Nossa Senhora do Rosário dos Pretos   -  de half afgebouwde kerk der slaven

17-05-2008 om 22:21 geschreven door Storyteller

CASTRO ALVES












NO FUTURO, VEZ EM QUANDO, VOU ESCREVER ENTÂO UM BOCADO NO PORTUGUÊS...
OBRIGADO PARA VISITAR MEU BLOG... E ESPERO QUE VOCÉS GOSTO O FOTOGRAFIAS...
QUANDO QUER.... RESPONDER PARA-ME...
ABRAÇO DE 'STORYTELLER'


O BAILE NA FLOR 

QUE BELAS AS MARGENS DO RIO POSSANTE,
QUE AO LARGO ESPUMANTE CAMPEIA SEM PAR!
ALI DAS BROMELIAS NAS FLORES DOIRADAS
HÁ SILFOS E FADAS, QUE FAZEM SEU LAR...

       E, EM LINDO CARDUMES,
       SUTIS VAGAS-LUMES
       ACENDEM OS LUMES
       P'RA O BAILE NA FLOR

       E ENTÂO - NAS ARCADAS
       DAS PET'LAS DOIRADAS
       OS GRILOS EM FESTA
       COMEÇARAM NA ORQUESTRA
       FEBRIS A TOCAR
  
E AS BREVES
FALENAS
VÂO LEVES,
SERENAS,
EM BANDO
GIRANDO,
VALSANDO,
VOANDO
NO AR!
       de CASTRO ALVES

CACHOEIRA PERTO DO RIO BONITO     FOTO WAYN

17-05-2008 om 13:34 geschreven door Storyteller

Februari 2002.
Ik wil het hebben over diamanten. Nu moet u weten dat deze in Brazilië veel te vinden waren en nog zijn. Doch de meeste grote velden zijn zo goed als leeggeplunderd.
Maar er zijn nog wel degelijk mijnen.  En soms stuit men op nieuwe.
Ook de Indianen weten van wanten en sommige cacique's (hoofdmannen) zijn danig op de hoogte wat zaken betreft.
Ik neem u mee naar de deelstaat Rondonia, naar het gebied van de Cinta-Larga waar zich het volgende afspeelde omtrent diamanten.
Het bleek namelijk lucratief en de Indianen rekenden grote geld bedragen aan de indringers van hun reservaat. Daar de blanke gravers met hun machines tot aan de rivier konden komen, moesten ze 5.000 tot 7.000 dollar betalen aan de 'chef's' en reden al een tiental cacique's rond in dure auto's.
Wat was er aan de hand.
Ik kan u verzekeren niets dan ellende.
Er waren 3.000 delvers op het Cinta-Larga gebied en de diamant was de formule, de trezorie van de stam.
Iedere maand kwamen 300 nieuwe gravers en avonturiers bij.
Ze kwamen met oude vrachtwagens, uit alle delen van Brazilië. Ze kwamen ze aan bij en kleine plaats op 50 kilometer van de stad Porto Velho, aan de grens met Mato Grosso, om vandaar het reservaat in te gaan.
De droom was hard voor de avonturiers, drie dagen in een tropische hitte, trekkend door bossen, waarna ze aankwamen op de oevers van de rivier.
Men noemden ze diamantpiraten.
Met hard bedoel ik dat niet iedereen zo maar arriveerde. De laatste maanden vond men 5 lichamen in het 200 hectare grote gebied van het Roosevelt reservaat.

Het illegaal verkrijgen van de diamanten was oncontroleerbaar, dank zij de corruptie. Het scheen dat velen in het rotte geld deelden: politie, illegale gravers, publieke abtenaren en óók Indianen. Doch het was niet meer te stoppen, de omvang bleek te groot.
De politie dacht, door de opkopers te grijpen, de oplossing te hebben, maar dat zijn klopgeest denkbeelden.
De diamanten bereikten dan ook gemakkelijk de internationale markt en niet alleen vanuit Rondonia, ook vanuit de deelstaten Roirama, Mato Grosso, Goias en Minas Gerais, want ook daar waren delvers actief.
Vanuit de bossen van centraal Brazilié kwamen de ruwe stenen via omwegen en vuile handen in de grote diamantslijperijen van Europa, zoals die van Antwerpen.
Er wordt gezegd dat de handel in 2001 de 50 miljoen $ overschreed.
Wat de afnemer of tussenpersoon de arme delver betaalde, die zweette, zoop en hoerde, bleef onduidelijk, maar dat zal zeker een onbeduidend bedrag zijn. We weten wat de stenen waard zijn als ze geslepen om de nekken hangen van de mooie (figuurlijke) dames.
De opperhoofden van de stam wisten in ieder geval wel raad met hun actie, waarom alles over laten aan de kapitalist?, aha, nu reden zij rond in dure wagens.
Dit alles staat accuut tegenover de ellende wat dit teweegbracht. Het millieu werd verwoest, rivieren vervuilt, afrekeningen vereffend, en de hoeren cultuur had zich, logischer wijs, uitgebreid tot jonge Indiaanse meisjes, soms niet ouder dan 12 of 13, zij die gewillig waren of gedwongen.
De dochters van de wouden teruggebracht tot tot een zieke beschouwing. Jonge lichamen, lankmoedig in de allesomvattende omzinnige bizarre klucht die zich afspeelde onder God's hemel en met het woud als decor. En waar is verdomme de boe-man?
De gnoom?
Saci-Perere, daar waar de mens zo bang voor was, die kleine zwarte man met het ene been, de bosgeest?
Diamanten, geld en macht.
De kluif was voor de arme sodemieter, die gevoed werd door het deplorabel systeem, zij die de gok waagden.
En zie, alles werd nog zieklijker door de ranzige regeringsabtenaren.
En de Indiaanse leiders?
Waar is hun zienswijze?
Ja, zij waren eveneens egoïstisch en maakten gebruik van de situatie, niet in het voordeel van de stam of cultuur.
Sommige zeggen dat ze slim zijn, om de hebzuchtige blanke niet alles te laten inpikken, maar hún diamanten zijn mooier.
De natuur, het sprankelende water.
Het is overleven zeggen sommige cacique's, al is het over lijken.
Er is een legende van de Cinta -Larga en die leeft voort, die verteld over de 'Igarapé lage', een van de grootste zijrivieren die door het reservaat stroomt.
Er wordt verhaald over de verborgen diamantmijnen van Urucamacuam.
En zie, de legende was tot leven gekomen, ten gunste van de kapitalist en hun hebzucht en ter verdoemenis der mensheid.

12-05-2008 om 14:10 geschreven door Storyteller

OPEN RAMEN

Open ramen zijn gaten waar vogels doorheen vliegen
Mensen zijn bewegende objecten in een suikerwereld
Over mij? Valt niet te twisten, want ik ben een adelaar, die zijn prooi zoekt in jou
Tranen zijn watervallen zout als de zee, overweldigend en woest
De kusten deden mij verstenen, de golven woest, alsof Neptuno verliefd was geworden op Imanjá, de godin van het water
De schuimkoppen waren voortekens van een verleden, niets is voor eeuwig, er zal immer stof zijn, leven en handen die reiken naar liefde en geluk, toch vaak in een schaduw van verdriet en eenzaamheid
In deze wereld zijn momenten van geluk, tranen, geboortes, zuigelingen klein en teder, als marsepein, zoals net geboren adelaars
Het zijn de kinderen van de Indios, wetenschappers der bossen, overblijselen van miljoenen jaren
De zon?
Is mijn vriend, als ik de koude waarneem, en de regen mijn amigo als de hitte mij omhelst
Ooit zal men zeggen: eens stond dáár een boom, een bos, rivier
Herinneringen aan het verleden worden weggeworpen als zijnde belga-kauwgum-papier, leeg, doch de reuk zal zich verspreiden, de geur van iets levensecht, dat het verlangen van de mens versterkt
Een verlangen naar apen,-luiaard,en jaguarstront en de geur van de wouden in ochtendnevels, de geur van jouw lichaam 'meu amor'
Ik zie ze glijden, als getrainde gracieuze opgedirkte wijven, de aasgieren van Brazilië op zoek naar hun prooi, rottende afval van mens en dier in een wereld vol chemische voortbrengsels
Eenzame paarden op de vlucht voor stapelgekken, idioten van de vlakten zonder enig gevoel voor vriendschap, of waren het de Indianen, zigeuners, kozakken, tartaren en cowboys, die hen liefhadden en koesterden als hun kind, het alles?
Waaromzie en hoor ik steeds dat vliegend paard in mijn droom?
Waar zijn de open ramen waar zíj doorheen kunnen vliegen?
Ja, eens kon alles vlinderen, paarden,olifanten, krokodillen, honden, katten, muizen en ratten, de voorlopers van de lopers, dirigenten van de terugkeer naar het begin
Hoor de cidaden, hun bijtend geluid en daar is de 'cigara' in een groene Braziliaanse boom, een loeiende sirene, waarschuwend voor het spookachtige en bedreigende der aarde?
Daar is de kracht van de bossen, de roep van de kaaiman, de brul van de aap en het gesist van de slang, het leven is zoekend, naar de wensen van de geborenen
Laat ze vliegen de kinderen van de wouden onschuldig in hun geboorte
Sommige mensen zijn dwazen, handen van vernietigers in een wereld, die zou moeten lachen
Mocht er een God bestaan dan openbaar U en laat de open ramen gaten zijn waar de wereldse asem kan stromen

Wayn

11-05-2008 om 21:02 geschreven door Storyteller

MAI & FILHO NA ALDEIA DOS NEGROS (MOTHER & SON IN A NEGRO-VILLAGE)


'MULHER MISTERIA' (MYSTERY WOMAN)


'BRASIL... LUTA... SOU PUTA'  (BRAZIL... STRUGGLE... I'm A WHORE)

11-05-2008 om 18:26 geschreven door Storyteller

Het is een grote grijze ruimte met op de achtergrond zwarte satijnen gordijnen. Links van een grote kaarsvettentafel staat een reusachtige soort dinosaurus met geopende muil.
Rechts van de tafel een goudenhemelkoe.
Achter de tafel staat de rechter.
Een neger, zwart als kolen van de diepste mijn. Groot met een kaal hoofd en twee ringen door zijn neus en een diamant door zijn onderlip. Hij staat recht als een reus en zijn peniskoker lijkt wel een schoorsteenpijp.
Hij noet zich Voddah. Men zegt dat hij een neutraal onafhankelijk oprecht man is. Zijn zeven mederechters zin o.a twee pijprokende Chinezen, klein als dwergen met dikke koppen en beide hebben een Chinchilla-wezel in hun schoot.
Dan zijn er twee 'indo-Germanen' met zwarte gesloten pakken en rode halsdoeken. Eentje is bleek en heeft vettig achterovergekampt haar, de ander lijkt meer op een maffialeider en is zo goed als kaal.
Dan is er een Arabierrechter uit het Imanaat Jemen, gekleed in een lang wit gewaad en tulband. De zesde is een Sioux-Indiaan getooid met grote kleurige veren en een gelaat vol met rimpels der tijd en geleerdheid.
De laatste is een vrouw, genaamd Cleopatra en gaat gekleed als een oude zigeunerin, in geel, rood en groene rokken, met in haar schoot drie adders.

Nu is het aan de advocaten van God en de duivel om de ziel van Lincoln te manipuleren. Ten goede of ten kwade. Hij kon zijn eigen advocaat kiezen want, volgens de aanklager, een dikke man met wit geschminkt gezicht en rode mond, genaamd 'Funébre', is hij al veroordeeld tot de hel.
Doch de  tijden waren veranderd en omdat hij geen berouw had kunnen tonen aan een priester op de aarde kreeg hij andermaal een kans.
De engel Gabriël pleit voorbarig, dat moet gezegd worden en de duivelsadvocaat is des duivels en probeert alle negatieve kanten van Lincoln naar voren te brengen.
De president van de rechtbank zijn neusringen glinsteren in het heelal als hij zwaar kucht en spreekt: '... amigo en zondaar Lincoln, toont u berouw voor de misdaden begaan op de planeet aarde? Ik wil alleen: ja of nee horen. Geen gezeik, begrepen!'
Nu wordt Lincoln zo nerveus dat zijn geslachtsdeel ineenkrimp en zijn hart bomkt alsof het uit elkaar gaat springen.
Neen, betekent de hel en het genot van vrouwen en drank, de mooie Creoolse. Waardoor zijn pik weer leven krijgt.
Maar betekende de hel ook pijn?
Já, is misschien de hemel, ik zeg duidelijk misschien, of heeft men een andere oplossing in petto?
Is dit alles wel reëel?
Is het geen illusie ingegeven door onverklaarbare prikkels der ontwetendheid?
Is hij wel dood?
Is de dood niet dood?
Afgelopen, boem!
Weg met alles, een zwart gat, alleen een niets!
In de verte hoort hij het 'utricularium', het oude Romeins insrument dat lijkt op een doedelzak. Duizenden bespelen het, een orgasme van geluid.

"Waarom geloof ik niet?'' denkt Lincoln.
Hij kijkt naar de negerrechter en zegt: '... ik Lincoln Zé Azaredo Batista betoon berouw! Ja ik heb spijt!'
De duivel danst nu van woede en de engel glimlacht. De rechtbank trekt zich terug tussen de sterren en velt een oordeel: het reddingsvuur.
De plek waar de zonde door lijden zal worden gelouterd, alvorens de hemel te betreden.
De hemel?
Denkt Lincoln nog, welke hemel, die van de heiligen, die van de bandieten van de 'sertâo zoals Lampiâo, of die van Luiz Gonzaga, de geliefde 'forró' muzikant, een hemel, vol van accordeons, triangels en dikke trommen, want Gonzaga zal zeker in de hemel spelen.
Of die hemel van de arme donder welk een beter hiernamaals werd beloofd? Ja, de hemel, daar heeft Lincoln niet op gerekend.
Neen, en is de dood niet gewoon dood en wederom mediteert hij deze gedachte.
Dood, niets, leegte, vrij van pijn en ellende?
Hij beslist en wil terug naar de aarde om zich te beramen wat er eigenlijk zou zijn na de dood.
Lincoln huilt en schreeuwt om te kunnen terugkeren.
Hij wil niet dood, verdomme!
Neen!
Hij wil leven, hij wil reïncarneren.
'Geef mij een kans, por favor!' jammert hij.
De rechtbank beraad zich opnieuw.

Het duurt lang voordat de gezworenen hun volgend oordeel geven. Het ultieme!
En de negerrechter spreekt helder als door een immense luidspreker: '... Lincoln, wij hebben besloten om je terug te sturen naar de aarde. Naar het Noordoosten van Brazilië.
Daar zul je worden herboren in armoede in een hut midden in de woestenij.
Doch je zult een intelligente geest hebben.
Je zult een strijder worden.
Niet bang om te vechten en niet om te sterven! Dit alles voor de rechten van de onderdrukten en arme boeren.
Je zult vechten tegen de grootgrondbeztitters.
Je zult een naam worden in de geschiedenis van Brazilië.
Een naam!'
En zo sterft Lincoln zijn zoveelste dood.

fim

10-05-2008 om 13:26 geschreven door Storyteller

Dan opeens is er een doffe slag, en een vreemde zwarte rook met een ontzettende stank verspreid zich, alsof alle beerputten zich openen. Het lijk alsof kakkende mummies hem omringen en als in een flits, van uit het donker wordend hemeldek, verschijnt aan zijn linkerzijde, een andere figuur, de duivel.
Hij is enorm groot, minstens drie meter.
Hij is naakt en rood, zijn pik minstens vijftig centimeter, in onpriestelijke toestand wel te verstaan, en zijn ballen lijken wel twee granaatappels.
In zijn hand houd hij een lans en hij zegt: 'Ga niet! Ga niet! Lincoln... kom ik zal u begeleiden naar het bal der vlammen, daar waar drank is en vrouwen, opwindend en van alle maten, er is genot en vooral zonde!"
Lincoln wordt enigzins angstig en bekijkt de rode figuur.
Dan verschijnt er een tweede gedrocht, duidelijk een wijf met twee grote horens op haar groene haren. Haar borsten lijken wel zakken zand en haar kont gelijk een ballon, dit alles in het rood.
Haar gezicht is verminkt en haar ogen liggen te rollen in hun kasten, haar mond is een scheur waar groene poep uitdruipt.
Haar handen zijn lang en smal met vingernagels die, een niet thuis te brengen kleur hebben. In haar rechterhand draagt ze een soort drievork en in haar linker een spiegel.
Dan komt er een derde figuur, doch ditmaal een jong meisje, een geurig geval. Ze komt zo dicht bij Lincoln dat hij haar sterke odor ruikt, een geur die de walm van haar begeleiders doet vervagen.
Ja, ze heeft een vogelkeeltje, mooie ronde borstjes, heupen als de glooiing van de 'serra do Mar', en daartussen in,  ontdaan van schaamharen, haar incisie.
Haar benen benen zijn als twee slanke jonge mangaboompjes en voetjes als tedere dons. Ze is Creoolse, de schittering des hemels toe en hoe, vraagt hij zich af, kwam dit vruchtbare schepsel terecht bij de stinkende duivels?
'Ik ben de advocaat van de duivel! Mijn meester heeft mij gezonden Lincoln en ik zal u begeleiden naar het tribunaal!, spreekt de rode duivel.
'... kom met ons mee,' smacht nu de duivelin verleidelijk en strijkt over de haren van het jonge meisje.
'Er is nog hoop...' smeekt nu de engel Gabriël.
Dan spreekt Gabriël, de engel: '... ga niet met hen mee, zij zullen je in het diepe dal storten... de hel! ... grijp je kans Lincoln en kom met mij mee, toon berouw! Je doodde twee mensen, toon spijt,' kreunt hij.
Lincoln begint nu te huilen en tranen stromen uit zijn ogen.
Zijn handen beven: '... ik wilde niet doden... ik heb alleen de man willen verwonden... de rest deed Cabrito! Het ging alleen om de buit... ik wilde niet doden...'
De Satan lacht: '... de tijd is gekomen, zei hij.
Dan merkt Lincoln dat hij verheven wordt van de grond,en zijn ziel verlaat het lichaam.
De engel zweeft als een duif rond hem en de duivels trappen met hun rode benen en brullen van het lachen.
Niet veel later is hij in het tribunaal der zielen, waarvan aangenomen wordt onpartijdig te zijn.

wordt vervolgd...

09-05-2008 om 00:00 geschreven door Storyteller

Voor Lincoln komt de dood tergend langzaam.
Als zes uur ligt hij daar onder de cacaoboom. Het bloed komt nog steeds uit zijn maagstreek, waar de vlijmscherpe stiletto binnendrong. Ik wist dat hij nog drie uur te leven had en dat de moordenaar zijn zogenaamde vriend Cabrito was.
Deze had hem de buit van de overval op de koeienhandelaar afhandig gemaakt, waarbij de koopman en zijn vrouw de dood vonden. Lincoln ligt te kreunen en het ademhalen gaat steeds moeilijker. Er is trouwens geen mens te bekennen, daar het halfvier nacht is.
Wraak en hebzucht kwamen met de satan en deze was zijn vriend Cabrito.
Vriendschap heeft geen grens, is beperkt, niet vast te stellen en echte vriendschap bestaat niet eens. Ten minste dat denk Lincoln in zijn laatste uren, nu de man met de zeis klaar staat om te hakken.

Dan krijgt hij een visioen.
Hij ziet zijn geboorteplek, z'n ouderlijk huis, z'n hond Céu en papegaai Coco. Hij ziet zijn vrienden waarmee hij langs het drassig riviertje speelt. Hij ziet de wereld veranderen door de jaren heen, ongeschoold, analfabeet en alleen de lessen van zijn oom Salvador Batista waren waardevol geweest.
Maar op de straat leerde hij te overleven. Niet dat hij bang is om te sterven, verre van dat, want hij had al vaker voor het oordeel gestaan.
Maar nu was hij er wel heel dicht in de buurt. Ja, misschien de hel, want daar zou hij zeker na toe gaan, ten minste volgens de oude pater Sarandi, die hem dit de vorige week nog eens duidelijk maakte: '... de hel mijn zoon! Is alleen voor personen zoals jij!'
'Obrigado padre, muito obrigado,' erg veel dank, had hij gezegd, schertsend en vol ironie: '... maar voor jou is er ook niet veel hoop meer sinds je je belofte brak en de slagersvrouw neukte en haar liefkozingen aanvaarde!'
En nu komt de komt de opzettelijk glimlach rond zijn mond.
Het leven is een rotzooi, dacht hij, een stinkende beerput en ieder probeerde er iets van te maken en wéér anderen waren de zogenaamde universitaire docenten, die dachten hun naasten terecht te moeten wijzen.
Zijzelf leken gewoon hobbyisten. Snapt u?
Weer glimlacht hij, doch pijnlijk, moeizaam.
Hij overdenkt dit alles en gaat over tot het filosofische. Zou zoiets bestaan?
Hemel?
Hel?
Vagevuur?
Geloofde hij in reïncarnatie?
Zijn oom Salvador had hem vaak verteld over dit gegeven: '... je zult wederkeren in de gedaante van het mythische witte paard.
De eenhoorn. Het zinnebeeld van Christus, dat alleen door een maagd kon worden gevangen in het Amazonewoud.'
Ja, het leek een en al confusie waar hij heen ging. Want hij wist het niet en zou hij het ooit te weten komen?
Ten minste, het is een leerstuk, een 'ervan uitgaan'.
Ja, waarin hij geloofde zou bewaarheid worden, maar naar de bliksem wil hij zeker niet. Hij wil eigenlijk niet dood! Hij wil leven, opnieuw beginnen.
Verdomme, hij is amper drieëntwintig.

Het begint te regenen, miezerig, alsof kleine engeltjes staan te pissen vanaf een verlicht gewelf boven hem.
Hij voelt een vreemd bries aan zijn rechterzijde. Als hij zijn hoofd draait ziet hij iets bijzonders.
Het stelt zich voor als zijnde de engel Gabriël.
De engel zegt ernstig, toch vriendelijk op een zangerige toon: '...vriend Lincoln. Ik ben gezonden door God. Ik ben namelijk zijn belangrijkste advocaat....'
'God? Welke God?' vraagt Lincoln sarcastisch.
En hij gaat verder'... die van de rijken of die van de armen?'
De engel antwoord laconiek: '... er is maar één God, mijn vriend, die van het hart en ik, als zijn pleitbezorger kan dit weten! Hij heeft mij opgedragen om je te vertegenwoordigen als jou pleiter, als je voor het tribunaal zult verschijnen. Het grote tribunaal! Dat kan je redding zijn, anders...'
En een meedogenloze uitdrukking overspoelt het engelen gezicht:'... of... je jaat naar de hel en dat is een feit mijn amigo! Mijn dierbare vriend! De keuze is aan jou, want er is voor jou zelfs geen mallemoer! Geen tussenstation!'
Lincoln denkt na.
Ten minste als je dit denken kan noemen, gezien de situatie waar hij zich in bevind.
Is deze schim geen bedrog?
Heeft hij niet een visioen?
Is deze engel, die hij eigenlijk maar een gek figuur vind en zich had voorgesteld zijnde gabriël, die uitziet als een vrouwmens met enorme witte vleugels en schitterende tatoeages op de armen, van mannen met lange baarden (hij dacht dat het naakte trollen waren), die bokkensprongen maken, niet gezonden door de satan?
'Hoe kan ik je vertrouwen dat je echt de advocaat van God bent?' vroeg Lincoln twijfelend.
'... je móet me vertrouwen. That's it, my dear friend! Thruth is within' ourselves, and you better believe me!'
Nu heeft lincoln van die laatste woorden niet veel verstaan, maar het deert hem niet meer. Hij voelt zich zwak worden, de pijn wordt getemperd: '... is het ver naar het tribunaal?' vraagt hij rustig.
'... neen, het is maar een zucht van hier,' zegt de engel.

wordt vervolgd

08-05-2008 om 17:54 geschreven door Storyteller

ORDEM & PROGRESSO
Olie op papier
Wayn 2000 Brasil

07-05-2008 om 20:28 geschreven door Storyteller

07-05-2008 om 17:57 geschreven door Storyteller

Voor de spiegel in Belém...
Geel als een vermoeide 'garimpeiro'
"O Meu amor porque esta vocé tâo longe...?'

06-05-2008 om 21:45 geschreven door Storyteller

foto APress

Dit bericht haalde ik uit de 'Houston Cronicle' en ik zet er graag een kanttekening bij.
De foto laat een brug in aanbouw zien in Sâo Paulo, op de achtergrond ziet men de favela 'real parque'.
Het artikel spreekt over de goede tijd voor Brazilië, de opbloei. Het land maakt een opleving door, ook door een zojuist ontdekt olieveld voor de kust van Santos.
Hierdoor gaat men er van uit dat dit een potentiële slag is om de armoede te bestrijden, stadscriminaliteit en de corruptie binnen het politieke bestuursapparaat.
Het zijn natuurlijk positieve gegevens, maar het is als lopen op een moerasveld. Het mag logisch zijn dat veel geld in de staatskas tot betere voorzieningen zullen leiden voor de bevolking, maar wie gaat hiervan profiteren? Het nieuw ontdekte olieveld zal voor sommigen welvaart brengen, doch de arme in de hoogste vertrekken van de krottenwijk zal daar niets van merken.
Ook de criminaliteit is een zo sterke band, dat het bestrijden ervan lijkt op het breken van een stalen U-balk.
Het hangt weer samen met corruptie, en de armoede is daar een uitvloeisel van.

18-04-2008 om 10:45 geschreven door Storyteller

'Amorzinha'  olie op hout 1994 - Antonius Pieters-v. Rijsselt

18-04-2008 om 00:00 geschreven door Storyteller

Juruna meisje

Woensdag 17 april 2008,

In de krant 'O globo' las ik het volgend relaas over de bezorgdheid van de militairen in Brazilië betreffende Amazonas, of beter gezegd, Indiaanse gebieden.
De millitaren denken nog steeds dat zij de enigen zijn, die weten hoe het land te besturen en een generaal, een zekere Heleno, 'commandant van Amazonia'?, ziet de soevereiniteit van reservaten als een bedreiging voor de nationale eenheid.
Deze woorden sprak hij in een militaire club in Rio de Janeiro, waar natuurlijk geen opponenten waren en ieder woord gepaard ging met apllaus.
Hij zei dat de regering toegeeft én steun verleent aan de Indiaanse gebieden, zelfs in het noorden, ook daar waar deze grenzen met landen als Venezuela, Suriname en de Guyana's.

Angst? Kom nou, er zijn andere belangen.
Ja, daar was al eerder heibel over,  in jaren '80 van de vorige eeuw. De grenzen moesten beter beschermd worden tegen eventuele bedreigingen.
En zo ontstond het 'Calha Norte' project. De grootschalige onderneming, gericht op uitbuiting en kapitaal. Ik sprak er al over.
De Indianen? Zij waren ook toen een rot obstakel.
Neen de militairen willen zeggenschap over de rijke gronden van het noorden en Amazonas.
Ontplooiing noemt men dat.
Oppassen!
Duidelijker zijn de woorden van de militair Helono als hij stelt: dat het leger en níét de regering het land moet dienen!
En dat de politici die zich met Indiaanse vraagstukken bezighouden totaal niet op de hoogte zijn der historische ontwikkeling van Brazilie, de kolonisatie.
Hij wordt bijgestaan door velen andere militaire kopstukken, zoals er eentje brulde: dat het risico bestaat  van afscheiding der Indiaanse gebieden, en dat de ONG's, de internationale onafhankelijke organisaties en andere groeperingen zelfs solliciteren voor afscheiding!
Ja, en dan worden zijn woorden bizar en ontoelatelijk, wanneer hij zegt: Dat er dan kan gebeuren wat er in Kosovo is voorgevallen. Een inderdaad opmerkelijke, maar meer buitensissige kritiek-uiting van een militair.
De sterren-man Heleno voegde er nog aan toe dat hij reservaten bezocht had, en zelf polshoogte was gaan nemen om de toestand te aanschouwen. Volgens hem heerste daar een totale chaos, ook wegens gebrek aan militair gezag: er was armoede, op het gebied van gezondheidszorg en voeding, maar ook op de toekomstvisie. 'Velen zijn alcoholisten en anderen zitten in de drugshandel,'aldus Heleno.

Zouden  onder die militaire pet ook hersenen zitten?
Mijn sceptisme is groot.
Heeft deze meneer wel eens nagedacht, hoe dat de Indianen in deze toestanden zijn beland? Alcoholisme? Drugs? Verdomme!
Heeft hij wel verstand van de geschiedenis van Brazilië?
Ik betwijfel dit ten stelligste.

De verandering en liquidatie van de inheemse volkeren is al lang geleden begonnen, toen de voorlopers van de militairen, de 'bandeirantes' al danig huishielden in de gebieden en op pad gingen om slaven te maken.
Geschiedenis moet men niet verdraaien, men moet ervan leren!
Het leger ziet zich als de sterke arm, ten minste denken ze.
Zij die het land kunnen redden.
In Brazilië moet men oppassen voor schreeuwende militairen.
En de Indianen verdienen een eigen land en begrip.

storyteller

17-04-2008 om 00:00 geschreven door Storyteller

16-04-2008 om 22:57 geschreven door Storyteller

'Rio Rambler' olie op papier 2006














Alcoholist zijn is nu eenmaal geen onmatigheid.
Het is een fatum!
En Bach dronk zijn cachaça dan ook met regelmaat. Het was ook betaalbaar: 2.50 reais voor een literfles. De sterke drank is geliefd bij velen, en puur gedronken een goede bloeddoorstromer of hartversterker.
Maar Bach dronk niet uit genot. Neen, hij dronk uit een zekere noodzaak. Eten deed hij met het nalopen van vuilnisbakken en bedelen bij de hamburgtenten.
Hoe vaak zei hij: "... het enige waar McDonald's goed voor is! De imperialistische stinkbok!"
Het geld voor de pinga verzamelde hij langzaam want hij was eigenlijk een misarabele bedelaar.
Buiten dat zag hij er zo monsterachtig uit, dat de mensen meestal een omweg maakten.
Hij leek op een lopende mummie.
Hij had namelijk allerlij soorten lappen en verband om zijn corso en benen gedraaid, en er bengelden enkele hondenknoken, van zijn overleden hond Rei, die hij had begraven en nadien weer opgegraven, om zijn nek. Verder een oude vuile groene deken en op zijn rug een gore jutezak.
Zijn haren stonden stijf van het vet, want zei hij: "... haar is gewoon dode materie."
Net als zijn baard, één grote luizenbos.

Toch leefde Bach al meer dan twintig jaar op deze, laat ik zeggen, unieke manier.
Ja, ik noem het uitzonderlijk, want het gangbare leven is verstoken van deze parallel, vrij en meedogenloos.
Wie zou met hém willen ruilen?
Aha!
Doch ziek zijn was vreemd voor hem. Hij was ook een anti-watermens en had de pest aan water voor het meest noodzakelijke. Slapen deed hij op willekeurige plekken: op de stoep, onder een boom, of als het regende in een portiek.
Hij had schijt aan de mensen en zij aan hem. Maar wat de mensen niet wisten was dat Bach eens een geacht persoon was, afkomstig uit een rijke zakenfamilie en ironisch, in de drankbranche. Zijn vader, een liefhebber van klassieke muziek had hem genoemd naar zijn favoriete componist: Bach: "... een naam die je sterk maakt!" had hij gezegd. Als kind moest hij vaak naar zijn vaders favoriete stukken luisteren en deze wilde dat Bach de 'viola de Gamba' leerde bespelen.
Maar daar had hij geen vingers voor.
Arme Bach.
Hij was altijd al de uitgestotene geweest, ondanks dat hij later afstudeerde als advocaat. Maar hij doorzag de vuiligheid en corruptie, de relatie in de familie, die hem steeds meer wegdrukte in zijn naamloos bestaan.
De ruzies liepen zo hoog op dat hij zwoer alles achter te laten en zonder één cent op zak te vertrekken.
Hij werd uitgelachen door de klerelijers, bespot door de zotten en men nam hem niet meer serieus.
Ja, hij was altijd de goeie geweest, de sukkel. Hij had geleefd volgens de schranderheid van Pythagoras, de Griekse wijsgeer.
En dan de logica.
"Logica?", schreeuwde hij:"... weet je wat logica is? Een afgrijselijk woord! Een ambivalent woord, want niets in deze wereld is vanzelfsprekend! Alles is gebaseerd op logica, de geboorte, het leven en zelfs de dood! Logica! Goddamme!
Een man slaapt met een vrouw, ze houden van elkaar en logisch moet daar een kind uitkomen, maar dat gebeurd niet. Het is niet vanzelfsprekend!
Morgen wakker worden? Geouwehoer, je kunt dood gaan in je slaap!
In een mum van tijd!
Bullschit!
Merda!
Ik zie je morgen!
Merda!
Morgen is iets nieuws, anders, bizars.
Het leven is iets zeer fragmentarisch! Gezond zijn is een zegening, een gegeven, iets dat voortvloeit uit de anti-logica.
Wij hebben geen zekerheid in deze wereld want alles is afhankelijk van factoren, geluk en ongeluk!"

Bach had geleerd anders te gaan denken, alles naar proportie te zien. Zeker, hij was natuurgetrouw. Zo werd hij geboren, daar kon hij niet zonder. Doch zijn zienswijze was ruimer geworden, overvloediger.
Hij ging de wg op, deed nooit iemand kwaad en leefde alleen met zijn hond Rei, die hij overal meenam. Totdat Rei stierf van ouderdom.
Hij begroef hem en droeg nu zijn knekels. Ook treurde hij nog steeds om zijn twee katten, die werden vergiftigd door een aan waanzin leidende dronken pater: "... de beul. wijwaterkwast, anticrist," had hij geschreeuwd.
Hij hield van dieren, maar nu hij had gezien dat mensen zijn dieren barbaars behandelden wilde hij er geen meer in zijn nabijheid.
Buiten de vlooien, die hem dagelijks vergezelden en lastig vielen. Hij was bang voor het verdriet als deze hem ontnomen zouden worden.
Maar wie, ja, wie zou ze hem afnemen?
U?
Hij ging steeds minder de mensen begrijpen, vooral de rijken.
Het klootjesvolk, en ergens had hij een medelijden met hen.
Het milieu waar ook zijn familie uit stamde.
Bach leefde in de betere buurten van Rio de Janeiro, als mummie, alleen al om de mensen te choqueren, omdat de grens tussen armoede en rijkdom voor hem allang was uitgevlakt, niet meer bestond.
De drank was hierdoor zijn enig genotmiddel geworden, maar ook zijn heil.
Zijn beste vriend.

Storyteller

15-04-2008 om 18:36 geschreven door Storyteller

Foto Joâo Laet  (c)2008 agencia 'O Dia'













'mata rindo', (lachend doden) is (was) de bijnaam van een van de meest gezochte drugsdealers van Rio de Janeiro. Hij werd 14 april 2008, gedood in een vuurgevecht met de politie, toen hij probeerde automobilisten te overvallen langs de Avenida Brasil ter hoogte van Bonsucesso in de noordzone van Rio.
Hij was leider van de drugshandel in de favela 'Morro do Adeus' in Bonsucesso.
De jacht op Mata Rindo heeft zeker 3 maanden geduurd, en leidde tot bezetting van de favela 'Alemâo' en kostte tientallen levens.
Hij werd gewond naar een hospitaal gebracht , maar overleefde de kogels niet.
Daar werd hij geindentificeerd, ook door de tatoeage van een groot kruis met vleugels op zijn rug. Volgens getuigen stierf hij, ironisch, met een glimlach op zijn gelaat.

In Rio zijn 3 grote bendes actief: Comando Vermelho (Rode commando), Terceiro comando (derde commando) en Amigos dos Amigos (vrienden van vrienden). Deze bestrijden zich onderelkaar, bestrijden de politie en milities. Dit alles om de macht van de handel in drugs en wapens. Door de afwezigheid van de overheid is de sterkste de baas in de favela.


Storyteller

14-04-2008 om 22:15 geschreven door Storyteller

In het verdere verloop van dit blog zal ik, zijnde sporadisch, één van mijn korte verhalen vertellen uit het boek: "Zoals de doornen van de Xique-Xique"....  brawabooks (c) 2002

Storyteller

14-04-2008 om 20:01 geschreven door Storyteller

'De Najades' olie op hout,  90+75, Storyteller 2000












In Xapuri, Acre heeft de overheid besloten een groot condoomfabriek neer te zetten. Hier in de plaats waar rubbertappersleider Chico mendez werd vermoord in 1988, zal dan werk zijn 150 mensen en worden de enigste kapotjes ter wereld gemaakt met rubber van het regenwoud. Wat zou Chico hiervan gedacht hebben? Of de huidige rubbertappersbond?
Interessant gegeven.
Maar wie runt de zaken?
Een kapitalistische elite, die niet weet waar de Indiaan of caboclo leeft?
De regering heeft haar buitensporige spreuk weer aangescherpt.
Het is ook een strijdt tegen Aids en de landsleiders claimen meer als '1 milliard' kapotjes aangeschaft te hebben om gratis te verstrekken.
Doch wie is er tegen? Natuurlijk!
De katholieke bisschoppen, die zich weer uitgeproken hebben tegen dit 'rubbergeweld'.
Nou ja, ze moeten maar eens te rade gaan bij zichzelf.
De schijnheiligheid der goedgelovigen is vaak een diepe put.
Ik ben in Brazilië verscheidenen geestelijken tegen het lijf gelopen, die hun stelling bekrachtigden en 'per ongeluk' een nakomeling hebben rondlopen. Het zijn natuurlijk geen dagelijkse verhalen, en níet alle geestelijken hebben deze 'bizarre' mening, maar het geeft een houding weer, die moeilijk te verklaren is.
En de 'papa?', Ik bedoel paus Benedictus de xv1? Aha... hij zei bij z'n bezoek in 2007 aan Brazilië, dat katholieke politici gewaarschuwd zijn, een risico te lopen geexcommuniceerd te worden wanneer ze een legalisatie van abortus steunen!
De stelling, het prohiberen van condooms, en de strengheid tegen het abortusbeleid, is een egoïstische houding, daar Brazilië het land is waar de meeste illegale abortussen plaatstvinden, in dure klinieken, maar ook door kruiden,- of wonderdokters, of andere 'heelmeesters', die voor een miskraam zorgen.
En wat te zeggen van de 'sterilisatie-cultuur' in Brazilë, vrouwen die dit zien als een anticonceptiemethode? Ja, het wordt niet vergoed door de ziekenfonds, dus dan maar naar een private kliniek, en de allerarmsten, die hebben ook hun wegen.
De 'papa' weet nog niet de helft, en maar tegen kapotjes zijn, een regelrechte aanval op het etisch gezicht. Veel, ja, héél veel is terug te voeren op zo'n beleid.
Armoede en criminaliteit vinden een grondstof in de anti-condoom stelling. De katholieke kerk moet niet doordrammen over armoede en gelijkheid, wanneer zij gedogen dat diezefde armoede en ongelijkheid toeneemt in de wereld, door een on-etisch beleid, ten aanzien van voorbehoedsmiddelen.
In Brazilië, als grootste katholieke natie, blijkt dat de katholieke kerk verder wegzakt. Dit door de opkomst van Evangelische kerken, die hun toehoorders soms andere aanbevelingen geven.
En de Braziliaan? Ja, condoom is niet weggelegd voor echte mannen. Hoewel ze nu toch wel wat verzichtiger aan het worden zijn.
Terug naar de nieuwe rubberfabriek in Acre, met de dubbelzinnige naam 'Natex', waar 100 miljoen preservatiefjes per jaar de fabriekspoort zullen verlaten.
En nu het grootste woord: de fabriek zal niet alleen de bewoners van Acre helpen, maat óók het bos beschermen, daar het een natuurlijk product is, die het vernietigen van bossen tegengaat.
O.k!
'Ik', teken voor dit laatste... als dit ernst mag wezen.

Storyteller

13-04-2008 om 22:09 geschreven door Storyteller

Macumba groep op de dag van negerleider Zumbi in Rio

Achter de 'heilige grond' bevindt zich een kleine keuken, waar mensen, die die weer teruggekeerd zijn tot het aardse, koffie krijgen en een broodje. Zij die zojuist nog bevangen waren door de geesten, zijn nu weer gewone figuren.
De drank, sigaren en rondtollen hebben hun schijnbaar geen kwaad gedaan. 
Kleine kinderen liggen inmiddels te slapen op matrassen op de grond.
Het is 1 uur s' nachts. Ook in de ruimte is de temperatuur gedaald en buiten haalt het kwik net de 16 graden.
Na een klein uur gaat het festijn verder.
Mensen zijn nu gekleed in rode gewaden, de uitrusting die de 2de acte moet accuenteren. Alles begint zoals ook de eerste maal, maar ze raken nu sneller in trance. De trommels en gezangen hitsen hen op en zij dansen door de ruimte, als waren ze verdwaalden op een spookschip in de oceaan der ficties.
Nu wordt er een geheel ander schouwspel ten tonele gebracht. IK mág het niet zo noemen, daarvoor is dit alles té gemeend. Aleen kaarsen verlichten de ruimte en ik ben nu in het  gefingeerde 'inferno', de hel van Dantes. Er hangt een donkere waas veroorzaakt door de wierook,.
Er bestaan vele verschillende soorten wierrook, met honderden betekenissen en geuren die de 'wegen moeten openen', de dampen van de caboclos, zigeuners, oude zwarten en velen anderen die de mensen kracht geven.
Weer wordt er een haag gevormd naar de achterruimte voor de 'mai do Santo'.
Waneer ze verschijnt volgt er een explosie van vuurwerk. De mensen beginnen allemaal hun kleren af te kloppen, alsof ze het stof der onreinheid moeten verwijderen. De zijdeuren van de ruimte worden nu geopend en een vlam wordt naar buiten gebracht. Even later kruipt een oude vrouw in haar wit satijnen kleed over de grond. In haar hand houdt  ze een kaars die ze naar de deuropening moet slepen.
Een symbolische daad die het vuur moet verwijderen?
Het feest gaat verder.
Er wordt nu flink gedronken en de mediums schateren van het lachen. Dit is het spotten met alles wat slecht is. Met de satan en zijn hele boevenbende. De duivel? Ha, ha, ha!
Exú is aanwezig, de meester van het duistere, de grapjas, de Orixa van het alles omvattende. Hij is de leider samen met zijn vrouw Pomba-Gira.
De vrouw die eerst bevangen was door de slang, is nu verworden tot een zigeunerin. Zij heeft de geest ontvangen van een zigeunerin die lang geleden naar Brazilië kwam, gedeporteerd vanuit Portugal.
Ze is gekleed in een mooie rode rok en lachend komt ze op me af en legt een verleidelijke uitdrukking op haar gelaat. Ik voel een vreemde gewaarwording en haar sexuele uitdaging is persuasief, doch ik weet het te plaatsen.
Een andere vrouw kijkt me steeds bizar aan en murmelt: 'Ik wil je hebben...'
Dan kijkt ze naar mijn vriendin: ' ah... ze wilt je alleen maar voor het geld... voor het geld, ai, ai....'
Dan stoot ze een ijzingwekkende lach uit en draait me haar achterwerk toe.
Dit gaat zo nog een lange tijd door. De mannen en vrouwen dwalen door de ruimte, ze spelen met het fantsoenlijke, hebben schijt aan de wereld, het lijkt een toneelsuitvoering, maar zeg het niet, je kunt hiermee de duivel tarten.
Dan maakt het belletje een eind aan alles.
Ze hebben lange tijd nodig om uit de onderwereld te komen en weer terug te keren naar de kille avondlucht.
Nog eenmaal kleden zij zich om in hun witte gewaden. Dit is de slotmanifestatie en nóg eenmaal komen de geesten van de overledenen of 'oude zwarten' tot hun, nog éénmaal roken ze hun pijp en lopen gebogen als eeuwenoude mensen uit het verre Angola.
Ik maak gebruik van de gelegenheid om een gesprek te voeren met Helena, de 'mai', die op haar troon zittend een pijp rookt.
Ze vraagt, aan haar pijp slurpend, of ik dit alles interessant hebt gevonden, want ik had haar verteld dat ik een stuk wilde schrijven in mijn boek over de Umbanda cultus.
Dus vraagt ze een beetje achterdochtig: 'En wat gaat senhor dan over ons schrijven? Ik hoop dat u iets goeds schrijft... want iedere Umbanda viering heeft iets anders, iets eigens...'
Ik stel haar gerust en zeg dat ik onder de indruk was van de viering en dat het een positief verhaal zal worden.
Ze kijkt me knikkend aan en een grote wolk verlaat haar pijp.
fim

12-04-2008 om 00:00 geschreven door Storyteller