Terug in Caçador werd besloten af te reizen naar het plaatsje Pirituba, 200 kilometer zuidelijk van Caçador. De pater zou naar een retraite van de orde gaan, die zou plaatsvinden in het klooster in de stad stad, en zou later afreizen naar Pirituba. Dit klooster was onderhevig aan een overdreven luxe. Er woonden negen paters/broeders in het complex waar men een hondertal families kon huisvesten. Ik hield mijn mond maar.
Dus ging in samen met Ofrir en zijn vrouw Anita in een oud volkswagentje op weg naar Pirituba, naar het boshuis van Ofrir, daar waar ik vijf dagen liep te dwalen tussen de bomen als een bioloog. Ik zag de reuzenhagedissen, slangen en vlinders en het leek of ik gesprekken aanging met kabouters, die mee aankeken als een van hun.
Ik zat  opgeloten en had enkele malen de neiging een bus te nemen en te vertrekken.
Doch de mensen bedoelden het goed en we gingen iedere dag wel even naar het thermisch bad in de buurt. Daar lagen witte lijven van de ooit-immigranten des zuidens in het warme water, dit goed was tegen de reumatiek.
Ik zag de Duitse stijlhuisjes tegen de heuvels en in de avond werd ik ik als ware overrompeld door een 'lederhosen' orkest, want het bleek carnaval wat ze daar 'kerp' noemden. Verdomme er gebeurde iets binnenin me en ik dacht aan Rio de Janeiro. Ik was gevuld met 'saudade', de weemoed naar het broeierige Rio, waar de mulatinnen je aankeken als vurige tijgerinnen.
Verdomme!

De derde dag regend het flink en ik zat nu helemaal opgesloten in de houten hut. Ik filosofeerde en speelde liedjes op een oude gitaar, meestal de blues.
Ik dacht aan de schittering van de bossen, de koude wintertijd rond juli als de mensen met hun 'carvâo' hun huisjes verwarmden, en in de avond aan tafel zaten en kaart speelden, als de temperatuur daalde naar het vriespunt.
De dag nadien ging ik met Ofrir, een rustige man, naar een soort 'brennerrei', het was een schuur waar illegale jenever werd gestookt door een derde generatie Duitser. In de schuur bevonden zich twee grote distileerketels en hij liet mij proeven van de zwarte en witte 'schnaps'. De jenever smaakte uitstekend, moet ik toegeven. Naast de schuur was een omvangrijke varkensfokkerij waar langwerperige varkens rondliepen. De ouwe man voor het huis sprak mij aan met de woorden: ' du häbben kaneten..., hij bedoelde, dat ik wel geld zou bezitten als blanke Hollander. Hij lachtte en zei verder dat het goed vertoeven was in Santa Catarina. Kon ik me voorstellen. Bij afscheid zei hij nog: ' Gruss Gott..' en ik dacht aan de lippen van mijn geliefde in een andere wereld dan die van de ellipsvormige gemanipuleerde varkens en Duitse heimat-orkesten.

Die nacht, gelegen op het boshuis-bed, scheten latend door de bruine bonensoep en spaghetti die Ofrir's vrouw ieder avond bereidde, vlogen de vleermuizen door de openstaande ramen langs me heen. Mijn oom kwam niet opdagen en ik werd enigzins onhandelbaar. Waar was Tum verdomme! Ik wist dat hij liever hier geweest zou zijn  tussen de dennen, pinheiros, zonnebloemen, limoenbomen en de duizenden kleurige vogels, het geluid van de rivier en een goede jenever. Neen, hij zat opgesloten tussen de muren van een klooster. Een priesterleven had lasten die hij soms moeilijk kon plaatsen, want diep in zijn hart was hij een natuurvorser, laat ik zeggen: een archeologische monnik. :evil:
Hij was vaak balsturig en zaken als 'de biecht afnemen' vond hij ook maar een 'must'. Hij deed zich vaak voor als een halve-heilige, maar het was spel, hij was niet dé 'padre', die de mensen dachten dat hij was.
Hij was een hulpverlener, ja, maar de mensen zagen dit niet zo. Daarom luisterde ik graag naar zijn verhalen en analyses, niet uit de mond van een geestelijke, maar des te meer uit het hart van een mens. Ik zie hem nog steeds, als was hij een zendeling der Noormannen schreeuwen bij de watervallen van Foz de Iguaçu, om boven het geweldig geluid van het vallend water uit te komen. Dan schreeuwde hij in mijn micro-cassette recorder: '... hier was de plaats waar de Vikingen zich verzamelden...op hun tochten door het land...! Hier bij de watervallen van Foz de Iguaçu!' En ze waren zeker in Santa Catarina geweest, getuigen zijn de stenen die hij vond in de buurt van Caçador, waar Noorse gezichten me aankeken. We zouden ten slotte de dag erop terugkeren naar Caçador en nogmaals dwaalde ik door de bossen, hier waar de geesten van de Xocleng en Kaingang stammen ronddwaalden. Het subtropisch paradijs van zuidelijk Brazilië met zijn ontelbare 'pinheiro's' en boomvarens, waar papegaaien, havikadelaars, reuzeotters, gordeldieren, pampa-herten, reuze-miereneters en zelf de Braziliaanse manenwolf nog rondzwierf, en ik dacht, net als Kon-Tiki, de zonnegod: Por favor! Laat een profeet opstaan die het uitsterven van dit alles kan verhoeden. En moge die 'profeet' Tum zijn, in zijn volgend leven.

Fim
Later zal ik op het 'blog' terugkomen over de Vikingen-stelling van de pater.