Familie in Amazonas ©unknown














Ik verlaat de haven en steek de grote weg over richting Avenida Sete de Setembro, op zoek naar een hotel. De stad is nog in een roes, en ik besef dat hij het pas 6 uur in de morgen is, maar een reiziger leeft soms tijdloos en gaat meestal af op het gemoed der mensen, doch meestal op zijn eigen hartgevoel. Ik ben de havenbuurt ingelopen, hier waar het nachtleven bruist en velen gewapend rond lopen. Tegen de muur hangt een hoertje en mannen slenteren rond, afgepeigerd door de drank, andere zijn klaar voor een nieuwe dag op de dokken.
Ik kijk nogmaals in de travel-guide en begeef me richting Quitino Bocaiuva waar ik ten slotte in het kleine goedkope hotel 'Sâo Francisco' een kamertje neem. Ja, een heilige kan nooit kwaad. Het is een oud gebouw, de kamer heeft zelfs een airconditioner, ijstkastje en t.v.
Liggend op het bed denk ik aan mijn volgend doel, neem een douche en ga op pad, de hete stad in, ondanks de vroegte.

Manaus ligt dus aan de Rio Negro, die haar bron heeft in de Columbiaanse heuvels. Deskundigen zeggen dat de zwarte kleur van het rivierwater ontstaan is door de grote hoeveelheid onopgeloste organische stoffen in de rivier. Doch geef mij maar de legende van de Indianen, zij hebben hun eigen verhaal: in de heuvels vanwaar de zwarte rivier ontspringt leeft de zwarte geest van het kwade, genaamd Daipuriu. Hij gaat eens per jaar baden om de teken en luizen van zijn lichaam kwijt te raken. Deze  parasieten nemen bezit van hem als hij in de nacht door de bossen rijdt op tapirs. Door het baden wast hij de zwarte parasieten van zich af en dat geeft de kleur aan de Rio Negro. Oh, hoe houd ik van de Indiaanse legendes, bijna realistische tekens, te geestig om waar te zijn.

Dan de Amazonas.
Haar geschiedenis is respectabel, en hier in het kort het volgende: de bron Apu Mismi (een Apu is een berg en tevens een riviergod, die water geeft en dus leven op aarde) ligt op meer als 5.000 meter in de bergen van Nevado Mismi in Peru. Daar komt de rivierkreek samen met de rivieren Llactuema en Lloqueta en die vloeien weer verder in de Hornillas rivier, die op haar beurt weer het luide water van de Apurimac canyon begroet. Deze komt weer samen in de rivieren Ene, Tambo en Ucayali. In Peru heet de rivier Amazonas, bij Tabatinga op de grens met Brazilië, krijgt ze de naam Solimoës om dan, bij Manaus weer Amazonas te heten. De waterloop is 6400 kilometer lang, dan stort ze in de oceaan, doch 1600 kilometer eerder passeert ze de stad Manaus.
Tot zover de Amazonas, genoemd naar de vermeende blanke vrouwen zonder rechter borst.

Als ik hotel net verlaten hebt komt een toer-operater op me toe. Hij spreekt buiten Portugees, een beetje Engels, miserabel Duits, en als ik zeg uit Holanda te komen, gaat hij over op koeterwaals, waarvan ik alleen Amsterâ versta. Nondesju, ben ik hier in de tulband van het oerwoud, hier waar ik dacht te ontsnappen aan het verleden, komt mij deze karavaanzoeker beduvelen met onzinnige vragen.
Zijn motto: Amazon Wildtours! en Are you ready for adventure? ten minste dat zijn de toelichtingen op zijn folders, van vissen op piranhas, jungle lopen, of kleine jacares gevangen nemen, de pootjes van de arme baby-krokedillen vastbinden, in de armen van toeristen stoppen en dan maar fotograferen, verder kanoën en vogels kijken.
Ik word er krankzinnig van, maar ieder voor zich heeft een eigen conclusie in het leven.

wordt vervolgd....