We hebben een beetje goed en droog weer afgewacht, en woensdag 17 juni

is de tijd rijp: samen met Yvette en Erik nemen we de kusttram in Duinbergen

tot in Sint-Idesbald.

Helemaal toevallig waren ze op de hoogte geraakt van het bestaan van

het kunstproject Getij-Dingen.

Uiteraard is er dit jaar langs de kust het driejaarlijkse kunstfestijn Beaufort.

Dit komt er bovenop, opgezet met medewerking van de gemeente Koksijde.

Op het strand van Koksijde en Oostduinkerke staan een 15-tal houten palen

 (getijdepalen, waar men in de vorige eeuwen de hoogte van het zeewater

mee kon meten). Bij laag water staan ze bijna volledig droog maar bij hoog water

worden ze overspoeld door de golven.
Op elke paal wordt er een kunstwerk aangebracht dat gedurende een vol jaar ( 2009 )

blootgesteld wordt aan de destructieve kracht van de natuurelementen

en een langzame metamorfose ondergaat door aangroei van algen, zeepokken,

schelpjes en andere zeemonsters. Wil je hierover meer weten, dan kan je

bijvoorbeeld een kijkje nemen op www.getij-dingen.be.

Na de aankomst en na een plaatselijk bier, dat ons de nodige kracht geeft,

zetten we er (een beetje) vaart achter.

Het eerste opvallende fenomeen dat we tegenkomen op het stukje

vanaf de dijk naar de zee zijn enkele wormstekers, die dikke

groezelige wormen uit het diepe zand halen als aas.

Vissers blijkbaar, met grote plannen.

Een ander soort visser is ook bezig zich te voorzien van een maritiem

avondmaal en  is eveneens in goeden doen.

Een sleepnet verwacht vis in de fuik.

De vangst is niet denderend, maar alle begin is moeilijk.

Zelfs voor dit beetje zeevoedsel zijn er voldoende kandidaat mee-eters te vinden.

Alle neuzen staan in dezelfde richting.

Eindelijk bereiken we popelend het eerste kunstobject.

Rond deze getijdepaal zijn vissen, of beter gezegd visgraten gewikkeld.

Ik citeer de ontwerpster: “Als we de oceanen schoon willen houden,

zullen we de vissen stemrecht moeten geven”.

Een dikke laag pokken bedekt al het kunstwerk, dat hier staat sinds januari,

en tot tweemaal toe per dag volledig kopje onder gaat.

Een van de viskoppen krijgt het warm in dit zonnetje, en heeft al zijn petje opgezet.

Het is nu volledig eb, en op sommige plaatsen is het brede strand volledig vlak,

op andere plaatsen zit het vol harde bobbels, met zand dat hardnekkig

aan de voeten en de schoenen kleeft.

Opvallende boeien kleuren de monotone strandvlakte.

Helemaal anders dan in Spanje.

Waarlijk een boeiend landschap!

Sommige werken zijn na een half jaar zo erg toegetakeld, dat het niet meer

de moeite loont ze te fotograferen.

Deze zeker wel, hij heet “Zonnegolven”, en is een ode aan vergane vissers.

Ik begin hier zelf bijna te vergaan in het zuigende zand, terwijl een supporter

vanuit de hoogte minachtend toekijkt.

Het strand is op sommige plaatsen enorm breed. Waar is de zee gebleven?

Erik probeert ze terug te vinden met behulp van zijn kompas.

Een volgend werk heet Belle-Mer. Yvette en Greta vinden het zeer geslaagd.

De volledige wandelafstand voor de 15 palen is ongeveer 8.5 km.

Sommige kunstkenners leggen het artistieke circuit af te paard.

Zeer interessant, maar je kunt het beest niet meenemen op de tram.

Een fiets mag.

Een volgend (prachtig) werk is: “De Drenkelinge”.

Een boegbeeld.

Hier kan je goed merken welke sterke greep de Getijden hebben op de Dingen.

Onderaan volledig ingepalmd door zee-elementen, maar hoe hoger

hoe minder tijd de elementen krijgen om hun eigen artistiek werk te doen.

Helemaal bovenaan is de aantasting minimaal.

Hier is nog een topstuk: de Zeezandloper.

Jammer genoeg is de bovenste glashelft van de zandloper gebroken.

Wanneer de vlotter die onder de zandloper zit, stijgt met het zeewater

(zoals in een WC), draait hij de zandloper, die dan begint te werken.

De ontwerpster wil hiermee de wisselwerking voorstellen tussen

de steeds terugkerende getijden en de Tijd die oneindig verder gaat.

Dit is het “Zeepaleis”. Dit wordt elke dag mooier, vooral door

de schakeringen van oranje roestsporen op de betonijzers.

De kracht van de zee samen beleven heet dit stuk, helemaal aan de rechterkant.

Dat is ook de uitdrukking, waar Ernest Hemingway zich aan optrok.

Nu ik aan Hemingway denk merk ik dat het resterende deel van deze foto

een even sterk kunstwerk vormt, namelijk “The Old Man and the Sea”.

Prachtige groepage!

Bekijk deze paardjes, hoe klein ze zijn, en hoe ze plots uit de zee opduiken!

Inderdaad, het seizoen van de zeepaardjes komt er aan.

Dit zijn geletterkapte strandkeien, zwevend rond een paal, als baken van de zee.

Jammer dat de drang van de zee de teksten onleesbaar hebben gemaakt.

Hier hingen verschillende beelden, onder het motto “Hersenspoeling”.

Beelden van hoofden, waaruit de hersenen verdwenen en weggespoeld zijn.

Jammer dat er maar één hoofd overblijft. Natuur of vandalisme?

Of een kunstroof?

Dit materiaal is het meest softe, en toch nog volledig intact.

De auteur zegt hierover: “In de tempelbox hang je een belletje of een lint, en doe je

een wens die door het getij wordt meegevoerd en wel ergens gehoor vindt.”

Op deze getijdepaal staan de vier winden pal.

Borias, de noordenwind.

Notus, de zuidenwind.

Zephyrus, de westenwind.

Eurus, de oostenwind.

Er is er nog eentje: Aeolus, de oppergod van de windgoden, aan de linkerkant.

En nu tijd voor een schuimende … van 33cl, onaangetast door de zee,

maar weldra door onze maagsappen!.

En de kusttram is nooit ver weg.

Als je een mooi dagje echte vakantie wil: Getij-Dingen blijft tot einde van het jaar!

Hoe eraan beginnen? Zie www.getij-dingen.be