Dit blog wordt regelmatig bijgewerkt - this blog will be updated regulary
Beste lezer, mocht u onverwachts grammatica foutjes tegenkomen in de reportages/verhalen op dit blog, bij deze mijn verontschuldiging, Wayn, Storyteller
Dear reader, if you encounter, unexpectedly grammar mistakes in the reports / stories on this blog, my apology, Wayn, Storyteller
NIEUW BOEK VAN WAYN PIETERS ''SURUCUCU' BESTELLEN ramblinwayn@home.nl
PLOT: Tonho gaat op zoek naar de moordenaar van zijn vader Lirio, omgebracht voor ruwe diamanten. Hij raakt verzeild in een wereld van intriges, moord en komt in bezit van een schatkaart. Het avontuur begint in Rio de Janeiro. Via de Mato Grosso en junglestad Manaus komt hij tenslotte terecht in Novo Mundo, Pará, waar 258 jaar geleden een goudschat begraven werd. Dit is ook het gebied van de Mundurucu-stam, met hun mysterieuze wereld en het woud van de Surucucu slangen, het metafysische van Amazonas. Het verhaal geeft een visie op de Braziliaanse samenleving en vraagt begrip voor het Indianen-vraagstuk.
BIOGRAFIE: Wayn Pieters (1948) werd geboren in Maastricht. Naast auteur is hij kunstschilder en singer-songwriter. Sinds 1990 bezoekt hij Brazilië, waar hij vele reizen ondernam en in 1995 een bezoek bracht aan de Xavante Indianen in de staat Mato Grosso. Zijn oom, pater Thomas, die 40 jaar in Brazilië werkte, omschreef hem ooit: ‘Op zijn reizen door Brazilië wordt hij geleid door een mystiek gevoel van broederlijke verbondenheid met ras, bloed en bodem.’
BOEK WAYN PIETERS: XINGU, DE INDIANEN, HUN MYTHEN mythologische verhalen der Xingu Indianen- midden-Brazilië vert. van uit Portugees/uitg. Free Musketeers - Het boek is verkrijgbaar bij boekhandel 'DE TRIBUNE' aan de Kapoenstraat te Maastricht
Roman over Brazilië: over het volk, Xavante Indianen, aanwezigheid van de Vikingen, Umbanda-cultus, erotiek, geschiedenis, politiek en intriges. plot: In het Xavante reservaat in de Mato Grosso worden stenenplaten met Viking schrift ontdekt door archeologen. Bij de opgravingen worden Indianen en houtkappers gedood. Er volgt de moord op een Amerikaanse Indianen beschermer. Couto, een naïve inspecteur van Japanse komaf moet de zaak onderzoeken. Het wordt een tijding van intriges en moorden, haat en liefde. Het leven van de Xavante-stam loopt centraal door het verhaal, net als de stelling dat Noormannen al in Brazilië waren vóór Cabral, terwijl de Macumba/Umbanda cultus belangrijk is in het geheel. De roman schreef ik, geinspireerd door mijn reizen, en indrukken. UItgegeven in eigen beheer; BRAWABOOKS 2005 281blz. in a-4 druk stuur een e-mail met adres en het boek wordt toegestuurd, euro 17,00,- inc. verzendkosten, u betaald met giro op bijgevoegd reken.nr opbrengst voor kleinschalig project Wayn
Op zoek naar de Ware Ziel van Brazilië - Het alternatief
13-06-2016
Amazonia riviertrip deel 3
"Badende vrouwen" olie op papier 2005
Het is halfzes in de morgen. De meeste mensen lopen al rond te dwalen op het dek. Anderen zijn op weg naar WC of douche. Het laatste lijkt op een gaskamer, ijzeren wanden en een naar binnen komende pijp, waar het vanuit de rivier opgepompt water de mens moet zuiveren, waarna het weer wegloopt door een gat in de vloer. De w.c is van dezelfde omschrijving en de menselijke resten vloeien direct naar de Madeira, een goede voeding voor de de rivier, maar na enkele uren stinkt het hok als een beerput. De meeste passagiers houden zich bezig met eten, en om zes uur is de lange tafel bezet voor de droge koekjes, boter en zwarte koffie. Om elf uur is het middageten: rijst, bruine bonen, brokken kip of vis, aangevuld met farofa, geroosterde maniok. Mensen zijn soms beesten, ze schrokken alles naar binnen zoals uitgehongerde wolven en als Don Quichotes paard, Rossinant aanwezig was geweest dan was dit gelijk een varken verdwenen. Na het eten kruipt bijna iedereen weer in zijn hangmat en een vreemd stilte is de atmosfeer. Alleen de dieselmoter is hoorbaar als een dikke reuzenbij. De bossen glijden voorbij en zo nu en dan zie ik een witte reiger opstijgen, doch langs de oever is geen beweging te bespeuren, geen dier... buiten de mooie vogels.... alleen groene bomen, bomen en nog eens bomen. Dan onverwachts zie ik kale plekken en in de rivier dobberende boomstammen, terwijl in de verte olietankers liggen te wachten op een lading. Als ik aan de reling sta komt een gast van rond de dertig op me toe die zich voorsteld als Otavio. De gefrustreerde man heeft in mij schijnbaar een persoon ontdekt die hier op zoek is naar een reportage, nadat ik hem vertelde dat ik een 'storyteller' was. "Kijk, Hollander, dit is nou Brazilië,' oppert hij cynisch als we langs de schamele hutten van de oeverbewoners varen. "Woon jij ook in zo'n schamele hut, amigo,' vraag ik sarcatisch. "Ik niet gringo...In Manicoré ga ik van boord en probeer daar mijn auto aan de man te brengen, die ik op het onderdek heb staan,' zegt hij lachend. Ik schud mijn hoofd en denk dat de arme sloebers langs de rivier beter af zijn, ik bedoel wezenlijk, dan deze arrogante persoon met zijn betonhart. Hij bekijkt het maar, de hypocriet. Ik kruip weer in mijn lichtgroene hangmat. Ze was gaan dienen als een soort hut, een plaats waar men een geborgenheid voelt, zoals toen ik kind was en het gevoel gewaar werd geborgen te zijn onder mijn beddendeken, het hoogaltaar van eenzame gevoelens, de hartwigwam, zoals duidelijke sentimenten van iemand, die al in de baarmoeder een 'loner' was.
We bereiken het kleine plaatsje Humaita om drie uur in de nacht. Er wordt vracht in en uitgeladen en nieuwe passagiers komen aan boord, die druk kletsend hun matten spannen. Ik ben klaar wakker en bekijk de mensen, caboclos en half-Indianen met slapende of huilende kinderen op weg naar een volgende halte in hun leven. Het is een onduidelijke stap in een grote kermismolen, proberend een vaste voet te krijegen, maar alle beproevingen ten spijt belanden deze mensen in een nog meer reddenloze situatie, waar ziekte hun vaak de moed ontneemt en de bureaucratie een stigma op hen drukt, de kansloze, paria, de ongewilde van het systeem. Ik kom in gesprek met José Joâo, een man die enkele vingers van zijn rechterhand mist, tevens enkele tenen. "Het waren Piranha's... Ik was dronken gaan vissen en de rivier stond laag, toen ben ik voorover gevallen..." Daar zijn hoofd een diepe wond had waren de vissen waarlijk gek geworden door het bloed en voordat hij de ondiepe rivier uit was hadden de hongerige, bij laagwater zijn ze gevaarlijker daar dan weinig aas is, rode piranhas hem goed te grazen genomen. Doch het liet me denken aan dat ander visje, klein en dun als een naald, de Candiru. Ze dringen alle open plekken van het lichaam binnen. Er is mij een verhaal bekend van een jong Indiaans meisje dat was gaan baden en waar de Candirus de vagina binnedrongen. Men heeft toen op tijd de visjes chirurgisch, zover mogelijk in Amazonas, weten te verwijderen. Verder blijken oren, neus en anus een favoriete plek van de naaldvisjes en het verhaal dat ze als kleine Tarzans tegen de straal van de in rivier pissende mannen inzwemmen, is een overleverig. Deskundigen zeggen dat dit onmogelijk is, maar er zijn meerdere bewijzen. Gebeurd dit dan is er maar een radicale oplossing voor het slachtoffer, de penis afhakken. José verteld met een lach dat hij de Piranhas nog steeds lekker vindt, en dat hij nogmaals in de rivier gedonderd was, maar toen zoveel pinga had gedronken dat de visjes schijnbaar een omweg hadden gemaakt. Hij lacht met zijn tandeloze mond waarmee hij een jeneverfles ontkurkt, die hij in zijn linkerhand houdt.
De spoorlijn werd aangelegd om Boliviaanse rubber te vervoeren, vanaf de rivieren Beni en Madre de Dios naar Porto Velho. Vandaar af was het mogelijk met vrachtschepen de Amazonas te bereiken. Het slavenproject kostte 6.000 mensenlevens. De meesten stierven aan malaria, gele koorts, gonorrhoe, syfilis of aanvallen van Indianen, wat vergeleken bij de ziektes een zachte dood was. In 1908 werd begonnen met de aanleg van het 350 kilometer spoor, dwars door een ondoordringbaar gebied, afgelegen en ziekelijk. Al het materiaal moest van ver worden aangevoerd, per boot, muilezels of door dragers; de kolen kwamen uit Wales, het staal uit Pittsburgh en het hout, o ironie, uit Australië, want dit bleek het enigste geschikte voor de duivelsklus. De werkzaamheden eindigden in 1913. De schijnzegenpraal was behaald, het spoor was voltooid en kreeg de symbolische naam: 'Gekke Maria'. 'Maria Maluca' had in die tijd velen mensenlevens geëist en miljoenen goudstukken gekost, maar wat was een mensendood op de schaal van goud? De spoorlijn was tenslotte een fiasco en diende nergens meer toe, daar de rubber uit Bolivia te duur was geworden. Ondertussen donderde de Braziliaanse rubberhandel in elkaar. De oorzaak daarvan was een Engelsman genaamd Henry Wickham, die zich had gevestigd in Santarém. De doordachte Engelsman liet rubberzaadjes naar Engeland smokkelen, waarna die, na te zijn ontkiemt werden doorgestuurd naar Azië, om daar te groeien tot bomen. In 1914 produceerden de plantages daar 71.000 ton rubber. De rubberbaronnen van toen, die in Manaus leefden als vette koningen met hun opgedirke vrouwen, die de werkers behandelden als slaven moesten een stap terug doen. En de arme rubberslaaf? Was er een alternatief voor hun? Neen. Ze werden nog armer en sommigen wisten te ontkomen en probeerden te overleven in de steden, anderen gingen noten verzamelen of bomen kappen. Weer anderen verdwenen in het grote woud, om te leven van wilde wortelen langs een van de zijrivieren, geteisterd door honger en ziektes.
Ik loop terug naar het centrum en de weg is één modderpoel. Ik koop wat fruit, sinasappelen, mangas en een voorraad bananen, dit als voorzorgsmaatregel op de bootreis. Tegen vijven ben ik terug aan de dok waar de boot ligt afgemeerd: Santa Etelvina. Ondertussen wordt er druk gesjouwd met vracht en ik span mijn hangmat. Er zijn verder geen passagiers te zien behalve Amorin, een jonge man van tegen de 30, die op weg gaat naar Manaus om zijn broer een bezoek te brengen, een vijftigjarige vrouw Teolina, die op zoek is naar haar verloren zoon en Francisco, een grijzende man, die me verteld dat hij een handelsreiziger is. Niet dat hij zo uitziet, want in zijn sjofele kleding lijkt hij meer een zwerver, of gewezen goudzoeker. Hij loopt mank hetgeen een gevolg was van eentreinongeluk, ten minste dit is wat hij mij duidelijk maakt. Op de kade is het een bedrijvigheid en kisten, jutten zakken met fruit en rijst worden ingeladen. Verder drank, wapens en ander onbekende inhoudskisten. Teolina heeft een grote plastiekzak gevuld met geroosterde maniok, hard als kippevoer. Er tussen bevinden zich kippepootjes en vleugeltjes. Daar ik honger hebt doe ik ook een greep in de zak en ik hoor de harde korrels als ijzerkogeltjes kraken tussen mijn tanden. De regen is gestopt. De boot maakt zich los van de kade en glijdt de rivier op, terwijl de nu af en toe nog verschijnende zon, langzaam verdwijnt achter grijze wolken en bossen, ten ondergaand aan het andere einde der wereld. De duisternis kondigt zich aan en een andere wereld komt tot leven.
De nacht is donker en fris en harde slagregens donderen tegen het dekzeil dat inderhaast gespannen is. Ondertussen zijn er nieuwe passagiers bijgekomen, die opgepikt werden in Mutum, Cavalcante en Papaçaio, kleine nedrzettingen langs de rivier. De meesten liggen in hun hangmat, denken, slapend, lezend of zoals ik, aantekeningen makend. Mijn gemoed doet mij filosoferen over liefde en de stroperige gekrulde lippen van een negerin, totdat de slaap mij treft en ik wegglijd in een bizarre wereld.
MAART 1995 Ik had besloten de rivieren Madeira en Amazonas te bevaren, vanaf Porto Velho, hoofdstad van de staat Rondonia tot Belém in de staat Pará, aan de oceaanmonding. Vanuit Porto Velho zou ik dan de rio Madeira afvaren tot Manaus en verder naar Belém over de Amazonas. Porto Velho, wat letterlijk 'oude haven' betekent, is goed bewolkt als ik aankom en regen kondigt zich aan. Nu is dat geen uitzondering, want de maand maart brengt meestal de meeste regens in deze regio. De stad telt zo'n 350.000 inwoners en ligt op de grens van de staten Rondonia en Amazonas. Porto Velho is in de laatse 20 jaar uitgegroeid van kleine plaats tot een grote stad, ook door de migratie van zwermen mensen op zoek naar naar grond, werk en vooral goud en tin. De stad is het handelscentrum voor tin en de vele mijnen trokken de avonturiers aan, maar ook veetellt bedrijven. Nu is het gebied zo goed als leeg geroofd en is er geen voer meer voor de kippen. Als ik door de straten loopt hoor ik nog steeds het geschreeuw van de goudopkopers, op zoek naar de nog weinige 'garimpeiros', die moegestreden en uitgemergeld zijn door het zwoegen. De goudzoekers werken alleen nog maar om naar de hoeren te gaan en suikerriet-jenever te zuipen, een behaaglijk vooruitzicht in een deslotate wereld, een wereld waar morgen ver weg is. Mijn eerste indruk is treurigheid, een 'sadness', die de stad uitstraalt, een oorzaak die misschien de regen op mijn gemoed geeft, terwijl de 23 graden eigenlijk vreemd voor me waren geworden na de hoge temperaturen der laatste dagen. De regenbuien wisselen elkaar af en daar ik vroeg in de morgen was aangekomen had ik bedenkingen om langer te blijven. Ik zou wel een andermaal terugkeren naar de oude haven. Ik was nu bezeten om de rivier op te gaan. Ik besluit een broodje te eten en een guarana (frisdrank gemaakt van amazonebes) te drinken en dan op weg te gaan naar de dokken. Ik word al snel aangesproken door een 'handelaar in bootreizen'. Hij kijkt me aan en vraagt met een profetische blik: 'Para Manaus?' Manaus? Verdomme, natuurlijk wil ik naar Manaus, dus hoef ik niet lang te dwalen. 'Het kan ontzettend heet zijn in Manaus,' zegt de handelaar nog, en ik bedankt hem enigzins cynisch, want daar was deze gringo wel van op de hoogte. Ik koop een hangmat en een deken, daar de nachten op de middenrivier wel een fris konden zijn en een ticket voor de watertrip.
De boot zou 6 uur in de namiddag vertrekken, dus besluit ik terug te keren naar het centrum, terwijl de regen nu met bakken uit de hemel valt. Ik schuil onder een van de vele drankstallen langs de haven, oude houten keten, gevuld met jenever en bierflessen, deegbroodjes, gebakken varkenslever, ossenkloeten, vreemdsoortige gebraden ingewanden, en gebakken piranha's. Honden, katten en kippen schuilen zich naast mij onder het afdak, waar het water in bakken vanaf druipt en ratten lijken de samba te dansen. Het is een onbarmhartige aangelegenheid, die nog vertsterkt wordt als mijn gedachten zich verplaatsten wat ik weet betreffende de 'spoorlijn des doods', een geschiedenis die zich hier afspeelde in het begin van de 20ste eeuw.
IK BEZOCHT DIT STAATSZIEKENHUIS ONLANGS. GELEGEN IN VILA ISABEL. HET GEBOUW HEEFT ONDERHOUDT NODIG. DOCH FUNCIONEERD VOOR DE MENSEN DIE EROP AANGEWEZEN ZIJN.
Het is gelegen in het noorden van Rio de Janeiro en is onderdeel van het netwerk van gezondheidsdiensten voor de wijken Vila Isabel, Grajau, Andaraí, Maracanã, Tijuca, Rio Comprido, Praça d bandeira, Usina en Muda.
Het Universitair Ziekenhuis Hupe Pedro Ernesto werd ingehuldigd in 1950, deel uitmakend van het ziekenhuis netwerk van het ministerie van Volksgezondheid van de Federal District. In 1962 werd het een academisch ziekenhuis van de Faculteit der Medische Wetenschappen, Rijksuniversiteit Guanabara (UEG), en de staat universiteit van Rio de Janeiro (UERJ). In 1965 werd hij opgenomen in de UEG als ziekenhuis das Clinicas. In 1975, ondergaat een radicale verandering, overgaand in een ziekenhuis voor algemene verzorging, tevens academisch, aan te passen aan de noden van de armen.
Het heeft een bebouwde oppervlakte van 44 000 m2, 525 bedden en meer dan 60 specialismen en subspecialismen. Geavanceerde technologie omvat Hartchirurgie, niertransplantatie en harttransplantatie, in aanvulling op de ambulante zorg.
'Onderwijs en onderzoek zijn strategische activiteiten om de missie van een universitair ziekenhuis te bevorderen en constant ontdekkingen en innovaties te doen, waardoor de zorg en de gezondheidszorg verbeterd.' aldus een publicatie van het ziekenhuis.
'... de muren in de gangen zijn aan renovatie toe... geld gebrek is het antwoord, staatsgeld dat besteed word aan organiseren van sport evenementen en verdwijnt in de corrupte beurzen van politici. De mensen zitten gelaten op de houten banken en wachten hun beurt af, vertellen hun dagelijkse gebeurtenissen en de problemen... aangewezen op deze hulp... verweg van de privé klinieken die sneller functioneren en geld kosten... en moet nog veel veranderen in de gezondheidszorg in Brazilië... '
Politieke militant César Augusto Teles overlijdt in SP
De familie Teles werd gemarteld tijdens de dictatuur en strijd vandaag om de zekerheid van het geheugen, waarheid en rechtvaardigheid aangaande de periode van militair bewind.
César Augusto Teles, was activist en voormalig politiek gevangene die tegen de militaire dictatuur vocht. Hij overleed in São Paulo, 71 jaar oud. De familie Teles is de referentie in de strijd voor de waarheid, het geheugen en justitie in Brazilië in verband met de dictatoriale periode. Samen met zijn vrouw Amelinha werkte hij in de commissie van familieleden van vermoorde en politiek verdwenen activisten.
Hij was een van hen die de periode van onderdrukking en marteling niet vergaten. Vele van de militaire folteraars lopen nog steeds rond en worden beschermd door tijd en politieke onbedrevenheid.
Voor de eerste maal kwam in de stad Maricá, nabij Rio de Janeiro, een zeeschildpad van het soort cabeçuda (Caretta caretta), ook 'dikkopschildpad' genoemd, bedreigd door uitroeiing, het strand op en zette eieren af. Dit volgens informatie van het Arowana Project, van de federale Fluminense University (UFF), die de controle van marine soorten in de regio uitvoerd. De schildpad is 1,20 en weegt 140 kilo en zijn te vinden in de tropische zeeën wereldwijd en in gematigde wateren. Ze voeden zich met krab, kokkels, mosselen en andere ongewervelden, die worden verpletterd met de hulp van de kaakspieren. In Brazilië zijn paaigebieden in het noorden van Bahia, Espirito Santo, Rio de Janeiro en Sergipe.
CRONOLOGIE VAN EEN OORLOG IN SÂO GONÇALO, RIO DE JANEIRO DIE REEDS 19 DODEN EIST
krant O Sâo Gonçalo, RJ
Na de dood van voormalig pilice militar- neergeschoten in de morro de abataçâo in Boa Vista - de moordcommissie van de Niteroi, Itaborai en Sâo Gonçalo onderzoeken nu 18 andere moorden die misschien relatie hebben betreffende de drugs oorlog tussen dealers en milities in de communiteit... ook wordt onderzocht of de moorden gepleegd sinds juli links hebben met de politieke overeenkomst tussen een militie en dealers in de morro de feijâo in Paraiso. Zoals de karant 'O sao Gonçalo' eerder melde, met de intentie van het promoten van een mogelijke kandidaat als wethouder voor de 2016 verkiezingen, heeft een militie de morro de Abataçâo gekozen voor de handel.
modder bereikt paaigebied voor schildpadden en doodt 11 miljoen vissen
Zelfs met de inzet van milieuactivisten, groeigebied van krabben en vissen, bekend als 'igarapés' zijriviertjes in het gebied van Linhares, Espírito Santo werden getroffen door modder gelekt door de Samarco's dam breuk in Mariana (MG).
Milieu Ramp - Toxische modderstroom bereikt Atlantische Oceaan bij Espirito Santo
Twee weken nadat twee dammen instorten bij een Braziliaanse ijzerertsmijn, heeft de giftige modderstroom die daarop volgde de Atlantische Oceaan bereikt. De modder legde meer dan 500 kilometer af, en stroomt nu door de riviermonding van de Rio Doce recht de oceaan in. Wetenschappers waarschuwen voor een van de grootste natuurrampen ooit. Van onder andere het lagere schooltje in Bento Rodrigues bleef na de modderstroom niet veel over.
De modderstroom veegde op 5 november het mijnwerkersdorpje Bento Rodrigues volledig van de kaart, en begon daarna zijn lange weg richting de oceaan. 11 mensen kwamen om, 12 zijn nog vermist. De bruine substantie bestaat uit allerhande gevaarlijke en giftige stoffen zoals kwik, arsenicum, chroom en mangaan. Een kwart miljoen mensen heeft geen drinkwater meer. Toch zegt Samarco, de eigenaar van de getroffen mijn, dat de modder geen gevaar betekent.
Het bedrijf heeft al 245 miljoen euro aan schadevergoeding betaald aan de overheid en probeert de planten en dieren langs de oevers van de rivier te beschermen met oliedammen. Arbeiders haalden de rivieurgeul leeg zodat de modder sneller de zee in kon stromen en zich kon verspreiden en minder schade zou aanrichten aan de precaire natuur rond de rivier en in de monding. In totaal stroomde 60 miljoen kubieke meter modder weg, goed voor 25.000 Olympische zwembaden.
Een lokale bioloog vertelde aan de BBC dat hij vreest voor het leven van de fauna en flora in de regio. De monding van de Rio Doce is een gebied met brak water waar veel dieren zoals dolfijnen, walvissen maar ook schildpadden komen om hun jongen te voeden en te paren. Volgens hem is de voedselvoorziening in een derde van de hele zuidoostelijke regio van Brazilië en in de helft van de Zuidelijke Atlantische Oceaan getroffen voor minimaal 100 jaar.
Ook in de rivier zelf is de impact groot, zo zegt Aloysio da Silva Ferrao Filho, onderzoeker in het vakblad Chemistry World. "De biodiversiteit is compleet verloren, verschilende soorten zijn volledig uitgeroeid." Burgerbewegingen hebben de afgelopen week volop vissen gevangen en schildpadeieren verzameld om ze te beschermen. De vrees is onder andere dat de modder, die ook vol ijzererts en silica zit, zo hard als beton wordt eens ze opdroogt.
Ondertussen staan bij de ijzermijn nog twee andere dammen op springen, zegt Samarco. Daarbij zouden reservoirs met afvalwater kunnen leeglopen. Mogelijk stortten de dammen in als gevolg van lichte aardbevingen, maar dit is niet bevestigd.
dammen gebouwd in de Amazone staan op risico van gevaar
Volgens alerte onderzoekers zijnde hydro-elektrische dammen niet bestand tegen toenemende overstromingen als gevolg van klimaatverandering. In Minas Gerais verwoeste een doorgebroken dam een stad
Manaus, 7 november 2015 ACRITICA.COM
Er zijn weinig studies over klimaatverandering dat dammen in de toekomstop geen risico lopen te doorbreken... De Waterkrachtcentrale van Santo Antônio en Jirau zijn niet voorbereid op de mogelijke ernstige overstromingen in de komende jaren in de Amazone. De gevolgen voor de regio en de mensen zijn onvoorspelbaar wegens gebrek aan voldoende studies over het klimaat en de instabiliteit van het gebied.
Braziliaans dorp begraven onder giftige modder na damdoorbraak
Twee ingestorte dammen bij een Braziliaanse ijzerertsmijn ten noorden van Rio de Janeiro, HEBBEN een totale ravage aangericht. Een giftige modderstroom heeft het mijnwerkersdorpje Bento Rodrigues begraven. Tientallen mensen zijn vermist. Er zijn officieel twee doden en dertig gewonden, maar dit aantal zal zeer waarschijnlijk oplopen.
De reddingsoperatie verloopt moeizaam doordat enorme modderstromen het omliggende land hebben overspoeld. DeWEGEN zijn onbegaanbaar en de communicatienetwerken liggen plat. Volgens de lokale brandweer is het niet eens zeker dat alle slachtoffers zullen zijn gevonden. De ramp vondPLAATS in het mijnbouwgebied van Mariana, circa 275 kilometer ten noorden van de havenstad Rio de Janeiro. De damwand van een reservoir met afvalwater brak. Wat de oorzaak van de breuk is, wordt nog onderzocht.
Inwoners van Bento Rodrigues werden verrast door de stroom van maar liefst 62 miljard bruinrode modder. De enige aanwijzing was een doffe klap die hoorbaar was doordat de damwand brak, aldus ooggetuigen tegen persbureau AP.
Op honderd kilometer afstand van de rampplek is een tweede lichaam gevonden. Het is onduidelijk of deze persoon door de modderstroom om het leven is gekomen en is meegesleurd.
80 procent van het Bento Rodrigues is begraven onder de modder. Het dorp heeft een bevolking van ongeveer 600, van wie de meesten voor het mijnbouwbedrijf SamarcoWERKEN. Het bedrijf is eigendom van het Braziliaanse bedrijf Vale en het Australische BHP Billiton, één van de grootste ijzerertsverwerkers ter wereld.
Mogelijk stortten de dammen in als gevolg van lichte aardbevingen, maar dit is niet bevestigd.
Sinds het begin van de militarisering van de favela's in Rio de Janeiro in 2008, wrordt gesteld dat er een vermeende afname van het aantal van de politie moorden is in het bezet gebied door de Pacifying politie-eenheden (SPP). Echter, gegevens van het Public Security Institute van Rio de Janeiro, op 16 oktober, blijkt dat alleen al tussen januari 2010 en augustus 2015 in de sloppenwijken van de hoofdstad 3256 gevallen van 'verzet' - term die gebruikt wordt door de oude staat die een dood veroorzaakt door de politie, na de confrontatie met de weerstand tegen een aanpak, zijn voorgevallen De gegevens tonen ook aan dat in 2014 de index een stijging van 40% noteerde, met het optreden van 584 verzetsdaden. In 2015, slechts tot augustus,zijn er 459 gevallen geweest.
In het laatste nummer van AND, (jornal Novo Democracia) onthullen ze een artikel over de zaak van de jonge Eduardo Felipe Santos Victor, 17, doodgeschoten in een politie-actie in de Morro da Providencia, in het centrum. De dood van Felipe zou worden geregistreerd als een ander geval van weerstand, maar dankzij de klacht van een inwoner, kwam een schandalige geval van procedurele fraude licht. Met zijn telefoon, filmde hij het moment dat, na het vermoorden van Philip, de PM's in het wilde weg schoten met een pistool en dit vervolgens in de jongen zijn hand stopte, het smeden van een plot dat duidde op verzet van de jongen.
Blijkbaar, zou dit niet de eerste keer dat de groep van politieagenten die verantwoordelijk zijn voor de dood van Felipe in een zelfde delict omstandigheden zijn geweest. Volgens de informatie die de AND, zijn er tenminste twee gevallen van verzet tegen arrestatie betreffende dezelfde PMs onderzocht door de 4 DP cv) - een op 13 mei en andere op 25 juli dit jaar.
Social restaurant in Niteroi, Rj gets more expensive
The breakfast, which cost 0.35 real, increased to R 0.50 (33 dollar cent) , while lunch rose to R $ 2. (66 dollar cent) The Secretariat explained that this was the first increase in 13 years of operation
Who will gets in the Popular restaurant in Niterói Centre already meets most expensive meals. The breakfast, which cost £ 0.35, increased to R $ 0.50, while lunch rose to R $ 2, an increase of 100% in the amount charged. Furthermore, soups and desserts were cut. The state Department of Social Services reported that the attitudes happened due to the economic climate.
The increase reached 16 popular restaurants across the state and took many by surprise. In the case of Niteroi, increasing the announcement was made through a paper written by hand in local main entrance. The secretariat also reported that this was the first increase in 13 years that the establishments are operating. "The increase was high, twice is a lot. Other than that, it was not a decision forewarned. It was all very suddenly.
"Many people do not have 1 real for lunch and asks for help to get something to eat, as is my case. Now we have to ask twice to have a decent meal, " laments the retired Emilda da Silva, 66
Besides the increase, another subject that took the popular restaurant was a lack of fruit as a dessert and the distribution of soups. "Food is good, but still the same old thing, do not know why it only now increased. And as if that were not enough, they took awayn the fruits and soup. They increased the price, they should go back like it was before, " declared retired Waldemar Silva, 75.
O Fluminense jornal
....It will be hard to many people, like beggars, to get the daily meal, the economic situation in Brazil on this moment is lousy, there are more poor and the excluded needs more attention... many got no income, the restaurant is a social heaven for these people... storyteller
Indians go on the attack - Peruvian Indians of the Mashco Piro tribe killed a 20-year-old man with bow and arrow
The Mashco Piro tribe in eastern Peru is one of the last uncontacted tribes in the world. The possible by logging and lack of food cornered Indians came in 2011 into contact with the outside world. The victims of the recent attack is Leonardo Pérez, resident of Shipetiari, a remote village deep in the Peruvian Amazon. The Mashco Piro Indians found themselves Friday at one of the fields of the village. When Perez walked there with some other villagers, they were attacked Indians. Pérez was hit in the chest and died instantly. It's the third time this year that the Indians Shipetiari penetrated, until Friday without deadly consequences.
Evacuate
In December last year two hundred Mashco Piros attacked two other communities. They urged the houses, killed livestock and took utensils and farm implements. No one was injured. The terrified villagers fled in to a mountain on time, and the government evacuated them to safer areas. Again, the government isexploring the possibilities to ensure the safety of the inhabitants of Shipetiari. "We're thinking to evacuate them," said Lorena Prieto, within the Ministry of Culture responsible for isolated indigenous peoples. "This is to prevent a new confrontation," said Prieto in the local media. The inhabitants of the village see little in an evacuation to a nearby town, local advocacy Fenamad announced. They propose to set up a fence at the place where the Indians penetrate the community. In addition, they ask the government for food aid. They have lost a share of the harvest because of the attacks of the Indians and it is difficult to perform their normal farming activities.
Food
Prieto thinks the Indians drifting Indians were looking for food. "We see the desirability of a dialogue with the Mashco Piros. That way we can find out why they leave their habitat and what their problems. " It is normally prohibited to enter the habitat of the Indians, or to make contact with them. This is because they probably will not withstand the diseases and bacteria that visitors brings along. The Mashco Pirotribe consists of 600 to 1500 members, who live in different groups in theAmazon. They move in the border between Peru and Brazil, a region where also a lot of illegal mining and logging exist. It is unclear whether their aggressive actions are related to it.
Bij de inhoud zijn alleen de laatste 200 items weergegeven, mocht u zoeken naar onderwerp doe dit via 'zoeken in blog' op de linkerbalk. Het 14-delig verslag van mijn bezoek aan de Xavante stam kunt u opzoeken IN DE LINKER zoek BALK
Berichten die niet getoond worden zijn bereikbaar via het archiefvia de pijltjes onder aan het blog
