varende senioren over bootjes, varen en nog andere dingen !
17-07-2006
Naar onze thuishaven.
't Is vrijdagavond de 14 juli, de fransen vieren hun nationale feestdag. Op ieder dorpsplein in Frankrijk is het bal en danst de ganse bevolking tot stukken in de nacht. Liters wijn en bier stromen er, en negen maanden nadien, althans dat heeft men mij voor waarheid verteld, is de bevolkingsaangroei in "la douce france" het hoogst. Na 't werk rijden we in de avond naar ons bootje. Het zal er warm zijn. We plannen een week-endje Lokeren. We gaan onze thuishaven verkennen als toeristen. We varen richting Wachtebeke, om aan de overledebrug te wachten op de brugdraaier, die alle bruggen van de moervaart en durme voor ons zal draaien. Om 10 uur is de eerste opening van de brug. Op de wachtsteiger ligt al een bootje gereed "de Brisarna" een schipper die vroeger een binnenschip had. We kennen mekaar dus. Hij gaat onderweg Albert van de "Batavia" oppikken. Die ligt met panne tussen Moerbeke en Daknam. Het roer blijkt uitgevallen, en ook de olieleiding blijkt stuk. Zoals steeds is het personeel stipt op tijd. De man, die ik ondertussen ook al tien jaar ken, is nog altijd een levende reklame voor z'n job. Vriendelijk en altijd lachend draait hij de één na de andere brug. Het was lange tijd anders. Maar goed, aan iedere brug zwaait de man ons vriendelijk toe. De twee laatste bruggen worden door een collega gedraaid. We schuiven voorbij Wachtebeke naar Moerbeke, naar het nog immer smerige suikerfabriek. Voorbij het fabriek is er veel vernieuwing in de grimmige rij huisjes, die vroeger aan het fabriek toebehoorden. Er zijn werkelijk zeer mooie design-woningen langsheen het water bijgekomen, met prachtig aangelegde tuinen. Eens Moerbeke voorbij, is de natuur terug baas. Wij zijn er nog maar eens overtuigd hoe mooi Moervaart en Durme wel zijn, ook voor de fietsers nota bene, die grote stukken met ons meefietsen. Geef mij maar dit rustige paradijs met overal vriendelijke en zwaaiende mensen, in plaats van het miljoenenkwartier dat oude leie heet, en waar een stelletje ma-tu-vu personages u onvriendelijk en ongeïnteresseerd toestaren. We zien Albert liggen van ver, het smalle, lange schip, waar deze éénling mee vaart. Altijd alleen op het schip maar altijd behulpzaam. We zijn kort na de middag in Lokeren, en het is er broeiend heet. In het voorbijvaren bestellen we een tafeltje bij taverne de durme. Jackie knikt bevestigend, dus alles is in orde. We maken vast, en willen de electriciteit aanschakelen maar de kast doet het niet. Naar de info winkel naast het stadhuis dan maar. De mevrouw verkoopt ons een nieuwe kaart, terug naar het schip, en opnieuw hetzelfde euvel. Nog maar eens naar de info winkel. Ik krijg drie kaarten van de mevrouw, die allemaal getest zijn, zegt ze. Dus nog eens terug (goed voor de lijn), en dit maal bingo. De kast doet het opnieuw en nu kunnen we gerust zijn. We gaan een stukje eten bij Jackie. Daarna wat rusten, klaar voor een wandelingetje. We komen wat vroeger terug, want Petra heeft opnieuw last van de geopereerde knie. Dan maar wat rusten. 's Avonds kijken we op de pc naar een dvd-film, die we meehebben. Na het avondeten nog wat nagenieten in de avondkoelte. We kruipen rond elf uur in ons mandje en slapen een rustige nacht door tot in de vroege morgen. Zondagmorgen, terug een schitterende zon. We wanen ons in zuid-frankrijk. We nemen dan maar een aperitief na een bezoek in ons prachtig museum.Lokeren heeft één van de mooiste musea op heemkundig gebied in België. En ik bezocht er al heel wat. Niet enkel een ganse reeks voorwerpen en beeldjes uit de oud-egyptische tijd geschonken door steenkoolhandelaar Maes, maar ook een bakkerij (Daeyaert), een beenhouwerij (Fierens) en een drukkerij(..............) uit een ver verleden. Verder nog een oud-vlaamse keuken en vele kleine wetenswaardigheden over de stad. Kortom, een bezoek overwaard en een pluim op de hoed van de vele mensen die er ganse dagen onbezoldigd mee bezig zijn. 't Is middag en we maken ons klaar om de brug van 13.00 uur in Daknam te halen. Om 10.00,13.00 en 16.00 uur draaien de bruggen in het systeem van blokvaart. Omgekeerd is het vertrekken een half uur eerder in Wachtebeke,richting Lokeren. Het is drukkend warm op de rivier en de Durme is op één week tijd al fel gezakt. De stenen aan de zijkant, daar merk je pas hoe fel het water valt.Zoals steeds heeft onze "el verde" veel bekijks.Tussen Daknam en Moerbeke en daarna tot Wachtebeke is werkelijk een zeer mooi stuk natuur. Verschillende vogels, ook roofvogels zoals de buizerd, merken we op langs de beboste kanten. Ook de wilde ooievaars in Daknam zie je vanop het water.Ik vaar niet zomaar, ik geef mijn ogen de kost. Vele wilde bloemen bloeien langsheen het water en geuren dat het een lieve lust is. 't Is dan ook snel dat we Wachtebeke voorbij zijn, en ons klaarmaken om aan te leggen op onze plaats aan de Spanjeveerbrug. Rond vier uur liggen we vast en drinken nog een glaasje fris voor we huiswaarts vertrekken. We rijden cabrio en genieten van deze luxe. 't Was weer een fijn week-end !
Deze week belde "mijnen beste maat", mijn kleinzoon Wout. Fier als een gieter vertelde hij opa over school en zijnen uitslag. Ja, 'k weet het, het moet rapport zijn in het mooie nederlands, maar 'k hoor het hem zo graag zeggen op z'n lokers. 'k Moest natuurlijk raden hoeveel procent, dus begon ik maar bij 50%. Waarop hij verbolgen antwoordde : "meer, opa, meer !" Om hem aan 't lijntje te houden zei ik dan maar 70 en tot zijn groot genoegen zei hij : "meer dan 90% opa. Ik wachte, en liet hem een ogenblik in al zijn triomf. Ongelofelijk, ik ben fier op u, vertelde ik hem, en liet hem nog een paar minuten in al zijn geluk baden. 'k Heb ook nog een verassing voor u, een cadeautje, zei ik. Ik voelde geluk langs de andere kant. Direct werd een afspraak gemaakt. Volgende week kom ik, opa, zei onze Wout. Nu sloeg het geluk langs de andere kant toe. Een warm gevoel overspoelde me, en ik merkte hoe graag ik mijne Wout wel zag. De band is anders dan bij je eigen kind. Misschien gewoon, omdat je op een leeftijd gekomen bent, waarop je er meer van geniet.
't Is aftellen naar het verlof toe. Ieder jaartje, naarmate je ouder wordt, leef je toch meer en meer naar wat vakantie toe. 't Is precies of jaartjes wegen iets zwaarder door, of de batterijen zijn sneller plat. Wat zou het zijn ? Feit is, met ouder te worden, dat voltijds werken, toch meer begint door te wegen dan vroeger. Dingen, waar ik, pakweg, vijf jaar geleden niet bij stilstond, vormen vandaag een probleem. Hoewel ik de laatste zal zijn om het toe te geven. 't Heeft natuurlijk ook te maken met de snelheid waarin alles dient te gebeuren in de hedendaagse maatschappij. Alles moet, en snel, en goedkoop en zoals de klant het wil. Flexibel, heet dat. Een woord, dat eigenlijk wil zeggen dat je moet springen in het ongewisse, zonder nadenken, en zonder achterom te zien. En daar wringt precies het schoentje. Mijn generatie kijkt liever nog eens achterom en vergewist zich snel van het ongewisse. Is het daarom dat de afstand groeit tussen jong en oud op de arbeidsmarkt ! Is het daarom dat senioren zich niet meer aangetrokken voelen tot die arbeidsmarkt, uit schrik niet flexibel genoeg meer te kunnen zijn ? We doen wel ons best, maar begrijpen ook, dat pakweg iemand van dertig ons vijf keer voorbijsteekt, recht naar de eindmeet toe. Ik begin mij nu ook precies "BOONEN" te voelen die zegt het niet meer te kunnen en bezig te zijn zoals een beginneling ! Zou mijn sprint nog ooit beteren ?
Nog maar pas, heb ik na vele avonden zwoegen mijn verlof samengesteld, of er komt opnieuw een kleine verandering in. In het computerprogramma stond de gemiddelde snelheid iets te hoog. We overleggen nu wat we moeten doen. Slechts twee mogelijkheden : ofwel doen we de reis zoals voorgeschreven ofwel doen we die niet, korten we het traject in, en winnen zo een paar dagen. In overleg met mijn "second officer" gaan we een dag vroeger varen op 11 augustus, zodoende winnen we al één dag of ca. 80 km. 975 km : 17 = ca 57,5 km/dag. Dat is enkel te realiseren indien we 's morgens wat vroeger vertrekken. Dus gaan we i.p.v. om 08.30 u te vertrekken, een uurtje vroeger. Over het ganse verlof geeft dit wel 17 uur meer hetgeen dan weer neerkomt op 150 km. Deze twee maatregelen leveren ons een meerwaarde op van ongeveer 220/230 km of ca. 3/4 dagen varen. Dit in ons computerprogramma aangepast en het gaat ineens wel. Zo'n snelle rekening brengt ons terug tot de realiteit. We kunnen deze reis beslist doen. We gaan er voor, en houden u ondertussen zeker en vast op de hoogte. Mmmmmmmmmm, 't begint toch serieus te kriebelen, als ge 't mij vraagt ! Dank je wel pc. Erg, dat ne mens merci moet zeggen tegen een stom machien ! Is dit nu vooruitgang ???
Wanneer je zo geconfronteerd wordt, met het slechte weer in het verleden, en nu door de operatie van mijn 2° man "Petra", dan weet je niet goed meer wanneer er kan vertrokken worden op verlof. Beiden willen we naar Nederland, volgend jaar staat weer Frankrijk op het programma en tussendoor wordt ook nog in België gevaren. Het enige waar we op wachten is gezondheid en laat ons hopen dat dan ook nog het goede weer van nu blijft hangen. De vooropgestelde datum is 12 augustus, tenminste indien alles normaal blijft verlopen. Met vertrek en aankomst van onze thuisbasis Spanjeveerbrug, zijn er toch al kleine voorbereidingen aan de gang. Zo heb ik onlangs het vorige tracé moeten veranderen, omdat er op de datum van vertrek een aantal werken gepland zijn op de waterwegen waar wij langskwamen. Ok, dan maar de route veranderd. Zo snel kan het met de pc, een niet meer weg te denken hulpmiddel in onze samenleving, en bijgevolg ook op watersportgebied. Met de reisplanner voor de binnenwateren van de E.E.G. de pc-navigo 2006 kan alles. We vertrekken op 12 augustus via het kanaal Gent-Terneuzen, waar we op het einde onze eerste sluis aandoen, we dwarsen daarop de Westerschelde en lopen Vlissingen binnen om via het kanaal door Walcheren naar Veere te varen. Een prachtig stadje, dat het kanaal met het Veerse Meer verbindt. Dit meer bevaren we de dag daarop. Op het meer zijn er een paar eilanden, allemaal onbewoond. Op sommige lopen er wilde paarden, op andere worden er bijenkasten gezet. Op sommige kleine eilandjes, werden aanlegsteigers gelegd, waar je kan overnachten en 48 uur verblijven. Je waant je dan zowat Robinson Crusoë op zijn eiland.We verlaten het Veerse Meer via de zandkreeksluis en steken de oosterschelde over via de keeten, het mastgat en het zijpe, en komen op het Haringvliet tussen het eiland Tiengemeten en het Vuile Gat. Halverwege het Haringvliet gaan we de Spui op en lopen Goudswaard binnen. Eens Nieuw- en Oud Beijerland voorbij, gaan we stuurboord uit en varen nu op de Maas, richting Dordrecht en het nederlandse Zwijndrecht. Het volgende kanaal is de Noord, een zeer druk kanaal, een aanlooproute voor binnenschepen richting Rotterdam. Eens de Noord uit, volgen we de Hollandse IJssel en varen voorbij Krimpen en Oudekerk a/d IJssel richting Gouda. Deze historische stad, waarvan de binnenstad een beschermd monument is, is natuurlijk een bezoekje overwaard. We varen nu op de Gouwe en gaan via Boskoop richting Alphen a/d Rijn.In deze stad ligt het bekende vogelpark Avifauna. De stad is van oudsher een verzamelpunt van industriën en ambachten, omdat het een knooppunt is van zowel spoor- als weg en waterwegen. De stad ligt aan de Oude Rijn in het hart van Randstad Holland. Het Aarkanaal loopt naar Langeraar, daar moeten we bakboord uit en gaan via Buitenkaag en volgen nu de route naar Haarlem, waar we op de Spaarne komen, riching Spaarndam. We dwarsen nu het Noordzeekanaal dat uitmondt in de Noordzee in IJmuiden. We volgen nu een stuk Noordhollands kanaal, dat tot in de punt van Nederland loopt en eindigt in Den Helder, waar bijna de ganse nederlandse vloot is gestationeerd. Nog altijd noordelijker loopt de route, we lopen voorbij het 't Zwet om twee sluizen te vermijden en varen daarna terug iets zuidelijker naar Purmerend om zo naar Edam te varen aan het IJsselmeer. Daar wordt de beslissing genomen of we op het IJsselmeer gaan ja of nee. We gaan zeker geen risico's nemen. Indien we over het IJsselmeer gaan, varen we vanuit Edam nog noordelijker naar Hoorn om via de Krabbegatsluizen in Enkhuizen nog iets noordelijker naar Medemblik te varen. Daar doen we de oversteek richting Stavoren of Staveren, in het Fries Starum en komen in de sluis het Vrouwtje van Starum tegen, die door haar hoogmoed de haven liet verzanden, door er graan in te storten. Althans zo wil de legende ! We volgen het Johan Frisokanaal, naar de gelijknamige prins van oranje en komen in Heeg. De bedoeling is dan het Sneekermeer over te steken om een goeiedag te gaan zeggen bij de familie Oost in Akkrum, de bouwers van ons bootje. We bewaren aan hen toch goede herinneringen. Daarna begint de terugweg. * Ligt het IJsselmeer nog goed, dan gaan we via het Sneekermeer naar de Lemmer via Prinses Margrietkanaal en varen op het IJsselmeer voorbij Urk, richting Lelystad, de Houtribsluizen in, naar Almere en vervolgens naar Muiden. * Is er teveel wind op het IJsselmeer (meer dan 4 beauort), dan nemen we in de Lemmer de richting van de randmeren om ook in Muiden te komen. De stad Muiden leeft van de watersport. Dit gedeelte van Nederland kennen we. We varen nu naar het zuiden, richting Vlaanderen.Via de Muidertrekvaart komen we op het Amsterdam-Rijnkanaal, een autostrade voor binnenschepen en coasters. Dit kanaal eindigt in Tiel, waar het in de Waal komt, die samen met de Lek de grote rivieren genoemd worden. Het volk dat boven of onder de rivieren woont, onderscheidt zich van elkaar. Boven zijn het echte hollanders, beneden zijn de mensen meer boergondiërs, net zoals wij. Hier wonen Brabanders, Zeeuwen en Limburgers, eens behorend tot het vlaamse gouw. Twistappel was immers altijd "DE SCHELDE". Nog altijd gelden er rechten en plichten die toen bij de scheiding der Nederlanden overeengekomen werden. Ook nu nog bestaan deze twisten nog tussen de twee landen over het gebruik van de Schelde. In Vianen verlaten we het Amsterdam-Rijnkanaal en komen we op de Merwede, kruisen de Lek in Vreeswijk en varen naar Gorinchem, ook Gorkum genoemd, waar we op de Beneden Merwede komen, die we, stuurboordkant nemen richting Sleeuwijk en Werkendam, de bakermat van de zwarte kousenkerk, een streng hervormde kerk, die alles verbiedt op zondag. In deze regio zijn dan ook alle sluizen gesloten. Alle zelfstandigen zijn gesloten, men is dus verplicht alles in te kopen op zaterdag. In Werkendam duiken we via de biesbossluis in dit prachtige nauurgebied. Reeds eerder kon je lezen in mijn blog met welke overstroming dit gebied ontstond. We komen terug op de grote vaarwaters, de Amer en het Hollands Diep, Willemstad voorbij. Daarna gaan we aan stuurbord terug naar de Oosterschelde via het Zijpe, het Mastgat en de Keeten. Schuinlinks aan de overkant wenkt Wemeldinge, begin van het Kanaal door Zuid-Beveland. Aan het andere uiteinde van dit kanaal ligt Hansweert dat toegang geeft tot de Westerschelde. We dwarsen deze rivier en lopen via Terneuzen en het kanaal Gent-Terneuzen terug naar onze thuishaven Spanjeveerbrug. We hebben ca.1.042,2 km afgelegd hebben en zijn door 40/45 sluizen gepasseerd.We zullen 16 dagen gevaren hebben. Deze route doen we enkel in goede weersomstandigheden en zijn voor kleine veranderingen vatbaar. Iedereen duimen dus voor 12 augustus.
Het lijkt er op dat het dit jaar ons niet gegund is om op verlof te gaan.Na het slechte weer, die ons deed thuisblijven eind mei, blijkt nu de knie van mijn "2° man" het te begeven. Morgen wordt een kijkoperatie uitgevoerd op de rechterknie. Daaruit moet blijken of de ligamenten niet geraakt zijn. Blijkt dit zo te zijn, dan is een tweede operatie nodig, en zou een langere rustperiode nodig zijn.We hebben nu de 12e augustus vooropgesteld t/m 27 augustus als verlofdata. Maar zeker, zijn we nergens meer van.Nu het mooie weer er is, zitten we langs de kant, en kijken met weemoed naar voorbijvarende bootjes. We kijken met grote vragende ogen elkaar aan : "Wanneer kunnen wij terug varen ?" Alles hangt af van het knietje van Petra !
Toen ik verleden week-end in Deinze lag, op de oude leie heb ik altijd de gewoonte om naar de rest van de jachtjes te gaan zien. Als laatste in de rij lag dit mooie bootje met koperen beslag in de zon te schitteren. Een foto, als het lukt deze maal, wilde ik jullie niet onthouden. Mooi toch !
Het is vandaag precies 187 jaar geleden dat het eerste stoomschip de Atlantische Oceaan overstak, las ik in de geschiedenis op seniorennet. Het stoomschip vertrok op 22 mei 1819 en kwam 29 dagen en 4 uur later aan in Liverpool. Kapitein Moses Rogers werd ingehaald als een koning. Slechter verging het hem, toen hij later zocht om een reis terug te krijgen naar de Verenigde Staten. Financiëel aan de grond keerde hij terug naar Savannah, Georgia. De eens zo gevierde kapitein zocht overal om aan geld te raken, maar ving overal bot. Na diverse verkooppogingen verging het schip twee jaar later bij Long Island, en brak in twee. Ter ere van dit schip werd het eerste door atoom aangedreven schip, dat in één ruk de Atlantische Oceaan overstak, a.s. Savannah gedoopt.
Zaterdagmorgen 17 juni - we staan vertrekkensklaar - we hebben net om koffiekoeken gereden en heerlijk ontbeten. Bijna spreekwoordelijk duik ik de machinekamer in, om olie te peilen en vet te steken op de schroefas. De schrik slaat mij om het hart wanneer ik onder de motor water zie staan. Bovenop drijft er wat olie en vet. Ne mens denkt direct aan het ergste, natuurlijk ! Hier of daar een lek. Gelukkig is dit niet zo. Ik wrijf overal met de hand onder de motor en die is droog. Olie- en waterverlies is er niet, dus is de as de schuldige. Ik neem de vetspuit en doe op de twee smeernippels drie pompbeurten ieder. Christophe, die ondertussen komt kijken, zegt dat dit voldoende zou moeten zijn, maar dat ik best voor ik de sluis inga, nog eens zou controleren. Ik besluit eerst de bodem zuiver te maken en de smurrie op te ruimen. Ruim anderhalve emmer water komt er vanonder. Armen en benen doen pijn, om in deze kleine ruimte tientallen keren met een plastic bekertje onder de motor te scheppen en zo een emmer te vullen. Mijn armen stinken naar de olie en zijn vol blauwe plekken. Het bekertje moet door een smalle ruimte terug naar boven komen om in de emmer te doen. Natuurlijk valt het bekertje enkele keren onder de motor, omdat het zo glibberig is van de olie. Na anderhalf uur is het boeltje opgelost en is alles proper. We vertrekken rond half elf met een schitterende zon. Eerst rustig op 1200 toeren op de moervaart. Bij het uitkomen van de moervaart, doe ik, zoals steeds, vollen bak open om het kanaal Gent-Terneuzen over te steken. Ik draai nu ruim 1600 toeren en steek het eilandje van Langerbrugge voorbij. Eens dit voorbij, moeten we stuurboord af en komen op de ringvaart. We lopen nu recht voor de sluis van Evergem. Ik meld mij via marifoon : "jachtje in opvaart El Verde". Een krakerige stem zegt : "Evergem begrepen, u kan mee in de eerste schutting", ik antwoord : "El Verde, begrepen out"! Een halfuurtje later lopen we de sluis uit en gaan stuurboord uit naar het kanaal Gent-Oostende. Een uurtje later zijn we aan de schipdonksluis en gaan bakboord uit en komen op het rustige afleidingskanaal van de leie, richting Deinze, onze bestemming voor vandaag. 't Is twintig na twee wanneer we in Deinze aankomen. Na enig zoeken wijst men ons een box aan om te overnachten. Eénmaal vastgemaakt, besluiten we om zo snel mogelijk Deinze te verkennen en nog gauw wat boodshappen te doen.Wat vers fruit, een krant en klaar is kees. Nadien zoeken we een terrasje op en geniet ik van een wafel met boter. Het leven kan heerlijk zijn !
Hoe snel kinderen wel groeien, het blijft me steeds verrassen ! Ieder keer ik onze Wout zie, vind ik, dat ofwel ik gekrompen ben, ofwel hij gegroeid is. Niet enkel zijn lengte neemt toe, zijn hele "body" wordt volwassener. Hij haalt me steeds meer en meer in qua lengte. De tijd dat hij me voorbij steekt, is minder ver af dan ik denk. Tot gauw, beste vriend !
't Is misschien tijd , dat we nog eens de oude leie doen, het land waar kunstenaars zo poëtisch konden over doen. Toen vlas nog geroot werd in de leie, en bijgevolg de ganse streek meedeelde van dit goud. Het zijn nu miljonairs-kwartieren geworden, waar grond berekend wordt per vierkante centimeter en waar de meest lelijke, grote kasten van villa's staan in Vlaanderen. Overblijfselen uit de tijd van Permeke, Minne, Van de Woestijne, Gust De Smet en De Saedeleer zijn nog te vinden in de kunstenaarsdorpen St. Martens Latem en Deurle, waar een prachtig museum verschillende werken herbergt van deze generatie. Op de kerkhoven liggen deze beroemdheden begraven. Deze beide dorpen, samen met de ganse omgeving was vroeger mooi en landelijk, nu zijn er villa's gebouwd met een ongelofelijke wansmaak. Maar wie zijn wij, om dit te beoordelen ? Wat ik telkens bewonder zijn de oudere huisjes die nog resten, ook de mooie meanders van de oude leie en hoe het vee er vanaf de weiden inkomt, drinkt en koelte zoekt in de warmte. Dat is het mooie dat rest. Een nieuwe pest zijn de huurbootjes, die vanaf Gent met lallende, (dronken), feestvierders een gevaar betekenen op de eens zo rustige leie. Ik hoop op een rustige vaart en vooral mooi weer !
Dat behulpzaam zijn, vriendelijk en gastvrij geen dingen zijn die in onze huidige tijd niet meer bestaan, bleek na een telefoontje : "of er nog een plaatsje vrij was" ? - het antwoord kan u zien :
Een leuke foto over de oorsprong van mijn bootje :
FRIESLAND
vrij vertaald in het nederlands klinkt het zo :
diegene die het eerst in de roef (kombuis) komt, heeft kans op een plaatsje.
hoe het in het fries geschreven wordt, kun je lezen op het bordje bij mij aan boord, net boven de ingang van de roef ! Klik op de foto voor een vergroting.
Neen, er was geen speciale reden om terug naar het schipdonkkanaal te gaan. Enkel het feit dat we er goed ontvangen werden, en we er tussen de natuur konden liggen in een echt landelijke omgeving deed ons terug gaan. Het werd een onvergetelijk warm week-end, we hadden er alles aan gedaan om ons bootje zo koel mogelijk te houden. De tent werd er afgenomen zodat we "cabrio" vaarden. Tijdens onze wandeling gingen we richting keersluis in Balgerhoeke, het werkelijk eindpunt van het kanaal. We stonden versteld om zoveel verspilzucht, de keersluis is volledig vernieuwd met alles erop en eraan,om........niet gebruikt te worden. Het ergste is dat achter de keersluis een kanaal loopt tot in Knokke jawel, maar niet gebruikt of bevaard kan worden omdat de keersluis niet werkt. Mits een paar kleine aanpassingen zou men tot in Knokke kunnen varen. Dromen mag, nietwaar !
Een gebruik in de binnenscheepvaart is het uitvlaggen. Achter ons kantoor in Antwerpen trouwt de schipper van de Pura Vida - familie en kennissen vlaggen uit.
Vandaag is ons laatste dagje verlof en vertrekken we terug naar Spanjeveer. We blikken terug op een mooi verlof, met redelijk droog weer. En dan mag men in België niet mopperen. Iets na negen vertrekken we. De motor, zoals gewoonlijk van vet voorzien, en het oliepeil nagekeken, zijn we weg. Ook nu leek het een rustige nacht te zijn, en we voelen ons na drie dagen verlof terug fit. Het duurt zeker twee uur voor we een schip zien, 't is de COWA, Jef Colman die anderhalve week geleden zijn broer en zus verloor in Antwerpen bij het kapseizen van de ROMI. Hoewel ik hem goed ken, durf ik hem niet oproepen. Wat zeg je die mens, na zoveel leed. We moeten in Evergem sluis wachten op vier beroepsschepen, die vooraan in de sluis moeten. Nadien zijn we met een acht jachtjes om de gaten op te vullen en de sluis is vol. Om vijf voor half één lopen we de sluis uit en komen via de ringvaart terug op het kanaal Gent-Terneuzen. Bij het uitkomen van de sluis loop ik twee beroepsschepen op en ga richting moervaart. Aan het veerpont is het zo druk, dat ons bootje door de golven klieft. De golven zijn zo hoog dat Petra al haar aandacht aan het rad moet houden. Ondertussen probeer ik mijn koude schotel naar binnen te werken, maar dat blijkt kunst- en vliegwerk te zijn. Een klein uurtje later draait Petra de moervaart in, en komen we terug op rustig water. Eens voorbij de watersportclubs van Mendonk, komt Spanjeveerbrug in 't zicht. We zijn thuis rond 13.50 uur.
Wanneer we willen vertekken, merken we dat er al iemand voor en achter ons vaart. Dit kan alleen maar makkelijker zijn aan de sluis, die we vandaag zelf zullen moeten bedienen.Gek nochtans, want ieder jacht beaald zijn sticker precies om de loonkosten te helpen dekken voor het sluisperoneel. We varen terug het doodlopende kanaal van Balgerhoeke af en ik verwonder mij er telkens over hoe diep het hier wel is. Meer dan drie meter. Zeer diep, voor een kanaal dat enkel nog door jachtjes bevaren wordt. Vroeger was er in Balgeroeke een silo en heb ik nog spitsen bevracht die granen en zaden aanleverden, zelfs vanuit Duitsland en Frankrijk. Waarschijnlijk kon de man goedkoper gesteld raken bij de graanreuzen in Gent en Antwerpen. Allemaal nostalgie en verleden tijd. Terug naar onze toervaart ! De mooi bebloemde bruggetjes waar we onderdoor varen zijn bijna achter de rug en stilaan komen de kranen van de nederlandse werkschepen in zicht. 'k Vraag mij nog altijd af waarom het altijd nederlanders moeten zijn, die hier onze openbare waterwerken komen doen. België is top in de wereld en heeft Nederland reeds lang voorbijgestoken op gebied van waterwerken. De sluis is in een mum van tijd gedraaid en we vaen alle drie dezelfde richting. We zijn nu terug op het kanaal van Gent naar Brugge. We komen diverse Engelse jachten tegen. In regel zeer beleefde en gedienstige mensen en één en al fair-play, ook op het water. Maar er zijn natuurlijk altijd uitzonderingen. Net toen ik een ander jacht aan het oplopen was, komt er in de verte iemand af over de helft van het vaarwater. Ik denk, die heeft mij niet gezien en duw op de scheepshoorn een paar maal kort, teken van gevaar. De man doet of zijn neus bloedt en vervolgd gewoon zijn weg. Ik geef gas bij, om zeker voorbij de twee nederlandse jachtjes te geraken.Net voorbij ga ik direct rechtsaf zo dicht mogelijk bij de kant. De Engelsman vlamt gewoon door en iedereen klaagt over zoveel onsportiviteit. Hij laat grote golven achter.Zo iemand hoort zeker niet op het water. Ondertussen komen we in de nabijheid van Beernem. De havenmeester duidt ons en plaats aan en wij varen in een lege box. Echter niet voor lang, want de mensen die achter ons waren en nu in de verte afkomen, meren naast ons aan. Het bootje staat te koop, merk ik. Bij navraag verteld de man mij, dat hij wil vergroten. Liefst ca. 15m, daar zou hij dan op gaan wonen.Nadat we ons havengeld betaald hebben, hebben we honger en gaan een stukje eten op het terras van de taverne. Een dure jachthaven, voor hetgeen geboden wordt, vinden we. Tien euro havengeld plus drie euro electriciteit. Beernem is daar mee bij de duurste havens.Lidkaart VPF, probeer ik nog. Trekken we ons niets van aan, merkt de havenmeester op. Het eten in de taverne is ook maar gewoontjes, maar goed onze magen zijn gevuld. We gaan wandelen en halen in een automaat een brood en halen daarna wat geld af via bankcontact. Wat is ons leven toch geautomatiseerd, merk ik op. Bij terugkomst praten we nog wat met de buren over de verlofplannen. Na het avondeten doen we er nog een wandelingetje bij, en gaan langs het beboste jaagpad een stukje van het kanaal af. Bij een open plek in het bos, waar het kruid ongeveer één meer hoog staat, springt er plots een nest verstoorde vossen omhoog. Twee jongen kruipen direct onder het loof en de moeder wipt hoog over het gras. We zijn beide danig van slag en zijn verwonderd dat deze dieren hier nog voorkomen. We blijven nog een poos staan en horen beestjes lopen in het hoge gras, maar zien verder niets meer. Na de wandeling, nog een bordje aardbeien, wat luisteren naar muziek en t' bedje in. We slapen zalig in, en genieten telkens weer van dat stille, die rusige waterkant.
Ik ben André Van Hecke, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Oostvaarder.
Ik ben een man en woon in Lokeren (België) en mijn beroep is ex-bevrachter van binnenschepen, nu met pensioen.
Ik ben geboren op 31/07/1945 en ben nu dus 79 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: vooreerst mijn bootje Enya, en alles wat ook maar te maken heeft met H2O..
Sinds 25/11/2008 met pensioen, een soms onbekende zee van tijd die op me afkomt - met vrouwtje Petra wat wandelen, en skieën ieder jaar in Seefeld, Oostenrijks stadje waar we getrouwd zijn - in de zomer spenderen we onze vrije tijd sowieso aan ons bootje
Gastenboek
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
Beoordeel dit blog
M/S ENYA
mijn bootje is een Gruno 38E Royal van bouwjaar 2000, is 12m lang en 3,80m breed met een diepgang van 1,10m en een doorvaarthoogte van 4,25/3,60m en een gewicht van 12,5 ton - de motor is een 6 cylinder IVECO van 120 pk met een verbruik van ca. 4 liter/uur. Een watertank en fueltank van elk 500 liter en een vuilwatertank van 200 liter. De boot heeft een buitenbesturing met boeg- en hekschroef, automatische piloot en gps/plotter. Herschilderd op de werf in 2011, zowel boven als onder de waterlijn, nieuwe anodes geplaatst. Zijn geboorteplaats is Zoutkamp in Friesland.
De motor is een 6 cylinder dieselmotor IVECO type 8065M12.01, met een verbruik van ca. 4 liter per uur, en komt uit de Milanese fabriek (It.) en draagt als matricuulnummer 0587975. Rustig draaiend en bedrijfszeker, zo wordt de motor omschreven in de onafhankelijke testen. Met in de nabijheid van mijn ligplaats, Spanjeveer op de Moervaart, is er een Europees hoofdverdeler en onderhoudscentrum van IVECO, gelegen aan de Vliegtuiglaan in Gent. Ook dat is makkelijk.
Wij hebben in onze boot geopteerd voor een dinette i.p.v. een tweede slaapkamer, aangezien wij voor meer dan 95% ons tweetjes varen. Ruim om te eten, en voorzien van talrijke bergplaatsen, waarbij alles binnen handbereik ligt, is het in blanke eik uitgevoerd en met een blauwe stoffering, een lust voor het oog.
Het kombuis betekent ook soms het "hart" van de Bourgondische Vlaming. Wanner er gekookt wordt aan boord, is het nuttig om te beschikken over een degelijk uitgeruste keuken. Met twee ijskasten, een magnetron en een vier-pits gasvuur, dampkap en verluchting via een dakvenster, is ook onze keuken voldoende gewapend om "de hongerigen te spijzen".
Het salon is en blijft de plaats bij uitstek in het schip. Gezien de geringe oppervlakte die een boot biedt, is het de pleisterplaats om televisie te kijken of radio te luisteren. Lezend, makkelijk achterover leunend in een zetel vliegen de avonden zo voorbij.
"De natte cel" noemt men het toilet- was- en douchegedeelte in een pleziervaartuig. Je kan aannemen dat ook de mechaniek een aardig stukje vertegenwoordigd is in dit gedeelte van de boot. Pompen, vermalers en verwarmingselementen zijn er in vertegenwoordigd. Met de huidige verstrengde wetgeving is ook de vuilwatertank verbonden aan de lozende installaties.
Ieder mens heeft slaap nodig. Dus is de uitrusting van een slaapkamer bijzonder. Immers een goede matras waarborgt een goede nachtrust. Met de vele bergplaatsen vindt de kledij er ook zijn plaats. Onze slaapkamer biedt nog iets extra wat we bij vorige bootjes niet hadden. Een venster achteraan waar je bij 't opstaan nog een blik kan werpen over het rustige of onrustige water. Mooi toch !
Wanneer hier een lichtje aanslaat of er een geluidje biept, is er "iets". Behalve de snelheid in km/u of in zeemijlen/u, de diepte in meter of in voet, beschikt de stuurstand ook over een elektronisch kompas, aangevuld met gps/plotter en een stuurautomaat, er is er op dit electronisch plateau ook plaats voor een boeg- en hekschroef en een electrische ankerwinch. Bij de "gewone" meters vervolledigen een voltmeter, temperatuurmeter, oliedrukmeter, toerenteller met aangegeven aantal draaiuren van de motor en een stand van de tanks aan boord. Alles is overzichtelijk geplaatst, zodat bij het minste onheil snel kan worden ingegrepen.
Historiek van mijn vorige bootjes :
El Verde : spitsgatkottertje 9,30m lang en 3,20m breed en 0,85m diepgang, motor Indenor 50 pk, van Peugeot origine met bouwjaar 1970, gebouwd door Jachtwerf Oost in Akkrum. Bootje werd verkocht (2007) aan onze inmiddels zeer goede vrienden Karel en Leon, Karel is ook geregeld gastschrijver op mijn blog. In 2010 verkochten Karel en Leon de El Verde verder aan een koppel uit Izegem. Zij herdoopten het terug in Griffioen, wat de naam was van het bootje toen we er allebei op verliefd werden in het verre, maar mooie Akkrum.
Enya : Super Lauwersmeerkruiser - 11,40m lang en 3,40m breed met diepgang van 1,00m - gewicht 12 ton - motor : DAF 575 - bouwjaar 1983 op Lauwersmeer - werf in Westergeest. Was een miskoop, maar dat gebeurd overal wel eens. Het bootje werd omgeruild met mijn huidige Gruno Royal 38'.
Enya : Gruno Royal 38 - bouwjaar 2000 - 12m lengte, 3,80 breed en diepgang van 1,10m - gewicht 12 ton - motor IVECO 125 pk - 6 cylinder gebouwd op Gruno werf in Zoutkamp. Ongelofelijk wendbaar, dankzij boeg- en hekschroef, stille, zuinige motor, weinige uren gedraaid bij aankoop en zowel het interieur als buiten goed in orde. Boot werd in 2011 herschilderd, zowel onderwaterschip als boven de waterlijn, nieuwe anodes geplaatst en de motor volledig nagezien.
Toen we elkaar zagen op 16.09.10 wist ik niet eens dat zo'n studierichting als I.W. bestond. Ik heb ondertussen al wat gegrasduint op internet en er over gelezen. Lang niet zo'n makkelijke materie, maar ik denk dat jij dat aankan ! Ik hoop zeker dat we van tijd tot tijd de gelegendheid hebben om met elkaar een babbeltje te doen. Dat zou super zijn. Jammer van die verloren tijd, want die halen we nooit meer in ! opa
Hi Pa,
Ikke nog eens. JIJ staat nu op internet op een blog. Iets wat je nooit gekend hebt, maar je zou het zeker interessant gevonden hebben, al was het maar om je postzegelverzameling aan te dikken. Ons ma zou het maar "brol" gevonden hebben. De band tussen ons was altijd sterk, omdat we zoveel op elkaar leken. Telkens ik bij u sta, daar op die kille plaats mis ik je nog altijd. 'k Heb al een nieuw plantje gekweekt om het andere te vervangen bij u. 'k Breng het wel eens als we alleen zijn. U en ik ! Rust zacht. Onze kleinen.
Nog maar pas, heb ik na vele avonden zwoegen mijn verlof samengesteld, of er komt opnieuw een kleine verandering in. In het computerprogramma stond de gemiddelde snelheid iets te hoog. We overleggen nu wat we moeten doen. Slechts twee mogelijkheden : ofwel doen we de reis zoals voorgeschreven ofwel doen we die niet, korten we het traject in, en winnen zo een paar dagen. In overleg met mijn "second officer" gaan we een dag vroeger varen op 11 augustus, zodoende winnen we al één dag of ca. 80 km. 975 km : 17 = ca 57,5 km/dag. Dat is enkel te realiseren indien we 's morgens wat vroeger vertrekken. Dus gaan we i.p.v. om 08.30 u te vertrekken, een uurtje vroeger.
Wanneer je zo geconfronteerd wordt, met het slechte weer in het verleden, en nu door de operatie van mijn 2° man "Petra", dan weet je niet goed meer wanneer er kan vertrokken worden op verlof.
Toen ik verleden week-end in Deinze lag, op de oude leie heb ik altijd de gewoonte om naar de rest van de jachtjes te gaan zien. Als laatste in de rij lag dit mooie bootje met koperen beslag in de zon te schitteren. Een foto, als het lukt deze maal, wilde ik jullie niet onthouden. Mooi toch !
Zaterdagmorgen 17 juni - we staan vertrekkensklaar - we hebben net om koffiekoeken gereden en heerlijk ontbeten. Bijna spreekwoordelijk duik ik de machinekamer in, om olie te peilen en vet te steken op de schroefas. De schrik slaat mij om het hart wanneer ik onder de motor water zie staan. Bovenop drijft er wat olie en vet. Ne mens denkt direct aan het ergste, natuurlijk ! Hier of daar een lek. Gelukkig is dit niet zo. Ik wrijf overal met de hand onder de motor en die is droog. Olie- en waterverlies is er niet, dus is de as de schuldige. Ik neem de vetspuit en doe op de twee smeernippels drie pompbeurten ieder. Christophe, die ondertussen komt kijken, zegt dat dit voldoende zou moeten zijn, maar dat ik best voor ik de sluis inga, nog eens zou controleren. Ik besluit eerst de bodem zuiver te maken en de smurrie op te ruimen. Ruim anderhalve emmer water komt er vanonder. Armen en benen doen pijn, om in deze kleine ruimte tientallen keren met een plastic bekertje onder de motor te scheppen en zo een emmer te vullen. Mijn armen stinken naar de olie en zijn vol blauwe plekken. Het bekertje moet door een smalle ruimte terug naar boven komen om in de emmer te doen. Natuurlijk valt het bekertje enkele keren onder de motor, omdat het zo glibberig is van de olie.
't Is misschien tijd , dat we nog eens de oude leie doen, het land waar kunstenaars zo poëtisch konden over doen. Toen vlas nog geroot werd in de leie, en bijgevolg de ganse streek meedeelde van dit goud. Het zijn nu miljonairs-kwartieren geworden, waar grond berekend wordt per vierkante centimeter en waar de meest lelijke, grote kasten van villa's staan in Vlaanderen.
Neen, er was geen speciale reden om terug naar het schipdonkkanaal te gaan. Enkel het feit dat we er goed ontvangen werden, en we er tussen de natuur konden liggen in een echt landelijke omgeving deed ons terug gaan. Het werd een onvergetelijk warm week-end, we hadden er alles aan gedaan om ons bootje zo koel mogelijk te houden. De tent werd er afgenomen zodat we "cabrio" vaarden. Tijdens onze wandeling gingen we richting keersluis in Balgerhoeke, het werkelijk eindpunt van het kanaal. We stonden versteld om zoveel verspilzucht, de keersluis is volledig vernieuwd met alles erop en eraan,om........niet gebruikt te worden. 
Wanneer we willen vertekken, merken we dat er al iemand voor en achter ons vaart. Dit kan alleen maar makkelijker zijn aan de sluis, die we vandaag zelf zullen moeten bedienen.Gek nochtans, want ieder jacht beaald zijn sticker precies om de loonkosten te helpen dekken voor het sluisperoneel.
Ik ben André Van Hecke, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Oostvaarder.
