Onlangs vierde Frankie feest, in mineur. Tien jaar ouder, tien jaar creatief proberen te zijn, en vechten voor meer denken, voelen met een hart en met gezond verstand.

Dit poëzieblog bestaat nu tien jaar.

Begonnen als een verzameling van gedichten die ik gedurende 40 jaar laten rijpen had in mijn geest, nu een weergave van wat het kon geworden zijn,indien mijn prioriteiten (gezin en werk) niet al mijn tijd hadden opgeëist.




Meer dan 1100 gedichten, over mensen en over de vragen van hun korte leven: over vreugde, verdriet, feest, rouw, angst, geloof en wanhoop, zoals ik het zelf ervaar, maar vooral zoals ik het verwoord in een spontane stortbui van woorden, gedachten, gevoelens en tegelijk liefde voor de vormgeving.

Dank aan al mijn lezers, de oude getrouwe én de jonge nieuwe!

07-10-2018 om 00:00 geschreven door Frankie

Labyrintgewijs

Van tafel naar kast, van stoel naar tribune,

even omlaag naar een vermolmde keldervloer

of omhoog naar een beschimmeld gladde zoldering,

elk jaar een gewaagde sprong, dagelijks eveneens,

niet wetend bij voorbaat hoe lang het springen duurt,

bij elke ademstoot

bij elke ademnood,

verward nog niet, argwanend daarentegen, bezorgd bovenal

genietend, vol vrees voor wat komen kan,telkens opgelucht

wanneer het evenwicht hersteld wordt na de sprong, de stap,

soms heel omzichtig, de weg naar succes vermijdend

en opteren voor leven

streven zonder beven

zodra de klokken luiden, de rookpluim stottert en sterft,

blijkt dat het springen niet opgehouden heeft, nooit,

alleen springt er eentje niet meer mee, nergens heen,

ofschoon Golgotha een optie is, na de Kalvarieberg.

6/10/2018

06-10-2018 om 00:00 geschreven door Frankie

Goodbye vaarwel

De schreeuw is niet alleen een schilderij,

het is getransformeerde pijn uit de krochten van het hart.

Gejuich lijkt lafweg op bedriegerij

gelijk een leeggeroofde  goudmijn die verbeelding tart.

Verdriet brengt geluk in balans

alhoewel rechtvaardigheid al te zeer afwezig lijkt te zijn

als het herkend wordt als een kans

om uit de onverschilligheid te vluchten naar nieuwe pijn.

Het leven is geen verstopte trechter,

geen duister labyrint, geen applausmurw tv-programma,

een trap naar Eden lijkt veel echter,

en wie je bemint, is thuis in een ongebreideld gamma.

Niemand kan je uit je krochten redden

als je weigert het bos te zien en niet wenst te bewegen.

Lege kamers, stoelen en bedden

zijn gewoon een onewayscreen, een uitzicht zonder zegen.








30/7/2018

30-07-2018 om 00:00 geschreven door Frankie