Haven van Porto Velho

MAART 1995
Ik had besloten de rivieren Madeira en Amazonas te bevaren, vanaf Porto Velho, hoofdstad van de staat Rondonia tot Belém in de staat Pará, aan de oceaanmonding. Vanuit Porto Velho zou ik dan de rio Madeira afvaren tot Manaus en verder naar Belém over de Amazonas.
Porto Velho, wat letterlijk 'oude haven' betekent, is goed bewolkt als ik aankom en regen kondigt zich aan. Nu is dat geen uitzondering, want de maand maart brengt meestal de meeste regens in deze regio. De stad telt zo'n 350.000 inwoners en ligt op de grens van de staten Rondonia en Amazonas. Porto Velho is in de laatse 20 jaar uitgegroeid van kleine plaats tot een grote stad, ook door de migratie van zwermen mensen op zoek naar naar grond, werk en vooral goud en tin. De stad is het handelscentrum voor tin en de vele mijnen trokken de avonturiers aan, maar ook veetellt bedrijven.
Nu is het gebied zo goed als leeg geroofd en is er geen voer meer voor de kippen.
Als ik door de straten loopt hoor ik nog steeds het geschreeuw van de goudopkopers, op zoek naar de nog weinige 'garimpeiros', die moegestreden en uitgemergeld zijn door het zwoegen. De goudzoekers werken alleen nog maar om naar de hoeren te gaan en suikerriet-jenever te zuipen, een behaaglijk vooruitzicht in een deslotate wereld, een wereld waar morgen ver weg is.
Mijn eerste indruk is treurigheid, een 'sadness', die de stad uitstraalt, een oorzaak die misschien de regen op mijn gemoed geeft, terwijl de 23 graden eigenlijk vreemd voor me waren geworden na de hoge temperaturen der laatste dagen. De regenbuien wisselen elkaar af en daar ik vroeg in de morgen was aangekomen had ik bedenkingen om langer te blijven. Ik zou wel een andermaal terugkeren naar de oude haven.
Ik was nu bezeten om de rivier op te gaan.
Ik besluit een broodje te eten en een guarana (frisdrank gemaakt van amazonebes) te drinken en dan op weg te gaan naar de dokken. Ik word al snel aangesproken door een 'handelaar in bootreizen'. Hij kijkt me aan en vraagt met een profetische blik: 'Para Manaus?'
      Manaus? Verdomme, natuurlijk wil ik naar Manaus, dus hoef ik niet lang te dwalen.
'Het kan ontzettend heet zijn in Manaus,' zegt de handelaar nog, en ik bedankt hem enigzins cynisch, want daar was deze gringo wel van op de hoogte. Ik koop een hangmat en een deken, daar de nachten op de middenrivier wel een fris konden zijn en een ticket voor de watertrip.

De boot zou 6 uur in de namiddag vertrekken, dus besluit ik terug te keren naar het centrum, terwijl de regen nu met bakken uit de hemel valt. Ik schuil onder een van de vele drankstallen langs de haven, oude houten keten, gevuld met jenever en bierflessen, deegbroodjes, gebakken varkenslever, ossenkloeten, vreemdsoortige gebraden ingewanden, en gebakken piranha's. Honden, katten en kippen schuilen zich naast mij onder het afdak, waar het water in bakken vanaf druipt en ratten lijken de samba te dansen. Het is een onbarmhartige aangelegenheid, die nog vertsterkt wordt als mijn gedachten zich verplaatsten wat ik weet betreffende de 'spoorlijn des doods', een geschiedenis die zich hier afspeelde in het begin van de 20ste eeuw.

wordt vervolgd...