nog een andere hond zouden willen dan een chihuahua.

De waarheid zal wel nét dezelfde zijn die je in een gezin terugvindt: die baby’tjes? Ach, die zijn toch zo lief meneer! En dus worden ze geknuffeld, vanalles toegestopt, al hun willetjes worden voldaan, en… ze worden schromelijk verprutst. Resultaat: onhandelbare tirannen op latere leeftijd.

Terug nu naar de chihuahua’s: zijn, als puppy, hartveroverend lief en mooi. Gevolg: knuffel knuffel knuffel. Resultaat: het hondje voelt zich baas en wordt, juist dóór de baasjes, omgeschoold tot een alfadier. Een dier dat zijn wetten stelt in de roedel en niet rust tot hij de hele roedel naar zijn hand heeft gezet.

Want een knuffel wordt enerzijds wel als aangenaam ervaren, maar geeft ook macht. De macht om alle anderen te domineren. Werkt dat niet nét zo bij sommige menselijke relaties? Tenminste in dié relaties waarin de ‘geknuffelde’ het signaal verkeerd begrijpt en ervan profiteert door de macht naar zich toe te halen?

En inderdaad, als je dan wat dieper ingaat op wat mensen vertellen over hun chihuahua, en naar de voorgeschiedenis vist, dan merk je het onmiddellijk: het chihuahuaatje in kwestie werd betutteld, beknuffeld, gespaard van alles, meegedragen in een modieus tasje, of lekker ingepakt in een trendy jasje… en faliekant naar de knoppen geholpen!!! En dat kleine mormeltje wordt een monsterlijke tiran!

De baasjes hebben zich schromelijk misrekend! Dachten een poezelig knuffeldiertje in huis te hebben gehaald en eindigen met een betweterig monster. Hebben nooit beseft dat in een chihuahua, hoe klein ook, een grote hond steekt, die ook net als een grote hond reageert. Tegen de tijd dat ze daar achterkomen is het telaat. Wat er daarna met de chihuahua gebeurt heb je het raden naar.

Chihuahua’s moeilijke karakters? Helemaal niet, tenzij mensen er moeilijke karakters van maken.

Enfin… misschien heb ik wel mooi praten. Mijn chihuahua is nog niet volwassen. Afwachten dus maar of ik al dan niet gelijk heb. Maar als de opvoeding die hij nu krijgt zijn vruchten blijft afwerpen, dan zit ik straks met een pracht van een hond. Duimen dus maar.

Willy.

31-08-2011 om 00:00 geschreven door Willy

Het autorijdend publiek beleeft politiewagens natuurlijk van buiten naar binnen, en voelt zich niet erg op zijn gemak met zo’n ding in de buurt.

Er al ooit eens bij stilgestaan hoe het is om die auto van binnen naar buiten te beleven? Wel…

In de laatste decennia van mijn carrière moest ik me af en toe naar Brussel verplaatsen. Vergaderingen, besprekingen en zo…

In het begin deed ik dat met een politieauto. Maar had daar al gauw de pest in! ‘Autowandelen’ is nooit aan mij besteed geweest en ik hield er graag een beetje vaart en afwisseling in. Maar ja, in een politiewagen moet je het voorbeeld geven hé? Dus: netjes 120, hoewel het flitstijdperk zijn intrede nog niet had gedaan en het verkeer op de autowegen nog ‘normaal’ zijn gang kon gaan.

Maar dus toch maar: voorbeeldig zijn en netjes tegen 120 naar Brussel!

- Hé? Wat gebeurt er? Het verkeer lijkt plots totaal anders dan als ik met mijn personenauto rijd! Wat is er aan de hand?

Want na enkele kilometer had ik vóór me een zee aan ruimte. Alsof ik in de woestijn reed. Rééd ik trouwens wel nog in België?

Achter me: de drie rijstroken vol! Niemand haalde het in zijn hoofd me in te halen.

- Kom nou jongens, ik ben ook maar een mens hoor! Maar neen! Ze bleven allemaal, wantrouwend, godvrezend en braaf, netjes achter me. En zo sukkelde ik ‘aan de kop van een peloton’ naar Brussel!

Vond die opeengepakte situatie achter me best vervelend en gevaarlijk! Als ik plots moest remmen of iemand inhalen…

- Kom nou! Waarvoor zou ik moeten remmen en wié zou ik moeten inhalen? Vóór me de woestijn, achter me de hel!

Diezelfde hel die nu de algemene regel is!

Heb het twee keer gedaan, en toen had ik er de buik van vol. Nam in het vervolg gemakshalve de trein of mijn eigen wagen en diende kilometervergoeding in.

Wat ik hiermee bedoel is:

1. Zonder het te willen creëerde ik het soort verkeer dat we tegenwoordig allemaal kennen op onze autowegen: zware filevorming omdat iedereen bang is een kilometertje te snel te rijden, en iedereen dus ‘opeengepakt’ tegen nagenoeg dezelfde snelheid rijdt. Drommels gevaarlijk!!! Wát specialisten ons er ook proberen over wijs te maken.

2. Hoewel het lezen van dit verhaal de angst voor politiewagens zou kunnen wegnemen, wil ik daar geen verantwoordelijkheid in dragen! We leven immers anno 2011, en het jachtseizoen op ‘gevaarlijk autowild’ is ondertussen al enkele jaren volop geopend. 121 km/u rijden is een ‘levensgevaarlijke misdaad’ geworden.
Niét vanwege de kans op een ongeval, maar vanwege de kans op een onredelijke boete die wel eens je faillissement zou kunnen betekenen! Bovendien weet je ook niet wié in de politiewagen vóór je zit! Het kan een verstandig mens zijn, maar ook een strevertje die er alles voor over heeft om promotie te bekomen of gewoon om zich te doen gelden. Of iemand die nét een azijnfles heeft leeggedronken.

Maar gelukkig zijn dat toch buitenbeentjes. De bevolking praat dan wel over ‘de politie’, alsof het over een ras gaat dat over één kam te scheren valt. Maar ik kan jullie verzekeren: net zoals in elk ander beroep vind je er vanalles tussen! Maar ja… je zult maar op die ene azijnfles stoten hé? En vermits die éne uit de band springt en opvalt, is de openbare opinie al gauw gemaakt: “ ’t zou weer de politie niet zijn”.

Maar azijnflessen vind je ook onder schilders, loodgieters, elektriekers, wetenschappers of bouwvakkers! Het enige verschil is dat deze laatsten niet of nauwelijks met het grote publiek in aanraking komen, en dus ook niet de kans krijgen het imago van hun beroep naar de bliksem te helpen.

Het spreekwoord zegt: “Wie aan de weg werkt heeft bekijks”. En dat klopt. Alleen… vooral de negatieve kanten van die ‘wegwerkers’ zijn de moeite waard om door te vertellen en zo nodig de pers te halen, en vormen dus die beruchte ‘openbare opinie’, die meestal aan geen kanten klopt met de werkelijkheid.

Enfin, ik ben weer aan het afdwalen. Wat uit dit verhaal moet blijken is het volgende:

Goedbetaalde (bijna zei ik: ‘knappe’) koppen streven ernaar om ons op de meest veilige manier van A naar B te loodsen op de autowegen. En volgens diezelfde (…) koppen kan dat alleen maar als we allemaal netjes tegen dezelfde snelheid rijden. Dom als een kudde koeien de staart van je voorganger volgen. Niks initiatief, niks afwisseling: alleen maar naar die staart staren en… in slaap vallen. Dat is wat ze van ons willen en waar we niet onderuit kunnen.

Veilige tussenafstanden scheppen kan niet meer want daarin komt zich onmiddellijk een andere koe nestelen. Dus, na enkele vertwijfelde pogingen laat je het maar voor de moeite!

Ook als je zeker weet dat, als je voorganger remt, je pardoes op zijn staart zit, moet je het risico maar aanvaarden. Er zit immers niks anders op. Zo willen die heren het van ons.

Ja hoor jongens! We zijn héél veilig bezig. Hoe zou het toch komen dat we desondanks steeds meer en grotere ravage te zien krijgen op de autowegen? Er gaat geen dag voorbij of op TV zien we weer een of andere verhakkelde schroothoop op weer een of andere autoweg in Vlaanderen!

En toch… de hoofdschuldigen zitten niet op de weg. Ze zitten te Brussel op de ministeries betwetertje te spelen.

Veel minder flitspalen in Wallonië? Wedden dat ze er ook veel minder dergelijke schroothopen hebben?

Willy.

30-08-2011 om 08:37 geschreven door Willy

Als mijn vader sprak over ‘vroeger’, koppelde hij daar nogal dikwijls het getal twintig aan: twintig jaar geleden. Zowat àlles leek voor hem twintig jaar geleden en bleef twintig jaar geleden…

Voor mij, als kind, leek dat te verwijzen naar lang vervlogen prehistorische tijden. Toen de dieren nog konden praten. Toen de wereld nog bevolkt was door de dinosaurussen.

Als ik nú denk aan ‘twintig jaar geleden’, dan lijkt dat gisteren pas.

Waar zit de logica? Eén jaar is toch één jaar? Of zou dat toch moeten zijn? Blijkbaar niét, want als ik tegenwoordig een jaarkalender koop, moet ik me al haasten om thuis te geraken alvorens hij alweer verlopen is…

En tóch moet er logica in dat fenomeen zitten! Heb een beetje zitten denken. Er moet zelfs een formule aan te koppelen zijn!

Want als je tien bent, en je kijkt terug naar de tijd toen je vijf was, dan kijk je terug op de helft van je leven. En dat lijkt ook echt een half mensenleven geleden!

Ben je zeventig en kijkt terug naar de tijd dat je 35 was, dan kijk je ook terug op de helft van je leven. En dié ‘helft’, die lijkt nét even lang, hoewel er wél dertig jaar verschil in zit!

Conclusie: het aanvoelen van je eigen levensduur kun je moeilijk uitdrukken in jaren. Je zou het moeten uitdrukken als een wiskundige formule. Beginnend met de breuk ‘leeftijd gedeeld door twee’…

Vervolgens wat foefelen met vierkantswortels en kwadraten (stof voor wetenschappers), en dan zou je misschien wel tot de juiste formule komen die je ‘aangevoelde’ leeftijd weergeeft. Misschien moet ook je IQ een rol spelen in die formule, en nog een andere factor die voor zover als ik weet (nog) niet meetbaar is in cijfers: je karakter!

En dan zou je, net als de weermannen soms doen, moeten zeggen: ik ben zeventig maar het ‘voelt aan’ als… tja, als wát hé? Hoe kun je daar een wetenschappelijk bewezen cijfer op plakken?

Hetzelfde fenomeen doet zich voor in je grootte: wat is groot? Wat is klein?

Groot is alles dat groter is dan jou. Klein is alles wat kleiner is dan jij. Als kind van één meter hoog vind je één meter de ‘mensenhoogte’. De norm dus waarmee je de rest afmeet. Je meet alles af aan je eigen grootte, die voor jou de normale grootte is. Maar je groeit! Één meter wordt één meter twintig… vijftig… zeventig… En je waarnemingsvermogen van grootte groeit evenredig: nu is een meter zeventig de ‘normale’ maat!

Ik ben er dus van overtuigd dat voor een klein vogeltje zijn eigen grootte de norm is, en hij ons reuzen buiten alle proporties vindt!

En zo heb ik hier ongewild een paar kluiven geschapen waaraan pakken wetenschappers weer zichzelf zouden kunnen bedruipen onder het mom van ‘onderzoek’.

By the way… wie betaalt dergelijke wetenschappers eigenlijk voor die onderzoeken? Het resultaat van hun onderzoek mag dan al naar gelang het geval interessant of lachwekkend zijn… waar eigenlijk komt de poen vandaan? Want zonder poen verroeren die lui natuurlijk geen vin!

Wie onze wereld een beetje kent weet meteen dat als één pond poen geen twintig pond poen kan opbrengen, het de moeite niet waard is er aan te beginnen. En dus nogmaals: wie betaalt die wetenschappers en met welk doel? Wie heeft er baat bij als iemand na veertig jaar vetbetaald onderzoek weet te stellen dat meerokers doofgerookt worden? Welke industrie wordt daar, naast die wetenschapper zelf, beter van? Wie kan dit onderzoek gebruiken als reclamestunt voor een of ander product? Of… kunnen weer andere wetenschappers of technici dan misschien geluidsdempers voor sigaretten uitvinden? Lijkt me trouwens leuk: achteraan een filter, vooraan een geluidsdemper.

Maar het blijft een raadsel wie dergelijke wetenschappers betaalt.

En nu denkt iedereen natuurlijk dat ik hier eventjes een pasklaar antwoord uit de mouw zal schudden.

Mis! Ik weet het ook niet, en dénk er niet aan er mijn hersenen mee te vermoeien. Daarom juist stél ik de vraag! De anderen mogen ook wat doen.

En kijk: ik ben ook al een goede politicus aan het worden: mezelf aan de bak houden met vragen stellen. Nooit oplossingen bedenken. Dat aan anderen overlaten. Mijn hersenen sparen. Laten rusten.

Keerzijde van die medaille: rust roest. En roestige hersenen werken niet meer!

Bewijs: kijk naar de politici!!!

Voilà.

Willy.

29-08-2011 om 08:30 geschreven door Willy

Plons! Samen met het druilerige waterige zomerweer is mijn inspiratie ondergedoken! Tot diep onder de zeespiegel. Dan maar proberen een troosterig gedichtje te plegen misschien?

Waar verdorie zit de zon?

Wie ’s avonds blijgezind gaat slapen,
En ’s morgens even blij de dageraad begroet;
Wie zonneschijn of regen de stemming niet laat maken,
Ze allebei aanziet als minstens even goed.

Wie weet hoe we uit onze levensadem
Alles kunnen halen wat er écht toe doet,
Die zal met mij moeten beamen:
De zon?… zit in je bloed!

-o-o-o-o-

Een wat melige troost misschien voor deze zompende sponzerige waterzomer, maar toch beter dan niks!

En euh… toch maar opletten bij alcoholcontrole, want met de zon in je bloed weet je nooit! Vooral niet als die zon ál te ‘vloeibaar’ is.

Willy.

28-08-2011 om 08:32 geschreven door Willy

Oef! Eindelijk hebben wetenschappers nog een laatste stelling kunnen opslaan tegen het roken! Een verband kunnen leggen tussen roken en… doofheid dit keer! Als dit blog een soap was zou ik nu op het knopje ‘hartelijk gelach’ moeten drukken! Leve de wetenschap!

Eindelijk komen ze nu toch eens écht origineel uit de hoek. ‘Rook je doof’ is dus de nieuwe slogan!

Of toch niet? Neen, want als ik verder lees zijn het de PASSIEVE rokers die doof worden. Héél diplomatisch gezegd: ‘passieve rokers’, om niet te hoeven zeggen: de niet-rokers.

Met andere woorden en in een juistere context geplaatst: als je rookt heb je minder kans op doof worden! Maar zo mogen die geleerde koppen zich natuurlijk niet uitdrukken. Ze zouden hun eigen ruiten kunnen inslaan.

Wat zegt u?

Anderzijds… wie weet? Dat komt ervan als rokers de rook pal in de oren van de niet-rokers blazen, zodat het er aan het andere oor weer uitkomt! Dat moet binnen in die (holle) ruimte tussen de oren een oorverdovend lawaai veroorzaken! En dus hebben die wetenschappers misschien wel gelijk: het is inderdaad weer maar eens de schuld van de rokers.

Gehoord tabaksindustrie? Vraag maar snel sponsering aan bij de hoorapparatenindustrie!

Maar er is dus nog slechter nieuws: ook Viagra maakt mensen doof! ‘Doofgevrijd’ noemt dat dan zeker? Nu snap ik meteen waarom doofheid vooral bij ouderen voorkomt!

Tja, dan zit er voor Viagragebruikers weinig anders op dan tijdens een flinke vrijpartij een vol pakje sigaretten op te roken om het evenwicht te herstellen. Denk ik. Logisch toch? Alleen opletten dat de partner dan niet doof wordt, en haar de rook dus vooral niet in het oor blazen!

Hallo… hoor ik daar iemand roken?

De andere negen ‘nieuwe’ oorzaken van doofheid heb ik maar achterwege gelaten en me beperkt tot de twee voornaamste. Want daaruit kun je dan alweer een verband tussen sigaretten en Viagra leggen! Ze leiden dus allebei tot doofheid. Raar dat ze van ‘sigaretten’ en niet van ‘pijpen’ spreken! Want dat zou het verband tussen rook en seks nog een stuk duidelijker stellen. Zijn ze trouwens wel zeker dat de proefpersonen rokers, en geen pijpers waren? Dat het selectieteam die twee woorden niet heeft verwisseld? Zo van:

- Bent u roker meneer?

- Neen! Ik ben pijper!

- Ha, dan kunnen we u gebruiken voor ons onderzoek!

En dan komen we alweer ook tot een nieuw werkwoord: ‘meepijpen’, dat de eerste twee oorzaken tot één kan herleiden… en…

Ach, ik hou er mee op. Zou tot té ver doorgedreven conclusies kunnen komen! En dat mag ik niet, want ik ben geen wetenschapper! Laat het dié lui maar verder uitpluizen.

Willy.

27-08-2011 om 09:02 geschreven door Willy

Een terugblik, mijn eigen terugblik op de twintigste eeuw, kan ik maar omschrijven vanaf de tweede wereldoorlog. Mijn eerste indrukken als ontluikend kind bestonden uit kanonnengebulder, bombardementen, en het geratel van een flakstand op amper tweehonderd meter van ons huis. Uit zoeklichten als priemende wijsvingers naar de hemel op dezelfde locatie, en duidelijk zichtbaar van uit ons raam.

Lichtende wijsvingers die soms plots doofden in mineur, na het helse lawaai van een Spitfire nét boven ons dak en het hevige geratel van zijn machinegeweren. De tientallen “Donnerwetter’s” die daarop volgden drongenen door tot bij ons thuis.

Ik vond het allemaal normaal en nogal grappig. Spannend zelfs. Dat bleek dus de wereld te zijn. Als de inslagen van de kanonnen dichter bij het huis kwamen, moesten we allemaal onder tafel van vader. Vond ik gezellig, allemaal op een hoopje, want ik wist toch niet waarom.

En als ik, aan de hand van mama, in een winkel stond waar ze met haar voedselbonnen inkopen deed, keek ik achter me en zag een gedisciplineerde colonne Duitse soldaten kaarsrecht door de hoofdstraat marcheren. Vond ik normaal. Stond er zelfs voor in bewondering. Was blij dat er elke dag weer wat anders te zien viel in die toch wel heel interessante wereld van de volwassenen.

Maanden later waren de uniformen plots Brits en Canadees. Kanonnengebulder hoorden we niet meer. Vond ik alweer normaal. Weer eens iets anders.

Of die colonne Britse tanks die door onze straat reed. Ik zat op de stoep en keek er geïnteresseerd naar. Op een van de tanks zat een gehelmde soldaat die met twee vingers een V-teken maakte naar me. Wat grappig!

Bij een wandeling op zondagnamiddag stonden we op een smal pad plots voor een Amerikaans Jeep. Pal midden op het pad! Daar achtergelaten? Neen. Zei mijn vader toen we naderbij kwamen. Het stuur was afgesloten met een zware ketting. Ik zie die joekel van een ketting nóg voor me. En ik prentte het in mijn kop: een Jeep sluit je dus af met een zware ketting aan het stuur!

Toen we, misschien diezelfde zondag, terugkwamen van de bioscoop, hoorden we plots luid kabaal. Naderbij komend bleek het een bakkerswinkel te zijn waarvan de hele inboedel door woedende burgers op straat kapotgegooid werd. De bakker bleek een ‘zwarte’ te zijn geweest. Geen probleem wat mij betreft. De buitenwereld was toch wel een stuk spannender dan de film die we net hadden gezien.

En op weer een andere dag zette mijn vader me in de cockpit van een Messerschmidt die in zijn haast naast het vliegveld was geland en door de poten gezakt. Was daar gewoon blijven liggen toen de Duitsers terugtrokken.

Ach jongens, ik vond het allemaal zo normaal als wat. Vond enkel dat mijn wereld toch wel heel snel leek te veranderen. Vol stak van variatie. Ik had, door de (toen nog open) ramen van een dancing, Duitse soldaten zien dansen met meisjes. Nu zag ik door diezelfde ramen Canadese soldaten hetzelfde doen. Waarschijnlijk ook met diezelfde meisjes. Ach wat! Het raakte mijn kouwe kleren niet. Ik stond er bij en keek ernaar. Was nog veel te klein om me met dergelijke zaken te bemoeien.

Het enige verschil bestond er voor mij in dat die Canadezen en Britten, die nu in de stellingen van de Duitsers zaten, toch wel lekkere spullen bijhadden. En ons, kinderen, ook met gulle hand van chocolade en kauwgom voorzagen. Repen chocolade! Jongens toch! Het was waarschijnlijk de eerste chocolade die ik van mijn leven had geproefd. Daarvoor alleen al was ik blij toen ik hoorde dat de Duitsers verslagen waren. Nu zou mijn wereld uit niets anders meer bestaan dan chocolade eten! Want de Duitsers hadden dit blijkbaar niet. Dus maar best dat ze met de noorderzon waren vertrokken.

Ja. Dát was wat oorlog betekende voor mij. Een ‘kinderlijke’ observatie en een al even kinderlijke gevolgtrekking.

En… tussen de regels door… diezelfde kinderlijke gevolgtrekking zie ik nu op TV bij de Lybische ‘volwassen’ bevolking:

Ze voelen zich VRIJ nu!
Bevrijd!
Bevrijd van wát?
Dóór wat? Door wie?
En wat zal ervoor in de plaats komen? Nu lijken ze ook te denken dat de rest van hun leven uit chocolade eten zal bestaan! Dachten de Congolezen ook toen ze ‘bevrijd’ werden van België!!! Naïviteit blijkt dus niet alleen het privilege van kinderen te zijn!

Dat was even een tussendoortje. Terug naar het onderwerp nu:

En als ik dan nu op TV de slagzin hoor van een bepaalde hulpverlenende instantie: ‘Je kunt een kind uit de oorlog halen, maar hoe haal je de oorlog uit een kind?’ dan houd ik mijn hart vast. Daar gaan we weer! Voer voor psychiaters en psychologen… Met een kurkentrekker ‘de oorlog’ uit een kind trekken. Pure, maar kinderlijke idealisten! Intellectuelen die het nog maar eens gaan maken! Weeral een aantal mislukkelingen die aan de slag kunnen als ‘slachtofferhelpers’. (Trouwens een zelfbedruipend beroep!) Weeral een stel intellectuelen die dergelijke kinderen nu eens grondig zullen gaan verpesten!

Ja! Dát moeten ze nu juist doen: psychologisch verantwoorde gesprekken voeren om ‘de oorlog uit een kind te halen’ en het ondertussen allemaal veel erger te maken. Hallucinaties scheppen die het kind zijn leven lang zullen blijven achtervolgen. Daar waar het, zonder die hulp, binnen de kortste tijd de oorlog zou hebben vergeten.

Láát dat kind dat uit de oorlog komt toch zijn eigen gang gaan! Láát hem zijn eigen indrukken toch verwerken, voor zover er tenminste iets te verwerken valt in een kinderbrein! Het zal véél sneller geestelijk gezond worden dan met al die intellectuele blablabla er omheen.

Ik was ook een kind dat uit de oorlog kwam. De oorlog hoéfde niet uit me gehaald te worden. Gelukkig maar dat niemand dat ook maar geprobeerd heeft, want dan zou ik er waarschijnlijk tot heden tendage nog onder hebben geleden.

Hetzelfde fenomeen stelt zich in de gerechtelijke sector: ‘slachtofferhulp’. Is er ingebroken bij jou? Voel je je niet meer veilig in je eigen huis? Kom bij ons in therapie om het allemaal te verwerken en te plaatsen. Wel, ik heb grote twijfels over dat soort hulp.

Ook bij mij werd er, tijdens mijn laatste dienstjaren, ingebroken. Op klaarlichte dag! We kwamen thuis van een uitstap… De deur van het appartement stond open, slot geforceerd, binnen alle kasten, laden en deuren wagenwijd open… Alles leek te wijzen op ‘snel snel, en wegwezen’. Niets was echt grondig doorzocht. Gewoon overhaastig enkele zoveel als waardeloze nepsieraden van mijn vrouw meegenomen en verder niets. De oorzaak van die spoedige aftocht kon ik raden: er stonden een aantal foto’s van mij in uniform. Dat heeft ze waarschijnlijk afgeschrikt. En zonder vingerwijzen: er was een groep zigeuners gesignaleerd nét in die dagen! Toeval? Ja… zo zou ik het genoemd hebben als ik niet beter wist. Want télkens er zigeuners in de omtrek waren verhoogde immers het aantal inbraken, winkeldiefstallen en wisseltrucs!

En, ach ja… het geeft je wel een aantal dagen een vreemd gevoel. Er werd binnengedrongen in je privacy. Waarschijnlijk zelfs door mensen van een vreemd ras. In je eigen ‘safe place’. Maar dat gevoel geneest zichzelf binnen korte tijd. Tenzij… tenzij je in therapie gaat en alles nog eens extra dik, ‘in overdrive’, in de verf wordt gezet. Met betuttelende woorden en passe-partout slagzinnen. Met zalven en zemen.

Tekenend voor onze hedendaagse wereld: de hersenen van de hedendaagse watjes zijn niet langer zelfherstellend. Mogen dat eigenlijk ook niet meer zijn. Moeten ‘slachtofferhulp’. Beseffen niet dat het eigen herstelvermogen van de geest dat klusje veel sneller zou kunnen klaren. Tenminste, als ze er al de kans toe kregen, want de hulpverleners schieten bij dergelijke toestanden als paddenstoelen uit de grond. Ruiken een kluif! Kunnen zichzelf weer waarmaken! Afkluiven tot op het bot!

Ik denk dat die hulpverleners zelf veel meer hulp putten uit die therapie dan de slachtoffers.

Ik heb mensen gekend die de concentratiekampen hebben overleefd. Wilden er niet over praten. Veel te afschuwelijk! Maar ze leidden verder een heel normaal leven voor zover ze niet lichamelijk waren aangetast erdoor. Hadden, gelukkig voor hen, nog nooit van slachtofferhulp gehoord! Kenden dat woord niet eens. Hadden, dikwijls helemaal op eigen houtje, na de oorlog de thuishaven bereikt en waren daar gelukkig om. Zwegen over wat ze meegemaakt hadden. Te afschuwelijk en te vernederend om over te praten, en ze zouden toch door niemand worden geloofd vonden ze.

Eéntje heb ik gekend, een Amsterdamse professor, die ik toevallig thuis mocht ontvangen, die er één enkele anecdote over kwijt wou en niets méér. Ik hoor het hem nog zeggen:

-Toen ik aankwam in Dachau zag ik in de verte, op een aarden dijk, het silhouet van een broodmager mannetje als een gek achter een zwaarbeladen kruiwagen aan lopen. En achter hem, een forse, geuniformeerde man met een zweep. Ik dacht: “Neen. Dat kan niet. Ik droom.”… Welnu ja, ik droomde inderdaad, maar ben wél vier jaar in die hallucinante ‘droom’ gebleven!!! Pas na de oorlog weer wakker geworden.

De man heeft zijn werk hervat, geen slachtofferhulp gezien, en is er zonder geestelijke kleerscheuren doorheen gekomen.

Maar toch, wat mij betreft, geen kwaad woord over psychologen. Heb staaltjes gezien van écht psychologisch werk, op een heel ander vlak, dat echt wel het verwachte resultaat opleverde. Ik wil alleen kwijt dat voor een goede psycholoog ernstiger werk te doen valt dan slachtofferhelpertje te gaan spelen en watjes nog wattiger te maken.

In het leven van elke mens gebeuren er nu eenmaal ‘dingen’. Dingen die inderdaad een grote impact op de geest kunnen hebben. Dingen die je schijnbaar kapot maken. Maar die je, achteraf bezien, eigenlijk hebben gesterkt. Die je persoonlijkheid weer een stukje minder kwetsbaar hebben gemaakt. Die er telkens weer voor zorgen dat je tegen een stootje méér kunt. Mits je je zelfherstellend brein zichzelf ook láát herstellen en dat klusje niet aan intellectuelen overlaat.

Moet dat alles nu ook al worden tenietgedaan door ‘slachtofferhulp’? Streven we écht naar een watterige wereld waarin iedereen zichzelf ‘slachtoffer’ voelt zodra iets een beetje uit de band gaat springen? Kom nou…

Willy.

26-08-2011 om 15:28 geschreven door Willy

Wij mensen denken dat we het meest gesofistikeerde communicatiesysteem ter wereld hebben: de spraak! En inderdaad, waar zouden we staan als we de spraak niét hadden? Van mondelinge overlevering kwamen we later tot de geschreven taal. Dan volgde de boekdrukkunst. Nu konden we communiceren met volslagen vreemden. Gedachten uitwisselen. Technieken uitwisselen. Telefonie en internet maakten de wereld veel later weer een stuk kleiner. We zijn ondertussen bereikbaar geworden voor de hele wereld.

Maar toch… hebben we echt wel het hoogst ontwikkelde communicatiesysteem? Ik zou er durven aan twijfelen. Want wát de spraak ons ook heeft bijgebracht, het had zijn prijs! Via spraak konden we eensklaps ‘materieel’ communiceren. De gevoelens raakten op de achtergrond! En niet alleen de gevoelens. Vooral ook het ‘aanvoelen’. We communiceren, op straat, met mensen. Luisteren naar de woorden. Maar wie is de mens achter die woorden? We hebben er het raden naar. Want met spraak kun je alle kanten op. Wat je zegt hoéft niet waar te zijn. Met gevoelens kun je dat niét! En tenzij er nog iets van ons oorspronkelijk aanvoelen is overgebleven moeten we het stellen met de ‘woorden’ van een ander. En ik heb sterk de indruk dat dit verschilt van mens tot mens.

Denk, of ‘vrees’, dat ik wel in zekere mate nog een gevoelsmens ben. Soms, totaal onlogisch, heb ik van bepaalde mensen een afkeer. Kan het gevoel niet plaatsen. Kan er niets materieels aan koppelen. Denk dan dat ik verkeerd ben. Probeer dan, kunstmatig, vriendelijk of minstens toch beleefd te blijven voor die mensen.

Tot… en dat gebeurt telkens weer, mijn negatieve gevoelens bewaarheid worden. Dat ik die mensen dingen zie doen die er over zijn. Tot ik vaststel dat die mensen totaal geen meerwaarde betekenen voor de wereld. Integendeel, dat ze parasiteren op de rest van de mensheid of het tóch ver schoppen via ongeoorloofde praktijken! Wat trouwens óók weer neerkomt op parasitisme.

Een doodgewoon praatje op straat… woorden in de wind. Je weet niet wie je voor je hebt. Tenzij je het nog weet aan te voelen. En daarvan heb ik gelukkig nog wat overgebleven erfelijk materiaal. En ondervind ik dat ik op de meeste mensen tamelijk neutraal reageer. Op sommige enkelingen dan weer reageer ik heel positief en voel me echt goed in hun gezelschap. Maar ook het tegengestelde gebeurt wel!

En dan denk ik vooral aan de persoon waarop ik in mijn leven het meest negatief reageerde. Zelfs oppervlakkige beleefdheid viel me al heel moeilijk, hoewel ik mijn best deed het te proberen. Het is een persoon die inmiddels overleden is. Dus geen namen, want van de doden niets dan goeds…

Het begon al onmiddellijk bij het eerste contact. Vriendelijkheid van weerszijden, maar ik voelde een zwaar geladen spanning. Voelde me hoogst onbehaaglijk. Voelde me als een hooiberg waarin een riek voortdurend alles weer overhoop gooide. Rusteloos, alsof duizend raderen de verkeerde kant op gingen draaien in mijn hoofd. En dat gevoel is er tot het eind gebleven. Zodra dat mens me op minder dan een paar meter naderde voelde ik mijn hersenen als het ware dooreen geschud worden. Alsof ze van ijzervijlsel waren en onder invloed van een (negatieve) magneet kwamen. Het voelde als de angel van een bij. Voelde me uitgezogen worden. Voelde me hoogst onbehaaglijk.

Ik heb er door de jaren heen alles proberen aan te doen om dit gevoel kwijt te raken. Alles geprobeerd. Niets hielp. En door de jaren heen ondervond ik ook dat mijn gevoelens klopten! Want ik hoorde van warenhuisdiefstallen… fraude… uitbuiten… profiteren… nooit ook maar iéts positiefs doen. Leven dank zij genadegeld waar anderen hard voor hadden gewerkt. Grove vormen van ‘malade imaginaire’ om van de ziekteverzekering te kunnen profiteren… Vond het ene ziekenhuis niets, dan maar het andere geprobeerd. Het mens kende alle trucs om aan geld te komen zonder te moeten werken. Kreeg ongelooflijke kansen aangeboden, maar zodra ze er ook maar één poot moest voor uitsteken haakte ze af. Te lastig. Te moeilijk! Te zwaar! Te heet! Kortom, ik had, met mijn eerste inzicht, gelijk.

Heb er ooit zelfs een gezegde over gemaakt: ‘Waar (…) verschijnt, de rust verdwijnt!’ Want dat was ook zo.

Ben ik dan helderziende? Neen! Ik heb alleen, blijkbaar, nog een sprankeltje van het oorspronkelijke gevoelsleven van de oermens overgehouden in mijn erfelijk materiaal. Het gevoelsleven van de oermens toen spraak nog niet bestond. Toen hij moest afgaan op wat hij voelde, zonder daar woorden aan te kunnen koppelen. Zonder naar spraak te kunnen luisteren.

Een gevoel dat we jammer genoeg aan het kwijtspelen zijn.

Hoe ik er toe kwam dit stukje te schrijven? Mijn hond!!!

Dié reageert inderdaad op gevoelens. Op jouw gevoelens. Gevoelens die als een soort ballon om je heen zweven. De een zijn gevoelens reiken slechts tot een paar centimeter buiten zijn huid, van de ander is dat een paar meter. Negatief of positief!

Tenminste, persoonlijk voel ik het zo aan bij andere mensen: alsof rond elke mens een onzichtbare ballon zweeft. En zodra je binnen het bereik van die ballon komt wordt je er in opgenomen. Op positieve of op negatieve manier. Of gewoon… neutraal.

Dieren, en honden vooral, moeten dat zéker wel aanvoelen. Onmiddellijk. Vanaf het eerste contact.

Ik kocht ‘mijn’ hond, in de eerste plaats voor mijn vrouw. Het moest háár hond worden. Maar de puppy besliste er anders over. Zij geeft hem te eten, zij kamt en verzorgt hem. Ik steek hem ’s avonds in zijn bench. Zij haalt hem er ’s morgens uit. Kortom, we doen er alles aan om van mij de boeman en van haar een engel te maken, om het ‘haar’ hondje te laten zijn.

En inderdaad, hij geeft haar heel veel liefde terug. Maar als we alle twee in huis zijn en hij heeft de keuze… dan komt hij bij mij liggen! Gewoon omdat hij bij mij blijkbaar meer veiligheid, rust en kalmte aanvoelt.

En toch, anderzijds, in mijn vingers bijt hij (speels… maar ai!!!). In de hare doet hij dat niét. Bij haar likt hij.

En om nu terug te komen op die persoon die ik als de negatiefste uit heel mijn leven beschouw: die heeft zéker vijf honden gehad, want ze wou persé een hond! Telkens voor hoogstens een week… toen werden ze agressief, was er geen kot meer mee te houden, en moest ze ze naar het asiel brengen!

Nog maar eens een duidelijke demonstratie van de gevoelens die wij grotendeels kwijt zijn, maar nog altijd voortleven in de honden! Haar honden voelden blijkbaar net hetzelfde als ik voelde in haar gezelschap. Maar die hadden gewoon niet de opvoeding en de beleefdheid om dat gevoel verborgen te houden.

Op straat let ik, uit interesse voor dat fenomeen, altijd heel goed op de reacties van mijn hondje, en probeer ze te analyseren. Want inderdaad… de meeste mensen loopt hij zonder enige reactie of aandacht voorbij. Rond anderen dan weer, probeert hij een wijde boog te maken! En nog anderen… daar trekt hij onweerstaanbaar naar toe! Trekt koppig aan de leiband. Legt zijn oortjes plat in zijn nek als teken van onderdanigheid, ‘kruipt’ bijna naar ze toe en probeert die mensen te bereiken! Probeert ze een aaitje te ontstelen. En wonder boven wonder, dat lukt hem nog ook!!!

En dan… hebben we een vriendin die af en toe komt binnenwippen. Babbeltje. Zomaar. Niks slecht. Niks goed. Gewoon. Persoonlijk reageer ik totaal niet op haar omdat ze me ook op geen enkele manier interesseert. Heb alleen een beetje medelijden met haar man…

Maar toen ze onlangs binnenkwam toen Chico er al was, deed hij niets dan blaffen naar haar! Vreemd. Anders horen we het hondje nooit. Zelfs niet als de postbode binnenwipt.

Vreemd? Eigenlijk niet, want die dame heeft ook een hondje. Thuis. Kan er nergens mee komen. Want het doet niets dan… blaffen! Naar mensen, naar dieren, naar alles! Toeval? Of… een ‘ballon’ die ik zelf dan wel niet aanvoel, maar Chico des te beter?

Slimme Chico! Veel mensen hebben van jou nog een lesje te leren!

En dat doet me dan weer vermoeden dat mijn eigen filosofie niet zo heel erg ver van de waarheid zit: we mogen dan wel op aarde leven, materieel denken en bezig zijn, maar veel, om niet te zeggen alles, speelt zich in een totaal onvermoede dimensie af. Een dimensie waarin we lichamelijk niet zoveel inspraak hebben. Een dimensie waarin de zielen thuishoren. En wij eigenlijk thuishoren, hoewel we die dimensie niet kunnen waarnemen. Deels door onze erg beperkte zintuigen, en deels door ons grotendeels afgestompte gevoelsleven!

Willy.

25-08-2011 om 09:08 geschreven door Willy

Ik wist het! Maar het werd nog maar eens bevestigd: mannen ‘zijn’ logica. Vrouwen moeten het aanleren. En naar gelang het IQ van de vrouw duurt dat voor bepaalde zaken minuten, uren, jaren, of een heel mensenleven.

Neem nu de opvoeding van ons hondje: mijn vrouw, met een hondje in haar achterhoofd, keek al jaren naar alle afleveringen van Cesar Milan, de Mexicaanse hondenfluisteraar. Af en toe keek ik mee en moet bekennen: de man is een fenomeen. Hoe hij honden in een handomdraai tot aangepast gedrag weet te brengen is verbluffend.

Wat IK zag, was eigenlijk vanzelfsprekende pure logica. Logisch denken. Maar dat deed ik al! Hoeft me niet te worden aangeleerd. Alleen… ik deed het uit puur menselijk opzicht. Van Cesar leerde ik hoe een hond denkt. Ook logisch, maar eigenlijk nog logischer dan wij, en ook een stuk eenvoudiger. Leert correcties dan ook veel vlugger aan dan mensen omdat hij direct logische conclusies trekt. Niks ‘im frage’ stelt. Je onvoorwaardelijk gelooft op de manier waarop je het in zijn hersenen laat doordringen.

Voor mij ging het niet om de vraag: ‘wat is logica?’. Het ging om de vraag: ‘hoe breng je die logica over op de hondenwereld?’

Dàt is wat ik leerde van Cesar: niét de menselijke logica, want dat had ik zelf al ingebouwd. Wél de logica, vertaald naar hondenhersenen. En het blijkt nog prima te werken ook. En dank zij Cesar zitten mijn vrouw en ik op hetzelfde spoor: ik door ingeboren logica naar ‘hond’ te leren vertalen, zij door de ‘aangeleerde’ logica.

Ons Chihuahuaatje, hoe klein ook nog, blijkt, de leerstof op dié manier aangebracht, een prima leerling te zijn en een vriend die ik niet meer wil missen!

Chiwilly.

23-08-2011 om 00:00 geschreven door Willy

	Allert als een waakhond! Vertederend als een poesje. Wie wordt dààr niet verliefd op?
	Toch maar bescherming en veiligheid zoeken tussen de voeten van baasje?
	Arme jongen! Amper 3 maand oud en totaal geen speeltjes! De Hondentelefoon maar bellen misschien?

Wat een hondenleven!!!

22-08-2011 om 00:00 geschreven door Willy

We kennen ze wel allemaal, die trends: vandaag ben je politiek correct als je socialist bent, de juiste muziek ‘graag’(?) beluistert en het juiste merk schoenen draagt. Morgen moet dat dan weer Vlaams belang zijn, weer een ander schoenmerk en andere muziek. En zo kun je nog lange tijd doorgaan. In muziek, in kunst, in kledij… ja, zelfs in cultuur.

Wel mensen, ik voel mezelf pas trendy als ik doe wat IK vind dat ik moet doen, in kledij waarin IK me goed voel, en in het stemhokje kies voor een persoon en een ideologie waarmee IK me kan vereenzelvigen.

Trends? Larie. Volg je eigen trend en vergeet elke vorm van indoctrine.

Wie zijn trouwens die trendzetters? Hier ligt het een pak moeilijker! Want die zijn anoniem. Onzichtbaar. Geestverschijningen die eigenlijk juist niét verschijnen. Waar zitten ze? Wat doen ze met ons? Hoé doen ze dat?

Onmogelijk te achterhalen. O ja… je hebt er die wel degelijk in de schijnwerper treden: modekoningen, muzikale idolen en zo… Maar hoe een volk moet denken om ‘correct’ te denken… dié trendzetters vind je nooit. En toch zijn ze er. Zweven, als een soort collectieve geest, ergens om ons heen. Halen hun brandstof uit een aantal enkelingen met al dan niet goede ideeën… meestal minderheden… of zangers, of modeontwerpers, en kneden die brandstof om tot ze sterk genoeg is om ons aller geesten te benevelen en ons ‘in de trend’ te zetten. Of… ‘in het gareel’ te laten lopen.

Maar zelf zijn ze ongrijpbaar en ondefinieerbaar geïntegreerd in het massabewustzijn.

En dan beweert de jeugd dat ‘in het gareel lopen’ passé is! Dat zijzelf nooit in het gareel zouden willen lopen! Begrijpen niet eens dat juist zij constant in een gareel lopen: het gareel van de trends, die elke vorm van persoonlijke smaak vernietigt en daar de mode voor in de plaats geeft. Smaak speelt dan geen rol meer. Hoéft niet meer. Als je het juiste merk en kleur van kledij en schoenen draagt en je idool de juiste songsinger is, dan héb je ‘persoonlijke’ smaak! Of… juist niét?

Honderden mensen vinden honderden dingen uit, componeren honderden liedjes, maken honderden schilderijen, ontwerpen honderden modestijlen, maar de massa reageert niet.

En dan komt daar plots een snertzanger met een snertlied, gecomponeerd door een snertcomponist die gewoon een aantal noten door mekaar schudde, en floep… de massa reageert en het wordt een hit!

Hoe leuk beschrijft Hans Christian Andersen het fenomeen in ‘De nieuwe kleren van de keizer’!

De kleermaker, die een fortuin vroeg voor het ‘kostuum’, maar maandenlang had zitten niksen en helemaal geen kleren maakte, maakt de keizer én de hofhouding wijs dat het gemaakt is van een stof die enkel kan gezien worden door mensen met smaak. En wie geen smaak heeft het kostuum dus niet zal zien. Niemand durft dus te reageren om niet als ‘zonder smaak’ gedoodverfd te worden!

Was die kleermaker een trendzetter avant la lettre?

Pfff! Wat ben ik blij dat ik daar nooit ben ingelopen! Dat ik altijd luisterde naar wat MIJ een mooie melodie leek of makkelijke schoenen. Zonder me eerst af te vragen of die smaak ook wel door de massa werd gedeeld en bijgevolg ‘correct’ was.

Je zou bijna denken dat er tovenarij mee gemoeid is. Gelukkig is het trendfenomeen in de regel heel onschuldig. Er worden wel mensen schandalig rijk mee, sommige fans straatarm, maar als iemand aan dergelijke dingen zijn geld wil verkwisten moet ie dat zelf maar weten.

Erger is het als die anonieme trendzetters ook ons ideologisch denken gaan beïnvloeden! Zo was vaderlandsliefde ooit de regel. Daar vochten we voor. Daar wilden we ons bloed voor geven. Maar nu is het weer hopeloos voorbijgestreefd. De trendzetters proberen ons nu multicultureel te laten denken. Niét meer vechten voor het vaderland. Integendeel, het vaderland weggeven aan wie er baat bij heeft. De vijand inhuldigen! Hem op een  voetstuk plaatsen! Ermee meeheulen! Hoe noemde men dat ook weer in 40/45? Collaboratie toch hé? Wel, nu is collaboratie de trend en vaderlandsliefde noemt racisme.

Ooit ook maakten goede morele waarden deel uit van onze cultuur. Ook die zijn ondertussen al opgeslokt door de nieuwe trends. Moraal is verouderd. Alles moet kunnen. Alles moet mogen. Geen moraal voor je kind. Vooral ook niets verbieden aan de kroost! Verbieden is verboden! Luisteren naar wat ze verlangen en het ze geven is nu de trend. En het evangelie is vervangen door de woorden van de nieuwslezer, wát die ook maar uitkraamt.

Richten de kinderen kattenkwaad uit? Geen oorvijg, maar een diepzinnig gesprek met je kind! Dát werkt…

Zeggen de trendzetters.
Dáchten de trendzetters!

Nu zien ze ook wel het resultaat van die opvoeding, maar hebben wel al honderd en een excuses bedacht. Het ligt immers altijd aan iets anders. Aan omstandigheden van buitenaf of van binnenuit, van bovenaf of van onderen… enfin… ze kunnen alle kanten op om hun gelijk bevestigd te zien, uitgenomen de goede kant: de enige kant die echt helpt: ‘Wie niet horen wil moet voelen’. Dát begrijpt een ‘moeilijk’ kind. Al de rest is larie. Het ene oor in, het andere uit.

De meeste ‘kinderen van twintig’ die ik ken zijn nog niet eens in staat een diepzinnig gesprek te voeren en zullen het, juist dóór dat soort opvoeding, ook nooit worden. Hoe wil je dan dat een kind van zes zoiets wél begrijpt?

Mensen die dergelijke nonsens verkondigen weten echt niet wat moeilijke kinderen zijn. Hebben waarschijnlijk zélf geen kinderen, of hebben het geluk er heel gemakkelijke te hebben. Denken dan dat ze dit aan zichzelf te danken hebben. Aan de ‘goede’ opvoeding die ze gaven. Mis! Ze hebben alleen maar geluk gehad.

Ik moet ook eerlijk bekennen: ik heb zelden een tik gehad van mijn vader. Maar het was verdorie ook niet nodig! Ik dopte van jongsaf zelf mijn boontjes en zag heus ook wel in als ik een brug te ver dreigde te gaan.

En toch was mijn vader echt wel een strenge! Liet niémand met zijn voeten spelen! Reden te meer voor mij om hem niet al te veel voor de voeten te lopen. Ik had heel vroeg door wat kon en wat niet kon, en als ik iets wat niét kon wél wilde doen, dan ging ik daar eerst een halve dag zitten over nadenken. Over hoé het aan boord te leggen dat hij het niet aan de weet kwam. Pas dán ‘sloeg ik mijn slag’.

Trendzetters… ach, waren dat maar grijpbare personen! Maar het zijn geesten! Geesten die ergens bij een aantal idioten een vonkje weten te laten overslaan. En als er maar genoeg idioten te vinden zijn, zetten die het virus wel over naar minder idiote mensen en voor je het weet is heel de wereld besmet!

Willy.

21-08-2011 om 00:00 geschreven door Willy