wasmachines en strijkijzers, ... wolfijzers en schietgeweren (P.S.)
Woensdagavond, ik ben net terug van mijn werk als de telefoon gaat. Het is hier K. van de X&X. Ik heb van mijnheer S., onze directeur, een brief gekregen die u geschreven hebt. Ik ben de verkoper bij wie u een wasmachine besteld hebt, maar blijkbaar is er iets fout gelopen. Kan ik u misschien helpen? ..
Ik doe hem het hele verhaal .
Hij is zeer luisterbereid en vriendelijk.
Hij zal voor mij de hersteldienst ook afbellen. Daar moet ik me niets meer van aantrekken.
Ik vraag of ik Mijnheer R. zijn boekje moet terugbrengen?
Neen hoor, dat zal hij zelf wel komen afhalen als hij in de buurt is!
wasmachines en strijkijzers, ... wolfijzers en schietgeweren? (5)
Maandagavond na 17 uur gaat de telefoon. Mijnheer R., die mijn machine geleverd heeft, is verwonderd dat ik nog niet betaald heb. Ik had dat toch beloofd aan hem, hij moet zich verantwoorden als ik niet betaal, ik heb toch al een tegemoetkoming gekregen . Ik zeg aan mijnheer R. dat het me spijt als hij in moeilijkheden komt, maar dat ik die morgen in de zaak geweest ben, maar niet betaald heb omdat de machine niet werkt. Hij informeert naar wat er dan gebeurd is en ik leg hem alles uit zoals het verlopen is. Hij is verwonderd over dit verhaal, geeft toe dat ik niet kan tevreden zijn en begrijpt dat ik niet betaald heb. Hij meent dat de machine zal moeten vervangen worden. Ik hoor hem ondertussen praten met een andere man die hij blijkbaar moet consulteren voor hij iets mag toezeggen. Ze zeggen uiteindelijk dat ze niet gaan wachten op de hersteldienst maar dat ik een andere machine krijg. Ik hoor de man op de achtergrond zeggen . De enige machine die we nog in stock hebben is de wasmachine uit de toonzaal Maar dat zegt mijnheer R. niet aan de telefoon. Ik vraag me in stilte af of ik daar moet achter vragen of ik riskeer een beschadigde machine te krijgen of ik dat moet aannemen of weigeren of Ze vragen of het goed is dat ze de volgende avond een nieuwe machine brengen ter vervanging Ik ben al heel tevreden dat ik geen veertien dagen moet wachten. Ik zeg dat ik blij ben als dat zou lukken.
Mijnheer R. komt de dag nadien om 17.15 u. Hij vervangt de machines en zet alles in gereedheid. Hij opent de deur om de handleiding uit de trommel te halen. Hij demonstreert de knoppen en wil de nieuwe machine opstarten. Maar plots zijn er geen lichtjes meer op de display! Mijnheer R. kijkt op. Tiens, wat is dat? Hij steekt de stekker in het andere stopcontact, nog geen stroom. Ik zeg: Dit kan toch niet waar zijn! Nu geloof ik echt dat het in mijn huis spookt. Mijnheer R. blijft rustig. Hij haalt een stroommeter uit zijn camionette. Tweehonderd twintig in beide stopcontacten blijkt in orde te zijn. We kijken beide verdwaasd naar de machine. Wat gebeurt er hier?
Dan duwt Mijnheer R. per toeval nog eens tegen het ronde deurtje De lichtjes branden en de display geeft signalen. Oef, het was mijn schuld, zegt mijnheer R., het deurtje was niet dicht. We lachen alle twee. Even later draait het installatieprogramma. Mijnheer R. stelt me gerust en zegt dat de fout inderdaad een fabricagefout is en dat het de eerste keer is in zijn carrière dat hij dat meemaakt met dit merk en dat nu wel alles in orde zal komen. Ik heb Mijnheer R. de cheque overhandigd. Bij het vertrek zeg ik nog: Mijnheer R., ik hoop dat nu alles geregeld is en lachend En als je nu nog een derde keer moet komen dan gaan we toch samen wel een pint drinken hé! . Als ik terug de keuken in kom zie ik zijn boekje liggen!
Op de nieuwe wasmachine lag een beetje stof, er zaten vingerafdrukken op de chroom, maar er zijn geen krassen of deuken in en hij wast perfect!
wasmachines en stijkijzers,... wolfijzers en schietgeweren (4)
De man was weg, het installatieprogramma gedraaid en ik stak tevreden mijn eerste witte was op zestig graden in. De machine draaide en maakte nauwelijks geluid. Slechts het uitspoelen van het zeepbakje fluisterde terwijl ik keek naar de zachte slingerbewegingen en het nieuwe vloeien van water. Ja, aan deze luxe zou ik kunnen wennen. Met vernieuwde elan begon ik aan het afwerken van mijn zaterdagprogramma.
Toen ik terug thuis kwam van de boodschappen en na de verhuis van het bureau merkte ik een eigenaardig knipperen van controlelichtjes op het elektronisch paneel. Was dit normaal? De display - het schermpje waar voorheen de tijdsduur van de betreffende wascyclus in verscheen - liet drie korte streepjes zien. Dat leek me wat eigenaardig. Ik zocht in mijn handleiding onder de hoofding Wat gedaan als .? de betekenis op van dit signaal . Het was inderdaad een foutmelding met een alarm voor spoelen. Daar stond: "Start het programma nog eens, duikt de foutmelding weer op, doe dan een beroep op de technische dienst". Ik deed wat er stond. De foutmelding dook weer op. Voor alle zekerheid probeerde ik nog eens een ander programma. De foutmelding bleef opduiken Met veel gezoek, starten en herstarten van allerlei deelprogrammas kreeg ik uiteindelijk de was die er in zat toch nog gezwierd , maar het bleef slecht nieuws! Nog even denk ik dat het toch aan mij lag en lees ik grondig alle stappen door die je moet zetten om die elektronische machines onder de knie te krijgen. Ik bel nog eens naar mijn praktische vriend voor advies. "Zou het kunnen dat je afvoer verstopt is" vraagt hij zich af "en dat ook je vorige machine daarom de geest gegeven heeft?" Ik begin dan aan een inspectieronde, een ontstoppings-, spoel- en schoonmaakbeurt van de buizen maar merk niets eigenaardigs. Ik ben er van overtuigd dat dat niet de oorzaak is en dat het niet aan mij of aan mijn infrastructuur ligt. Ondertussen was de zaterdag al gevorderd, de winkel dicht en ik moe.
De volgende maandag zou ik moeten gaan betalen ? Het leek me toch beter het zekere voor het onzekere te nemen en dat slechts te doen onder voorwaarde dat de wasmachine ook effectief waste. De goede moed zonk me weer in de schoenen. Hoe zou ik dat maandag gaan uitleggen. Hoe hen diets maken dat ik niet een 'moeilijke klant' ben maar gewoon alweer met een probleem zat?
Die maandag moest ik om naar de bank te gaan - ik wilde als ze moeilijk deden (want had ik niet beloofd om zeker te betalen en was mij al niet een uitzondering toegestaan?) een cheque laten zien om te bewijzen dat ik te goeder trouw was en om mijn zaak te gaan uitleggen, enkele uren verlof nemen op het werk. Als het zover is word ik 's maandags van de 'inlichtingen' doorverwezen naar de 'service-dienst'. Daar moet gebeld worden naar de 'dienst na verkoop' verbonden met het merk van de wasmachine, want de firma zelf heeft geen hersteldienst voor deze wasmachines. Ze regelen een afspraak met een telefoonnummer in Brussel. De mevrouw die aan de lijn komt zegt me vriendelijk dat ze alleen kunnen komen als ze verschillende werken hebben in de stad en tijdens de werkuren en dus op een ogenblik dat ik weer verlof moet nemen op mijn werk. Het is even zoeken in hun planning voor mijn stad, . maar vooral in mijn agenda en dan blijkt dat het ten vroegste veertien dagen later kan! Moe gezucht en gestreden zeg ik toe op een moment dat ikzelf mensen zal moeten afbellen die met mij een afspraak hebben . Betalen doe ik voorlopig niet wordt vervolgd.
wasmachines en strijkijzers, ... wolfijzers en schietgeweren (3)
s Zaterdags sta ik fris op, klaar voor een goed gevulde dag waar alle activiteiten, indien ze lopen zoals gepland, prima in elkaar zullen passen. Ik dus naar de krantenwinkel en de bakker, naar mijn moeder voor haar boodschappenlijstje, . Daar belt mijn zoon op de gsm: Mama, ik geloof dat die mannen met de wasmachine hier geweest zijn . Maar ik lag nog in mijn bed en eer ik besefte dat jij er niet was en ik uit mijn bed kwam waren ze al terug vertrokken. Het was nog maar 10 uur, dus niet binnen de voorgestelde uren. Ik zucht: Het zal toch niet waar zijn zeker? Gaat dat weer niet lukken vandaag? Ik rij ontmoedigd terug naar huis. Wat gedaan? Toch boodschappen doen met het gevaar dat ze misschien weer terug komen zonder dat ik er ben, of wachten en niets buitenshuis doen tot 14 u. Ik kies voor het laatste, maar niet echt met mijn zin, want daar gaat mijn 'goede planning'. Gelukkig komt mijn zus binnen. Haar peptalk samen met een vers bakje koffie troosten me. Ze komen wel terug. Dat kunnen ze toch niet maken. En gelukkig, inderdaad, om 12.10 u staat een vriendelijke meneer met een spiksplinternieuw pareltje van een wasmachine voor de deur. Het ding is zwaar, hij plaatst het toch zonder problemen op de juiste plaats. De oude wasmachine gaat in de vrachtwagen. Hij legt me alles prima uit en start het installatieprogramma. Nadien zal ik het helemaal zonder problemen, want deze machine is echt van een veel degelijker merk dan mijn vorige, in gebruik kunnen nemen. Dan vraagt hij de contante betaling. Ik zeg dat dit een 'voorspeld' probleem is... zie mijn bewust telefoontje... omdat ik slechts sinds de avond voordien, na het sluitingsuur van de bank, wist dat ze vandaag zouden leveren en dat op zaterdagvoormiddag de bank ook niet open is. Via de muur? Neen zon hoog bedrag kan ik niet afhalen met de bankkaart. Maar ik wil het wel onmiddellijk overschrijven via PC-banking, als hij het goed vindt. Neen, hij vindt dat niet goed. Dan moet hij even naar het secretariaat bellen omdat ik blijkbaar de eerste klant ben die hier van de gewoontenorm afwijkt. Ik ben weer verrast dat overschrijven niet kan, maar ja . Aan de telefoon krijgt hij toestemming dat ik maandag mag gaan betalen. Geen probleem dus . Iedereen tevreden . Wordt vervolgd.
wasmachines en strijkijzers, ... wolfijzers en schietgeweren (2)
Ik bleef met een opgekropte boosheid zitten. Mijn zoon zei: Mama je laat je weer doen. Ik belde mijn beste kameraad, die al heel zijn leven onderneemt en het klappen van de zweep kent, om hem raad te vragen. Hij merkte dadelijk dat ik niet mijn beste dag had en adviseerde me direct te telefoneren naar de baas. Ik zei dat zoiets niet mijn ding is, dat ik echt geen goede ben in het assertief opkomen voor mezelf in zulke situatie! Ik laat me immers nog al eens onder de tafel babbelen, ik ga af als een gieter, ik laat me doen, ik betaal nog voor ik het goed in handen heb .. Hij bleef geduldig. Weet je wat je doet? Je moet je sterkste wapen uit de kast halen. Schrijf die man een brief! Aan een ouderwetse brief had ik nog niet gedacht maar hij had een punt en ik kroop dus in de pen. Het vloeide er als een lopend vuurtje uit. Mijn zoon zag me bezig en las mee over mijn schouder. Zijn vriendin, die wat van bin normen kent, gaf tenslotte nog wat lay-out aanwijzingen want het was eeuwen geleden dat ik nog zon officiële brief had geschreven. Ze waren geamuseerd fier op me. En het voelde juist aan, want ik had mijn oprecht ei zeer beleefd op papier gelegd. Om, zoals mijn kameraad zei, niet onnodig met die negatieve gevoelens te blijven zitten, schreef ik gewoon wat er gebeurd was, wat me hinderde en wat ik wenste. De brief ging nog dezelfde avond met prior in de bus. Ik vond dat ik gedaan had wat ik moest doen. Ik sliep vrij rustig de volgende nachten. .
Die vrijdagmorgen wou ik strijken. Maar oeps, mijn strijkijzer stond in een plas water. Toen ik het optilde druppelde langs alle kanten vocht uit de aansluiting met de elektrische draad, uit de stoomgaatjes, uit het handvat neen, dit was een perte totale. Niets aan te doen en zelfs levensgevaarlijk om de stekker in te steken. Dus na mijn werk vloog ik weer naar de elektro zaak. In dit geval een andere dan die van mijn wasmachine het vertrouwen was immers een beetje zoek. In een snelvaart vond ik wat ik zocht. Bij mijn thuiskomst meldde mijn zoon dat ze gebeld hadden voor de wasmachine en om 17.30 u zouden terugbellen. Hij kon ze immers niet helpen met een afspraak. Aha er kwam vooruitgang in de zaak. Inderdaad klokslag het afgesproken uur rinkelde de telefoon. De volgende dag, zaterdag, zouden ze leveren, tussen 12 u en 14 u. Prima, dan kon ik in de voormiddag nog werken en boodschappen doen en kon mijn afspraak voor de verhuis van mijn bureau in de namiddag ook nog doorgaan. Daarna zou ik weer gewoon thuis kunnen wassen én strijken. So far so good. . Wordt vervolgd.
wasmachines en strijkijzers, ... wolfijzers en schietgeweren (1)
En toen was er het moment dat de realiteit me op een cake-walk zette. Het begon plots maar duidelijk. Mijn wasmachine gaf geen krimp meer. Zomaar van de ene was op de andere .... pfff....gedaan. Een vrouw zonder wasmachine is als een man zonder hamer dus haastte ik me naar de winkel en op tien minuten had ik een nieuwe machine besteld en een voorschot betaald. Het zou maar een week duren voor het nieuwe, dubbel zo dure machine dan de AEG die ik had, aan huis zou worden geleverd. Het kon op een zaterdag dus dat viel mee en het zou me geen werkverlet opleveren. Ik ging bij mijn moeder wassen... maar bij mijn eerste wasbeurt liep haar keuken onder water! "Ach ja, zei mijn moeder, dat was ik vergeten te zeggen maar de caoutchouc is stuk, ik moet de dienst na verkoop nog bellen". Ik dus aan het dweilen en redden wat er te redden viel. De was kon toch nog gezwierd en gedroogd worden. Het weekend ging voorbij, woensdag naderde, geen telefoon, de tweede zaterdag ging voorbij, geen beweging.... Ondertussen was de caoutchouc bij mijn moeder vervangen en kon ik gelukkig weer, nu zonder overstroming, bij haar wassen. Het werd woensdag weer een week verder. Ik werd nu toch wel ongeduldig omdat ik nog steeds niets van de firma gehoord had. Dus bel ik om te vragen hoe het met de levering zat en of ik al iets mocht verwachten en of er een regeling te treffen viel.... De man aan de telefoon deed moeilijk, kon mij niets beloven en was niet bereid met mij tot een afspraak te komen, vond mij te dom om hun systeem van georoute te begrijpen... Dit laatste was er voor mij wat te veel aan... en ongewild, zonder afspraak, zonder perspectief werd ik de 'vervelende klant' van het jaar. ...... wordt vervolgd
Ze vallen weer aan, 'vier russen' in de rug. Eerst vellen ze mijn zoon, dan wagen ze zich aan mij. Maar ik ben gelukkig sterk en hevig verweer ik me. Stevig sla ik terug. Ik wil niet dat ze me klein krijgen. Tot nu toe is het gelukt. Ik blijf voorlopig nog op de been. Dan maar snel mijn bedje zoeken zodat ook morgen nog ok blijft....
Ja ook als jij niet hoort of wilt kijken zal ik jou gezien en als jij niet luistert zal ik een woord gezegd hebben en spreken tegen de muur ook als jij er niet bent zal ik er geweest zijn en gelachen en gehuild en bitter gewacht hebben ook zonder jou zeg ik neen
Zoals al eerder ondervonden en gezegd, heb ik iets met strijken op een zondagvoormiddag. Het is een ongelooflijk rustgevende bezigheid, die ongewild mijn creatieve hersenen opent en prikkelend werkt op nieuwe ideeën. Dit keer ging het over mijn volgende vorming, die ik mag geven aan leerkrachten. Leerkrachten zijn, dat is geweten, een moeilijk publiek voor vormers. Zij zijn het gewoon vooraan te staan en zelf anderen te vormen dus kijken ze kritisch naar de persoon die even hun rol inneemt. Als luisteraars gedragen ze zich vaak even ontoegankelijk, wispelturig en impulsief als hun eigen leerlingen. Als connaisseurs van observeren, evalueren en rapporteren zien ze elke didactische fout. Ze kennen de kneepjes van het vak en zijn dan ook zeer alert op je vaardigheden als lesgever. Leerkrachten iets diets maken vraagt dan ook supervaardigheden om hen te boeien en te begeesteren. Zo sterk gedreven moet je zijn dat ze vergeten dat zij leerling en jij leermeester bent op dat ogenblik. Ik was dus al strijkend over de t-shirts, hemden en broeken, aan het broeden op een goede aanloop, een motiverende rode draad doorheen mijn verhaal van straks. Daar kwam ik op de polemiek van kiezen tussen einddoelen en ontwikkelingsdoelen. Op de vraag: "Waar kijk je naar als je iets wil weten over de kinderen" en "Wat zal je drijven om hen zorg te bieden?". Wil je weten wie ze zijn en wat ze kunnen of wil je achterhalen wat ze nodig hebben en wat je voor hen kan betekenen? Tijdens het strijken wil ik steeds beter doen, alweer een steen verleggen en beschouw ik vrijelijk het leven zoals het zich aan mij voordoet. Laat me niet zoals ik ben schoot door mijn hoofd en het gold de kinderen, de leerkrachten en mezelf. Floreanne
Het voorbije jaar... maar nog eens speciaal deze week en de laatste dagen vragen alweer een persoonlijke aanpassing, een flexibele ommezwaai in mijn automatismen. Op het werk zijn we verhuisd en ik heb - vandaag nog wel en hij is cool, flashy, geluidloos, soepel, blits - een nieuwe auto gekocht. Afscheid nemen van oude vertrouwde dingen en afstand doen van gewoonten, van emoties en dingen die goed voor me geweest zijn. Het lijkt een rode draad te zijn in het voorbije jaar. Ik heb het er niet gemakkelijk mee. Is dat omdat ik ouder word of omdat ik me te zeer hecht. 'k Zal er nog maar eens over nadenken terwijl ik dat allemaal voel wringen in mijn lijf en gevoelens. Alles wordt nieuw terwijl ik hunker naar stabiele veiligheid en rust. Nog even?
De morgen is er al veel te snel wil ik tijd sprokkelen maar vordert de nacht dan kan ik niet slapen noch wil ik wakker worden zo denk ik aan jou verdoofd in een richting ga ik vooruit jouw kant op in een gevoelsreis zonder begin alleen een gevreesd einde en doemt uit het duister jouw beeld dan zwijg ik beschroomd haal geen realisme binnen ik spaar me ervan en blijf dromen
In de les, vandaag was het André Breton die ons bezig hield, was ik plots de chinese vrijwilliger die gevraagd werd zijn mening te zeggen over de laatste zin van het boek 'Nadja'. Ik moest er over nadenken en mijn denken ging blijkbaar niet zo rap als de gedachtengang van de meester, die in uitbreiding vroeg wat ik van het boek vond. Dat was een beetje teveel ineens voor dit brein op jaren. Terwijl me de principes van het surrealisme nog maar net duidelijk werden, moest ik al een verstandige repliek ten beste geven en had ik de eer van het laatste woord van de dag te krijgen, als afsluiter van de boeiende les. Zucht... Ik stond met mijn mond vol tanden (en dat gebeurt me niet gauw) omdat ik iets anders wilde vertellen. Er hing immers meer in de lucht, de spanning tussen vrouwen en mannen, die hetzelfde boek lazen maar op totaal andere golflengtes zaten en vooral de 'amour fou' anders aanvoelden. Teveel gevoelens gingen daarover door mij heen. De verwevenheid van vooroordelen, vage platitudes enerzijds en doordacht bezig zijn met de geschiedenis van een man, een tijd, een kunstrichting. Ik broedde op de schrijver en zijn lezers, met een boog over de jaren heen, de psychologie van beide... . Wat dreef mijn meester om dit boek te kiezen voor ons? Wat maakt dat de helft van de klas zich niet echt geroepen voelde? En hoe komt het dat ik hier veel meer wilde over zeggen? Wat is bijvoorbeeld een verstandig antwoord op de complexe waanzin van het leven? Is schoonheid altijd iets krampachtigs of is schoonheid net in het spontane, het authentieke, het simpele te vinden... dat antwoord ben ik ze nog schuldig. Floreanne
Het is mijn avond, dinsdag. De avond dat ik steeds, een beetje gespannen, haar bezoek. Even kijken of alles in orde is. Ik ga om brieven te lezen, ook al zijn ze al eens gelezen. Om de post te sorteren, ook al herleest ze niet, om alles in de mappen te doen. Dan kom ik zien hoe het is. Alles is nog. Traag is ze recht gekomen. Het ruikt weer een beetje muf. Er brandt maar één licht. Ze ziet ook zonder. Ben je al buiten geweest vandaag? vraag ik beschroomd. Ze is al buiten geweest. Ik zet het vuile bord en het glas in de keuken. De keuken is nog vrij proper. Ik hoef niets op te ruimen of dicht te doen. Je moet niets opruimen zegt ze, Ik doe het morgen wel. Zet je even bij mij. Kom zet je even hier. Vertel me eens wat. Ik lees het eerbetoon van mijn neef, dat hij voorlas bij het overlijden van mijn oom. Ze luistert gespannen. Het is mooi gezegd he? Ja, het is typerend. Zo was hij echt wel, zoals hij daar schrijft. Voor mij is hij ook altijd goed geweest, als we vroeger onverwacht op bezoek kwamen. Hij kon snel lekkere dingen op tafel krijgen, zelfs voor een groep zoals ons gezin met zeven kinderen. Toen ik in moeilijkheden zat heeft hij me altijd geholpen. Je moest van hem houden, hoe speciaal hij ook was. Ze tuurt zonder blik in de verte van het vervlogen verleden. Ik wacht. Ik zou willen dat ik kon bidden zoals vroeger, zegt ze, maar tegenwoordig helpt het bidden niet meer, misschien moet ik niets meer voor ons vragen, ik zal bidden voor God zelf. Haar schouders zakken ontspannen wat dichter naar zich toe. Ze staat stilletjes op en wandelt naar de zetel. Ik denk dat ik goed ga slapen. Ik zeg niets meer en wens haar een goede nacht. Toen ik aankwam liet niets het vermoeden, maar als ik ga en mijn moeder verlaat, is de wereld wit.
Liefde verdraagt geen theaterpodium en geen camera. Dat was mijn ervaring vanmorgen.
Wat echt leeft tussen een man en een vrouw heeft niets te doen met gekunstelde chique woorden of een gedwongen kus ook al staan ze symbool voor positieve gevoelens. Liefde is niet te vangen in bemiddelende gesprekken en communicatieregels, noch in het recept voor een goede dosering tussen assertiviteit en zelfzorg. Wie zoekt naar een mens vraagt geen juiste logica of goede afspraken voor het verdelen van het geld. Liefhebben is geen werkwoord of contractopmaak. Liefde is lankmoedigheid, samen zijn, rustig, zonder dat het echt moet. Het is zoeken naar hoe we het elkaar vandaag niet moeilijk zullen maken, het is samen lachend knutselen aan wat de komende uren tot een aangename dag kan maken. Het is met twee gezellig een spelletje spelen waarbij er geen verliezers zijn.
Ik lees in de poll van seniorennet, op de vraag: Wat voor soort boeken leest u het liefst?, dat mensen graag verhalen lezen. Het hoogste scoort waar gebeurde verhalen (15%) dan trillers (13%) en romans (13%) en dan geschiedenis (9%), wat tenslotte ook verhalen zijn. Is het verhaal inderdaad niet de manier waarop het leven aan ons verschijnt? Het valt dan echter op dat het meestal gaat om boosaardige verhalen. De trillers, de misdaadroman, de geschiedenis (ook niet zo proper) zijn spijtig genoeg populairder dan reisverhalen, welzijn en humor Wel er zijn dagen dat ik erg veel moeite heb met die negatieve en agressieve boventoon in het leven, die kwaadheid die overal verschijnt in de wereld. Dan wil ik graag heel stil en alleen zijn. Even niets of niemand horen of zien, zeker geen tv kijken, waar het als een lawine over je heen gegoten wordt. Ik verlies in die momenten mijn geloof in de kracht van het goede. Heel even, maar heel sterk, kan niets me dan nog dragen. De liefde en haar helend effect is volledig zoek geraakt
En toch, morgen zullen we zingen over het huwelijk, de beloften tussen man en vrouw, over woorden van trouw in de televisiemis Het is een poging om minzaamheid in het licht te brengen en liefde op te halen. Misschien dat morgen toch even de genadezon schijnt. Even maar, een waar gebeurd verhaal, maar het zal de bestsellerslijst niet halen.
Zo zout is de zee dat de tranen van de wereld me mee voeren in golven gedragen weg van hier onblusbaar blijft mijn hart gestrand bij jou het vult zich met heimwee naar het andere water diep in de buik van de bekende stad de stormen van liefde zijn gebroken koppen de weemoed die ze aanvoeren verloren tijd Floreanne
En toen was er het moment dat de realiteit me op een cake-walk zette. Het begon plots maar duidelijk. Mijn wasmachine gaf geen krimp meer. Zomaar van de ene was op de andere .... pfff....gedaan. Een vrouw zonder wasmachine is als een man zonder hamer dus haastte ik me naar de winkel en op tien minuten had ik een nieuwe machine besteld en een voorschot betaald. Het zou maar een week duren voor het nieuwe, dubbel zo dure machine dan de AEG die ik had, aan huis zou worden geleverd. Het kon op een zaterdag dus dat viel mee en het zou me geen werkverlet opleveren. Ik ging bij mijn moeder wassen... maar bij mijn eerste wasbeurt liep haar keuken onder water! "Ach ja, zei mijn moeder, dat was ik vergeten te zeggen maar de caoutchouc is stuk, ik moet de dienst na verkoop nog bellen". Ik dus aan het dweilen en redden wat er te redden viel. De was kon toch nog gezwierd en gedroogd worden. Het weekend ging voorbij, woensdag naderde, geen telefoon, de tweede zaterdag ging voorbij, geen beweging.... Ondertussen was de caoutchouc bij mijn moeder vervangen en kon ik gelukkig weer, nu zonder overstroming, bij haar wassen. Het werd woensdag weer een week verder. Ik werd nu toch wel ongeduldig omdat ik nog steeds niets van de firma gehoord had. Dus bel ik om te vragen hoe het met de levering zat en of ik al iets mocht verwachten en of er een regeling te treffen viel.... De man aan de telefoon deed moeilijk, kon mij niets beloven en was niet bereid met mij tot een afspraak te komen, vond mij te dom om hun systeem van georoute te begrijpen... Dit laatste was er voor mij wat te veel aan... en ongewild, zonder afspraak, zonder perspectief werd ik de 'vervelende klant' van het jaar. ...... wordt vervolgd
Ze vallen weer aan, 'vier russen' in de rug. Eerst vellen ze mijn zoon, dan wagen ze zich aan mij. Maar ik ben gelukkig sterk en hevig verweer ik me. Stevig sla ik terug. Ik wil niet dat ze me klein krijgen. Tot nu toe is het gelukt. Ik blijf voorlopig nog op de been. Dan maar snel mijn bedje zoeken zodat ook morgen nog ok blijft....
Ja 
De morgen 
