Terug in Caçador werd besloten af te reizen naar het plaatsje Pirituba, 200 kilometer zuidelijk van Caçador. De pater zou naar een retraite van de orde gaan, die zou plaatsvinden in het klooster in de stad stad, en zou later afreizen naar Pirituba. Dit klooster was onderhevig aan een overdreven luxe. Er woonden negen paters/broeders in het complex waar men een hondertal families kon huisvesten. Ik hield mijn mond maar.
Dus ging in samen met Ofrir en zijn vrouw Anita in een oud volkswagentje op weg naar Pirituba, naar het boshuis van Ofrir, daar waar ik vijf dagen liep te dwalen tussen de bomen als een bioloog. Ik zag de reuzenhagedissen, slangen en vlinders en het leek of ik gesprekken aanging met kabouters, die mee aankeken als een van hun.
Ik zat  opgeloten en had enkele malen de neiging een bus te nemen en te vertrekken.
Doch de mensen bedoelden het goed en we gingen iedere dag wel even naar het thermisch bad in de buurt. Daar lagen witte lijven van de ooit-immigranten des zuidens in het warme water, dit goed was tegen de reumatiek.
Ik zag de Duitse stijlhuisjes tegen de heuvels en in de avond werd ik ik als ware overrompeld door een 'lederhosen' orkest, want het bleek carnaval wat ze daar 'kerp' noemden. Verdomme er gebeurde iets binnenin me en ik dacht aan Rio de Janeiro. Ik was gevuld met 'saudade', de weemoed naar het broeierige Rio, waar de mulatinnen je aankeken als vurige tijgerinnen.
Verdomme!

De derde dag regend het flink en ik zat nu helemaal opgesloten in de houten hut. Ik filosofeerde en speelde liedjes op een oude gitaar, meestal de blues.
Ik dacht aan de schittering van de bossen, de koude wintertijd rond juli als de mensen met hun 'carvâo' hun huisjes verwarmden, en in de avond aan tafel zaten en kaart speelden, als de temperatuur daalde naar het vriespunt.
De dag nadien ging ik met Ofrir, een rustige man, naar een soort 'brennerrei', het was een schuur waar illegale jenever werd gestookt door een derde generatie Duitser. In de schuur bevonden zich twee grote distileerketels en hij liet mij proeven van de zwarte en witte 'schnaps'. De jenever smaakte uitstekend, moet ik toegeven. Naast de schuur was een omvangrijke varkensfokkerij waar langwerperige varkens rondliepen. De ouwe man voor het huis sprak mij aan met de woorden: ' du häbben kaneten..., hij bedoelde, dat ik wel geld zou bezitten als blanke Hollander. Hij lachtte en zei verder dat het goed vertoeven was in Santa Catarina. Kon ik me voorstellen. Bij afscheid zei hij nog: ' Gruss Gott..' en ik dacht aan de lippen van mijn geliefde in een andere wereld dan die van de ellipsvormige gemanipuleerde varkens en Duitse heimat-orkesten.

Die nacht, gelegen op het boshuis-bed, scheten latend door de bruine bonensoep en spaghetti die Ofrir's vrouw ieder avond bereidde, vlogen de vleermuizen door de openstaande ramen langs me heen. Mijn oom kwam niet opdagen en ik werd enigzins onhandelbaar. Waar was Tum verdomme! Ik wist dat hij liever hier geweest zou zijn  tussen de dennen, pinheiros, zonnebloemen, limoenbomen en de duizenden kleurige vogels, het geluid van de rivier en een goede jenever. Neen, hij zat opgesloten tussen de muren van een klooster. Een priesterleven had lasten die hij soms moeilijk kon plaatsen, want diep in zijn hart was hij een natuurvorser, laat ik zeggen: een archeologische monnik.
Hij was vaak balsturig en zaken als 'de biecht afnemen' vond hij ook maar een 'must'. Hij deed zich vaak voor als een halve-heilige, maar het was spel, hij was niet dé 'padre', die de mensen dachten dat hij was.
Hij was een hulpverlener, ja, maar de mensen zagen dit niet zo. Daarom luisterde ik graag naar zijn verhalen en analyses, niet uit de mond van een geestelijke, maar des te meer uit het hart van een mens. Ik zie hem nog steeds, als was hij een zendeling der Noormannen schreeuwen bij de watervallen van Foz de Iguaçu, om boven het geweldig geluid van het vallend water uit te komen. Dan schreeuwde hij in mijn micro-cassette recorder: '... hier was de plaats waar de Vikingen zich verzamelden...op hun tochten door het land...! Hier bij de watervallen van Foz de Iguaçu!' En ze waren zeker in Santa Catarina geweest, getuigen zijn de stenen die hij vond in de buurt van Caçador, waar Noorse gezichten me aankeken. We zouden ten slotte de dag erop terugkeren naar Caçador en nogmaals dwaalde ik door de bossen, hier waar de geesten van de Xocleng en Kaingang stammen ronddwaalden. Het subtropisch paradijs van zuidelijk Brazilië met zijn ontelbare 'pinheiro's' en boomvarens, waar papegaaien, havikadelaars, reuzeotters, gordeldieren, pampa-herten, reuze-miereneters en zelf de Braziliaanse manenwolf nog rondzwierf, en ik dacht, net als Kon-Tiki, de zonnegod: Por favor! Laat een profeet opstaan die het uitsterven van dit alles kan verhoeden. En moge die 'profeet' Tum zijn, in zijn volgend leven.

Fim
Later zal ik op het 'blog' terugkomen over de Vikingen-stelling van de pater.

28-05-2008 om 00:00 geschreven door Storyteller

Strijders van de 'Guerra Contestado' 1912-1916 SANTA CATARINA    foto Braziliaans archief


(Messias) Joâo Maria en drie nonnen  foto geleend van Braz. archief


VIVA Padre Thomas!

27-05-2008 om 18:45 geschreven door Storyteller

de profeet Joâo Maria   foto archief














De bossen van Santa Catarina waren, nu in de zomer, een kalmeringsmiddel, en ik dacht weer aan de verhalen van mijn oom over de kracht van de profeten die hier ronddwaalden. Het was één van zijn geliefde onderwerpen: het Messianisme, waar de mens, gedreven door armoede en verlichting op zoek ging naar zijn ziel.
Ze volgen iemand die hen voortdraagt op spirituele vleugels, die hen zal leiden naar een utopisch land.
In 1895 was het Joâo Maria, die als leek werd gezonden van uit de hemel. Toen hij 60 was had deze man een droom waarin hij zijn bestemming zag: hij moest 14 jaar ronddwalen, zonder huis om te slapen, en zonder vlees te eten op woensdag, vrijdag en zaterdag. Zo ging de profeet als een tweede Methusalem door de bossen van St. Catarina, werd geëerd waar hij voorbij kwam, vond  eten, doopte kinden, maakte zieken beter door gebed en kruiden en zegende het water.
Bovendien kondigde hij aan dat de wereld op het einde was en de mensheid moest boeten.
Hij stierf echter voor zijn 14 zwerfjaren ten einde waren.
Niemand weet waar hij begraven is of waar hij vandaan  kwam, doch men ziet zijn beeltenis aan de vele houten kamerwanden in Santa Catarina, en er is geen inlander die op reis ging of een koop afsloot, zonder eerst tot de profeet gebeden te hebben.

Dan kwam in 1910 een nieuwe profeet uit het niets: José Maria.
Hij was een fanaticus met een grimmigere aanpak dan zijn voorganger en een hardere visie. Hij zei een broer te zijn van Joâo Maria, hoewel zijn huidskleur dit niet deed vermoeden.
Hij was een deserteur van de militaire politie van Paraná en leefde in de dichte bossen waar hij zijn gemoedstoestand uitleefde op de nieuwe stichting van een keizerrijk.
Dit was nog niet zolang verdwenen in Brazilië en de bevolking scheen er naar te verlangen, want was het niet veel beter in de tijd van de keizer?
Hij verzamelde een leger en vertelde zijn manschappen met trots en dynamiek uit het boek 'Karel de Grote en de 12 paren'. De mannen luisterden gretig naar de avonturen van de ridders van de graal, hun heldendaden en roem, dat allemaal kwam vanuit een 'oude wereld'.
Was dat alles niet vreemd?
Men ging leven in navolging van het leger van Karel de Grote, bouwde een legerkamp met kruisen en een kapel in het midden.
De monnik José Maria had hun in zijn macht, de mannen waren gemanipuleerd, een magistrale kracht. Toen viel hij met zijn leger aan: de steden Lages en Curitiba. Maar hij vond zo veel tegenstand dat hij met zijn 'zogenaamde ridders' uitweek naar Paraná.
Daar dacht men van doen te hebben met een aanval op Paraná vanuit Santa Catarina en stuurde 400 soldaten er op af.
Hier vond een slagveld plaatst, de idioterie van oorlog en gemanipuleerde geesten, van beide zijden.
Er sneuvelden velen soldaten, maar ook freaks waaronder José Maria.

Hij werd opgevolgd door andere 'predikers' en het duurde tot 1916 ( guerra Contestado) voor er een einde kwam aan de opstanden toen het leger een gigantische troepenmacht zond en de rebellen insloten, velen vochten als maanwolven, doch stierven, anderen vluchten de bossen in. Hun lot was onzeker en bizar.
Maar de oorzaak had een dieper reden als het puur volgen van een'psyche-monnik'.
Het was de armoede, de ongerechtigheid, het grootgrondbezit en de regering, die hun ultiem van hun grond dreef ten bate van b.v de Amerikaanse houtkapmagnaat 'Lumber co.', en de 'Brazili railway', die van de regering grote concessies hadden gekregen.
De kapitalistische vlag stond voorop en hierdoor was de sociale onrust onverbloemd. Het volk stond in haar recht, want zij waren de verstotenen van hun land, verjaagd en bandeloos. Dan werd de 'messias' even vergeten en vochten zij als outlaws tegen een corrpt systeem, en hun witte vlag was getekend met een kruis op een groen veld, het symbool voor vrijheid, geloof en grond voor het volk.
In Santa Catarina wordt nog steeds gesproken over die periode en de kracht en denkwijze van de 'diehards' zal voortgaan.
Duidelijk is dat een arm, onderdrukt volk, verlangt naar een Messias, goed of kwaad wils, buiten dit is een 'arm' volk snel te manipuleren.
Het moet een leer wezen voor de onderdrukkers, doch ook binnen het 'heiland-volgers-systeem' moet men er in geloven, in een revolutie met een toekomst.

wordt vevolgd...

27-05-2008 om 17:44 geschreven door Storyteller

We reisden af naar Matos Costa. Voordien werden we nog door een kennis van Tum, een zekere Borba, van Duitse komaf, door de stad gereden in een afgedankte ziekenwagen.
De man was fotograaf, maar in de vestibule van zijn huis stond het vol met doodskisten, daar hij  tevens begrafenisondernemer was.
Zijn vrouw was een dikke blanke vrouw van Slavische komaf, die me erop wees, toen ik haar zei dat de mulata's in Rio me wel aanspraken, dat ik beter een blanke vrouw kon zoeken.
Ze had twee dochters waarvan eentje helblond.
Aha!
"... die zwarte vrouwen zijn niet goed voor je Antonio, zo noemen sommige me in Brazil, ze werken niet graag en vooral die van Rio... die liever dansen... en..."
Verdomme... discriminatie?
In deze regionen zag men ook verdomd weinig negers en die er waren, waren overgeleverd aan de moderne slavenarbeid.
De man, Borba zei: "... drinke bier Antonio? Gut.. gut, drinke bier!"
Ja, dat moet hij geleerd hebben van zijn voorouders en gaf ons grote flessen bier met namen als 'Kaiser', 'Antartica' of 'Skol' en zette op een oude draaitafel tirolermuziek op. Mijn hoofd begon te draaien, want ik moest wel verdwaald zijn.
Nondesju, ik was toch in Brazilië?

In Matos Costa werd Tum door de mensen omhelst, een teruggekeerde verloren filantroop. Hier in dit 1000 meter hoog gelegen plaatsje werkte hij velen jaren. Hij vertelde me eens dat tijdens de mis een familieruzie werd beslecht en de kogels letterlijk langs de wijnkelk  en tabernakel vlogen en dit alles onder God' s ogen.
Of die keer dat hij me vol ironie, zoals hij was, vertelde dat bij een begrafenis een famililid, die zo dronken was van zelfgestookte jenever, mede in de kuil donderde, en hij hem óók maar de zegen gaf.
Hier reisde hij teinduizenden kilometers met zijn oude jeep om de ver uit elkaar gelegen parochies te bezoeken, in het land waar de zon onder gaat als een parel en de reuk der bossen hem deden duizelen.
Hier waar de winters rond juli/augustus koud waren, en de temperatuur rond het vriespunt geen uitzondering was, terwijl het op de hoogvlaktes nog kouder werd. Soms werden de onverharde wegen veranderd in modderpoelen, hier in het land van Santa Catarina waar overpeinzingen hem deden stil staan bij zijn verleden. Zijn geboorteland, jeugd, ver van hier, de oude gevelstenen van Maastricht, de holle wegen van het Limburgse land, de Maas, mergelgrotten en de reuzekerken.
Toch raakte dit alles schijnbaar niet de waanzinsvolle natuur van Santa Catarina, het reukaltaar waar hij van hield, als ware een vrouw in het nirwana.
Overal zie ik de mensen met hun sierlijke potjes waarin de 'cimarâo, zit.
Mate Erva, de drank bij uitstek, afstammend van de Indianen en afkomstig van de 'Ilex Paraguayensis', een boomsoort die in Paraquai zich in het wild voortplantte, maar over heel Santa Catarina wordt gekweekt.
De Portugese benaming is 'herva', kruid, maar hier in het zuiden is 'cimarâo' gangbaar.
Het blad wordt verpulverd en in de mooie bewerkte kleine kalebas gestopt. Daarin wordt een pijpje gestoken met zilver mondstuk, waarna men heet water er op giet. Door het pijpje wordt het groene sap opgeslurpt.
De kalebas gaat van hand tot hand, een traditie van de 'Gaucho's' (algemene benaming voor een Braziliaan die uit het zuiden komt, Santa Catarina of  Rio Grande do Sul).
Men zegt dat 'mate' een opwekkend effect heeft en urine afdrijvend is, en vele malen zat ik dan ook te zuigen aan het hete pijpje. Doch mijn oom zei dat hij toch een bier of 'dröpke' (Maastrichts voor borrel) prefereerde, maar hij hield zich aan de traditie van de zuiderlingen en zoog dan dapper mee alsof hij een Gaucho was.

wordt vervolgd....

26-05-2008 om 17:26 geschreven door Storyteller

Na een zware tijd in Sâo Paulo wordt hij overgeplaatst naar het zuiden van Brazilië, de deelstaat Santa Catarina. Daar bestuurt hij een parochie in de plaats Caçador later in het 40 kilometer noordelijk gelegen gehucht Matos Costa.
Deze parochies liggen in vogelvlucht oostelijk zo'n 250 kilometer van de Atlatische zee en westelijk dezelfde afstand van de Argentijnse grens.
Ooit reisde ik met hem naar deze regio en naar zijn oude parochie 'Sâo Joâo de Matos Costa', waar het pioniersleven voelbaar is en waar de bewoners nakomelingen zijn van geëmigreerde Italianen, Duitsers, Polen en Oekraïeners.

Met weemoed denk ik terug aan mijn reizen met mijn oom, de vreugdevolle naïve man, wat hem af en toe in penibele situaties deed belanden. Het impulsievisme betoverde zijn gemoed, hij was ook een 'vreemdeling' en ooit zei hij mij: '... naar 40 jaar in de mooie land ben ik nog steeds een vreemdeling, ook in de ogen van veel Brazilianen...'
Doch het land was zijn liefde en hij stierf met een glimlach.
Net zoals zijn leven een voldoenig was geweest, zoals hij graag een bier, wijn of cachaça dronk en droomde van een vrouw, de liefde, ergens ver weg, die zich nimmer voordeed, of... mocht voordoen?
Hij bestreedt de stelling van Rome dat een priester uitgesloten moest blijven van een vrouw. Hij vond dat het celibaat aan een danige verandering toe was.
Hij was een man die door velen geacht werd, doch door weinige begrepen, zij die hem zelfs ondermijnden in zijn goedheid, dit waren de parasieten, de woekeraars van de hel.
Hij zal nu wel ergens rondzwerven over de hoogvlaktes van Bolivia, daar ergens bij de Titacaca-zee, rondom de bossen van Santa Catarina, langs de baai van Sepitiba en rotsen van Angra dos Reis nabij Rio de Janeiro, of in een museum érgens in de wereld, want zijn liefde voor de natuur en geschiedenis was glorieus.

"... we komen aan in Caçador, in een regio waar hij lange tijd werkte, gelegen aan de Rio Peixe, de vissenrivier. Hier is het goed vertoeven, en vruchtbaar gebied vol met groene vlaktes, waar runderen grazen en de Pinheiros bloeien. Hier wordt de 'mate erva', een soort thee, geslurpt en de druiven zijn talrijk en kolen in overvloed.
Dit is het zuiden van Brazilië waar een Portugeese expeditie leider over schreef:  <... voorbij de rivier is het land begroeit met gras, hoger dan de mens. Er zijn daar wilde dieren en vogels. Het is het mooiste land dat bestaat, daarover waren de Duitsers, Italianen en mensen die in Indië geweest waren het over eens. Er is zoveel vis dat men alleen daarvan al kan leven... De lucht is hier zo zuiver dat niets bederft, want we schoten een hert en droegen het vlees 10 a 12 dagen ongezouten met ons mee, het bedierf niet.
De rijkdom van dit land is onbeschrijfelijk...>

Ja, dit lijkt op een paradijs, maar was het inderdaad zo fraai?
Het land waar de velen immigranten uit Europa zich vestigden. Hier waar de zuid-Braziliaanse cowboy leefde en waar iedere 'gaucho' per dag wel één kilo vlees naar binnen slokte.
Ooit bezochten we een fazend (ranch) van een rijke boer van Duitse oorsprong, die het voor de wind ging, maar zijn schoonzonen, van Poolse oorsprong, waren fel gekant omtrent de Braziliaanse politiek. Hun stelling was dat zij zich de pleuris moesten werken voor de rest van het land en het zou beter zijn als Brazilië gesplitst zou worden.
Dit is gelul, want het land boven het zuiden is onderhevig aan armoede. Het noordoosten, Amazonas en vele delen van Brazilië. Voor mij was discussiëren hierover uit den boze, men zou deze goed gevoede cowboys maar een een tijdje naar de sertâo, de droge halfwildernis van Brasil moeten sturen.
Trouwens er waren meedere mensen die een egoïstische kijk hadden op het investeren in de toekomst. Zo zei ooit een groothouthandelaar tegen me dat de Europeaan hier een toekomst heeft, daar hij meer zakelijk is en met mijn Hollandse achtergrond zou ik, met geld natuurlijk, iets groots kunnen opbouwen.
Bullshit, dacht ik.
Nou ja ik weet dat velen meer noordelijker een ander leven hebben, cultuur zowel bezinning, zoals de dansende Carioca, inwoner van Rio bevoorbeeld.
ja, zakenmensen zijn gewiekst, het is een drang naar macht.
Dus geef mij maar een dansende Bahiaanse!
Een tegenpool van blanke hovardij?
Hoe dan ook, vele mensen hebben een overeenkomst met Kaïn, balken voor hun hoofd, alleen getallen in hun kop en dansen op de rand van een leeuwenkuil, dacht ik maar.

Hier in deze buurt langs de rivier, bij een waterval vond mijn oom zijn bewerkte stenen met o.a afbeeldingen van de 'goede herder', 'Zonnegod' en de 'maangodin'.
Bij die rivier leefden nog caboclo's, mensen die waren blijven steken in de tijd.
Ze hielpen hem met het zoeken naar de stenen, die ooit door Tupi-Guarani waren gemaakt, Indianen die hun angst schijnbaar hadden overwonnen, want zij maakten nooit afbeeldingen van zichzelf. Zij moeten de blanke Noormannen ontmoet hebben, die hun leerde hoe te beitelen op de stenen. De uitdrukkingen op de stenen zijn Noors gelijkend, dat is zeker, en voor de pater waren deze stenen heilig en van meer betekenis dan het hle sacardote religieuze institut.
Wel, dat is mijn denkwijze.
Hij kon uren vertellen over deze stenen,  de geschiedenis van de blanken, die hier waren lang voor er maar één Portugees het land van het 'heilige kruis' betradt. Hij had duizenden verhalen, die alle vlakken raakten van de mensheid.
Maar wie geloofde hem?
We bezochten zijn klein museum in Caçador vol met stenen, speerpunten, pijlen en bijlen. Het was als een hemel voor hem, ja, eentje op aarde.

Wordt vervolgd

25-05-2008 om 13:08 geschreven door Storyteller

TUM met jeugd in Sâo Paulo 1958 





'D'n Tum', zoals zijn vrienden hem nog steeds noemden was nu in Sâo Paulo.
Toen in, 1958, een stad met 2.5 miljoen inwoners. Hij werkte in de parochie "Santa Tereza do Bosque da Saude' met 20.000 mensen. Hij heeft het vooral in het begin moeilijk, ook met de taal.
Ik geeft een indruk van een artikel uit het dagblad 'De Limburger' van donderdag 13 juli 1958:

"...Brazilië is het grootste katholieke natie ter wereld, heeft zo'n 50 miljoen inwoners waarvan 90% katholiek, de kleinste meerderheid protestant, spiritist of niks.
(Ik moet stellen dat toen 70% van het volk betrokken was bij een Candomblé, Afrikaans georiënteerd spiritisme, noot storyteller).
Vooral bij het biechthoren was de taal een groot handicap, maar langzaam overwon de pater de moeilijkheid. Nu komen de mensen biechten en profiteren niet meer van deze 'padre' die de taal niet nog niet geheel machtig was. (met andere woorden, de mensen hadden de dwang te moeten biechten, maar vertelde niet hun grootste zonden, als die al bestonden,  noot storyteller).
De Braziliaanse koffie was een ander euvel, hoewel de Limburger wel gewend was aan een kopje koffie, was dit niets vergeleken met de Braziliaanse. De koffie die je daar te drinken krijgt is pikzwart en na een bezoek aan tien families krijg je hartkloppingen.
De mensen zijn vriendelijk en in de negerhutten was hij steeds welkom.
... velen zijn spiritisten, maar toch blij met een vereerd bezoek. Vooral de kinderen genieten van het patersbezoek, een waar feest.
De parochie is een van de armste van de stad. Een huis met vier kamers heeft in regel evenveel gezinnen met talrijke kinderen. De mensen gaan bijna niet naar de kerk, howel zij hun muren hebben volhangen met heiligebeeldjes en prentjes.
Onlangs hield hij een soort 'fancy-fair', en had  zijn projectie-apparaat voorzien van een 1000 watt lamp en vertoonde lichtbeelden op een doek van 10 bij 10 meter. Hij had veel opnamen gemaakt van de kinderen en het was een wonderbaarlijke attractie voor de jeugd zichzelf levensgroot op het witte doek te zien. Bij het vertonen mist hij nog het geluid, een bandrecorder... zo'n bandrecorder is voor dit werk onmisbaar... en enkele personen willen nu pater Pieters aan die bandrecorder helpen..."

Dit verhaal moet gelezen worden in de sfeer van de jaren '50 toenmaals, toen de wereld nog klein scheen, en de katholieke geest een op hol geslagen paard, en de 'missie-pater' een engel van God, met in zijn schoot een klein 'ja-knik-negertje', waar men geld kon in stoppen.
Die tijd van katholieke overmachts-ijver is gelukkig voorbij.
(noot schrijver)

Ik wil een aperter beeld scheppen van Tum door zijn bezoek aan het FEBEM, een zoals hij het toen noemde 'huis voor verlaten jeugd'.
Vandaag de dag is het een jeugdgevangenis, met harde en wrede richtlijnen.
Begin 1960:

'... Dezer dagen kreeg ik een uitnodiging van mijn vrienden om eens mee te gaan naar het FEBEM. Mijn vrienden gaan er elke zaterdag heen en brengen de dag door temidden van de kinderen. Het bezoek boeide mij, omdat ik iedere dag van doen had met deze verlaten en verwaarloosde jeugd. Ze zwerven rond in het centrum van de stad, poetsen schoenen of bedelen een stuk brood of wat geld bijeen om cigaretten te kunnen kopen.
Aan mijn deur klopte zo eentje aan en vroeg om geld voor de bus te betalen, hij wilde terug naar zijn moeder en die woonde ver weg.
Ik keek hem eens goed aan en vroeg: 'Spreek je de waarheid?'
Hij twijfelde met zijn antwoord.
Ik zei: 'Ik denk, dat het is om cigaretten te kopen, als je de waarheid spreekt krijg je van mij het geld.'
Hij dacht een ogenblik na en zei toen: 'Ja, het is om cigaretten te kopen, ik weet zelfs niet waar mijn moeder woont.'
Ik gaf hem het geld, dit tot grote ergernis van mijn keukenmeid, die het gesprek stond af te luisteren. Het was trouwens niet de eerste keer, dat ze mij erop betrapte geld te schenken voor niet 'liefdadige doeleinden'.
Iedereen zijn meug, ik trok me er niets van aan, maar kreeg aangebrand eten te slikken...

Dus ik ging naat het FEBEM, een oud gebouw waar geen venster en ruit meer aan heel was. We passeerden de controle, want niemand komt erin of uit zonder zijn naam en adres op te geven. Ik denk dat het vanwege de drugssmokkel is, die ook hier tiert.
Er waren in het 'patio' een tiental kinderen, die maar wat rondliepen of speelden en kwamen ons dadelijk groeten en vroegen om snoepjes of cigaretten.
Het was tegen 7 uur s'avond dat de grote groep arriveerde. De gemeente heeft bussen ter beschikking stan voord eze jeugd, ze worden tegen het avonduur opgehaald in de parken en pleinen en naar het FEBEM gebracht. Daar wordt hun naam genoteerd, krijgen te eten en kunnen een bad nemen, slapen daar en worden de volgende morgen weer teruggebracht naar het centrum waar ze de dag doorbrengen.
Deze jeugd is niet crimineel, enkel verlaten van de ouders. Er waren kinderen van 5 á 6 jaar, die weggelopen zijn uit het gezin, ze willen niet terug.
'Het is nutteloos dit teproberen,' zei de leidster van het instituut tegen me.
Ik dacht: 'Nou ieder huis heeft zijn eigen problemen, en ieder land lost die op volgens zijn eigen manier van doen.'

wordt vervolgd...

24-05-2008 om 17:31 geschreven door Storyteller

 Dit is een wekelijkse column voor de Braziliaanse bezoekers van dit blog


'O ALTERNATIVO', TANGUÁ 8-8-1998

Minha saudade nâo me deixa em paz, e para acabar com ela voltei para o Brasil, a terra que meu tio adorava. Eu lembro bem das conversas com ele sobre os projectos dele, cheio de amor para os pobres de Tanguá, que foi uma 'chamada' do seu sentimento.
Eu também lembro-me do sua tristeza quando algumas pessoas abusar do seu coraçâo.
Padre Thomas era uma pessoa correta, ben disposto, crédulo en bondoso. Ele adorava também a cultura, a historia dos homens brancos, chamada 'Os Vikings' que, segundo ele, estiveram no Brasil antes de Cabral.
Ele gostava de música, fazendo canções, escrevendo com inteligência sobre o passado de seu pais natal.
Frio como Holanda, veio para o Brasil para ajadar os pobres, que nâo foi varidade, mai sim uma força grande de sua alma.
Eu me perguntei: como existem pessoas que abusam deste homen, com coraçâo tâo grande?
Existem? Sim.
Ele foi uma pessoa democrática, contra o capitalismo, que considerava uma praga para a humanidade.
A praga para o mundo inteiro.
Sabe, o capitalismo fica sempre insatisfeito e ganancioso: que gera uma situaçâo instável para o mundo.
Eu lembro das palavras do pedagogo Pastalozzi: "Nâo há um Deus en nâo há fé em Deus, até o sofrer por causa da injustiça nâo acaba."
Essas palavras sâo muito importantes para mim, porque me fazem pensar algumas vezes: haveria um Deus para os ricos en para os pobres?
Como aprenderemos isso?
Quero finalizar, deixando um bonito pedaço de poesia do meu tio:
"Vez em quando, eu fecho meus olhos,
vez em quando,
eu ouço,
em meu sonho,
uma cançâo bonita,
e nâo sei de quem é ela,
de qual lugar vem,
a cançâo que,
vez em quando,
toma minha respiraçâo".

Obrigado Thomas, do seu sobrinho Antonio (Wayn) Pieters

24-05-2008 om 00:00 geschreven door Storyteller

In 1999 maakte ik dit portret van mijn oom
olie op karton

Hij werd in 1921 geboren te Maastricht, als zoon van een fabrieksarbeider Twain Pieters, die werkzaam was op de zinkwit fabriek te Eijsden. Zijn moeder Cornelia stierf op jonge leeftijd aan vemoedelijk kanker en zo bleef hij met zijn 1 jaar ouder broer Pie over, en werden veelal opgevoed bij 'grameer' Luisa. 
Tum (Thomás) stierf in 1998 te Brazilië waar hij 40 jaar werkte onder het volk.
O ja, Tum was mijn oom, of zoals men toen zei, heeroom. Nou ja... ook een aanvechtbare uitdrukking.
Ik wil het niet hebben zijn jeugd, maar over zijn werk in Brazilië en zijn passies voor het Messianisme en de stelling dat  Vikingen reeds in Brazilië waren rond het jaar 1000, lang voor Pero Cabral 'het land van het Heilige kruis' zogenaamd ontdekte.
Na zijn dood heb ik dit laatste item opgepakt, daar het mij daarmate boeide, zodat het bijna een eigen leven is gaan leiden.
Tum was ook een fevent dichter en schrijver van liedjes over het Limburgse land, waar hij nooit afscheid van heeft genomen. In zijn ziel was hij een, alhoewel van zeer Katholieke komaf, socialist, maar dat was in die tijd uit den boze dit te aanvaarden. Hij prees vaak de socialistische pers, ook als het ging om het uitbrengen van gedichten, waar de katholieke hem niet veel steun in gaf.
Hij had eigenlijk zoals men noemde een 'late roeping', waarover hijzelf zei: 'Roeping? Ik had helemaal geen roeping... ik hield van studeren, reizen en behoeftige mensen steun geven...'
In 1956 werd hij tot priester gewijd en was 'gedetacheerd' in de orde van 'Franciscus van Sales' uit Frankrijk. De bedoeling was dat hij naar Pakistan zou worden uitgezonden, maar wegens politieke redenen mochten in die periode kwansuis geen missionarissen het land in.
Onvoorbereid werd hij naar Brazilië uitgezonden, in een parochie te Sâo Paulo, waar ik het verhaal zal oppakken.
Ik kan nog niet zeggen hoeveel delen ik aan 'De pater en zijn passies' zal wijden,  dit is het voorwoord, opgedragen aan de capricieuse hardhoofdige, doch mens,- en natuurlievend man, die hij was.
'VEUR UUCH PAOTER!'

23-05-2008 om 00:00 geschreven door Storyteller

Antonio Gilberto Silva:
'Silva, is de naam die mijn voorouders kregen van de blanke slavenbazen.
Mijn slavennaam?
Papa Tro-Tro.
Ik ben zwart en woon al 45 jaar in Belo Horizonte. Hier kwamen we in de jaren '70 naar toe, mijn moeder, vader, drie broertjes en ik. Daarvoor woonden wij in Tres Coraçoês, tussen de heuvels van Minas Gerais.
Mijn vader, een goeie man José Natan Silva werkte als een paard op de koffieplantage van de tiran Pedro Debret. Toen werd hij ziek, kanker noemde men het en enkele maanden later stierf hij.
Ik werkte toen ook op de plantage, maar was niet zo gedwee als mijn arme vader. Dus werd ik er snel uitgesmeten.
Mijn moeder en broertjes leden honger en we besloten te vertrekken naar de grote stad, waar ik als straatveger aan de slag kwam.
Zeker, beter dan niets was mijn stelling.
Het waren de jaren '70, de jaren van de millitaire-dictatuur. Brazilië lag onder het commando van de millitairen, de strepenkloppers, de gore zakkenwassers!
Ik sloot me aan bij het verzet, nou ja, een kleine beweging radicalen die de gezindheid van Carlos Marighela volgde, een revolutionair en puur communist, die werd vermoord door de junta in Sâo Paulo.
Ik was zwart, guerrilla voor de revolutie, voor een vrij Brazilië. Doch enkele van ons werden verraden door een blanke, die ons verafschuwde.
Toen kwamen de de mensen van het DOPS, het departement voor sociale en politieke orde.
Hoor het woord!

De aardwormen van generaal Medici. Hun mond vol met rattenstront, de ettergezwellen van de totale overheid. Zij die miljoenen lieten folteren. De beulen pakte mij op en pijnigde me met elektroschocks, brandende sigarettenpeuken onder mijn scrotum. Ik zag de verschrikkingen, huilende mensen en die met blauwe gezichten, gefolterd tot de dood.
Ook ik schreeuwde, huilde, maar noemde geen namen.
Ik ben zwart. Mijn aderen vol Afrikaans bloed. Ik was guerrilla en dat was te duivels voor de beulen.
Discriminatie?
In Brazilië?
Kijk om je heen man!
Kijk naar de favela's, arbeidsmarkt, straatkinderen.
Kijk naar de armste!
Nu ben ik gehandicapt, ja, mijn spieren functioneren niet meer zoals ze moeten. Een erfenis van de marteljaren.

... de naam van de leider der beulen van toen heb ik nu in mijn bezit.
Ik weet dat hij nog leeft en in een sjieke buurt woont in de stad.
Ik, PapaTro-Tro weet dat hij morgen dood zal zijn. Hij woont afgezonderd en zijn naam is Duarte, een vetzak, en zonder mededogen.
Zijn vrouw is een opgemaakte brij van verf, lakmiddel en dikke zweren.
Ik zie hem naar buiten komen zwaaiend als een eend. Hij stapt in zijn dure auto en rijdt weg.
Ik volg hem en rijdt hem klem op mijn uitgestippelde plek. Ik beveel hem uit te stappen. Duarte begint te zweten als een os tijdens de liefdesdaad.
De duvel krijgt het warm want vandaag is het opruimdag.
Hij kent mij niet.
De luizenpoot!
Ik ken hem, het zwijn van de stikkende bossen.
Ik noem hem mijn blanke naam: Silva en hij slikt iets weg.
Nooit van gehoord. Ik vraag hem of hij zich niet een kleine kille kamer herinnert in het centrum van Belo Horizonte?
Het apparaat waarmee hij lachend mensen onder stroom zette?
Herinnert hij zich dat niet?
De ijzeren staven, die diende om botten te breken?
Hoort hij niet meer de afschuwelijke de angstkreten van vrouwen en mannen? De vrouwen die hij eerst neukte en vernederde voor de ogen van hun kinderen en mannen?
Waarna zij stroom kregen toegediend in hun teerste deel. De mannen die vlammen onder hun ballen werden gehouden?
De schreeuwende vrouwen die zagen dat hun kinderen werden gefolterd al 'zij' niet zouden praten?
Ja, nu begint het ondier harder te zweten.
Ik neem een touw en bind hem vast aan een dikke boom. Hij lacht nerveus en begint te stinken. Ik zeg hem dat ik zijn ballen er af zal snijden.
'Ik ken je niet, je... je moet de verkeerde voor hebben. Ik ben een waardig staatsburger, een Braziliaan!''
'Je heet nu Rocha... is het niet Rocha, de goede ex-politieman!Maar toen heette je Duarte, Pablo Duarte! Ik heb je gevonden, je zult sterven! Sterven voor alle mannen en vrouwen die je liet doodmartelen! Ja, nu huil je angst, is het niet? Wat was het folteren waard geweest? De macht van de sterkste?
Was je wel de sterkste, toen je nog jong was en meeliep met de dictator? Neen, nu ben je een lor, slapjanus, die een goed pensioen krijgt van het corrupte apparaat. Brazilië voor de macht, het kapitaal regeerde en de Amerikanen waren de tongsmakkende tirannen van de dictators.
De Kerk?
Aha, die fluimde met de beulen.
Niet allen, oh neen!
De meest rechtvaardige priesters werden eveneens gefoltert, verbannen en gedood! En het arme volk, vriend Duarte?
Ja, daar was God voor, die zou wel rechtspreken voor diegene die wisten te loven en op hun zere knieën lagen. De arme die moest zoeken naar rijstkorrels!'

Flash-back van Duarte:
Hij ziet zijn jeugd voorbijschieten, de heuvels van het mooie Minas Gerais. Het kleine dertienjarige negerinnetje dat hij neukte toen hijn veertien was onder een sapucaiboom. De moord die hij beging op zijn zeventiende, daar hij beledigd werd door een boer, waarvan hij de vrouw had bevlekt.
Het leger waar hij in schitterde en zijn gedachtenwereld kon laten gaan. Mensen titanniseren, ja... dat was zijn grootse plezier geweest. En met de komst van de militaire macht was hij een leider geworden, een geprezen en gevreesde folteraar.
En nu?
Nu siddert hij de dood tegemoet. Er is geen uitweg meer.
Berouw?
Neen, dat heeft hij niet.
Spijt? Dat nooit!
Duarte begint te lachen.
Eerst een soort grimas, dan de kreet van een gek: 'Je bent een lul! Een zwarte teek!' schreeuwt hij.
Silva neemt zijn mes en geef hem een houw in zijn nek. Bloed spuit naar buiten. 
De dikke man lacht en lacht, de lach van een stervende waanzinnige. Hij zou al dood moeten zijn.
Dan geeft Silva hem een veeg in de onderbuik en het zwijn brult, een gorgel van bloed vervormt de schreeuw.
Silva richt zijn pistool op Duarte en schiet een kogel door zijn hangend hoofd en zwak kloppend hart.
Wraak?
Eerherstel?

Papa Tro-Tro is buitenzinnig en voldaan, als hij wegrijd.

22-05-2008 om 20:25 geschreven door Storyteller

Alles is in Brazilië overtreffend, ten minste de Braziliaan spreekt zo, denkt soms zo.
God is een Braziliaan, spelen het beste voetbal, hebben het mooiste Christusbeeld op de Corcovado, de mooiste bossen, watervallen, het grootste en indrukwekkenste carnaval, de mooiste stranden en aanlokkelijkste vrouwen.
Ook de macho-cultuur heeft in Brazilië zijn hoogtepunten, en is tartend.
Hij die meerdere vrouwen heeft is overtreffender, slimmer en geniet meer van zijn sexuele drift.
Het is alsof de kracht van dit alles hun onderdanig maakt, aan angst.
Angst voor impotentie en het verliezen van heerschappij.
Wie niet genoeg neukt en zuipt is een man van geringe betekenis, of te wel waardeloos.
Overtreffender zijn ook de rijken, zij die leven in een weelde langs de strandbuurten.
Ook in Barra de Tijuca, wat ook wel de naam heeft als het 'stedebouwkundig Eldorado'.
Hier wonen de  nieuwe rijken, opgesloten in hun apartemmenten, onder 'overtreffende trap' bewaking en iedereen die niet past in dit consumptie maatschappijbeeld word eruit gedonderd.

Ik zal u zeggen dat er ook een andere 'overtreffende trap' bestaat in Brazilië, die van de honger, ellende, straatkinderen, favela's, doodseskaders, verdwaalde kogels, bedelaars, landloze boeren, zigeuners, goudzoekers, en indianen.
De overtreffing van het kappen en in de fik steken van de bossen, de vernieling van de aarde.
Dit alles is de over-overtreffende trap van Brazilië waar men shijt aan heeft.
Alleen de vraag hoe de politiek dit ziet?
Kan oplossen?
Nondesju, dit mag niet gesteld worden.
De politici zijn afhankelijk van corruptie, zij die hun zakken vullen met smeergeld van de buitenlandse imperialisten, zij die weten dat het Braziliaanse volk, in de armste gebieden honger lijden.
De 'overtreffende trap' van Brazilië is 'duivels' te noemen en de dalende trap is afhankelijk van' een hogere geest', waarvan er velen zijn in Brazilië en waar het volk naar reikt.
Daarom zijn de spirituele kerken gevuld, waarvan de mensen ook weer worden beduveld door de instelling.
Doch de Macumba,- Umbanda centers zijn vol met mensen, die zoeken naar die geest, van de Afrikaanse voorouders, die hen hulp kan bieden in de 'overtreffende' tijd.

21-05-2008 om 00:00 geschreven door Storyteller

'Mai & Filho'-   Adélia Bezerra Costa - Goías Brasil
 

'Come stay with me'   aangelengde olieverf-collage op papier-  Wayn  2002 Brasil

18-05-2008 om 23:08 geschreven door Storyteller

Nossa Senhora do Rosário dos Pretos   -  de half afgebouwde kerk der slaven

17-05-2008 om 22:21 geschreven door Storyteller

CASTRO ALVES












NO FUTURO, VEZ EM QUANDO, VOU ESCREVER ENTÂO UM BOCADO NO PORTUGUÊS...
OBRIGADO PARA VISITAR MEU BLOG... E ESPERO QUE VOCÉS GOSTO O FOTOGRAFIAS...
QUANDO QUER.... RESPONDER PARA-ME...
ABRAÇO DE 'STORYTELLER'


O BAILE NA FLOR 

QUE BELAS AS MARGENS DO RIO POSSANTE,
QUE AO LARGO ESPUMANTE CAMPEIA SEM PAR!
ALI DAS BROMELIAS NAS FLORES DOIRADAS
HÁ SILFOS E FADAS, QUE FAZEM SEU LAR...

       E, EM LINDO CARDUMES,
       SUTIS VAGAS-LUMES
       ACENDEM OS LUMES
       P'RA O BAILE NA FLOR

       E ENTÂO - NAS ARCADAS
       DAS PET'LAS DOIRADAS
       OS GRILOS EM FESTA
       COMEÇARAM NA ORQUESTRA
       FEBRIS A TOCAR
  
E AS BREVES
FALENAS
VÂO LEVES,
SERENAS,
EM BANDO
GIRANDO,
VALSANDO,
VOANDO
NO AR!
       de CASTRO ALVES

CACHOEIRA PERTO DO RIO BONITO     FOTO WAYN

17-05-2008 om 13:34 geschreven door Storyteller

Februari 2002.
Ik wil het hebben over diamanten. Nu moet u weten dat deze in Brazilië veel te vinden waren en nog zijn. Doch de meeste grote velden zijn zo goed als leeggeplunderd.
Maar er zijn nog wel degelijk mijnen.  En soms stuit men op nieuwe.
Ook de Indianen weten van wanten en sommige cacique's (hoofdmannen) zijn danig op de hoogte wat zaken betreft.
Ik neem u mee naar de deelstaat Rondonia, naar het gebied van de Cinta-Larga waar zich het volgende afspeelde omtrent diamanten.
Het bleek namelijk lucratief en de Indianen rekenden grote geld bedragen aan de indringers van hun reservaat. Daar de blanke gravers met hun machines tot aan de rivier konden komen, moesten ze 5.000 tot 7.000 dollar betalen aan de 'chef's' en reden al een tiental cacique's rond in dure auto's.
Wat was er aan de hand.
Ik kan u verzekeren niets dan ellende.
Er waren 3.000 delvers op het Cinta-Larga gebied en de diamant was de formule, de trezorie van de stam.
Iedere maand kwamen 300 nieuwe gravers en avonturiers bij.
Ze kwamen met oude vrachtwagens, uit alle delen van Brazilië. Ze kwamen ze aan bij en kleine plaats op 50 kilometer van de stad Porto Velho, aan de grens met Mato Grosso, om vandaar het reservaat in te gaan.
De droom was hard voor de avonturiers, drie dagen in een tropische hitte, trekkend door bossen, waarna ze aankwamen op de oevers van de rivier.
Men noemden ze diamantpiraten.
Met hard bedoel ik dat niet iedereen zo maar arriveerde. De laatste maanden vond men 5 lichamen in het 200 hectare grote gebied van het Roosevelt reservaat.

Het illegaal verkrijgen van de diamanten was oncontroleerbaar, dank zij de corruptie. Het scheen dat velen in het rotte geld deelden: politie, illegale gravers, publieke abtenaren en óók Indianen. Doch het was niet meer te stoppen, de omvang bleek te groot.
De politie dacht, door de opkopers te grijpen, de oplossing te hebben, maar dat zijn klopgeest denkbeelden.
De diamanten bereikten dan ook gemakkelijk de internationale markt en niet alleen vanuit Rondonia, ook vanuit de deelstaten Roirama, Mato Grosso, Goias en Minas Gerais, want ook daar waren delvers actief.
Vanuit de bossen van centraal Brazilié kwamen de ruwe stenen via omwegen en vuile handen in de grote diamantslijperijen van Europa, zoals die van Antwerpen.
Er wordt gezegd dat de handel in 2001 de 50 miljoen $ overschreed.
Wat de afnemer of tussenpersoon de arme delver betaalde, die zweette, zoop en hoerde, bleef onduidelijk, maar dat zal zeker een onbeduidend bedrag zijn. We weten wat de stenen waard zijn als ze geslepen om de nekken hangen van de mooie (figuurlijke) dames.
De opperhoofden van de stam wisten in ieder geval wel raad met hun actie, waarom alles over laten aan de kapitalist?, aha, nu reden zij rond in dure wagens.
Dit alles staat accuut tegenover de ellende wat dit teweegbracht. Het millieu werd verwoest, rivieren vervuilt, afrekeningen vereffend, en de hoeren cultuur had zich, logischer wijs, uitgebreid tot jonge Indiaanse meisjes, soms niet ouder dan 12 of 13, zij die gewillig waren of gedwongen.
De dochters van de wouden teruggebracht tot tot een zieke beschouwing. Jonge lichamen, lankmoedig in de allesomvattende omzinnige bizarre klucht die zich afspeelde onder God's hemel en met het woud als decor. En waar is verdomme de boe-man?
De gnoom?
Saci-Perere, daar waar de mens zo bang voor was, die kleine zwarte man met het ene been, de bosgeest?
Diamanten, geld en macht.
De kluif was voor de arme sodemieter, die gevoed werd door het deplorabel systeem, zij die de gok waagden.
En zie, alles werd nog zieklijker door de ranzige regeringsabtenaren.
En de Indiaanse leiders?
Waar is hun zienswijze?
Ja, zij waren eveneens egoïstisch en maakten gebruik van de situatie, niet in het voordeel van de stam of cultuur.
Sommige zeggen dat ze slim zijn, om de hebzuchtige blanke niet alles te laten inpikken, maar hún diamanten zijn mooier.
De natuur, het sprankelende water.
Het is overleven zeggen sommige cacique's, al is het over lijken.
Er is een legende van de Cinta -Larga en die leeft voort, die verteld over de 'Igarapé lage', een van de grootste zijrivieren die door het reservaat stroomt.
Er wordt verhaald over de verborgen diamantmijnen van Urucamacuam.
En zie, de legende was tot leven gekomen, ten gunste van de kapitalist en hun hebzucht en ter verdoemenis der mensheid.

12-05-2008 om 14:10 geschreven door Storyteller

OPEN RAMEN

Open ramen zijn gaten waar vogels doorheen vliegen
Mensen zijn bewegende objecten in een suikerwereld
Over mij? Valt niet te twisten, want ik ben een adelaar, die zijn prooi zoekt in jou
Tranen zijn watervallen zout als de zee, overweldigend en woest
De kusten deden mij verstenen, de golven woest, alsof Neptuno verliefd was geworden op Imanjá, de godin van het water
De schuimkoppen waren voortekens van een verleden, niets is voor eeuwig, er zal immer stof zijn, leven en handen die reiken naar liefde en geluk, toch vaak in een schaduw van verdriet en eenzaamheid
In deze wereld zijn momenten van geluk, tranen, geboortes, zuigelingen klein en teder, als marsepein, zoals net geboren adelaars
Het zijn de kinderen van de Indios, wetenschappers der bossen, overblijselen van miljoenen jaren
De zon?
Is mijn vriend, als ik de koude waarneem, en de regen mijn amigo als de hitte mij omhelst
Ooit zal men zeggen: eens stond dáár een boom, een bos, rivier
Herinneringen aan het verleden worden weggeworpen als zijnde belga-kauwgum-papier, leeg, doch de reuk zal zich verspreiden, de geur van iets levensecht, dat het verlangen van de mens versterkt
Een verlangen naar apen,-luiaard,en jaguarstront en de geur van de wouden in ochtendnevels, de geur van jouw lichaam 'meu amor'
Ik zie ze glijden, als getrainde gracieuze opgedirkte wijven, de aasgieren van Brazilië op zoek naar hun prooi, rottende afval van mens en dier in een wereld vol chemische voortbrengsels
Eenzame paarden op de vlucht voor stapelgekken, idioten van de vlakten zonder enig gevoel voor vriendschap, of waren het de Indianen, zigeuners, kozakken, tartaren en cowboys, die hen liefhadden en koesterden als hun kind, het alles?
Waaromzie en hoor ik steeds dat vliegend paard in mijn droom?
Waar zijn de open ramen waar zíj doorheen kunnen vliegen?
Ja, eens kon alles vlinderen, paarden,olifanten, krokodillen, honden, katten, muizen en ratten, de voorlopers van de lopers, dirigenten van de terugkeer naar het begin
Hoor de cidaden, hun bijtend geluid en daar is de 'cigara' in een groene Braziliaanse boom, een loeiende sirene, waarschuwend voor het spookachtige en bedreigende der aarde?
Daar is de kracht van de bossen, de roep van de kaaiman, de brul van de aap en het gesist van de slang, het leven is zoekend, naar de wensen van de geborenen
Laat ze vliegen de kinderen van de wouden onschuldig in hun geboorte
Sommige mensen zijn dwazen, handen van vernietigers in een wereld, die zou moeten lachen
Mocht er een God bestaan dan openbaar U en laat de open ramen gaten zijn waar de wereldse asem kan stromen

Wayn

11-05-2008 om 21:02 geschreven door Storyteller

MAI & FILHO NA ALDEIA DOS NEGROS (MOTHER & SON IN A NEGRO-VILLAGE)


'MULHER MISTERIA' (MYSTERY WOMAN)


'BRASIL... LUTA... SOU PUTA'  (BRAZIL... STRUGGLE... I'm A WHORE)

11-05-2008 om 18:26 geschreven door Storyteller

Het is een grote grijze ruimte met op de achtergrond zwarte satijnen gordijnen. Links van een grote kaarsvettentafel staat een reusachtige soort dinosaurus met geopende muil.
Rechts van de tafel een goudenhemelkoe.
Achter de tafel staat de rechter.
Een neger, zwart als kolen van de diepste mijn. Groot met een kaal hoofd en twee ringen door zijn neus en een diamant door zijn onderlip. Hij staat recht als een reus en zijn peniskoker lijkt wel een schoorsteenpijp.
Hij noet zich Voddah. Men zegt dat hij een neutraal onafhankelijk oprecht man is. Zijn zeven mederechters zin o.a twee pijprokende Chinezen, klein als dwergen met dikke koppen en beide hebben een Chinchilla-wezel in hun schoot.
Dan zijn er twee 'indo-Germanen' met zwarte gesloten pakken en rode halsdoeken. Eentje is bleek en heeft vettig achterovergekampt haar, de ander lijkt meer op een maffialeider en is zo goed als kaal.
Dan is er een Arabierrechter uit het Imanaat Jemen, gekleed in een lang wit gewaad en tulband. De zesde is een Sioux-Indiaan getooid met grote kleurige veren en een gelaat vol met rimpels der tijd en geleerdheid.
De laatste is een vrouw, genaamd Cleopatra en gaat gekleed als een oude zigeunerin, in geel, rood en groene rokken, met in haar schoot drie adders.

Nu is het aan de advocaten van God en de duivel om de ziel van Lincoln te manipuleren. Ten goede of ten kwade. Hij kon zijn eigen advocaat kiezen want, volgens de aanklager, een dikke man met wit geschminkt gezicht en rode mond, genaamd 'Funébre', is hij al veroordeeld tot de hel.
Doch de  tijden waren veranderd en omdat hij geen berouw had kunnen tonen aan een priester op de aarde kreeg hij andermaal een kans.
De engel Gabriël pleit voorbarig, dat moet gezegd worden en de duivelsadvocaat is des duivels en probeert alle negatieve kanten van Lincoln naar voren te brengen.
De president van de rechtbank zijn neusringen glinsteren in het heelal als hij zwaar kucht en spreekt: '... amigo en zondaar Lincoln, toont u berouw voor de misdaden begaan op de planeet aarde? Ik wil alleen: ja of nee horen. Geen gezeik, begrepen!'
Nu wordt Lincoln zo nerveus dat zijn geslachtsdeel ineenkrimp en zijn hart bomkt alsof het uit elkaar gaat springen.
Neen, betekent de hel en het genot van vrouwen en drank, de mooie Creoolse. Waardoor zijn pik weer leven krijgt.
Maar betekende de hel ook pijn?
Já, is misschien de hemel, ik zeg duidelijk misschien, of heeft men een andere oplossing in petto?
Is dit alles wel reëel?
Is het geen illusie ingegeven door onverklaarbare prikkels der ontwetendheid?
Is hij wel dood?
Is de dood niet dood?
Afgelopen, boem!
Weg met alles, een zwart gat, alleen een niets!
In de verte hoort hij het 'utricularium', het oude Romeins insrument dat lijkt op een doedelzak. Duizenden bespelen het, een orgasme van geluid.

"Waarom geloof ik niet?'' denkt Lincoln.
Hij kijkt naar de negerrechter en zegt: '... ik Lincoln Zé Azaredo Batista betoon berouw! Ja ik heb spijt!'
De duivel danst nu van woede en de engel glimlacht. De rechtbank trekt zich terug tussen de sterren en velt een oordeel: het reddingsvuur.
De plek waar de zonde door lijden zal worden gelouterd, alvorens de hemel te betreden.
De hemel?
Denkt Lincoln nog, welke hemel, die van de heiligen, die van de bandieten van de 'sertâo zoals Lampiâo, of die van Luiz Gonzaga, de geliefde 'forró' muzikant, een hemel, vol van accordeons, triangels en dikke trommen, want Gonzaga zal zeker in de hemel spelen.
Of die hemel van de arme donder welk een beter hiernamaals werd beloofd? Ja, de hemel, daar heeft Lincoln niet op gerekend.
Neen, en is de dood niet gewoon dood en wederom mediteert hij deze gedachte.
Dood, niets, leegte, vrij van pijn en ellende?
Hij beslist en wil terug naar de aarde om zich te beramen wat er eigenlijk zou zijn na de dood.
Lincoln huilt en schreeuwt om te kunnen terugkeren.
Hij wil niet dood, verdomme!
Neen!
Hij wil leven, hij wil reïncarneren.
'Geef mij een kans, por favor!' jammert hij.
De rechtbank beraad zich opnieuw.

Het duurt lang voordat de gezworenen hun volgend oordeel geven. Het ultieme!
En de negerrechter spreekt helder als door een immense luidspreker: '... Lincoln, wij hebben besloten om je terug te sturen naar de aarde. Naar het Noordoosten van Brazilië.
Daar zul je worden herboren in armoede in een hut midden in de woestenij.
Doch je zult een intelligente geest hebben.
Je zult een strijder worden.
Niet bang om te vechten en niet om te sterven! Dit alles voor de rechten van de onderdrukten en arme boeren.
Je zult vechten tegen de grootgrondbeztitters.
Je zult een naam worden in de geschiedenis van Brazilië.
Een naam!'
En zo sterft Lincoln zijn zoveelste dood.

fim

10-05-2008 om 13:26 geschreven door Storyteller

Dan opeens is er een doffe slag, en een vreemde zwarte rook met een ontzettende stank verspreid zich, alsof alle beerputten zich openen. Het lijk alsof kakkende mummies hem omringen en als in een flits, van uit het donker wordend hemeldek, verschijnt aan zijn linkerzijde, een andere figuur, de duivel.
Hij is enorm groot, minstens drie meter.
Hij is naakt en rood, zijn pik minstens vijftig centimeter, in onpriestelijke toestand wel te verstaan, en zijn ballen lijken wel twee granaatappels.
In zijn hand houd hij een lans en hij zegt: 'Ga niet! Ga niet! Lincoln... kom ik zal u begeleiden naar het bal der vlammen, daar waar drank is en vrouwen, opwindend en van alle maten, er is genot en vooral zonde!"
Lincoln wordt enigzins angstig en bekijkt de rode figuur.
Dan verschijnt er een tweede gedrocht, duidelijk een wijf met twee grote horens op haar groene haren. Haar borsten lijken wel zakken zand en haar kont gelijk een ballon, dit alles in het rood.
Haar gezicht is verminkt en haar ogen liggen te rollen in hun kasten, haar mond is een scheur waar groene poep uitdruipt.
Haar handen zijn lang en smal met vingernagels die, een niet thuis te brengen kleur hebben. In haar rechterhand draagt ze een soort drievork en in haar linker een spiegel.
Dan komt er een derde figuur, doch ditmaal een jong meisje, een geurig geval. Ze komt zo dicht bij Lincoln dat hij haar sterke odor ruikt, een geur die de walm van haar begeleiders doet vervagen.
Ja, ze heeft een vogelkeeltje, mooie ronde borstjes, heupen als de glooiing van de 'serra do Mar', en daartussen in,  ontdaan van schaamharen, haar incisie.
Haar benen benen zijn als twee slanke jonge mangaboompjes en voetjes als tedere dons. Ze is Creoolse, de schittering des hemels toe en hoe, vraagt hij zich af, kwam dit vruchtbare schepsel terecht bij de stinkende duivels?
'Ik ben de advocaat van de duivel! Mijn meester heeft mij gezonden Lincoln en ik zal u begeleiden naar het tribunaal!, spreekt de rode duivel.
'... kom met ons mee,' smacht nu de duivelin verleidelijk en strijkt over de haren van het jonge meisje.
'Er is nog hoop...' smeekt nu de engel Gabriël.
Dan spreekt Gabriël, de engel: '... ga niet met hen mee, zij zullen je in het diepe dal storten... de hel! ... grijp je kans Lincoln en kom met mij mee, toon berouw! Je doodde twee mensen, toon spijt,' kreunt hij.
Lincoln begint nu te huilen en tranen stromen uit zijn ogen.
Zijn handen beven: '... ik wilde niet doden... ik heb alleen de man willen verwonden... de rest deed Cabrito! Het ging alleen om de buit... ik wilde niet doden...'
De Satan lacht: '... de tijd is gekomen, zei hij.
Dan merkt Lincoln dat hij verheven wordt van de grond,en zijn ziel verlaat het lichaam.
De engel zweeft als een duif rond hem en de duivels trappen met hun rode benen en brullen van het lachen.
Niet veel later is hij in het tribunaal der zielen, waarvan aangenomen wordt onpartijdig te zijn.

wordt vervolgd...

09-05-2008 om 00:00 geschreven door Storyteller

Voor Lincoln komt de dood tergend langzaam.
Als zes uur ligt hij daar onder de cacaoboom. Het bloed komt nog steeds uit zijn maagstreek, waar de vlijmscherpe stiletto binnendrong. Ik wist dat hij nog drie uur te leven had en dat de moordenaar zijn zogenaamde vriend Cabrito was.
Deze had hem de buit van de overval op de koeienhandelaar afhandig gemaakt, waarbij de koopman en zijn vrouw de dood vonden. Lincoln ligt te kreunen en het ademhalen gaat steeds moeilijker. Er is trouwens geen mens te bekennen, daar het halfvier nacht is.
Wraak en hebzucht kwamen met de satan en deze was zijn vriend Cabrito.
Vriendschap heeft geen grens, is beperkt, niet vast te stellen en echte vriendschap bestaat niet eens. Ten minste dat denk Lincoln in zijn laatste uren, nu de man met de zeis klaar staat om te hakken.

Dan krijgt hij een visioen.
Hij ziet zijn geboorteplek, z'n ouderlijk huis, z'n hond Céu en papegaai Coco. Hij ziet zijn vrienden waarmee hij langs het drassig riviertje speelt. Hij ziet de wereld veranderen door de jaren heen, ongeschoold, analfabeet en alleen de lessen van zijn oom Salvador Batista waren waardevol geweest.
Maar op de straat leerde hij te overleven. Niet dat hij bang is om te sterven, verre van dat, want hij had al vaker voor het oordeel gestaan.
Maar nu was hij er wel heel dicht in de buurt. Ja, misschien de hel, want daar zou hij zeker na toe gaan, ten minste volgens de oude pater Sarandi, die hem dit de vorige week nog eens duidelijk maakte: '... de hel mijn zoon! Is alleen voor personen zoals jij!'
'Obrigado padre, muito obrigado,' erg veel dank, had hij gezegd, schertsend en vol ironie: '... maar voor jou is er ook niet veel hoop meer sinds je je belofte brak en de slagersvrouw neukte en haar liefkozingen aanvaarde!'
En nu komt de komt de opzettelijk glimlach rond zijn mond.
Het leven is een rotzooi, dacht hij, een stinkende beerput en ieder probeerde er iets van te maken en wéér anderen waren de zogenaamde universitaire docenten, die dachten hun naasten terecht te moeten wijzen.
Zijzelf leken gewoon hobbyisten. Snapt u?
Weer glimlacht hij, doch pijnlijk, moeizaam.
Hij overdenkt dit alles en gaat over tot het filosofische. Zou zoiets bestaan?
Hemel?
Hel?
Vagevuur?
Geloofde hij in reïncarnatie?
Zijn oom Salvador had hem vaak verteld over dit gegeven: '... je zult wederkeren in de gedaante van het mythische witte paard.
De eenhoorn. Het zinnebeeld van Christus, dat alleen door een maagd kon worden gevangen in het Amazonewoud.'
Ja, het leek een en al confusie waar hij heen ging. Want hij wist het niet en zou hij het ooit te weten komen?
Ten minste, het is een leerstuk, een 'ervan uitgaan'.
Ja, waarin hij geloofde zou bewaarheid worden, maar naar de bliksem wil hij zeker niet. Hij wil eigenlijk niet dood! Hij wil leven, opnieuw beginnen.
Verdomme, hij is amper drieëntwintig.

Het begint te regenen, miezerig, alsof kleine engeltjes staan te pissen vanaf een verlicht gewelf boven hem.
Hij voelt een vreemd bries aan zijn rechterzijde. Als hij zijn hoofd draait ziet hij iets bijzonders.
Het stelt zich voor als zijnde de engel Gabriël.
De engel zegt ernstig, toch vriendelijk op een zangerige toon: '...vriend Lincoln. Ik ben gezonden door God. Ik ben namelijk zijn belangrijkste advocaat....'
'God? Welke God?' vraagt Lincoln sarcastisch.
En hij gaat verder'... die van de rijken of die van de armen?'
De engel antwoord laconiek: '... er is maar één God, mijn vriend, die van het hart en ik, als zijn pleitbezorger kan dit weten! Hij heeft mij opgedragen om je te vertegenwoordigen als jou pleiter, als je voor het tribunaal zult verschijnen. Het grote tribunaal! Dat kan je redding zijn, anders...'
En een meedogenloze uitdrukking overspoelt het engelen gezicht:'... of... je jaat naar de hel en dat is een feit mijn amigo! Mijn dierbare vriend! De keuze is aan jou, want er is voor jou zelfs geen mallemoer! Geen tussenstation!'
Lincoln denkt na.
Ten minste als je dit denken kan noemen, gezien de situatie waar hij zich in bevind.
Is deze schim geen bedrog?
Heeft hij niet een visioen?
Is deze engel, die hij eigenlijk maar een gek figuur vind en zich had voorgesteld zijnde gabriël, die uitziet als een vrouwmens met enorme witte vleugels en schitterende tatoeages op de armen, van mannen met lange baarden (hij dacht dat het naakte trollen waren), die bokkensprongen maken, niet gezonden door de satan?
'Hoe kan ik je vertrouwen dat je echt de advocaat van God bent?' vroeg Lincoln twijfelend.
'... je móet me vertrouwen. That's it, my dear friend! Thruth is within' ourselves, and you better believe me!'
Nu heeft lincoln van die laatste woorden niet veel verstaan, maar het deert hem niet meer. Hij voelt zich zwak worden, de pijn wordt getemperd: '... is het ver naar het tribunaal?' vraagt hij rustig.
'... neen, het is maar een zucht van hier,' zegt de engel.

wordt vervolgd

08-05-2008 om 17:54 geschreven door Storyteller

ORDEM & PROGRESSO
Olie op papier
Wayn 2000 Brasil

07-05-2008 om 20:28 geschreven door Storyteller