De grot van Maquiné ligt 140 kilometer noorwestelijk van Belo Horizonte, bij de plaats Cordisburgo.
De grot gaat door als de indrukwekkenste en mooiste ter wereld.
Zeker is, dat je verbeeldigskracht moet hebben wil men de grot beschrijven. Het is ongetwijfeld een openbaring, vooral als ik moet inbeelden, hoe de eerste mensen hier deze grot binnengingen voorzien van fakkels.
Na  twee en een half uur arriveer ik via Sete Lagoas, met de bus in Cordisburgo, een slapend plaatsje, met rustige mensen en één klein museum, dat van de bekende schrijver Joâo Guimarães Rosa (1908-1967) de grootse Braziliaanse novelist van de 20ste eeuw. Hij schreef het schitterend boekwerk Grande Sertâo: Veredas.
Er wordt een korte stop gemaakt in het plaatsje, waar ik zo goed als geen mens zie rond dit tijdstip 11.00 uur.
De bus kruipt nu langzaam omhoog naar de grotingang, vijf kilometer verder, daar waar gekko's over de weg rennen en mij bekijken met hun deskundige oogjes.
Ik kruip meteen boven op de grot waar ik nu honderden gekko's ontmoet, die stil staan, als zijnde kleine beeldjes en dan als een pijl van een verloren indiaan uit de boog wegschieten, langs de zwarte en roskleurige spinnen, die schittrende webben hebben gewoven tussen de struiken en bomen. Daar waar rode mieren werken en vele andere insecten leven tussen de geurige, verbrokkelende rode aarde en rotsstenen.
Ik laat mijn gedachtes teruggaan naar de tijd dat de Deen Peter Wilhelm Lund hier rondzwierf, bezeten van speurzin. Hij vond de grot in 1834, toen de ingang verscholen lag tussen bomen, kreupelhout en planten. En alleen de in en uit fladerende vleermuizen verrieden de open bres. Oorspronkelijk zegt men dat de grot 1825 ondekt werd door Portugees Joaqim Maria de Maquiné, doch Lund heeft de naam de grot wetenschappelijk opengelegd te hebben, zou ik deze uitdrukking mogen gebruiken. Er is zelfs niet ver van hier een plaatsje naar hem vernoemd: Lund.
Maar het was een andersgezinde avonturier, een zekere Peter Claussen, die hem erop gewezen had dat er kalkrijke rotsen bestonden en verschillende grotten die de lokale bevolking exploreerde door zout uit de bodem te halen.
Die Claussen was een ruw persoon, die ook andere dingen in zijn hoofd had en die het Lund behoorlijk moeilijk maakte.
Doch de tengere Deen, hij leed aan een vreemde ziekte en was overgevoelig voor licht, was niet bevreesd voor de zijn landgenoot, integendeel.
Ik ga de grot binnen, een openbaring, geweldige zalen en raadselachtige formaties van Stalagmieten en stalactieten. Wonderen der natuur.
De grot heeft een lengte van 650 meter en een diepgang van 18, de temperatuur bevindt zich constant tussen de 18 en 22 graden celcius.
Alle zalen hebben hun naam, de zaal van Beer, het schaap en de olifant. De laatse zaal is enorm en een schittering. Alles is het wek van honderden miljoenen jaren regendruppels, vocht der ruimte, iet wat voor mensenkoppen niet vatbaar is.
Hier in deze grot van Maquiné voel ik me als een ruimtereiziger, een vreemd wezen, in de baarmoeder van de aarde.
Nu is alles schoon geruimd, maar toen Lund hier aan het zoeken was, moet het bezaaid geweest zijn met knoken en overblijselen van de reuzenluiaard en sabeltandtijger. Toen waren er de raadsels, en Lund vroeg zich af: hoe kwamen deze dieren heir terecht? Was er ooit een zondvloed geweest? Een vloed die alles wegspoelde van de aarde lang geleden en deze dieren de grot indreef?
Lund moet kranjorum geworden zijn van deze gedachtes, doch hier in deze regionen vond hij 125 uitgestorven diersoorten en 14 menselijke geraamtes. (over dit alles kom ik later terug over mijn bezoek aan de derde grot, die van Lapinha). 
De grot van Maquiné is een wonder der natuur, en hier in deze heuvels nabij de grotten zou ik willen leven, zingen, schilderen.

Als ik weer buiten kom is het warm en ik klim nogmaals boven op de grot. Ik zie een oude boom en er druipt een vloeistof uit, ik zie duizenden bijen. Het moet honing zijn. Ik probeer een foto te maken en de bijen vallen me aan. Nondesju!
Een steekt me behoorlijk en heb er dagen last van.
Ik zie weer schitterende kameleons, die van kleur veranderen en me nieuwsgierig aankijken, ik zie vlinders en zoek naar slangen, maar zie enkel dikke rooie mieren, het is te warm die dag.
In de verte zie ik de heuvels en bossen van Minas Gerais en ik denk aan al die knappe koppen die met archeologie bezig zijn.
Allen die nodig hebben te weten wat er zich afspeelde, doch de geschiedenis gaat te ver voor de heren professoren, te onherbergzaam voor het menselijk brein.
Het gaat terug naar de tijd toen er buitenaardse kabouters reden op gigantische draken, of op vliegende Pirarucu's, de grootste zoetwatervis ter wereld, ja, die had misschien ooit wel vleugels? Zij waren vrienden van de reuzensabeltandtijger, reuzenluiaard ef het geweldige gordeldier.
Wie zal mij ooit geloven, als ik het zou beamen?

wordt vervolgd door de laatste grot....