Voor Lincoln komt de dood tergend langzaam.
Als zes uur ligt hij daar onder de cacaoboom. Het bloed komt nog steeds uit zijn maagstreek, waar de vlijmscherpe stiletto binnendrong. Ik wist dat hij nog drie uur te leven had en dat de moordenaar zijn zogenaamde vriend Cabrito was.
Deze had hem de buit van de overval op de koeienhandelaar afhandig gemaakt, waarbij de koopman en zijn vrouw de dood vonden. Lincoln ligt te kreunen en het ademhalen gaat steeds moeilijker. Er is trouwens geen mens te bekennen, daar het halfvier nacht is.
Wraak en hebzucht kwamen met de satan en deze was zijn vriend Cabrito.
Vriendschap heeft geen grens, is beperkt, niet vast te stellen en echte vriendschap bestaat niet eens. Ten minste dat denk Lincoln in zijn laatste uren, nu de man met de zeis klaar staat om te hakken.

Dan krijgt hij een visioen.
Hij ziet zijn geboorteplek, z'n ouderlijk huis, z'n hond Céu en papegaai Coco. Hij ziet zijn vrienden waarmee hij langs het drassig riviertje speelt. Hij ziet de wereld veranderen door de jaren heen, ongeschoold, analfabeet en alleen de lessen van zijn oom Salvador Batista waren waardevol geweest.
Maar op de straat leerde hij te overleven. Niet dat hij bang is om te sterven, verre van dat, want hij had al vaker voor het oordeel gestaan.
Maar nu was hij er wel heel dicht in de buurt. Ja, misschien de hel, want daar zou hij zeker na toe gaan, ten minste volgens de oude pater Sarandi, die hem dit de vorige week nog eens duidelijk maakte: '... de hel mijn zoon! Is alleen voor personen zoals jij!'
'Obrigado padre, muito obrigado,' erg veel dank, had hij gezegd, schertsend en vol ironie: '... maar voor jou is er ook niet veel hoop meer sinds je je belofte brak en de slagersvrouw neukte en haar liefkozingen aanvaarde!'
En nu komt de komt de opzettelijk glimlach rond zijn mond.
Het leven is een rotzooi, dacht hij, een stinkende beerput en ieder probeerde er iets van te maken en wéér anderen waren de zogenaamde universitaire docenten, die dachten hun naasten terecht te moeten wijzen.
Zijzelf leken gewoon hobbyisten. Snapt u?
Weer glimlacht hij, doch pijnlijk, moeizaam.
Hij overdenkt dit alles en gaat over tot het filosofische. Zou zoiets bestaan?
Hemel?
Hel?
Vagevuur?
Geloofde hij in reïncarnatie?
Zijn oom Salvador had hem vaak verteld over dit gegeven: '... je zult wederkeren in de gedaante van het mythische witte paard.
De eenhoorn. Het zinnebeeld van Christus, dat alleen door een maagd kon worden gevangen in het Amazonewoud.'
Ja, het leek een en al confusie waar hij heen ging. Want hij wist het niet en zou hij het ooit te weten komen?
Ten minste, het is een leerstuk, een 'ervan uitgaan'.
Ja, waarin hij geloofde zou bewaarheid worden, maar naar de bliksem wil hij zeker niet. Hij wil eigenlijk niet dood! Hij wil leven, opnieuw beginnen.
Verdomme, hij is amper drieëntwintig.

Het begint te regenen, miezerig, alsof kleine engeltjes staan te pissen vanaf een verlicht gewelf boven hem.
Hij voelt een vreemd bries aan zijn rechterzijde. Als hij zijn hoofd draait ziet hij iets bijzonders.
Het stelt zich voor als zijnde de engel Gabriël.
De engel zegt ernstig, toch vriendelijk op een zangerige toon: '...vriend Lincoln. Ik ben gezonden door God. Ik ben namelijk zijn belangrijkste advocaat....'
'God? Welke God?' vraagt Lincoln sarcastisch.
En hij gaat verder'... die van de rijken of die van de armen?'
De engel antwoord laconiek: '... er is maar één God, mijn vriend, die van het hart en ik, als zijn pleitbezorger kan dit weten! Hij heeft mij opgedragen om je te vertegenwoordigen als jou pleiter, als je voor het tribunaal zult verschijnen. Het grote tribunaal! Dat kan je redding zijn, anders...'
En een meedogenloze uitdrukking overspoelt het engelen gezicht:'... of... je jaat naar de hel en dat is een feit mijn amigo! Mijn dierbare vriend! De keuze is aan jou, want er is voor jou zelfs geen mallemoer! Geen tussenstation!'
Lincoln denkt na.
Ten minste als je dit denken kan noemen, gezien de situatie waar hij zich in bevind.
Is deze schim geen bedrog?
Heeft hij niet een visioen?
Is deze engel, die hij eigenlijk maar een gek figuur vind en zich had voorgesteld zijnde gabriël, die uitziet als een vrouwmens met enorme witte vleugels en schitterende tatoeages op de armen, van mannen met lange baarden (hij dacht dat het naakte trollen waren), die bokkensprongen maken, niet gezonden door de satan?
'Hoe kan ik je vertrouwen dat je echt de advocaat van God bent?' vroeg Lincoln twijfelend.
'... je móet me vertrouwen. That's it, my dear friend! Thruth is within' ourselves, and you better believe me!'
Nu heeft lincoln van die laatste woorden niet veel verstaan, maar het deert hem niet meer. Hij voelt zich zwak worden, de pijn wordt getemperd: '... is het ver naar het tribunaal?' vraagt hij rustig.
'... neen, het is maar een zucht van hier,' zegt de engel.

wordt vervolgd