Ik Cuiabá verlaat vanaf het betonnen 'rodoviaria'. Naast mij zit een soort Pantanal-cowboy. De man zijn hoofd hangt naar beneden en hij heeft doorlopend de hik daar tussendoor maakt hij geluiden als een kermende hond. Hij geneerd zich  voor mij en stopt hij zijn hoofd steeds tussen zijn benen. Hij heeft teveel 'cachaça' genuttigd, de suikerrietjenever die het hoofd soms doet tollen. Hij heeft in Cuiabá inkopen gedaan, en na een miljoen hikken verlaat hij de bus drie kwartier later en verdwijnt ergens in een niemandsland tussen palmbomen en halfwoud, waar af en toe een hutje te zien is. De bus gaat verder richting Cáceres, nog dik 2 uur zwevend over de asfaltweg met in de verte de geweldige bergketen van de 'Chapada dos 'Paracis.' De bus is bevolkt met veelal oudere mannen met cowboyhoeden, die hun dagelijks leven argumenteren. Verder met vrouwen en kleine kinderen waarvan de voorouders ooit vrije Indianen waren of samengingen met de inlanders. Hier is het gebied waar ooit de Paracis stam vreedzaam leefden, maar zij leken nu verdwenen uit het zicht. (Ik vernam dat er onder de Paracis heden ten dage op de hoogvlaktes zendelingen bezig zijn met de stam te leren schrijven en lezen in eigen taal. Laat ik zeggen positief, maar de bijbel heeft weer een te grote betekenis en is de hoofdzaak. Het is een feit dat deze 'kruisgezanten' de Indiaanse bevolking willen  helpen, maar... hún God is natuurlijk de leidraad).

Het is rond het middaguur als ik het kleine busstation bereik van Cáceres waar hele families met hun weinig bezit wachten op een verdere bestemming, of aankomen vanuit naburige plekken. Toen ik ooit hier eerder aankwam in de avond leek het me een westernachtige sfeer toe, ook door de felle lichtreclames en de zuipende mannen met cowboyhoeden in de bars, waar ze speelden op snookertafels. Nu overdag is de stad benedenwinds en leek meer de basiliek het hoogste punt in de 75.000 zielen tellende plaats. Van hieruit is het een halfuur lopen naar het mooie huis van de broeders aan de 'rua dos caçadors', oftewel, de straat der jagers.

Als ik aanklop doet frei Jamuru me open. Ik had geen bericht gestuurd dat ik op weg was en zou langskomen, dus was het een verrassing. Ze waren er er allemaal, de acht broeders en één pater, Grignion. Verder bleek er een kleine delegatie vanuit Indonesië aanwezig te zijn, dit om de ontwikkelingen van de orde te overdenken. Ja, in Indonesiá schijnt de orde nog te bloeien, maar in Nederland verbleekt ze: '... we zijn van de oudere generatie, jonge opvolgers van uit Nederland zijn er helaas weinig...' zei ooit een broeder tegen me. En dat geldt voor de meeste ordes, daarom probeert men in Brazilië zelf broeders en paters te werven voor deze doelen. Het is een drukte in het grote huis, dat in degelijke Hollandse stijl is gebouwd is en lijkt op een soort villa, met geweldige trappen en geboende gangen. Aansluitend is er een geweldige tuin, met de schitterende manga-boom, met zijn lederachtige blaren. Broeder Jan staat zijn kamer aan mij af wat ik waardeer, en mijn stelling dat ik op welke plek dan ook mijn hoofd te ruste leg wordt radicaal van de hand gewezen. Hoe het met mij ging?  Ik kan optimistisch zijn, want ik was weer aan het reizen, met einddoel Rio Branco in de staat Acre waar ik op zoek ga naar de rubbertapper-cultuur.

Om 5 uur in de morgen is de eerste broeder al aan de ontbijttafel en vóór halfzeven is iedereen vertrokken naar zijn werkplek. Ik noem het werkplek, maar het is meer een 'opdrachtsplek';  het lepra-hospitaal, de bouwplaats, het gymnasium, de diocesane groepen, de timmerwekplaats of het college. Padre Grignion is dan al op zijn fiets op weg om de mis te doen en mensen te bezoeken, zij, die hem nodig hebben. Als iedereen vertrokken is ligt de grote de grote hond, een 'braziliaanse fila' met de e bizarre naam Rambo te waken naast zijn baas broeder Matheus, die maar al te trots op hem is. Hij heeft hem goed afgericht, want er waren wel eens problemen in het huis met overvallers.

Cacéres ligt aan de Paraquay rivier en ik loop langs haar oevers bij een plek waar het mogelijk is het 'Pantanal' te bezoeken per boot. Ik loop langs een weggetje vergeven van termietenheuvels of mooier gezegd 'burchten' want dat zijn het, zo hard als steen en soms twee meter hoog. Het leven van deze witte-mieren is zo interessant dat ik er wel een boek aan kan wijden. Het gebied staat verder vol met palmen, wilde struiken en vruchtenbomen. Het is 4 uur in de middag en de warmte valt als het ware omlaag en ik zoek schaduw, daar waar de 'pernilongos' muskieten hun aanvallen inzetten. In deze tijd tussen oktober en februari is veel regen en het paradijs voor de muskieten. De beste periode is tussen mei en september als het water laag staat en voor diegene, op zoek naar de flora en fauna van het Pantanal, een betere tijd. (Ik herinner me het eerste bezoek in 1990 hier in Cáceres toen we per boot en jeep het gebied ingingen en ik bij terugkeer vol zat met steekbulten toegebracht door de duivels en er was geen middel tegen buiten het nuttigen van veel knoflook of alle lichaamsdelen goed beschermen.) :twisted:

wordt vervolgd....

De broeders van Huybergen, met broeder-gasten uit Indonesië in hun tuin te Cáceres met links boven frei Martinus ernaast frei Jamaru, op de achtergrond frei Matheus, dan frei Vitorio, ernaast frei? lang werkend in Amazonas, dan frei Mauricio, ernaast padre Grignion, links onder zittend frei Jan en rechts onder gehurkt broeder Bertrant, de bouwmeester...
foto Wayn 1995