"Badende vrouwen" olie op papier 2005







Het is halfzes in de morgen.
De meeste mensen lopen al rond te dwalen op het dek.
Anderen zijn op weg naar WC of douche. Het laatste lijkt op een gaskamer, ijzeren wanden en een naar binnen komende pijp, waar het vanuit de rivier opgepompt water de mens moet zuiveren, waarna het weer wegloopt door een gat in de vloer.
           De w.c is van dezelfde omschrijving en de menselijke resten vloeien direct naar de Madeira, een goede voeding voor de de rivier, maar na enkele uren stinkt het hok als een beerput.
De meeste passagiers houden zich bezig met eten, en om zes uur is de lange tafel bezet voor de droge koekjes, boter en zwarte koffie. Om elf uur is het middageten: rijst, bruine bonen, brokken kip of vis, aangevuld met farofa, geroosterde maniok.
Mensen zijn soms beesten, ze schrokken alles naar binnen zoals uitgehongerde wolven en als Don Quichotes paard, Rossinant aanwezig was geweest dan was dit gelijk een varken verdwenen.
Na het eten kruipt bijna iedereen weer in zijn hangmat en een vreemd stilte is de atmosfeer. Alleen de dieselmoter is hoorbaar als een dikke reuzenbij.
De bossen glijden voorbij en zo nu en dan zie ik een witte reiger opstijgen, doch langs de oever is geen beweging te bespeuren, geen dier... buiten de mooie vogels.... alleen groene bomen, bomen en nog eens bomen. Dan onverwachts zie ik kale plekken en in de rivier dobberende boomstammen, terwijl in de verte olietankers liggen te wachten op een lading. Als ik aan de reling sta komt een gast van rond de dertig op me toe die zich voorsteld als Otavio. De gefrustreerde man heeft  in mij schijnbaar een persoon ontdekt die hier op zoek is naar een reportage, nadat ik hem vertelde dat ik een 'storyteller' was.
"Kijk, Hollander, dit is nou Brazilië,' oppert hij cynisch als we langs de schamele hutten van de oeverbewoners varen.
"Woon jij ook in zo'n schamele hut, amigo,' vraag ik sarcatisch.
"Ik niet gringo...In Manicoré ga ik van boord en probeer daar mijn auto aan de man te brengen, die ik op het onderdek heb staan,' zegt hij lachend.
Ik schud mijn hoofd en denk dat de arme sloebers langs de rivier beter af zijn, ik bedoel wezenlijk, dan deze arrogante persoon met zijn betonhart.
Hij bekijkt het maar, de hypocriet.
Ik kruip weer in mijn lichtgroene hangmat. Ze was gaan dienen als een soort hut, een plaats waar men een geborgenheid voelt, zoals toen ik kind was en het gevoel gewaar werd geborgen te zijn onder mijn beddendeken, het hoogaltaar van eenzame gevoelens, de hartwigwam, zoals duidelijke sentimenten van iemand, die al in de baarmoeder een 'loner' was.

We bereiken het kleine plaatsje Humaita om drie uur in de nacht. Er wordt vracht in en uitgeladen en nieuwe passagiers komen aan boord, die druk kletsend hun matten spannen. Ik ben klaar wakker en bekijk de mensen, caboclos en half-Indianen met slapende of huilende kinderen op weg naar een volgende halte in hun leven.
Het is een onduidelijke stap in een grote kermismolen, proberend een vaste voet te krijegen, maar alle beproevingen ten spijt belanden deze mensen in een nog meer reddenloze situatie, waar ziekte hun vaak de moed ontneemt en de bureaucratie een stigma op hen drukt, de kansloze, paria, de ongewilde van het systeem.
Ik kom in gesprek met José Joâo, een man die enkele vingers van zijn rechterhand mist, tevens enkele tenen.
"Het waren Piranha's... Ik was dronken gaan vissen en de rivier stond laag, toen ben ik voorover gevallen..."
Daar zijn hoofd een diepe wond had waren de vissen waarlijk gek geworden door het bloed en voordat hij de ondiepe rivier uit was hadden de hongerige, bij laagwater zijn ze gevaarlijker daar dan weinig aas is, rode piranhas hem goed te grazen genomen.
Doch het liet me denken aan dat ander visje, klein en dun als een naald, de Candiru. Ze dringen alle open plekken van het lichaam binnen. Er is mij een verhaal bekend van een jong Indiaans meisje dat was gaan baden en waar de Candirus de vagina binnedrongen. Men heeft toen op tijd de visjes chirurgisch, zover mogelijk in Amazonas, weten te verwijderen.
Verder blijken oren, neus en anus een favoriete plek van de naaldvisjes en het verhaal dat ze als kleine Tarzans tegen de straal van de in rivier pissende mannen inzwemmen, is een overleverig. Deskundigen zeggen dat dit onmogelijk is, maar er zijn meerdere bewijzen. 
Gebeurd dit dan is er maar een radicale oplossing voor het slachtoffer, de penis afhakken.
José verteld met een lach dat hij de Piranhas nog steeds lekker vindt, en dat hij nogmaals in de rivier gedonderd was, maar toen zoveel pinga had gedronken dat de visjes schijnbaar een omweg hadden gemaakt.
Hij lacht met zijn tandeloze mond waarmee hij een jeneverfles ontkurkt, die hij in zijn linkerhand houdt.

wordt vervolgd....