Wat is er beter dan na een zware doorlekkere gastronomische

avond/nacht een hoopje frisse lucht te gaan scheppen

langs de dijk van Fuengirola in een stralende deugddoende zon?

Niet veel denk ik, en we doen dat dan maar.

En niet alleen langs de dijk, maar zelfs worden de eerste stappen

van het jaar gezet op het strand (hoewel een houten loopplank

altijd van pas komt tegen het zand tussen de tenen).

De foto’s die Greta gisteravond (vorig jaar) heeft genomen

tijdens de party komen beter toch niet voor publicatie in aanmerking.

Geen risico’s of inspanningen worden dit jaar geschuwd!

Een houten klimrek, zoals ik een halve eeuw geleden in de turnles

een paar maal per week mocht bestijgen, komt opnieuw in de actualiteit.

Mijn atletische vermogens zijn hier duidelijk zichtbaar.

Dergelijke krachtpatserijen maken een mens dorstig.

De boog, en het klimrek en mijn spieren kunnen niet altijd

gespannen staan. Gezien de nog in overvloed aanwezig zijnde

alcohol in het staalharde atletenlijf is een sterke koffie hier

goed op zijn plaats, heerlijk in de warme zon.

Zelfs Greta neemt nu haar toevlucht tot een romige “café con leche”,

die er even vlotjes in vloeit als het digestief van gisterenavond

Een eindje verder op de Paseo staat het monument voor de Peseta.

Tien jaar geleden al werd dit hier opgericht, op het moment

dat de Peseta vervangen werd door de Euro. Tien jaar al!

Een king size Peseta is hier vereeuwigd, en kan je hem

(niet) zien aan de rechterrand van het metalen kunstwerk.

Omdat de Spaanse Economie volledig op haar gat zit,

beginnen er stemmen op te gaan om de Peseta

terug in te voeren, en te devalueren t.o.v. de Euro.

Misschien is volgend jaar dit monument dus verdwenen,

of is de dikke Pesetaschijf  vervangen door een Euromunt…

De volgende foto lijkt op een lange uitgestoken tong van iemand

die gisterennacht teveel witte wijn gedronken heeft.

Het is eigenlijk toch wel een tong, maar het is een landtong.

Hier zie je dan een groter en duidelijker beeld.

Aan de Belgische kust hebben we dit niet.

Het is een rio (rivier), die in de bergen wordt afgeknepen door

een stuwdam, en zijn schamele restantje tot aan de zee brengt.

Deze rio vormt de scheiding tussen Fuengirola en Los Boliches,

het volgende kustdorp.

In Fuengirola zijn er verschillende grote zandstranden.

Hier staan we aan Playa de las Gaviotas (meeuwenstrand),

dat zoals op het infobord vermeld 1100 m lang is en gemiddeld 60 m breed.

Een ander strand, Playa Ronda, geeft de kandidaat zeezwemmers

(er zijn er op dit moment!) een indicatie over de mogelijkheden.

Lees zelf maar: “goedezee, gevaarlijke zee, verboden zee”.

Wie hier verdrinkt, mag achteraf niet komen klagen!

Op een pleintje vlak naast het strand staan een palmboom,

twee appelsienenbomen en een kerstboom-met-ballen

broederlijk naast elkaar.

De zeelucht doet ons honger krijgen, dus is het moment

aangebroken om een nieuwe bar uit te testen (maar vooral ook

omdat ik een dringend signaal krijg dat de laatste brandy

van vorig jaar zijn weg terug wil vinden naar de natuur).

We vleien ons neer aan een Engels uitziende bar met een

Spaanse naam die ik niet meer weet. Dit is wel een gevaarlijk initiatief.

 Altijd ben ik beducht voor Engelse kost. Als je de Engelsen bekijkt

weet je wat ik bedoel: het komt door hun eten.

Bij de bars zijn er gelukkig altijd uitzonderingen, en dit is er een van.

Greta geniet van een aardappel in de schil, zo groot als

een voetbal, gevuld met bonen, ajuin en kaas.  

Mijne (aardappel) is zo mogelijk nog groter en is gevuld met kip,

tomaat en andere goodies, en ziet er uit als een actieve vulkaan.

Als late lunch kan dit wel tellen.

Meer moet dat voor ons niet zijn. Buen approveche!