Geraardsbergen, waar ik 30 jaar onderwijzer was, heeft een interessante blog Klik op de foto voor méér.
Hieronder volgen enkele foto's van tekeningen die ik gemaakt heb. Ze zijn uitgevoerd in wasco, potlood, houtskool, oostindische inkt of kogelpen. Vraagje: wie herkent bepaalde portretten?
Gary Brooker (Procol Harum)
Robert Vaughn (Man from U.N.C.L.E. )
zelfportret uit 1966
Richard Wright (Pink Floyd)
Walt Disney
Sammy Davis Junior
Adam Cartwright (Bonanza)
Rik Van Looy
Gerry Marsden (Gerry and the Pacemakers)
Rudi Carrell & Guy Mortier
Adam Cartwright (Bonanza)
Leonard Cohen
Marleen De Smet heeft een blog die 'fotogedichten' heet. Een aanrader! Klik gewoon op de foto om een kijkje te nemen.
Frankies (eigen)zinnige poëzie aangevuld met eigen citaten
Frankies stof tot nadenken en meevoelen Denken en emotie sluiten elkaar niet uit, maar vullen elkaar aan
18-01-2010
(weer eens een) rouwgedicht 2.00
Ik vernam eergisteren dat een oud klasgenoot in april overleed. Niemand van mijn vrienden werd op de hoogte gebracht. We wilden hem uitnodigen voor ons jaarlijks etentje...
Afscheid van René
Drieëntwintig maand geleden zaten we samen aan de tafel met onze vrienden van weleer.
Die avond hebben we gegeten en gepraat over de oude tijd die we niet willen vergeten.
Aarzelend heb je mij gesproken heel even, je verhaal was kort en het ging gewoon voorbij.
Vriend, dit was de laatste keer Mij terugzien doe je niet meer Ik ben versleten, het is gedaan!
Jij alleen had toen goed begrepen dat dit ons laatste gesprek zou zijn al leek de avond nog zo lang
We namen afscheid zoals anders omdat woorden meestal woorden zijn die niets onthullen van je pijn.
Drieëntwintig uur geleden nam ik de telefoon om je te vragen of je wilde komen zoals weleer.
Je kon me zelf geen antwoord geven en je schoonzus sprak me aan omdat jij er niet meer bent.
Zet de klok maar stil, doof de laatste kaars. Trek de stekker uit van elk elektrisch apparaat, leg je zachte vingers op mijn lippen, trek de dekens over ons heen. Ik hoor je adem deinen onder mijn tranen die drogen in de warmte van je ogen.
Het is voortaan de tijd om samen te zijn. Als ik de gordijnen sluit, dan is er echt niets anders meer.
Dat minuutje meer elke dag in januari, dat minuutje langer dat ik de zon zie,
dat minuutje langer elke dag deze maand, dat minuutje meer, weer minder banger. Dat minuutje erbij, eeuwig zoek gewaand, dat minuutje weer, daarvan genieten wij.
Dat minuutje meer elke dag in januari, is een beetje langer dat ik jou in de zon zie.
Wachten tot het ijs smelt, het ijs van onverschilligheid, van afwachten wat de anderen ondernemen, de stalactieten bespieden die langzaam druppelen tot een plas van zorgeloosheid, en ontwijken, om zelf de eigen voeten droog te houden.
Wachten tot de plas verdampt, de plas van blind genoegen. Dat kan schokken als de keien zichtbaar bloot en droog komen te liggen.
Ik veeg voldaan de kriebel van mijn wang, nadat je haren zachtjes mijn hals beroerden. De geur van je huid maakt me minder bang, sinds die ijle angsten mij vervoerden.
De warmte van je adem brengt me rust na het jagen van de taken, al die lange uren, Het is zo zalig telkens jij me zachtjes kust en ik bid dat dit eeuwig mag blijven duren.
Mijn vingers harken zachtjes door het goud, dat je wijze trekken tederzoet omkadert. Een weinig zilver fluistert: je wordt oud, geniet van elk verhaal dat je doorbladert
Er was een tijd dat ik er niet was. Toen kwam de dag dat ik werd verwacht, en nog niet droomde van de geur van gras of helemaal zelfstandig iets had bedacht.
Die ene plek was de eerste voor mij: een doorgang naar het huis dat thuis werd. Door mijn naam werd ik eerste in rij, met aandacht en liefde extra alert.
Er was een gezin, waarin ik bloeide en ooit was ik daar zelfs meer voor hen dan een kind dat groeide en stoeide, zoals mijn kleinkind dat ik nu ken.
Het jaar is zo kort geworden als je de kinderen hoort schreien, nu, zoals voorheen.
Onnozel, we dachten ooit dwaas, maar neen: onschuldig aan de ijdelheid en de meedogenloze strijd van zielen zonder geweten die om zichzelf te verheffen ten koste van iedereen alles wat ze op hun weg ontmoeten vertrappelen en misprijzen tot de laatste dag van het al zo korte jaar.
(Op onze schouw staat de foto van Susannah, een ongetrouwde moeder van 2 peutertjes in Zuid-Amerika, die wij steunen in haar moeilijke levenssituatie )
Ik hou niet van kiezen in december, kiezen aan wie we tonen dat we ze niet vergeten, en wie we niets tonen maar even goed aan denken. Kiezen, vandaag of morgen, later of gewoon vergeten omdat anderen dat ook doen. Kiezen tussen schrijven en telefoneren, mailen of op wensen wachten en dan antwoorden zodra die binnen zijn Kiezen welk cadeautje tegen welke prijs en heeft die dat dan wel? En doet het wel plezier of doet die dan alsof? Alsof het echt het einde is om mijn eigen genot van het geven niet te bederven...
Kiezen waaruit we gaan kiezen om de jaren te ruilen, zolang als er eentje bij kan. Maar dat kies ik niet. Kiese situatie.
Als de duinen gletsjers worden en de branding rillend sterft waar de schelpen kwijnen na vroeger leven, dan spoelen schotsen over de kaaien van de badstad.
Als de meeuwen zelfs vergeten dat de wind ook luwen kan, zodat het schuim spat en niet keren wil, dan jaagt de hagel en verbroedert met het stuifzand.
Als de zwaarste schepen rillen en de lichtste slapen gaan, tot de storm capituleert en iglo's tovert waar hazen schuilden onder het helmgras van de helling, kan de hemel ons misschien vergeven dat we eigen warmte kozen, het beloofde land trots negeerden, wel goed beseffend dat continenten duren tot de ochtend.
Gewezen hoogvlieger na een vakantie aan het strand van een tropisch paradijs, wereldreiziger geworden, strevend naar de zon. Reizend met de wolken, slachtoffer van je hoogmoed, gevallen want te zwaar bevonden, uiteengespat op de ruit van mijn wagen, banneling van de rubberen dienaar, veroordeeld naar de diepste krochten van de druipende stad, één geworden met lotgenoten solidair in de aftocht naar een onzekere zee.
Als ik zou weten dat ik nu zie wat ik straks ga zoeken, als ik ga volgen wat ik nu onachtzaam overschouw, dan zou ik nu beseffen dat ik dan ook op tijd zou zijn voor de geboorte van het kind.
Als ik zou kijken naar de weidse sterrenhemel met de ogen van een dienaar, en niet zoals nu, met de zelfgenoegzame blik van een koning die men ooit ook wijs zal noemen.
Dan zou ik weten dat allen die weten en denken te weten, gewoon geen geweten bezitten.
Maar ik geniet van de geladen rust die de euforie voorafgaat van een wereld door de hemel omhelsd
Ik ben Roland Bourgoignie, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Frankie ( eurocent op forum).
Ik ben een man en woon in Everbeek (Oost-Vlaanderen) (nog steeds België) en mijn beroep is toeterniemeertoe.
Ik ben geboren op 06/01/1948 en ben nu dus 76 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Schrijven en alles wat ik daarbij nodig vind...
Bob Dylan als inspiratie, (niet)publiceren mijn frustratie, mijn gezin is mijn gratie, eerste dorpsdichter Galmaarden (2007) worden was een prestatie, dat u komt lezen is een sensatie!
Ik ben Roland Bourgoignie, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Frankie ( eurocent op forum).
