Het huis staat nu te koop in  al zijn fierheid

Als een vreemde gast in zijn  eigen tuin

Het fluorescerende bord van de lotsbestemming

Het  schreeuwt een wonde in onze ziel

De bewoners zijn voor altijd vertrokken

Het huis is tot het bot ontkleed en kil naakt

In de grote living triomfeert de leegte

Als doods oefenterrein voor  militairen

De keukenkasten gapen uit hun  muil

Een oude luster bengelt er verloren

Hier speelden wij  vader  moeder dief of baron

Nu resten  alleen nog  foto’s in het geheugen

De trap kraakt en de leuning is gekromd

De wind huilt om het hoekje als een klaagzang

Ik sluit de deur met al mijn herinneringen

De sleutel knarst een laatse maal in het slot

Ingrid Lenaerts

Hoog aanwezig en verdrongen
op de tanden
kruipt verdriet
in het woord
dat manhaftig
 zwelgen doet

Verstikkend tot
diepe gorgel
van rauwheid
Een naakte wortel
ademt nog een wapenschild
als tegenbeeld

te veel dorst blust niet
de brand blijft
ondanks droge aardkluiten
Een hartslag troost
de bleke en lauwe hand.

Ingrid Lenaerts

Ziet ze het maanlicht op de oude muur
van de schuur op het wazige outerveld
door het vierkant van haar verbeelding
die een tocht van dwaallichten verzint?

Hoort ze bij nacht en maanlicht
het gejammer van de floddergeesten?
of het stampen van wilde paarden
op de veengronden in het eikenbos.?

Ze vreest de kus van de weerwolf
die ruikt naar azijn en stervende kastanje
die haar veranderen zou afgrijselijk
in het  felle fantoom van Bietsebauw

Ingrid Lenaerts

Ze zijn van de dood gered de hoogstammen
perelaars en appelaars die nog resten
kriekelaars en kerselaars in herinnering

In het typische landschap van het land Loon
sinds de domme inquisitie die hen teisterde
toen ze gerooid werden zonder mededogen
wegens te laag rendement voor de fruitbeurs

Ze zijn enig vol gratie in hun  oude weelde
fluisteren bloesems in de wind het verhaal
van hun knoestige stammen en blozend fruit

van de schapen die onverminderd grazen
in de schaduw van hun brede takken
van de lentebloemen onder hun hoede

van mens en dier die hen naar waarde schatten
de hoogstammen die ons  nu nog resten
krijgen weer zicht op verdere evolutie.
Ingrid Lenaerts

De dode jonge mus zij ligt gevalllen naast woorden
die van haar laatste vleugelslag tegen het raam
tegen het regenraam dat zijn druppels telde
die sporend diagonaal de snelweg overstaken

De dode mus is  mij herinnering geworden
van het schrikken van haar lerend vliegen
nog zo pril in haar lente van vogel zijn
  en al weg voor altijd.

Ingrid Lenaerts

Met de regen vliegt het koudegevoel over mijn hoofd
over de duinen trekken de druppels striemen
in het zand de ribbels als waren ze vissenkarkassen
Het helmgras wordt uiteen gedreven tot in het hart
waar het in zijn kaalheid getroffen wordt

Met de regen vliegen vogels weg ergens schuil
beschut voor de kwade adem van de noordwestenwind
die in volle hevigheid zijn longen ledigt
zijn dorst lest aan de regen om het weer uit te braken
over de ruggen van de verkilde wandelaars

die met hem de uitdaging aandurven open vizier
maar de vuile wind geeft zich niet gewonnen
drijft de zandkorrels wild  boven het strand
en wat rest ons nog meer dan ook onderdak te gaan
in de strandhut waar hij ons niet deren kan

de plaaggeest met zijn oneindige staartenveger
van opzwiepende materie in rondedansen en wervelingen

Ingrid Lenaerts