Fraaie foto van zwoegende 'garimpeiro'
(c) Jean-Charles Pinheiro








06.30.

     Het centrum van Manicoré is klein en blijkt eigenlijk maar één hoofdstraat te zijn, gelegen tussen bossen, in een geïsoleerde wereld. Ik zie mensen rondkuieren met handkarren vol met vis en fruit, terwijl een oude neger een reusachtige tartaruga (schildpad), op zijn kar heeft liggen, klaar voor consumptie. De Indianen kookten het beest in haar eigen vet gaar, heden is de bedreiging voor de mooie schildpad groot door de intense jacht. Ook de eieren zijn een geliefd bezit. Vroeger, toen hier alleen Indianen leefden waren er vele tartarugas, nu is het een hachtelijke situatie en liquidatie van het dier ligt op de loer. De zon stijgt en ik wacht op het vertrek van de boot verder richting Manaus.
Om twaalf uur glijdt de 'Iriri' weer over water, het is een schitterende dag, vol met zon aan een heldere hemel, en het lijkt of de reigers engelen zijn en de vlinders zingen. Maar ik weet dat er mensen zijn die hier een andere mening over hebben.
Zij die moeten zien te overleven.
Er waren inmiddels nieuwe passagiers bij gekomen, waaronder Michaël, en man met Russische voorouders. Hij kwam uit Sâo Paulo en was op zoek geweest naar goud in Amazonia.

We komen aan in Novo Aripuaná een klein plaats met een 14.000 inwoners. Hier worden twee mannen, het blijken goudzoekers, aan elkaar gekluisterd door boeien aan boord gebracht.  Volgens geruchten hebben ze twee mede-garimpeiros neergeschoten die het voorzien hadden op hun goudbuit. De twee worden op een houtenbank gedeponeerd en de bewaker, een mulat, geeft hen te roken en babbelt met zijn gevangenen. De mannen zien er gehavend uit, hebben gelooide gezichten onder een dikke baard. Ze komen uit de noordoostelijke staat Ceará, en zijn daar vertrokken om goud te zoeken in de groene hel. Mensen op de boot geven hen te eten en er wordt met hun gepraat, als gelijken en dat ze vermeende moordenaars zijn is geen uitzondering hier in dit gebied, ze zijn hoe je ook bekijkt, slachtoffers van het beleid.
        Ik weet dat de goudzoeker ellende veroorzaakt voor de Indiaan, maar zij zelf zijn ook slachtoffers gestuurd door armoede (of avontuur) naar Amazonas om te overleven. Slachtoffers van een corrupt systeem, en hier in deze regionen zijn veel van deze mensen te vinden, levend in deplorabele omstandigheden in kampementen, waar ze werken, of laat ik duidelijker zijn, zwoegen, gokken, hoeren en drinken. Het is een wereld zoals alleen Dante het in zijn 'goddelijke komedie' kon weergeven, de wurmen van de schikgodinnen, zij die over het menselijke lot bepalen.
         De mannen zijn nu op weg naar Manaus waar ze terecht gesteld zullen worden.
En dan? Terechtstelling in Manaus is een onzekere toekomst, een rotzooi, en de cellen daar zijn ver van de moederschoot, terwijl het rechtswezen loopt als een oude versleten wekker. Ze maken daar niet veel woorden vuil aan zulke zaken; verdacht of niet ze zijn de dupe, en trouwens niet voor niets hebben ze de lange weg gemaakt naar Manaus, om vrijgesproken te worden.
Recht kan krom zijn.

Over de goudgravers situatie spreek ik met Michaël, die het wel moet weten, zelf een garimpeiro, doch het was hem te link geworden, en er was teveel onderlinge concurrentie. Als ik hem zeg van plan te zijn naar Pará te gaan om een goudgraverskamp te bezoeken, één van de beruchtste, de 'Serra Pelada, of te wel 'naakte berg', waarschuwd hij me met nadruk.
"Ze houden daar niet van 'gringo's'... je ziet er teveel uit als een 'amiricano' en die worden daar gehaat als de pest! Dat komt ook daar veel gebieden door de regering zijn aangewezen en waar de Amerikaan het alleenrecht heeft om te delven... en dat nemen de garimpeiros totaal niet. Cuidade, (oppassen) amigo!" is zijn apert advies.
"En waar jij naar toe wil is het helemaal in bende... in de serra pelada kun je beter wegblijven, de serra is een hel amigo! De levende wel te verstaan!"
Hij zal het weten dacht ik.
De 'naakte berg' ligt op zo'n 100 kilometer zuidwestelijk van de stad Marabá. Het is een handelscentrum waar ranchers, bouwvakkers, goudzoekers en vrachtwagenchauffeurs bij elkaar komen om plezier te maken, te dansen en te neuken met de afvallige engelen. Hier zijn moorden en overvallen banaal.
Het is bekent dat er in de hel van de serra, meer dan 20.000 goudzoekers aan malaria lijden.
Ik houd het in gedachten.
Alleen ik ben neuswijs, een avontuurlijk mens, dát is het verdomde, want goud interesseert me totaal niet.

wordt vervolgd...