Yolanda

Ik heb je niet verzonnen.
Ik heb je niet gemaakt.
Maar je hebt gewonnen,
me hemeldiep geraakt.

Ik kan je niets meer geven:
alles hoort je reeds toe.
Wat je nodig hebt in 't leven
is wat ik voor je doe.
Je zult me overleven,
dat weten maakt me moe.

Ik heb geen andere zonnen
dan de zon in je lach,
dus heb ik ook gewonnen
vanaf onz' eerste dag.



5/11/2009

05-11-2009 om 00:00 geschreven door Frankie

Meer mama 

Moeders van gezonde peuters,
van guitige en gewezen kleuters,

van vrolijke rebelse adolescenten,
gekke meiden en vreemde venten.

Moeders van baby's nog in droom,
of erger: met een Down-syndroom,

van politici, stakers en terroristen,
gokverslaafden die verkwisten.

Moeders van sportlui die trainen,
van hongerlijdenden die wenen,

zeevaarders, vissers en piraten,
priesters, nonnen en prelaten.

Moeders van zangers en acteurs,
beleggers, bankiers en profiteurs,

van homo's, zwervers en prostituees,
daklozen, dieven, poetsers van wc's.

Moeders van andere moeders,
stervenden en varkenshoeders,

technici, dokters, gewone vaders,
bedelaars, junkies en hoge kaders.

Moeders van gynaecologen ,
souteneurs en pedagogen,

van chauffeurs en speleologen,
wandelaars en demagogen.

Moeders van clowns en ingenieurs,
van presentatrices en auteurs,

bloemisten, metselaars en obers,
van dichters, schilders, wijnverkopers.

Moeders van de oorlog en de vrede,
van de angst en wanhoop heden,

van hoop, troost en zon in 't hart,
van meer dan vreugde na de smart.

11/5/2009

11-05-2009 om 00:00 geschreven door Frankie

   Geen broer.

en daar staat hij dan, groot en stoer!



De telefoon gaat, mama is blij,
ik zie: jij bent het aan de lijn !
Maar dan kijkt ze droevig naar mij
en kust me, want verdriet doet pijn.

.


De werkelijkheid was nog tragischer.Toen ik naar huis belde ,  kon ik mijn vrouw eigenlijk niet bereiken. Een buurvrouw heeft haar dan huilend het slechte nieuws gemeld. (dit gedicht volgt eigenlijk op dat van gisteren, waarin ik vertel dat het beloofde zoontje niet mee mag naar België)




8/5/2009

08-05-2009 om 00:00 geschreven door Frankie

Ellas bailan solas

                                                   ( = Ze dansen alleen )　

Op die kamer in Hotel Monte Carlo,

bleef mijn koffer gesloten tot half elf,

ik luisterde naar Radio Santiago

en ontmoette er mijn weekste zelf.

Gekke moeders, daarover zong Sting.

Het lied galmde ijl door mijn hoofd.

Ik was een vader vol ontgoocheling

zonder de zoon die mij was beloofd.

Ik had hem veertien dagen lang bemind,

en bracht toen een gedwongen offer.

Op de tafel lag het ticket van mijn kind

er was plaats voor een tweede koffer.

Op de muur recht tegenover het hotel

bedelde Pinochet om voor 'SI' te kiezen.

Voor mij was het resultaat van geen tel:

ik wou terug wat ik kwam te verliezen.

　
　Pinochet is ondertussen gelukkig afgezet en overleden, Miguel kwam het jaar daarop in ons gezin, en heeft een schattig dochtertje.

(9/5/2021: en een zoontje die een Oscar verdient)

7/5/2009

07-05-2009 om 00:00 geschreven door Frankie

Spartelding van mijn hart

Je riep ons midden in de nacht,
onrechtstreeks, zo ben je,
om ons het geluk te geven.
Geen ooievaar die je bracht,
je was ontsnapt, ik ken je:
om iets anders te beleven.

Niets doe je zo maar, je bent
steeds bezig met proberen
doen en te weten komen.
En alles wat je nu verkent,
langs je spel dat je doet leren,
het kind van al mijn dromen!

Al kruip je hier nog rond,,
niets is veilig in je buurt.
Alles wat je grijpen kan
stop je in je kleine mond
of gooi je naar wie gluurt
naar die kleine superman.

01-12-2008 om 00:00 geschreven door Frankie

Ook oudstrijders en weerstanders van de tweede wereldoorlog worden terecht nog heden ten dage gehuldigd, en wij moeten hun offers nooit vergeten...




Trauma van mijn opa

Met de ‘brancard’ hadden we
vanonder het moordend vuur
ontelbare makkers gered
en krijsend hierheen gebracht.

Vele dagen zonder slaap
onder het zwaar geschut
hadden mij ondermijnd
en ten slotte neergeveld.

Mijn vriend, je was bij mij
toen ik gisteren ging liggen
in de bunker in de nacht,
en ik hoorde je adem.

Toen de zoveelste obusknal
me wekte uit mijn rust
tastte ik naast me naar je hand
en vond alleen maar bloed.

Een opengereten buik
van een onbekend soldaat,
die men had neergelegd
op de plaats waar jij sliep.

Mijn vriend had ik nog steeds.
Ik heb het goddank overleefd
en over de gruwel naverteld
in naam van de gesneuvelden.




(ware belevenis van mijn grootvader)

11-11-2008 om 00:00 geschreven door Frankie

Als de wind uit de juiste richting waait

en het vuur der liefde laait

kan je uit gaan zeilen

maanden lang, duizenden mijlen.

Dan kan j'over weidse zeeën glijden 

en zal je schip woeste golven snijden.

Maar zo alleen op de wilde baren

sta je zwak voor de vele gevaren.

Als dan een andere boot verschijnt

die op de zelfde golven deint

kan je samen de storm trotseren

steeds opnieuw, ontelbare keren.

De geur van de branding snuiven

en naar lieve vrienden wuiven

je steven wenden naar de zon

ver weg van staal  en beton.

Elke dag proeven van het zoete zout

dat er iemand is die van je houdt

met wie je samen een nieuw schip bestuurt

en naar geheime verten tuurt.

Iemand die met je huilt en lacht

en er zijn wil, dag en nacht,

op wie je licht van liefde schijnt;

een vuur, dat nimmer verdwijnt.

19-10-2008 om 00:00 geschreven door Frankie