Een laatste streep zon
in de wolken hangt regen
de lucht wacht dreigend

Ingrid Lenaerts

Aan tafel kleurt de verzameling
de verzameling mensen is dit huisgezin
ze zijn groot en  klein of  dik en  dun
Ze dragen allen hun eigen gedachten
die ze rijkelijk strooien op het vuur van de dis
dat hen verteert in  passie voetbal
dat hen bedroefd om het verlies van de club
Ze hebben  nauwelijk trek in eten
wurmen naar binnen op automatsche piloot
want de club speelt thuis voor groot publiek
Yes zegt vader,ook zo zegt moeder
de beide zoons zeggen verbeten
we are teh winners let's go
de tafel blijft vreemd verwaarloosd  haar functie
wachten tot de volgende maaltijd

Ingrid Lenaerts

Uitvinden dat moeten we
weer de winter in onze tuinen halen
als een ouderwetse must
de rijm op te takken bij zonsopgang
wanneer morgenzon door ijskegels tintelt
oogverblindend het licht
de koude onze adem stolt
de poolster verlegen knipoogt
de nachtbaljuw de lampen dooft
de sneeuw weldra vallen zal.

Ingrid Lenaerts

Zoals de wolken zich spiegelen
boven de vijver
zoals een verre toekomst
van de ijle winterdroom

zo wiegt hij haar op klanken
van een harp die raakt
aan blauwe luchten
van teer pastel

Hij houdt haar
voor meer dan mogelijk 
het  innerlijk rood
van zijn gloed

de vioolsnaren
van zijn liefde
trillen

Ingrid Lenaerts

Wat ze wist gloeide als kolen
op haar wangen rood met grimmige taal
wat ze wou :neerschrijven
tot de uiterste verlossing
uit de innerlijke vijver
haar bekentenis met alle eenvoud
ik hou van jou
des avonds credo
des nachts diep verdriet

wat ze niet durfde
om de revolutie op de planeet
van haar fatsoen

Ingrid Lenaerts

Overal waar ik kom zie ik haar
alsof ze me volgt met haar schaduw
ze is mijn slechte mare deze dame
hooghartig neemt ze me in ogenschouw
alsof ik een slaafje ben dat nog moet leren
dat niets vermag of als oerdom
om de oren mag gemept worden
uit name van haar  minderwaardigheid

Ik voel me als een duivelse revolte
ik zou haar willen veirendelen
maar ik stop mijn woede achter mijn kiezen
en glimlach haar toe
zoals een Japans mysterie
waarbij ze laf het hoofd draait
Ik wens dat haar eeltige ellebogen
van baantjes veroveren
ontwrichten

Ingrid Lenaerts

Avond na avond mogen wij een stukje wereld zien
een greep in het meer intieme leven van onze vedetten
onze helden rakkers oproerkraaiers of bofkonten

wij apegapen de buis langs naar liefdesavonturen
van begerige mannen die zich laten uitrangeren
door één mooie vrouw en haar adviserende familieraad

De mannen worden beproefd in hun beding om de hand
van sneeuwwitje of Doorneroosje
terwijl er gespeeld wordt met emoties op het grote scherm.

Verderop stemmen ze elkaar weg voor grote prijzen
in de kweekschool vande haat en de nijd
Zelfs loeren tussen de mazen van het net met camera

Wat is het toch allemaal oerspannend en hoogst interessant
Maar het kan mij niet verdommen  ik kan schoon roepen
in deze jungle want ik ben echt ouderwets en niet meer van tel.

Uit "de grijze kronieken "
Ingrid Lenaerts

kale bomen aan de horizon
loop ik door dit dood seizoen
al een beetje verleden
vol nostalgie
 wil een deken  om me heen
dat me behoedt voor  koude woorden
Zinloosheid valt aan scherven
als de rust weerkeert
over donkere velden
op de helling van deze vallei

Ingrid Lenaerts

Neem hem beet in je pogingen  
zodat hij niet ontglippen kan
want wie weet hoe blijft hij wel
die lieve zoete jongen uit de wijk?

Hij is wellicht toch heel ondernemend
verplaatst zijn schreden buiten de grenzen
fluister hem dan je mooiste lied in zijn oor
klink hem dan vast  aan je overgave

een beetje ondernemend stout
zoals   champagne brut een parelend glas
in het zonlicht een toast op het lief
en het lijf achter gesloten deuren

Ingrid Lenaerts

Zij hadden het over onbeschaamd  levensgenot
terwijl ze tafelden op verfijnde wijze
uitgebreid aperitieven ,  hapjes bij de vleet
voorgerecht dan "le plat delicieux "en bijbehoren
een dessert dat beestig lekker smaakte
glaasje wijn als  koetsier der verleiding
die de tongen losser maakte de harten sneller deed slaan
en hen dromen deed van verre landen
stranden onder de palmen

waar terzeldertijd in het Afrikaanse hinterland
honger loerde in elke donkere kasba
die als een duivelse kat zou aanvallen
de uitgebluste kinderen met bange ogen op zak
bedelend om een portie rijst en wat water
Overleven is daar al een godgeschenk zonder meer

Ingrid Lenaerts

In de galmgaten van de klokkentoren
daar schittert de zon in schuinstand
meestal is het er rustig  op die hoogte
slechts wanneer de klokken gaan luiden

dan zwermen bosduiven verschrikt omhoog
soms ontvangt een kerkbezoeker narigheid
op het hoofd door die lozende vogels
bij dag  zit het kerkuilenpaar er te soezen

als symbolische dragers van de wijsheid
zij willen niet gestoord in hun waardigheid
om dan 's nachts als ware rovers
door de lucht te klieven jagend

op spek voor hun bek
alsof hun leven grof bedreigd wordt
de oorlog verklaard wordt aan het nachtruim
Die wijze uil verandert dan in een ware  nachtgriezel.

Ingrid Lenaerts

Ik ben zijn heel ver verleden
op zoek naar de gelijke kansen
aan de waterkant stil en verlegen
toen het nog groende in ons hoofd
wij elkaar nauwelijks durfden vermoeden
dat wij al een beetje bestonden
wij hadden eenzelfde kern gekozen
die ons door de woestijn liet trekken
lucht weerspiegelingen in de toekomst
die ik nu nog opspoor soms dronken
van klein geluk,soms triest heel triest
van jaren afwezigheid

Ingrid Lenaerts

Een verloren  dag zonder zon
waar hij dwaalde zonder mening
wist niet waarin of waaruit
Waar hij thuishoorde was niet meer
verbannen uit het heden zonder bagage
zag hij het water van de rivier
Zij sprak haar welkom uit dacht hij blij
waadde diep en nog dieper
Ze sloot haar armen rondom voor altijd

Ingrid Lenaerts

Mocht je weten dit huistoneel
wij draaien herinneringen ,
een rol uit de oude doos
een wierookvat uit de buik der aarde

Onze hoofden zijn beneveld
dronken in de tijd van toen
Wij delven moederkuilen
dagen verdampen van weemoed

en ragfijn patroon houdt me gevangen
als een kantklossen van het verleden
net een priemende levensdraad
die wij weer opvisten , herinnering

nu als herwonnen tijd op de kale akker.

Ingrid Lneaerts